حرف آخر قافیه

شماره ۱: زهی تجلی نموده حسنت، به چشم وامق، ز روی عذرا

شماره ۲: گر بسنجند به حشر اجر شب هجران را

شماره ۳: صبا از من بگو بیگانه مشرب آشنائی را

شماره ۴: گیرم به ناله کردم آواره پاسبان را

شماره ۵: معلم سرکند هر لحظه کلک آن طفل بدخو را

شماره ۶: زنده‌رود ار کنم از دست غمت مژگان را

شماره ۷: گر دهم رخصت یک چشم زدن مژگان را

شماره ۸: دوست دشمن، مدعی داور، وفا تقصیر ما

شماره ۹: گفتی از بیداد روزی در فغان آرم ترا

شماره ۱۰: چشم سیه‌مستش به‌خود نگشود از هم دیده را

شماره ۱۱: صرف کار ناله کردم عمر چندین ساله را

شماره ۱۲: یار به ساغر از عرق ره ندهد شراب را

شماره ۱۳: فتنه مهر اگر همی جبهه نهد شراب را

شماره ۱۴: هرگز مباد کوثر و جنت هوس مرا

شماره ۱۵: نبستم از چمن طرفی به کام دل پریدن‌ها

شماره ۱۶: گر به بالینم نیامد بر مزار آمد مرا

شماره ۱۷: تهی از صافی و دردی شده میخانه ما

شماره ۱۸: مفتی شهر ندارد چوبه میخانه ما

شماره ۱۹: زالتزام عقل شد دیوانگی حاصل مرا

شماره ۲۰: مآشوب صبا طره جانانه ما را

شماره ۲۱: شد مشتبه ز کعبه به میخانه راه ما

شماره ۲۲: سینه تا سوده ای از مهر تو بر سینه ما

شماره ۲۳: در کف طفلان رها کردم دل دیوانه را

شماره ۲۴: طراز خرمی نوشد جمال نوبهاران را

شماره ۲۵: شکستم عهد شیخ خانقه را

شماره ۲۶: در کوی توام جنگ است هر روز به دشمن‌ها

شماره ۲۷: گم کنم در راه حی از گریه گفتم پی در آب

شماره ۲۸: خضر پنداری نهانی کرده قدری می در آب

شماره ۲۹: به خاک تیره خون دختر رز ریخت از پندت

شماره ۳۰: درد دگر آن کآه سحر را اثری نیست

شماره ۳۱: چهره دلبر و من گلگون است

شماره ۳۲: تا ابر خطت محیط ماه است

شماره ۳۳: باده ساغرت از خون دل یاران است

شماره ۳۴: دل که افتاده آن زلف سیه و آن ذقن است

شماره ۳۵: زان مرا بیش ز مرغان قفس زاری‌هاست

شماره ۳۶: باز بنهاد به سر خسرو خم افسر خشت

شماره ۳۷: تا به کف پای خمم گردن مینائی هست

شماره ۳۸: ما خراب غم و خمخانه ز می آباد است

شماره ۳۹: در گهر غیرت هفتاد گرامی پسر است

شماره ۴۰: حلقه بر در زند ار شیخ بگو بارت نیست

شماره ۴۱: به بزم یار همدم گرچه جان است

شماره ۴۲: اگر آن سنگ که داری ببر اندر دل تست

شماره ۴۳: بعد مردن بر کف از لوح مزارم سنگ‌هاست

شماره ۴۴: کرده در آینه حسن رخ خود ، شیدایت،

شماره ۴۵: ظلمت خط تو پیرامن رخسار گرفت

شماره ۴۶: جان‌فشانی من و عشوه او گر این است

شماره ۴۷: آشکارا به در مفتیم ار باری هست

شماره ۴۸: از قد و رخسار و لب طوبی و خلد و کوثر است

شماره ۴۹: سینه‌ام مجمر و عشق آتش و دل چون عود است

شماره ۵۰: دام نیرنگ تو نازم که به بند افتاده است

شماره ۵۱: در دهانش نه ره بوسه نه جای سخن است

شماره ۵۲: بسکه شب ها آتشم از تاب دل در بستر است

شماره ۵۳: توبه بگذار اگر بلخ اگر بغداد است

شماره ۵۴: ز عشق ار شد دلی دیوانه غم نیست

شماره ۵۵: نه چو هر بار دگر آمد و دامن زد و رفت

شماره ۵۶: انجمن از سمن و سوری ونسرین چمن است

شماره ۵۷: بازم اندیشه مژگان سیاه دگر است

شماره ۵۸: شب‌ها به کشف سر دهانت به تاب و پیچ

شماره ۵۹: آن مرغ که جز در چمن آرام ندارد

شماره ۶۰: لرزدم تن چو خدنگت به دل چاک آید

شماره ۶۱: از عمر نمانده است مرا غیر دمی چند

شماره ۶۲: ز زلف و خال داری لشکر‌ی چند

شماره ۶۳: به جز به روی تو کآن طره‌ای سیاه بر‌آید

شماره ۶۴: جزع یمانش شد از شبه گهر آمود

شماره ۶۵: هردم از عمر که بی شاهد و ساغر گذرد

شماره ۶۶: چرخ نیلی به گل از مشک ترت غالیه سود

شماره ۶۷: یوسف مصری اگر جمال تو بیند

شماره ۶۸: رابطه دل به غمزه راه ندارد

شماره ۶۹: ترک چشمت چو به خونریزی عشاق آید

شماره ۷۰: هر سرو که طوبیش ز قد منفعل آید

شماره ۷۱: گرچه دانم ره عشق تو به سر می‌نرود

شماره ۷۲: کودکی سنگ به کف چون سوی ویرانه رود

شماره ۷۳: به سوی کعبه ز میخانه رهی باید کرد

شماره ۷۴: گفتم آن چشم و مژه گفت نه بیمارانند

شماره ۷۵: هدف تیر نظر چون دل اغیار کند

شماره ۷۶: من گرفتم که به عشاق وفا نتوان کرد

شماره ۷۷: ز هجرانت چنانم جان بسوزد

شماره ۷۸: بهل که روی تو از عنبرین نقاب برآید

شماره ۷۹: در بتکده گر خانه ای آباد توان کرد

شماره ۸۰: تا به خاطر مژه و ابروی توام بر گذرد

شماره ۸۱: شراب از خم به جام آمد خوش آمد

شماره ۸۲: لبت از می چو لعل رنگ آید

شماره ۸۳: آنچه با من سوز عشق وی کند

شماره ۸۴: تا کنم چاک به کوی تو گریبانی چند

شماره ۸۵: سر زهی دولت اگر در قدمت خاک آید

شماره ۸۶: زور دستان بنهد زال صفت زار آید

شماره ۸۷: دل با صف غمزه ای در افتاد

شماره ۸۸: تا یار شکر خنده ز در بند نیاید

شماره ۸۹: فرق است زنخشب که مه از چاه بر آید

شماره ۹۰: جز آفتاب تو و آن غنچه شراب آلود

شماره ۹۱: ای دل ز خود برون شو یار است دیدی آمد

شماره ۹۲: آنکه در پرده دل خلق جهانی بر باید

شماره ۹۳: همه تاب رخت از رشحه ساغر خیزد

شماره ۹۴: یار نامد به سرم تا به لبم جان نرسید

شماره ۹۵: چرا خورشید و ماهش بر نباشد

شماره ۹۶: غوشه کردیم به جوهر می گلگون افزود

شماره ۹۷: شد دلم شیفته زلف گره گیر دگر

شماره ۹۸: هرگز اندیشه زلفت نگذشتم به ضمیر

شماره ۹۹: خردم طبل جنون کوفت ز سودای دگر

شماره ۱۰۰: خسرو حسن تو جائی زده بر خرگه ناز

شماره ۱۰۱: دل بر آن طره چه سود ار ز خطم بستی باز

شماره ۱۰۲: نشئه می نغمه نی دیگران را خوش که بس

شماره ۱۰۳: بسته شد راه تفرج باغ را از پیش و پس

شماره ۱۰۴: نه آن دیبای گلناری است بر سرو خرامانش

شماره ۱۰۵: زلف تو نشسته تا سر دوش

شماره ۱۰۶: دانی از بهر چه ته جرعه فشانند به خاک

شماره ۱۰۷: نریخت ساقی چشم تو ساغری به گلویم

شماره ۱۰۸: چه شد که خانه به غیر از شرابخانه ندارم

شماره ۱۰۹: نگاه کن که نریزد دهی چو باده به دستم

شماره ۱۱۰: بهار ار باده در ساغر نمی‌کردم چه می‌کردم؟

شماره ۱۱۱: شبان تیره که از تاب زلف یار بنالم

شماره ۱۱۲: هر جا حدیث عشق تو بیدادگر کنم

شماره ۱۱۳: ساقی از جام طرب داد شرابی دوشم

شماره ۱۱۴: گفتم که به خاک و خون نشستم

شماره ۱۱۵: چه بارهاست به دوش از سبوی باده‌فروشم

شماره ۱۱۶: از لعل تو آنکه ساخت خاتم

شماره ۱۱۷: آنکه یک عقده ز کارش نکند باز منم

شماره ۱۱۸: تا ز مینای غم عشق تو صهبا زده‌ام

شماره ۱۱۹: جدا ز لعل تو هر جام لعل گون که کشیدم

شماره ۱۲۰: چو چشمت ترک مستی در کمینم

شماره ۱۲۱: کدام باده ز مینای دهر شد به گلویم

شماره ۱۲۲: از صومعه زاهد به خرابات سفر کن

شماره ۱۲۳: روزها شب ها به دوران تو شد طی آسمان

شماره ۱۲۴: بزن ای مطرب خوش لهجه نوایی به از این

شماره ۱۲۵: نمی‌گویم به بزمم باش ساقی می به مینا کن

شماره ۱۲۶: ای خم ابروی کجت قبله راستین من

شماره ۱۲۷: منت ایزد را که بر شرع نبی اقرار من

شماره ۱۲۸: مکن ای فقیه منعم ز حدیث جام و باده

شماره ۱۲۹: تا دم معجز از آن لعل شکرخا زده‌ای

شماره ۱۳۰: عکس آن رخسار و قامت تا در آب آورده ای

شماره ۱۳۱: چهره آذرگون ز آذرگون شراب آورده ای

شماره ۱۳۲: چون تو به جعد عنبرین نافه چین پراکنی

شماره ۱۳۳: کوری و باغ و شمع را بسکه لطیف و روشنی

شماره ۱۳۴: گرنه فدای آن سری ور نه به پای آن تنی

شماره ۱۳۵: به جانان درد دل ناگفته ماند ای نطق تقریری

شماره ۱۳۶: تو بدستی که به تیر مژه دل می شکری

شماره ۱۳۷: باده صافی و بوی گل و باد سحری

شماره ۱۳۸: روم به جلد سگ پاسبان که گاه به گاهی

شماره ۱۳۹: دل از خیال زنخدانت اوفتاد به راهی

شماره ۱۴۰: وطن ناچار رندان را چو در میخانه بایستی

شماره ۱۴۱: بگیر گوشه جام ار حریف عیش مدامی

شماره ۱۴۲: زاهدم می دهد از سلسله زلف تو پندی

شماره ۱۴۳: ساقی جگرم سوخت بده جام شرابی

شماره ۱۴۴: صدنامه نوشتیم وز صدر تو خطابی

شماره ۱۴۵: دردسر می دهدم رنج خمار ای ساقی

شماره ۱۴۶: محمل از شهر به در می برد امروز کسی

شماره ۱۴۷: دل از لقای تو گفتم رسد به تمکینی

شماره ۱۴۸: دردسر می دهدم رنج خمار ای ساقی

شماره ۱۴۹: شد فاش در آفاقم آوازه شیدائی

شماره ۱۵۰: مرنج زاهد اگر نیست گفتمت دینی

شماره ۱۵۱: آن مه ز مهر برداشت طرف نقاب نیمی

شماره ۱۵۲: حاصل من چیست ز فرزانگی

شماره ۱۵۳: صوفیان را دگر امروز نه های است و نه هوئی