حرف آخر قافیه

شماره ١: ای نسیم صبحدم بگذر بخاک درگهی - کز غبارش چشم جان گشتست نورانی مرا

شماره ٢: آن شهنشاهی که از تأثیر جود عام او - هر چه باشد آرزوی دل بچنگ آید مرا

شماره ٣: از برای دو چیز جوید و بس - مرد عاقل جهان پر فن را

شماره ۴: ابن یمین اگر همه عالم بکام تست - باید کزان فرح نفزاید دل ترا

شماره ۵: ای نسیم صبحگاهی بر تو جان افشان کنیم - گر کنی آگه ز حالم خواجه نصرالله را

شماره ۶: ای بسا دوستان که بگزیدم - تا بدیشان بمالم اعد را

شماره ٧: بتمثیل ابن یمین نکته ئی - کند عرضه بر شاه فرمانروا

شماره ٨: بیا ز ابن یمین ای دوست بشنو - مر این شایسته پند رایگان را

شماره ٩: باهل خطه فریومد از طریق رضا - مگر بعین عنایت نظر فکند خدا

شماره ١٠: بر کاتبان خویشتن املای بد مکن - چون سر زدند از پی تحریر خامه را

شماره ١١: چشم پدر از هجر تو پوشیده چو گردید - فرزند دل افروز من ای بدر منیرا

شماره ١٢: خداوندم مرا در علم منقول - زبان و دیده گویا کرد و بینا

شماره ١٣: خرد چون کند دوستی با کسی - که با دشمنان باشد او را صفا

شماره ١۴: خسیسی اگر لاف آن میزند - که باشد یکی در نسب اصل ما

شماره ١۵: خطابی با فلک کردم که از تیغ جفا کشتی - شهان عالم آرا و جوانمردان برمک را

شماره ١۶: دانی چه موجبست که فرزند از پدر - منت نگیرد ار چه فراوان دهد عطا

شماره ١٧: ز هی فرخنده جائی خوش مقامی - که خجلت میدهد خلد برین را

شماره ١٨: شبی در تواریخ کردم نگاه - شعار بزرگان پیشینه را

شماره ١٩: عزلت و انزوا و تنهائی - برهانندت از هزار بلا

شماره ٢٠: عطا میخواست از من ماهروئی - بگفتم جان ز بهر تست ما را

شماره ٢١: گر خرد یار تست ابن یمین - بر طرب نه بنای کارت را

شماره ٢٢: گنهی میکنم کنون پنهان - ایزد آنرا نمیکند پیدا

شماره ٢٣: فراخ دستی ز اندازه مگذران چندان - که آفتاب معاشت بدل شود بسها

شماره ٢۴: قطعه ئی نزد من رسید امروز - از سخنهای قدوه الشعرا

شماره ٢۵: مرا فلک بمواعید میفریفت ولیک - از آن هزار یکی با رهی نکرد وفا

شماره ٢۶: مرا پیشه شعرست و در وقت‌ها - اثرها پدید آید از پیشه‌ها

شماره ٢٧: منم ابن یمین که نتوان کرد - جز بمن انتساب شعر مرا

شماره ٢٨: علاء دولت و دین آصف سلیمان فر - زهی جناب تو ارباب فضل را مأوا

شماره ٢٩: منور شد به شمس دولت و دین - دو گیتی چون هم این دارد هم آن را

شماره ٣٠: مده دل ز دست ار غمی هست و خوفی - که آید دو چندانت شادی و یسرا

شماره ٣١: هر که در مال میکند ضنت - سعی در جمعش ار بود تنها

شماره ٣٢: یکی گفت با من که خورشید تافت - ترا سر پر از خواب مستی چرا ؟

شماره ٣٣: ای جوانبختی که در خلوتسرای کاینات - رأی پیرت میگشاید پرده از ابکار غیب

شماره ٣۴: ایخدیوی که عهد دولت تو - هست چون در زمان عمر شباب

شماره ٣۵: ایدل جهان بکام گرت نیست گو مباش - منت خدایرا که جهان هست منقلب

شماره ٣۶: اگر نیک و گر بد چو خواهد رسید - ز ایام عمر تو روزی بشب

شماره ٣٧: چو دونان درین خاکدان دنی - مباش از برای دو نان مضطرب

شماره ٣٨: دو مشفق اند ادیب و طبیب بر سر تو - نگاه دار بعزت دل ادیب و طبیب

شماره ٣٩: دیدم برین رواق زبرجد کتابتی - بر لوح لاجورد نوشته بزر ناب

شماره ۴٠: سائلی حال جهانرا ز یکی کرد سؤال - آن شنیدی که چه فرمود حکیمش بجواب

شماره ۴١: من ار چند باری بدل گفته ام - که چون هست کار جهان منقلب

شماره ۴٢: هر کس که توبه کرد بدور گل از شراب - کی توبه اش قبول کند غافر الذنوب

شماره ۴٣: مرا مهر خسرو چو تابان شود - چه باک ار بود خصم با کین و تاب

شماره ۴۴: هر چند که در خلاف وعده - مشهور جهان شدی چو عرقوب

شماره ۴۵: یکچند روز من ز سیهکاری فلک - بودی چنانکه فرق نمیکردمش ز شب

شماره ۴۶: یک دو سیمین تن و یاری دو سه چاریم بهم - خورده هر روز منی پنج شش از باده ناب

شماره ۴٧: هست همچون نمونه سخنت - ز آنچه داری تو در بدن محجوب

شماره ۴٨: اهل هنر را کنون خطبه بنام منست - ملک سخن گستری جمله بکام منست

شماره ۴٩: ایخسرو زمانه که ارکان ملک و دین - الا بیمن عدل تو محکم اساس نیست

شماره ۵٠: آرزومندی بدرگاه عبودیت مرا - همچو الطاف خداوندی ز غایت در گذشت

شماره ۵١: اکنون که هر کسی بمرادات واصلند - حرمان نگر که بنده بمهجوری اندرست

شماره ۵٢: آفت مرد چون ز شهرت اوست - خنک آنکس که خامل الذکرست

شماره ۵٣: الهی معاصی ابن یمین - اگر چه ز غایت بسی در گذشت

شماره ۵۴: از کوی حیات تا در مرگ - جز نیم نفس مسافتی نیست

شماره ۵۵: استاد کارخانه دنیا بهیچ وقت - از بهر کس بنقش بقا جامه ئی نبافت

شماره ۵۶: ای پسر در ضبط آنچت هست جهدی مینمای - تا زهر چ آن نیست اندوهی نباید خوردنت

شماره ۵٧: ایدل وفا امید مدار از مدار چرخ - کین هرزه گرد مالک ادوار خویش نیست

شماره ۵٨: ایدل ازینجهان اگرت رای رفتنست - در نه قدم کنون که ترا پای رفتنست

شماره ۵٩: آنکس که جوینی و گلیمیش بدستست - گرزیند و فزون میطلبد آز پرستست

شماره ۶٠: آصف ملک عز دولت و دین - داد یزدانت چون سلیمان بخت

شماره ۶١: ایکه در جمع مال می بینم - از همه چیزها فزون هوست

شماره ۶٢: ایدل اندر جهان کریم مجوی - کاندرین عهد آن نخواهی یافت

شماره ۶٣: یفلک با من اگر بد کنی ار نیک رواست - نه مرا از تو هراس و نه بتو امیدست

شماره ۶۴: آنکه از برق سحاب کرم شامل او - تا ابد طی را دل و جان در تابست

شماره ۶۵: ای شده ظاهر پرست باطنت آباد کن - خرقه پاکت چه سود چون بدنت پاک نیست

شماره ۶۶: ایزدا مستحق عفو توأم - ز آنکه من بنده را گناه بسیست

شماره ۶٧: الهی ز فرط وثوقی که هست - من پر گنه را بغفاریت

شماره ۶٨: ایدل اگر زمانه بصد غم نشاندت - بنشین و صبر کن که صبوری دوای اوست

شماره ۶٩: ای سروریکه در ره مردی و مردمی - رستم ترا مقابل و حاتم نظیر نیست

شماره ٧٠: ایدل هوشیار اگر چه سپهر - با تو در شیوه مواسا نیست

شماره ٧١: ایصاحبی که همت بی منتهای تو - آئین جود می ندهد یکزمان ز دست

شماره ٧٢: ای روزگاز از تو بوجه معاش خویش - قانع شدیم ترک بگیر این مضایقت

شماره ٧٣: ایصبا گر پیش مولانا رسی - گو فرامش کردن از ما شرط نیست

شماره ٧۴: احرام بستم از پی عالیجناب شاه - کز کائنات قبله بگزیده منست

شماره ٧۵: آشنائی خلق درد سرست - معتکف باش تا ندانندت

شماره ٧۶: ایدل بجستجوی هنر در جهان بگرد - باشد که آوریش بهر حیلتی بدست

شماره ٧٧: اکسیر اعظم است در این روزگار کو - حلقه بگوش دنیی نا پایدار نیست

شماره ٧٨: ایدل از احوال عالم باش دائم با خبر - طمطراق خواجگی روزی سه چاری بیش نیست

شماره ٧٩: ای خرده شناسان که بانواع فضایل - ارباب شرف را چو شما راهبری نیست

شماره ٨٠: از مال مهتری نبود کسب فضل کن - کانکس که فاضلست بگیتی مسو دست

شماره ٨١: اگر در حوادث که پیش آیدت - بدرگاه ایزد پناهد دلت

شماره ٨٢: بگاه فقر توانگر نما-ز همت باش - که گر چه هیچ نداری بزرگ دارندت

شماره ٨٣: بزرگان عراقی را بگویید - که چاکر بس که اینجا بینوا زیست

شماره ٨۴: بنام ایزد زهی خرم سرائی - که چون فردوس اعلی دلگشایست

شماره ٨۵: بروز نکبت اگر برج قلعه فلکت - چو شاه کوکبه چرخ منزل و مأواست

شماره ٨۶: پادشاهی نزد اهل معرفت آزادگیست - هر که بند آرزو بگشاد از دل پادشاست

شماره ٨٧: بهر روزی بهر دری چه روی - ای ز ضعف دل اعتقاد تو سست

شماره ٨٨: با فلک دوش بخلوت گله ئی میکردم - که مرا از کرم تو سبب حرمان چیست

شماره ٨٩: بردم بنزد خواجه شکایت ز رنج فقر - گفتم دوای این بکف همت شماست

شماره ٩٠: بزرگوار امیری که زبده کرم است - در انتساب حسینی و سیرتش حسن است

شماره ٩١: بخور بنوش بپاش و بدان که حاصل عمر - خرد نداشت کسی کو بدیگری بگذاشت

شماره ٩٢: بگفتار اگر درفشاند کسی - خموشی به بسیار از آن بهترست

شماره ٩٣: براه راست توانی رسید در مقصود - تو راست باش که هر دولتی که هست تراست

شماره ٩۴: تا توانی التماس از کس مکن - خاصه از ناکس که آن عین خطاست

شماره ٩۵: ترک و تجریدست زاد اندر طریق راه حق - هر که دارد توشه ئی او را امید مخرجست

شماره ٩۶: تو ز من برتری اگر جستی - گفت آنکو ز حالت آگاهست

شماره ٩٧: تعیین دال و ذال که در مفردی فتد - ز الفاظ فارسی بشنو زانکه مبهمست

شماره ٩٨: جهان لطف و کرم تاج ملک خواجه علی - توئی که کس ز تو شد هر که در زمانه کس است

شماره ٩٩: جهان از بهر یکتن نیست تنها - یقین میدان درینمعنی شکی نیست

شماره ١٠٠: جمعی اقاربم طمع خام بسته اند - در ملک ریزه ئی که بدانم تعیش است

شماره ١٠١: جمعی که رباعی ز غزل باز ندانند - گفتار چنانهاست که شایسته و زیباست

شماره ١٠٢: چنان سزد که ز کار جهان نفور بود - کسیکه پیرو گفتار مردم داناست

شماره ١٠٣: چیزیکه رفت رفت مکن یاد ازو دگر - زیرا که تازه کردن غم کار عقل نیست

شماره ١٠۴: چرخ دولابست دور آسمان - زانکه هرکس را که اندروی گریخت

شماره ١٠۵: چون سفیهی زبان دراز کند - که فلانکس بفسق ممتازست *(منتسب به چند نفر)

شماره ١٠۶: چشم مهر از فلک سفله چه داری چو ازو - جز جفا و ستم و حیله عیانست که نیست

شماره ١٠٧: چیست آن برگی که شاخ دانش از وی بی برست - مهره عقل از وجودش دائم اندر ششدرست

شماره ١٠٨: حالت مال و علم اگر خواهی - تا بدانی که هر یکی چونست

شماره ١٠٩: خدائی که بنیاد هستیت را - بروز ازل اندر افکند خشت

شماره ١١٠: در جهان هر چه میکنند عوام - نزد خاصان رسوم و عاداتست

شماره ١١١: دانی بزرگمهر حکیم جهان چه گفت - بشنو که بشنود سخن هر که عاقلست

شماره ١١٢: دی شنیدم که ابلهی میگفت - پدر من وزیر خان بودست

شماره ١١٣: دی مرا گفت محترم یاری - که دلم هیچ راز ازو ننهفت

شماره ١١۴: دیدم آنکس را که باز همتش - گاه صید باز سیمین طبل ساخت

شماره ١١۵: در جهان هیچ به از عزلت و تنهائی نیست - وین سعادت ز در مردم هرجائی نیست

شماره ١١۶: در بهشت است هر که در وطنش - نعمتی هست و جیق و واقی نیست

شماره ١١٧: دی گفت دوستی که مرا موی رو سفید - بس زود گشت گر چه که آنهم تباه نیست

شماره ١١٨: در زبان فارسی فرقی میان دال و ذال - یاد گیر از من که این نزد افاضل مبهم است

شماره ١١٩: رزق مقسوم و وقت معلومست - ساعتی بیش و لحظه ئی پس نیست

شماره ١٢٠: رسد ایدل بتو روزی تو بیسعی ولیک - از گدا طبعی خویشت هوس خواستن است

شماره ١٢١: روز بازار فضل کاسد شد - وین ز جور سپهر طیاش است

شماره ١٢٢: رسید نامه نامی ببنده ابن یمین - بتازگی جگر مرده زو حیاتی یافت

شماره ١٢٣: ز یاری در خماری باده جستم - گمانم بود کاورا بنگ نیکست

شماره ١٢۴: ز آنها که خبث باطن ایشانت ظاهرست - ابن یمین مرنج که بدشان سرشت و خوست

شماره ١٢۵: زدم از کتم عدم خیمه بصحرای وجود - وز جمادی به نباتی سفری کردم و رفت

شماره ١٢۶: زهد و عفت کز صفات عاشقان صادقست - با فقیری خوش بود با شهریاری خوشتر ست

شماره ١٢٧: سر اکابر عالم علاء دولت و دین - توئیکه رأی تو بر آفتاب طعنه زن است

شماره ١٢٨: سود دنیا و دین اگر خواهی - مایه هر دوشان نکو کاریست

شماره ١٢٩: شاعرانی که پیش ازین بودند - گر ز منشان بجاه برتری است

شماره ١٣٠: شنیدم صفات تو عاشق شدم - ندیده بدیده رخ فرخت

شماره ١٣١: شهریارا کامکارا یک سخن ز ابن یمین - بشنو و پاسخ بگو ای جان فدای پاسخت

شماره ١٣٢: شکر ایزد اگر نماند زرم - بحر طبعم هنوز پر گهرست

شماره ١٣٣: صاحبا همت تو یکچندی - بمواعید شادمانم داشت

شماره ١٣۴: صاحبا بنده را بخدمت تو - سخنی هست عرضه خواهم داشت

شماره ١٣۵: صاحبا گر چه از ضعیفی تن - می نیارم ببندگیت شتافت

شماره ١٣۶: صاحب اعظم کریم الدین سر گردنکشان - ایکه در مردی و رادی چون تو سر داری نخاست

شماره ١٣٧: صحت و امن هست و وجه معاش - گر نباشی شکور کفرانست

شماره ١٣٨: عالیجناب حضرت دستور شه نشان - کز وی بجاه گنبد گردون فروتر است

شماره ١٣٩: عماد دولت و دین ای وزیر زاده ملک - چه جای زاده که این کار پیشه و فن تست

شماره ١۴٠: فرزند خواجه در هنر از خواجه کمترست - گر چه بشکل و صورت و هیئت بسان اوست

شماره ١۴١: فخر آل مصطفی سید لطیف الدین توئی - آنکه پیش رأی پیرت عقل اول کودکیست

شماره ١۴٢: فاقه را کرده باشد استقبال - هر که ممسک بود بوقت حیات

شماره ١۴٣: فرزند و نور دیده من ایکه در سخن - داند خرد که مرتبه مهتری توراست

شماره ١۴۴: فرهاد خویش کرد مرا ماه چهره ئی - شیرین لبی که خسرو خوبان برزنست

شماره ١۴۵: عقل با روح قدس گفت که فردوس برین - هیچ دانی بخوشی بر چه مثال افتادست

شماره ١۴۶: گردش گردون دون آزاده ها را خسته کرد - کو دل ازاده ئی کز دست او مجروح نیست

شماره ١۴٧: کردم ز میان همگان عزم کناری - تایب شده یکباره ز چیزیکه حرام است

شماره ١۴٨: کسی گفت عزت بمال اندرست - که دنیا و دین را درم یاورست

شماره ١۴٩: کسی کو طریق تواضع رود - کند بر سریر شرف سلطنت

شماره ١۵٠: گر وعده ئی که داد مرا آصف زمان - یکبارگی مرا ز خاطر عاطر گذاشتست

شماره ١۵١: لطفی کن وز سگ صفتان آرزو ببر - کاندر نهاد گرگ شبانی میش نیست

شماره ١۵٢: گر چو سندان بود ترا دندان - چون کهن شد ز دردمندانست

شماره ١۵٣: گفتم بدل که غم مخور اندر جهان بسی - هر چند نظم حال تو بی اختلال نیست

شماره ١۵۴: گر مرا دور فلک کرد تهیدست چو سرو - نیم آزاده گرم بر دل از آن باری هست

شماره ١۵۵: گر جهانی ز دست تو برود - مخور اندوه آن که چیزی نیست

شماره ١۵۶: گر آسیای چرخ ترا آرد میکند - باید که همچو قطب نمائی در آن ثبات

شماره ١۵٧: لاله را گفتم ای پری پیکر - صورتت خوب و سیرتت نیکوست

شماره ١۵٨: ما بدوری فتاده ایم کنون - که عجائب درو فراوانست

شماره ١۵٩: مرد آزاده در میان گروه - گر چه خوشگوی و عاقل و داناست

شماره ١۶٠: ما را شکایتیست ز گردون دون نواز - کانرا چو دور او سرو پائی پدید نیست

شماره ١۶١: مرد بیمار کاحتما نکند - هیچ دانی که حال او چونست

شماره ١۶٢: من نگویم که از فوائد تو - هر زمانی دو صد فتوحم نیست

شماره ١۶٣: مرا بدرگه دولت پناه سرور عهد - که با جلالت قدرش سپهر اعلا نیست

شماره ١۶۴: مردمان با یکدیگر دائم نزاعی میکنند - از برای آنک دارند از دگر کس عاریت

شماره ١۶۵: مرا بلبل طبع شیرین نفس - کز آواز او عقل مدهوش گشت

شماره ١۶۶: مطبخی ایست ناگوار مرا - شهره گشته بآش پختن کست

شماره ١۶٧: منم ابن یمین ذاتی که او را - هزار و یک چو بشماری صفاتست

شماره ١۶٨: مدتی در طلب مال جهان کردم سعی - تا بآخر خبرم شد که ز نفعش ضررست

شماره ١۶٩: مرا نیمه نانی که در خور بود - بدست آورم از ره دهقنت

شماره ١٧٠: ما را حکایتی عجب افتاد با ملک - ناید بیان حالت آنهم بشرح راست

شماره ١٧١: مرا صورت از لغوه گر کج شود - چه نقصان رسد زان بمعنی راست

شماره ١٧٢: معنی طلب که بر در و دیوار صورتست - مغزست نزد مردم دانا هنر نه پوست

شماره ١٧٣: مرا مذهب اینست گیری تو نیز - همین ره گرت مردی و مردمیست

شماره ١٧۴: مخور ای ابن یمین غم چو وفاقت برسد - بحضور عم و خال و پدر و مادر نیست

شماره ١٧۵: نکند عمر خویشتن ضایع - هر که در عقل او قصوری نیست

شماره ١٧۶: وزیر مشرق و مغرب مگر نمیداند - که منصبی که مرا هست هیچکس را نیست

شماره ١٧٧: وزیر شاه نشان ای یگانه دو جهان - توئی که ذات تو مقصود از سه مولودست

شماره ١٧٨: والاضیاء دین توئی آنکس که آفتاب - در پیش رای انورت از ذره کمترست

شماره ١٧٩: هر که رنجی کشید و گنج نهاد - بضرورت به دیگران بگذاشت

شماره ١٨٠: هر یکی از شهان بوقت شکار - صید دیگر کند بقوت بخت

شماره ١٨١: هر که در کارها مشاوره کرد - گلبن باغ دولتش بشکفت

شماره ١٨٢: هر که در صبح از بگه خیزی - در دل از مهر حق چراع افروخت

شماره ١٨٣: هر که را در جهان همی بینی - گر گدائی و گر شهناهیست

شماره ١٨۴: هر چه داری بخور و بذل کن و باک مدار - که ترا طعنه زند کس که فلان متلافست

شماره ١٨۵: هر کس که حال دینی و عقبی شناخت او - زین بس ملول حال بدان سخت مایل است

شماره ١٨۶: هیچ دانی کز چه باشد عزت آزادگان - از سر خوان لئیمان دست کوته کردنست

شماره ١٨٧: هر کو درین زمانه طلبکار منصبی است - هیچ از نصاب عقل مر او را نصیب نیست

شماره ١٨٨: هنرمند باشد بسان گهر - که هر کس مر او را خریدار نیست

شماره ١٨٩: هر که موجود حقیقی را شناخت - ذات ایزد را بلا اشباه گفت

شماره ١٩٠: یکیست فاضل و دانا اصیل و پاک نسب - ولیک هیچ کسش در جهان ندارد دوست

شماره ١٩١: یک دو نوبت در جناب خسرو جمشید فر - آنکه یابد ملک ازو همچون تن از جان تربیت

شماره ١٩٢: با خرد گفتم که داری در جهان جایی چنان - کاندر او دلخسته‌ای یک دم برآساید ز رنج

شماره ١٩٣: غرمائی که داشتم زین پیش - که از ایشان بمن رسیدی رنج

شماره ١٩۴: هر که دارد کفاف عیش چنان - که نباشد بدیگری محتاج

شماره ١٩۵: هر که را دسترس بنقره و زر - باشد و بهره بر ندارد هیچ

شماره ١٩۶: منت ایزد را که هستم با قناعت همنشین - نیستم با کس رجوعی گر سقیمم گر صحیح

شماره ١٩٧: ای که اندر شرب می ما را ملامت می‌کنی - شرب می از رشد باشد زان کزو گیرد سماح

شماره ١٩٨: یکی گفت صبح مشیبت دمید - تو در خواب غفلت زهی بی فلاح

شماره ١٩٩: هر که او بر چار مطلوب از مطالب قادرست - دستگاهش در شرف باشد به هر جایی فسیح

شماره ٢٠٠: گرت از شهد و شکر ذوقی هست - چیست بی چاشنی معنی هیچ

شماره ٢٠١: ایدوستان بکام دلم نیست روزگار - آری زمانه دشمن اهل هنر بود

شماره ٢٠٢: الهی مرا چون سرای سپنج - سرانجام باید بغیری سپرد

شماره ٢٠٣: ایدل اگر روزی دو سه دنیا نباشد بر مراد - خوش باش کاحوال جهان زانسانکه آید بگذرد

شماره ٢٠۴: ای خردمند چو روزی ز جهان خواهی رفت - مدت عمر تو گر پنجه و گر صد باشد

شماره ٢٠۵: ای دل ار چند در سفر خطرست - کس سفر بیخطر کجا یابد

شماره ٢٠۶: ای دل از احداث روزگار نگردی - بد کنش و زشتخو که نیک نباشد

شماره ٢٠٧: اتفاقم شب دوشین بوثاقی افتاد - کاندرو بود حریفی صنمی حور نژاد

شماره ٢٠٨: ایدل ایام مستیت بگذشت - بعد از اینت بهوش باید بود

شماره ٢٠٩: اصلت ایدل چو ز خاکست بلندی مطلب - عنصر خاک نه مایل سوی پستی باشد

شماره ٢١٠: ایخداوند ایکه از رفعت همای همتت - بر فراز گنبد گردون نشیمن ساز کرد

شماره ٢١١: ای شه کامران وجیه الدین - ای چو نام تو طالعت مسعود

شماره ٢١٢: آسمان قدر وزیرا چو تو بر روی زمین - تا زمان هست نبودست و بزرگی نبود

شماره ٢١٣: ایخسرویکه خسرو سیارگان سزد - در پیش رای انورت از جمله عبید

شماره ٢١۴: ایدل مدار چشم کرم ز اهل روزگار - کانها که بوده اند کریمان نمانده اند

شماره ٢١۵: آمد مه صیام که بر آصف زمان - این و چنین هزار دگر هم خجسته باد

شماره ٢١۶: اهل دنیا سه فرقه بیش نیند - چون طعام اند و همچو دارو و درد

شماره ٢١٧: امیر و خواجه منعم کسی تواند بود - که پای همت بر فرق فرقدان دارد

شماره ٢١٨: اگر اقلیم قناعت شودت زیر نگین - پادشاهان جهان جمله گدای تو شوند

شماره ٢١٩: از ابن یمین سؤال کردند - آنها که ره نجات جویند

شماره ٢٢٠: انصاف فلک بین که درینمدت اندک - چه شور برانگیخت ز بیداد و چه شر کرد

شماره ٢٢١: ای دل آخر ترا که باد هوس - بر تن زار ناتوان باشد

شماره ٢٢٢: آنها که داشتند شدند و گذاشتند - زانسان گذاشتند که گوئی نداشتند

شماره ٢٢٣: از طبیبی شنیده ام روزی - کاوستاد بزرگ بود آن مرد

شماره ٢٢۴: آصف ثانی علاء دولت و دین - چون سلیمان جهان بکام تو باد

شماره ٢٢۵: ای دل غم جهان مخور این نیز بگذرد - دنیا چو هست بر گذر این نیز بگذرد

شماره ٢٢۶: ایدل آسوده همی باش که باکی نبود - گر بروی تو حسودی بحسد می نگرد

شماره ٢٢٧: ای نسیم صبحدم بگذر بخاک درگهی - کز جلالت با سپهر هفتمین پهلو زند

شماره ٢٢٨: ایخرد مند اگر شراب خوری - با تو گویم که چونش باید خورد

شماره ٢٢٩: اقبال را بقا نبود دل بر او مبند - عمری که در غرور گذاری هبا بود

شماره ٢٣٠: ایدل چو ممکنست که روزی بشب بری - کایام جز بکام تو یک گام نسپرد

شماره ٢٣١: ای وزیری که بر رای جهان آرایت - هیچ رازی پس این پرده پیروزه نماند

شماره ٢٣٢: ایدل چه میکنم وطنی را که اندرو - هر دم هزار غصه ز هر سو بمن رسد

شماره ٢٣٣: ایدل آگه نیستی کز پیکرت باد فنا - ناگه انگیزد غباری چون ز میدان گرد گرد

شماره ٢٣۴: اول نظرم کامد بر دنبه لرزانش - گفتم که ازو هرگز یک موی کجا روید

شماره ٢٣۵: اگر باید ایدل که تا آبروی - میان بزرگانت باقی بود

شماره ٢٣۶: بدان گروه بخندد خرد که بر بدنی - که روح دامن ازو درکشید میگریند

شماره ٢٣٧: بمیدان اظهار مردانگی - بنزد خردمند مرد آن بود

شماره ٢٣٨: بزیارت بر اصحاب مناصب کم رو - گر نخواهی که ز اعزاز تو چیزی کاهند

شماره ٢٣٩: بهترین مراتب آن باشد - کان بفضل و هنر بدست آید

شماره ٢۴٠: ببزم آصف جمشید رتبت - گهی کابن یمین از پا نشیند

شماره ٢۴١: بغربت ار چه سپهرم بدان صفت دارد - که سوی حضرت شاهم همیشه راه بود

شماره ٢۴٢: با خرد گفتم ای مدبر کار - که بدانش چو تو نشان ندهند

شماره ٢۴٣: باغبانی بنفشه می انبود - گفتم ای گوژ پشت جامه کبود

شماره ٢۴۴: بر اوج فلک رایت سروری را - ز جمع بزرگان کسی میرساند

شماره ٢۴۵: ببخش آنچه دستت بدان میرسد - گرت دست بخشش بجان میرسد

شماره ٢۴۶: برو ایدوست مپندار که اندر همه عمر - از خط و شعر ترا هیچ گره بگشاید

شماره ٢۴٧: بشمس دولت و دین مفخر زمان و زمین - سلام من که رساندم پیام من که برد

شماره ٢۴٨: بوستان گل فضل و گل بستان هنر - سیف دین ای ز وجود تو هنرها موجود

شماره ٢۴٩: پدر که مرقد او باد تا ابد پر نور - خیال خود شب دوشین مرا بخواب نمود

شماره ٢۵٠: پنج روزیکه در کشاکش غم - در سرای سپنج خواهی بود

شماره ٢۵١: پیش ازین گر قدسیان با یکدیگر - راز میگفتند گوشم میشنید

شماره ٢۵٢: پایم چو بسته نیست بجائی روم کزو - هر دم نسیم باد بهاری بمن رسد

شماره ٢۵٣: پنجروزی که حیاتست چنان باید زیست - با خلایق که کم و بیش ثنائی ارزد

شماره ٢۵۴: بزر کزاده اگر چند کودکش بینی - گرش جفا کنی از کارهای هرزه بود

شماره ٢۵۵: تا شتابان بر فراز خاک خواهد بود باد - تا ز آب آتش نخواهد هیچ وقتی دید داد

شماره ٢۵۶: ترا فضل بر دیگران بیش از آن نیست - که تو می‌دهی چیز و او می‌ستاند

شماره ٢۵٧: چون سفیهی ترا بیازارد - آن دمش گر ادب نیاری کرد

شماره ٢۵٨: تا بود در سرت کلهداری - یکدمت بی صداع نگذارند

شماره ٢۵٩: چو دولت خواهد آمد بنده ایرا - همه بیگانگانش خویش گردند

شماره ٢۶٠: چه عادتست که انباء دهر هر قومی - کرم به لاف ز عهد گذشته وا گویند

شماره ٢۶١: چند گوئی که دولت و دولت - زینهوس تو هلاک خواهی شد

شماره ٢۶٢: چه گویم گردش گردون دون را - که خس را بر سر اوج آسمان برد

شماره ٢۶٣: جمعی که شاعران جهانشان ستوده اند - کز قدر پای بر سر افلاک سوده اند

شماره ٢۶۴: جهان کشور دانش شه ممالک فضل - جمال دولت و دین صاحب کریم نژاد

شماره ٢۶۵: جلال دولت و دین یونس ایجهان کرم - توئی که چون تو جوانمرد چرخ پیر ندید

شماره ٢۶۶: جاهل از بهر که و هیزم و بهر علفست - نه بدان پایه که بر صدر بزرگیش برند

شماره ٢۶٧: حکیم ملت و دین را زمن پیام برید - که دوستان حق صحبت نگاه داشته اند

شماره ٢۶٨: حاسد بد سکال باری کیست - او بمیزان من چه می سنجد

شماره ٢۶٩: حبذا روزگار بیعقلان - کز خرابی عقل آبادند

شماره ٢٧٠: چون جامه چرمین شمرم صحبت نادان - زیرا که گران باشد و تن گرم ندارد

شماره ٢٧١: خداوندا ز هر احسان که با ما - نمودی در ضیافتخانه جود

شماره ٢٧٢: خدیو کشور را دی بهاء دولت و دین - توئی که ابر کفت لؤلؤ خوشاب دهد

شماره ٢٧٣: خرد را دوش میگفتم بخلوت - که ای بیدار دل پیر مجرد

شماره ٢٧۴: خلق خدا که خدمت دادار میکنند - هستند بر سه قسم که این کار میکنند

شماره ٢٧۵: خیمه بوالعجبی زد فلک شعبده باز - هر دم از پرده برون نقش دگر گون آرد

شماره ٢٧۶: خلعت شاه جهان بر شهریار شرق و غرب - تا قیامت بر مراد دوستان فرخنده باد

شماره ٢٧٧: دی یکی گفت که در مجلس دستور جهان - هر چه خواهد دلت آن نیست که حاصل نشود

شماره ٢٧٨: در باب من ز روی حسد یک دو نا شناس - دمها زدند و کوره تزویر تافتند

شماره ٢٧٩: دو دوست با هم اگر یکدلند در همه حال - هزار طعنه دشمن به نیم جو نخرند

شماره ٢٨٠: دمی نمیگذرد کاین دل کباب مرا - زمانه زاتش هجران کبابتر نکند

شماره ٢٨١: دامن مرد کاهلی چو گرفت - گله از گردش زمانه کند

شماره ٢٨٢: دشمنی دوسترویم افتادست - که ز هسیتش نیست خواهم شد

شماره ٢٨٣: در قصه شنیده ام که ابلیس - روزی سه هزار تیز میداد

شماره ٢٨۴: دو سه روزی که زندگانی تست - هیچ دانی که چون همی گذرد

شماره ٢٨۵: در اینزمانه ندانم کسی ز اهل خرد - نظر بدوزد و بهر طمع زبون نشود

شماره ٢٨۶: در اقبال و ادبار گردون دون - رگ جان تدبیرها بگسلد

شماره ٢٨٧: دوش در تنگنای عقل مرا - با خرد صحبت اتفاق افتاد

شماره ٢٨٨: دلا بار گران بر گردن جان - منه چندان که چندانی نیرزد

شماره ٢٨٩: در جهان کهن از عامه نو کیسه بسی است - که یکی ز آنهمه بر خوان پدر کاسه ندید

شماره ٢٩٠: در جهان با مردمان دانی که چون باید گذاشت - آنقدر عمری که دارد مردم آزادمرد

شماره ٢٩١: در جهان هر جا که هست آزاده ئی - بار غم از تنگدستی میکشد

شماره ٢٩٢: رای مخدوم که از عالم غیب آگاهست - حال من بنده کماهی بیقین میداند

شماره ٢٩٣: روزگاری که ز کس هیچ گزندت نرسد - و اندرو وجه معاشی بنظامت باشد

شماره ٢٩۴: رزق مقسومست و وقت آن معین کرده اند - بیش از آن و پیش ازین واصل نمیگردد بجهد

شماره ٢٩۵: ز راه بیخردی گفت بوالفضولی دی - مرا چو دید که جز میل انزوا نبود

شماره ٢٩۶: ز من بخدمت مخدوم من فتوح الله - که باد سایه عالیش تا ابد ممدود

شماره ٢٩٧: زین پیشتر برین لب آب و کنار جوی - آزادگان چو سوسن و چون سرو بوده اند

شماره ٢٩٨: سالها خاطر مرا ز نشاط - هیچ پروای قیل و قال نبود

شماره ٢٩٩: سر اکابر عالم نظام ملت و دین - توئیکه چون تو پسر مادر زمانه نزاد

شماره ٣٠٠: سفید بود مرا روی و خال و موی سیاه - زمانه بین بدل هر یکی چگونه نهاد

شماره ٣٠١: سکه‌ای کاندر سخن فردوسی طوسی نشاند - تا نپنداری که کس از زمره فرسی نشاند

شماره ٣٠٢: شکرها واجب که نفس سرکش بدخوی را - رایض عقلم بزیر زین همت رام کرد

شماره ٣٠٣: شادی هر که کدخدای شود - چند روزی چو عهد گل باشد

شماره ٣٠۴: شبی بلطف ز پیر خرد بپرسیدم - بدانخیال که در خاطرم مصور شد

شماره ٣٠۵: شهریار جهان طغایتمور - شاه سیارگان غلام تو باد

شماره ٣٠۶: شاها کمینه بنده میمون جناب تو - کز کائنات حضرت عالیت را گزید

شماره ٣٠٧: شهریارا بدان خدای که او - از جهانت گزید و شاهی داد

شماره ٣٠٨: شنیده ام که در ایام بعد هر بندی - دری گشاید و مردم از آن رسد بمراد

شماره ٣٠٩: صبر در کارها چه نیک و چه بد - از علامات بخردی باشد

شماره ٣١٠: ضیاء دولت و دین ایکه ما در ارکان - بصد قران چو تو فرزند نامور نارد

شماره ٣١١: طالع من ببین که از پی آب - گر روم سوی بحر بر گردد

شماره ٣١٢: طالعی بس عجبست ابن یمین را که مدام - با وی اولاد زمان بی سببی بد باشند

شماره ٣١٣: طمع مدار که راه صلاح گیرد پیش - هر آنکه عادت بد با گلش سرشته شود

شماره ٣١۴: ظالمی را خانه غارت کرد روزی کافری - خلق را دیدم که مالش را بغارت میبرند

شماره ٣١۵: عقل گویدم از عالم وحدت مگذر - که بسی دوست نما دشمن بد خواه بود

شماره ٣١۶: عوانرا آشنا مشمر تو روزی - بتخصیصی ز تو بیگانه گردد

شماره ٣١٧: عید نو کائینه دلها ز زنگ غم زدود - بر وزیر شهنشان فرخنده و پیروز باد

شماره ٣١٨: هر که را داد نعمتی ایزد - او ازو نی چشاند و نه چشد

شماره ٣١٩: کریم زاده چو مفلس شود در او پیوند - که شاخ گل چو تهی گشت بارور گردد

شماره ٣٢٠: غیاث دولت و دین آنکه طوطی جانرا - ز شکر سخن خوش اداش چینه بود

شماره ٣٢١: غلام همت آنم که همچو باد سحر - ز بار معصیت خود چو بید میلرزد

شماره ٣٢٢: غم فرزند خوردن از جهل است - که خدا این و آنش می ندهد

شماره ٣٢٣: فلک آنست که یکروز بپایان نبرد - تا دلم را ببلای چو شبی نسپارد

شماره ٣٢۴: فریاد از اینجهان که خردمند را ازو - بهره بجز نوایب و حرمان نمیرسد

شماره ٣٢۵: قصه پر غصه بر درگاه خاتون جهان - عرضه دارم گر ز راه مکرمت اصغا کند

شماره ٣٢۶: که داند که در وحدت و انزوا - چه آسایش جان بمن میرسد

شماره ٣٢٧: کسی کو خموش است و پشمینه پوش - میان خلایق سروشی کند

شماره ٣٢٨: کار چون سخت گشت بر بنده - فضل حق زود دستگیر شود

شماره ٣٢٩: کی تواند بود بی وجه معاش - هر که اندر عالم هستی بود

شماره ٣٣٠: گر ز من اقران بثروت فایق اند - گو همی باشید و بادا بر زیاد

شماره ٣٣١: گروهی جوانان نوخاسته - در کینه کهنه‌ای می‌زنند

شماره ٣٣٢: گردون دون بتهمت فضل و هنر مرا - هر لحظه بیگناه عذابی دگر کند

شماره ٣٣٣: گر چه دور فلک سفله نوازم همه عمر - بگمان هنر و فضل مشوش دارد

شماره ٣٣۴: گر سیم و زری بقرض یابی - بستان منگر گرانی سود

شماره ٣٣۵: گرم بدست فتد ساقی سمن ساقی - که بر لطافت طبعش وثوق من باشد

شماره ٣٣۶: کسیکه اهل خرد باشد آن سزد از وی - که همچو روغن از آب از شراب بگریزد

شماره ٣٣٧: کنجی که در او گنجش اغیار نباشد - کس از تو و بر تو ز کس آزار نباشد

شماره ٣٣٨: گفتند که صحبت بزرگان - از رنج نیاز وا رهاند

شماره ٣٣٩: گر پرسدت کسی که بر آتش چه افکنند - از بهر چشم زخم بهر جا بگو سپند

شماره ٣۴٠: گر نبندی کمر بخدمت خود - خدمت دیگرانت باید کرد

شماره ٣۴١: کسی بمدح و ثنای برادران عزیز - ز عیب خویش نباید که بیخبر باشد

شماره ٣۴٢: گفتیم بکوشش بتوان یافت در آفاق - یاری که توانیم همه عمر بهم بود

شماره ٣۴٣: گر کریمی به دولتی برسد - دشمنان را همیشه بنوازد

شماره ٣۴۴: گر تو یادم کنی و ور نکنی - من ز اخلاص کم نخواهم کرد

شماره ٣۴۵: گرم گردون گردان چند روزی - بسر ز آنسان که میباید نگردد

شماره ٣۴۶: گر کم به درت آیم معذور همی دارم - کان را که بسی بینند هجرش ز خدا خواهند

شماره ٣۴٧: گر بمثقال ذره ئی بد و نیک - آورد فعلت از عدم بوجود

شماره ٣۴٨: گر چه فرزندان جسمانی سه چارم هست لیک - از حیات و موتشان هرگز نه غمگینم نه شاد

شماره ٣۴٩: مرا دو یار جهاندیده و دو همزادند - که یکزمان نتوانم گزیر ازایشان کرد

شماره ٣۵٠: مرد دنیا طلب از غایت نادانی خویش - ببرد با خود از اینجا چو رود سوزی چند

شماره ٣۵١: من ابن یمینم که چون طبع من - سخن را بدانش اساسی کند

شماره ٣۵٢: مرا دوستی کو که با دشمنم - بگوید که این نکته میدار یاد

شماره ٣۵٣: منه بر جهان دل که معشوق تست - که او چون تو عاشق فراوان کشد

شماره ٣۵۴: مرد باید بهر کجا باشد - عزت خویشتن نگهدارد

شماره ٣۵۵: مرد فرزانه کز قضا ترسد - عجب ار فکر او خطا نبود

شماره ٣۵۶: محیط و مرکز افضال زین ملت و دین - توئیکه چون تو جوانبخت چرخ پیر ندید

شماره ٣۵٧: مکن هرگز ستم بر زیر دستان - که ایشان چون تو حق را بندگانند

شماره ٣۵٨: مرد باید که در جهان خود را - همچو شطرنج باز پندارد

شماره ٣۵٩: مرا از هر چه در عالم هنر هست - مر او را از ندامت میشمارد

شماره ٣۶٠: مرد آزاده به گیتی نکند میل دو چیز - تا همه عمر وجودش به سلامت باشد

شماره ٣۶١: مراست صد هنر و نیست زر بدین عیبم - اگر تو طعنه زنی بیهنر نخواهم شد

شماره ٣۶٢: ملامتم مکنید ار نبید مینوشم - که رستگاری آزادگان بود ز نبید

شماره ٣۶٣: مرا که طوطی شکر فشان گلشن قدس - چو پیش بلبل نطق اوفتد پر اندازد

شماره ٣۶۴: نسیم باد صبا کیست جز تو کز بر من - بنزد خواجه رسالت گذار خواهد بود

شماره ٣۶۵: نظام دولت و دین آنکه عدل شامل او - زمانه را بخوشی همچو باغ رضوان کرد

شماره ٣۶۶: نهال باغ وزارت علاء دولت و دین - چو سرو بر چمن ملک سر فراز افتاد

شماره ٣۶٧: ناصر دولت و دین شاه ابوبکر علی - که بحال دل محنت کش ما باز رسد

شماره ٣۶٨: نه بکوشش در است روزی خلق - نه بجد و بجهد داد ستند

شماره ٣۶٩: نوشته یافتم امروز بر دری بیتی - کزو دلم همه خون گشت و دیده ام پر درد

شماره ٣٧٠: وزیر کشور چارم غیاث دولت و دین - توئی که رای تو صد ملک را بیاراید

شماره ٣٧١: هر که در اصل بد نهاد افتاد - هیچ نیکی ازو مدار امید

شماره ٣٧٢: هر که انبای جنس را خواهد - که سر و سرور خودش دانند

شماره ٣٧٣: هر بلا کز قضای بد باشد - ببزرگان روزگار رسد

شماره ٣٧۴: هر کرا با خود مصاحب میکنی - بنگرش تا خویشتن چون میزید

شماره ٣٧۵: هر که را داد نعمتی ایزد - و او از و نی چشاند و نه چشد

شماره ٣٧۶: هر آن کش خرد رهنمایست و رهبر - بگیتی ره و رسم صحبت نورزد

شماره ٣٧٧: هنر بباید و رادی و مردمی و خرد - بزرگزاده نه آنست کو درم دارد

شماره ٣٧٨: هیچ رنجی بتر ز غربت نیست - گرچه کامل شود به غربت مرد

شماره ٣٧٩: هر که از بهر خود نگفت سخن - بهر غیرش سخن بجان شنوند

شماره ٣٨٠: هر که دل بر اصابت خیرات - ببد و نیک مطمئن نکند

شماره ٣٨١: همی شد رهی دی بنزد بزرگی - بدان تا دمی حق صحبت گذارد

شماره ٣٨٢: هر چه رزق تو باشد ای درویش - بیقین دان کسی نخواهد خورد

شماره ٣٨٣: یا رب چه موجبست که روزی نگفت شاه - کابن یمین بیدل شیدا چه میخورد

شماره ٣٨۴: یا رب که میرود سوی اعیان روزگار - آنها که راه فضل فراوان سپرده اند

شماره ٣٨۵: یسار ار چه کم گشت ابن یمین را - بمقدار خود از مروت نکاهد

شماره ٣٨۶: ای نسیم صبحدم از راه لطف - خواجه یوسف را ز من پیغام بر

شماره ٣٨٧: اقامت در خراسان گشت مشکل - شد اینجا مشرب عشرت مکدر

شماره ٣٨٨: ای سروریکه از تو عدو و ولی تو - این تاج دار آمد و آن گشت تاجدار

شماره ٣٨٩: ای باد صبحدم گذری کن ز راه لطف - بر خاک آستانه سحبان روزگار

شماره ٣٩٠: ای شهنشاه بختیار که هست - در همه کار دولتت یاور

شماره ٣٩١: اهل خرد که دنیی فانی طلب کنند - جز بر سه چیز نیست در آن حالشان نظر

شماره ٣٩٢: ای پسر همنشین اگر خواهی - همنشینی طلب ز خود بهتر

شماره ٣٩٣: اگر پاک طبعی و پاکیزه کار - توقع بدرگاه دو نان مبر

شماره ٣٩۴: ای نسیم صبحدم از بخت نیک ار باشدت - بر در گیتی پناه خسرو عادل گذار

شماره ٣٩۵: ابن یمین دریغ یساری نیافتست - بر قدر همتی که بدو داد کردگار

شماره ٣٩۶: ایدل نصیحتم بشنو تا برون بری - گوی مراد از خم چو کان روزگار

شماره ٣٩٧: ای همای همت عالی تو - کر کسان چرخ را کرده شکار

شماره ٣٩٨: ای نسیم صبحدم ز آنجا که لطف تست خیز - رنجه شو بگذر بدر گاه شه گردون سریر

شماره ٣٩٩: ای نسیم سپیده دم بر خیز - وز سر لطف یک قدم بردار

شماره ۴٠٠: شهریارا آن شنیدستی که روزی در شکار - شاه کسری کرد سوی پیر دهقانی گذر

شماره ۴٠١: ایدل ازینجهان دلازار در گذر - وز تنگنای گنبد دوار در گذر

شماره ۴٠٢: بنگر چه سرخ چشمی و شوخی همیکند - با من کبود روی سپهر سیاه کار

شماره ۴٠٣: با خرد در حجره دل دوش صحبت داشتم - شکوه ها میکردم از دوران این نیلی حصار

شماره ۴٠۴: با عطارد گفتم آخر با تو دارم نسبتی - چند بد مهری کنی به زین غم کارم بخور

شماره ۴٠۵: باشد لئیم در نظر عقل چون شبه - بیقیمت و کریم بود پر بها چو در

شماره ۴٠۶: بر بساط امیر عز الدین - قصه ئی راست میکنم تقریر

شماره ۴٠٧: بتجرید در شهر من شهره ام - چه گفتم خود از من بود شهره شهر

شماره ۴٠٨: برهان دین و حجت اسلام خواجه نصر - ای منظر تو مظهر الطاف کردگار

شماره ۴٠٩: چو از جهان و ز اهل جهان نداری بهر - جهان و هر چه در او هست جمله بادا نگار

شماره ۴١٠: چونکه سفر جزم کرد خسرو جمشید فر - باد نگهبان خدا در سفرش از خطر

شماره ۴١١: چهار رکن جهان را بساط نرد انگار - خلایقش چو حریفان مشتغل به قمار

شماره ۴١٢: پیر مردی زنی جوان میخواست - گفتمش ترک این هوس خوشتر

شماره ۴١٣: پرهیز کن ز صحبت ارباب لوم از آنک - گردند از لئام کریمان اثر پذیر

شماره ۴١۴: تا شدست این قصر خرم بزمگاه شهریار - ای بسا خجلت که دارد زو بهشت کردگار

شماره ۴١۵: چو دنیا کند با تو بخشش تو نیز - ببخشش که گردان بود روزگار

شماره ۴١۶: چون روزگار هست بتصحیف روز کار - پس روز کار خواندنش به که روزگار

شماره ۴١٧: حضرت اصحاب دنیا را مثالی گفته اند - عرضه دارم گرچه بعضی را نیاید دلپذیر

شماره ۴١٨: خرم آزاده ئی که نشناسد - کسش اندر جهان ز جمع بشر

شماره ۴١٩: خداوند دریا دل ای آنکه یافت - ز جود تو جان خلایق سرور

شماره ۴٢٠: خیز ای نسیم باد صبا از طریق لطف - بر درگه سپهبد ما ز ندران گذر

شماره ۴٢١: دوش با خود نفسی مصلحت دنیا را - میزدم هندسه ئی در بدو در نیک امور

شماره ۴٢٢: دی مرا دوستی که مایل بود - دائمش خاطر خطیر بشعر

شماره ۴٢٣: در باب تواضع آنچه دانی - با خلق جهان بجای می آر

شماره ۴٢۴: روزی که فتوحی رسد از عالم غیبت - آن روز مبارک شمر و فال نکو گیر

شماره ۴٢۵: زین همدمان فغان که همه مار ماهیند - صورت بسان ماهی و سیرت بسان مار

شماره ۴٢۶: ز حالم نیست آگه کس که چون من - برنجم زین سپهر سخت پیکار

شماره ۴٢٧: ز دانای صانع مشو نا امید - که گردد مبدل غمت با سرور

شماره ۴٢٨: زمستان و پیری و بیحاصلی - بدینصورت ار کرد باید سفر

شماره ۴٢٩: سر افاضل عالم امام عبدالحی - ز هی بخامه گهر پاشتر ز ابر مطیر

شماره ۴٣٠: شکر انعام حاتم ثانی - مخلص الملک یونس طاهر

شماره ۴٣١: شنیدم که عیسی علیه السلام - تضرع کنان گفت کای کردگار

شماره ۴٣٢: شاه جهان طغایتمور خان تاجبخش - کز قدر و جاه بر سر کیوان نهد سریر

شماره ۴٣٣: شرف دولت و دین مشرف دیوان هنر - آن منوچهر که خجلت ده مینوست بچهر

شماره ۴٣۴: شکرها میکنم در این ایام - که تهیدست گشته ام چو چنار

شماره ۴٣۵: شرف مرد بعلمست و کرامت بسجود - نیست بیعلم و عمل هیچکسی را مقدار

شماره ۴٣۶: شکر نعمت ز کفر وا دارد - اینچنین خوانده ایم در اخبار

شماره ۴٣٧: صاحبا مدتیست تا کردم - خدمتت آنچنانک بد مقدور

شماره ۴٣٨: صاحبا بنده اگر جرمی کرد - ناوک قهر تو در شست مگیر

شماره ۴٣٩: صاحب اعظم جلال ملک و دین یونس که باد - انجم و افلاک را گرد مدار او مدار

شماره ۴۴٠: صحبت نیکان بود مانند مشک - کز نسیمش مغز جان یابد اثر

شماره ۴۴١: صاحب اعظم غیاث ملک و دین هندو کزو - وعده شیرین بگیتی ماند خواهد یادگار

شماره ۴۴٢: طبع انسانی بدان مفطور شد - کو ز دنیا وی نخواهد گشت سیر

شماره ۴۴٣: عمر تا کی چنین بریم سر - حاصل روزگار بوک و مگر

شماره ۴۴۴: علاء دولت و دین آن وزیر شاه نشان - که میدهد دل و دستش چو بحر و کان گوهر

شماره ۴۴۵: فلک سرگشته کرد ابن یمین را - فکندش در ره ایوار و شبگیر

شماره ۴۴۶: کسی خوش بر آید در این روزگار - که باشد بدستش یکی از سه کار

شماره ۴۴٧: کردگارا بعذاب ار چه که بس نزدیکم - از در مغفرت خویش مگردانم دور

شماره ۴۴٨: کاری که لطف پای نهد در میان آن - آید بسان زر طلا پاک و بی عیار

شماره ۴۴٩: کریم الدین تو آن پهلو نژادی - که گردانرا بتو باشد تفاخر

شماره ۴۵٠: منت ایزد را که باز افکند چتر شهریار - بر سر اهل خراسان سایه خورشید وار

شماره ۴۵١: مجلس نوئین اعظم خسرو جمشید فر - سرور گیتی ایسن قتلغ امیر بحر و بر

شماره ۴۵٢: مرا نام اگر نیک و گر بد بود - چو رفتم از آنم چه فخر و چه عار

شماره ۴۵٣: من نیم در بند افزونی طلب کردن ولی - رأی شه داند که باشد از کفافی ناگزیر

شماره ۴۵۴: کریمان گر بدست راست بخشند - گه بخشش یکی از زر و دینار

شماره ۴۵۵: هر که مدح اندرو اثر نکند - فکرت هجو او مکن زنهار

شماره ۴۵۶: نزد اهل زمانه از که و مه - گر عبیدند جمله گر احرار

شماره ۴۵٧: نیست مغبون نبزد عقل کسی - که بزرگی خرد بسیم و بزر

شماره ۴۵٨: نا کسانیکه درین دور حریفان تواند - هر یکی را چو صراحی سوی جامست نظر

شماره ۴۵٩: همانا که شاهنشه بی نظیر - کزو تازه شد رسم تاج و سریر

شماره ۴۶٠: ای باد صبحدم گذری کن ز راه لطف - بر حضرتی چو کعبه اسلامیان عزیز

شماره ۴۶١: اگر کار ابن یمین را فلک - بکام دل او نسازد بساز

شماره ۴۶٢: اگر تنعم و دولت دهد بپوش و بخور - بدوستانت بده آنچه از تو ماند باز

شماره ۴۶٣: بگوش هوش بشنو نکته ئی خوب - و گر داری خرد دستور خود ساز

شماره ۴۶۴: گر ترک طمع کنی نباشد - ایدل زکست هراس هرگز

شماره ۴۶۵: گر که سیم و زر بسیار بود نادانرا - مرد داناش بمردم نشمارد هرگز

شماره ۴۶۶: یعلم الله که در امور معاش - نرود خاطر من از پی آز

شماره ۴۶٧: آنکه کارش ز ابتدا تا انتها - یاوگی و هرزه گوئی بود و بس

شماره ۴۶٨: بلبل گلشن قدسم شده از جور فلک - بیگنه بسته زندان و گرفتار قفس

شماره ۴۶٩: پنج روزی که درین توده خاکت وطنست - بتف آتش سودا چه پزی دیک هوس

شماره ۴٧٠: خواهی که خوار می نشوی ایعزیز من - هرگز به دم کسی نزنی پیش کس نفس

شماره ۴٧١: دیگر نروم بر در مخلوق ازین پس - آسیمه سری تا بکی امبارم ازین پس

شماره ۴٧٢: دوش خرد گفت بروح القدس - کز تو سؤالم همه اینست و بس

شماره ۴٧٣: ز اقتضای دور گردون گر پدید آید ترا - چند روزی در جهان بر قول و فعلی دسترس

شماره ۴٧۴: سعی در تنقیص قدر خویش کرد - هر که کرد اهمال در تکمیل نفس

شماره ۴٧۵: صاحبا چون یمین دولت و دین - کرد خالی ز مرغ روح قفس

شماره ۴٧۶: گر کسی از روزگار اکنون شکایت می‌کند - بنده باری زو ندارد غیر شکر بی‌قیاس

شماره ۴٧٧: مدتی شعر بهر گونه که آمد گفتم - لفظ و معنیش بدانسان که پسندد همه کس

شماره ۴٧٨: کسی که چشم کرم دارد از اکابر عصر - نظر بحالت او میکنم ز روی قیاس

شماره ۴٧٩: هرکه را همت بلند بود - راه یابد به منتهای بیوس

شماره ۴٨٠: آن دل که داشتم ز وی آزادگی طمع - در چار میخ طبع گرفتار دیدمش

شماره ۴٨١: ای بسا فیلسوف کارآگاه - که بمردی ببرد کار از پیش

شماره ۴٨٢: از حسد نا اهلم ار گوید بدی - زان بود کز من بدل دردیستش

شماره ۴٨٣: آنکس که مهیا بودش وجه معاش - وز دور فلک نباشدش هیچ خراش

شماره ۴٨۴: اول ببین مواقع اقدام خویشتن - در نه قدم از آن پس و با احتیاط باش

شماره ۴٨۵: بستم احرام آستانه شاه - بامید سخاوت عامش

شماره ۴٨۶: بس کس که یافت خست و امساک پیشه کرد - بر نفس ناستوده و اهل و عیال خویش

شماره ۴٨٧: بر تو خوانم ز دفتر اخلاق - آیتی در وفا و در بخشش *(منتسب به چند نفر)

شماره ۴٨٨: چو با دشمنت فرصتی دست داد - مکن چز بدان ابتکار کار خویش

شماره ۴٨٩: چه طالع است مرا یا رب ایدل قلاش - که هیچ می نکند روزگار جز پرخاش

شماره ۴٩٠: حبذا شهر علائیه و شهرستانش - خرما نزهت باغ خوش و باغستانش

شماره ۴٩١: خسروا بنده را اجازت ده - تا بگویم حکایت دل ریش

شماره ۴٩٢: دشمن خرد را حقیر مدار - خواه بیگانه باش و خواهی خویش

شماره ۴٩٣: دوش دیدم ماه را مانند پیکی تیز رو - زهره با بر بط خرامان از پس و قاصد ز پیش

شماره ۴٩۴: دوری در آمدست که راضی نمیشود - کمتر کسی که صدر معظم نویسمش

شماره ۴٩۵: در مجلسی که همدم آزادگان شوی - صافی و دلگشای بکردار باده باش

شماره ۴٩۶: روزی بخرد ابن یمین از غم دل گفت - آندم که فلک بستد ازو هر کم و بیشش

شماره ۴٩٧: شب دراز بتاریکی ار نشینم به - که از چراغ لئیمان بمن رسد تابش

شماره ۴٩٨: سخن بکری بود نوزاده فکر - گرامی دار همچون جان پاکش

شماره ۴٩٩: شهریار جهان طغایتمور - ای چو حاتم بمکرمت شده فاش

شماره ۵٠٠: صفت کیمیا اگر خواهی - با تو گویم که چیست اکسیرش

شماره ۵٠١: قطع کن ای ابن یمین وصل آنک - هیچ بجز بوالعجبی نیستش

شماره ۵٠٢: کسی که لاف بزرگی همی زند بنگر - که تا چگونه کند پیش عقل اثباتش

شماره ۵٠٣: کریم دولت و دین سرور زمان و زمین - توئی که مثل تو گیتی ندید داور خویش

شماره ۵٠۴: که میبرد سخنی از زبان ابن یمین - بدانجناب که اقبال زیبدش فراش

شماره ۵٠۵: گر بعیب انقلاب روزگار بی ثبات - میکشد ابن یمین از آشنائی سرزنش

شماره ۵٠۶: گر بانگورست مایل خاطر ابن یمین - عرضه دارم شمه ئی گر زانکه داری باورش

شماره ۵٠٧: مرا سپهر چو نراد مهره دزد آمد - که دانه دل ازادگان بود خصلش

شماره ۵٠٨: هر که وجه معاش خود دارد - وز کسی هم نمیرسد ستمش

شماره ۵٠٩: هر نکته که از گفتن آن بیم گزندست - از دشمن و از دوست نهان دار چو جانش

شماره ۵١٠: ای دل ز غم منال که از گردش زمان - تنها تو نیستی به جفای زمانه خاص

شماره ۵١١: دل بجان آمد از مضیق جهان - وین بتر کم امید نیست خلاص

شماره ۵١٢: کسی کو ز غوغای فقر و نیاز - بغیر از جنابت نجوید مناص

شماره ۵١٣: گر کسی با تو میزند لافی - که ترا دوستم بصد اخلاص

شماره ۵١۴: منم آنکس که بهر گوهر فضل - گشته در بحر فکرتم غواص

شماره ۵١۵: رضی ملت و دین ایکه با افاضت تو - برسم طعنه توان گفت ابر را فیاض

شماره ۵١۶: یک نکته اختیار کن از عقل خرده دان - دانسته ئی که عقل مصون باشد از غلط

شماره ۵١٧: بدوستی که نیاید امیدها همه راست - نه نیز هر چه بترسند از آن شود واقع

شماره ۵١٨: طلب کن گوشه امن و فراغی - که عالم نیست خالی از وقایع

شماره ۵١٩: پیشتر زینکه رند وش بودم - کار من داشتی هزار فروغ

شماره ۵٢٠: عزمم درست گشت که نارم دگر بکف - مدح کسی که هست بدو هجو هم دریغ

شماره ۵٢١: پیشتر زین روزگاری داشتم الحق چنانک - بود حالم و بالم از وی با رفاغ و با فراغ

شماره ۵٢٢: شاعری نیست پیشه ئی که ازو - رسدت نان بتره تره بدوغ

شماره ۵٢٣: ای سپهر بیحفاظ دون نواز - صرفه میکن گاهگاهی در صروف

شماره ۵٢۴: حال صیغت امر و ماضی و مضارع بودنست - اسم فاعل اسم مفعول و مشبه جمع و وقف

شماره ۵٢۵: در وصیت از بزرگان جهان - گفت دانائی بفرزند خلف

شماره ۵٢۶: زمن نا مناسب بود اینزمان - نشستن ببزم طرب با حریف

شماره ۵٢٧: من از فروتر خویش ار همی کشم رنجی - عجب مدار که خواهم برینت داد وقوف

شماره ۵٢٨: آنرا که بخت یار و سعادت بود رفیق - باشد گشاده سوی مراد دلش طریق

شماره ۵٢٩: از بخل و ز کبر بر حذر باش - کین هر دو کنند جمع تفریق

شماره ۵٣٠: دلا مکارم اخلاق اگر همی خواهی - دو کار پیشه کن اینت مکارم اخلاق

شماره ۵٣١: دلا تا میتوان کردن منه پیش سران گردن - ترا خود وجه نان خوردن رساند قادر مطلق

شماره ۵٣٢: سیه باد روی سپهر کبود - که با کینه جفت است و با مهر طاق

شماره ۵٣٣: مدتی گردون دونم خسته و آزرده داشت - از فراق افضل آفاق و یار اشتیاق

شماره ۵٣۴: پیروی خردت روی ظفر بنماید - که خرد بر سپه هستی تو هست یزک

شماره ۵٣۵: دختران ضمیر ابن یمین - همه چستند و چابک و چالاک

شماره ۵٣۶: ز دلتنگی خرد را دوش گفتم - که ای بر ملک دانش گشته مالک

شماره ۵٣٧: زهی ابله کسی کز بهر مرده - کند با زندگان عهد خود جنگ

شماره ۵٣٨: رسم کرم مجو ز بخیلان روزگار - نشنیده ئی که میوه نروید ز چوب خشک

شماره ۵٣٩: مرد ثابت قدم آنست که از جا نرود - ورچه سرگشته بود گرد زمین همچو فلک

شماره ۵۴٠: ای پسر بشنو ز من پندی بغایت سودمند - نیکبخت آنکس که چون بنیوشد آرد در عمل

شماره ۵۴١: اگر چه صبر مفتاح نجاتست - ولیکن صابری کاریست مشکل

شماره ۵۴٢: ای افضل زمانه که در عرصه زمین - افراشته ز رای تو شد رایت کمال

شماره ۵۴٣: ای ابن یمین جهان نیرزد - آنرا که غمش نهند بر دل

شماره ۵۴۴: ای برادر هیچ اگر داری ز حال خود خبر - پس چرا باید که باشد یکدمت پروای قال

شماره ۵۴۵: آنچه ناگفتنی است در دل خود - دار پنهان بدانمثابه که دل

شماره ۵۴۶: با خبر باش که دنیا گذرانست ایدل - خیز کاین خوابگه بیخبرانست ایدل

شماره ۵۴٧: بتابی رخ ایدل ز مال و منال - گر آگاه گردی ز حال مآل

شماره ۵۴٨: بر من سپهر کرده نعیم جهان حرام - از رشک گفته هام که سحری بود حلال

شماره ۵۴٩: تهتک در سخن گفتن زیانست - تأمل کن تامل کن تامل

شماره ۵۵٠: تو بدی میکنی و میخواهی - کآیدت نیک پیش در همه حال

شماره ۵۵١: چه باشد ای نفس خرم نسیم شمال - که بگذری سوی آن اختر سپهر جلال

شماره ۵۵٢: دلا ز وقت بد خود جزع مکن ز نهار - صبور باش چه دانی نکو شود ایدل

شماره ۵۵٣: دیدم پریر ساده غلام بخارئیی - زیبا و دلفریب و نکو فعل و خوب قول

شماره ۵۵۴: دو هفته مه روزه چون رخ نمود - بدو گفتم از من مبادی بحل

شماره ۵۵۵: ز من بشنو ای خواجه پیرانه پندی - گرت در نصیحت مزاجیست قابل

شماره ۵۵۶: سحر گهی متفکر نشسته در کنجی - بفکر آنکه چرا حال من بد است امسال

شماره ۵۵٧: سئوال کرد ز من سائلی که ای درویش - ترا عیال همی بینم و نبینم مال

شماره ۵۵٨: شهریار جهان معزالدین - ای کرم پرور کریم خصال

شماره ۵۵٩: عزت خلق اگر نگهداری - نکشی درد سر ز قال و ز قیل

شماره ۵۶٠: کوته نظران ابن یمین را نتوانند - از راه برون برد باقوال مقول

شماره ۵۶١: گرچه میبینم پریشان ایدل آشفته کار - روزگارت را ولیکن غم مخور در هیچ حال

شماره ۵۶٢: گر ز اسماء مقولات عشر پرسد کسی - یک بیک بروی شمارم در جواب آنسؤال

شماره ۵۶٣: گرت میل باشد که در پارسی - همی دال را باز دانی ز ذال

شماره ۵۶۴: مرجع اهل حیل مجمع تزویر و نفاق - شرف دولت و دین قدوه اصحاب ضلال

شماره ۵۶۵: مرو ای ابن یمین گر دهد ایام ترا - دو سه روزی دگر اندر وطن خاکی مهل

شماره ۵۶۶: میدهد دست فلک دولت اصحاب یمین - بکسانی که ندانند یمین را ز شمال

شماره ۵۶٧: مرا زین پیش خاطر چندگاهی - بانواع سخن میبود مایل

شماره ۵۶٨: نرسد هیچ بد و نیک بکس - جز بتقدیر خدا عزوجل

شماره ۵۶٩: وارث املاک اینجو سعد دین مسعود آنک - عرضه خواهم داشتن در خدمت او شرح حال

شماره ۵٧٠: هر چه موجودست آنرا یافتند - اهل حکمت منحصر در ده مقال

شماره ۵٧١: هر که در جمع مال سعی کند - تا بدست آرد از حرام و حلال

شماره ۵٧٢: هر کرا طالع مساعد نیست - هر چه او کرد و گفت نا مقبول

شماره ۵٧٣: هر که بندد کمر بخدمت خلق - چون خردمند باشد و فاضل

شماره ۵٧۴: هر چه آن آشکار نتوان کرد - مکن اندر نهان بهیچ سبیل

شماره ۵٧۵: هفتاد سالگی که دو چندانت عمر باد - کردست رنجش ابن یمین را ز جان ملول

شماره ۵٧۶: ای دل ار گوش سوی من داری - کنم از حال عالمت اعلام

شماره ۵٧٧: ایهنرمند نامجوی پسر - هر که در کارها چه بیش و چه کم

شماره ۵٧٨: این منم باز که در باغ بهشت افتادم - وز سفر کان بحقیقت سقرست آزادم

شماره ۵٧٩: آنکسانرا که بمقدار جوی نیست هنر - بیشتر با زر و سیم و با درم میبینم

شماره ۵٨٠: بجای هیچکس اندر زمانه بد نکنم - اگر هزار بد آید ازو فرا پیشم

شماره ۵٨١: بهفته ئی که جدا گشته ام ز خدمت تو - مپرس کز غم تو حال بر چه سان دارم

شماره ۵٨٢: بدانخدای که بنگاشت دست قدرت او - درون پرده ارحام صورت اجسام

شماره ۵٨٣: ببابا حیدرم باشد توقع - که چون واقف شود از حال زارم

شماره ۵٨۴: با خرد گفتم که ای فرزانه پیر کاردان - کیست آن کو را توان از خسروان گفتن کریم

شماره ۵٨۵: پامال اگرچه چرخ جفا کرد گو بکن - ما از جفای چرخ و غم دهر فارغیم

شماره ۵٨۶: بحمدالله مرا هستند فرزندان روحانی - که حوراشان بپروردست در آغوش و رضوان هم

شماره ۵٨٧: با خویشتنم هست دمی خوش که در آندم - گنجای نبی نی ولی نی و ملک هم

شماره ۵٨٨: بمن رسید که بحر علوم در گه موج - گهر فشاند بساحل برای تربیتم

شماره ۵٨٩: پیشتر زین بسی صدور و عظام - داشتندی درین سرای آرام

شماره ۵٩٠: پیام داد به کس کیر اژدها پیکر - که ای کشیده به عمر دراز آزارم

شماره ۵٩١: پیشتر زین چند گاهی دل پریشان داشتم - خود چه می‌گویم ز دل صد رنج بر جان داشتم

شماره ۵٩٢: تا شنیدم که نو فراش شدی - بالرفا و البنین همی گویم

شماره ۵٩٣: جمعی که در تصور اوهام نامدی - پروین صفت بریدن پیوندشان ز هم

شماره ۵٩۴: جهان بگشتم و آفاق سر بسر دیدم - نه مردمم اگر از مردمی اثر دیدم

شماره ۵٩۵: چو در دنیا نخواهد ماند چیزی - ز بد کردار و نیکوکار جز نام

شماره ۵٩۶: چون سرانجام زینخرابه رباط - رخت بربست بایدت ناکام

شماره ۵٩٧: حقا که ملک شاه نیرزد بجملگی - گفتار سرد حاجب و دربان شنیدنم

شماره ۵٩٨: حال خود بر جمال دین سنقر - یک رهی عرض کردم و رفتم

شماره ۵٩٩: خدیو کشور دانش یمین دولت و دین - توئی ز راه حقیقت خلاصه ایام

شماره ۶٠٠: خسروانرا دو کار میباید - تا شود کار خسروی بنظام

شماره ۶٠١: خردم راه قناعت بنمود از سر لطف - جز بر آنراه که او گفت قدم ننهادم

شماره ۶٠٢: در پی آنکه کار به گردد - در تکاپوی هر طرف جستیم

شماره ۶٠٣: دی یکی آمد بنزدم از ندیمان امیر - آنکه در مدحش همیخواهم که فردوسی شوم

شماره ۶٠۴: روزی گذر فتاد مرا از قضای چرخ - برمنزلی که بار بوددر او یار همدمم

شماره ۶٠۵: روزگاریست که بر خاطر ارباب هنر - از جفای فلک سفله ستم میبینم

شماره ۶٠۶: زینسان که دور مانده ز یاران جانی ام - مردن هزار بار به از زندگانی ام

شماره ۶٠٧: ز دیوانه ئی کرد روزی سؤال - سلیمان مرسل علیه السلام

شماره ۶٠٨: سپهر مهر جلالت جلال دولت و دین - توئی که رأی ترا شاه انجم است غلام

شماره ۶٠٩: سرگشته بهر دانه چه باشم چو آسیا - آمد بسان قطب گه آرمیدنم

شماره ۶١٠: سلطان تاجبخش مرا پیش تخت خواند - بر امتثال حکم بناچار تافتم

شماره ۶١١: سالها در چار سوی خطه کون و فساد - همچو باد از هر طرف بی پا و سر بشتافتم

شماره ۶١٢: شنیدم از سر منبر مذکری میگفت - رضای حق طلبی باش بر سر تسلیم

شماره ۶١٣: شهریارا من از این حضرت چون خلد برین - میروم وز سر حسرت بفضا مینگرم

شماره ۶١۴: شرح جوری که من از دور قمر می‌بینم - با که گویم که جهان زیر و زبر می‌بینم

شماره ۶١۵: شرح شوق و نیازمندی خویش - می نیارم که در بیان آرم

شماره ۶١۶: صحبت جمغی که ما را دوستان میزیستند - بر مثال صحبت اصحاب کشتی یافتم

شماره ۶١٧: صاحبا گر چنین همی شاید - که بهر یک مهت سلام کنیم

شماره ۶١٨: ظفر نیافت خردمند در جهان روزی - بهیچ فائده دیگر از حضور کرام

شماره ۶١٩: فیلسوفی که من در اسرارش - ببد و نیک بود می محرم

شماره ۶٢٠: فراق حضرت گردونجناب سرور عهد - مرا چو فرقت روح از تنست و نور از چشم

شماره ۶٢١: قدوه اهل کرم ای زبده آزادگان - اکرم الاخوان شهاب الدین که بادی دوستکام

شماره ۶٢٢: گر بدست آید مرا در تیه حیرت یک جوین - قانعم منت پذیر از من و از سلوی نیم

شماره ۶٢٣: گاه آن باشد که باشم پای بر جا همچو قطب - آسمان آخر چو خود سرگشته تا کی داردم

شماره ۶٢۴: گر ترا هست خرد یاز بیا ز ابن یمین - یک نصیحت بشنو این ز بزرگان قدیم

شماره ۶٢۵: گر نگردد فلک بکام دلم - خلق را اضطراب ننمایم

شماره ۶٢۶: گر بگویم خون شود در کوه سنگ - آنچه من از دور گردون می‌کشم

شماره ۶٢٧: مرا هست در خم می خوشگوار - نهاده ز بهر ندیم کریم

شماره ۶٢٨: منم ابن یمین که مرکب نطق - چون بقصد کسی برانگیزم

شماره ۶٢٩: مدتی در پی هوی و هوس - عرصه بر و بحر پیمودم

شماره ۶٣٠: من نیم چون مرد سالوس و فریب - پرده ناموس خود خود میدرم

شماره ۶٣١: هر بلائی که میشود واقع - درمیان خلایق عالم

شماره ۶٣٢: هر که بر حضرت دادار توکل دارد - مخلصی زود پدید آیدش از قید هموم

شماره ۶٣٣: هر دشمنی که با همه کس در ره افتدم - او را برای صاحب خود دوستی کنم

شماره ۶٣۴: هر کرا با خویشتن حالی بود - کی شود خاطر ز تنهائی دژم

شماره ۶٣۵: هوس مسکن مألوف و دیار معهود - دمبدم میپزم و باز همی گردد خام

شماره ۶٣۶: یعلم الله که چون شباب گذشت - ذات خود را مسن نمیخواهم

شماره ۶٣٧: یمین دولت و دین ای یگانه دو جهان - سه چار یار بکنجی فتاده مخموریم

شماره ۶٣٨: ای صبا با صاحب صاحبقران - اصف ثانی جلال ملک و دین

شماره ۶٣٩: ایدل ار ننگ داری از نقصان - جز سلوک ره کمال مکن

شماره ۶۴٠: ای نسیم صبحدم زانجا که لطف طبع تست - گرچه میدانم که هستی سخت سست و ناتوان

شماره ۶۴١: ای بس که بر طریق مناجات گفته ام - وقت سحر بدرگه رزاق ذوالمنن

شماره ۶۴٢: ایکه حصن حصین همی سازی - پس بکیوانش میکشی ایوان

شماره ۶۴٣: از کریمان خواه حاجت ز آنکه نبود هیچ عیب - ز ابر باران در ز دریا و زر از کان خواستن

شماره ۶۴۴: آنچه ندیدست دو چشم زمان - و آنچ بنشیند دو گوش زمین

شماره ۶۴۵: الا ایصبا خدمتم عرضه دار - بدرگاه دستور با زیب و زین

شماره ۶۴۶: ای باد صبحدم گذری کن ز روی لطف - بهر من شکسته محزون ممتحن

شماره ۶۴٧: آصف ثانی علاء ملک و دین کو را خطاب - مینویسد منشی گردون وزیر خافقین

شماره ۶۴٨: امیر حیدری ایسالک مسالک حق - توئی مجرد و مفرد بسان روح الامین

شماره ۶۴٩: آنم که بندگی نکنم حرص و آزار - آزادگیست رسمم و این خود سزد ز من

شماره ۶۵٠: اگر تو در کلام الله نون ساکن و تنوین - بدشواری همی گوئی کند ابن یمین آسان

شماره ۶۵١: اگر مجال بود بندگی ابن یمین - ببارگاه جلال خدایگان برسان

شماره ۶۵٢: ای عزیز ار نصیحتی کنمت - در بدو نیک آن تفکر کن

شماره ۶۵٣: ای خداوندی که اندر دفع فاقه جود تو - آن اثر دارد که اندر دفع صرصر پوستین

شماره ۶۵۴: بتعییر دی گفت با من یکی - که میزیستی از نصیحت گران

شماره ۶۵۵: با گوی گفت چو کان کای در هوای وصلت - پیوسته کار قدم از بار غم خمیدن

شماره ۶۵۶: بنزد زبده ایام قدوه الحکما - سر افاضل عالم غیاث ملت و دین

شماره ۶۵٧: بحق چار محمد بعز چار علی - بحرمت دو حسن مقتدای جمله جهان

شماره ۶۵٨: بدرگاه عماد دولت و دین - که هست ابن یمینش بنده از جان

شماره ۶۵٩: بر تو پاشم ز بحر دانش خویش - سخنی همچو لؤلؤ و مرجان

شماره ۶۶٠: بنظم با تو بگویم بنای مصدر را - که چند و چیست ذهاب و صهو بتست و لبان

شماره ۶۶١: بچنگ شیر تن خویش را رها کردن - ز مار و افعی در بادیه عصا کردن

شماره ۶۶٢: پیام من که رساند چنانکه میگویم - بسمع خواجه دنیا شهاب دولت و دین

شماره ۶۶٣: پریشان باد هر کو خاطری را - ز فعل خویشتن دارد پریشان

شماره ۶۶۴: پیش اهل کمال نقصانست - شاد و غمگین ز بیش و کم بودن

شماره ۶۶۵: تاج فرق اهل دانش ای عروس فضل را - حلقه گوهر کش طبعت نکوتر پیرهن

شماره ۶۶۶: تریاق و ارقمست مرا بر سر زبان - این قسم دشمنان بود آن حظ دوستان

شماره ۶۶٧: جهان نزد عاقل نیرزد بدان - که بارش نهی بر دل خویشتن

شماره ۶۶٨: چون به سخن دم زند طوطی طبع خوشم - کز شکر آرد به بار شاخ نبات سخن

شماره ۶۶٩: چهار چیز دهد آبروی مرد بباد - باختیار مباش ای پسر مباشر آن

شماره ۶٧٠: خرم آنکس که بقعه ئی دارد - و او نه مأمور و نه امیر کسان

شماره ۶٧١: خرم اینقصر دلفروز که بر روی زمین - ارم و خلد برین نیست اگر هست جز این

شماره ۶٧٢: دلا در نیک و بد بی اختیاری - چنین آمد ز بدو فطرت آئین

شماره ۶٧٣: ز آستانه جاه و جلال خسرو عهد - که هست پایه قدرش بر اوج علیین

شماره ۶٧۴: ز ابن یمین پیام برای باد صبحدم - نزد علاء دولت و دین آصف زمان

شماره ۶٧۵: ز هی سعادت من گر نسیم باد شمال - که در ادای رسالت بود چو روح الامین

شماره ۶٧۶: زندگانی بکنج عافیتی - بیمشقت چو میتوان کردن

شماره ۶٧٧: سخن فرزند جان و بکر فکرست - بهر نا اهل و دون نتوانش دادن

شماره ۶٧٨: سفر نیکست بهر آنکه هر روز - چه خوش باشد بنو جائی رسیدن

شماره ۶٧٩: شبی بحجره خلوتسرای عقل گذشت - ملول گشته ز اغیار و یار ابن یمین

شماره ۶٨٠: غیر این اصطرخ پر ماء معین - کس نشان داد آسمانی بر زمین

شماره ۶٨١: قلم را بر تبت فزون دان ز تیغ - بود گرچه کم زو به نیروی تن

شماره ۶٨٢: که میبرد سخنی از زبان ابن یمین - بسیف دولت و دین مفخر زمان و زمین

شماره ۶٨٣: که باشد آنکه رساند ز راه لطف و کرم - رسالتی بجناب خدایگان از من

شماره ۶٨۴: کسی که نیک نهاد آمد از بدایت کار - ز خود چگونه پسند آیدش بدی کردن

شماره ۶٨۵: گفتم روم زیارت پیشینیان کنم - باشد که راحتی رسد از روحشان بمن

شماره ۶٨۶: گشتست طبیعت گروهی - دائم دو زبان چو مار بودن

شماره ۶٨٧: گفتند چو هست رزق مقسوم - زحمت چه کشی ز بهر جستن

شماره ۶٨٨: گر ثواب و عقاب خواهد بود - نیک و بد را مخیری پس ازین

شماره ۶٨٩: مهر سپهر رفعت و دارای مملکت - والا علاء دولت و دین آصف زمان

شماره ۶٩٠: مرا هفتاد و پنج از عمر بگذشت - ندیدم آدمی از هیچ انسان

شماره ۶٩١: می نوش و شادباش و طرب کن که دمبدم - نو مهره ئی برآید ازین حقه کهن

شماره ۶٩٢: مرد نا آزموده را زنهار - نه ثنا گوی و نه نکوهش کن

شماره ۶٩٣: مجلس دستور ایران است یا خلد برین - کاندر او بر هر طرف بینی صفی از حور عین

شماره ۶٩۴: منت ایزد را که گردون گر که یکچندی مرا - در جهان میداشت سر گردان بسان خویشتن

شماره ۶٩۵: منم ابن یمین کالماس فکر من - نکو داند ز هر نوعی گهر سفتن

شماره ۶٩۶: مقصود کاخ و صفه و ایوان نگاشتن - کاشانه های سر بفلک برفراشتن

شماره ۶٩٧: میندیش در حق مردم بدی - که آری بلا بر سر خویشتن

شماره ۶٩٨: ندانم از چه بکینم میان ببست سپهر - چو هست بر همه آفاق مهر او روشن

شماره ۶٩٩: نبود مهتری بروز و بشب - باده خوشگوار نوشیدن

شماره ٧٠٠: وزیر شاه نشان حالم ار بدانستی - براستی که نیم کج طریق چون فرزین

شماره ٧٠١: هر چند روزگار کند پست مرد را - از همت بلند نشاید بکاستن

شماره ٧٠٢: هر کسی را چنانکه هست بدان - پس بدانقدر دوستی میکن

شماره ٧٠٣: هدهد ار افسر به سر بر می‌نهد - پای زشت او و گنداییش بین

شماره ٧٠۴: هر کرا یاد بنده میآید - بکرم بندگی من برسان

شماره ٧٠۵: هیچ دانی که مردمی چه بود - روز قوت فروتنی کردن

شماره ٧٠۶: هر که آزردی بکینش زو مدار امید مهر - مار را چون دم زدی هم بایدش سر کوفتن

شماره ٧٠٧: هر که او را تواضعی کردی - قدر آن گر شناخت افزون کن

شماره ٧٠٨: هست کار سعادت دنیا - راست همچون مناره برفین

شماره ٧٠٩: هر که نه بر دین تست کالعدمش فرض کن - وانکه زید با تو کم کم ز کمش فرض کن

شماره ٧١٠: یکچند شد که بر هدف دل کمان چرخ - تیر از کمین گشاد و فروبست کار من

شماره ٧١١: یک نصیحت بشنو از من کاندران نبود غرض - چون کنی رای مهمی تجربت از پیش کن

شماره ٧١٢: یکروز بپرسید منوچهر ز سالار - کاندر همه عالم چه به ای سام نریمان

شماره ٧١٣: مرا گفتند ابوبکر و عمر را - اگر یاری دهی مانند عثمان

شماره ٧١۴: ای شهنشاهی که هر جا در جهان آزاده ایست - از میان جان و دل شد بنده احسان تو

شماره ٧١۵: ای شهنشاهی که ترک آسمان بندد کمر - از برای بندگی کمترین هندوی تو

شماره ٧١۶: آصف ایام تاج ملک و دین عبدالکریم - ای برونق کار دین از رای ملک آرای تو

شماره ٧١٧: ایدل صبور باش بر احداث روزگار - نیکو شود بصبر سرانجام کار تو

شماره ٧١٨: بر فلک دل منه ار بوی خرد یافته‌ای - که نبینی به وجود آمده ناحق‌تر از او

شماره ٧١٩: پدری با پسر بشفقت گفت - که پسندیده دار عادت و خو

شماره ٧٢٠: چه کنی با فلک عتاب که من - نیک بد حال گشتم از فن تو

شماره ٧٢١: چرخ دولابیست پنداری جهان - بر مثال کوزه ها خلقان او

شماره ٧٢٢: حبذا باغ و راغ علیا باد - و آن ریاض چو اطلس و خز او

شماره ٧٢٣: دو قرص نان اگر از گندم است اگر از جو - دو تای جامه اگر کهنه است اگر از نو

شماره ٧٢۴: ز آتش مجمر ار کشم دودی - بی نیازم ز عود سوزی او

شماره ٧٢۵: سحرگه که در گوش گردون فتاد - خروش خروس و نوای چکاو

شماره ٧٢۶: کردم سئوال از کرم خواجه حاجتی - بیرون ز وعده ئی نشنیدم جواب او

شماره ٧٢٧: که میرود بجناب رفیع آصف عهد - که با فلک ز علو بر زد آستانه او

شماره ٧٢٨: گر به منت بر کفت لعلی نهد فیروز شاه - گر خراج ملک هندوستان بود مستان از او

شماره ٧٢٩: گر بدانی فریب دنیی دون - دل بجان آیدت ز صحبت او

شماره ٧٣٠: مجلسی داریم الحق جامع هر کام دل - ای دریغا نیست در وی منظر چالاک تو

شماره ٧٣١: مرا چون خار غم در دل شکست از مهر گلرویان - نهادم سر ازین حسرت بنفشه وار بر زانو

شماره ٧٣٢: مرد عاقل نرود در پی کاری که در آن - هر کسی تهمت دیگر نهد اندر حق او

شماره ٧٣٣: ملک عزت گرت همی باید - از من این پند مشفقانه شنو

شماره ٧٣۴: ندیدم من از آدمی هیچکس - که اخلاق او جمله باشد نکو

شماره ٧٣۵: هر که از طاعت بسیار در افتاد بعجب - چون عزازیل شود مستحق لعن و تفو

شماره ٧٣۶: الهی بهنگام پیری مرا - تمنای نفس جوانان مده

شماره ٧٣٧: اندرین ایام هر کو همچو فرزین کژ رواست - دارد از منصب چو فرزین خانه در پهلوی شاه

شماره ٧٣٨: ای کریمی که مادر ارکان - چون تو فرزند راد نازاده

شماره ٧٣٩: ای نسیمی ز لبت معجزه روح‌الله - صفت حسن تو گردان چو زبان در افواه

شماره ٧۴٠: ای صبا از بخت نیک ار اتفاق افتد ترا - چونکه یابی راه سوی شهریار دین پناه

شماره ٧۴١: ای فلکقدری که دایم بر بساط حضرتت - خسروان عهد را چون بندگان ساید جباه

شماره ٧۴٢: ای تو هر نقش که با خویش مصور کرده - نقشبند قدرش صورت دیگر کرده

شماره ٧۴٣: ای نسیم سپیده دم بگذر - از سر لطف بامداد پگاه

شماره ٧۴۴: افتخار آل یاسین سید سادات عصر - ایکه جاهت را خرد برتر ز گردون یافته

شماره ٧۴۵: بینوائی و حفظ ناموسم - کرد فرد از جماعتی انبوه

شماره ٧۴۶: بمال حاجت مردم بر آرای سره مرد - برو دراهم معدوده جوی نو سکه

شماره ٧۴٧: بحر دانش عماد دولت و دین - ای همه کار هات شایسته

شماره ٧۴٨: پدر که رحمت حق بر روان پاکش باد - ز من دریغ نمیداشت پند پیرانه

شماره ٧۴٩: جلال دولت و دین یونس ایکه جاه تر است - مقام برتر کیوان فروترین پایه

شماره ٧۵٠: جفت گاوی را اگر خدمت کنی سالی سه ماه - روزگارت زو شود هر هفته و هر ماه به

شماره ٧۵١: خدایگان فصیحان دهر ابن یمین - توئی که هست فضایل ترا و همتانه

شماره ٧۵٢: خواجه را بین کز برای حرص و بخل - سیم حاصل میکند بیفائده

شماره ٧۵٣: دلا ز حال بد خود مکن جزع زنهار - صبور باش چه دانی نکو شود ناگاه

شماره ٧۵۴: دل ابن یمین گرچه ز غصه خون همی گردد - ازین بخت سیه روز و ازین گردون پیروزه

شماره ٧۵۵: دی یکی گفت کابن یمین - با کناری شد از میان گروه

شماره ٧۵۶: دی معرف به پیش آصف عهد - خواند فصلی ستوده که و مه

شماره ٧۵٧: روزی ز بهر تجربه بگرفتم آینه - دیدم نشان مرگ در آنجا معاینه

شماره ٧۵٨: ز آستانه جاه و جلال خسرو عهد - سپهر کشور داد و دهش سپاهانشاه

شماره ٧۵٩: این قطعه را ابن یمین در جواب قطعه‌ای که شاعری ایرج نام فرستاده و فتوای او را در می خوردن پس از افطار در ماه رمضان پرسیده به همان وزن و قافیه سروده مصرع اول قطعه ایرج این است: خدایگان فصیحان دهر ابن یمین - سرا فاضل دهر ایرج ای که در همه فن

شماره ٧۶٠: شرف دولت و دین زبده اصحاب کرم - ای بذاتت هنر و فضل تولا کرده

شماره ٧۶١: صاحب عادل جلال ملک و دین دستور شرق - ای ز رفعت خاک پایت افسر خورشید و ماه

شماره ٧۶٢: صاحب صاحبقران والا علاء ملک و دین - مهترانرا داد دادی داد این کهتر بده

شماره ٧۶٣: طمع ابن یمین چیست ز کرم کرمت - خود بدانی چو در آن صرف کنی اندیشه

شماره ٧۶۴: طلب کردن همیشه کهتران را - بود مر مهتران را کار و پیشه

شماره ٧۶۵: فریومد آنمقام کزین پیش خسروان - بودند با هم از پی آن در مطاعنه

شماره ٧۶۶: فخر دین و ملک معنی ای ز نور رای تو - رهروان عالم علوی هدایت یافته

شماره ٧۶٧: کاتب اینحروف ابن یمین - بر خط و قول خود گرفت گواه

شماره ٧۶٨: گفتم دلا توئیکه همه عمر بوده ئی - بر مطلب و مقاصد خود کامران شده

شماره ٧۶٩: گر حال نیک خواهی فرزند را همیشه - آموزش ای برادر قرآن و خط و پیشه

شماره ٧٧٠: منت خدایرا که مرا داد خاطری - بر اختراع بکر معانی گماشته

شماره ٧٧١: میدهد گردون بهر نا مستحقی بهره ها - ز آنچه دریا پرورش دادست و کان اندوخته

شماره ٧٧٢: مکروه طبعت آنچه شود واقع ایحکیم - خوردن غمش یکیست ز غمهای زایده

شماره ٧٧٣: میار فخر باستاد و شیخ و جد و پدر - که بوده علم و عملشان همه پسندیده

شماره ٧٧۴: مرا دو بال بکردار مرغ اگر بودی - گشادمی بجنابت طریق بسته شده

شماره ٧٧۵: من نخواهم خرید کبر کسی - کاولش نطفه ئی بود مذره

شماره ٧٧۶ - القطعه فی المشعله: ای زده صد طعنه شمع روی تو بر مشعله - آتش افتاده ز تاب عارضت در مشعله

شماره ٧٧٧: ابن یمین منم که بآیات بینات - در ملک نظم کرده ام اثبات داوری

شماره ٧٧٨: اگر من پنج روزی بالضروره - براه ناسزائی میزدم پی

شماره ٧٧٩: الا ای نسیم صبا از ره لطف - گذر کن بخاک در شهریاری

شماره ٧٨٠: الهی زبان مرا در سخن - روان دار پیوسته بر راستی

شماره ٧٨١: ای دل برو مقلد احکام شرع باش - کز یمن آن به عالم تحقیق وارسی

شماره ٧٨٢: ایدل ز پی جهان چه پوئی - وز زحمت جسم و جان چه جوئی

شماره ٧٨٣: اگرچه رزق مقسوم است می‌جوی - که خوش فرمود این معنی معزی

شماره ٧٨۴: آخر کری کند که ز بهر دو روزه عمر - مغرور جاه و نعمت دنیا شود کسی

شماره ٧٨۵: ای خردمند اگر همی خواهی - که شوی شهره در نکو کاری

شماره ٧٨۶: اگر خاطرت میل کاری کند - کزان کار داری امید بهی

شماره ٧٨٧: ای پیک پی خجسته نسیم سحرگهی - لطفی کن از برای دل خسته رهی

شماره ٧٨٨: ای باد خوش نفس گذری کن ز راه لطف - بر خاک در گهی ز فلک جسته برتری

شماره ٧٨٩: ایدل ار داری هوای سروری پاشنده باش - بر جهان ابراز چه سرور باشد از پاشندگی

شماره ٧٩٠: از من که میبرد سوی دستور خافقین - رمزی در آن شکایت ایام منطوی

شماره ٧٩١: اوستاد شعر ابن یمینست امروز - که بشاگردی او گشته عطارد راضی

شماره ٧٩٢: انقدر از متاع دنیاوی - که کفاف تو باشد ار طلبی

شماره ٧٩٣: اگر چه ابر بلای سپهر زنگاری - فشاند بر گل زردم سرشک گلناری

شماره ٧٩۴: آسمان زیر پای خود آرد - هر کرا هست همت عالی

شماره ٧٩۵: آنکس که بود بعلم و حکمت عالی - بر گفته او نقیض آرم حالی

شماره ٧٩۶: اگر بروی ترش کار فقر راست شدی - کدوی سرکه بدی با یزید بسطامی

شماره ٧٩٧: ایدل ار چشم عقل بگشائی - و آنچه نیکست و آنچه بد بینی

شماره ٧٩٨: ایدل نصیحتی کنم ار زانکه بشنوی - نا داده آب کشت سعادات ندروی

شماره ٧٩٩: اگر به جستن کار شگرف می‌خواهی - که قاصدی بفرستی و حال بنمائی

شماره ٨٠٠: این بزرگان که بنوخاستگان مشهورند - نرسیدست بر ایشان ز کرم جز نامی

شماره ٨٠١: افضل عالم حکیم ای آنکه رای روشنت - در شب تاریک فکرت موی بشکافد همی

شماره ٨٠٢: ای صاحبی که یابد از لطف دلگشایت - محبوس چاه محنت از بند غم رهائی

شماره ٨٠٣: ای نفس سپیده دم جان دهمت بخدمتی - گر بجناب حضرت آصف عهد بگذری

شماره ٨٠۴: بحر جود و کرم جمال الدین - ای برخ فرخ و مبارک پی

شماره ٨٠۵: با حریفان بر بساط دهر ای نیکوخصال - راستی کن پیشه همچون سرو اگر آزاده‌ای

شماره ٨٠۶: بوالفضولی مرا بکنجی دید - همچو جنی نهان ز هر انسی

شماره ٨٠٧: بیادگار من ای یار اگر نگهداری - یکی لطیفه نویسم ز غایت یاری

شماره ٨٠٨: با من پدر که مرقد او باد پر ز نور - گفتا شنوده ئی که چه گفتست عاقلی

شماره ٨٠٩: بشنو ای فرزانه حبری کز لغت‌های فصیح - دائما چون بحر عمان با صحاح جوهری

شماره ٨١٠: با آنکه بی نصیبم از مال و جاه دنیا - هرگز حسد نبردم بر منصبی و مالی

شماره ٨١١: با خرد همره و دو لب بادب باز مکن - هیچ کاری که از آن غیر تو یابد ضرری

شماره ٨١٢: بزرگوار وزیرا نصیحتی بشنو - ز بنده ئی که ترا هست مشفق جانی

شماره ٨١٣: بقطع راه دراز امل غنی نشوی - بر آستان قناعت مگر مقام کنی

شماره ٨١۴: بر میوه های نوبر بستانسرای طبع - کردم بسان ماه بآئین صباغتی

شماره ٨١۵: با تو ابن یمین بخواهد گفت - سخنی از ره نکو خواهی

شماره ٨١۶: با خرد از سر ضجرت سخنی میگفتم - کای ز نور تو ز ظلمت دل و جانم ناجی

شماره ٨١٧: برای نعمت دنیا مکش مذلت خلق - که نزد اهل خرد زین سبب خسی باشی

شماره ٨١٨: پیشتر زین علی شمس الدین - که سر از کبر بر فلک سودی

شماره ٨١٩: پدر کردی نصیحت مر پسر را - که زنهار از کسی چیزی نخواهی

شماره ٨٢٠: تا توانی ضمان مشو کس را - کاولش بر دهد پشیمانی

شماره ٨٢١: ترک شراب کردم از آنرو که دیدمش - کز وی نماند در دل اصحاب طاعتی

شماره ٨٢٢: جهد کردیم بسی تا دو سه روزی ز حیات - دم بر آریم بکام دل خود با یاری

شماره ٨٢٣: جلال دولت و دین آصف سلیمان فر - خدیو کشور اهل هنر امیر علی

شماره ٨٢۴: چو روزگار بکام تو گشت و دولت یار - بکوش تا دل آزرده ئی بدست آری

شماره ٨٢۵: چه خوش بودی ایدل درین دیر فانی - که کس را بکس آشنائی نبودی

شماره ٨٢۶: چهار چیز بچار دگر بود محتاج - بیان کنم اگر آنرا تو مستمع باشی

شماره ٨٢٧: چهار چیزست آئین مردم هنری - که مردم هنری زین چهار نیست بری

شماره ٨٢٨: چون رسد روزی به وقت خویشتن - زحمت جستن چه بر خود می‌نهی

شماره ٨٢٩: چنان زندگانی کن ای نیک رای - بوقتی که اقبال دادت خدای

شماره ٨٣٠: خداوندا همیشه بود ما را - کتان و صوف و کمخاو عتابی

شماره ٨٣١: خسروا قدرت آن بینمت از لطف خدای - که بکتان مدد از پرتو مهتاب دهی

شماره ٨٣٢: خداوندا بر این عالیجنابت - کزو دارد فلک صد شرمساری

شماره ٨٣٣: خداوندا بحق آن کرامت - که ما را در ازل کردی گرامی

شماره ٨٣۴: دیده ام اکثر ممالک را - به ندیدم ز ملک تنهائی

شماره ٨٣۵: دلا تفرج فردوس اگر همی طلبی - بیا و نزهت فردوس بین در این طنبی

شماره ٨٣۶: در قصه شنیدیم کزین پیش بزرگی - یک بدره زر داد بیک بیت فلانی

شماره ٨٣٧: دلا پاس این یکسخن گوش دار - که دارد خواص دم عیسوی

شماره ٨٣٨: دست اگر در دهان شیر کنی - وز پی قوت لقمه برداری

شماره ٨٣٩: ز بهر خوشدلی خویش درون دنیا را - نگاه کن که چه کفت از طریق استادی

شماره ٨۴٠: ز مستی عشق ار خرد یار تست - مشو هشیار ار توانی دمی

شماره ٨۴١: ز مخلوق کاری گشایش نگیرد - دل اندر خدا بند اگر کار خواهی

شماره ٨۴٢: زر بسیار چه حاجت که کنی صرف بر آنک - خانقاهی بگچ و سنگ بعیوق بری

شماره ٨۴٣: زنهار قصد کندن بیخ کسان مکن - زیرا که بیخ خویشتن است اینکه میکنی

شماره ٨۴۴: سیرت آزادگان از سفلگان هرگز مجوی - کی بود چون سرو سوسن هر کجا خار و خسی

شماره ٨۴۵: سرا فاضل آفاق رکن ملت و دین - توئی که زبده اسلاف و فخر اخلافی

شماره ٨۴۶: سپهرا من از گردشت فارغم - مرا کی توانی که غمگین کنی

شماره ٨۴٧: شهاب‌الدین علی را گفت یاری - که ما را از میت چون نیست بهری

شماره ٨۴٨: صاحبا بنده را بخدمت تو - پیش ازین بیش ازین محل بودی

شماره ٨۴٩: صحبت صاحبنظر باید که باشد با دو کس - یا کریمی نامجوی و یا حکیمی راستگوی

شماره ٨۵٠: عمری بغفلت ایدل نادان گذاشتی - بر عقل خود وساوس شیطان گماشتی

شماره ٨۵١: عزیزی مرا گفت بر گو چه حالست - که تنها بسر میبری روزگاری

شماره ٨۵٢: عاقل نکند بهیچ روئی - بیمنفعتی زیارت حی

شماره ٨۵٣: عماد الدین محمد را بگوئید - ز من رمزی بآئین عتابی

شماره ٨۵۴: فیلسوف زمانه قطب الدین - کرده کاری عجب چه نادانی

شماره ٨۵۵: فرزند هنرمند من ای نور دو چشمم - حقا که مرا بیتو ز جان هست ملالی

شماره ٨۵۶: فیلسوفی گفتم اندر خطه هندوستان - حکمتی دیدم نوشته بر در بتخانه‌ای

شماره ٨۵٧: قطب سپهر مکرمت ای یافته دلم - از جود تو چو ذره ز خور تاب زندگی

شماره ٨۵٨: کاشکی با اینهمه محنت که من دارم ز غم - روز آخر خود نکردی با من این بد گوهری

شماره ٨۵٩: کریما وعده‌ای دادی چنانم - که خادم گشت از آن مخدوم راضی

شماره ٨۶٠: کسیکه سفله و ادنای خلق بوده بود - اگر بگیرد امروز ماه تا ماهی

شماره ٨۶١: گر کسی با تو بد کند زنهار - جز بنیکی جزای آن نکنی

شماره ٨۶٢: گر ستم میرسد از غیر ترا باک مدار - که مرا تجربه افتاد درین کار بسی

شماره ٨۶٣: گر تمتع ترا ز نقره و زر - اینقدر بس که قابض آنی

شماره ٨۶۴: گر تو بر سهل و ممتنع خواهی - خویشتن را که مطلع یابی

شماره ٨۶۵: گذر کن از ره لطف ای نسیم باد شمال - بخاک درگه نوئین شهنشان کرتای

شماره ٨۶۶: مرا در خفیه دی میگفت یاری - که بینم شاه را از تو غباری

شماره ٨۶٧: مکافات بدی کردن حلالست - چو بی جرم از کسی بد دیده باشی

شماره ٨۶٨: منم آنکه در مدحتت طبع من - سپهر ازرقی گشت و مهر انوری

شماره ٨۶٩: من شنیدم که از ره شفقت - پدر پیر گفت با پسری

شماره ٨٧٠: منم آنکس که در اشعار عذبم - نیابد هیچ طاعن جای طعنی

شماره ٨٧١: من اندر کسب اسباب فضائل - نکردم هیچ تقصیر و توانی

شماره ٨٧٢: من و نفس نفیس و فقر و فاقه - نمیخواهم غنی گشتن بخواری

شماره ٨٧٣: مرا گفتند جمعی مهربانان - چو دیدندم ز غم در اضطرابی

شماره ٨٧۴: مزن دم در آنچت گزیرست ازان - که حمل افتد این شیوه بر بیهشی

شماره ٨٧۵: مرا مبشر فرخنده فال خوش خبری - بگوش هوش رسانید موسم سحری

شماره ٨٧۶: مرا ز خدمت عالیجناب آصف عهد - علاء دولت و دین هندوی مبارک رای

شماره ٨٧٧: مربی چو محمود باشد گرم - چه سنجد بمیزان من عنصری

شماره ٨٧٨: ندیده نان تو اندر جهان کسی هرگز - بسان خاک چنین خوار از پی آنی

شماره ٨٧٩ - القطعه فی الشعر: نگار ما هر خم چون گره زند بر موی - دل هزار در آرد بعقده هر موی

شماره ٨٨٠: والا شهاب دولت و دین ایکه در کرم - صد همچو معن زایده و آل بر مکی

شماره ٨٨١: همی گفتم از راه ضجرت شبی - نسیم صبا را بخواهشگری

شماره ٨٨٢: هرگز این آسمان سرگردان - بمرادم نمیکند دوری

شماره ٨٨٣: هر که در عالم رندی قدمی رفته بود - هیچ زاهد نتواند که بنازد بروی

شماره ٨٨۴: هر چه در دولت تو ساخته اند - و آنچه با کس کنی ز نیکوئی

شماره ٨٨۵: هزار اهل مروت در آمدند از پای - که هیچ سست قدم را نرفت پای از جای

شماره ٨٨۶: یکی پرسید ز افلاطون بگاه نزع کای دانا - کجا دفنت کنم وقتی که روی از خلق برتابی

شماره ٨٨٧: یاد ایامی که دروی صاحب صاحبقران - گاهگاهی التفاتی سوی چاکر داشتی

شماره ٨٨٨: یعلم الله که در وفا داری - زان فزونم که در گمان آری