گنجور

 
شهریار

راه گم کرده و با روی چو ماه آمده‌ای

مگر ای شاهد گمراه به راه آمده‌ای

باری این موی سپیدم نگر ای چشم سیاه

گر به پرسیدن این بختْ سیاه آمده‌ای

محنت چاه محاقم ننماید جانکاه

تا تو چون ماه نوام بر لب چاه آمده‌ای

کشته چاه غمت را نفسی هست هنوز

حذر ای آینه در معرض آه آمده‌ای

از در کاخ ستم تا به سر کوی وفا

خاک پای تو شوم کاین همه راه آمده‌ای

چه کنی با من و با کلبه درویشی من

تو که مهمان سراپردهٔ شاه آمده‌ای

می‌تپد دل به برم با همه شیر دلی

که چو آهوی حرم شیرنگاه آمده‌ای

آسمان را ز سر افتاد کلاه خورشید

به سلام تو که خورشید کلاه آمده‌ای

از گناهی که رود با تو در اسلام چه باک

که تو ترسا بچه خود عذر گناه آمده‌ای

شهریارا حرم عشق مبارک بادت

که در این سایه دولت به پناه آمده‌ای

 
 
 
جشنوارهٔ رزم‌آوا: نقالی و روایتگری شاهنامه
غزل شمارهٔ ۱۲۷ - شاهد گمراه به خوانش پری ساتکنی عندلیب
می‌خواهید شما بخوانید؟ اینجا را ببینید.
فعال یا غیرفعال‌سازی قفل متن روی خوانش من بخوانم
نیر تبریزی

لیک پیِ اسب چرا بی‌رخ شاه آمده‌ای

پیل بودی تو چرا مات ز راه آمده‌ای

برگ‌برگشته و تن‌خسته و بگسسته‌لگام

هوش خود باخته با حال تباه آمده‌ای

ای فرس قافله‌سالار تو کشتند مگر

[...]

مشابه‌یابی بر اساس وزن و قافیه