حرف آخر قافیه

شماره ۱ - قصیده: ذات رومی محرم آمد پاک دل کرباس را - امتحان واجب نیامد سفتن الماس را

شماره ۲: خیز ای دل زین برافگن مرکب تحویل را - وقف کن بر ناکسان این عالم تعطیل را

شماره ۳: نبودی دین اگر اقبال مرد مصطفایی را - نکردی هرگزی پیدا خدای ما خدایی را

شماره ۴: ای که اطفال به گهواره درون از ستمت - سور نادیده بجویند همی ماتم را

شماره ۵: روزگار ای بزرگ چاکر تست - هست از آن سوی تو قرار مرا

شماره ۶: تلخ کرد از حدیث خویش طبیب - دوش لفظ شکرفروش مرا

شماره ۷: چند گویی که بیا تا بر وزانت برم - تا ز تو دور کند مکرمتش احزان را

شماره ۸: ای برآراسته از لطف و سخا معدن خویش - همچو گوهر که بیاراید مر معدن را

شماره ۹: گفتی به پیش خواجه که این غزنوی غرست - زان رو که تا مرا ببری پیش خواجه آب

شماره ۱۰: تا نهان گشت آفتاب خواجگان در زیر خاک - شد لبم پر باد و دل پر آتش و دیده پر آب

شماره ۱۱: مال هست از درون دل چون مار - وز برون یار همچو روز و چو شب

شماره ۱۲ - در مدح نظامی: ای که چون اندر بنان آری قصب هنگام نظم - صدر چرخ ثانی از فضل تو پندارم قصب

شماره ۱۳: ای که هفت اقلیم و چار ارکان عالم را به علم - همچو هفت آبا تو دربایی و چون چار امهات

شماره ۱۴ - در رثای امیر معزی: گر تیر فلک داد کلاهی به معزی - تازان کله اینجا غذی جان ملک ساخت

شماره ۱۵ - در مذمت دنیا: گنده پیریست تیره روی جهان - خرد ما بدو نظر کردست

شماره ۱۶: قدر مردم سفر پدید آرد - خانه خویش مرد را بندست

شماره ۱۷: عرش مقاما زر کن کعبه جاهت - دست وزارت در آن بلند مقامست

شماره ۱۸: آن تو کوری نه جهان تاریکست - آن تو کری نه سخن باریکست

شماره ۱۹ - در هجای علی سه بوسش: پیش ازین گفتم سه بوسش را همی - مردمست آن روسبی زن مردمست

شماره ۲۰ - در مذمت بخیلی گوید: دیگ خواجه ز گوشت دوشیزه‌ست - مطبخ او ز دود پاکیزه‌ست

شماره ۲۱ - در رثای منصور سعید: خواجه منصور بپژمرد ز مرگ - تازگی جهل ز پژمردن اوست

شماره ۲۲: ای جود تو ز لذت بخشش سوال جوی - وی عفو تو ز غایت رحمت پناه دوست

شماره ۲۳: به مادرم گفتم ای بد مهر مادر - نبیره دوست من دشمن نه نیکوست

شماره ۲۴: هر جا که روضه‌ایست وردیست - هر جا که ناله‌ایست دردیست

شماره ۲۵: به همه وقت دلیری نکنند - هر کرا از خرد و هش یاریست

شماره ۲۶ - شکایت از روزگار: ضربت گردون دون آزادگان را خسته کرد - کو دل آزاده‌ای کز تیغ او مجروح نیست

شماره ۲۷: جان من خیز و جام باده بیار - که مرا برگ پارسایی نیست

شماره ۲۸: برخیز و برافروز هلا قبله زردشت - بنشین و برافگن شکم قاقم بر پشت

شماره ۲۹: پسر هند اگر چه خال منست - دوستی ویم به کاری نیست

شماره ۳۰: ای ماه صیام ار چه مرا خود خطری نیست - حقا که مرا همچو تو مهمان دگری نیست

شماره ۳۱: زین پسم با دیو مردم پیکر و پیکار نیست - گر بمانم زنده دیگر با غرورم کار نیست

شماره ۳۲: ای سنایی خواجگی با عشق جانان شرط نیست - جان به تیر عشق خسته دل به کیوان شرط نیست

شماره ۳۳: هر که در خطه مسلمانیست - متلاشی چو نفس حیوانیست

شماره ۳۴: آمد آن حور و دست من بربست - زده استادوار نیش به دست

شماره ۳۵: آمد آن رگ زن مسیح پرست - تیغ الماس گون گرفته به دست

شماره ۳۶: مرحبا بحری که آبش لذت از کوثر گرفت - حبذا کانی که خاکش زینت از عنبر گرفت

شماره ۳۷ - در توحید: ای همه جانها ز تو پاینده جان چون خوانمت - چون جهان ناپایدار آمد جهان چون خوانمت

شماره ۳۸: ای شده پیر و عاجز و فرتوت - مانده در کار خویشتن مبهوت

شماره ۳۹ - در ذم مردم بلخ: از بس غر و غر زن که به بلخند ادیبانش - می باز ندانند مذکر ز مونث

شماره ۴۰: ای دل نیک مذهب و منهاج - به تو اسرار هر دلی محتاج

شماره ۴۱: گفتی که بترسد ز همه خلق سنایی - پاسخ شنو ار چند نه‌ای در خور پاسخ

شماره ۴۲ - در رثای امیر معزی: تا چند معزای معزی که خدایش - زینجا به فلک برد و قبای ملکی داد

شماره ۴۳: بی‌طمع باش اگر همی خواهی - تا نیفتی ز پایه امجاد

شماره ۴۴: یک نیمه عمر خویش به بیهودگی به باد - دادیم و هیچ گه نشدیم از زمانه شاد

شماره ۴۵: گرچه شمشیر حیدر کرار - کافران کشت و قلعه‌ها بگشاد

شماره ۴۶: من نگویم که قاسم‌الارزاق - نعمت داده از تو بستاناد

شماره ۴۷: مرا به غزنین بسیار دوستان بودند - به نامه‌ای ز من آن قوم را نیامد یاد

شماره ۴۸: خواجه در غم من ار گفت که چون بی‌خردان - دین به دل کرده‌ای اندر ره دنیا لابد

شماره ۴۹: چه ممسکی که ز جود تو قطره‌ای نچکد - اگر در آب کسی جامه تو برتابد

شماره ۵۰: سرشگی کز غم معشوق بارم - همه رنگ لب معشوق دارد

شماره ۵۱: ای که از بهر خدمت در تو - بست دولت میان و کام گذارد

شماره ۵۲: ای خواجه اگر قامت اقبال تو امروز - مانند الف هیچ خم و پیچ ندارد

شماره ۵۳: چون ز بد گوی من سخن شنوی - بر تو تهمت نهم ز روی خرد

شماره ۵۴ - در رثای زکی الدین بلخی: روح مجرد شد خواجه زکی - گام چو در کوی طریقت نهاد

شماره ۵۵: صدر اسلام زنده گشت و نمرد - گرچه صورت به خاک تیره سپرد

شماره ۵۶: به گرمای تموز از سرد سوزش - صد و پنجه مسافر خشک بفشرد

شماره ۵۷ - در مدح مسعود سعد سلمان: ای عمیدی که باز غزنین را - سیرت و صورتت چو بستان کرد

شماره ۵۸ : شکر ایزد را که تا من بوده‌ام - حرص و آزم ساعتی رنجه نکرد

شماره ۵۹: آنچه دی کرد به من آن پسر سر گرغر - اندر آفاق ندیدم که یکی لمتر کرد

شماره ۶۰: آنکه تدبیر ظفر گستر او گر خواهد - عقده نفی ز دیباچه لا برگیرد

شماره ۶۱: با سنایی سره بود او چو یکی دانگ نداشت - چون دو دانگش به هم افتاد به غایت بد شد

شماره ۶۲ - در جواب هجای یکی از معاندان: سرخ گویی همیشه غر باشد - شبه از لعل پاکتر باشد

شماره ۶۳: هیچ کس نیست کز برای سه دال - چون سکندر سفرپرست نشد

شماره ۶۴: از جواب و سوال ما دانی - شاید ار زیر کی فرو ماند

شماره ۶۵: چرا نه مردم دانا چنان زید که به غم - چو سرش درد کند دشمنان دژم گردند

شماره ۶۶: خواجگانی که اندرین حضرت - خویشتن محتشم همی دارند

شماره ۶۷: دل منه با زنان از آنکه زنان - مرد را کوزه فقع سازند

شماره ۶۸: خادمان را ز بهر آن بخرند - تا به رخسارشان فرو نگرند

شماره ۶۹: منشین با بدان که صحبت بد - گرچه پاکی ترا پلید کند

شماره ۷۰: دوستی گفت صبر کن زیراک - صبر کار تو خوب زود کند

شماره ۷۱: ای سنایی کسی به جد و به جهد - سر گری را سخن‌سرای کند

شماره ۷۲: با دلی رفته به استسقا - که معاصیش هیچ غم نکند

شماره ۷۳: با همه خلق جهان گرچه از آن - بیشتر بی‌ره و کمتر به رهند

شماره ۷۴: آخر این آمدنم نزد تو تا چند بود - تا کی این شعبده و وعده و این بند بود

شماره ۷۵ - در هجای «معجزی» شاعر: معجزی خود ز معجز ادبار - نزد هر زیرکی کم از خر بود

شماره ۷۶: چون خاک باش در همه احوال بردبار - تا چون هوات بر همه کس قادری بود

شماره ۷۷: دور عالم جز به آخر نامدست از بهر آنک - هر زمان بر رادمردی سفله‌ای مهتر شود

شماره ۷۸: چون تو شدی پیر بلندی مجوی - کانکه ز تو زاد بلندان شود

شماره ۷۹ - در حادثه زهر خوردن سرهنگ محمد خطیبی و انگشتری فرستادن سلطان مسعود رحمةالله علیه گوید و او را ستاید: زهی سزای محامد محمد بن خطیب - که خطبه‌ها همی از نام تو بیاراید

شماره ۸۰: ای صدر اجل قوام دولت - در صدر به جز تو کس نیاید

شماره ۸۱: اگر معمار جاه او نباشد - بنای مملکت ویران نماید

شماره ۸۲: عزیز عمر چنان مگذران که آخر کار - چو آفتاب تو ناگاه زیر میغ آید

شماره ۸۳: با بقای پدر پسر ناید - شادی مهتری به سر ناید

شماره ۸۴: مبر تو رنج که روزی به رنج نفزاید - به رنج بردن تو چرخ زی تو نگراید

شماره ۸۵: ز راه رفتن و آسودنم چه سود و زیان - چو هر دو معنی نتوان همی معاینه دید

شماره ۸۶: داستان پسر هند مگر نشنیدی - که از او بر سر اولاد پیمبر چه رسید

شماره ۸۷: اگر رای رحمت شود با دلم - دمی بو که بی‌زای زحمت زید

شماره ۸۸: چون شکرم در آب دو چشم و دلم فلک - در جام کینه خوشتر از آب و شکر کشید

شماره ۸۹: کسی کز کار قلاشی برو بعضی عیان گردد - گمان او یقین گردد یقین او گمان گردد

شماره ۹۰: نمی‌داند مگر آنکس مراد از کشف حال آید - که کشف حال را در حال بی‌حالی زوال آید

شماره ۹۱: اول خلل ای خواجه ترا در امل آید - فردا که به پیش تو رسول اجل آید

شماره ۹۲: ای بس که نباشی تو و ای بس که درین چرخ - بی تو زحل و زهره به حوت و حمل آید

شماره ۹۳: کسی را که سر حقیقت عیان شد - مجاز صفات وی از وی نهان شد

شماره ۹۴: عاشق دین‌دار باید تا که درد دین کشد - سرمه تسلیم را در چشم روشن بین کشد

شماره ۹۵: گر سنایی دم زند آتش درین عالم زند - این جهان بی‌وفا چون ذره‌ای بر هم زند

شماره ۹۶ - در رثای زکی‌الدین بلخی: ای برادر زکی بمرد و بشد - تا یکی به ز ما قرین جوید

شماره ۹۷: ای دریغا که روز برنایی - عهد بشکست و جاودانه نماند

شماره ۹۸: این جهان بر مثال مرداریست - کرکسان گرد او هزار هزار

شماره ۹۹: ز جمله نعمت دنیا چو تندرستی نیست - درست گرددت این چون بپرسی از بیمار

شماره ۱۰۰: مردمان یک چند از تقوا و دین راندند کار - زین پس اندر عهد ما نه پود ماندست و نه تار

شماره ۱۰۱: زن مخواه و ترک زن کن کاندرین ایام بار - زن نخواهد هیچ مردی تا بمیرد هوشیار

شماره ۱۰۲: ای به نزد عاشقان از شاهدی - از همه معشوقگان معشوق‌تر

شماره ۱۰۳: هیچ نیکو نبود هرگز بد - هیچ خر آن نبود هرگز حر

شماره ۱۰۴ - در صف خانگاه محمد منصور واقع در سرخس که وی در آن داروخانه و کتابخانه برای فقرا و درویشان بنیاد نهاد: لب روح الله ست یا دم صور - خانگاه محمد منصور

شماره ۱۰۵: اگر چون زر نخواهی روی عاشق - منه بر گردن چون سیم سنگور

شماره ۱۰۶: ای سنایی به گرد حران گرد - تا بیابی ز جود ایشان چیز

شماره ۱۰۷: هر که زین پیش بود امیر سخن - از امیر سخا شدند عزیز

شماره ۱۰۸: اگر ریش خواجه ببرند پاک - رسن گر بگیرد به بسیار چیز

شماره ۱۰۹: ای خداوند قایم قدوس - ملک تو ناقیاس و نامحسوس

شماره ۱۱۰: چو خواهم کرد زرق و هزل و ریواس - نخواهم نیز عاقل بود و فرناس

شماره ۱۱۱: ای مرد سفر در طلب زاد سفر باش - بشکن شبه شهوت و غواص درر باش

شماره ۱۱۲ - در رثای یکی از بزرگان: گوهر روح بود خواجه وزیر - لیک محبوس مانده در تن خویش

شماره ۱۱۳: گر مقصر شدم به خدمت تو - بد مکن بر رهی کمانی خویش

شماره ۱۱۴: ز تو ای چرخ نیلی رنگ دارم - هزاران سان عنا و درد جامع

شماره ۱۱۵: ثنا گفتیم ما مر خواجه‌ای را - که نشناسد مقفا را ز مردف

شماره ۱۱۶: ای آنکه ترا در تو تویی نیست تصرف - آن به که نگویی تو سخن را ز تصوف

شماره ۱۱۷: بجهم از بد ایام چنانک - از کمان ختنی تیر خدنگ

شماره ۱۱۸: گفت بر دوخته مرا شعری - خواجه خیاطی از سر فرهنگ

شماره ۱۱۹: طلوع مهر سعادت به ساحت اقبال - ظهور ماه معالی بر آسمان جلال

شماره ۱۲۰: تو مرا از نسب و جان و خرد خویش منی - من از آمیزش این چار گهر خویش توام

شماره ۱۲۱: هر چند در میان دو گویم زمین و چرخ - لیک این دو گوی را به یک اندیشه پهنه‌ام

شماره ۱۲۲: آن حور روح فش را بر عقل جلوه کردم - و آن شربها که دادی بر یاد تو بخوردم

شماره ۱۲۳: زشت همی گویی هر ساعتم - رو تو همی گویی که من نستهم

شماره ۱۲۴: چو بر قناعت ازین گونه دسترس دارم - چرا ازین و از آن خویشتن ز پس دارم

شماره ۱۲۵: ای یوسف نامی که همیشه چو زلیخا - جز آرزوی صحبت تو کار ندارم

شماره ۱۲۶: عمر دو نیمه‌ست و ازین بیش نیست - اول و آخر، چو همی بنگرم

شماره ۱۲۷: چند روزی درین جهان بودم - بر سر خاک باد پیمودم

شماره ۱۲۸: از زهر به مغزم رسید بویی - بفگند هم اندر زمان ز پایم

شماره ۱۲۹: خواجه بفزود ولیکن به درم - روی بفروخت ولیکن ز الم

شماره ۱۳۰: چون من بره سخن درون آیم - خواهم که قصیده‌ای بیارایم

شماره ۱۳۱: گاهی ز دل بود گله گاهی ز دیده‌ام - من هر چه دیده‌ام ز دل و دیده دیده‌ام

شماره ۱۳۲: از خلد برین یاد کنم روی تو بینم - وز فتنه دین یاد کنم موی تو بینم

شماره ۱۳۳: دی بدان رسته صرافان من بر در تیم - پسری دیدم تابنده‌تر از در یتیم

شماره ۱۳۴ - در مدح عمادالدین محمدبن منصور: ای محمد نام و احمد خلق و محمودی شیم - محمدت را همچنان چون ملک را تیغ و قلم

شماره ۱۳۵ - این قطعه را بر گور نظام الملک محمد نوشتند: ما فرش بزرگی به جهان باز کشیدیم - صد گونه شراب از کف اقبال چشیدیم

شماره ۱۳۶: گر تو به دو گانه‌ای ز ما پیشی - ما از تو به فضل و مردمی پیشیم

شماره ۱۳۷: ای علایی ببین و نیک ببین - که زمانه ستمگریست عظیم

شماره ۱۳۸: گفت حکیمی که مفرح بود - آب و می و لحن و خوش و بوستان

شماره ۱۳۹: چند گویی که زحمتت کردم - تا نگردی ز من گران گران

شماره ۱۴۰: منم آن مفلسی که کیسه من - ندهد شادیی به طراران

شماره ۱۴۱: ای به عین حقیقت اندر عین - باز کرده ز بهر دیدن عین

شماره ۱۴۲: چنگری ای پارسا در عاشق مسکین به کین - تا ز بد فعلی چه داری بر مسلمانان یقین

شماره ۱۴۳: در طریق دین قدم پیوسته بوذر وار زن - ور زنی لافی ز شرع احمد مختار زن

شماره ۱۴۴: پای بلقاسم ز پای بلحکم بشناس نیک - نیستی ایوب فرمان از دم کرمان مکن

شماره ۱۴۵: زهره مردان نداری خدمت سلطان مکن - پنجه شیران نداری عزم این میدان مکن

شماره ۱۴۶: ای برادر خویش را زین جمع خودبینان مکن - کار دشوارست تو بر خویشتن آسان مکن

شماره ۱۴۷: دعوی دین می‌کنی با نفس دمسازی مکن - سینه گنجشک جویی دعوی بازی مکن

شماره ۱۴۸: یک روز بپرسید منوچهر ز سالار - کاندر همه عالم چه به ای سام نریمان

شماره ۱۴۹: روزگاریست که کان گهرند - اندرین وقت همه بی‌سنگان

شماره ۱۵۰: خواهد که شاعران جهان بی صله همی - باشند پیش خوانش دایم مدیح خوان

شماره ۱۵۱: چو شعر حکیمانه گفتم ترا - تو جود کریمانه با من بکن

شماره ۱۵۲: هر که چون کاغذ و قلم باشد - دو زبان و دو روی گاه سخن

شماره ۱۵۳: ای خرد را جمال و جان را زین - ذکر و شعر توام چو دین و چو دین

شماره ۱۵۴ - در مدح جمال المعاشرین قوال: ای جمال معاشران چونست - آن دو حمال گام گستر تو

شماره ۱۵۵ - در مدح بهرامشاه: خواجه سلام علیک کو لب چون نوش او - پسته دربار او لعل گهر پوش او

شماره ۱۵۶ - در مدح بهرامشاه: خواجه غلط کرده است در چه؟ در ابروی او - زان که نسازد همی قبله دل سوی او

شماره ۱۵۷ - در رثای ابوالمعالی احمد بن یوسف: رفت قاضی بلمعالی ای سنایی آه کو - همچو دل جانت بر آن صدر جهان همراه کو

شماره ۱۵۸ - در هجای علی سه بوسش: ایا کشیخان بد اصل ای سه بوسش - علی نامی دریغ این نام بر تو

شماره ۱۵۹: با تو باشم از تو نندیشم که با فضلی و عدل - نه بدان کز راه عقل و معرفت پیشم ز تو

شماره ۱۶۰: در چشمت ای رفیقک ای خام قلتبان - برتر ز سرومان همی آید حشیش تو

شماره ۱۶۱ - تقاضای گوشت و انگور: ای چو ماهی نشسته در خرگاه - وز تو خرگاه چون سپهر از ماه

شماره ۱۶۲ - در رثای محمد بهروز: اعتقاد محمد بهروز - کرد روزیش از آن جهان آگاه

شماره ۱۶۳: گفتم بنالم از تو به یاران و دوستان - باشد که دست ظلم بداری ز بی‌گناه

شماره ۱۶۴: ای فلک شمس شرف جاه تو - باد بر افزون چو مه یکشبه

شماره ۱۶۵: بخور من بود دود درمنه - چنین باشد کسی را کو درم نه

شماره ۱۶۶: ای تیر غم و رنج بسی خورده و برده - واقف شده بر معرفت خرقه و خورده

شماره ۱۶۷: ای زده بر فلک سراپرده - رخت بر تخت عیسی آورده

شماره ۱۶۸: این چه قرنست اینکه در خوابند بیداران همه - وین چه دورست اینکه سرمستند هشیاران همه

شماره ۱۶۹: شغل سرهنگان دین از مرد متواری مجوی - سیرت ابرار را در طبع اضراری مجوی

شماره ۱۷۰: تا کی اندر راه دین با نفس دمسازی کنی - بر در میدان این درگاه طنازی کنی

شماره ۱۷۱ - در مدح خواجه اسماعیل شنیزی: علم و عمل خواجه اسماعیل شنیزی - ما را ز نه چیزی برسانید به چیزی

شماره ۱۷۲: اگر پای تو از خط خطا گامی بعیدستی - بر تخت تو اندر دین بر از عرش مجیدستی

شماره ۱۷۳: پسری دیدم پوشیده قبای - گفتم او را که به نزدیک من آی

شماره ۱۷۴: به هفت کشور تا شکر پنج و ده گویم - نبود خواهم ساکن دو روز در یک جای

شماره ۱۷۵: سخا و سخن جان محض‌ست ایرا - که از خوب گویی و از خوشخویی

شماره ۱۷۶: نکند دانا مستی نخورد عاقل می - ننهد مرد خردمند سوی مستی پی

شماره ۱۷۷: کسی را کو نسب پاکیزه باشد - به فعل اندر نیاید زو درشتی

شماره ۱۷۸: شربهای جهان همه خوردیم - چه عطایی از او چه عاریتی

شماره ۱۷۹: شد دیده من سپید از وعدت - آخر چو نکو نکو نگه کردی

شماره ۱۸۰ - از زبان تیر خراس: ای لاف زنی که هر کجا هستی - قصه ز روزن و سرای آری

شماره ۱۸۱: بره بریان هر جا که بود چاکر تست - طبق حلوا داماد و تو او را خسری

شماره ۱۸۲: چون به ملک اندر بر آرد گردی از مردان مرد - داد او را تاج و تخت و ملک عالم بر سری

شماره ۱۸۳ - هم در هجای معجزی شاعر: معجز معجزی پدید آمد - چون فرورید قوم او پسری

شماره ۱۸۴ - در رثای امیر معزی: شد باز گهر طبع گهرزای معزی - شد یار فلک عقل فلکسای معزی

شماره ۱۸۵ - و نیز: سخن را به خواب اندرون دوش گفتم - که گر شدی معزی تو دایم همی زی

شماره ۱۸۶ - در هجای علی سه بوسش: ای سه بوسش به آدمی ناژی - زن تو راستست و تو کاژی

شماره ۱۸۷: به شعر اندرت مردم خواندم ای خر - که تا کارم ز تو گیرد فروغی

شماره ۱۸۸: روی من شد چو زر و دیده چو سیم - از پی بخششت ای خواجه علی

شماره ۱۸۹: زشتم خواندی و راست گفتی - من نیز بگویم ار نجوشی

شماره ۱۹۰: خسرو از مازندران آید همی - یا مسیح از آسمان آید همی

شماره ۱۹۱ - در هجای شهابی: مرا شهابی گر هجو کرد صد خروار - نیافت خواهد پاسخ ز لفظ من تنگی

شماره ۱۹۲: خواندم حکایتی ز کتابی که جمع کرد - اندر حکایت خلفا زید باهلی

شماره ۱۹۳: ای کاشکی ز مادر گیتی نزادمی - یا پس چو زاده بودم جان را بدادمی

شماره ۱۹۴: خود درشتی گر ببیند کور چشم و کور دل - خواه با او مردمی کن خواه با او کژدمی

شماره ۱۹۵: احوال خود چه عرض کنم هر زمان همی - بینم مضرت تن و نقصان جان همی

شماره ۱۹۶: گوگرد سرخ خواست ز من سبز من پریر - در پیشش ار نیافتمی روی زردمی

شماره ۱۹۷ - در رثاء: تابوت مرا باز کن ای خواجه زمانی - وز صورت ما بین ز رخ دوست نشانی

شماره ۱۹۸: هم اکنون از هم اکنون داد بستان - که اکنونست بی شک زندگانی

شماره ۱۹۹: چونت نپرسم بگویی اینت کراهت - چونت بخوانم نیایی اینت گرانی

شماره ۲۰۰: اگر بد گمان گشتی ای دوست بر من - نیازارم از تو بدین بدگمانی

شماره ۲۰۱ - در هجای معجزی: حاجت صد هزار ... قوی - شد ز ... روا که مابونی

شماره ۲۰۲: آدمی را دو بلا کرد رهی - برد از هر دو بلا روسیهی

شماره ۲۰۳: به خدای ار گل بهار بوی - با کژی خوارتر ز خار بوی

شماره ۲۰۴: ای سنایی به گرد شرک مپوی - آنچه گوید مگوی عقل مگوی

شماره ۲۰۵: ای روی زردفام تو بر گردن نزار - همچون بلندنی که بود بر بلندیی

شماره ۲۰۶: ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی - نروم جز به همان ره که توام راه نمایی

شماره ۲۰۷: در شهر مرد نیست ز من نابکارتر - مادر پسر نزاد ز من خاکسارتر