بجز از غصّه های مشکل من

چیست از روزگار حاصل من؟

نیک سرگشته ام نمی دانم

که جهان ناخوشست یا دل من

حالی از خون دل نمی گویی

شد سرشته ز خون دل گل من

جان ستاند سپهر و عشوه دهد

نیست انصاف با معامل من

وه که چون در مقام اندیشه

می چکد خون ز حال مشکل من

ز آنهمه رنجهای بی ثمرت

و آن همه سعی های باطل من

گر جهان منزل طرب گردد

سر کوی غمست منزل من