حرف آخر قافیه

قصیده شماره ۱: ای قبه گردنده بی‌روزن خضرا

قصیده شماره ۲: به چشم نهان بین نهان جهان را

قصیده شماره ۳: آزرده کرد کژدم غربت جگر مرا

قصیده شماره ۴: سلام کن ز من ای باد مر خراسان را

قصیده شماره ۵: نیز نگیرد جهان شکار مرا

قصیده شماره ۶: نکوهش مکن چرخ نیلوفری را

قصیده شماره ۷: ای روی داده صحبت دنیا را

قصیده شماره ۸: نیکوی تو چیست و خوش چه، ای برنا؟

قصیده شماره ۹: حکیمان را چه می‌گویند چرخ پیر و دوران‌ها

قصیده شماره ۱۰: ای گشته جهان و دیده دامش را

قصیده شماره ۱۱: پادشا بر کام‌های دل که باشد؟ پارسا

قصیده شماره ۱۲: خواهی که نیاری به سوی خویش زیان را

قصیده شماره ۱۳: خداوندی که در وحدت قدیم است از همه اشیا

قصیده شماره ۱۴: ای کرده قال و قیل تو را شیدا

قصیده شماره ۱۵: ای پیر، نگه کن که چرخ برنا

قصیده شماره ۱۶: آن چیست یکی دختر دوشیزه زیبا

قصیده شماره ۱۷: به چه ماند جهان مگر به سراب

قصیده شماره ۱۸: بر من بیچاره گشت سال و ماه و روز و شب

قصیده شماره ۱۹: ای شب تازان چو ز هجران طناب

قصیده شماره ۲۰: ای روا کرده فریبنده جهان بر تو فریب،

قصیده شماره ۲۱: ای آنکه جز طرب نه همی بینمت طلب

قصیده شماره ۲۲: این جهان خواب است، خواب، ای پور باب

قصیده شماره ۲۳: ای غریب آب غریبی ز تو بربود شباب

قصیده شماره ۲۴: ای باز کرده چشم و دل خفته را ز خواب،

قصیده شماره ۲۵: بر تو این خوردن و این رفتن و این خفتن و خاست

قصیده شماره ۲۶: هر که چون خر فتنه خواب و خور است

قصیده شماره ۲۷: باز جهان تیز پر و خلق شکار است

قصیده شماره ۲۸: شاخ شجر دهر غم و مشغله بار است

قصیده شماره ۲۹: آنکه بنا کرد جهان زین چه خواست؟

قصیده شماره ۳۰: خرد چون به جان و تنم بنگریست

قصیده شماره ۳۱: از گردش گیتی گله روا نیست

قصیده شماره ۳۲: مر چرخ را ضرر نیست وز گردشش خبر نیست

قصیده شماره ۳۳: چون در جهان نگه نکنی چون است؟

قصیده شماره ۳۴: ای پسر ار عمر تو یک ساعت است

قصیده شماره ۳۵: هر که گوید که چرخ بی‌کار است

قصیده شماره ۳۶: آن بی تن و جان چیست کو روان است؟

قصیده شماره ۳۷: بلی، بی‌گمان این جهان چون گیاست

قصیده شماره ۳۸: جز جفا با اهل دانش مر فلک را کار نیست

قصیده شماره ۳۹: ای به خور مشغول دایم چون نبات

قصیده شماره ۴۰: این تخت سخت گنبد گردان سرای ماست

قصیده شماره ۴۱: جهانا چون دگر شد حال و سانت؟

قصیده شماره ۴۲: ای خردمند نگه کن که جهان برگذر است

قصیده شماره ۴۳: اگر بزرگی و جاه و جلال در درم است

قصیده شماره ۴۴: گویند عقابی به در شهری برخاست

قصیده شماره ۴۵: هر چه دور از خرد همه بند است

قصیده شماره ۴۶: سفله جهان، ای پسر، چو چشمه شور است

قصیده شماره ۴۷: نشنیده‌ای که زیر چناری کدوبنی

قصیده شماره ۴۸: چون تیغ به دست آری مردم نتوان کشت *(منتسب به چند نفر)

قصیده شماره ۴۹: ای نشسته خوش و بر تخت کشیده نخ

قصیده شماره ۵۰: ای خوانده کتاب زند و پازند

قصیده شماره ۵۱: از اهل ملک در این خیمه کبود که بود

قصیده شماره ۵۲: یکی بی‌جان و بی‌تن ابلق اسپی کاو نفرساید

قصیده شماره ۵۳: این جهان بی‌وفا را بر گزیدو بد گزید

قصیده شماره ۵۴: مردم نبود صورت مردم حکما اند

قصیده شماره ۵۵: ز جور لشکر خرداد و مرداد

قصیده شماره ۵۶: این رقیبان که بر این گنبد پیروزه درند

قصیده شماره ۵۷: چونکه نکو ننگری جهان چون شد؟

قصیده شماره ۵۸: گزینم قران است و دین محمد

قصیده شماره ۵۹: آن کن ای جویای حکمت کاهل حکمت آن کنند

قصیده شماره ۶۰: در این مقام اگر می مقام باید کرد

قصیده شماره ۶۱: چند گوئی که:چو ایام بهار آید

قصیده شماره ۶۲: در درج سخن بگشای بر پند

قصیده شماره ۶۳: آزردن ما زمانه خو دارد

قصیده شماره ۶۴: خردمند را می چه گوید خرد؟

قصیده شماره ۶۵: کسی که قصد ز عالم به خواب و خور دارد

قصیده شماره ۶۶: خوب یکی نکته یادم است زاستاد

قصیده شماره ۶۷: جان و خرد رونده بر این چرخ اخضرند

قصیده شماره ۶۸: بالای هفت چرخ مدور دو گوهرند

قصیده شماره ۶۹: چند گردی گردم ای خیمه بلند؟

قصیده شماره ۷۰: ای هفت مدبر که بر این پرده سرائید

قصیده شماره ۷۱: ای خواجه جهان حیل بسی داند

قصیده شماره ۷۲: هوشیاران ز خواب بیدارند

قصیده شماره ۷۳: مرد چو با خویشتن شمار کند

قصیده شماره ۷۴: صبا باز با گل چه بازار دارد؟

قصیده شماره ۷۵: هر که جان خفته را از خواب جهل آوا کند

قصیده شماره ۷۶: کسی کز راز این دولاب پیروزه خبر دارد

قصیده شماره ۷۷: چون همی بوده‌ها بفرساید

قصیده شماره ۷۸: آمد بهار و نوبت صحرا شد

قصیده شماره ۷۹: تا مرد خر و کور کر نباشد

قصیده شماره ۸۰: ای شده چاکر آن درگه انبوه بلند

قصیده شماره ۸۱: جز که هشیار حکیمان خبر از کار ندارند

قصیده شماره ۸۲: نندیشم از کسی که به نادانی

قصیده شماره ۸۳: مردم سفله به سان گرسنه گربه

قصیده شماره ۸۴: این دهر باشگونه چو بستیزد

قصیده شماره ۸۵: چو تنها بوی گربه‌ات مونس آید

قصیده شماره ۸۶: ز بند آز به جز عاقلان نرسته‌ستند

قصیده شماره ۸۷: از بهر چه این خر رمه بی‌بند و فسارند؟

قصیده شماره ۸۸: وعده این چرخ همه باد بود

قصیده شماره ۸۹: فرو مایه چون سیر خورده بباشد

قصیده شماره ۹۰: گویمت چگونه شود زنده کو هلاک شود:

قصیده شماره ۹۱: بر دشمنی دشمنت چو دیدی

قصیده شماره ۹۲: بر ره مکر و حسد مپوی ازیراک

قصیده شماره ۹۳: نبینی بر درخت این جهان بار

قصیده شماره ۹۴: برکن زخواب غفلت پورا سر

قصیده شماره ۹۵: ای کهن گشته در سرای غرور

قصیده شماره ۹۶: ای گشته جهان و خوانده دفتر

قصیده شماره ۹۷: با خویشتن شمار کن ای هوشیار پیر

قصیده شماره ۹۸: ای چنبر گردنده بدین گوی مدور

قصیده شماره ۹۹: این زرد تن لاغر گل خوار سیه سار

قصیده شماره ۱۰۰: اصل نفع و ضر و مایه خوب و زشت و خیر و شر

قصیده شماره ۱۰۱: ای به هوا و مراد این تن غدار

قصیده شماره ۱۰۲: یکی خانه کردند بس خوب و دلبر

قصیده شماره ۱۰۳: ای زده تکیه بر بلند سریر

قصیده شماره ۱۰۴: ای خوانده بسی علم و جهان گشته سراسر،

قصیده شماره ۱۰۵: ای ذات تو ناشده مصور

قصیده شماره ۱۰۶: بنالم به تو ای علیم قدیر

قصیده شماره ۱۰۷: ای حجت بسیار سخن، دفتر پیش آر

قصیده شماره ۱۰۸: ای خردمند و هنر پیشه و بیدار و بصیر

قصیده شماره ۱۰۹: ای یار سرود و آب انگور

قصیده شماره ۱۱۰: هشیار باش و خفته مرو تیز بر ستور

قصیده شماره ۱۱۱: برآمد سپاه بخار از بحار

قصیده شماره ۱۱۲: نگه کن زده صف دو انبوه لشکر

قصیده شماره ۱۱۳: پند بدادمت من، ای پور، پار

قصیده شماره ۱۱۴: نشنوده‌ای که دید یکی زیرک

قصیده شماره ۱۱۵: ای کهن گشته تن و دیده بسی نعمت و ناز

قصیده شماره ۱۱۶: ای تو را آروزی نعمت و ناز

قصیده شماره ۱۱۷: کسی پر خانه دشتی دید هرگز

قصیده شماره ۱۱۸: ای خداوند این کبود خراس

قصیده شماره ۱۱۹: ای بسته‌ی خود کرده دل خلق به ناموس

قصیده شماره ۱۲۰: مرد را خوار چه دارد؟ تن خوش خوارش

قصیده شماره ۱۲۱: ای متحیر شده در کار خویش

قصیده شماره ۱۲۲: پشتم قوی به فضل خدای است و طاعتش

قصیده شماره ۱۲۳: چه بود این چرخ گردان را که دیگر گشت سامانش؟

قصیده شماره ۱۲۴: نگذاشت خواهد ایدرش

قصیده شماره ۱۲۵: صعب‌تر عیب جهان سوی خرد چیست ؟ فناش

قصیده شماره ۱۲۶: چون گشت جهان را دگر احوال عیانیش؟

قصیده شماره ۱۲۷: گردش این گنبد و مکر و دهاش

قصیده شماره ۱۲۸: بفریفت این زمان چو آهرمنش

قصیده شماره ۱۲۹: وبال است بر مرد عمر درازش

قصیده شماره ۱۳۰: هر کس به نسب نیک ندانی و به آلش

قصیده شماره ۱۳۱: ای خفته همه عمر و شده خیره و مدهوش

قصیده شماره ۱۳۲: جهان را دگرگونه شد کارو بارش

قصیده شماره ۱۳۳: چو شمشیر بایدت بود، ای برادر،

قصیده شماره ۱۳۴: این طارم بی‌قرار ازرق

قصیده شماره ۱۳۵: ای فگنده امل دراز آهنگ

قصیده شماره ۱۳۶: گر دگرگون بود حالت پارسال

قصیده شماره ۱۳۷: ای به سر برده خیره عمر طویل

قصیده شماره ۱۳۸: گنبد پیروزه‌گون پر ز مشاعل

قصیده شماره ۱۳۹: این باز سیه پیسه نگر بی‌پر و چنگال

قصیده شماره ۱۴۰: ای نام شنوده عاجل و آجل

قصیده شماره ۱۴۱: طمع ندارم ازین پس زخلق جاه و محل

قصیده شماره ۱۴۲: گسستم ز دنیای جافی امل

قصیده شماره ۱۴۳: مانده به یمگان به میان جبال

قصیده شماره ۱۴۴: گرامی چو مال و قوی چون جبال

قصیده شماره ۱۴۵: لشکر پیری فگند و قافله ذل

قصیده شماره ۱۴۶: امتت را چون نبینی بر چه سانند؟ ای رسول

قصیده شماره ۱۴۷: حاجیان آمدند با تعظیم

قصیده شماره ۱۴۸: این روزگار بی‌خطر و کار بی‌نظام

قصیده شماره ۱۴۹: اگر کار بوده است و رفته قلم

قصیده شماره ۱۵۰: دام است جهان تو، ای پسر، دام

قصیده شماره ۱۵۱: به راه دین نبی رفت ازان نمی‌یاریم

قصیده شماره ۱۵۲: بسی رفتم پس آز اندر این پیروزه گون پشکم

قصیده شماره ۱۵۳: گر مستمند و با دل غمگینم

قصیده شماره ۱۵۴: دل ز افتعال اهل زمانه ملا شدم

قصیده شماره ۱۵۵: از بهر چه این کبود طارم

قصیده شماره ۱۵۶: ای بار خدای و کردگارم

قصیده شماره ۱۵۷: ای شسته سر و روی به آب زمزم

قصیده شماره ۱۵۸: ای عجب ار دشمن من خود منم

قصیده شماره ۱۵۹: پانزده سال برآمد که به یمگانم

قصیده شماره ۱۶۰: این چه خلق و چه جهان است، ای کریم؟

قصیده شماره ۱۶۱: از من برمید غمگسارم

قصیده شماره ۱۶۲: من چو نادانان بر درد جوانی ننوم

قصیده شماره ۱۶۳: اگر بر تن خویش سالار و میرم

قصیده شماره ۱۶۴: گر تویی ای چرخ گردان مادرم

قصیده شماره ۱۶۵: اگر با خرد جفت و اندر خوریم

قصیده شماره ۱۶۶: من دگرم یا دگر شده‌است جهانم

قصیده شماره ۱۶۷: از صحبت خلق دل گسستم

قصیده شماره ۱۶۸: دوش تا هنگام صبح از وقت شام

قصیده شماره ۱۶۹: ای دل و هوش و خرد داده به شیطان رجیم

قصیده شماره ۱۷۰: از دهر جفا پیشه زی که نالم؟

قصیده شماره ۱۷۱: شاید که حال و کار دگر سان کنم

قصیده شماره ۱۷۲: عقل چه آورد ز گردون پیام

قصیده شماره ۱۷۳: ای تن تیره اگر شریفی اگر دون

قصیده شماره ۱۷۴: ای ستمگر فلک ای خواهر آهرمن

قصیده شماره ۱۷۵: مر جان مرا روان مسکین

قصیده شماره ۱۷۶: ای شده مشغول به کار جهان

قصیده شماره ۱۷۷: سوار سخن را ضمیر است میدان

قصیده شماره ۱۷۸: بر جستن مراد دل ای مسکین

قصیده شماره ۱۷۹: ز من معزول شد سلطان شیطان

قصیده شماره ۱۸۰: حکمتی بشنو به فضل ای مستعین

قصیده شماره ۱۸۱: که پرسد زین غریب خوار محزون

قصیده شماره ۱۸۲: بشنو که چه گوید همیت دوران

قصیده شماره ۱۸۳: چرخ پنداری بخواهد شیفتن

قصیده شماره ۱۸۴: دیر بماندم در این سرای کهن من

قصیده شماره ۱۸۵: امهات و نبات با حیوان

قصیده شماره ۱۸۶: ای دننده همچو دن کرده رخان از خون دن

قصیده شماره ۱۸۷: در دلم تا به سحرگاه شب دوشین

قصیده شماره ۱۸۸: چه گوئی؟ ای شده زین گوی گردان پشت تو چوگان

قصیده شماره ۱۸۹: تا کی کنی گله که نه خوب است کار من

قصیده شماره ۱۹۰: درد گنه را نیافتند حکیمان

قصیده شماره ۱۹۱: چند کنی جای چنین به گزین؟

قصیده شماره ۱۹۲: این گنبد پیروزه بی‌روزن گردان

قصیده شماره ۱۹۳: ای شده مفتون به قول‌های فلاطون،

قصیده شماره ۱۹۴: بنگر بدین رباط و بدین صعب کاروان

قصیده شماره ۱۹۵: بر جانور و نبات و ارکان

قصیده شماره ۱۹۶: غریبی می چه خواهد یارب از من؟

قصیده شماره ۱۹۷: از کین بت‌پرستان در هند و چین و ماچین

قصیده شماره ۱۹۸: مکر و حسد را ز دل آوار کن

قصیده شماره ۱۹۹: ای افسر کوه و چرخ را جوشن

قصیده شماره ۲۰۰: چرخ گردنده و اجرام و چهار ارکان

قصیده شماره ۲۰۱: چیست آن لشکر فریشتگان

قصیده شماره ۲۰۲: جوانی شد، او را فراموش کن

قصیده شماره ۲۰۳: ای مر تورا گرفته بت خوش زبان زبون،

قصیده شماره ۲۰۴: از بهر چه، ای پیر هشیوار هنربین،

قصیده شماره ۲۰۵: فریاد به لااله الا هو

قصیده شماره ۲۰۶: چون فروماندی ز بد کردار خویش

قصیده شماره ۲۰۷: ایا گشته غره به مکر زمانه

قصیده شماره ۲۰۸: گرگ آمده است گرسنه و دشت پر بره

قصیده شماره ۲۰۹: دور باش ای خواجه زین بی‌مر گله

قصیده شماره ۲۱۰: ناید هگرز از این یله گو باره

قصیده شماره ۲۱۱: ای زود گرد گنبد بر رفته

قصیده شماره ۲۱۲: گشت جهان کودکی دوازده ساله

قصیده شماره ۲۱۳: بدخو جهان تو را ندهد دسته

قصیده شماره ۲۱۴: بسی کردم گه و بیگه نظاره

قصیده شماره ۲۱۵: ای خورده خوش و کرده فراوان فره

قصیده شماره ۲۱۶: به فرش و اسپ و استام و خزینه

قصیده شماره ۲۱۷: مکر جهان را پدید نیست کرانه

قصیده شماره ۲۱۸: داری سخنی خوب گوش یا نه؟

قصیده شماره ۲۱۹: بگسل رسن از بی‌فسار عامه

قصیده شماره ۲۲۰: جهان دامگاهی است بس پر چنه

قصیده شماره ۲۲۱: تا کی خوری دریغ ز برنائی؟

قصیده شماره ۲۲۲: چو رسم جهان جهان پیش بینی

قصیده شماره ۲۲۳: گر نخواهی ای پسر تا خویشتن مجنون کنی

قصیده شماره ۲۲۴: ای کرده سرت خو به بی‌فساری

قصیده شماره ۲۲۵: ای آنکه ندیم باده و جامی

قصیده شماره ۲۲۶: ای آنکه به تن ز ارزوی مال چو نالی

قصیده شماره ۲۲۷: گشتن این گنبد نیلوفری

قصیده شماره ۲۲۸: ای عورت کفر و عیب نادانی

قصیده شماره ۲۲۹: کارو کردار تو ای گنبد زنگاری

قصیده شماره ۲۳۰: سفله جهانا چو گرد گرد بنائی

قصیده شماره ۲۳۱: ای گشت زمان زمن چه می‌خواهی؟

قصیده شماره ۲۳۲: ای غره شده به پادشائی

قصیده شماره ۲۳۳: جهان را نیست جز مردم شکاری

قصیده شماره ۲۳۴: ایا دیده تا روز شب‌های تاری

قصیده شماره ۲۳۵: نماند کار دنیا جز به بازی

قصیده شماره ۲۳۶: بگذر ای باد دل‌افروز خراسانی

قصیده شماره ۲۳۷: گر خرد را بر سر هشیار خویش افسر کنی

قصیده شماره ۲۳۸: ای شده مشغول به ناکردنی،

قصیده شماره ۲۳۹: ای مانده به کوری و تنگ حالی

قصیده شماره ۲۴۰: تمییز و هوش و فکرت و بیداری

قصیده شماره ۲۴۱: این چه خیمه است این که گوئی پر گهر دریاستی

قصیده شماره ۲۴۲: دگر ره باز با هر کوهساری

قصیده شماره ۲۴۳: پیشه این چرخ چیست؟ مفتعلی

قصیده شماره ۲۴۴: جهان بازی گری داند مکن با این جهان بازی

قصیده شماره ۲۴۵: ای به خطاها بصیر و جلد وملی

قصیده شماره ۲۴۶: شادی و جوانی و پیشگاهی

قصیده شماره ۲۴۷: ای آدمی به صورت و بی‌هیچ مردمی

قصیده شماره ۲۴۸: گرت باید که تن خویش به زندان ندهی

قصیده شماره ۲۴۹: چه چیز بهتر و نیکوتر است در دنیی؟

قصیده شماره ۲۵۰: شبی تاری چو بی‌ساحل دمان پر قیر دریائی

قصیده شماره ۲۵۱: آسایشت نبینم ای چرخ آسیائی

قصیده شماره ۲۵۲: این کهن گیتی ببرد از تازه فرزندان اوی

قصیده شماره ۲۵۳: ای طمع کرده ز نادانی به عمر هرگزی

قصیده شماره ۲۵۴: آمد و پیغام حجت گوش‌دار ای ناصبی

قصیده شماره ۲۵۵: آن جنگی مرد شایگانی

قصیده شماره ۲۵۶: دیوی است جهان پیر و غداری

قصیده شماره ۲۵۷: اگر ز گردش جافی فلک همی‌ترسی

قصیده شماره ۲۵۸: آن قوت جوانی وان صورت بهشتی

قصیده شماره ۲۵۹: جهانا عهد با من جز چنین بستی

قصیده شماره ۲۶۰: ای گرد گرد گنبد طارونی

قصیده شماره ۲۶۱: ای گشته سوار جلد بر تازی

قصیده شماره ۲۶۲: بر مرکبی به تندی شیطانی

قصیده شماره ۲۶۳: بهار دل دوستدار علی

قصیده شماره ۲۶۴: جهانا مرا خیره مهمان چه خوانی؟

قصیده شماره ۲۶۵: نگه کن سحرگه به زرین حسامی

قصیده شماره ۲۶۶: ایا همیشه به نوروز سوی هر شجری

قصیده شماره ۲۶۷: مردم اگر این تن ساسیستی

قصیده شماره ۲۶۸: چنین زرد و نوان مانند نالی

قصیده شماره ۲۶۹: دلیت باید پر عقل و سر ز جهل تهی

قصیده شماره ۲۷۰: بینی آن باد که گوئی دم یارستی

قصیده شماره ۲۷۱: از آن پس کاین جهان را آزمودی گر خردمندی

قصیده شماره ۲۷۲: ای داده دل و هوش بدین جای سپنجی

قصیده شماره ۲۷۳: این تن من تو مگر بچه گردونی

قصیده شماره ۲۷۴: آنچه‌ت بکار نیست چرا جوئی؟

قصیده شماره ۲۷۵: جهانا چه در خورد و بایسته‌ای!

قصیده شماره ۲۷۶: اگر نه بسته این بی‌هنر جهان شده‌ای

قصیده شماره ۲۷۷: ای خواجه، تو را در دل اگر هست صفائی

قصیده شماره ۲۷۸: چنین در کارها بسیار مندیش

قصیده شماره ۲۷۹: چند گردی گرد این بیچارگان؟

قصیده شماره ۲۸۰: ای همه گفتار خوب بی‌کردار،

قصیده شماره ۲۸۱: تا کی از آرزوی جاه و خطر