گردن و گوش غزل و مدح را
بی حد پیرایه و زیور زدیم
بی مر با بخت در آویختیم
با فلک سفله بسی سر زدیم
سود ندیدیم ز نوک قلم
دست بدان قبضه خنجر زدیم
خیره فرو ماند فلک زانکه ما
بر بت و بتخانه و بتگر زدیم
از قبل بچه آزر به تیغ
آتش در قبله آزر زدیم
وز پی این آهو چشمان باغ
با همه شیران جهان بر زدیم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به توصیف و ستایش زیبایی و جوانی می‌پردازد. شاعر از زیورآلات و غزل‌های پرزرق و برق صحبت می‌کند و از اینکه تلاش کرده با بخت خود بجنگد و با سرنوشت مقابله کند، اما در این مسیر به نتیجه‌ای نرسیده است. او به قدرت کلمات و تأثیر آنها اشاره می‌کند که حتی فلک را نیز خیره و متحیر کرده است. در نهایت، شاعر با ذکر آذر (خدای آتش) و آهو، رویای زیبایی و شجاعت را به تصویر می‌کشد و نشان می‌دهد که در این مسیر به مبارزه با نیروی‌های قوی‌تر پرداخته است.
هوش مصنوعی: در پرداختن به غزل و مدح، به زیبایی و زرق و برق فراوانی توجه کرده‌ایم و آنها را با آرایش و تزیین بیشماری آراسته‌ایم.
هوش مصنوعی: با سرنوشت خود درگیر شدیم و بارها با چرخ فلک و سرنوشت پست، روبرو شدیم.
هوش مصنوعی: ما از نوشتن و قلم زدن چیزی به دست نیاوردیم و به جای آن، به ابزار تهاجم و خشونت رو آوردیم.
هوش مصنوعی: آسمان از این که ما به بت و بت‌پرستی و بت‌سازان حمله کردیم، حیرت‌زده مانده است.
هوش مصنوعی: ما از دیرباز برای سرزمین خود به دلایل مذهبی و فرهنگی، فداکاری‌هایی کرده‌ایم و در راه دفاع از آن، تمام تلاش خود را به کار گرفته‌ایم.
هوش مصنوعی: به خاطر دنبال کردن این آهو، چشمان باغ را با تمام شیران دنیا پر کرده‌ایم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.