مفتی شهر ندارد چوبه میخانه ما

باری از رشک زند سنگ به پیمانه ما

بت پرستند مقیمان حرم می ترسم

تا ز زنار شود سبحه صد دانه ما

کردم از باده تهی خمکده ها لیک هنوز

نشنیده است کسی ناله مستانه ما

تا چه افتاد که سجاده به محراب افکند

آنکه صد خرقه گرو داشت به میخانه ما

خود پرستی کم از اصنام نه تا حکمت چیست

کآشنایان حقیقی شده بیگانه ما

شادزی ای دل دیوانه که اندر همه شهر

نیست طفلی که نداند ره کاشانه ما

گرچه یغما نکنم قصه ولی شوق وطن

می‌توان یافت ز فریاد غریبانه ما