حرف آخر قافیه

شماره ۱: گفتی که دلت از عشق پیوسته غمین بادا

شماره ۲: دور از تو جان سپردن، دشوار بود ما را

شماره ۳: روزی نگهی افتاد، بر روی کسی ما را؛

شماره ۴: کنم شبها ازین پس پاسبانی پاسبانش را

شماره ۵: مرده بودم از غمت، بر سر رسیدی دی مرا؟

شماره ۶: درد دل گویم و، بر طبع گران است تو را

شماره ۷: کی بود کی، رو به خاک آستان آرم تو را؟!

شماره ۸: دم مردن شدن دمساز چون من ناتوانی را

شماره ۹: هر گل که دمیده از گل ما

شماره ۱۰: رازی که از یاران نهان، با یار گفتم بارها؛

شماره ۱۱: تا کی به درت نالیم، هرشب من و دربان‌ها؟

شماره ۱۲: زمام ناقه گرفته است ساربان تنها

شماره ۱۳: سر آمد روز هجر و، با توام لب بر لب است امشب؛

شماره ۱۴: از آن لب شکوه‌ام بسیار و، هر شب

شماره ۱۵: آمد سحر به پرسش من یار با رقیب

شماره ۱۶: از خنده چه آلوده شود لب بعتابت

شماره ۱۷: مرا بکشتی و، بازم دل از تو خرسند است؛

شماره ۱۸: از بس دل امشبم ز تو نامهربان پر است

شماره ۱۹: بلبل ما را فغان دیگر است

شماره ۲۰: ز خود روم، چو پرو بال هستیم باز است

شماره ۲۱: غیر، بیهوده، پی یار وفادار من است

شماره ۲۲: آنچه از مکتوب من ظاهر نشد، نام من است؛

شماره ۲۳: فتاده از پی دل کودکان و غوغائی است

شماره ۲۴: تیر تو کز استخوان ما جست

شماره ۲۵: وصل، که در هر نفسم آرزوست؛

شماره ۲۶: افغان که رفت جانم و جانانم آرزوست

شماره ۲۷: مرغ اسیرم، چمنم آرزوست

شماره ۲۸: گلی و بلبلی تا در چمن هست

شماره ۲۹: بر آستان توام، شب چو شد، فغانی هست

شماره ۳۰: آمدی، دیر و، دلم کز دوریت خون می‌گریست؛

شماره ۳۱: این ترک تیغ بسته ی بازو گشاده کیست؟!

شماره ۳۲: کسی را چون به بیدادت شکی نیست

شماره ۳۳: دردی دارم که گفتنی نیست

شماره ۳۴: غمت، که غیر منش با کس آشنایی نیست

شماره ۳۵: سوخت دل، اما غبار کینه از کس برنداشت؛

شماره ۳۶: زبان، غمی که بدل داشتم نهان نگذاشت

شماره ۳۷: دوشم بپرسش آمد و تا لب گشود رفت

شماره ۳۸: ای که گفتی: ز در دوست درون نتوان رفت!

شماره ۳۹: حرف جورت، همه جا با همه کس خواهم گفت

شماره ۴۰: بر آستانه‌اش امشب خوشم که جانان گفت

شماره ۴۱: هم خنده خوش است و هم خرامت!

شماره ۴۲: هر مرغ که میپرد ز بامت

شماره ۴۳: چو بر مزار من آید بجلوه آن قد و قامت

شماره ۴۴: ز آن سویش ای نسیم صبا می‌فرستمت

شماره ۴۵: گیرم بعجز دامنت و جان سپارمت

شماره ۴۶: حیات جاودان بخشد بعاشق لعل خندانت

شماره ۴۷: کجا روم؟ که اگر باشدم ز دست شکایت

شماره ۴۸: نهم به پای کسی سر، که سر نهاده به پایت

شماره ۴۹: من از غمت، زبانی، با خلق در شکایت

شماره ۵۰: نهم بر خاک پهلو شب، به این امید در کویت

شماره ۵۱: وفا نگر، که وفائی ندیده از صیاد

شماره ۵۲: گفتمش حرفی و امید که در گوشش باد

شماره ۵۳: دلم، تاب تغافل، طاقت آزار هم دارد؛

شماره ۵۴: عاشقم و، عشق من زوال ندارد

شماره ۵۵: پیش عذار تو، مه جمال ندارد

شماره ۵۶: دلم، که شکوه ز بیداد دلبری دارد؛

شماره ۵۷: ز دشمنی بمنت، روزگار نگذارد

شماره ۵۸: قاصد، از ننگ زمن نامه بجایی نبرد

شماره ۵۹: گفتم: ای مه بی سبب یاری ز یاری بگذرد؟!

شماره ۶۰: چند روزی از سر کویت سفر خواهیم کرد

شماره ۶۱: کشته ی عشقت ننالید از تو، آهی هم نکرد

شماره ۶۲: دایه، کت در مهد زر ای سیم‌تن می‌پرورد

شماره ۶۳: یارم ز وفا چو دست گیرد

شماره ۶۴: روز محشر، که ز هر گوشه کسی برخیزد؛

شماره ۶۵: ما را دگری جز سگ او یار نباشد

شماره ۶۶: دم مرگم، ز غم هجر غمی بیش نباشد

شماره ۶۷: چو رویت، لاله ی رنگین نباشد

شماره ۶۸: خاکش، اگر ز دوری، بر باد رفته باشد

شماره ۶۹: یار بهر خاطر اغیار زارم می‌کشد

شماره ۷۰: آمد شب و، وقت یا رب آمد!

شماره ۷۱: از سینه دل رمید و بزلف تو رام ماند

شماره ۷۲: گفتا که: بسینه ز منت کینه نماند؟!

شماره ۷۳: شبی که غیر در آن آستان نمی‌ماند

شماره ۷۴: پس از کشتن، نه بر سر قاتلم از کین نمی‌ماند

شماره ۷۵: صید کنان میروی، ای صنم صید بند؛

شماره ۷۶: مشکل که نشانی ز شهیدان تو یابند

شماره ۷۷: نخست کاش در خانقاه می بستند

شماره ۷۸: ستمکشان تو، از شکوه لب چنان بستند؛

شماره ۷۹: مرا عجز و تو را بیداد دادند

شماره ۸۰: شراب شوق تو ما را چو در گلو ریزند

شماره ۸۱: مطرب امشب ناله سر کرده است، نایی می‌زند

شماره ۸۲: اهل وفا، به آرزوی دل نمی‌رسند؛

شماره ۸۳: یار شد بیوفا، کسی چکند؟!

شماره ۸۴: آنکه با اهل وفا نابسته پیمان بشکند

شماره ۸۵: ناله ی مرغ قفس، گر بچمن گوش کند

شماره ۸۶: جانم، از جانان حکایت می‌کند

شماره ۸۷: خو به جفا نگار من، کرده و بس نمی‌کند

شماره ۸۸: مرغان اولی اجنحه، کاندر طیرانند

شماره ۸۹: شب پره کو روز آفتاب نبیند

شماره ۹۰: با هم افسوس بتانی که در این ملک شهند

شماره ۹۱: کسی کز رشک نتواند که روزی با منت بیند

شماره ۹۲: گرت بخاک شهیدان گذار خواهد بود

شماره ۹۳: یاد باد آنکه ز یاری منت عار نبود

شماره ۹۴: دوشم، به اهل بزم سر گفتگو نبود

شماره ۹۵: به حسرت مردم و، آخر ندیدم روی یار خود

شماره ۹۶: از دلم داغ تمنای تو، مشکل برود؛

شماره ۹۷: بربست محمل ماه من، از تن توانم می‌رود؛

شماره ۹۸: با پسته خندانت، شکر به چه کار آید؟!

شماره ۹۹: مرا، کام دل، ازنگاهی برآید

شماره ۱۰۰: ماه، بر روی چو ماهش نگرید

شماره ۱۰۱: قاصدا، نامه‌ای از کوی فلانی به من آر

شماره ۱۰۲: وفادارا، وفای من نگه دار؛

شماره ۱۰۳: جز دل نالان مرا ای گل، نه دمساز دگر

شماره ۱۰۴: ایزد سرشته هر دل از آب و گل دگر

شماره ۱۰۵: بسته‌ای پای من و گویی: برو جای دگر

شماره ۱۰۶: می‌رمد صیاد، از نالیدن ما در قفس؛

شماره ۱۰۷: تا من افتادم به دام، افتاد غوغا در قفس؛

شماره ۱۰۸: با مشک خطت، یاد ز عنبر نکند کس

شماره ۱۰۹: چون صبر ز جور تو ستمگر نکند کس؟!

شماره ۱۱۰: صبحدم، در باغ هر کو خنده گل بایدش

شماره ۱۱۱: دلم، از بی‌کسی می‌نالد و، کس نیست دمسازش؛

شماره ۱۱۲: به من باد صبا در پرده گوید کاش پیغامش

شماره ۱۱۳: مهی، که مایه شادی عالم است غمش

شماره ۱۱۴: از اسیران خود آن شه بی‌خبر بگذشت حیف

شماره ۱۱۵: مشکل که برم من جان، آسان چو تو بردی دل؛

شماره ۱۱۶: ای ساربان خدا را، آهسته رو به منزل

شماره ۱۱۷: بی‌تو چو می در قدح ریزم و شکر به جام

شماره ۱۱۸: یک قطره خون، ز تیغ بتان وام کرده‌ام؛

شماره ۱۱۹: منت جفا ز وفا برگزیده آمده ام!

شماره ۱۲۰: در قفس خود را بیاد آشیان انداختم

شماره ۱۲۱: نکهتی امشب از آن زلف دوتا می‌خواستم

شماره ۱۲۲: اگر نه احتراز از شادی اغیار می‌کردم

شماره ۱۲۳: نمیگویم نمیکردی اگر شادم چه میکردم؟!

شماره ۱۲۴: در آن ساعت که به گرد تو ای خودکام می‌گردم

شماره ۱۲۵: شد عمر و، ز ایام دل شاد ندیدم؛

شماره ۱۲۶: نیم غمگین، ولی خود را غمین از بهر آن دارم؛

شماره ۱۲۷: گر روی تو بینم و بمیرم

شماره ۱۲۸: غمین، چند از برت با چشم خون آلود برخیزم؟!

شماره ۱۲۹: زنده کی از برت ای جان جهان برخیزم؟!

شماره ۱۳۰: شبی کت، غیر هم بزم است، اگر بیرون در باشم

شماره ۱۳۱: خوش آنکه از غم دل، حرفیش گفته باشم؛

شماره ۱۳۲: بود طریقه هوش، اینکه سر عشق بپوشم

شماره ۱۳۳: دردا که حریف راز دانم

شماره ۱۳۴: فقیرم، غیر آن درگاه، درگاهی نمی‌دانم!

شماره ۱۳۵: جانان نشسته تا من از شوق جان فشانم

شماره ۱۳۶: آمد از راه و نشد فرصت دیدن چکنم؟!

شماره ۱۳۷: آه از دمی که روز جزا گریه سر کنم

شماره ۱۳۸: درین گلشن چو شاخ گل، سرا پا گوش بنشینم

شماره ۱۳۹: خوش آنکه شبی با تو سخن گویم و گریم!

شماره ۱۴۰: شب عید است، در میخانه باید بستر اندازیم

شماره ۱۴۱: گر دل جویی، هوات جویم

شماره ۱۴۲: دوسه روز شد که پیدا نه ای، از کجات جویم؟!

شماره ۱۴۳: ما به خلد از سر کویت به تماشا نرویم

شماره ۱۴۴: گرش این جفاست امسال، همان بیار گویم

شماره ۱۴۵: جان میدهد جان، آن لعل خندان

شماره ۱۴۶: دی، رشته‌ای به گردنم آن شاه مهوشان

شماره ۱۴۷: شاهی تو و، شاهان جهان همچو غلامان

شماره ۱۴۸: گدایان را، هوای بزم سلطانی و، سلطانان

شماره ۱۴۹: تو خسروی و، من سگت ای شاه خسروان

شماره ۱۵۰: نشسته میکشان، اهل هوس در خلوت جانان؛

شماره ۱۵۱: اشک من کآب زلالی است که نتوان گفتن

شماره ۱۵۲: شد از مرگ برادر، دل خراب و سینه ریش از من؛

شماره ۱۵۳: باز نامد قاصدی کامد بسویت، سوی من؛

شماره ۱۵۴: چون در دل شیرین بود از رشک شکر خون

شماره ۱۵۵: فزود هر نفسم عشق، کز خط شبگون؛

شماره ۱۵۶: چرا، هر جا مرا دیدی،از آنجا آمدی بیرون؟!

شماره ۱۵۷: من و دردت، که درمان من است این؛

شماره ۱۵۸: طبیبا، جان غم پرورد من بین

شماره ۱۵۹: ز میان میروم اینک، بکنارم بنشین

شماره ۱۶۰: بزبان حال دارم، گله بینهایت از تو؛

شماره ۱۶۱: از غیر، ایمنم، که بود پاسبان تو

شماره ۱۶۲: کی یار ریزد خون یار، آنگاه یاری همچو تو؟!

شماره ۱۶۳: غیر را خون دل از دیده روان است که تو

شماره ۱۶۴: صبح، مگر میدمد از کوی تو

شماره ۱۶۵: حسرتم این است در دل، کز فراق روی تو

شماره ۱۶۶: این مزد قاصدی است که آید ز کوی تو

شماره ۱۶۷: نمیکنم گله، اما ز بیوفائی تو

شماره ۱۶۸: شد از دو چشم توام، چشم خون‌فشان هر دو؛

شماره ۱۶۹: ای که بخون من شدت، ساعد نازنین فرو

شماره ۱۷۰: بر سر ره نشسته ام، قاصد کوی یار کو؟!

شماره ۱۷۱: بوی گل آورد باد، باده ی گلرنگ کو؟!

شماره ۱۷۲: نهم چون از غمت شب بر زمین ای شخ کمان پهلو

شماره ۱۷۳: کو خضر راهی؟ کز خیل آن ماه

شماره ۱۷۴: هر کسی یار کسی، تو از من دلباخته گل

شماره ۱۷۵: بدو زلف تو که یکسر دل مبتلا نشسته

شماره ۱۷۶: از روی فرخ فال بین، زلفش نگونسار آمده

شماره ۱۷۷: شب هجران، نمی‌دانم ز پی دارد سحر یا نه؟!

شماره ۱۷۸: جان اسیران سوختی، از کس برآمد دود؟ نه!

شماره ۱۷۹: نهی چو نام سگ خود، به من مرا طلبی

شماره ۱۸۰: روز و شب، از رخ رخشنده ی شاه عجبی

شماره ۱۸۱: مرا بجرم وفای من از جفا کشتی

شماره ۱۸۲: ای باد بامدادی، میآیی از چه وادی؟!

شماره ۱۸۳: غم نیست دلا در دی، گر توبه ز می کردی؛

شماره ۱۸۴: از جفا، اهل وفا را بزبان آوردی

شماره ۱۸۵: دل ز یار کهن، مگر کندی

شماره ۱۸۶: چو دل ز دردم، چو جان ز داغم، فگار کردی چرا ز یاری

شماره ۱۸۷: نمی پرسی ز غمناکان، دلت شاد است پنداری؟!

شماره ۱۸۸: به گاه رقص، چون در انجمن می در قدح ریزی

شماره ۱۸۹: فغان که عمر سرآمد در انتظار کسی

شماره ۱۹۰: وقتی بغمم رسیده باشی

شماره ۱۹۱: خوش آنکه بسر رسیده باشی

شماره ۱۹۲: بیچاره بلبلی، که نبیند رخ گلی

شماره ۱۹۳: فرخنده تر از مرغ بهشت است حمامی

شماره ۱۹۴: هم به روش ظریفی، هم به صفا تمامی

شماره ۱۹۵: ماه رخش چو بنمود، از طرف بام نیمی

شماره ۱۹۶: تا می نخوری، قد رخ زرد ندانی ؛

شماره ۱۹۷: بر آستان، مگرم پاسبان بگردانی

شماره ۱۹۸: تو را که گفت : رخ از دوستان بگردانی؟!

شماره ۱۹۹: یاری من، ای یار جفا کار چه دانی؟!

شماره ۲۰۰: به یک ایما، همان که می‌دانی

شماره ۲۰۱: ای به سیما، همان که می‌دانی؛

شماره ۲۰۲: کنی تا چند آزارم که زاری‌های من بینی؟!

شماره ۲۰۳: پیران بی گنه را، کشتی گر از نگاهی؛

شماره ۲۰۴: کجایی یوسف ثانی، کجایی؟!

شماره ۲۰۵: دلا، پیام من و او، اگر به هم تو نگویی

شماره ۲۰۶: کاکل عنبرین نهان، زیر کلاه کرده‌ای

شماره ۲۰۷: چند روزی شد، که از من بی‌سبب رنجیده‌ای