حرف آخر قافیه

شماره ۱: سینه ای داده ام به تیغ جفا - جگر از چاک کرده ام پیدا

شماره ۲: دیده پاک حباب می حال است اینجا - لب خاموش دم صبح خیال است اینجا

شماره ۳: به رنگ لاله می جوشد پری جای شکار اینجا - به خون رنگ و بوی خویش می غلتد بهار اینجا

شماره ۴: ز سیر قدر بهار و خزان شود پیدا - ز خار و گل هنر باغبان شود پیدا

شماره ۵: نظاره خطش از هوش می برد ما را - به سیر باغ بناگوش می برد ما را

شماره ۶: جنون دانسته گستاخ تماشا می‌کند ما را - که می‌داند حجاب عشق رسوا می‌کند ما را

شماره ۷: دهقان که ز ما بیش خرد حاصل ما را - از شبنم و گل ساخته آب و گل ما را

شماره ۸: جنون که کرد به دیوانگی مثل ما را - گل همیشه بهار است در بغل ما را

شماره ۹: الهی آشنا کن ساقی بیگانه ما را - که از زهر نگاهی پر کند پیمانه ما را

شماره ۱۰: من که گشتم خاک ره پروای افلاکم چرا - من که کردم ترک سر از دردسر باکم چرا

شماره ۱۱: اگر دانم که عشقت گرمتر خواهد تب خود را - نسازم آشنای استجابت یارب خود را

شماره ۱۲: ز بی سرمایگی دادم سرانجامی سر خود را - به دست صد شکست دل سپردم ساغر خود را

شماره ۱۳: بسکه بر هم زد ز ترکش خانه زنبور را - کرد چون مژگان به چشمم ظلمتستان نور را

شماره ۱۴: رخصت طوفان دهم گر اشک عالمگیر را - گم کند چون موج دریا رشته تدبیر را

شماره ۱۵: پیش می میرم به راهت نقش پای خویش را - گرد سرگردم زیادت مدعای خویش را

شماره ۱۶: غم عشقت زده ره خواب مرا - کرده پر کاسه خوناب مرا

شماره ۱۷: دلیل بادیه دیوانگی بس است مرا - همین نشانه فرزانگی بس است مرا

شماره ۱۸: حیرت آبادی که او پهلو نشین باشد مرا - کاش همچون شمع جان در آستین باشد مرا

شماره ۱۹: به آفتاب برابر مساز یار مرا - که همنشین خزان می کنی بهار مرا

شماره ۲۰: نیست در سر هوس جوش خریدار مرا - می گدازد چه کنم گرمی بازار مرا

شماره ۲۱: نسیم بی نیازی کرد تا روشن چراغم را - هوای ناامیدی برد از سر کشت باغم را

شماره ۲۲: صبح بیدار ندارد نظر پاک مرا - آب در شیر کند دیده نمناک مرا

شماره ۲۳: کرده ای لبریز می جام مرا - دیده ای فال سرانجام مرا

شماره ۲۴: گشته سودای غمش هم درد و هم درمان مرا - می تراود آب خضر از آتش پنهان مرا

شماره ۲۵: ز پرده های خموشی شنو فغان مرا - به غیر غنچه نفهمد کسی زبان مرا

شماره ۲۶: کرده ام مرغی سبکروحی امید و بیم را - اضطرابم در بغل دارد گل تسلیم را

شماره ۲۷: باشد خطر ز وصل جدایی کشیده را - تیغ اجل در آب بود سگ گزیده را

شماره ۲۸: کرده ام از غیر خیال دوست خالی سینه را - از غبار آرزو شستم دل بی کینه را

شماره ۲۹: صبح شد ساقی بده جام می دیرینه را - تا بر افروزیم از این آتش چراغ سینه را

شماره ۳۰: دیده آشوب نگاه فتنه پرداز تو را - نیست پروای قیامت کشته ناز تو را

شماره ۳۱: بیا که فال جنون کرده ایم جنگ تو را - به نرخ گوهر دل می خریم سنگ تو را

شماره ۳۲: زمین که گنج روان گفته خاک راه تو را - به حشر پس ندهد کشته نگاه تو را

شماره ۳۳: چه داد شکر دهم شوق آرزوی تو را - طواف اگر نکند قبله گاه کوی تو را

شماره ۳۴: به عالمی ندهم ذوق می پرستی را - شکسته دل نکنم گریه های مستی را

شماره ۳۵: از سر بگذار خودنمایی را - تا فاش بینی آشنایی را

شماره ۳۶: ز عندلیب چه پرسی نشان خانه ما - که پی نبرد صبا هم به آشیانه ما

شماره ۳۷: گل غم داغ جنون سوخته تا بر سر ما - تشنه خون تمناست لب ساغر ما

شماره ۳۸: عهد تمکین با دل دیوانه بستن کار ما - خاطر خود را ز هر اندیشه خستن کار ما

شماره ۳۹: شد فزون بیغم شکست خاطر دلگیر ما - کو خراجی تا کند بار دگر تعمیر ما

شماره ۴۰: بهر پاس عشق خاموشی نشد دمساز ما - پر بلند افتاده بود این پرده آواز ما

شماره ۴۱: تا کی نشوی گوش بر آواز دل ما - همراز دل مایی و هم راز دل ما

شماره ۴۲: عقد گوهر چون صدف در آستین داریم ما - خونبهای خویش در زیر نگین داریم ما

شماره ۴۳: حرف عشق دوست را افسانه می دانیم ما - سایه های بید را دیوانه می دانیم ما

شماره ۴۴: ویران ز چشمی شد خانه ما - محشر غبار است ویرانه ما

شماره ۴۵: می کند مشق تپیدن دل دیوانه ما - بال پرواز شود باده به پیمانه ما

شماره ۴۶: سینه صافند به هم عاقل و دیوانه ما - زهد و مستی دو حبابند ز پیمانه ما

شماره ۴۷: گرد فتادگی شده بال همای ما - منت نمی کشد ز کسی مدعای ما

شماره ۴۸: گر به ما فاش شود معنی نادانی ما - دشت را بحر کند اشک پشیمانی ما

شماره ۴۹: ای نگاهت از شوخی محشر تغافل‌ها - عارضت ز تاب می خانه سوز بلبل‌ها

شماره ۵۰: الفت نمی‌کنند به کس دل دویده‌ها - گلچین نمی‌شوند جراحت گزیده‌ها

شماره ۵۱: بسکه دارد دل توکل بر هوا - میزند عمدا تغافل بر هوا

شماره ۵۲: ناله از تاثیر هویی در کمین دارم بیا - جان برای مقدمت در آستین دارم بیا

شماره ۵۳: چون دل ز وصل تو مایوس می کند مهتاب - چراغ نذر زمین بوس می کند مهتاب

شماره ۵۴: چراغم روشن است از روی آتشپاره‌ای امشب - به رغم دیده از دل می‌کنم نظاره‌ای امشب

شماره ۵۵: نوروز شد که گردد باغ از سمن لبالب - از شور خنده گل گردد چمن لبالب

شماره ۵۶: کسی که در قدح دیگران بهار گداخت - مرا در آتش افسرده خمار گداخت

شماره ۵۷: بسکه نظاره ز تاب رخ جانان افروخت - می توان شمع در این بزم ز مژگان افروخت

شماره ۵۸: به یاد روی تو از تاب ناله ام گل سوخت - چه داغها که چمن ز آشیان بلبل سوخت

شماره ۵۹: ناله در بزم دل سوخته ام ساز آموخت - بیخودی از نفسم شوخی پرواز آموخت

شماره ۶۰: چشمت به جام هر که شراب نگاه ریخت - اول ز رشک،خون من بیگناه ریخت

شماره ۶۱: مست می آمد و آیینه به دست - مژه دارد گل خورشید پرست

شماره ۶۲: جام لاله پر می شد وقت باده‌نوشی‌هاست - می‌پرست را امروز باغ دلگشا صحراست

شماره ۶۳: مرا به میکده صد منت از می ناب است - که حسن ساقی از او نور چشم احباب است

شماره ۶۴: دلم در اضطراب اضطراب است - که هر گردش طلسم فتح باب است

شماره ۶۵: معنی غالب حریفی بی شماتت همت است - پیش من (بر) دشمن عاجز مروت همت است

شماره ۶۶: داغ مهر دوستانم کینه دشمن کجاست - کاروان بار منت گشته ام رهزن کجاست

شماره ۶۷: امشب از پرتو روی تو گلستان اینجاست - آرزو با سمنت دست و گریبان اینجاست

شماره ۶۸: هر طرف فتنه ای از گرد سواری برخاست - مژده ای دیده که از دور غباری برخاست

شماره ۶۹: جز آه و ناله از دل دیوانه برنخاست - غیر از صدای جغد ز ویرانه برنخاست

شماره ۷۰: چون دلم دیوانه عاقل نمایی برنخاست - همچو اشکم عقده مشکل گشایی برنخاست

شماره ۷۱: سیر باغ او خیال خاطر شاد خود است - صیدگاهش سایه سرو چمن زاد خود است

شماره ۷۲: ز چشم پاکدلان معنی حیا پیداست - تپیدن دل عاشق ز نقش پا پیداست

شماره ۷۳: شرح سودای تو از گریه زارم پیداست - برگ برگ چمن از ابر بهارم پیداست

شماره ۷۴: نشان زخم که جویی سوار بسیار است - سر سراغ که داری غبار بسیار است

شماره ۷۵: از می تجربه میخانه افلاک پر است - جام مستی شده سرشار که از خاک پر است

شماره ۷۶: خون دل خوردن به بزمش از شراب آسانتر است - زهر نوشیهای ما از شهد ناب آسانتر است

شماره ۷۷: دل داغ در آستین بهتر است - بهار گل آتشین بهتر است

شماره ۷۸: بزم خاموشی است مطرب را نوای دیگر است - حسن بیهوشی است مستان را صفای دیگر است

شماره ۷۹: پاس ادب یاد تو بسیار ضرور است - پرهیز نگاه از در و دیوار ضرور است

شماره ۸۰: نقل بزم ما حدیثی زان لب شیرین بس است - جلوه برگ گلی در دامن گلچین بس است

شماره ۸۱: سرنوشتم چون تمنا چین ابرویی بس است - بازگشتم چون تماشا با گل رویی بس است

شماره ۸۲: خار وگل از هوای تو دمساز آتش است - نازی که می کشیم همین ناز آتش است

شماره ۸۳: در گلستان محبت سایه گل آتش است - آبروی اشک خون آلود بلبل آتش است

شماره ۸۴: عالم چمن جوش بهار دم فیض است - هر جلوه پنهان نمک عالم فیض است

شماره ۸۵: تا عارض نسرین تو رشک گل باغ است - بس بلبل دلسوخته کز دست تو داغ است

شماره ۸۶: نگاهش از سر مژگان به جنگ است - خدا صبری دهد جوش فرنگ است

شماره ۸۷: بهار و گریه صید تو صبح اقبال است - که سبز گشتن دام و قفس پر و بال است

شماره ۸۸: عالم تمام شرح جگر خواری دل است - تفسیر نقطه ای که ز پرگاری دل است

شماره ۸۹: در بزم وفا یاد لب یار حرام است - درکیش ادب مستی سرشار حرام است

شماره ۹۰: با تماشای تو سیر گل و گلشن ستم است - تا توان رفت به قربان تو مردن ستم است

شماره ۹۱: بعد از این در بزم او دانسته آهی لازم است - تا کند اندیشه قتلم گناهی لازم است

شماره ۹۲: شهید دوستی گشتن فن ماست - به هرکس دوست گشتن دشمن ماست

شماره ۹۳: خاکساری بزم عیش خاطر آگاه ماست - چون گهر گرد یتیمی خاک بازیگاه ماست

شماره ۹۴: پی گم گشتگی ستاره ماست - بال عنقا کلید چاره ماست

شماره ۹۵: محبت خانه زاد سینه ماست - خموشی همدم دیرینه ماست

شماره ۹۶: بهار رفته گل باغ جانفشانی ماست - نفس شماره اوراق زندگانی ماست

شماره ۹۷: دلیل شوق به رهزن درست پیمان است - خوشا دلی که به دشمن درست پیمان است

شماره ۹۸: قفل کتابخانه حیرت دل من است - صندوق رازهای محبت دل من است

شماره ۹۹: یاد روی تو نور چشم من است - آب آیینه آتش چمن است

شماره ۱۰۰: بیاض ساده دیوانگی کتاب من است - دل شکسته من ساغر شراب من است

شماره ۱۰۱: شراب لعل که سرمایه حیات من است - که جوش خضر جگر تشنه نبات من است

شماره ۱۰۲: خوابهای بی اثر تأثیر فریاد من است - بیزبانی گلستان خاطر شاد من است

شماره ۱۰۳: دمید سبزه دگر عید انتعاش من است - حریر سایه گل فرش خوش قماش من است

شماره ۱۰۴: درد دوا فروش طبیب دل من است - بیتابی سپند شکیب دل من است

شماره ۱۰۵: ضعف بازوی من کمان من است - دل جان سخت من نشان من است

شماره ۱۰۶: دل به راحت ندهم پاس محبت این است - مژه بر هم نزنم خواب فراغت این است

شماره ۱۰۷: فتاده ایم ز پا در ره تو کام این است - سپرده ایم به یاد تو جان پیام این است

شماره ۱۰۸: ز جلوه تو زمین چون نگار رنگین است - به خاطری که تو باشی غبار رنگین است

شماره ۱۰۹: ببالد دیده حیرانی پناه است - بنازد دل محبت دستگاه است

شماره ۱۱۰: سرو دلجوی قیامت اعتدالی داشته است - باده لعل لب شیرین خیالی داشته است؟

شماره ۱۱۱: تا دلت مایل شکار صید صحرا گشته است - سبزگردیدن به کام دانه ما گشته است

شماره ۱۱۲: بس که در بزمش نگه سرمشق حیرت گشته است - راز دل ممنون تأثیر محبت گشته است

شماره ۱۱۳: مژگان او به دام نگاهم گرفته است - هرجا که می روم سر راهم گرفته است

شماره ۱۱۴: بس که مژگان کجت عربده ناک افتاده است - هرکجا می نگرم سینه چاک افتاده است

شماره ۱۱۵: تا همتم به راه طلب پا نهاده است - پا بر سر هزار تمنا نهاده است

شماره ۱۱۶: چون غبارم جلوه بیباکی از جا برده است - خاکساری بین که کارم را چه بالا برده است

شماره ۱۱۷: سرگشتگی نشستنم از یاد برده است - بیهوده گردیم گرو از یاد برده است

شماره ۱۱۸: دل با خیال لعل تو پیوند کرده است - در جام زهر چاشنی قند کرده است

شماره ۱۱۹: گرد جولان تو چشمم را بهاری کرده است - اشک رنگینم جهان را لاله زاری کرده است

شماره ۱۲۰: شوخی دیوانه آب از شبنم گل خورده است - سبزه اش تاب از نسیم جعد سنبل خورده است

شماره ۱۲۱: مزه عمر جنون بوی بهار آمده است - نمک مجلس مستان به چه کار آمده است

شماره ۱۲۲: چون گل آشفته و چون شعله سوار آمده است - صبح رویش ز شبیخون بهار آمده است

شماره ۱۲۳: کشت جهان ز نشو و نما پاک مانده است - آن دانه صرف برده که در خاک مانده است

شماره ۱۲۴: سربلندیها غباری بوده است - آسمان هم خاکساری بوده است

شماره ۱۲۵: چون دور ز وصل یار می بوده است - دل در بر من چه کار می بوده است

شماره ۱۲۶: خط او دام هوش گردیده است - لاله ریحان فروش گردیده است

شماره ۱۲۷: گرچه ساقی صرفه در خون خوردن من دیده است - طالعم را توبه در اوج شکستن دیده است

شماره ۱۲۸: باغها از سایه ابر بهاری دیده است - دیده ما صرفه ها در گریه باری دیده است

شماره ۱۲۹: درد می دردی به ایاغت نرسیده است - بوی گل داغی به دماغت نرسیده است

شماره ۱۳۰: طراوت چمن از خون دل فشانیهاست - بهار عشرت ایام دل جوانیهاست

شماره ۱۳۱: شمع و چراغ مجلس مستان می و نی است - جام و کدوی باده پرستان جم و کی است

شماره ۱۳۲: آهم ز لخت دل فلک گل ستاره ای است - حیرانیم بهار بهشت نظاره ای است

شماره ۱۳۳: می کشی درد ته جام کسی است - بیخودی بویی ز پیغام کسی است

شماره ۱۳۴: سرنوشتم چون تمنا چین ابروی کسی است - بازگشتم چون تماشا با گل روی کسی است

شماره ۱۳۵: جلوه سرو روان قافله بیهوشی است - گردش چشم سیه مکتب بازیگوشی است

شماره ۱۳۶: گلی که رنگ فروشد به شعله می نوشی است - میی که حوصله بخشد به شیشه بیهوشی است

شماره ۱۳۷: کلید زبانم به دست خاموشی است - حکایتم همه افسانه فراموشی است

شماره ۱۳۸: در حقیقت عاشق و معشوق را دل‌ها یکی است - شیشه را از روی نسبت اصل با خارا یکی است

شماره ۱۳۹: تماشا باز در چشمم نهانی است - نگه در پرده، مست جانفشانی است

شماره ۱۴۰: خسته جور تو با ناله و افغان ننشست - بسته زلف تو یک لحظه پریشان ننشست

شماره ۱۴۱: دامان فتنه گل به میان سخن شکست - دریاب توبه را که خمار چمن شکست

شماره ۱۴۲: دل از خواری ببالد عزتش هست - خریداری ندارد قیمتش هست

شماره ۱۴۳: خط یار گرچه سر زد نگه ستمگرش هست - چه غم خمار دارد می ناز در سرش هست

شماره ۱۴۴: به زیان کوش گرت گرمی بازاری هست - لال شو لال گرت فرصت گفتاری هست

شماره ۱۴۵: عالم شکار فتنه چشم سیاه اوست - هر جا که می روم سر تیر نگاه اوست

شماره ۱۴۶: گل خانه زاد خاک ره انتظار کیست - پرواز عندلیب به بال غبار کیست

شماره ۱۴۷: چرایی سرگران تقصیر ما چیست - بکش، در آتش افکن، مدعا چیست

شماره ۱۴۸: ای که می پرسی که آرامت چه شد آرام چیست - شعله آرام دلم گردید حرف خام چیست

شماره ۱۴۹: وصل تو برازنده حسن طلب کیست - چشم تو نوازنده شرم و ادب کیست

شماره ۱۵۰: گریه می گوید که عالم کشت بی انباز کیست - ناله می گوید فلک دود سپند راز کیست

شماره ۱۵۱: ظلمت شب پردگی راز کیست - نور سحر آینه پرداز کیست

شماره ۱۵۲: گلشن تویی بهار شکفتن به کام کیست - شمشاد بنده تو رعونت غلام کیست

شماره ۱۵۳: دل ما سوخت دود گلخن کیست - پر ز خون شد بهار گلشن کیست

شماره ۱۵۴: دوری گل بال مرغان قفس را عار نیست - بینوایی همت بی دسترسی را عار نیست

شماره ۱۵۵: هر کس از خیال نگاه تو دور نیست - گر حور آیدش به نظر بی قصور نیست

شماره ۱۵۶: یک شب که اشک تشنه افشای راز نیست - بیدرد را گمان که دلم در گداز نیست

شماره ۱۵۷: زبان ساختگیهای خاص و عامم نیست - غنیمت است که یک ربط در کلامم نیست

شماره ۱۵۸: راست رو را غمی از عربده دشمن نیست - ره چو باریک شود وسعت برگشتن نیست

شماره ۱۵۹: هلاک توبه پیمانه ام که خالی نیست - فدای حسن صراحی شوم که خالی نیست؟

شماره ۱۶۰: به نکهت چمنم بی‌تو آشنایی نیست - به رنگ غنچه دلتنگ من هوایی نیست

شماره ۱۶۱: محشر نمک از غبار ما داشت - دیوانگی انتظار ما داشت

شماره ۱۶۲: دل در قدح ز شوق لبت آفتاب داشت - در آب لعل آتش ما پیچ و تاب داشت

شماره ۱۶۳: منزل آوارگی شأن نشان ما نداشت - ذره تا خورشید مغز استخوان ما نداشت

شماره ۱۶۴: شهرت مجنون بهاری غیر رسوایی نداشت - راز عاشق خاطر افسانه پیرایی نداشت

شماره ۱۶۵: کار اشکم بی تو از صحرا گذشت - قطره زد چندان که از دریا گذشت

شماره ۱۶۶: در غمش از خویش چون سیماب می باید گذشت - چشم داری از خیال خواب می باید گذشت

شماره ۱۶۷: دمی که مست حیا از من آن غزال گذشت - ز رشک دیده چه گویم به دل چه حال گذشت

شماره ۱۶۸: حرف شمع رخ او دوش در این خانه گذشت - آتش رشک چو آب از سر پروانه گذشت

شماره ۱۶۹: شوخی حسن تو گه نقش و گهی نقاش گشت - راز پنهان دو عالم از دل ما فاش گشت

شماره ۱۷۰: یا برای چشم بد تعویذ می باید نوشت - یا خط بیزاری امید می باید نوشت

شماره ۱۷۱: آنکه برات چمن برگل و سنبل نوشت - چون به دل ما رسید حرف تغافل نوشت

شماره ۱۷۲: دل که عمری داشت در خاطر تمنای خطت - عاقبت دیوانه اش دیدم ز سودای خطت

شماره ۱۷۳: چو نقد هستی ما سکه وجود گرفت - نمود روی دلی عشق و هر چه بود گرفت

شماره ۱۷۴: درس بی آرامی از سیلاب می باید گرفت - نسخه بیتابی از سیماب می باید گرفت

شماره ۱۷۵: عقل از دیوانگی ارشاد می باید گرفت - بی تکلف مشربی را یاد می باید گرفت

شماره ۱۷۶: در شب آدینه بزم حال می باید گرفت - صبح شنبه جام مالامال می باید گرفت

شماره ۱۷۷: رخ تو نسخه خوبی زلاله زار گرفت - کلید گلشن حسن از کف بهار گرفت

شماره ۱۷۸: افسون غم ز خاطر من می توان گرفت - راه شکفتگی به چمن می توان گرفت

شماره ۱۷۹: یاد او کرد ز دل تا چشم حیران گل شکفت - نام او بردم ز لب تا گوش مستان گل شکفت

شماره ۱۸۰: هوا را سرافرازی می دهد نخل خرامانت - تذروستان شود روی زمین از موج جولانت

شماره ۱۸۱: چو گل بر غنچه می خندد دهانت - زند سیلی به نسرین ارغوانت

شماره ۱۸۲: ساقی مرا به باده بیغش چه احتیاج - مهر توام نواخت به آتش چه احتیاج

شماره ۱۸۳: می‌کند در بیضه مرغ از یاد دام اندیشه تلخ - گردد از شوق نگاهی شهد می در شیشه تلخ

شماره ۱۸۴: یک سخن دارم دو عالم گوش باد - ساغر زهری کشیدم نوش باد

شماره ۱۸۵: بی رخت عمر ابد خواب فراموشم باد - بزم وصلت گل خمیازه آغوشم باد

شماره ۱۸۶: دل ز سودای کسی بی غم مباد - بی خیالت خاطرم خرم مباد

شماره ۱۸۷: می‌گریزم سایه الفت‌شکاران کم مباد - می‌سپارم جان نوازش‌های یاران کم مباد

شماره ۱۸۸: رنگ شکسته از گل رویش عیان مباد - پژمردگی شکفته از آن گلستان مباد

شماره ۱۸۹: سودای عقل موی دماغ کسی مباد - داغ فسردگی گل باغ کسی مباد

شماره ۱۹۰: دوستی پیش رخت ارزان باد - خانه خاطرت آبادان باد

شماره ۱۹۱: سینه ام قاب گل روی تو باد - در مشامم حسن شب بوی تو باد

شماره ۱۹۲: که داغ عاشق ناکام می تواند داد - به غیر ما به که دشنام می تواند داد

شماره ۱۹۳: غبار ما به او گل می فرستد - که پیغام تحمل می فرستد

شماره ۱۹۴: اگر یک دم خیال سرش از دل دور می‌افتد - چو مرهم زخم ما از دیده ناسور می‌افتد

شماره ۱۹۵: نگاهش از دل ما بر سر نابود می‌رنجد - چو خوی نازکی دیر آتشی شد زود می‌رنجد

شماره ۱۹۶: سرم در محشر سودا نگنجد - دلم در سینه صحرا نگنجد

شماره ۱۹۷: حرفی است محبت که به گفتار نگنجد - این راز در آیینه اظهار نگنجد

شماره ۱۹۸: عکس تو در آیینه ادراک نگنجد - مجنون تو در خانه افلاک نگنجد

شماره ۱۹۹: به دل زگرمی عشقم هوس نمی گنجد - در آتشی که منم خار و خس نمی گنجد

شماره ۲۰۰: شهید خوی گرمش مهر را در کینه می‌پیچد - نگه در دیده می‌دوزد نفس در سینه می‌پیچد

شماره ۲۰۱: گمان دارم که در زیر فلک قحط فضا گردد - در این گلشن اگر یک غنچه امید وا گردد

شماره ۲۰۲: دل اگر شیفته موجه ساغر گردد - رویش از قبله ابروی بتان برگردد

شماره ۲۰۳: دل اگر صیقلی اشک دمادم گردد - سینه آیینه یکرنگی عالم گردد

شماره ۲۰۴: تا کی از عکس تو آیینه گلستان گردد - سوی عاشق نظری تا همه تن جان گردد

شماره ۲۰۵: با عشق توام ناله فراموش نگردد - این دود چراغی است که خاموش نگردد

شماره ۲۰۶: عشق تو چراغ دل هر خام نگردد - صیدی است خیالت که به کس رام نگردد

شماره ۲۰۷: غمش از دل الهی کم نگردد - ز ملک پادشاهی کم نگردد

شماره ۲۰۸: ز لعلت شور بلبل تازه گردد - ز بویت گل بلند آوازه گردد

شماره ۲۰۹: ز تاب روی تو اشکم گلاب می‌گردد - نظاره‌ام عرق آفتاب می‌گردد

شماره ۲۱۰: وطنم بی تو سفر می گردد - طاقتم زیر و زبر می گردد

شماره ۲۱۱: اگر آهی کشم افشاگر صد راز می‌گردد - اگر مژگان زنم بر هم پر پرواز می‌گردد

شماره ۲۱۲: دلی کز بی‌خودی گرم سراغ عشق می‌گردد - به گرد شهر و کو بر کف چراغ عشق می‌گردد

شماره ۲۱۳: دلی به خاک ره انتظار می بندد - ز گرد خویش چمن را نگار می بندد

شماره ۲۱۴: نوبهار آمد که رسوایی به زهد ما بخندد - غنچه صد برگ عیش از سایه صهبا بخندد

شماره ۲۱۵: فلک بر کاردانی‌های اهل هوش می‌خندد - قضا چون در نبرد آید به جوشن‌پوش می‌خندد

شماره ۲۱۶: یار با ما سر وفا دارد - نگهش رنگ آشنا دارد

شماره ۲۱۷: عیشم از دولت بیدار اثرها دارد - شبم از گردش پیمانه سحرها دارد

شماره ۲۱۸: در صف زنده دلان عزت دیگر دارد - هر که چون شیشه دعای قدح از بر دارد

شماره ۲۱۹: بر قصد طره سنبل چو زلفش تاب بر دارد - درآید آفتاب از پا چو سر از خواب بر دارد

شماره ۲۲۰: لب از تبسم و چشم از ادا خبر دارد - کسی نگفت که دل از کجا خبر دارد

شماره ۲۲۱: گرد جولان تو را گل به جبین بر دارد - هر چه بارد ز هوا ابر زمین بر دارد

شماره ۲۲۲: اگر امروز دل در سینه پرواز دگر دارد - پری دیده است این دیوانه انداز دگر دارد

شماره ۲۲۳: دردی که می کشد جان منت به خویش دارد - نامی که می برد دل مصحف به پیش دارد

شماره ۲۲۴: دلم به لاله و گل بی رخت جدل دارد - بهار داغم از این عیش بیمحل دارد

شماره ۲۲۵: سیرگل زیر پیرهن دارد - جان آیینه در بدن دارد

شماره ۲۲۶: سرشته ایم به دل درد را گلاب ندارد - نوشته ایم به خون نامه را جواب ندارد

شماره ۲۲۷: کدامین جلوه یارب اختیار این چمن دارد - که ما را در طلسم سایه سرو و سمن دارد

شماره ۲۲۸: مهر کوته نظران خصمی دیرین دارد - صافی باطنشان آینه کین دارد

شماره ۲۲۹: تغافل در نگه پنهان که دارد - تبسم زیر لب خندان که دارد

شماره ۲۳۰: دور از تو قدح شکوه صراحی گله دارد - از حسرت لعلت دل جام آبله دارد

شماره ۲۳۱: بوی گل و رنگ لاله دارد - روی مه و خوی هاله دارد

شماره ۲۳۲: ز مژگان می‌کند رم چشم آهویی که او دارد - ز وحشت می‌گریزد وحشت‌خویی که او دارد

شماره ۲۳۳: ز بیداد تو عاشق خاطر بی‌کینه‌ای دارد - جدا هر ذره خاکسترش آیینه‌ای دارد

شماره ۲۳۴: عالم از گریه من بزم شرابی دارد - گل حیرانی بسیار گلابی دارد

شماره ۲۳۵: دل دشمن نصیحتی دارد - چشم بیگانه الفتی دارد

شماره ۲۳۶: چو گل از اختلاطم سنگ طفلان تازگی دارد - در این حالم نصیحت‌های یاران تازگی دارد

شماره ۲۳۷: زبان ناصح اگر زهر قاتلی دارد - جنون کامل ما دست قابلی دارد

شماره ۲۳۸: نیاز عشق پیش از آشتی رنجیدنی دارد - دلی دارم که در هر دیدنی وادیدنی دارد

شماره ۲۳۹: دل قبله ای از طرف کلاهی دارد - جان بتکده سجده پناهی دارد

شماره ۲۴۰: ز چشم فتنه‌ات محشر غم پنهانی‌یی دارد - به ذوق جلوه‌ات افلاک پر افشانی‌یی دارد

شماره ۲۴۱: گرفتم او گذاری بر سر بیمار می‌آرد - کجا دل طاقت حیرانی دیدار می‌آرد

شماره ۲۴۲: کو قاصدی که نامه به باد صبا برد - تا گردم از قلمرو بال هما برد

شماره ۲۴۳: کی چو بی‌دردان نوید وصلم از جا می‌برد - می‌شود خون گر دلم نام تمنا می‌برد

شماره ۲۴۴: آنکه لعلش بیشتر از نیشتر دل می‌برد - گر به خاطر بگذرد شیرین‌شکر دل می‌برد

شماره ۲۴۵: بی هوش تر ز خوابم و خوابم نمی برد - طوفان گریه گشتم و آبم نمی برد

شماره ۲۴۶: بس که بیگانگی از خاطر آن گل گذرد - تا خیالش ز دل ما به تغافل گذرد

شماره ۲۴۷: دل کسی که به این ترکتاز می گذرد - چگونه از سر دعوی باز می گذرد

شماره ۲۴۸: ز تیغ او گل زخمی شکار خواهم کرد - ز رشک خون به دل نوبهار خواهم کرد

شماره ۲۴۹: چشمت از هر گردشی بزم دگر آماده کرد - عکس رویت شیشه آیینه را پر باده کرد

شماره ۲۵۰: دلم در آتش رشک چراغ می سوزد - که با خیال که شبها دماغ می سوزد

شماره ۲۵۱: آتش عشق نه تنها دل و دین می سوزد - گر فتد سایه عشق به زمین می سوزد

شماره ۲۵۲: جان سختی دلم را بیداد می شناسد - قدر ستم کشان را فرهاد می شناسد

شماره ۲۵۳: گریختم که به گرد ره تو کس نرسد - گداختم که به آیینه ات نفس نرسد

شماره ۲۵۴: دل ز تاراج نگاه شعله بازش می‌رسد - گفتن افسانه سوز و گدازش می‌رسد

شماره ۲۵۵: هستیم از بس غبار خاطر احباب شد - هر سر مژگان من سرچشمه سیلاب شد

شماره ۲۵۶: از کدوی باده کی باشد که گلها بشکفد - در گل ساغر بهار خاطر ما بشکفد

شماره ۲۵۷: دل افسرده هر خام جوش ما نمی‌داند - کسی تا می ننوشد نشئه صهبا نمی‌داند

شماره ۲۵۸: ز خمار عضو عضوم به شکسته خار ماند - نفس از خرابی دل به کف غبار ماند

شماره ۲۵۹: غمت به راحت وصلت به جنگ می ماند - تغافلت به سپاه فرنگ می ماند

شماره ۲۶۰: یکدلم گرچه پریشان نظرم ساخته اند - گوشه گیرم که چنین در به درم ساخته اند

شماره ۲۶۱: هر که را چیزی به قدر ظرف همت داده اند - روزی ما از سر خوان محبت داده اند

شماره ۲۶۲: درها به روی ناز و تماشا گشاده اند - دل برده اند و در عوض آیینه داده اند

شماره ۲۶۳: در این مکتب کتاب عقل را دیوانه می‌خواند - خط دیوانی زنجیر را فرزانه می‌خواند

شماره ۲۶۴: عشق اول بر دل غم‌پرور آتش می‌زند - شعله چون بیدار شد بر بستر آتش می‌زند

شماره ۲۶۵: نو بهار آمد دلم فال شکفتن می زند - بوی گل بر آتش افسرده دامن می زند

شماره ۲۶۶: چند غفلت صید ایمانم کند - کافری کو تا مسلمانم کند

شماره ۲۶۷: به زنده کرده سوز نهان قبا چه کند - به شمع مهر و وفا خصمی صبا چه کند

شماره ۲۶۸: کی سر شوریده من فکر سامان می‌کند - چاک‌های سینه‌ام کار گریبان می‌کند

شماره ۲۶۹: بس که گلگون سرشکم جلوه رنگین می‌کند - گریه من دشت را دامان گلچین می‌کند

شماره ۲۷۰: گاهی از نگه به رخم خنده می کند - چندانکه بیش می کشدم زنده می کند

شماره ۲۷۱: خاکسترم را دود دل ابر بهاری می کند - در عالم یاد رخی آیینه تاری می کند

شماره ۲۷۲: اگر به جانب من شعله خار می بیند - خوشم که با نظر اعتبار می بیند

شماره ۲۷۳: خدنگت مرا یار دیرینه بود - چراغ دل و آتش سینه بود

شماره ۲۷۴: اشکم به گلشن دل صد پاره می رود - حسرت به باغبانی نظاره می رود

شماره ۲۷۵: آشنایی نه چراغی است که خاموش شود - دوستی نیست جناغی که فراموش شود

شماره ۲۷۶: لب بگشا به گفتگو تا دل ما روا شود - گرد مرا به باد ده تا نمک هوا شود

شماره ۲۷۷: عشق یک پرده از آن عاشق پر نور شود - تا به چشم بد اگر کس نگرد کور شود

شماره ۲۷۸: آن را که از برای تو خاطر غمین شود - صد چین تازه در چمن آستین شود

شماره ۲۷۹: سرو از چمنت پای به زنجیر برآید - آزادی ما تا چقدر دیر برآید

شماره ۲۸۰: هر خار که از چمن برآید - بهر دل زار من برآید

شماره ۲۸۱: چه شرم است اینکه سویم ننگرد چون مست ناز آید - که ترسد از گل بیهوشی من بوی راز آید

شماره ۲۸۲: مرا از صحبت زاهد غم دیرینه باز آید - دل ساغر پرستم از شب آدینه باز آید

شماره ۲۸۳: شبی کز دیده سیل لاله گون بیرون نمی آید - دلم از خجلت بخت زبون بیرون نمی آید

شماره ۲۸۴: چند منعم ز کوی یار کنید - حیرتم را یکی هزار کنید

شماره ۲۸۵: تو را که از لب چون پسته قند می‌روید - نمک ز داغ من دردمند می‌روید

شماره ۲۸۶: نگاهش آشنا شد آشناتر - دعای بی اثر حاجت رواتر

شماره ۲۸۷: شبنم اشکی به دل دارم ثمرها بیشتر - یا ربی دارم به لب جوش اثرها بیشتر

شماره ۲۸۸: گر دل رمیده شد سفر چاک بیشتر - گر سر بریده شد خم فتراک بیشتر

شماره ۲۸۹: دل ندارم بیقراری بیشتر - صیدگاهی را شکاری بیشتر

شماره ۲۹۰: سخن عمدا نمی گوید که از راز نهان مگذر - نگاهی می کند یعنی ز عمر جاودان مگذر

شماره ۲۹۱: مگریز ای گل رعنا مگریز - نشدم سیر تماشا مگریز

شماره ۲۹۲: خیال لعل لبش عیش تنگدستان بس - گل پیاله نمکدان می پرستان بس

شماره ۲۹۳: ز شرم آینه رویی در آتشم که مپرس - ز دل ندادن خویی در آتشم که مپرس

شماره ۲۹۴: سرم به حلقه فتراک بین گناه مپرس - به خون تپیده ام احوال صیدگاه مپرس

شماره ۲۹۵: آبرو گر بایدت سرگشته چون خاشاک باش - طره هر موج دریا گو خم فتراک باش

شماره ۲۹۶: ای از لب تو غنچه و شبنم نمک فروش - لعل تو خنده کار و دو عالم نمک فروش

شماره ۲۹۷: در حقیقت قرب و بعد مردم دنیا غلط - آشناییها غلط نا آشناییها غلط

شماره ۲۹۸: عالم از رنگینی پرواز ما داغ است داغ - از پر طاوس تا بال هما داغ است داغ

شماره ۲۹۹: چون نگه حیرت پرست یک تماشا بوده ام - در طلسم یک تغافل بوده ام تا بوده ام

شماره ۳۰۰: کوه صبرم کی ز فرمان تو سر پیچیده‌ام - پا به دامان تحمل تا کمر پیچیده‌ام

شماره ۳۰۱: در بزم تواضع طلبی سخت غریبم - خونگرمی تعظیم نداده است فریبم

شماره ۳۰۲: رفته ام از خود ندانم بیقرار کیستم - می تپم در خون شهید انتظار کیستم

شماره ۳۰۳: می ننوشم تشنه خون تحمل نیستم - گل نبویم آشیان پرواز بلبل نیستم

شماره ۳۰۴: یاد او کردم دل اندوهگینی یافتم - در خیال مصرعی بودم زمینی یافتم

شماره ۳۰۵: از تمنای تو سرگرم تمنای خودم - می کنم یاد تو و محو تماشای خودم

شماره ۳۰۶: که دید از غم شناسان خاطر شادی که من دیدم - سراسر مهربانی بودم بیدادی که من دیدم

شماره ۳۰۷: پرورده عشقم دل بی ریش ندارم - شرمندگی از عشق ستم کیش ندارم

شماره ۳۰۸: ملامت می کنند از شورش حالی که من دارم - جنون دیوانه می گردد ز افعالی که من دارم

شماره ۳۰۹: کجا از تنگدستی خاطر اندوهگین دارم - که همچون شعله صد گنج شرر در آستین دارم

شماره ۳۱۰: دانه ای نمی کارم اشک آتشین دارم - حاصلی نمی خواهم برق خوشه چین دارم

شماره ۳۱۱: نیم گلچین که از مرغ چمن یا باغبان ترسم - نسیم بی نیازم کی ز منع این و آن ترسم

شماره ۳۱۲: نظاره شیفته ما را به خط و خال قسم - گناه سوخته ما را به انفعال قسم

شماره ۳۱۳: دل نیستم که منتی از آرزو کشم - چون شعله می ز میکده آبرو کشم

شماره ۳۱۴: بیش از این بی دوست بودن نیست در شان دلم - گر چنین خواهد گذشتن وای بر جان دلم

شماره ۳۱۵: چون غبار آیینه دار آن سیه پیراهنم - کز جنون عشق دایم با گریبان دشمنم

شماره ۳۱۶: چه رنگ و بو ز خزان و بهار می چینم - که خار از گل و گل را زخار می چینم

شماره ۳۱۷: دوست گر منت گذارد سوی دشمن می روم - گر زگلخن گرمیی بینم به گلشن می روم

شماره ۳۱۸: دل به زلف او چو بندم بر سر دل چون شوم - همره خضر پریشانی به منزل چون شوم

شماره ۳۱۹: دردیم و از دیار هوس کم گذشته ایم - برقیم و از قلمرو خس کم گذشته ایم

شماره ۳۲۰: عاشق و شیدا و مست و لاابالی گشته ایم - همچو دل از یار پر در خویش خالی گشته ایم؟

شماره ۳۲۱: نیست بیحاصل که خون از چشم تر افشانده ایم - در زمین سینه تخم نیشتر افشانده ا یم

شماره ۳۲۲: مجنون دشت گریه مستانه خودیم - آزاد کرده دل دیوانه خودیم

شماره ۳۲۳: جز عشق میی در خم افلاک ندیدیم - جز دل گهری در صدف خاک ندیدیم

شماره ۳۲۴: ای آنکه دل ربوده ای از دلربای ما - تا حال ما نداند از او احتراز کن

شماره ۳۲۵: از بسکه سوخت بی تو دل بیقرار من - آتش سلم خرید محبت ز خار من

شماره ۳۲۶: ز دشمن می‌گریزم دوست می‌آید به جنگ من - نمی‌دانم چه در سر دارد این بخت دو رنگ من

شماره ۳۲۷: خنده شیشه رساند زغم آواز به من - راز گوید ز جنون سلسله ساز به من

شماره ۳۲۸: باده در میکده گشت آیینه - خم سکندر شد و خشت آیینه

شماره ۳۲۹: نخورد به بزم مستان لب شیشه آب بی تو - به خزان تاک ماند قدح شراب بی تو

شماره ۳۳۰: از گلشن زمانه چه گلدسته بسته‌ای - رام که می‌شوی ز خیال که جسته‌ای

شماره ۳۳۱: سرو بر خویش ببالد که تو رعنا شده ای - گل بنازد که تو گلزار تماشا شده ای

شماره ۳۳۲: دلت خندان‌تر از گل چشم گریانم چه می‌پرسی - گرفتارم چه می‌گویی پریشانم چه می‌پرسی

شماره ۳۳۳: نازکی سیر بناگوشی کسی - تازگی سیر برو دوش کسی

شماره ۳۳۴: ساقی سحر است شبچراغی - تعمیر خرابه دماغی

شماره ۳۳۵: در سر هر مویم از جوش خیالت غلغلی - هر نفس در سینه تنگم به یادت بلبلی