حرف آخر قافیه

غزل شماره ۱ - مکتب حافظ: گذار آرد مه من گاه‌گاه از اشتباه اینجا - فدای اشتباهی کآرد او را گاه‌گاه اینجا

غزل شماره ۲ - مناجات: علی ای همای رحمت، تو چه آیتی خدا را - که به ماسوا فکندی همه سایه هما را

غزل شماره ۳ - غزاله صبا: به چشمک این همه مژگان به هم مزن یارا - که این دو فتنه به هم می‌زنند دنیا را

غزل شماره ۴ - هفتاد سالگی: سنین عمر به هفتاد می‌رسد ما را - خدای من که به فریاد می‌رسد ما را

غزل شماره ۵ - ارباب زمستان: زمستان پوستین افزود بر تن کدخدایان را - ولیکن پوست خواهد کند ما یک‌لاقبایان را

غزل شماره ۶ - داغ لاله: بیداد رفت لاله بر باد رفته را - یا رب خزان چه بود بهار شکفته را

غزل شماره ۷ - طور تجلی: شب به هم درشکند زلف چلیپایی را - صبحدم سردهد انفاس مسیحایی را

غزل شماره ۸ - در راه زندگانی: جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را - نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را

غزل شماره ۹ - حالا چرا: آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا - بی‌وفا حالا که من افتاده‌ام از پا چرا

غزل شماره ۱۰ - ناکامیها: زندگی شد من و یک سلسله ناکامی‌ها - مستم از ساغر خون جگر آشامی‌ها

غزل شماره ۱۱ - دریاچه اشک: طبعم از لعل تو آموخت درافشانی‌ها - ای رخت چشمه خورشید درخشانی‌ها

غزل شماره ۱۲ - آشیان عنقا: زین همرهان همراز من تنها تویی تنها بیا - باشد که در کام صدف گوهر شوی یکتا بیا

غزل شماره ۱۳ - سوز و ساز: باز کن نغمه جانسوزی از آن ساز امشب - تا کنی عقده اشک از دل من باز امشب

غزل شماره ۱۴ - ساز حبیب: صدای سوز دل شهریار و ساز حبیب - چه دولتی است به زندانیان خاک نصیب

غزل شماره ۱۵ - نقش حقایق: ای چشم خمارین که کشد سرمه خوابت - وی جام بلورین که خورد باده نابت

غزل شماره ۱۶ - مرغ زخمی: ای جگر گوشه کیست دمسازت - با جگر حرف می‌زند سازت

غزل شماره ۱۷ - دل درویش نوازت: ای چشم خمارین، تو و افسانه نازت - وی زلف کمندین، من و شب‌های درازت

غزل شماره ۱۸ - خودپرستی خداپرستی: تا چشم دل به طلعت آن ماه منظر است - طالع مگو که چشمه خورشید خاور است

غزل شماره ۱۹ - دیدار آشنا: ماهم که هاله‌ای به رخ از دود آهش است - دائم گرفته چون دل من روی ماهش است

غزل شماره ۲۰ - بر سر خاک ایرج: ایرجا سر بدرآور که امیر آمده است - چه امیری که به عشق تو اسیر آمده است

غزل شماره ۲۱ - یکشب با قمر: از کوری چشم فلک امشب قمر اینجاست - آری قمر امشب به خدا تا سحر اینجاست

غزل شماره ۲۲ - همت ای پیر: پا شو ای مست که دنیا همه دیوانه توست - همه آفاق پر از نعره مستانه توست

غزل شماره ۲۳ - زکات زندگی: شب همه بی تو کار من شکوه به ماه کردن است - روز ستاره تا سحر تیره به آه کردن است

غزل شماره ۲۴ - سپاه من: منم که شعر و تغزل پناهگاه من است - چنانکه قول و غزل نیز در پناه من است

غزل شماره ۲۵ - چراغ هدایت: کنون که فتنه فرا رفت و فرصت است ای دوست - بیا که نوبت انس است و الفت است ای دوست

غزل شماره ۲۶ - کاروان بی‌خبر: کاروان آمد و دلخواه به همراهش نیست - با دل این قصه نگویم که به دلخواهش نیست

غزل شماره ۲۷ - چشم انتظار: ندار عشقم و با دل سر قمارم نیست - که تاب و طاقت آن مستی و خمارم نیست

غزل شماره ۲۸ - فریده: هیچ آفریده‌ای به جمال فریده نیست - این لطف و این عفاف به هیچ آفریده نیست

غزل شماره ۲۹ - انتحار تدریجی: خجل شدم ز جوانی که زندگانی نیست - به زندگانی من فرصت جوانی نیست

غزل شماره ۳۰ - کنج فنا: سری به سینه خود تا صفا توانی یافت - خلاف خواهش خود تا خدا توانی یافت

غزل شماره ۳۱ - چشم مست: برداشت پرده شمعم و پروانه پرگرفت - بازار شوق پردگیان باز درگرفت

غزل شماره ۳۲ - مسافر مجنون: رفتم و بیشم نبود روی اقامت - وعده دیدار گو بمان به قیامت

غزل شماره ۳۳ - اشک شوق: دیر آمدی که دست ز دامن ندارمت - جان مژده داده‌ام که چو جان در بر آرمت

غزل شماره ۳۴ - ملال محبت: گاهی گر از ملال محبت بخوانمت - دوری چنان مکن که به شیون برانمت

غزل شماره ۳۵ - دستم به دامانت: نه وصلت دیده بودم کاشکی ای گل نه هجرانت - که جانم در جوانی سوخت ای جانم به قربانت

غزل شماره ۳۶ - ویلن تاج‌بخش: شنیده‌ام که به شاهان عشق بخشی تاج - به تاج عشق تو من مستحقم و محتاج

غزل شماره ۳۷ - دیوان و دیوانه: یا رب مباد کز پا جانان من بیفتد - درد و بلای او کاش بر جان من بیفتد

غزل شماره ۳۸ - خزان جاودانی: مه من هنوز عشقت دل من فگار دارد - تو یکی بپرس از این غم که به من چه کار دارد

غزل شماره ۳۹ - گل پشت و رو ندارد: با رنگ و بویت ای گل گل رنگ و بو ندارد - با لعلت آب حیوان آبی به جو ندارد

غزل شماره ۴۰ - شتاب شباب: شباب عمر عجب با شتاب می‌گذرد - بدین شتاب خدایا شباب می‌گذرد

غزل شماره ۴۱ - وداع جوانی: جوانی حسرتا با من وداع جاودانی کرد - وداع جاودانی حسرتا با من جوانی کرد

غزل شماره ۴۲ - طغرای امان: آمد آن شاهد دل برده و جان بازآورد - جانم از نو به تن آن جان جهان بازآورد

غزل شماره ۴۳ - ستاره صبح: چو آفتاب به شمشیر شعله برخیزد - سپاه شب به هزیمت چو دود بگریزد

غزل شماره ۴۴ - من نخواهد شد: رقیبت گر هنر هم دزدد از من من نخواهد شد - به گلخن گرچه گل هم بشکفد گلشن نخواهد شد

غزل شماره ۴۵ - رؤیای جوانی: کاش پیوسته گل و سبزه و صحرا باشد - گلرخان را سر گلگشت و تماشا باشد

غزل شماره ۴۶ - بهار زندانی: بی تو ای دل نکند لاله به بار آمده باشد - ما در این گوشه زندان و بهار آمده باشد

غزل شماره ۴۷ - عیدی عشاق: صبا به شوق در ایوان شهریار آمد - که خیز و سر به در از دخمه کن بهار آمد

غزل شماره ۴۸ - یادی از ایرج: خوابم آشفت و سر خفته به دامان آمد - خواب دیدم که خیال تو به مهمان آمد

غزل شماره ۴۹ - افسانه شب: ماندم به چمن شب شد و مهتاب برآمد - سیمای شب آغشته به سیماب برآمد

غزل شماره ۵۰ - جلوه جلال: شب است و چشم من و شمع اشک‌بارانند - مگر به ماتم پروانه سوگوارانند

غزل شماره ۵۱ - مسافر همدان: مسافری که به رخ اشک حسرتم بدواند - دلم تحمل بار فراق او نتواند

غزل شماره ۵۲ - سیل روزگار: لبت تا در شکفتن لاله سیراب را ماند - دلم در بیقراری چشمه مهتاب را ماند

غزل شماره ۵۳ - سرود ساربان: بهار آمد که بازم گل به باغ و بوستان خواند - به گوشم ناله بلبل هزاران داستان خواند

غزل شماره ۵۴ - عید خون: نوجوانان وطن بستر به خاک و خون گرفتند - تا که در بر شاهد آزادی و قانون گرفتند

غزل شماره ۵۵ - درس محبت: روشنانی که به تاریکی شب گردانند - شمع در پرده و پروانه سر‌گردانند

غزل شماره ۵۶ - هفت خوان عشق: سبوکشان که به ظلمات عشق خضر رهند - ز جوی آب بقا هم به چابکی بجهند

غزل شماره ۵۷ - بارگاه حافظ: شب‌ها به کنج خلوتم آواز می‌دهند - کای خفته گنج خلوتیان باز می‌دهند

غزل شماره ۵۸ - حافظ جاویدان: تا که از طارم میخانه نشان خواهد بود - طاق ابروی توام قبله جان خواهد بود

غزل شماره ۵۹ - جلوه جانانه: شمعی فروخت چهره که پروانه تو بود - عقلی درید پرده که دیوانه تو بود

غزل شماره ۶۰ - خوابی و خماری: دوش در خواب من آن لاله‌عذار آمده بود - شاهد عشق و شبابم به کنار آمده بود

غزل شماره ۶۱ - بازار شوق: یاد آن که جز به روی منش دیده وا نبود - وان سست عهد جز سری از ما سوا نبود

غزل شماره ۶۲ - او بود و او نبود: اشکش چکید و دیگرش آن آبرو نبود - از آب رفته هیچ نشانی به جو نبود

غزل شماره ۶۳ - اشک ندامت: گر به پیرانه سرم بخت جوانی به سر آید - از در آشتیم آن مه بی‌مهر درآید

غزل شماره ۶۴ - روزه‌شکن: تا دهن بسته‌ام از نوش‌لبان می‌برم آزار - من اگر روزه بگیرم رطب آید سر بازار

غزل شماره ۶۵ - ای شیراز: دیدمت دورنمای در و بام ای شیراز - سرم آمد به بر سینه؛ سلام ای شیراز

غزل شماره ۶۶ - به یاد استاد فرخ: فرخا از تو دلم ساخته با یاد هنوز - خبر از کوی تو می‌آوردم باد هنوز

غزل شماره ۶۷ - سینمای خزان: شب است و باغ گلستان خزان رؤیاخیز - بیا که طعنه به شیراز می‌زند تبریز

غزل شماره ۶۸ - جمال کعبه: اگر که شبرو عشقی چراغ ماهت بس - ستاره چشم و چراغ شب سیاهت بس

غزل شماره ۶۹ - افسانه روزگار: قمار عاشقان بردی ندارد از نداران پرس - کس از دور فلک دستی نبرد از بدبیاران پرس

غزل شماره ۷۰ - گله عاشق: آتشی زد شب هجرم به دل و جان که مپرس - آن چنان سوختم از آتش هجران که مپرس

غزل شماره ۷۱ - خدا حافظ: به تودیع تو جان می‌خواهد از تن شد جدا حافظ - به جان کندن وداعت می‌کنم حافظ خداحافظ

غزل شماره ۷۲ - شهید عشق: به خاک من گذری کن چو گل گریبان چاک - که من چو لاله به داغ تو خفته‌ام در خاک

غزل شماره ۷۳ - غنای غم: از غم جدا مشو که غنا می‌دهد به دل - اما چه غم غمی که خدا می‌دهد به دل

غزل شماره ۷۴ - یاران دغل: گر من از عشق غزالی غزلی ساخته‌ام - شیوه تازه‌ای از مبتذلی ساخته‌ام

غزل شماره ۷۵ - هجران کشیده ام: دامن مکش به ناز که هجران کشیده‌ام - نازم بکش که ناز رقیبان کشیده‌ام

غزل شماره ۷۶ - زندان زندگی: تا هستم ای رفیق ندانی که کیستم - روزی سراغ وقت من آئی که نیستم

غزل شماره ۷۷ - ناله ناکامی: برو ای ترک که ترک تو ستمگر کردم - حیف از آن عمر که در پای تو من سرکردم

غزل شماره ۷۸ - لاله سیراب: نفسی داشتم و ناله و شیون کردم - بی تو با مرگ عجب کشمکشی من کردم

غزل شماره ۷۹ - حراج عشق: چو بستی در به روی من به کوی صبر رو کردم - چو درمانم نبخشیدی به درد خویش خو کردم

غزل شماره ۸۰ - بخت خفته و دولت بیدار: ماهم آمد به در خانه و در خانه نبودم - خانه گوئی به سرم ریخت چو این قصه شنودم

غزل شماره ۸۱ - خمار انتظار: شب گذشته شتابان به رهگذار تو بودم - به جلد رهگذر اما در انتظار تو بودم

غزل شماره ۸۲ - دوست ندیدم: به تیره‌بختی خود کس نه دیدم و نه شنیدم - ز بخت تیره خدایا چه دیدم و چه کشیدم

غزل شماره ۸۳ - گوهرفروش: یار و همسر نگرفتم که گرو بود سرم - تو شدی مادر و من با همه پیری پسرم

غزل شماره ۸۴ - در کوچه باغات شمران: دل شبست و به شمران سراغ باغ تو گیرم - گه از زمین و گه از آسمان سراغ تو گیرم

غزل شماره ۸۵ - چه میکشم: در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم - عاشق نمی‌شوی که ببینی چه می‌کشم

غزل شماره ۸۶ - نگین گم شده: گلچین که آمد ای گل من در چمن نباشم - آخر نه باغبانم شرط است من نباشم

غزل شماره ۸۷ - دیگجوش: اگرچه رند و خراب و گدای خانه به دوشم - گدائی در عشقت به سلطنت نفروشم

غزل شماره ۸۸ - به مرغان چمن: خراب از باد پائیز خمارانگیز تهرانم - خمار آن بهار شوخ و شهر آشوب شمرانم

غزل شماره ۸۹ - زیان شهرت: به مرگ چاره نجستم که در جهان مانم - به عشق زنده شدم تا که جاودان مانم

غزل شماره ۹۰ - چشمه قاف: از همه سوی جهان جلوه او می‌بینم - جلوه اوست جهان کز همه سو می‌بینم

غزل شماره ۹۱ - عهد قدیم: چه شد آن عهد قدیم و چه شد آن یار ندیم - خون کند خاطر من خاطره عهد قدیم

غزل شماره ۹۲ - حرم قدس: روی در کعبه این کاخ کبود آمده‌ایم - چون کواکب به طواف و به درود آمده‌ایم

غزل شماره ۹۳ - ساز عبادی: تا کی چو باد سر بدوانی به وادی‌ام - ای کعبه مراد ببین نامرادی‌ام

غزل شماره ۹۴ - غزال و غزل: امشب از دولت می دفع ملالی کردیم - این هم از عمر شبی بود که حالی کردیم

غزل شماره ۹۵ - من و ما: مهتاب و سرشکی به هم آمیخته بودیم - خوش رویهم آن شب من و مه ریخته بودیم

غزل شماره ۹۶ - وحشی شکار: تا کی در انتظار گذاری به زاری‌ام - باز آی بعد از این همه چشم‌انتظاری‌ام

غزل شماره ۹۷ - ترانه جاودان: ای شاخ گل که در پی گلچین دوانی‌ام - این نیست مزد رنج من و باغبانی‌ام

غزل شماره ۹۸ - جرس کاروان: از زندگانی‌ام گله دارد جوانی‌ام - شرمنده جوانی از این زندگانی‌ام

غزل شماره ۹۹ - باده وحدت: سر برآرید حریفان که سبویی بزنیم - خواب را رخت بپیچیم و به سویی بزنیم

غزل شماره ۱۰۰ - خون سیاووش: هر سحر یاد کز آن زلف و بناگوش کنیم - روز خود با شب غم دست در آغوش کنیم

غزل شماره ۱۰۱ - غزل یا لغز: بلبل عشقم و از آن گل خندان گویم - سخن از آن گل خندان به سخندان گویم

غزل شماره ۱۰۲ - شاعر افسانه: نیما غم دل گو که غریبانه بگرییم - سر پیش هم آریم و دو دیوانه بگرییم

غزل شماره ۱۰۳ - تو بمان و دگران: از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران - رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران

غزل شماره ۱۰۴ - یوسف گم گشته: یا رب آن یوسف گم گشته به من بازرسان - تا طربخانه کنی بیت حزن بازرسان

غزل شماره ۱۰۵ - کنج ملال: خلوتی داریم و حالی با خیال خویشتن - گر گذاردمان فلک حالی به حال خویشتن

غزل شماره ۱۰۶ - درس محبت: در بهاران سری از خاک برون آوردن - خنده ای کردن و از باد خزان افسردن

غزل شماره ۱۰۷ - چه خواهد بودن: آسمان گو ندهد کام چه خواهد بودن - یا حریفی نشود رام چه خواهد بودن

غزل شماره ۱۰۸ - آیینه شاهی: ای کعبه دری باز به روی دل ما کن - وی قبله دل و دیده ما قبله‌نما کن

غزل شماره ۱۰۹ - گدا پادشاه کن: ای طلعت تو خنده به خورشید و ماه کن - زلف تو روز روشن مردم سیاه کن

غزل شماره ۱۱۰ - سه تار من: نالد به حال زار من امشب سه تار من - این مایه تسلی شب های تار من

غزل شماره ۱۱۱ - ناله های زار: به اختیار دلی برد چشم یار از من - که دور از او ببرد گریه اختیار از من

غزل شماره ۱۱۲ - گله خاموش: کس نیست در این گوشه فراموش‌تر از من - وز گوشه‌نشینان تو خاموش‌تر از من

غزل شماره ۱۱۳ - اقبال من: تیره‌گون شد کوکب بخت همایون‌فال من - واژگون گشت از سپهر واژگون اقبال من

غزل شماره ۱۱۴ - جلوه جواله: این همه جلوه و در پرده نهانی گل من - وین همه پرده و از جلوه عیانی گل من

غزل شماره ۱۱۵ - به سروناز شیراز: باز شد روزنی از گلشن شیراز به من - می‌کشد نرگس و نارنج سری باز به من

غزل شماره ۱۱۶ - به یاد مرحوم میرزاده عشقی: عشقی که درد عشق وطن بود درد او - او بود مرد عشق که کس نیست مرد او

غزل شماره ۱۱۷ - یاد قدیم: یادم نکرد و شاد حریفی که یاد از او - یادش بخیر گرچه دلم نیست شاد از او

غزل شماره ۱۱۸ - انتظار فرج: ای آفتاب هاله‌ای از روی ماه تو - مه بر لب افق لبه‌ای از کلاه تو

غزل شماره ۱۱۹ - بمانیم که چه: سایه جان رفتنی استیم بمانیم که چه - زنده باشیم و همه روضه بخوانیم که چه

غزل شماره ۱۲۰ - غزال رمیده: نوشتم این غزل نغز با سواد دو دیده - که بلکه رام غزل گردی ای غزال رمیده

غزل شماره ۱۲۱ - یاد شهیار: کار گل زار شود گر تو به گلزار آیی - نرخ یوسف شکند چون تو به بازار آیی

غزل شماره ۱۲۲ - غروب و مهتاب دریا: ای ماه شب دریا ای چشمه زیبایی - یک چشمه و صد دریا فری و فریبایی

غزل شماره ۱۲۳ - طوطی خوش‌لهجه: مایه حسن ندارم که به بازار من آیی - جان‌فروش سر راهم که خریدار من آیی

غزل شماره ۱۲۴ - شیدائی: رندم و شهره به شوریدگی و شیدایی - شیوه‌ام چشم‌چرانی و قدح‌پیمایی

غزل شماره ۱۲۵ - چشمه ابدیت: شکفته‌ام به تماشای چشم شهلایی - که جز به چشم دلش نشکفد تماشایی

غزل شماره ۱۲۶ - ساز صبا: بزن که سوز دل من به ساز می‌گویی - ز ساز دل چه شنیدی که باز می‌گویی

غزل شماره ۱۲۷ - شاهد گمراه: راه گم کرده و با روی چو ماه آمده‌ای - مگر ای شاهد گمراه به راه آمده‌ای

غزل شماره ۱۲۸ - وای وای من: هردم چو توپ می‌زندم پشت پای وای - کس پیش پای طفل نیفتد که وای وای

غزل شماره ۱۲۹ - طوطی قناد: الا ای نوگل رعنا که رشک شاخ شمشادی - نگارین نخل موزونی همایون سرو آزادی

غزل شماره ۱۳۰ - مرغ بهشتی: شبی را با من ای ماه سحرخیزان سحر کردی - سحر چون آفتاب از آشیان من سفر کردی

غزل شماره ۱۳۱ - ماه بر سر مهر: چه شد که بار دگر یاد آشنا کردی - چه شد که شیوه بیگانگی رها کردی

غزل شماره ۱۳۲ - شمشیر قلم: نالم از دست تو ای ناله که تاثیر نکردی - گرچه او کرد دل از سنگ تو تقصیر نکردی

غزل شماره ۱۳۳ - با روح صبا: ای صبا با تو چه گفتند که خاموش شدی - چه شرابی به تو دادند که مدهوش شدی

غزل شماره ۱۳۴ - انتظار: باز امشب ای ستاره تابان نیامدی - باز ای سپیده شب هجران نیامدی

غزل شماره ۱۳۵ - دیوانه و پری: آن کبوتر ز لب بام وفا شد سفری - ما هم از کارگه دیده نهان شد چو پری

غزل شماره ۱۳۶ - مکتب طبیعت: فریب رهزن دیو و پری تو چون نخوری - که راه آدم و حوا زده است دیو و پری

غزل شماره ۱۳۷ - پریشان روزگاری: زلف او برده قرار خاطر از من یادگاری - من هم از آن زلف دارم یادگاری بیقراری

غزل شماره ۱۳۸ - ماه کلیسا: ای پریچهره که آهنگ کلیسا داری - سینه مریم و سیمای مسیحا داری

غزل شماره ۱۳۹ - پری و فروغ: ز دریچه‌های چشمم نظری به ماه داری - چه بلند بختی ای دل که به دوست راه داری

غزل شماره ۱۴۰ - خال برنده: دستی که گاه خنده به آن خال می‌بری - ای شوخ سنگدل دلم از حال می‌بری

غزل شماره ۱۴۱ - سیه‌چشمان شیرازی: دل و جانی که دربردم من از ترکان قفقازی - به شوخی می‌برند از من سیه‌چشمان شیرازی

غزل شماره ۱۴۲ - درس حال: اگر بلاکش بیداد را به داد رسی - خدا کند که به سر منزل مراد رسی

غزل شماره ۱۴۳ - کاش یارب: در دیاری که در او نیست کسی یار کسی - کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی

غزل شماره ۱۴۴ - یار باقی کار باقی: رفتی و در دل هنوزم حسرت دیدار باقی - حسرت عهد و وداعم با دل و دلدار باقی

غزل شماره ۱۴۵ - زندانی خاک: نه عقلی و نه ادراکی و من خود خاک و خاشاکی - چه گویم با تو کز عزت ورای عقل و ادراکی

غزل شماره ۱۴۶ - جمع و تفریق: ای گل به شکر آنکه در این بوستان گلی - خوش دار خاطری ز خزان دیده بلبلی

غزل شماره ۱۴۷ - مزد شبانی: خوشست پیری اگر مانده بود جان جوانی - ولی ز بخت بد از من نه جسم ماند و نه جانی

غزل شماره ۱۴۸ - مقام انسانی: خلوتم چراغان کن ای چراغ روحانی - ای ز چشمه نوشت چشم و دل چراغانی

غزل شماره ۱۴۹ - شرم و عفت: نالدم پای که چند از پی یارم بدوانی - من بدو میرسم اما تو که دیدن نتوانی

غزل شماره ۱۵۰ - نای شبان: ریختم با نوجوانی باز طرح زندگانی - تا مگر پیرانه سر از سر بگیرم نوجوانی

غزل شماره ۱۵۱ - وا جوانی: بار دیگر گر فرود آرد سری با ما جوانی - داستانها دارم از بیداد پیری با جوانی

غزل شماره ۱۵۲ - اخگر نهفته: ای دل به ساز عرش اگر گوش می‌کنی - از ساکنان فرش فراموش می‌کنی

غزل شماره ۱۵۳ - غوغا می‌کنی: ای غنچه خندان چرا خون در دل ما می‌کنی - خاری به خود می‌بندی و ما را ز سر وا می‌کنی

غزل شماره ۱۵۴ - نی محزون: امشب ای ماه به درد دل من تسکینی - آخر ای ماه تو همدرد من مسکینی

غزل شماره ۱۵۵ - نفرین: چو ابرویت نچمیدی به کام گوشه نشینی - برو که چون من و چشمت به گوشه ها بنشینی

غزل شماره ۱۵۶ - دالان بهشت: شاهد شکفته مخمور چون شمع صبحگاهی - لرزان به سان ماه و لغزان به سان ماهی

غزل شماره ۱۵۷ - ماه هنرپیشه: تا چند کنیم از تو قناعت به نگاهی - یک عمر قناعت نتوان کرد الهی

غزل شماره ۱۵۸ - ماه سفرکرده: ماها تو سفر کردی و شب ماند و سیاهی - نه مرغ شب از ناله من خفت و نه ماهی

غزل شماره ۱۵۹ - جمال بقیت اللهی: سپاه صبح زد از ماه خیمه تا ماهی - ستاره کوکبه آفتاب خرگاهی

غزل شماره ۱۶۰ - دنیای دل: چند بارد غم دنیا به تن تنهایی - وای بر من تن تنها و غم دنیایی