حرف آخر قافیه

شماره ۱ - خواجه عماد فقیه فرماید: مگر فرشته رحمت درآمد از درما - که شد بهشت برین کلبه محقر ما

شماره ۲ - خواجه حافظ فرماید: رونق عهد شبابست دگر بستانرا - میرسد مژده گل بلبل خوش الحانرا

شماره ۳ - خواجه حافظ فرماید: اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را - بخال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

شماره ۴ - لاادری قائله: چشم مستت می‌برد هر لحظه دل مشتاق را - زلف مشکینت پریشان می‌کند عشاق را

شماره ۵ - مولانا علی دردزد فرماید: هرچند روی دوست نبینیم سال‌ها - ما را بود هنوز امید وصال‌ها

شماره ۶ - وله شیرازیه ولکن یلزمها التصحیح: مهل که گیوه بنوتن غرت چو نیست کلا - که دوست نیست اثر دایما و دشمن ابا

شماره ۷ - کمال خجندی فرماید: این چه مجلس چه بهشت این چه مقامست اینجا - عمر باقی رخ ساقی لب جامست اینجا

شماره ۸ - خواجه حافظ فرماید: بیا که قصرامل سخت سست بنیادست - بیار باده که بنیاد عمر بر بادست

شماره ۹ - شیخ سعدی فرماید: صبحی مبارکست نظر بر جمال دوست - بر خوردن از درخت امید وصال دوست

شماره ۱۰ - شیخ سعدی فرماید: کس ندانم که درین شهر گرفتار تو نیست - هیچ بازار چنین گرم چو بازار تو نیست

شماره ۱۱ - خواجه محمد فیروز آبادی فرماید: ازمنش بیموجبی یار ار غباری بردلست - حاش الله گرمرا زان گردباری بردلست

شماره ۱۲ - خواجه حافظ فرماید: خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت - به قصد جان من زار ناتوان انداخت

شماره ۱۳ - نیر کرمانی فرماید: سرو بالای تو سر تا پا خوش است - راستی آن قامت زیبا خوش است

شماره ۱۴ - خواجه حافظ فرماید: بلبلی برگ گلی خوش‌رنگ در منقار داشت - واندر آن برگ و نوا خوش ناله‌های زار داشت

شماره ۱۵ - خواجه حافظ فرماید: ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست - منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست

شماره ۱۶ - سید نعمت الله فرماید: دل ندارد هر که او را درد نیست - وانکه این دردش نباشد مرد نیست

شماره ۱۷ - وله فی هذا الوزن قدس الله روحه: خوشتر از حمام و رخت پاک نیست - کهنه گر باشد لباست باک نیست

شماره ۱۸ - امیر خسرو فرماید: یارب که آن درخت گل از گلستان کیست - وان پسته شکر شکن از نقلدان کیست

شماره ۱۹ - شیخ سعدی فرماید: مشنو ای دوست که بعد از تو مرا یاری هست - یا شب و روز بجز ذکر توام کاری هست

شماره ۲۰ - مولانا جلال الدین رومی: از بامداد روی تو دیدن حیات ماست - امروز باز روی تو دیدن چه دلرباست

شماره ۲۱ - شیخ سعدی فرماید: روز وصلم قرار دیدن نیست - شب هجرانم آرمیدن نیست

شماره ۲۲ - خواجه عماد فقیه فرماید: کسی بحضرت او ره نبرد وتنها نیست - جدانگشت زمانی زما و بی ما نیست

شماره ۲۳ - خواجه حافظ فرماید: میان ما و جمالش محبت ازلیست - که حسن دوست قدیمی و عشق لم یزلیست

شماره ۲۴ - خواجه حافظ فرماید: اگر چه عرض هنر پیش یاربی ادبیست - زبان خموش ولیکن دهان پر از عربیست

شماره ۲۵ - خواجه حافظ فرماید: عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت - که گناه دگری بر تو نخواهند نوشت

شماره ۲۶ - شیخ سعدی فرماید: این باد روح پرور ازان کوی دلبرست - وین آب زندکانی ازان حوض کوثرست

شماره ۲۷ - سلمان ساوجی فرماید: هر دل که در هوای جمالش مجال یافت - عنقای همتش دو جهان زیر بال یافت

شماره ۲۸ - خواجه حافظ فرماید: دل سرا پرده محبت اوست - دیده آئینه دار طلعت اوست

شماره ۲۹ - سید جلال الدین عضد فرماید: جان ما دوری زخاک کوی جانان برنتافت - کوی جانان از لطافت زحمت جان برنتافت

شماره ۳۰ - شیخ سعدی فرماید: کس بچشمم در نمیآید که گویم مثل اوست - خود بچشم عاشقان صورت نبندد غیر دوست

شماره ۳۱ - من نوادر افکاره: عقلم بخیاط میکرد کنگاج - در رخت صوفی دامانش قیغاج

شماره ۳۲ - خواجه سعدالدین نصیر فرماید: شاه حسنی از تو یابد زیب و زینت تخت و تاج - میفرستند از بهشت عدن حورانت خراج

شماره ۳۳ - کمال خجندی فرماید: خطت که بر خط یاقوت مینهم ترجیح - نوشته است بر آن لعل لب که (انت ملیح)

شماره ۳۴ - شیخ سعدی فرماید: جان من جان من فدای تو باد - هیچت از دوستان نیاید یاد

شماره ۳۵ - خواجه حافظ فرماید: ترسم که اشک در غم ما پرده در شود - وین راز سر بمهر بعالم سمر شود

شماره ۳۶ - خواجه حافظ فرماید: سالها دفتر ما در گرو صهبا بود - رونق میکده از درس و دعای ما بود

شماره ۳۷ - سلمان ساوجی فرماید: سنبلش را تا صبا بر گل مشوش می‌کند - هر خم مویش مرا نعلی بر آتش می‌کند

شماره ۳۸ - خواجه حافظ فرماید: کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد - یک نکته درین دفتر گفتیم و همین باشد

شماره ۳۹ - خواجه حافظ فرماید: واعظان کین جلوه بر محراب و منبر می‌کنند - چون به خلوت می‌روند آن کار دیگر می‌کنند

شماره ۴۰ - مولانا ظهیر الدین فاریابی فرماید: دوش چون زلف شب بشانه زدند - رقم کفر بر زمانه زدند

شماره ۴۱ - خواجه صدر الدین جوهری فرماید: دعوی حسن برخسار تومه کرد نکرد - با رخت کس سوی خورشید نگه کرد نکرد

شماره ۴۲ - خواجه حافظ فرماید: گوهر مخزن اسرار همانست که بود - حقه مهر بدان مهرو نشانست که بود

شماره ۴۳ - امینی فرماید: گره زطره عنبرفشان کشید و گشاد - هزار نافه صبا در میان کشید و گشاد

شماره ۴۴ - خواجه حافظ فرماید: رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند - چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند

شماره ۴۵ - خواجه حافظ فرماید: تا زمیخانه و می نام و نشان خواهد بود - سرما خاک ره پیر مغان خواهد بود

شماره ۴۶ - همچنین در جواب او: تا که رختم ببر جامه بران خواهد بود - از بی وصله دو چشمم نگران خواهد بود

شماره ۴۷ - خواجه حافظ فرماید: در ازل عکس می لعل تو در جام افتاد - عاشق سوخته دل در طمع خام افتاد

شماره ۴۸ - شیخ سعدی فرماید: پیش رویت دگران صورت بر دیوارند - نه چنین صورت معنی که تو داری دارند

شماره ۴۹ - خواجه حافظ فرماید: صوفی نهاد دام و سرحقه باز کرد - بنیاد مگر با فلک حقه باز کرد

شماره ۵۰ - امیر حسن دهلوی فرماید: فلک با کس دل یکتا ندارد - ز صد دیده یکی بینا ندارد

شماره ۵۱ - خواجه حافظ فرماید: مطرب عشق عجب ساز و نوائی دارد - زخم هر زخمه که زد راه بجائی دارد

شماره ۵۲ - و من نوادر طبعه: مله را آستر خسقی و والا نرسد - همه کس را بجهان منصب والا نرسد

شماره ۵۳ - مولانا حافظ فرماید: دل ما بدور رویت زچمن فراغ دارد - که چو سر و پای بندست و چو لاله داغ دارد

شماره ۵۴ - شیخ سعدی فرماید: بسیار سالها بسر خاک ما رود - کاین آب چشمه آید و باد صبا رود

شماره ۵۵ - خواجه حافظ فرماید: دوش می‌آمد و رخساره بر افروخته بود - تا کجا بازدل غمزده سوخته بود

شماره ۵۶ - مولانا حافظ فرماید: در نظر بازی مابیخبران حیرانند - من چنینم که نمودم دگر ایشان دانند

شماره ۵۷ - شیخ سعدی فرماید: دنیی آن قدر ندارد که براو رشک برند - یا وجود و عدمش را غم بیهوده خورند

شماره ۵۸ - مولانا جمال الدین فرماید: مژده ای آرام دل کآرام جانها میرسد - دل که از ما رفته بود اکنون بما وامیرسد

شماره ۵۹ - شیخ سعدی فرماید: باد آمد و بوی عنبر آورد - بادام و شکوفه بر سرآورد

شماره ۶۰ - خواجه حافظ فرماید: دلم جز مهر مهرویان طریق در نمیکیرد - زهر در میدهم پندش ولیکن در نمیکیرد

شماره ۶۱ - مولانا حافظ فرماید: آنانکه خاکرا بنظر کیمیا کنند - آیا بود که گوشی چشمی بما کنند

شماره ۶۲ - مولانای رومی فرماید: نگارا مردگان از جان چه دانند - کلاغان قدر تابستان چه دانند

شماره ۶۳ - شیخ سعدی فرماید: دوش بی روی تو آتش بسرم بر میشد - آبم از دیده همیرفت و زمین ترمیشد

شماره ۶۴ - مولانا حافظ فرماید: آنکه رخسار ترا رنگ گل نسرین داد - صبر و آرام تواند به من مسکین داد

شماره ۶۵ - شیخ عطار فرماید: نسبت روی تو با روی پری نتوان کرد - از کجا تا بکجا بی بصری نتوان کرد

شماره ۶۶ - لاادری قائله: بوی گیسویت دماغ جان معطر میکند - دیدن رویت چراغ دل منور میکند

شماره ۶۷ - مولانا حافظ فرماید: روشنی طلعت تو ماه ندارد - پیش تو گل رونق گیاه ندارد

شماره ۶۸ - مولانا کاتبی فرماید: این کهن دیر جهان کشته فراوان دارد - دم عیسی نفسی جو که دلش جان دارد

شماره ۶۹ - شیخ سعدی فرماید: آنکه بر نسترن از غالیه خالی دارد - الحق آراسته حسنی و جمالی دارد

شماره ۷۰ - سلمان ساوجی فرماید: اسیر بند گیسویت کجا در بند جان باشد - زهی دیوانه عاقل که دربندی چنان باشد

شماره ۷۱ - شیخ سعدی فرماید: که برگذشت که بوی عبیر می‌آید - که می‌رود که چنین دلپذیر می‌آید

شماره ۷۲ - خواجه عماد فقیه فرماید: تا دل سخن پذیر و سخن دلپذیر شد - جانرا ز وصل همنفسی ناگزیر شد

شماره ۷۳ - خواجه حافظ فرماید: دیدم بخواب خوش که بدستم پیاله بود - تعبیر رفت کار بدولت حواله بود

شماره ۷۴ - مولانا کمال الدین کاتبی فرماید: هر که وصلت طلبد ترک سرش باید کرد - ورنه اندیشه کاری دگرش باید کرد

شماره ۷۵ - سید نعمت الله فرماید: مرا حالی‌ست با جانان که جان در بر نمی‌گنجد - مرا سری‌ست با دلبر که دل در بر نمی‌گنجد

شماره ۷۶ - امیر حسین دهلوی فرماید: چه پوشی پرده بر رویی که آن پنهان نمی‌ماند - وگر در پرده می‌داری کسی را جان نمی‌ماند

شماره ۷۷ - ناصر بخاری فرماید: در آن روزی که خوبان آفریدند - ترا بر جمله سلطان آفریدند

شماره ۷۸ - خواجوی کرمانی فرماید: ایا صبا گرت افتد بسوی دوست گذار - نیازمندی من عرضه ده بحضرت یار

شماره ۷۹ - شیخ کمال الدین خجندی فرماید: چهره ام دیده چه حاصل که بخون کرد نکار - که برون نقش ونگارست و درون ناله زار

شماره ۸۰ - وله ایضا: دست تا چند نهادن به شکاف دستار - ادب آن دان که نکاوند بزرگان بسیار

شماره ۸۱ - شیخ کمال الدین خجند فرماید: تو آن شاخ گلی ایشوخ دلبر - که آریمت بآب دیده در بر

شماره ۸۲ - مولانا محمد حافظ فرماید: عیدست و اول گل و یاران در انتظار - ساقی بروی یار ببین ماه و می بیار

شماره ۸۳ - سلمان ساوجی فرماید: میبرد سودای چشم مستش از راهم دگر - از کجا پیدا شد این سودای ناگاهم دگر

شماره ۸۴ - اوحدی فرماید: منم غریب دیار تو ای غریب نواز - دمی بحال غریب دیار خود پرداز

شماره ۸۵ - من افکاره الابکار: وصف قوت انکه گفت به زلباس - نان شناسی بود خدانشناس

شماره ۸۶ - مولانا حافظ فرماید: دارم از زلف سیاهت گله چندان که مپرس - که چنان زو شده ام بیسرو سامان که مپرس

شماره ۸۷ - سلطان ابوسعید فرماید: گر مرا با درد تو درمان نباشد گو مباش - عاشق روی توام گر جان نباشد گو مباش

شماره ۸۸ - خواجه حافظ فرماید: فکر بلبل همه آنست که گل شد یارش - گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش

شماره ۸۹ - امیرحسین دهلوی فرماید: به بزمگاه صبوحی کنان مجلس خاص - حیوه نحش بود جام می به حکم خواص

شماره ۹۰ - من مخترعاته تغمده الله بغفرانه: همچو صندل باف مفتون کشته ام بر روی صوف - آن عقوبت بس که ارمک دیده در پهلوی صوف

شماره ۹۱ - مولانا حافظ فرماید: مقام امن و می بیغش و رفیق شفیق - گرت مدام میسر شود زهی توفیق

شماره ۹۲ - و من خیالاته الخاصه رحمه الله: آنک آستین نموده و دامان فراخ و تنگ - پیراهن از وی آمد و تنبان فراخ تنگ

شماره ۹۳ - اوحدی فرماید: ای پیکر خجسته چه نامی فدیت لک - دیگر سیاه چرده ندیدم بدین نمک

شماره ۹۴ - مولانا همام تبریزی فرماید: هوای یارو دیارم چو بگذرد بخیال - شود کناره ام از آب دیده مالامال

شماره ۹۵ - و من بدایع خیالاته: به گرما جبه پوشیدن چه حاصل - به بالاپوش کوشیدن چه حاصل

شماره ۹۶ - سید نعمت الله فرماید: غرقه بحر بیکران مائیم - گاه موجیم و گاه دریائیم

شماره ۹۷ - خسرو دهلوی فرماید: بیا تا بی گل و صهبا نباشیم - که باشد گل بسی و ما نباشیم

شماره ۹۸ - وله قدس الله روحه: بچرخ میرسد از عشق تار قزآهم - زهجر جامه چو صابون در آب میکاهم

شماره ۹۹ - خواجه حافظ فرماید: فاش میگویم و از گفته خود دلشادم - بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم

شماره ۱۰۰ - درویش اشرف نمد پوش فرماید: ترا یار نازک میان گفته ایم - بقدجان بقامت روان گفته ایم

شماره ۱۰۱ - خواجه حافظ فرماید: من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم - محتسب داند که من کاری چنین کمتر کنم

شماره ۱۰۲ - شیخ کمال الدین خجندی فرماید: نام آن لب بخط سبز بجائی دیدم - کاغذی یافتم و قند در و پیچیدم

شماره ۱۰۳ - شیخ سعدی فرماید: خرما نتوان خورد ازین خارکه کشتیم - دیبا نتوان بافت بدین پشم که رشتیم

شماره ۱۰۴ - وله ایضا: باد گلبوی سحر خوش میوزد خیر ای ندیم - بس که خواهد رفت بر بالای خاک مانسیم

شماره ۱۰۵ - وله ایضا: رفیق مهربان و یار همدم - همه کس دوست میدارند و من هم

شماره ۱۰۶ - سلمان ساوجی فرماید: دوش در سودای زلف و چشم جانان بوده ام - شب همه شب تا سحر مست و پریشان بوده ام

شماره ۱۰۷ - ایضا او فرماید: به چشمانت که تا رفتی ز چشمم بی‌خور و خوابم - به ابرویت که من پیوسته چون زلف تو در تابم

شماره ۱۰۸ - سید نعمت الله فرماید: مائیم کز جهان غم دلبر گرفته ایم - دل داده ایم و دامن دلبر گرفته ایم

شماره ۱۰۹ - شیخ کمال الدین خجند فرماید: شب که زحسرت رخت روی بماه کرده ام - سوخته ماه و زهر را بسته چو آه کرده ام

شماره ۱۱۰ - خواجه عماد فرماید: گدای حضرت اوباش و پادشاهی کن - مکن مخالفت او و هر چه خواهی کن

شماره ۱۱۱ - خواجو فرماید: یارب زباغ وصل نسیمی بمن رسان - وین خسته را بکام دل خویشتن رسان

شماره ۱۱۲ - لاادری قائله: در بدخشان لعل اگر از سنگ می‌آید برون - آب رکنی چون شکر از تنگ می‌آید برون

شماره ۱۱۳ - خواجو فرماید: نرگس چشمت قبله مستان - تشنه لعلت باده پرستان

شماره ۱۱۴ - امیرحسن دهلوی فرماید: چه خوشست از دو چشمت نظری بناز کردن - مژه را گشاد دادن در فتنه باز کردن

شماره ۱۱۵ - سلمان ساوجی فرماید: چو دیده در طلبت واجبست گردیدن - سرشک را بهمه جانبی دوانیدن

شماره ۱۱۶ - خواجه عماد فقیه فرماید: بجان آمد دل تنگم زدست عقل سرگردان - بده ساقی می باقی زخویشم بیخبر گردان

شماره ۱۱۷ - مولانا عبید زاکانی فرماید: جمال یار و اشک من گلست آن و گلابست این - وصال او و فکر ما خیالست آن و خوابست این

شماره ۱۱۸ - خواجه حافظ فرماید: بالا بلند عشوه گر نقش بازمن - کوتاه کرد قصه عمر دراز من

شماره ۱۱۹ - ایضا خواجه حافظ فرماید: مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو - یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو

شماره ۱۲۰ - ایضا مولانا حافظ فرماید: وصال او زعمر جاودان به - خداوندا مرا آن ده که آن به

شماره ۱۲۱ - من ابکار افکاره: خوشست جامه بریدن برون زاندازه - برآمدن زقدک پاره کردن آوازه

شماره ۱۲۲ - امیرحسن دهلوی فرماید: ای سرزلف تو سراسر بلا - هر دو لبت نیز بلا بر بلا

شماره ۱۲۳ - شیخ سعدی فرماید: اگر بتحفه جانان هزار جان آری - محقرست نشاید که بر زبان آری

شماره ۱۲۴ - خواجه حافظ فرماید: ای که مهجوری عشاق روا میداری - عاشقانرا زبر خویش جدا میداری

شماره ۱۲۵ - سلمان ساوجی فرماید: ای در هوای مهرت ذرات کون گردی - وی از صفات چهرت جنات عدن وردی

شماره ۱۲۶ - مولانا جلال طبیب فرماید: بده ساقی شراب لایزالی - بدست عاشقان لاابالی

شماره ۱۲۷ - مولانا عبیدزاکانی فرماید: افتاده بازم در سر هوائی - دل باز دارد میلی بجائی

شماره ۱۲۸ - شیخ کمال الدین خجند فرماید: درین پستی گر آنمه را نیابی - ببالا در شوی وآنجا نیابی

شماره ۱۲۹ - سلمان ساوجی فرماید: گفتم خیال وصلت گفتا بخواب بینی - گفتم مثال رویت گفتا در آب بینی

شماره ۱۳۰ - شیخ سعدی فرماید: چون تنک نباشد دل مسکین حمامی - کش یار هم آواز بگیرند بدامی

شماره ۱۳۱ - وله ایضا: ای مقنعه و شده مرا صبحی و شامی - مو بندو سرانداز چو نوری و ظلامی

شماره ۱۳۲ - شیخ کمال الدین خجند فرماید: هر لحظه بغمزه دل ریشم چه خراشی - روی از نظرم پوشی و خون از مژه پاشی

شماره ۱۳۳ - سلمان ساوجی فرماید: زسودای رخ و زلفش غمی دارم شبانروزی - مرا صبح وصال او نمیگردد شبی روزی

شماره ۱۳۴ - سلمان فرماید: هر مختصر چه داند آئین عشقباری - کی در هوا مگس را باشد مجال بازی

شماره ۱۳۵ - خواجه حافظ فرماید: وقت را غنیمت دان آنقدر که بتوانی - حاصل از حیات جان ایندمست تا دانی

شماره ۱۳۶ - سید جلال الدین عضد فرماید: ای برگ گل سوری از خار مکن دوری - از خار مکن دوری ای برگ گل سوری

شماره ۱۳۷ - و من بدایع افکاره: ای روز و شبت از رخت اکسونی و دیباجی - بر اطلس و الباغت چرخ آمده نساجی