|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر به زیبایی و دلربایی محبوب خود اشاره می‌کند که مانند قند از لبانش می‌ریزد. او از درد عشقی می‌گوید که باعث می‌شود اشک هایش بریزد و هنوز هم در انتظار لیلی خود می‌سوزد. همچنین، شاعر می‌گوید که از منت محبت‌های دیگران فراری است و به جای آن، همت عاشقانه‌اش را به شکلی بلند و استوار پرورش می‌دهد.
هوش مصنوعی: تو که لبانت مثل پسته شیرین و دل‌انگیز است، از دردی که در دل دارم، نمک و تلخی می‌تراود.
هوش مصنوعی: مجنون با چشمان اشک‌بارش، به منظور حفاظت از خود، هنوز در مسیر لیلی خوشبختی را جستجو می‌کند.
هوش مصنوعی: این بیت بیانگر این است که اگر از بار دشواری‌ها و چالش‌ها فرار کنی، هیچ پیشرفتی نخواهی کرد. مانند درختی که با تلاش و زحمت می‌تواند رشد کند، همت و اراده‌ی عاشقانه نیز باعث شکوفایی و بلندپروازی می‌شود.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
نهال ما که چو نی پر ز بند می‌روید
از او چو غنچه دل مستمند می‌روید
چنان ز عشق به دل داغ سوختن بردم
که بعد مرگ ز خاکم سپند می‌روید
ز آرزوی سر زلف او من آن صیدم
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.