حرف آخر قافیه

غزل شماره ۱: بکشت غمزه آن شوخ، بی‌گناه مرا

غزل شماره ۲: ز حد گذشت جدائی ز حد گذشت جفا

غزل شماره ۳: شوریده کرد شیوه آن نازنین مرا

غزل شماره ۴: در ما به ناز می‌نگرد دلربای ما

غزل شماره ۵: ای خط و خال خوشت مایه سودای ما

غزل شماره ۶: می‌کند سلسله زلف تو دیوانه مرا

غزل شماره ۷: میزند غمزه مرد افکن او تیر مرا

غزل شماره ۸: کرد فارغ گل رویت ز گلستان ما را

غزل شماره ۹: دلا با مغان آشنائی طلب

غزل شماره ۱۰: دارم بتی به چهره صد ماه و آفتاب

غزل شماره ۱۱: لطف تو از حد برون حسن تو بی منتهاست

غزل شماره ۱۲: خوشا کسی که ز عشقش دمی رهایی نیست

غزل شماره ۱۳: جفا مکن که جفا رسم دلربایی نیست

غزل شماره ۱۴: دلداده را ز تیر ملامت گزند نیست

غزل شماره ۱۵: ما را ز شوق یار به غیر التفات نیست

غزل شماره ۱۶: ترک سرمستم که ساغر می‌گرفت

غزل شماره ۱۷: رمید صبر و دل از من چو دلنواز برفت

غزل شماره ۱۸: سیاه چرده بتم را نمک ز حد بگذشت

غزل شماره ۱۹: ز سنبلی که عذارت بر ارغوان انداخت

غزل شماره ۲۰: مرا ز وصل تو حاصل به جز تمنا نیست

غزل شماره ۲۱: دگر برون شدنم زین دیار ممکن نیست

غزل شماره ۲۲: جانا بیا که بی تو دلم را قرار نیست

غزل شماره ۲۳: حاصل ز زندگانی ما جز وبال نیست

غزل شماره ۲۴: هرگز دلم ز کوی تو جائی دگر نرفت

غزل شماره ۲۵: در خانه تا قرابه ما پر شراب نیست

غزل شماره ۲۶: دلی که بسته زنجیر زلف یاری نیست

غزل شماره ۲۷: بیش از این برگ فراق رخ جانانم نیست

غزل شماره ۲۸: سر نخوانیم که سودا زده موئی نیست

غزل شماره ۲۹: نه به ز شیوه مستان طریق ورائی هست

غزل شماره ۳۰: دوشم غم تو ملک سویدا گرفته بود

غزل شماره ۳۱: ز من مپرس که بر من چه حال می‌گذرد

غزل شماره ۳۲: دردا که درد ما به دوایی نمی‌رسد

غزل شماره ۳۳: نسیم خاک مصلی و آب رکن آباد

غزل شماره ۳۴: دلم ز عشق تبرا نمی‌تواند کرد

غزل شماره ۳۵: ساقیا باز خرابیم بده جامی چند

غزل شماره ۳۶: تو را که گفت که با ما وفا نشاید کرد

غزل شماره ۳۷: نقش روی توام از پیش نظر می‌نرود

غزل شماره ۳۸: گرم عنایت او در به‌روی بگشاید

غزل شماره ۳۹: دوش اشکم سر به جیحون می‌کشید

غزل شماره ۴۰: هرگز کسی به خوبی چون یار ما نباشد

غزل شماره ۴۱: دوش لعلت نفسی خاطر ما خوش می‌کرد

غزل شماره ۴۲: مردیم و یار هیچ عنایت نمی‌کند

غزل شماره ۴۳: ز کوی یار زمانی کرانه نتوان کرد

غزل شماره ۴۴: بی روی یار صبر میسر نمی‌شود

غزل شماره ۴۵: سعادت روی با دین تو دارد

غزل شماره ۴۶: لعل نوشینش چو خندان می‌شود

غزل شماره ۴۷: باد صبا جیب سمن برگشاد

غزل شماره ۴۸: کجا کسیکه مرا مژده چمانه دهد

غزل شماره ۴۹: سپیده‌دم به صبوحی شراب خوش باشد

غزل شماره ۵۰: جوقی قلندرانیم بر ما قلم نباشد

غزل شماره ۵۱: شرم دار ایدل از این دهر رهائی تا چند

غزل شماره ۵۲: دلم زین بیش غوغا بر نتابد

غزل شماره ۵۳: ز سوز عشق من جانت بسوزد

غزل شماره ۵۴: وداع کعبه جان چون توان کرد

غزل شماره ۵۵: عاشق شوریده ترک یار نتوانست کرد

غزل شماره ۵۶: علی‌الصباح که نرگس پیاله بردارد

غزل شماره ۵۷: خرم آن کس که غم عشق تو در دل دارد

غزل شماره ۵۸: ناگاه هوش و صبر من آن دلربا ببرد

غزل شماره ۵۹: پیوسته چشم شوخت ما را فکار دارد

غزل شماره ۶۰: یار پیمان شکنم با سر پیمان آمد

غزل شماره ۶۱: باز ترک عهد و پیمان کرده بود

غزل شماره ۶۲: از دم جان‌بخش نی دل را صفایی می‌رسد

غزل شماره ۶۳: دل همان به که گرفتار هوائی باشد

غزل شماره ۶۴: دوش عقلم هوس وصل تو شیدا می‌کرد

غزل شماره ۶۵: دوش سلطان خیالش باز غوغا کرده بود

غزل شماره ۶۶: جوق قلندرانیم در ما ریا نباشد

غزل شماره ۶۷: میپزد باز سرم بیهده سودای دگر

غزل شماره ۶۸: مرا دلیست گرفتار خطه شیراز

غزل شماره ۶۹: چمن دل بردن آیین میکند باز

غزل شماره ۷۰: با ما نکرد آن بت سرکش وفا هنوز

غزل شماره ۷۱: قصه درد دل و غصه شب‌های دراز

غزل شماره ۷۲: بی‌یار دل شکسته و دور از دیار خویش

غزل شماره ۷۳: در این چنین سره فصلی و نوبهاری خوش

غزل شماره ۷۴: وصل جانان باشدم جان گو مباش

غزل شماره ۷۵: نه بر هر خان و خاقان می‌برم رشک

غزل شماره ۷۶: ای ترک چشم مستت بیمار خانه دل

غزل شماره ۷۷: گوئی آن یار که هر دو ز غمش خسته‌تریم

غزل شماره ۷۸: حال خود بس تباه می‌بینم

غزل شماره ۷۹: ما سریر سلطنت در بینوائی یافتیم

غزل شماره ۸۰: یارب از کرده به لطف تو پناه آوردیم

غزل شماره ۸۱: منم اسیر و پریشان ز یار خود محروم

غزل شماره ۸۲: باز در میکده سر حلقه رندان شده‌ام

غزل شماره ۸۳: قصد آن زلفین سرکش کرده‌ام

غزل شماره ۸۴: هرگه که شبی خود را در میکده اندازیم

غزل شماره ۸۵: از حد گذشت درد و به درمان نمی‌رسیم

غزل شماره ۸۶: ما که رندان کیسه پردازیم

غزل شماره ۸۷: ما گدایان بعد از این از کار و بار آسوده‌ایم

غزل شماره ۸۸: رفتم از خطه شیراز و به جان در خطرم

غزل شماره ۸۹: بیش از این بد عهد و پیمانی مکن

غزل شماره ۹۰: دلا باز آشفته کاری مکن

غزل شماره ۹۱: در خود نمی‌بینم که من بی او توانم ساختن

غزل شماره ۹۲: منگر به حدیث خرقه‌پوشان

غزل شماره ۹۳: خدایا تو ما را صفائی بده

غزل شماره ۹۴: ای عاشقان رویت بر مهر دل نهاده

غزل شماره ۹۵: باز فکند در چمن، بلبل مست غلغله

غزل شماره ۹۶: مرا دلیست ره عافیت رها کرده

غزل شماره ۹۷: مبارکست نظر بر تو بامداد پگاه

غزل شماره ۹۸: بدین صفت سر و چشمی و قد و بالائی

غزل شماره ۹۹: خوش بود گر تو یار ما باشی

غزل شماره ۱۰۰: افتاده بازم در سر هوائی

غزل شماره ۱۰۱: زهی لعل لبت درج لئالی

غزل شماره ۱۰۲: دارد به سوی یاری مسکین دلم هوائی

غزل شماره ۱۰۳: زلفت به پریشانی دل برد به پیشانی

غزل شماره ۱۰۴: عزم کجا کرده‌ای باز که برخاستی

غزل شماره ۱۰۵: گر آن مه را وفا بودی چه بودی

غزل شماره ۱۰۶: خم ابروی او در جانفزائی