در کف طفلان رها کردم دل دیوانه را

قال و قیل نو مبارک زاهد فرزانه را

تا نگه دارم شمار گردش پیمانه را

راست گویم دوست دارم سبحه صد دانه را

می کنم از سینه بیرون این دل دیوانه را

زانکه دانم جغد می آرد خرابی خانه را

آزمودم خنده طاعات هشیاران نداشت

ذوق عیش های های گریه مستانه را

دل چو گشت آواره گفت ای دیده پاس سینه دار

کز برای روز بد می خواهم این ویرانه را

تا ابد در بسته ماند آ سمان را می فروش

گر شب آدینه بگشاید در میخانه را

عاقل از هامون به شهرم می کشد با سلسله

کیست تا بیرون کند از شهر این دیوانه را

دل بود ملک من اما چون تصرف هست شرط

هر که بینی مال غم می داند این ویرانه را

باز بهر نهی منکر از هجوم زاهدان

پای خم پر شد خدا ویران کند خمخانه را

کعبه می پوشد سیه گوئی تشبه می کند

از حدیث من تشبه دود آتشخانه را

سر سالوس و ریا پرسیدن از یغما چه سود

واعظ از وی خوب‌تر می‌داند این افسانه را