حرف آخر قافیه

شماره ۱: دیده تحمل نمی کند نظرت را - پرده برافگن رخ چو ماه و خورت را

شماره ۲: به باغی در بدیدم پار گل را - مگر گفتم تویی ای یار گل را

شماره ۳: صاحب دیوان نظمم مشرف ملک سخن - عقل مستوفی لذتهای روحانی مرا

شماره ۴: ای جلوه کرده روی تو خود را در آفتاب - وی گشته نور روی ترا مظهر آفتاب

شماره ۵: بیا بلبل که وقت گفتن تست - چو گل دیدی گه آشفتن تست

شماره ۶: حسن آن صورت از صفت بدرست - که بمعنی ز جمله خوبترست

شماره ۷: برون زین جهان یک جهانی خوشست - که این خار و آن گلستانی خوشست

شماره ۸: دنیا که من و ترا مکانست - بنگر که چه تیره خاکدانست

شماره ۹: آن خداوندی که عالم آن اوست - جسم و جان در قبضه فرمان اوست

شماره ۱۰: ای که در صورت خوب تو جمال معنیست - قبله روح از آن روی کنم کان اولیست

شماره ۱۱: اندرین دوران مجو راحت که کس آسوده نیست - طبع شادی جوی از غم یکنفس آسوده نیست

شماره ۱۲: که کرد در عسل عشق آن نگار انگشت - که خسته نیستش از نیش هجر یار انگشت

شماره ۱۳: اگر دولت همی خواهی مکن تقصیر در طاعت - کسی بخت جوان دارد که گردد پیر در طاعت

شماره ۱۴: درین دور احسان نخواهیم یافت - شکر در نمکدان نخواهیم یافت

شماره ۱۵: ایا رونده که عمر تو در تمنا رفت - تو هیچ جای نرفتی و پایت از جا رفت

شماره ۱۶ - و کتب الیه ایضا: دلم از کار این جهان بگرفت - راست خواهی دلم ز جان بگرفت

شماره ۱۷: ترا که از پی دنیا ز دل غم دین رفت - ز مال چندان ماند و ز عمر چندین رفت

شماره ۱۸: وصف حسنش نمی توانم گفت - با همه کس اگر چه دانم گفت

شماره ۱۹: ای که ز من میکنی سؤال حقیقت - من چو تو آگه نیم ز حال حقیقت

شماره ۲۰: ای مرد فقر، هست ترا خرقه تو تاج - سلطان تویی که نیست به سلطانت احتیاج

شماره ۲۱: چون هرچه غیر اوست بدل ترک آن کنی - بر فرق جهان تو نهد از حب خویش تاج

شماره ۲۲: چون در جهان ز عشق تو غوغا در اوفتاد - آتش به رخت آدم و حوا در اوفتاد

شماره ۲۳: هم مرگ بر جهان شما نیز بگذرد - هم رونق زمان شما نیز بگذرد

شماره ۲۴: چه خواهد کرد با شاهان ندانم - که با چون من گدایی عشقت این کرد

شماره ۲۵: درین جهان که بسی تن پرست را جان مرد - کسیست زنده که از درد عشق جانان مرد

شماره ۲۶: گر کسی از نعمت این منعمان ادرار خورد - همچو گربه کاسه لیسید و چو سگ مردار خورد

شماره ۲۷ - قطعه: آتش است آب دیده مظلوم - چون روان گشت خشک و تر سوزد

شماره ۲۸: دین و دولت قرین یکدگرند - همچنین بود و همچنین باشد

شماره ۲۹: طبیب جان بود آن دل که او را درد دین باشد - برو جان مهربان گردد چو او با تن بکین باشد

شماره ۳۰: اگر تو توبه کنی کافری مسلمان شد - بتوبه ظلمت تو نور و کفرت ایمان شد

شماره ۳۱: آن یار کز مشاهده یار باز ماند - دارد دلی غمی که ز دلدار باز ماند

شماره ۳۲: زنده نبود آن دلی کز عشق جانان باز ماند - مرده دان چون دل ز عشق و جسم از جان باز ماند

شماره ۳۳: خسروا خلق در ضمان تواند - طالب سایه امان تواند

شماره ۳۴: پیوستگان عشق تو از خود بریده‌اند - الفت گرفته با تو و از خود رمیده‌اند

شماره ۳۵ - قطعه کتب الی {الخدمة} الصاحب الشهید طاب ثراه: چو حق خواجه را آن سعادت بداد - که بر اسب دولت سواری کند

شماره ۳۶: غرض از آدم درویشانند - ور کسی آدمی است ایشانند

شماره ۳۷ - قطعه: اندرین ایام کآسایش نمی‌یابند انام - حکم بر ارباب علم اهل جهالت می‌کنند

شماره ۳۸: هرکه همچون من و تو از عدم آمد بوجود - همه دانند که از بهر سجود آمد و جود

شماره ۳۹: کم خور غم تنی که حیاتش بجان بود - چیزی طلب که زندگی جان بآن بود

شماره ۴۰: در عجبم تا خود آن زمان چه زمان بود - کآمدن من بسوی ملک جهان بود

شماره ۴۱: حسن هرجا که در جهان برود - عشق در پی چو بی‌دلان برود

شماره ۴۲: چو دل عاشق روی جانان شود - دل از نور او سر به سر جان شود

شماره ۴۳: چو دلبرم سر درج مقال بگشاید - ز پسته شکرافشان زلال بگشاید

شماره ۴۴: ای مقبل ار سعادت دنیات رو نماید - وآن زشت رو بچشم بد تو نکو نماید

شماره ۴۵: نگارا کار عشق از من نیاید - ز بلبل جز سخن گفتن نیاید

شماره ۴۶: ای قوم درین عزا بگریید - بر کشته کربلا بگریید

شماره ۴۷: ای ز لعل لب تو چاشنی قند و شکر - وی ز نور رخ تو روشنی شمس و قمر

شماره ۴۸: نقاب از رخ خوب آن خوش پسر - برانداز و در صورت جان نگر

شماره ۴۹: ای صبا گر سوی تبریز افتدت روزی گذر - سوی درگاه شه عادل رسان از ما خبر

شماره ۵۰: پسته آن بت شکر لب شیرین گفتار - بسخن بر من شوریده شکر کرد نثار

شماره ۵۱: بعشق ای پسر جان و دل زنده دار - دل و جان بی عشق ناید بکار

شماره ۵۲: چند گفتم که فراموش کنم صحبت یار - یاد او می دهدم رنگ گل و بوی بهار

شماره ۵۳: ای بت سنگ دل و ای صنم سیم عذار - بر رخ خوب تو عاشق فلک آینه دار

شماره ۵۴: من بلبلم و رخ تو گلزار - تو خفته من از غم تو بیدار

شماره ۵۵: گفتند ماه و خور که چو پیدا شد آن نگار - ما در حنای عزل گرفتیم دست کار

شماره ۵۶: الا ای صبا ساعتی بار بر - ز بنده سلامی سوی یار بر

شماره ۵۷: عشق تمکین بود بتمکین در - دم تمکین مزن بتلوین در

شماره ۵۸ - قطعه ٧: روی در زیر سمش کرد بساطی، چو فگند - بار ابریشم خود بر خر چوبین طنبور

شماره ۵۹: ایا قطره جانت از بحر نور - چو عیسی مجرد چو یحیی حصور

شماره ۶۰: ای شده از پی جامه ز لباس دین عور - روبه حیله‌گری ای سگ پوشیده سمور

شماره ۶۱: ایا نموده ز یاقوت درفشان گوهر - بنکته لعل تو می بارد از زبان گوهر

شماره ۶۲ - فی التوحید الباری تعالی: دانستم از صفات که ذاتت منزهست - از شرکت مشابه و از شبهت نظیر

شماره ۶۳: به نزد همت من خردی ای بزرگ امیر - امیر سخت‌دل سست‌رای بی‌تدبیر

شماره ۶۴: ای پسر از مردم زمانه حذر گیر - بگذر ازین کوی و خانه جای دگر گیر

شماره ۶۵: ای پسر انده دنیا بدل شاد مگیر - بنده او شو و غم در دل آزاد مگیر

شماره ۶۶: رسید پیک اجل کای بزرگوار بمیر - تو پایدار نه ای، ای سر کبار بمیر

شماره ۶۷: ای ز تو هم خرقه هم سجاده تو بی نماز - در حقیقت بر من و تو اسم درویشی مجاز

شماره ۶۸: مرا بلطف خود الهام کرد داور نفس - که دست بر در دل دار و پای بر سر نفس

شماره ۶۹: ای بدنیا مشتغل از کار دین غافل مباش - یک نفس از ذکر رب العالمین غافل مباش

شماره ۷۰: نصیحت می‌کنم بشنو بر آن باش - به دل گر مستمع بودی به جان باش

شماره ۷۱: گر باد خاک کوی تو سوی چمن برد - بینند نور باصره در چشم عبهرش

شماره ۷۲: حبذا عرصه ملکی که تویی سلطانش - ملک گردد چو بهشت ار تو شوی رضوانش

شماره ۷۳: چو کرد نرگس مستش ز تیر مژگان تیغ - چو چشمم آب ز خون جگر خورد آن تیغ

شماره ۷۴: الا ای زده چون من از عشق لاف - مزن در ره عشق لاف از گزاف

شماره ۷۵: ایا ندیده ز قرآن دلت ورای حروف - بچشم جان رخ معنی نگر بجای حروف

شماره ۷۶: ای جان تو مسافر مهمان سرای خاک - رخت اندرو منه که نه یی تو سزای خاک

شماره ۷۷: دلش شکسته نگردد ازین سخن دانم - که گرچه سخت بود نشکند ز شکر سنگ

شماره ۷۸: ای ز روی تو گرفته چهره خوبی جمال - یافته از صورت تو بدر نیکویی کمال

شماره ۷۹: ای که اندر ملک گفتی می نهم قانون عدل - ظلم کردی ای اشاراتت همه بیرون عدل

شماره ۸۰: زهی بر جمال تو افشانده جان گل - ز روی تو بی رونق اندر جهان گل

شماره ۸۱: ایا دلت شده از کار جان به تن مشغول - دمی نکرده غم جانت از بدن مشغول

شماره ۸۲: ای بلبل بوستان معقول - طوطی شکرفشان معقول

شماره ۸۳: ای خجل از رخ تو ماه تمام - آفتابی و سایه تو انام

شماره ۸۴ - و کتب الیه ایضا: بجای سخن گر بتو جان فرستم - چنان دان که زیره بکرمان فرستم

شماره ۸۵: ای شهنشه چون غلامانت به در باز آمدم - عیب مشمر کز درت من بی‌هنر باز آمدم

شماره ۸۶: عشق و دولت اگر بود با هم - به تو نزدیکتر شود راهم

شماره ۸۷ - قال علی لسان الولی المشار الیه والقطب المدار علیه: من آن آیینه معنی نمایم - که از مرآت دل زنگی زدایم

شماره ۸۸: ای همه آن تو، حاجت زین و آن تا کی خوهیم - بی کسان را کس تویی از ناکسان تا کی خوهیم

شماره ۸۹: ایا نگار صدف سینه گهر دندان - عقیق را زده لعل تو سنگ بر دندان

شماره ۹۰: دلا گر دولتی داری طلب کن جای درویشان - که نور دوستی پیداست در سیمای درویشان

شماره ۹۱ - کتب الی الشیخ العارف سعدی الشیرازی: نمی‌دانم که چون باشد به معدن زر فرستادن - به دریا قطره آوردن به کان گوهر فرستادن

شماره ۹۲: در شب زلف تو قمر دیدن - خوش بود خاصه هر سحر دیدن

شماره ۹۳: روی تو عرض داد لشکر حسن - که رخ تست شاه کشور حسن

شماره ۹۴: زهی از نور روی تو چراغ آسمان روشن - تو روشن کرده ای او را و او کرده جهان روشن

شماره ۹۵: هان ای رفیق خفته دمی ترک خواب کن - برخیز و عزم آن در میمون جناب کن

شماره ۹۶: وصلست و هجر، آنچه بهست اختیار کن - دانی که وقت می گذرد عزم کار کن

شماره ۹۷: ایا سلطان ترا بنده ز سلطان بی‌نیازم کن - ز خسرو فارغم گردان و از خان بی‌نیازم کن

شماره ۹۸: دلا از آستین عشق دست کار بیرون کن - ز ملک خویش دشمن را بعون یار بیرون کن

شماره ۹۹: ای جمالت آیتی از صنع رب العالمین - باد بر روی تو از ایزد هزاران آفرین

شماره ۱۰۰: ای ترا در کار دنیا بوده دست افزار دین - وی تو از دین گشته بیزار و ز تو بیزار دین

شماره ۱۰۱: چو بگذشت از غم دنیا بغفلت روزگار تو - در آن غفلت ببی‌کاری بشب شد روز کار تو

شماره ۱۰۲: ایا سلطان لشکرکش به شاهی چون علم سرکش - که هرگز دوست با دشمن ندیده کارزار تو

شماره ۱۰۳: ایا دستور هامان وش که نمرودی شدی سرکش - تو فرعونی و چون قارون بمالست افتخار تو

شماره ۱۰۴: ایا مستوفی کافی که در دیوان سلطانان - بحل و عقد در کارست بخت کامکار تو

شماره ۱۰۵: ایا قاضی حیلت گر، حرام آشام رشوت خور - که بی دینی است دین تو و بی شرعی شعار تو

شماره ۱۰۶: ایا بازاری مسکین نهاده در ترازو دین - چو سنگت را سبک کردی گران زآنست بار تو

شماره ۱۰۷: ایا درویش رعناوش چو مطرب با سماعت خوش - بنزد ره روان بازیست رقص خرس وار تو

شماره ۱۰۸ - {و باز به سعدی فرستاده است}: بسی نماند ز اشعار عاشقانه تو - که شاه‌بیت سخن‌ها شود فسانه تو

شماره ۱۰۹ - وله قال فی مرثیه الشهید کریم الدین اسماعیل البکری نورالله حفرته (و مرقده): ای بوده همتم همه طول بقای تو - همت اثر نکرد و بدیدم فنای تو

شماره ۱۱۰ - فی نعت النبی علیه السلام: بسوی حضرت رسول الله - می روم با دل شفاعت خواه

شماره ۱۱۱: ای که در حسن عمل ز امسال بودی پار به - مردم بی‌خیر را دست عمل بی‌کار به

شماره ۱۱۲: ای هشت خلد را بیکی نان فروخته - وز بهر راحت تن خود جان فروخته

شماره ۱۱۳: منم یارا بدین سان اوفتاده - دلم را سوز در جان اوفتاده

شماره ۱۱۴: زهی رخت بدلم رهنمای اندیشه - رونده را سر کوی تو جای اندیشه

شماره ۱۱۵: عروس چمن راست زیور شکوفه - سر شاخ را هست افسر شکوفه

شماره ۱۱۶: ای ز عکس روی تو چون مه منور آینه - آن چنان رو را نشاید جز مه و خور آینه

شماره ۱۱۷: زهی ز طره تو آفتاب در سایه - بپیش پرتو روی تو ماه و خور سایه

شماره ۱۱۸: ای دل بنه سر و مکش از کوی یار پای - بیرون ز کوی دوست منه زینهار پای

شماره ۱۱۹ - کتب الی صدیق ارسل الیه کتابا و هوالشیخ نورالدین بن الشیخ محمود ادام الله برکتهما: با حسن چو لطف یار کردی - ای جان بنگر چه کار کردی

شماره ۱۲۰: ای فرستاده به داعی استری - دلدلی دیگر بزیبی و فری

شماره ۱۲۱: ای ز بازار جهان حاصل تو گفتاری - عمر تو موسم کارست و جهان بازاری

شماره ۱۲۲: ای تن‌آرامی که خون جان به گردن می‌بری - راحت جان ترک کرده زحمت تن می‌بری

شماره ۱۲۳: در باغ دهر چون گل گر سر به سر جمالی - در روز زندگانی گر جمله مه چو سالی

شماره ۱۲۴: نام تو چون بر زبان آید همی - آب حیوان در دهان آید همی

شماره ۱۲۵ - قطعه: مال دنیا به آخرت نرود - گر نه صرفش کنی به احسانی

شماره ۱۲۶: دلبرا تا تو یار خویشتنی - در پی اختیار خویشتنی

شماره ۱۲۷: ملک دنیا و مردمان در وی - گور خانه است و مردگان در وی

شماره ۱۲۸: گر خوهی ای محتشم کز جمع درویشان شوی - ترک خود کن تا تو نیز از زمره ایشان شوی

شماره ۱۲۹: قرآن چه بود مخزن اسرار الهی - گنج حکم و حکمت آن نامتناهی

شماره ۱۳۰: ای صبا با دم من کن نفسی همراهی - به سوی شاه بر از من سخنی گر خواهی

شماره ۱۳۱: ای زبده جهان ز جهان نازنین تویی - واندر خور ثنای جهان آفرین تویی

شماره ۱۳۲: گرت از سیم زبانست و سخن زر گویی - از زر و سیم به آنست که کمتر گویی