حرف آخر قافیه

غزل شماره ۱: به امیدی که بگشاید ز لعل یار مشکل‌ها

غزل شماره ۲: ای سهی قامت گلبوی صنوبر بر ما

غزل شماره ۳: نقاب سنبل تر برشکن تجلی را

غزل شماره ۴: مران به عنف خدا را ز آستانه مرا

غزل شماره ۵: ای کعبه جان خاک سر کوی تو ما را

غزل شماره ۶: ای به سر کوی تو مسکن و مأوی مرا

غزل شماره ۷: مهوسان ز پی خاطر مهوس ما

غزل شماره ۸: ای غافل از بلای دل مبتلای ما

غزل شماره ۹: ای کعبه تحقیق سر کوی تو ما را

غزل شماره ۱۰: ای غمزه تیز کرده به قصد هلاک ما

غزل شماره ۱۱: روی تو چشم خیره کند آفتاب را

غزل شماره ۱۲: نهان که می‌کند این درد آشکاره ما

غزل شماره ۱۳: نسیم الورد یذکرنی حبیب

غزل شماره ۱۴: ای ز خطت غالیه پر مشک ناب

غزل شماره ۱۵: پوشد ز زشک یلمق تو اطلس آفتاب

غزل شماره ۱۶: ای جمال تو مرا شمع شب افروز امشب

غزل شماره ۱۷: چو فیض ابر به نم لاله را کلاه بشست

غزل شماره ۱۸: خوشتر ز آستان تو ما را مقام نیست

غزل شماره ۱۹: حقا که به حسن تو ملک نیست

غزل شماره ۲۰: حسنت که آفتاب تجلی از او گرفت

غزل شماره ۲۱: هر جفایی که ممکن است ازوست

غزل شماره ۲۲: سنبل تر دمیده بر گل دوست

غزل شماره ۲۳: دلم فریفته آن شمایل عربی‌ست

غزل شماره ۲۴: مرا درد تو دایم هم نشین است

غزل شماره ۲۵: ای خوش آن بلبل که گلزاریش هست

غزل شماره ۲۶: دلبری دارم که دل در بند زلف و خال اوست

غزل شماره ۲۷: بیا که بوی ریاحین دمید و گل بشکفت

غزل شماره ۲۸: صبا حکایت زلف مرا پریشان گفت

غزل شماره ۲۹: ای خوشا آن دم که بنشینیم رویاروی دوست

غزل شماره ۳۰: شرر آتش هجران تو در سینه ماست

غزل شماره ۳۱: مارا به غیر یاد تو اندر ضمیر نیست

غزل شماره ۳۲: خیال ابرویت ار سجده می کنم پیوست

غزل شماره ۳۳: دلا بپرس که آن روشنی دیده کجاست

غزل شماره ۳۴: قد چو سرو تو بر جویبار دیده ماست

غزل شماره ۳۵: مپیچ در سر زلفش که سر به سر سوداست

غزل شماره ۳۶: مسلمانان دلی دارم جراحت

غزل شماره ۳۷: ما را به کوی وحدت تا با تو آشنائیست

غزل شماره ۳۸: ای روشنی دیده دعا می رسانمت

غزل شماره ۳۹: دیدم نبشته از قلم مشکبار دوست

غزل شماره ۴۰: جعد مشکینت که دل وابسته سودای اوست

غزل شماره ۴۱: رسم وفا ز یار طلب می کنیم و نیست

غزل شماره ۴۲: خط تو دایره ماهتاب را بگرفت

غزل شماره ۴۳: از کس دلم ندید طریق نگاهداشت

غزل شماره ۴۴: خرم دل آن کس که به غم های تو شاد است

غزل شماره ۴۵: گر صد برگ را روی تو وارث

غزل شماره ۴۶: اگر چه خرد شناس و مبصرم به حدیث

غزل شماره ۴۷: ای کرده به غمزه دل صد شیفته تاراج

غزل شماره ۴۸: لمع البرق و النجوم یلوح

غزل شماره ۴۹: بشکفت بر چمن گل عذرا عذار سرخ

غزل شماره ۵۰: لبت یاقوت گوهر پوش دارد

غزل شماره ۵۱: به جرعه ای که ز جام جهان نما بخشند

غزل شماره ۵۲: مگر چو دردکشان جام بی ریا بخشند

غزل شماره ۵۳: نگار من همه آیین دلبری دارد

غزل شماره ۵۴: مرا زمانه زخاک درت جدا مکناد

غزل شماره ۵۵: بیا بیا که در این خطه خراب‌آباد

غزل شماره ۵۶: گل به فصل بهار می خندد

غزل شماره ۵۷: غمی دارم که وا گفتن نشاید

غزل شماره ۵۸: با خال تو گر مشک به دعوی بنشیند

غزل شماره ۵۹: باحسن تو مه در صف دعوی ننشیند

غزل شماره ۶۰: ان را که مهر روی تو در دل نیافتند

غزل شماره ۶۱: خرم تر از رخت به چمن گل نیافتند

غزل شماره ۶۲: تاقامت چو سرو تو بالا کشیده اند

غزل شماره ۶۳: دل اگر رود ز حریم کوی تو ای صنم به کجارود؟

غزل شماره ۶۴: آن‌ها که طرف روز به گیسو گرفته‌اند

غزل شماره ۶۵: شب عیش است و ساقی با شراب ناب می‌آید

غزل شماره ۶۶: جان را همیشه بر سر کوی توراه باد

غزل شماره ۶۷: هلال عید کزین طاق زرنگار برآید

غزل شماره ۶۸: مرا هوای تو هرگز زسر به در نرود

غزل شماره ۶۹: چشم تو تیر غمزه چو اندر کمان نهاد

غزل شماره ۷۰: رخت نمونه ی صورت نگار چین باشد

غزل شماره ۷۱: هرشب از طوفان چشم آب از سرما بگذرد

غزل شماره ۷۲: چون عارض تو سنبل مشکین برآورد

غزل شماره ۷۳: جز خم زلفت دلم پناه ندارد

غزل شماره ۷۴: عارض تو چون خط سیاه برآرد

غزل شماره ۷۵: یاد لبت کنم دهنم پرشکر شود

غزل شماره ۷۶: اگر ساقی به بزم ما قلندر وار بنشیند

غزل شماره ۷۷: قول مطرب دل من دوش به راهی زد و برد

غزل شماره ۷۸: خط مشکین که بر گرد رخت چون عود می‌گردد

غزل شماره ۷۹: ما را به جای آب اگر از دیده خون رود

غزل شماره ۸۰: مژده ای دل مر ترا کآرامش جان می‌رسد

غزل شماره ۸۱: خط تو دایره ی مشک گرد ماه کشید

غزل شماره ۸۲: گرملک بنگرد آن چشم خوش و لعل لذیذ

غزل شماره ۸۳: زیاده می کند آن چشم پرخمار خمار

غزل شماره ۸۴: خطت مشکست و خالت عتبر تر

غزل شماره ۸۵: ای اهل درد را ز تو هر دم غمی دگر

غزل شماره ۸۶: ای ز بی‌غمخواریت هردم دلم غمخواره‌تر

غزل شماره ۸۷: دلم فدای تو باد ای نسیم عنبر بیز

غزل شماره ۸۸: زبس که می کند آن چشم فتنه بر من ناز

غزل شماره ۸۹: می بیارید که ایام بهار است امروز

غزل شماره ۹۰: آتش مهرتو در سینه نهان است هنوز

غزل شماره ۹۱: چو زلف دوست بباید شبی سیاه و دراز

غزل شماره ۹۲: شیخ را صومعه در رهن شراب است امروز

غزل شماره ۹۳: بیا به میکده بفروش خرقه ناموس

غزل شماره ۹۴: خبری جان دل ز جانان پرس

غزل شماره ۹۵: دلا رعنایی سرو از چمن پرس

غزل شماره ۹۶: دوش از فراغ روی تو با روی سندروس

غزل شماره ۹۷: ما را ازین چمن صنمی گلعذار بس

غزل شماره ۹۸: صبا نشان غبار دیار یار بپرس

غزل شماره ۹۹: زهاد و عجب و گوشه محراب و کار خویش

غزل شماره ۱۰۰: دانی چه گفت سالک خمار خانه دوش

غزل شماره ۱۰۱: بیا که مجلس انس است و دلستان جان بخش

غزل شماره ۱۰۲: مرا به قبله ی روی خود آشنایی بخش

غزل شماره ۱۰۳: دلا چو شیوه ی رندی نمی رود از پیش

غزل شماره ۱۰۴: نگاری دلبری دارم چو زلف خود ز من سرکش

غزل شماره ۱۰۵: ای کرده همچو نرگس خوشخواب خواب خوش

غزل شماره ۱۰۶: ساقی بیار لعل مذاب رحیق خاص

غزل شماره ۱۰۷: به وقت فصل بهار از چمن مکن اعراض

غزل شماره ۱۰۸: بر گل ترا که گفت ز سنبل برار خط

غزل شماره ۱۰۹: دل به ره باز نیامد به فسون وعاظ

غزل شماره ۱۱۰: تا شمع جمال تو برافروخت به مجمع

غزل شماره ۱۱۱: بی تو حرامست تماشای باغ

غزل شماره ۱۱۲: غمزه تیز ترا سینه من شد هدف

غزل شماره ۱۱۳: به وقت گل چو به کف برنهی شراب رحیق

غزل شماره ۱۱۴: الا یا ساقی البزم الحقیق

غزل شماره ۱۱۵: ای ملک طراوت به تو زیبنده و لایق

غزل شماره ۱۱۶: چو خاک تا نشود تخته من اندر خاک

غزل شماره ۱۱۷: حریف دلکش خوش طبع و ساقی گلرنگ

غزل شماره ۱۱۸: رخ زرد از آن روی شویم به اشک

غزل شماره ۱۱۹: ای قامت بلند تو ما را بلای دل

غزل شماره ۱۲۰: برفتی از نظر و از نظر نرفت خیال

غزل شماره ۱۲۱: ایا ز تاب جمال تو آفتاب خجل

غزل شماره ۱۲۲: بگریست ابر نیسان والورد قد تبسم

غزل شماره ۱۲۳: تعال من بک وجدی که من هوای تو دارم

غزل شماره ۱۲۴: ما به گلزار عذارت همه در بستانیم

غزل شماره ۱۲۵: بیا بیا که دل بسته را گشاد دهیم

غزل شماره ۱۲۶: ما وصال تو به زاری و دعا می‌طلبیم

غزل شماره ۱۲۷: ما نیاریم که وصف تو کماهی بکنیم

غزل شماره ۱۲۸: ما نیاریم که سوی تو نگاهی بکنیم

غزل شماره ۱۲۹: مقیم میکده و ساکن خراباتم

غزل شماره ۱۳۰: دوش با زلفت به هم شوریده حالی داشتیم

غزل شماره ۱۳۱: آن کجا شد کز تو گه گه مرحبایی داشتم

غزل شماره ۱۳۲: زلف آشفته همی تابی و من می تابم

غزل شماره ۱۳۳: مرا چه قرب که در انتظار روی تو باشم

غزل شماره ۱۳۴: گفتم از سلسله ی موی تو پرهیز کنم

غزل شماره ۱۳۵: روز الست جرعه عشقت چشیده‌ایم

غزل شماره ۱۳۶: در سر هوس غمزه جادوی تو دارم

غزل شماره ۱۳۷: بس که یاد آن لب و دندان چون در می‌کنم

غزل شماره ۱۳۸: به رویت گر نظر کردیم ، کردیم

غزل شماره ۱۳۹: چو زلف خود فرو مگذار کارم

غزل شماره ۱۴۰: طرفه طوطی شکرستانیم

غزل شماره ۱۴۱: بی‌نیازی تو و ما بهر نیاز آمده‌ایم

غزل شماره ۱۴۲: گرچه بس منفعل از شرم گناه آمده‌ایم

غزل شماره ۱۴۳: سرو دلجویست یا شمشاد یا بالاست آن

غزل شماره ۱۴۴: بی نیازی از نیاز ما چه استغناست این

غزل شماره ۱۴۵: چه افتادت ای ترک خرگاه من

غزل شماره ۱۴۶: ای قامت بلند تو عمر دراز من

غزل شماره ۱۴۷: رخسار تو بی نقاب دیدن

غزل شماره ۱۴۸: طراز طره مشکین پرشکن بشکن

غزل شماره ۱۴۹: ترا که گفت که بر برگ گل کلاله فکن

غزل شماره ۱۵۰: دهانش آرزوی تنگدستان

غزل شماره ۱۵۱: بیا و معنی اسرار ما مشاهده کن

غزل شماره ۱۵۲: ای خیال عارضت گلشن نگار چشم من

غزل شماره ۱۵۳: آن سرو ناز کو که ببوسیم پای او

غزل شماره ۱۵۴: گران جانی مکن جانا و بشنو

غزل شماره ۱۵۵: دل را حضور نیست دمی بی حضور او

غزل شماره ۱۵۶: دلم صید کردی بدان چشم آهو

غزل شماره ۱۵۷: من مرغ آشیانه قسدم به دام تو

غزل شماره ۱۵۸: چون بلا نیست بی مشیت او

غزل شماره ۱۵۹: نگار من که میان بسته‌ام به خدمت او

غزل شماره ۱۶۰: بلبل از شاخ گل زند هوهو

غزل شماره ۱۶۱: ای به جبین و هر دو رخ زهره یکی و ماه دو

غزل شماره ۱۶۲: مپیچ در سر زلف و بنفشه تاب مده

غزل شماره ۱۶۳: شب است و خال تو اندر خیال چشم سیاه

غزل شماره ۱۶۴: نظری سوی به ما کن صنما گاه به گاه

غزل شماره ۱۶۵: دلم به چشم تو آمد به دودمان سیاه

غزل شماره ۱۶۶: کالبدر محیاک من الحسن تلآلآ

غزل شماره ۱۶۷: شبی به پیش تو خواهم نشست روی بروی

غزل شماره ۱۶۸: بت گلعذار اگر ز ره کرمی به ما گذری کنی

غزل شماره ۱۶۹: تو را که درد نباشد به درد من نرسی

غزل شماره ۱۷۰: مباد دیده روشن چو در نظر تو نباشی

غزل شماره ۱۷۱: خوشا آن دل که جانانش تو باشی

غزل شماره ۱۷۲: چون ذره به خورشید تو داریم هوایی

غزل شماره ۱۷۳: شب وداع و غم هجر و درد تنهایی

غزل شماره ۱۷۴: بر گرد مه ز غالیه پرگار می‌کشی

غزل شماره ۱۷۵: از نرگس خوش خواب تو در عین سیاهی

غزل شماره ۱۷۶: آن زلف مشوش وش اندر خم و تاب اولی

غزل شماره ۱۷۷: ای روی تو آیینه انوار تجلی

غزل شماره ۱۷۸: کدام زهد و چه تقوی که خالی از خللی