حرف آخر قافیه

شمارهٔ ۱: شاعران بینوا خوانند شعر با نوا - وز نوای شعرشان افزون نمی‌گردد نوا

شمارهٔ ۲: ناگه خروس روزی در باغ جست - در زیر شاخ گل شد و ساکن نشست

شمارهٔ ۳: گرمابه سه داشتم به لوهور - وین نزد همه کسی عیان است

شمارهٔ ۴: آگاه نیست آدمی از گشت روزگار - شادان همی نشیند و غافل همی رود

شمارهٔ ۵ - بر تو سید حسن دلم گرید: بر تو سیدحسن دلم گرید - که چو تو هیچ غمگسار نداشت

شمارهٔ ۶ - چندین هزار بیت بدیع بلند ماند: پنجاه و هفت رفت ز تاریخ عمر من - شد سودمند مدت و نا سودمند ماند

شمارهٔ ۷ - همی بلرزم بر خویشتن چو شاخک بید: کدام رنج که آن مر مرا نگشت نصیب - کدام غم که بدان مر مرا نبود نوید

شمارهٔ ۸ - که از رنج پیری تن آگه نبود: دریغا جوانی و آن روزگار - که از رنج پیری تن آگه نبود

شمارهٔ ۹ - زشت باشد که شعر گوید کس: در وفات محمد علوی - خواستم زد به نظم یک دو نفس

شمارهٔ ۱۰ - نه خفته نه بیدار نه دیوانه نه هشیار: معروف‌تر از من به جهان نیست خردمند - پس بسته چراام به چنین جایی مجهول؟

شمارهٔ ۱۱ - آتش در قبلهٔ آزر زدیم: گردن و گوش غزل و مدح را - بی‌حد پیرایه و زیور زدیم

شمارهٔ ۱۲ - نداند حقیقت که من کیستم: چه کین است با من فلک را به دل؟ - که هر روز یک غم کند بیستم

شمارهٔ ۱۳ - شادم بدان که هستی استاد من: ای خواجه بوالفرج نکنی یاد من - تا شاد گردد این دل ناشاد من

شمارهٔ ۱۴ - گفتم که تو مرا مرثیت کنی: گفتم تو مرا مرثیت کنی - خویشان مرا تعزیت کنی

شمارهٔ ۱۵ - نه مسلمانی و نه برهمنی: ای خروس ایچ ندانم چه کنی - نه نکو فعلی و نه پاک تنی

شمارهٔ ۱۶: ای دلارای روزن زندان - دیدگان را نعیم جاویدی