بیا که بویِ رَیاحین دَمید و گُل بِشِکُفْت

صبا به زُلْفِ مُعَنْبَر، بَساطِ سَبْزِه بِرُفْت

به باغ، نَرْگِسِ مَخمور، جامِ جَم بَرداشت

به بَزْمگاهِ چَمَن، لالِه، پُر پیاله گِرِفْت

صبا به دستِ سَحَرْگَه به نُوکِ نِیْزِه‌یِ خار

حَریرِ گُل بِدَرید و قَبایِ غُنْچِه بِسُفْت

میانِ سَبْزِه‌یِ سیراب، عَکْسِ لاله ببین!

که لَعْلِ ناب چگونه‌ست با زُمُرُّد، جُفْت

شِکُفْت گُل! مِیِ گُلْگُون بده که مُوسِمِ گُل

حَدیثِ توبه و تَقوا، حکایتی‌ست شِگُفْت

ز بُلْبُلانِ چَمَن پُرْس نُکْتِه‌یِ توحید

که آشکار شَوَد بر تو، رازهایِ نَهُفْت

خیالِ خواب بِرَفت از دِماغِ «ابنِ حِسام»

که بُلْبُل از هَوَسِ گُل نمی‌توانَد خُفْت