حرف آخر قافیه

غزل شماره ۱: دل به بوی وصل آن گل آب و گل را ساخت جا

غزل شماره ۲: امشب من و تو هر دو، مستیم، ز می اما

غزل شماره ۳: ز شراب لعل نوشین من رند بی نوا را

غزل شماره ۴: به دست باد گهگاهی سلامی می‌رسان یارا

غزل شماره ۵: مگس‌وار از سر خوان وصال خود مران ما را

غزل شماره ۶: زان پیش کاتصال بود خاک و آب را

غزل شماره ۷: نظری نیست، به حال منت ای ماه، چرا؟

غزل شماره ۸: نقش است هر ساعت ز نو، این دور لعبت باز را

غزل شماره ۹: خیال نرگس مستت، ببست خوابم را

غزل شماره ۱۰: ای که روی تو بهشت دل و جان است مرا

غزل شماره ۱۱: ز درد عشق، دل و دیده خون گرفت مرا

غزل شماره ۱۲: ای که بر من می‌کشی خط و نمی‌خوانی مرا!

غزل شماره ۱۳: نور چشمی و به مردم، نظری نیست تو را

غزل شماره ۱۴: محتسب گوید: که بشکن، ساغر و پیمانه را

غزل شماره ۱۵: اگر حسن تو بگشاید، نقاب از چهره دعوی را

غزل شماره ۱۶: یارب به آب این مژه اشکبار ما

غزل شماره ۱۷: ره، خرابات است و درد سالخورده، پیر ما

غزل شماره ۱۸: من کیستم تا باشدم، سودای دیدار شما؟

غزل شماره ۱۹: قبله ما نیست، جز محراب ابروی شما

غزل شماره ۲۰: بی‌گل رویت ندارد، رونقی بستان ما

غزل شماره ۲۱: نوبهار و عشق و مستی، خاصه در عهد شباب

غزل شماره ۲۲: چشمه چشم من از سرو قدت یابد آب

غزل شماره ۲۳: چشمم از پرتو خورشید رخت، گیرد آب

غزل شماره ۲۴: جمال خود منما، جز به دیده پر آب

غزل شماره ۲۵: غمزه سرمست ساقی، بی‌شراب

غزل شماره ۲۶: ای گل رخسار تو! برده ز روی گل، آب

غزل شماره ۲۷: ز باغ وصل تو یابد، ریاض رضوان، آب

غزل شماره ۲۸: از لب لعل توام، کار به کام است، امشب

غزل شماره ۲۹: جان نیاید در نشاط، الا که بر بوی حبیب

غزل شماره ۳۰: خسته‌ام ای یارو ندارم، طبیب

غزل شماره ۳۱: باز آمدی ای بخت همایون به سعادت

غزل شماره ۳۲: در سرم زلف تو، سودا انداخت

غزل شماره ۳۳: به آستین ملالم مران، که من به ارادت

غزل شماره ۳۴: خوشا! دلی که گرفتار زلف دلبند است

غزل شماره ۳۵: مرا ز هر دوجهان، حضرت تو، مقصود است

غزل شماره ۳۶: هرکه از خود خبری دارد، ازو بی‌خبر است

غزل شماره ۳۷: ترکم، عرب مثال، چنگ بر عذار بست

غزل شماره ۳۸: من خراباتیم و باده پرست

غزل شماره ۳۹: غمزه بیمار یار، از ناتوانی خوشترست

غزل شماره ۴۰: دلی چو زلف تو سر تا به پای، جمله شکست

غزل شماره ۴۱: گر بدین شیوه کند، چشم تو مردم را مست

غزل شماره ۴۲: ای دل شوریده جان، نیست شو از هر چه هست

غزل شماره ۴۳: تا بر نخیزی، از سر دنیا و هر چه هست

غزل شماره ۴۴: از کوی مغان، نیم شبی، ناله نی، خاست

غزل شماره ۴۵: بیا که بی لب لعل تو، کار من، خام است

غزل شماره ۴۶: تا بدیدم حلقه زلف تو، روز من، شب است

غزل شماره ۴۷: از بار فراق تو مرا، کار خراب است

غزل شماره ۴۸: عاشقان را از جمالش، روز بازار امشب است

غزل شماره ۴۹: تا به هوای تو دل، از سر جان، برنخاست

غزل شماره ۵۰: شب فراق، چو زلفت اگر چه تاریک است

غزل شماره ۵۱: من خیال یار دارم، گر کسی را بر دل است

غزل شماره ۵۲: مستی و عشق از ازل، پیشه و آیین ماست

غزل شماره ۵۳: رفیقان! کاروان، امشب، روان است

غزل شماره ۵۴: چشم سر مست خوشت، فتنه هشیاران است

غزل شماره ۵۵: زلال جام خضر، دردی مدام من است

غزل شماره ۵۶: این چه داغی است که از عشق تو بر جان من است

غزل شماره ۵۷: فراق روی تو از شرح و بسط، بیرون است

غزل شماره ۵۸: شب است و بادیه و دل، فتاده از راه است

غزل شماره ۵۹: چشم مخمور تو تا در خواب مستی خفته است

غزل شماره ۶۰: امشب، چراغ مجلس ما، در گرفته است

غزل شماره ۶۱: تا در سرم، ز زلف تو، سودا فتاده است

غزل شماره ۶۲: تا زماه طلعتت، طرف نقاب، افتاده است

غزل شماره ۶۳: روزی از رویت، مگر طرف نقاب، افتاده است

غزل شماره ۶۴: خواب مستی کرده چشمت، در خمار افتاده است

غزل شماره ۶۵: نه ز احوال دل بی‌خبرانت، خبری است

غزل شماره ۶۶: بویی از خاک رهت، همره باد سحری است

غزل شماره ۶۷: مشنو، که مرا از درت، اندیشه دوری است

غزل شماره ۶۸: بر سر کوی یقین، کعبه و بتخانه، یکی است

غزل شماره ۶۹: حلقه زلف تو، سرمایه هر سودایی است

غزل شماره ۷۰: باز جانم، هدف تیر کمان ابرویی است

غزل شماره ۷۱: جان من می‌رقصد از شادی، مگر یار آمده‌ست

غزل شماره ۷۲: در ازل، با تو مرا، شرط و قراری بودست

غزل شماره ۷۳: عاشقان را شوق مستی، از شرابی دیگرست

غزل شماره ۷۴: دل ز جا برخاست ما را، وصل او بر جا نشست

غزل شماره ۷۵: درون، ز غیر بپرداز و ساز، خلوت دوست

غزل شماره ۷۶: مشک ریزان می‌جهد، باد صبا از کوی دوست

غزل شماره ۷۷: من لاف چون زنم، که سرم را هوای توست

غزل شماره ۷۸: هست آرام دل، آن را که دلارامی هست

غزل شماره ۷۹: بی‌وفا می‌خواندم، آن بی‌وفا، پیداست کیست

غزل شماره ۸۰: یار ما را یار بسیارست تا او یار کیست

غزل شماره ۸۱: سرو خواند، با تو خود را راست، اما راست نیست

غزل شماره ۸۲: شب فراق تو را روز وصل، پیدا نیست

غزل شماره ۸۳: بیمار غمت را به جز از صبر دوا نیست

غزل شماره ۸۴: داغ سودای تو بر جان رهی تنها نیست

غزل شماره ۸۵: چشم من گوش خیالت دارد، اما خواب نیست

غزل شماره ۸۶: عاشق سرمست را، با دین و دنیا کار نیست

غزل شماره ۸۷: می‌کشم دردی که درمانیش، نیست

غزل شماره ۸۸: بهار باغ و گل امروز، گوییا خوش نیست

غزل شماره ۸۹: دل می‌خرد حبیب و مرا این متاع نیست

غزل شماره ۹۰: درد عشق تو که جز جان منش، منزل نیست

غزل شماره ۹۱: اگر غمی است مرا بر دل، از غمش غم نیست

غزل شماره ۹۲: حاصلی، زین دور غم فرجام، نیست

غزل شماره ۹۳: خسته باد آن دل، که از تیر جفایش خسته نیست

غزل شماره ۹۴: ما را به جز از عشق تو، در خانه کسی نیست

غزل شماره ۹۵: سرو را، پیش قدت، منصب بالایی نیست

غزل شماره ۹۶: هر که چون سروم، گل اندامی نداشت

غزل شماره ۹۷: تیر خدنگ غمزه‌ات، از جان ما گذشت

غزل شماره ۹۸: چند گویم، در فراقت کابم از سر گذشت؟

غزل شماره ۹۹: بر دل من تا خیال آن پری پیکر، گذشت

غزل شماره ۱۰۰: از سر دنیا و دین، مردانه در خواهم گذشت

غزل شماره ۱۰۱: آب چشمم راز دل، یک یک، به مردم، باز گفت

غزل شماره ۱۰۲: هر که با، عشق آشنا شد، زحمت جان، برنتافت

غزل شماره ۱۰۳: دل، در برم گرفت و پی یار من برفت

غزل شماره ۱۰۴: بر سر کوی غمش، بی سروپا باید رفت

غزل شماره ۱۰۵: باز دل سودای آن زنجیر مو، از سر گرفت

غزل شماره ۱۰۶: سلطان عشق، ملک دل و دین، فرو گرفت

غزل شماره ۱۰۷: سر، در رهش، نهادم و کاری به سر، نرفت

غزل شماره ۱۰۸: آمد به برج عاشقان، ماه مبارک منزلت

غزل شماره ۱۰۹: هر آن حدیث که از عشق می‌کنند، روایت

غزل شماره ۱۱۰: ای جهان را چو مه عید، مبارک رویت

غزل شماره ۱۱۱: آن پری چهره که ما را نگران می‌دارد

غزل شماره ۱۱۲: بیا که ملک جمال تو را، زوال مباد

غزل شماره ۱۱۳: در ازل، عکس می لعل تو در جام، افتاد

غزل شماره ۱۱۴: تشنه خود را دمی، لعل تو، آبی نداد

غزل شماره ۱۱۵: تحریر شرح شوقت، طومار، بر نتابد

غزل شماره ۱۱۶: اگر روزی، نگارم را سوی بستان، گذار افتد

غزل شماره ۱۱۷: نه تنها، بر سر کوی تو ما را، کار، می‌افتد

غزل شماره ۱۱۸: من امروز، از میی مستم، که در ساغر نمی‌گنجد

غزل شماره ۱۱۹: هر دمم، چهره به خون مژه، تر می‌گردد

غزل شماره ۱۲۰: ترک چشم تو، که با تیر و کمان می‌گردد

غزل شماره ۱۲۱: روی تو آب چشمه خورشید می‌برد

غزل شماره ۱۲۲: به حضرت تو، که یارد، که قصه‌ای ز من آرد؟

غزل شماره ۱۲۳: مسپار دل، به هر کس، که رخ چو ماه دارد

غزل شماره ۱۲۴: گر از تن جان شود معزول، عشقت جای آن دارد

غزل شماره ۱۲۵: هر ذره که عکسی، ز رخ یار، ندارد

غزل شماره ۱۲۶: جان زندگی از چشمه پرنوش تو دارد

غزل شماره ۱۲۷: این یار که من دارم، ازین یار که دارد؟

غزل شماره ۱۲۸: دام زلف تو به هر حلقه، طنابی دارد

غزل شماره ۱۲۹: دل نصیب از گل رخسار تو، خاری دارد

غزل شماره ۱۳۰: باد هوای کویت، گرد از جهان برآرد

غزل شماره ۱۳۱: نه قاصدی که پیامی، به نزد یار برد

غزل شماره ۱۳۲: کیست که قصه مرا پیش نگار من برد؟

غزل شماره ۱۳۳: چشمت به خواب چشم مرا خواب می‌برد

غزل شماره ۱۳۴: ز کویش نسیم صبا بوی برد

غزل شماره ۱۳۵: خاک آن بادم که از خاک درت بویی برد

غزل شماره ۱۳۶: یارم به وفا وعده بسی داد و جفا کرد

غزل شماره ۱۳۷: آخرت روزی ز سلمان یاد می‌بایست کرد

غزل شماره ۱۳۸: سحرگه بلبلی آواز می‌کرد

غزل شماره ۱۳۹: عذارت خط به بخت ما درآورد

غزل شماره ۱۴۰: ناتوان چشم توام گرچه به زنهار آورد

غزل شماره ۱۴۱: لطف جانبخش تو جانم ز عدم باز آورد

غزل شماره ۱۴۲: باد سحر از کوی تو بویی به من آورد

غزل شماره ۱۴۳: جز نقش صورتت دل، نقشی نمی‌پذیرد

غزل شماره ۱۴۴: گرچه در عهد تو عاشق به جفا می‌میرد

غزل شماره ۱۴۵: دل برد دلبر و در دام بلاش اندازد

غزل شماره ۱۴۶: گر وقت سحر، بادی از کوی تو برخیزد

غزل شماره ۱۴۷: آخر این درد دل من به دوایی برسد

غزل شماره ۱۴۸: گل فردوس چه باشد که به روی تو رسد

غزل شماره ۱۴۹: جانم رسید از غم به جان، گویی به جانان کی رسد؟

غزل شماره ۱۵۰: دلی که شیفته یار دلربا باشد

غزل شماره ۱۵۱: بر منت ناز و ستم، گرچه به غایت باشد

غزل شماره ۱۵۲: ما را که شور لعلش، در سر مدام باشد

غزل شماره ۱۵۳: اسیر بند گیسویت، کجا در بند جان باشد

غزل شماره ۱۵۴: صنمی اگر جفایی کند آن جفا نباشد

غزل شماره ۱۵۵: ما را به جز خیالت، فکری دگر نباشد

غزل شماره ۱۵۶: مستور در ایام تو معذور نباشد

غزل شماره ۱۵۷: دل شکسته من تا به کی حزین باشد؟

غزل شماره ۱۵۸: هر سینه کجا محرم اسرار تو باشد؟

غزل شماره ۱۵۹: مجموع درونی که پریشان تو باشد

غزل شماره ۱۶۰: چو زلف آن را که سودای تو باشد

غزل شماره ۱۶۱: خوش دولتی است عشقت تا در سر که باشد

غزل شماره ۱۶۲: مرا که چون تو پری چهره دلبری باشد

غزل شماره ۱۶۳: شبهای فراقت را، آخر سحری باشد

غزل شماره ۱۶۴: دلم را جز سر زلفت، دگر جایی نمی‌باشد

غزل شماره ۱۶۵: مرا هوای تو از سر بدر نخواهد شد

غزل شماره ۱۶۶: من چه دانستم که هجر یار چندین در کشد؟

غزل شماره ۱۶۷: یار به زنجیر زلف، باز مرا می‌کشد

غزل شماره ۱۶۸: می‌کشم خود را و بازم دل بسویش می‌کشد

غزل شماره ۱۶۹: باد سحر از بوی تو دم زد، همه جان شد

غزل شماره ۱۷۰: آن جان عزیز نیست که در کار ما نشد

غزل شماره ۱۷۱: نظری کن که دل از جور فراقت خون شد

غزل شماره ۱۷۲: نگارینا به صحرا رو، که بستان حله می‌پوشد

غزل شماره ۱۷۳: ز صبا سنبل او دوش به هم بر می‌شد

غزل شماره ۱۷۴: نمی‌دانم که نی چون من چرا بسیار می‌نالد؟

غزل شماره ۱۷۵: غوغای عشق دوشم، ناگاه بر سر آمد

غزل شماره ۱۷۶: جان چو بشنید که آن جان جهان باز آمد

غزل شماره ۱۷۷: خوش آمد باد نوروزی، خوش آمد

غزل شماره ۱۷۸: گل که خوش طلعت و خوشبو آمد

غزل شماره ۱۷۹: سلام حال بیماران رسانیدن صبا داند

غزل شماره ۱۸۰: کسی که قصه درد مرا نمی‌داند

غزل شماره ۱۸۱: تو را آنی است در خوبی که هرکس آن نمی‌داند

غزل شماره ۱۸۲: جان ما را دل بماند از ما و ما را دل نماند

غزل شماره ۱۸۳: زلف و رخسار تو را شام و سحر چون خواند؟

غزل شماره ۱۸۴: لاابالی وار، دستی بر جهان خواهم فشاند

غزل شماره ۱۸۵: در خرابات مرا دوش به دوش آوردند

غزل شماره ۱۸۶: چشم مخمور تو مستان را به هم بر می‌زند

غزل شماره ۱۸۷: هر شب از کویت مرا سر مست و شیدا می‌کشند

غزل شماره ۱۸۸: هر شبی سودای چشمش بر سرم غوغا کند

غزل شماره ۱۸۹: حاشا که تا سلمان بود، ترک می و ساغر کند

غزل شماره ۱۹۰: هر شب این اندیشه در بر غنچه را دل خون کند

غزل شماره ۱۹۱: هر زمان عشقش سر از جایی دگر بر می‌کند

غزل شماره ۱۹۲: بوی زلف او دماغ جان معطر می‌کند

غزل شماره ۱۹۳: سنبلت را صبا بر گل مشوش می‌کند

غزل شماره ۱۹۴: چشم مستت گرچه با ما ترک تازی می‌کند

غزل شماره ۱۹۵: با سر زلفش دلم، پیوند جانی می‌کند

غزل شماره ۱۹۶: آنها که مقیمان خرابات مغانند

غزل شماره ۱۹۷: گاه در مصطبه دردی کش رندم خوانند

غزل شماره ۱۹۸: خام خم را ز لبت، رنگ اگر وام کنند

غزل شماره ۱۹۹: اهل دل را به خرابات مغان ره ندهند

غزل شماره ۲۰۰: خیال زلف تو چشمم به خواب می‌بیند

غزل شماره ۲۰۱: اگرم بر سر آتش بنشانی چون عود

غزل شماره ۲۰۲: آن پری کیست که از عالم جان روی نمود؟

غزل شماره ۲۰۳: آنجا که عشق آمد کجا پند و خرد را جا بود؟

غزل شماره ۲۰۴: دوشم آن گلچهره در آغوش بود

غزل شماره ۲۰۵: گفتم که خطا کردی و تدبیر نه این بود *(منتسب به چند نفر)

غزل شماره ۲۰۶: ماهی ار ماه فلک را از کمان ابرو بود

غزل شماره ۲۰۷: دی دیده از خیال رخش بازمانده بود

غزل شماره ۲۰۸: همچنان مهر توام مونس جان است که بود

غزل شماره ۲۰۹: جان شیرین گر قبول چون تو جانانی بود

غزل شماره ۲۱۰: سر سودای تو هرگز ز سر ما نرود

غزل شماره ۲۱۱: از چشم من خیال قدش کی برون رود؟

غزل شماره ۲۱۲: باد صبا به باغ به بوی تو می‌رود

غزل شماره ۲۱۳: آن سرو بین که باز چه رعنا همی رود

غزل شماره ۲۱۴: گرز خورشید جمالت ذره‌ای پیدا شود

غزل شماره ۲۱۵: آن که باشد که تو را بیند و عاشق نشود؟

غزل شماره ۲۱۶: دل ز وصل او نشان بی‌نشانی می‌دهد

غزل شماره ۲۱۷: یار دل می‌جوید و عاشق روانی می‌دهد

غزل شماره ۲۱۸: بگذار تا ز طرف نقابت شود پدید

غزل شماره ۲۱۹: دل پی دلدار رفت و دیده چو این حال دید

غزل شماره ۲۲۰: مانده یک ذره از آن دل که هوای تو گزید

غزل شماره ۲۲۱: ما رقمی می‌کشیم، تا به چه خواهد کشید

غزل شماره ۲۲۲: چه نویسم که دل از درد فراقت چه کشید؟

غزل شماره ۲۲۳: پیر من از میکده بویی شنید

غزل شماره ۲۲۴: مرا از آینه سخت روی سخت آید

غزل شماره ۲۲۵: بگو ای ماه تا ساقی ز می مجلس بیاراید

غزل شماره ۲۲۶: از توبه ریایی، کاری نمی‌گشاید

غزل شماره ۲۲۷: چو چشمت هرگزم چشمی به چشمم در نمی‌آید

غزل شماره ۲۲۸: چون خاک شوم وز گل من خار برآید

غزل شماره ۲۲۹: صفت خرابی دل، به حدیث کی درآید؟

غزل شماره ۲۳۰: وصلت به جان خریدن، سهل است، اگر برآید

غزل شماره ۲۳۱: نامم به زبان بردن، گیرم که نمی‌شاید

غزل شماره ۲۳۲: مرا که نقش خیال تو در درون آید

غزل شماره ۲۳۳: یار می‌آید و در دیده چنان می‌آید

غزل شماره ۲۳۴: چو رویت هرگزم نقشی به خاطر در نمی‌آید

غزل شماره ۲۳۵: کار شد تنگ برین دل، خبر یار کنید

غزل شماره ۲۳۶: ای عمر باز رفته، نمی‌آیی از سفر

غزل شماره ۲۳۷: پرده از رویش ای صبا بردار!

غزل شماره ۲۳۸: زحمت ما می‌دهی، زاهد تو را با ما چه کار

غزل شماره ۲۳۹: سالک راه تو را با مالک رضوان چه کار؟

غزل شماره ۲۴۰: زین پیش داشت یار غم کار و بار یار

غزل شماره ۲۴۱: چوگان زلفش از دل من برد گو ببر

غزل شماره ۲۴۲: می‌برد سودای چشم مستش از راهم دگر

غزل شماره ۲۴۳: یا رب این ماییم از آن جان جهان افتاده دور

غزل شماره ۲۴۴: در مسجد چه زنی اینک در میکده باز

غزل شماره ۲۴۵: زلفین سیه خم به خم اندر زده‌ای باز

غزل شماره ۲۴۶: بر گل رفتم از غالیه تر زده‌ای باز

غزل شماره ۲۴۷: کارها دارد دل من با لب جانان هنوز

غزل شماره ۲۴۸: هست پیغامی مرا کو قاصدی مشکین نفس

غزل شماره ۲۴۹: در زلف خویش پیچ و ازو حال ما بپرس

غزل شماره ۲۵۰: ای صبا برخیز و کوی دلستان ما بپرس

غزل شماره ۲۵۱: ما از در او دور و چنین بر در و بامش

غزل شماره ۲۵۲: در خرابات مغان مست و بهم بر زده دوش

غزل شماره ۲۵۳: عارفا لعل لبش می می‌دهد هشیار باش

غزل شماره ۲۵۴: کار دنیا نیست چندان کار و باری، گو مباش

غزل شماره ۲۵۵: مست حسنی که ندارد خبر از آفاقش

غزل شماره ۲۵۶: آنکه از جان دوست‌تر می‌دارمش

غزل شماره ۲۵۷: چون تحمل می‌کند تن صحبت پیراهنش

غزل شماره ۲۵۸: نعره زنان آمدم بر در میخانه دوش

غزل شماره ۲۵۹: ماییم به پای تو در افکنده سر خویش

غزل شماره ۲۶۰: نداشت این دل شوریده تاب سودایش

غزل شماره ۲۶۱: می‌کند غارت صبر و دل و دین سودایش

غزل شماره ۲۶۲: چند گویی با تو یک شب روز گردانم چو شمع

غزل شماره ۲۶۳: درد سری می‌دهد، عقل مشوش دماغ

غزل شماره ۲۶۴: ای به دیدار توام، دیده گریان مشتاق!

غزل شماره ۲۶۵: به غیر صورت او هر چه آیدم در دل

غزل شماره ۲۶۶: به مهر روی تو خواهم رسید، ذره مثال

غزل شماره ۲۶۷: ای جان نازنین من ای آرزوی دل

غزل شماره ۲۶۸: ساقی ایام گل آمد، حبذا ایام گل

غزل شماره ۲۶۹: ای بهم برزده زلف تو سراسر کارم

غزل شماره ۲۷۰: آرزو دارم ز لعلش تا به لب جام مدام

غزل شماره ۲۷۱: من هر چه دیده‌ام ز دل و دیده دیده‌ام

غزل شماره ۲۷۲: به چشمانت که تا رفتی، به چشمم بی‌خور و خوابم

غزل شماره ۲۷۳: بر زلف تو من بار دگر توبه شکستم

غزل شماره ۲۷۴: هر خدنگی که ز دست تو به جان می‌رسدم

غزل شماره ۲۷۵: من سرگشته به دست تو کجا افتادم؟

غزل شماره ۲۷۶: بر سر کوی دلارام، به جان می‌گردم

غزل شماره ۲۷۷: دیشب از خود چون مه سی روزه پنهان آمدم

غزل شماره ۲۷۸: چو شمعم در غمت سوزان و اشک از دیده می‌بارم

غزل شماره ۲۷۹: بی دوست من از باغ ارم یاد نیارم

غزل شماره ۲۸۰: به سر کوی تو سوگند، که تا سر دارم

غزل شماره ۲۸۱: از گلستان رویت، در دیده خار دارم

غزل شماره ۲۸۲: من حیران نه آن صیدم که از قید تو بگریزم

غزل شماره ۲۸۳: صبح محشر که من از خواب گران برخیزم

غزل شماره ۲۸۴: تا نفس هست به یاد تو برآید نفسم

غزل شماره ۲۸۵: حاشا که من بنالم، ور تن شود چو نالم

غزل شماره ۲۸۶: عزم آن دارم که با پیمانه پیمانی کنم

غزل شماره ۲۸۷: کمترین صید سر زلف کمند تو منم

غزل شماره ۲۸۸: تو می‌روی و بر آنم که در پی تو برانم

غزل شماره ۲۸۹: بر افشان آستین تا من ز خود دامن برافشانم

غزل شماره ۲۹۰: تو می‌روی و من خسته باز می‌مانم

غزل شماره ۲۹۱: به درد دل گرفتارم دوای دل نمی‌دانم

غزل شماره ۲۹۲: ز آب مژگان هر شبی خرقه نمازی می‌کنم

غزل شماره ۲۹۳: همیشه نرگس مست تو را بیمار می‌بینم

غزل شماره ۲۹۴: بیم آن است که در صومعه دیوانه شوم

غزل شماره ۲۹۵: در رکابت می‌دوم تا گوی چوگانت شوم

غزل شماره ۲۹۶: سؤالی می‌کنم، چیزی نه بیش از پیش می‌خواهم

غزل شماره ۲۹۷: ما روی دل به خانه خمار کرده‌ایم

غزل شماره ۲۹۸: ما به دور باده در کوی مغان آسوده‌ایم

غزل شماره ۲۹۹: از سر کوی تو ما بی سر و سامان رفتیم

غزل شماره ۳۰۰: در راه غمت کرده ز سر پای بپویم

غزل شماره ۳۰۱: دل من زنده می‌گردد به بوی وصل دلداران

غزل شماره ۳۰۲: ای آب آتش رنگ تو، بر باد داده خاک من

غزل شماره ۳۰۳: سرو من سنبل تر بر زده بر گل پرچین

غزل شماره ۳۰۴: مسکین تنم به بویت، خو کرده است با جان

غزل شماره ۳۰۵: هر که را مقصود، حسن عارض است از دلبران

غزل شماره ۳۰۶: ای چین سر زلفت، ماوای دل سلمان

غزل شماره ۳۰۷: من هشیار با مستان ندارم روی بنشستن

غزل شماره ۳۰۸: تا کی آخر خاطر اندر بند هجران داشتن؟

غزل شماره ۳۰۹: نخواهم از سر کویش، به صد چندین جفا رفتن

غزل شماره ۳۱۰: خجالت دارم از کویت، ز بس درد سر آوردن

غزل شماره ۳۱۱: خیال خود همه باید، ز سر به در کردن

غزل شماره ۳۱۲: چندان فتاد ما را، کار از شراب خوردن

غزل شماره ۳۱۳: یار ما رندست و با او یار می‌باید شدن

غزل شماره ۳۱۴: خواهیم چون زلیخا، یوسف رخی گزیدن

غزل شماره ۳۱۵: سر کویش هوس داری، خرد را پشت پایی زن

غزل شماره ۳۱۶: مفتاح فتوح از در میخانه طلب کن

غزل شماره ۳۱۷: نو بهار است ای صنم، عیش بهار آغاز کن

غزل شماره ۳۱۸: جز بند زلفش ای دل دیوانه جا مکن

غزل شماره ۳۱۹: جان قتیل توست، بر دارش مکن

غزل شماره ۳۲۰: ای وصالت آرزوی جان غم فرسود من

غزل شماره ۳۲۱: بیخ عشق تو نشاندند بتا! در دل من

غزل شماره ۳۲۲: ای غبار خاک پایت توتیای چشم من

غزل شماره ۳۲۳: ای درد عشق دل شکنت، آرزوی من

غزل شماره ۳۲۴: قدم خمیده گشت، ز بار بلاست این

غزل شماره ۳۲۵: خوش آمدی، ز کجا می‌روی؟ بیا بنشین

غزل شماره ۳۲۶: گر مطربی رودی زند، بی می ندارد آبرو

غزل شماره ۳۲۷: هندوی زلف سرکشت با تو نشسته رو به رو

غزل شماره ۳۲۸: با آنکه آبم برده‌ای، یکباره دست از ما مشو

غزل شماره ۳۲۹: آمد آن خسرو خوبان جهان از باکو

غزل شماره ۳۳۰: باز می‌افکند آن زلف کمند افکن او

غزل شماره ۳۳۱: ای سر سودای من رفته در سودای تو

غزل شماره ۳۳۲: داشتم روزی دلی بر من بسی بیداد ازو

غزل شماره ۳۳۳: دورم از جانان و مسکین آنکه شد مهجور ازو

غزل شماره ۳۳۴: بیمار و بر افتاد نفس دوش سحرگه

غزل شماره ۳۳۵: ای پسر نیستی ز هستی به

غزل شماره ۳۳۶: ای آنکه رخ و زلف تو آرایش دیده

غزل شماره ۳۳۷: سرو سهی که کارش بالا بود همیشه

غزل شماره ۳۳۸: صوفی ز سر توبه، شد با سر پیمانه

غزل شماره ۳۳۹: باز بیمار خودم ساختی و خوش کردی

غزل شماره ۳۴۰: دلا من قدر وصل او ندانستم تو می‌دانی

غزل شماره ۳۴۱: هر دم به تیز غمزه دلم را چه می‌زنی؟

غزل شماره ۳۴۲: مسکین دل من گم شد و کردم طلب وی

غزل شماره ۳۴۳: ماییم به کوی یار دلجوی

غزل شماره ۳۴۴: از چنگ فراقم نفسی نیست رهایی

غزل شماره ۳۴۵: تا سواد شب نقاب صبح صادق کرده‌ای

غزل شماره ۳۴۶: لعل را بر آفتاب حسن گویا کرده‌ای

غزل شماره ۳۴۷: ای نور دیده باز گو جرمی که از ما دیده‌ای *(منتسب به چند نفر)

غزل شماره ۳۴۸: در خیل تو گشتیم، بسی از همه بابی

غزل شماره ۳۴۹: جان ندارد بی لب شیرین جانان لذتی

غزل شماره ۳۵۰: خنک صبا که ز زلفش، خلاص یافت نفسی

غزل شماره ۳۵۱: ای میوه رسیده ز بستان کیستی

غزل شماره ۳۵۲: خورشید رخا سایه ز ما باز گرفتی

غزل شماره ۳۵۳: دلا راه هوا خالی نخواهد بودن از گردی

غزل شماره ۳۵۴: به نیازی که با خدا داری

غزل شماره ۳۵۵: چه می‌بری دل ما چون نگه نمی‌داری؟

غزل شماره ۳۵۶: دل بر سر کوی تو نهادیم به خواری

غزل شماره ۳۵۷: نمی‌پرسی ز حال ما، نه از ما یاد می‌آری

غزل شماره ۳۵۸: سری از سر نه ار با ما سر مهر و وفا داری

غزل شماره ۳۵۹: ترک من می‌آیی و دلها به یغما می‌بری

غزل شماره ۳۶۰: نصیحت می‌کند هر دم مرا زاهد به مستوری

غزل شماره ۳۶۱: ای نسیم صبح بوی جانفزا می‌آوری

غزل شماره ۳۶۲: رفتی از دست من ای یار و نه آن شهبازی

غزل شماره ۳۶۳: ز سودای رخ و زلفش، غمی دارم شبانروزی

غزل شماره ۳۶۴: صنما مرده آنم که تو جانم باشی

غزل شماره ۳۶۵: گراز دور الستت هست جامی باقی ای ساقی

غزل شماره ۳۶۶: تا توانی مده از کف به بهار ای ساقی

غزل شماره ۳۶۷: ای مه برا شبی خوش، ناز و عتاب تا کی؟

غزل شماره ۳۶۸: نه در کوی تو می‌یابم مجالی

غزل شماره ۳۶۹: جز باد همدمی نه که با او زنم دمی

غزل شماره ۳۷۰: سوز تو کجا گیرد، در خرمن هر خامی؟

غزل شماره ۳۷۱: ساقی ز جام مستی ما را رسان به کامی

غزل شماره ۳۷۲: همرنگ رویش در چمن، گل یاسمن گردیدمی

غزل شماره ۳۷۳: رسولا، خدا را به جایی که دانی

غزل شماره ۳۷۴: هر که از روی تواضع بنهد پیشانی

غزل شماره ۳۷۵: بازا که بی حضورت، خوش نیست زندگانی

غزل شماره ۳۷۶: تو در خواب خوشی، احوال بیماران چه می‌دانی؟

غزل شماره ۳۷۷: به صنوبر قد دلکشش اگر ای صبا گذری کنی

غزل شماره ۳۷۸: می‌آیی و دمی دو سه در کار می‌کنی

غزل شماره ۳۷۹: گفتم: خیال وصلت گفتا: بخواب بینی

غزل شماره ۳۸۰: تو را وقتی رسد صوفی که با جانانه بنشینی

غزل شماره ۳۸۱: گلرخا برخیز و بنشان سرو را بر طرف جوی

غزل شماره ۳۸۲: مبارک منزلی، کانجا فرود آید چو تو ماهی

غزل شماره ۳۸۳: مکن عیب من مسکین اگر عاشق شدم جایی

غزل شماره ۳۸۴: کشیده کار ز تنهایم به شیدایی

غزل شماره ۳۸۵: چشم داریم که دلبستگی بنمایی

غزل شماره ۳۸۶: تو شمع مجلس انسی و از صفا همه رویی

غزل شماره ۳۸۷: هزارت دیده می‌بینم که می‌بینند هر سویی