غرقه بحر بیکران مائیم

گاه موجیم و گاه دریائیم

خرقه صوف موجزن مائیم

طالب در جیب زیبائیم

ما نهادیم زان دکان قماش

که گزی را بنرمه بنمائیم

همچو قطنی بنرمدست حریر

چون مختم ندیم کمخائیم

تا بدیدیم چشمه مدفون

در بصارت بعین بنمائیم

در بهای قماش هندستان

کرده دهلی ذل چو دریائیم

چون سقرلاط وصوف در چکمه

گاه شیبیم و گاه بالائیم

تا بارمک شدیم محرم خاص

همچو اطلس ببخت والائیم

همچو والا درین صفت قاری

بر سر حکم شعر طغرائیم