حرف آخر قافیه

شماره ۱ - ناله از قلعه نای: به جمله ما که اسیران قلعه ناییم - نشسته ایم و زیان کرده بر بضاعتها

شماره ۲ - شاعران بینوا: شاعران بینوا خوانند شعر با نوا - وز نوای شعرشان افزون نمی گردد نوا

شماره ۳ - اندرز: آسان گذران کار جهان گذران را - زیرا که جهان خواند خردمند جهان را

شماره ۴ - هجا: با تو نکال از هجاست زیراک - به جلوه است آن تن تو و ایضا

شماره ۵ - به خواجه ناصر: خواجه ناصر خدای داند و بس - کآروزی تو تا کجاست مرا

شماره ۶ - شکایت: نه جای شخودن بماند از دو رخ - نه جای دریدن بماند از قبا

شماره ۷ - مدح ابوسعید: ای مایه سعادت ای بوسعید - ای از سعود گشته مرکب

شماره ۸ - شکوه: ای بزرگی که پایه قدرت - همچو خورشید بر فلک سوده ست

شماره ۹ - به خواجه ابوالقاسم فرستاده: خواجه ابوالقاسم ای بزرگ اصیل - غم معشوقه هیچ کمتر هست

شماره ۱۰ - ستایشگری: ای بزرگی که در همه احوال - ناصر تو خدای بیچونست

شماره ۱۱ - ناله از روزگار: دست بر زخم من فلک نگشاد - تا درین سمج بی درم نه ببافت

شماره ۱۲ - تأسف بر سپید شدن موی: مویم آخر جز از سپید نگشت - گرچه اول جز از سیاه نرست

شماره ۱۳ - مدیح: ای بزرگی که حسن رای تو را - هر زمان بر من اصطناعی نوست

شماره ۱۴ - نصیحت: عذر بی منفعت نهادن چیست - پیش دانش بر ایستادن چیست

شماره ۱۵ - وصف خروس: ناگه خروس روزی در باغ جست - در زیر شاخ گل شد و ساکن نشست

شماره ۱۶ - پیری و جوانی: آدمی سر به سر همه عیب است - پرده عیبهاش برناییست

شماره ۱۷ - حسب الحال: مرا بس ز دیوان مرا ز خدمت - خوشا روز بیکاری و وقت عطلت

شماره ۱۸ - عرض بیچارگی و آرزوی گرمابه: گرمابه سه داشتم به لوهور - وین نزد همه کسی عیان است

شماره ۱۹ - به عمر کاک فرستاده: عمر کاک را که خواهد گفت - کای عزیز و گزین برادر دوست

شماره ۲۰ - مدح ثقة الملک طاهر: ثقت الملک تا به صدر نشست - دهر پیشش میان به طوع ببست

شماره ۲۱ - مدح ابورشد رشید: مجلس سامی جمالی را - بنده مسعود سعد خدمت کرد

شماره ۲۲ - موعظه: ایمنی را و تندرستی را - آدمی شکر کرد نتواند

شماره ۲۳ - مرثیت: راشد از رشد روزگار نیافت - رشد از اینگونه بس فراوان کرد

شماره ۲۴ - ستایش: ای بزرگی که باغ رادی را - شاخ بأس تو فتح بار آورد

شماره ۲۵ - ناله از حصار مرنج: ای حصن مرنج وای آنکس - کو چون من بر سر تو باشد

شماره ۲۶ - پیشگوئی منجم: مرا منجم هشتاد سال عمر نهاد - ز عمر دوستی امید من بر آن افزود

شماره ۲۷ - در پنجاه و هفت سالگی: پنجاه و هفت رفت ز تاریخ عمر من - شد سودمند مدت و ناسودمند ماند

شماره ۲۸ - مدیح: ای بزرگی که سوی درگه تو - ره بزرگان به دیدگان سپرند

شماره ۲۹ - ثنا: ای بزرگی که رای صایب تو - کارهای عمل به سامان کرد

شماره ۳۰ - افراط و تفریط روزگار: نرسد دست من به چرخ بلند - ورنه بگشادمیش بند از بند

شماره ۳۱ - چیستان: لعبتانی که زی تو می آیند - کهربا چشم و زمردین یابند

شماره ۳۲ - دیده نرگس: آن شب که دگر روز مرا عزم سفر بود - ناگاه ز اطراف نسیم سحر آمد

شماره ۳۳ - سمنزار: چون به بنفشه ستان کز شب دیجور زاد - تازه سمن ها شکفت ار نفس بامداد

شماره ۳۴ - مدح صاحب دیوان مولتان: خواجه عمید صاحب دیوان مولتان - فرزانه ایست کافی و آزاده ایست راد

شماره ۳۵ - موعظت: چرخ چندیمان به خاک اندر کشید - چند ناکامی به روی ما رسید

شماره ۳۶ - ناله از گرفتاری: ای خداوند رای سامی تو - مملکت را همی بیاراید

شماره ۳۷ - حسب حال: هر زمانی تنم چو زیر شود - بر سر خلق در نفیر شود

شماره ۳۸ - در مدح مظفر بن بوسعید: ای مظفر تو در خور صدری - صدر دیوان به تو مزین باد

شماره ۳۹ - بدرود: ای روی نکو سلامتت باد - من در غم تو تو با دلی شاد

شماره ۴۰ - موعظه: آگاه نیست آدمی از گشت روزگار - شادان همی نشیند و غافل همی رود

شماره ۴۱ - مدیح: ای خداوند رحمت ایزد - بر تن و دولت جوان تو باد

شماره ۴۲ - مرثیت: چنان بگریم بر تو که هیچ کس نگریست - که هیچ وقت به فضل تو هیچ کس ناید

شماره ۴۳ - اسیر خوبان: اگر اسیر کسی ام که میر خوبان شد - نه من نخست کسی ام کاسیر خوبان شد

شماره ۴۴ - مطایبه: اشعبی را اجل به دوزخ برد - زندگانی مردمان مزه داد

شماره ۴۵ - هجا: مالک آن سنگروت را بر بود - آتش اندر تنش زد و شاید

شماره ۴۶ - دروغ: گه گهی اندر سخن دروغ بباید - زانکه به شیرین دروغ دل بگشاید

شماره ۴۷ - مرثیه: بونصر حسن جوان بمیرد - وز عمر ملالتان نگیرد

شماره ۴۸ - حسب الحال: گر بماندی چنانکه اول بود - آنچه بر تن ز دیدگان بارید

شماره ۴۹ - ستایش: عجب آمد مرا ز آدمیی - که تو را بیند و نگه نکند

شماره ۵۰ - صفت گل رعنا: دور وی چنین بود که رعناست - طیره شده و روان پر درد

شماره ۵۱ - وصف گرز پادشاه: طعمه شیر مغز گاو آمد - که سر گاو جنگ شیر خورد

شماره ۵۲ - سپیدی موی: تاری از موی من سپید نبود - چون به زندان فلک مرا بنشاند

شماره ۵۳ - مدح سلطان مسعود: تا جهان باشد ملک مسعودی باد - کاین جهان گشت از ملک مسعود شاد

شماره ۵۴ - ستایش پادشاه: ملکا جهان ز عدل تو به نوبهار ماند - کف راد تو بدین ابر زمین نگار ماند

شماره ۵۵ - مدیح مسعود: ای شاه سال و ماه تو بر تو خجسته باد - دولت میان به خدمت بخت تو بسته باد

شماره ۵۶ - تهنیت جشن مهرگان: خسروا شب‌های عمرت روز باد - مهرگان ملک تو نوروز باد

شماره ۵۷ - حسب حال: کدام رنج که آن مر مرا نگشت نصیب - کدام غم که بدان مر مرا نبود نوید

شماره ۵۸ - خیر باد شغل و سفر: ای خواجه دل تو شادمان باد - جان تو همیشه در امان باد

شماره ۵۹ - مدح سید محمد ناصر: شعر سید محمد ناصر - دل من شاد کرد و خرم کرد

شماره ۶۰ - شکوه از دوری مظفر: ای مظفر فراق یافت ظفر - بر تن من نکرده هیچ نبرد

شماره ۶۱ - به ابوالفرج نوشته: بوالفرج ای خواجه آزاد مرد - هجر وصال تو مرا خیره کرد

شماره ۶۲ - مدح خواجه بوسعد: خواجه بوسعد عمدة الملکی - همچنین سالها بمانی دیر

شماره ۶۳ - ایام شادخواری: ای بسا شب که تا به روز سپید - متعجب ز من بماند اختر

شماره ۶۴ - مدح: سرفرازا ز خدمت تا شدم دور - بباشد دیدگانم هر زمان تر

شماره ۶۵ - خنده جام و گریه شمشیر: اگر بخندد در دست من قدح نه عجب - که بس گریست فراوان به دست من شمشیر

شماره ۶۶ - ثناگری: ای نظم تو چو رای بگذشته از اثیر - در نظم هست لفظ تو چون لؤلؤ نثیر

شماره ۶۷ - اندرز: در نشیب آمدی مجوی فراز - وقت ناز تو نیست تیز متاز

شماره ۶۸ - ستایش: همایون باد این فرخنده طارم - بر این فرزانه حر ممیز

شماره ۶۹ - ستایش و تشجیع خویش: تو ای تن برامش میا و مرو - تو ای سر به شادی مخسب و مخیز

شماره ۷۰ - حسب الحال: منم امروز بسته در سمجی - چشم بر دوخته چو مار گریز

شماره ۷۱ - مرثیه عطای یعقوب: عطای یعقوب از مرگ تو هراسیدم - شدی و نبود بیشم ز مرگ هیچ هراس

شماره ۷۲ - بر فوت محمد علوی: بر وفات محمد علوی - خواستم زد به شعر یک دو نفس

شماره ۷۳ - توصیف پیل: عجب از دیو پیکری کاو را - دولت آورد نام کرد سروش

شماره ۷۴ - نبشتن ز گفتن مهمتر شناس: نبشتن ز گفتن مهمتر شناس - به گاه نوشتن بجا آر هوش

شماره ۷۵ - یک زمان در بهشت: یک زمان در بهشت بودم دوش - نوش کردم ز گفته های تو نوش

شماره ۷۶ - تلون چرخ: چرخ هر لحظه ای دگر گردد - زان به ما بر دگر شود رایش

شماره ۷۷ - مرثیت: خون همی بارم از دو دیده سرد - بر وفات محمد خراش

شماره ۷۸ - مدح: سخا زریست کز همت زند رای تو بر سنگش - سخن نظمی است کز معنی دهد رای تو سامانش

شماره ۷۹ - تقاضای تیول: خسروا بود و هست خواهد بود - روزگارت رهی و چرخ مطیع

شماره ۸۰ - برتری قلم به تیغ: فلک اندر دمید پنداری - باد در آستین ما در تیغ

شماره ۸۱ - در ده روشن رحیق: ای صنم ماهروی در ده روشن رحیق - چون لب معشوق لعل چون دل عاشق رقیق

شماره ۸۲ - پیری: گر کنم جامه ها ز پیری چاک - زآن ندارد به جبه پیری باک

شماره ۸۳ - خشک و خالی: از من و تو همی بخواهد ماند - به جهان در دو جای خالی و خشک

شماره ۸۴ - با این همه شهرت: معروف تر از من به جهان نیست خردمند - پس بسته چراام به چنین جایی مجهول

شماره ۸۵ - چشم و بینی ببست عزرائیل: جای تحسین چو دست مرگ از این - کرد سوی سقر همی تحویل

شماره ۸۶ - بوالفضایل: والا مردست بوالفضایل - زیبا مردست بوالفضایل

شماره ۸۷ - دست بدان قبضه خنجر زدیم: گردن و گوش غزل و مدح را - بی حد پیرایه و زیور زدیم

شماره ۸۸ - از بخت همیشه سرنگونم: از بخت همیشه سرنگونم - زیرا که چو دیگران نه دونم

شماره ۸۹ - نداند حقیقت که من کیستم: چه کین است با من فلک را بدل - که هر روز یک غم کند نیستم

شماره ۹۰ - ز بیم بلا آنچه دانم نگویم: ضعیفم به جان وز ضعیفی چنانم - که از سختی جان کشیدن به جانم

شماره ۹۱ - ای جوانی تو را کجا جویم: ای جوانی تو را کجا جویم - با که گویم غم تو گر گویم

شماره ۹۲ - شکوه از موی: پیوسته من از سپید مویی - حجام بروت کنده باشم

شماره ۹۳ - حقگزاری از خواجه مظفر: از خواجه مظفر کریوه - امروز هزار شکر دارم

شماره ۹۴ - هزل: بتی یافتم دوش گفتم به حرص - که امشب جماعی فراوان کنم

شماره ۹۵ - از زبان ملک ارسلان گوید: من مایه عدل و مایه جودم - سلطان ملک ارسلان مسعودم

شماره ۹۶ - مدح و شکران: چه خدمت کرد شاها بنده تو - که با توست این چنین اعزاز و اکرام

شماره ۹۷ - ستایش: ملکا بنشین بر تخت به کام - می مشکین خور در زرین جام

شماره ۹۸ - ثناگستری: ابرم که همی ز دریا بردارم - وآنگاه همی به دریا بر بارم

شماره ۹۹ - ستایشگری: ای بزرگی که همتت گوید - من به قدر آسمان دوارم

شماره ۱۰۰ - مدح: ای تو بحر و فضایل تو درر - وای تو چرخ و مکارم تو نجوم

شماره ۱۰۱ - ای بخت بد: ای بخت بد که هیچ نبودم من از تو شاد - هر لحظه ای ز زخم تو درد دگر کشم

شماره ۱۰۲ - به خواجه ابراهیم: ای نسیم صبا تحیت من - برسان نزد خواجه ابراهیم

شماره ۱۰۳ - مرثیت امیر یعقوب: از وفات امیر یعقوبم - تازه تر شد وقاحت عالم

شماره ۱۰۴ - مطایبه: این چنین روز مر حریفان را - پای باید کشید در دامن

شماره ۱۰۵ - مدیح: چو من جریده اشعار خویش عرض کنم - نخست یابم نام تو بر سر دیوان

شماره ۱۰۶ - ثناگری: به خدمت آمد فرخنده فصل فروردین - مهی که تازه ازو گشت عز و دولت و دین

شماره ۱۰۷ - مطایبه: دوشم جمازه به کف آمد کش - با بور خویش گفتم جولان کن

شماره ۱۰۸ - ای خوشا در بوستان با دوستان: بوستان شد همچو روی دوستان - باز روی دوستان چون بوستان

شماره ۱۰۹ - بخل کوه: گرچه پیوسته همه از زر و سیم - گنجها پر کند این کوه کلان

شماره ۱۱۰ - پند: راز در گرمی سخن زنهار - تا نجوشد ز لفظ تو بیرون

شماره ۱۱۱ - وصف ناچخ شاه: ای عجب ناچخ دو مهره او - بوالعجب شد به کینه دشمن

شماره ۱۱۲ - مدح سید رئیس ابن حسن: افتخار زمین و فخر و زمن - خواجه سید رئیس ابن حسن

شماره ۱۱۳ - به ابوالفرج رونی نویسد: ای خواجه بوالفرج نکنی یاد من - تا شاد گردد این دل ناشاد من

شماره ۱۱۴ - چون بدیدم به دیده تحقیق: چون بدیدم به دیده تحقیق - که جهان منزل فناست کنون

شماره ۱۱۵ - ستایش: ای گشته ملک ساکن ز امر روان تو - کرده جوان جهان را بخت جوان تو

شماره ۱۱۶ - بهار نو: ملک نو و شاه نو نوروز و بهار نو - هر ساعتی از دولت پیدا شده کار نو

شماره ۱۱۷ - ثناخوانی در کوهسار: در کوه پیش کبکان خواندم ثنای تو - کبکان شدند بسته به دام بلای تو

شماره ۱۱۸ - ضرورت: ای به تو گشته دل خرم قوی - سخت قوی پشتی دارم به تو

شماره ۱۱۹ - تبارک الله ازین بخت و زندگانی من: تبارک الله ازین بخت و زندگانی من - که تا بمیرم زندان بود مرا خانه

شماره ۱۲۰ - درخواست حضور یکی از دوستان: ای به فضل و کفایت و دانش - دور گردون چو تو نیاورده

شماره ۱۲۱ - اثر بخت و طالع: گویند که نیکبخت و بدبخت - هست از همه چیز در فسانه

شماره ۱۲۲ - مدح سیف الدوله محمود: رسید نامه فتح و ظفر ز شاهنشاه - به سیف دولت شاه بلند حشمت و جاه

شماره ۱۲۳ - در زندان: روزن سمج مرا ز گردش گردون - رنگ سپیده زنند و گونه دوده

شماره ۱۲۴ - وصف کتاب: ای کتاب مبارک میمون - ای دلفروز دلکش دلخواه

شماره ۱۲۵ - به غرابی شاعر فرستاده: ای غرابی غریب نظمی تو - آن غرابی که اهل دام نه ای

شماره ۱۲۶ - مدح عبدالحمید بن احمد: ای فلک ار جای فرشته شدی - چند از این عادت اهریمنی

شماره ۱۲۷ - توسل: ای به تو برپای شهریاری - وی به تو بر جای پادشایی

شماره ۱۲۸ - مدح خواجه ابوالقاسم: ای قلم دست خواجه را شایی - که بر آن دست نامدار شوی

شماره ۱۲۹ - مدیح خواجه ابوالفتح: این دو شغل برید و عرض به تو - یافته خرمی و زیبایی

شماره ۱۳۰ - فرامش گشت رسم شادمانی: بر آن افراخته کوهم که گویی - مرا فرمود گردون دیده بانی

شماره ۱۳۱ - مرثیت یکی از سخنوران: گفتم تو مرا مرثیت کنی - خویشان مرا تعزیت کنی

شماره ۱۳۲ - آفت مردمی پشیمانی است: ما به هر مجلسی ز تو زده ایم - همچو بلبل هزاردستانی

شماره ۱۳۳ - ای خروس: ای خروس ایچ ندانم چه کسی - نه نکو فعلی و نه پاک تنی

شماره ۱۳۴ - خطاب به روزن زندان: ای دلارای روزن زندان - دیدگان را نعیم جاویدی

شماره ۱۳۵ - سخن بی تکلف: ای بد از نیک فرق کرده بسی - قدر دعوی شناخته ز خسی

شماره ۱۳۶ - شکر مر او را که نه ای زشت روی: عین زمانی تو به تدبیر و رای - فرخ نام تو چو فر همای

شماره ۱۳۷ - وصف طبیعت: گفتم چو فرو شد آفتاب از که - بنمود شفق چو شعر عنابی

شماره ۱۳۸ - گوشت قربان: عاقبت یار عاشقان آخر - استخوان جوش بوسعید شدی

شماره ۱۳۹ - در مدح سیف الدوله محمود: شها خورشید کیهانی چراغ آل محمودی - چو روی خویش مسعودی و چو رای خویش محمودی

شماره ۱۴۰ - شکران: مهترا از بزرگی آن کردی - که در آفاق داستان کردی

شماره ۱۴۱ - ای شعر محمد خطیبی: ای شعر محمد خطیبی - چون گل همه حسن و رنگ و طیبی

شماره ۱۴۲ - مجازات باد خزان: گرد باد خزان کرد به ما به رحیل آری - وز لشکر نوروز برآورد دماری

شماره ۱۴۳ - شکوه از سعایت ابوالفرج: بوالفرج شرم نامدت که بجهد - به چنین حبس و بندم افکندی

شماره ۱۴۴ - قطعه: ز اقبال تو شاها گفت خواهم - یکی مشروح دستی با دلالت