حرف آخر قافیه

شماره ۱: ای صفابخش جان نسیم صبا - حرکات تو جمله روح افزا

شماره ۲: بتم بر طلعت خود شانه زد زلف چلیپا را - پریشان بر صباح عید دارد شام یلدا را

شماره ۳: ای ترک خطا، ماه ختن، سرو خودآرا - بر سوخته ی خویش ببخشای خدارا

شماره ۴: تاریک مکن روز مرا باز، نگارا - بر چهره مزن شانه دگر زلف دو تا را

شماره ۵: ای ترک خطا، ماه ختن، سرو دل آرا - بر سوخته ی خویش ببخشای خدا را

شماره ۶: باغبان از ما در گلزار بندیدن چرا؟ - جان گرفتن بهر یک نظاره نادیدن چرا؟

شماره ۷: شانه زد بر روی خود چون طره دلاله را - یاسمن بر ماه من داغی به دل زد لاله را

شماره ۸: حلقه چون زد در دی زلفان رخ جانان را - مانا ز گلستان پر گل کرده به دامان را

شماره ۹: بشکست چو زلف سیه مشک فشان را - بشکست دگر رونق و بو، عنبر وبان را

شماره ۱۰: آن روز کزان طره به رخ بست شکن را - در گردن خورشید و مه افکند رسن را

شماره ۱۱: ز دست خود مده ای دیده یاد زلف مشکین را - که این ظلمت فزاید روشنایی چشم خونین را

شماره ۱۲: ای خم زلف سیاه تو جنابش مستطاب - در اقالیم دل و جان خسرو مالک رقاب

شماره ۱۳: ساقیا سوختم بیا بشتاب - آتشم را نشان به آب شراب

شماره ۱۴: خوش همی غلتد به رویش طره پر پیچ و تاب - گر ندیدستی ببین هندو به دوش آفتاب

شماره ۱۵: صبا از من بگو با آن مه نا مهربان امشب - دمی آرام جان باشد که رفت آرام جان امشب

شماره ۱۶: مرا بی تاب داری هر دم ای زلف بتاب امشب - خدارا یک دم از من ای سیه دل رو متاب امشب

شماره ۱۷: گوشه چشم توام گوشه نشین کرد ز خود - معنی گوشه نشین هر که نداند این است

شماره ۱۸: طره از باد وزان لرزان به روی دلبر است - کافرم گر باغبان باغ جنت کافر است

شماره ۱۹: ای رخ و زلفت شب تاریک و روز روشن است - بی شب و روز تو روز و شب فغان کار من است

شماره ۲۰: ای فتنه عالم به نگاه! این چه جمال است؟ - کز وصف جمال تو زبانم همه لال است!

شماره ۲۱: ای آن که خطت سبز، لبت آب حیات است - گرد شکرستان مگر این جوی نبات است

شماره ۲۲: گر کائنات نامه شود صد هزار بار - وصف کمال دوست یک از صد هزار نیست

شماره ۲۳: زلف مشکین بین که برعارض پریشان کرده است - روضه اسلام را چون کافرستان کرده است

شماره ۲۴: ای به یادت عاشقان را هر نفس - خلوت اندر خلوت اندر خلوت است

شماره ۲۵: بر دل و بر دیده گفتم: هر کجا خواهی بیا - گفت: آخر روشن است این، هر کجا جای من است

شماره ۲۶: قلم به دست من اندر سواد خطه ی نظم - سکندری است جهان گیر عالم سخن است

شماره ۲۷: ای راحت دل قوت روان لعل لبانت - خون شد دل مسکین ز غم سرو روانت

شماره ۲۸: خطا گفتم که زلفت مشک چین است - سواد چشم مستت حور عین است

شماره ۲۹: به راه دوست کسی سر نهد سبک بار است - اسیر دام محبت مگو گرفتار است

شماره ۳۰: دلبری دارم که در عالم نظیرش کم تر است - رخ قمر، بالا صنوبر، لب شکر، تن مرمر است

شماره ۳۱: ای بت چین ای بلای جان خط و خالت - داد ز بیداد پادشاه جمالت

شماره ۳۲: به فریادم رس ای جان عزیز! بان لعل شیرینت - هزاران رخنه در دین کرد مژگان کج آیینت

شماره ۳۳: کشیده طره سر از اختیار عارض قامت - گناهکار، سیه رو بود به روز قیامت

شماره ۳۴: رفتم کنارش امروز جا گوشواره‌ام داد - این تخت و بخت و دولت ماه ستاره‌ام داد

شماره ۳۵: دل که با طره ی جانان سر سودا دارد - روزگارش که پریشان گذرد جا دارد

شماره ۳۶: جز سر زلف تو دل که راه ندارد - در همه عالم کس این پناه ندارد

شماره ۳۷: هر شام و سحر روی تو دیدن مزه دارد - گل ها ز گلستان تو چیدن مزه دارد

شماره ۳۸: دو هفت سال ریاضت خاک شمزینان - مرید و خانقه و مرد بایزیدم کرد

شماره ۳۹: سیه شد زلف با خورشید رو تا آشنایی خودنمایی کرد - سیه رو آن که کافر آن که دعوای خدایی کرد

شماره ۴۰: بر چهره زلف خویش، پر از پیچ و تاب کرد - یعنی به حسن، حلقه به گوش آفتاب کرد

شماره ۴۱: بتم چو طره به رخسار خود فشان می‌کرد - بنفشه بر ورق لاله سایبان می‌کرد

شماره ۴۲: حسنت به فتح کشور دل اهتمام کرد - اسباب شهریاری خود را تمام کرد

شماره ۴۳: چشم سیاه مستت با ما ببین چه ها کرد - با یک نگه دل و دین از دست ما رها کرد

شماره ۴۴: آن شکر خنده به وصل، دهنم شاد نکرد - غلطم باز گر از هیچ کسی یاد نکرد

شماره ۴۵: به جان آمد دلم تا کی دل، ای جان، بی دوا باشد - نگاهی کن به دل کاین یک نگاهم اکتفا باشد

شماره ۴۶: شادی من نه به خلد و نه به کوثر باشد - شادی آن جا طرب آن جاست که دلبر باشد

شماره ۴۷: دل دیوانه ای دارم دمی بی غم نخواهد شد - سر شوریده ای دارم به سامان هم نخواهد شد

شماره ۴۸: مرا که دوش دو چشم از غم نگار تر آمد - پگاه آن که ستاره روان شود سحر آمد

شماره ۴۹: شکل و بالای ترا، یارب، چه شیرین بسته‌اند - کآفتابی را فراز سرو سیمین بسته‌اند

شماره ۵۰: در ازل سنبل گیسوی ترا شانه زدند - رقم شیفتگی بر من دیوانه زدند

شماره ۵۱: بت من طره چو بر برگ سمن بر شکند - رونق ماه برد، قیمت عنبر شکند

شماره ۵۲: من توبه ز هر چه شیخ گوید پس ازین - صد بار اگر نماز و گر روزه بود

شماره ۵۳: مستانه چو از میکده بیرون آید - خون دل عاشقان چو جیحون آید

شماره ۵۴: ای شکر اگر وانرسی خال مگس - زین جور که می کنی نداری غم کس

شماره ۵۵: جانا شب دوش مرغکی غالیه فام - از بهر وفایی چه خوش افتاده به دام

شماره ۵۶: خوشا روزی ز دنیا دربه در بم - ز جستجوی عالم بی اثر بم

شماره ۵۷: نگارینم! دل و جانم! حبیبم! - همه درد درونم را طبیبم

شماره ۵۸: هم چو شاهین به هوس بال و پری بگشادم - در سر سیر و تماشا سر خود بنهادم

شماره ۵۹: رنجیده ی یاران ز دوران گله دارم - آزرده ی خارم ز گلستان گله دارم

شماره ۶۰: من که در گوشه کاشانه دلی خوش دارم - پادشاهم دل خویش از چه مشوش دارم

شماره ۶۱: به خیال تو به هر جای که من می نگرم - می نیاید به جز از گلشن و گل در نظرم

شماره ۶۲: گر من سوخته بر شاهد خوبان برسم - پشت شاهین شکند شهپر بال مگسم

شماره ۶۳: به کوی یار هردم از فراق یار می‌نالم - چو بلبل از غم گلزار در گلزار می‌نالم

شماره ۶۴: ای آفت دل بلای جانم! - آرام روان ناتوانم

شماره ۶۵: بی تو ای دوست ندانی که چه گویم چونم - به جمال تو که چون سوخت در و بیرونم

شماره ۶۶: السلام ای باغ رویت «جنت المأوا» ی من - السلام ای تار گیسویت شب یلدای من

شماره ۶۷: یار ارمنی‌مذهب! شوخ عیسوی‌ملت - یا بیا مسلمان شو، یا مرا نصارا کن

شماره ۶۸: ای دلبرا! ای دلبرا! جانم فدای جان تو - دین و دل و ایمان من قربان یک فرمان تو

شماره ۶۹: فدای جان پاکت ای غلام در به در کرده - ز هجران تو جان از تن، قرار از دل سفر کرده

شماره ۷۰: مرا تحیر از آن زلف و روی و نرگس مست است - دو شب، دو روز، دو نرگس، به شاخ گل که شنیده؟

شماره ۷۱: شب است این زلف، یا روز جدایی؟ - لب است این لعل، یا جان وفایی؟

شماره ۷۲: ای روی تو ابروی تو وان دو لب شیرین - هم قبله و هم کعبه و هم جان وفایی

شماره ۷۳: گفتم به بت ساده: که ای ترک خجندی - ای هر خم زلف تو مرا بند و کمندی

شماره ۷۴: شنیدم کز وفایی لطف کردی یاد فرمودی - ز شاهی کم مبادت بنده ای را شاد فرمودی

شماره ۷۵: ای به مصر سودایت صد عزیز قربانی - رحم کن به یاد آور حال پیر کنعانی

شماره ۷۶: دریغ عهد گل و عاشقی و روز جوانی - که شد به بازی و غافل ز تند باد خزانی