که کرد در عسل عشق آن نگار انگشت

که خسته نیستش از نیش هجر یار انگشت

اگر چه زد مگس هجر نیش آخر کار

زدیم در عسل وصل آن نگار انگشت

چو گفتمش صنما قوت جان من ز کجاست

نهاد زود بر آن لعل آبدار انگشت

چو دست می ندهد لعل او، از آن حسرت

همی مکیم چو طفلان شیرخوار انگشت

بجستن گل وصلش شدست پای دلم

بناخن غم او خسته چون ز خار انگشت

شدست در خم گیسوش بی قرار دلم

چو وقت چنگ زدن در میان تار انگشت

هزار بار ترا گفتم ای ملامت گر

خطش نظر کن و بر حرف خویش دار انگشت

خطی که گویی مشاطه چمن گل را

بمشک حل شده مالید بر عذار انگشت

درین صحیفه به جز حرف عشق بی معنیست

چو دست یابی ازین حرف برمدار انگشت

ببین که دست دلم را چگونه در غم او

ز نیش عقرب اندوه شد فگار انگشت

چو خار غصه فرو برد سر بپای دلم

اگر خوهی که بدستت رسد بیار انگشت

بحسن و لطف چو او در زمانه بی مثل است

بدین گواهی در حق او برآر انگشت

بپای خود بسر گنج وصل او نرسی

وگر بحیله شوی جمله تن چو مار انگشت

ایا ز قهر تو در پنجهٔ غمت شمشیر

ایا ز جور تو بر دست روزگار انگشت

چه یوسفی تو که از دست تو عزیزان چون

زنان مصر بریدند زار زار انگشت

ز درد و حسرت عمری که بی تو رفت از دست

گزم بناب ندامت هزار بار انگشت

بوقت تنگی هجرت چو پای دلها را

همی در آید در سنگ اضطرار انگشت

کنند دست دعا سوی آفتاب رخت

چنانکه سوی مه عید روزه دار انگشت

سمندر آسا دستم نسوزد ار بنهم

ز سوز آتش عشق تو بر شرار انگشت

حدیث ما و غمت قصه شتربانست

شتر رمیده و پیچیده در مهار انگشت

ز بهر آنکه شوم کاسه لیس خوان وصال

شدست دست امید مرا هزار انگشت

همه حلاوت حلوای وصل خواهم یافت

وگر بلیسم روزی هزار بار انگشت

منم که داشته ام همچو دست محتاجان

ز بهر خاتم لطف تو بر قطار انگشت

بپای وهم بپیمودم این قدر باشد

از آستان تو تا آسمان چهار انگشت

گدای کوی تو کو نان دهد سلاطین را

نکرد در نمک شاه و شهریار انگشت

دلی که مهر تو همچون نگین نداشت، درو

غم تو راست نیاید چو در سوار انگشت

مرا مربی عشقت بدل اشارت کرد

که ای ز دست هنر کرده آشکار انگشت

جهان سفله اگر سر بسر عسل گردد

مزن درو و نگه دار زینهار انگشت

برو ز بهر زر این شعر را ز دست مده

که همچو ناخن افتاده نیست خوار انگشت

اگر چه کار برای زر است نفروشد

بصدهزار درم مرد پیشه کار انگشت

ردیف دست بزرگان بگفته اند اشعار

بود هر آینه مردست را بکار انگشت

چو وصف حسن تو دارد بدین قصیده سزد

که دست را نکند بیش اعتبار انگشت

اگر چه جملهٔ اعضا بدست محتاجند

ولکن از همه تن هست در شمار انگشت

مرا خود از گل ناخن همی شود معلوم

که دست همچو درختست و شاخسار انگشت

چو دست بردم از سروران شعر بنظم

روا بود که بمانم بیادگار انگشت

چو در جهان سخن خاتم الولایه شدم

از آن ز جملهٔ تن کردم اختیار انگشت

سخن چو در دل من ناخن تقاضا زد

از آن درون مرا کرد خار خار انگشت

چو دست مهر تو بر رَقّ دل نوشت خطی

سیاه کرد از آن چند نامه وار انگشت

سیه گریست که بر پشت زردهٔ قلمست

ز بهر روی سپید ورق سوار انگشت

بزور بازوی شعر از کسی نترسم ازآنک

مرا چو پنجه شیر است استوار انگشت

سزد که بر سر گردون نهد قدم سخنم

چو پای طبع مرا هست دستیار انگشت

چو این قصیده برآمد ز دست طبع مرا

گرفت رنگ بحنای افتخار انگشت

کنون چو سنگ محک نزد صیرفی خرد

زر سخن را پیدا کند عیار انگشت

ز دست طبعم چون خاتم سلیمانی

میان اهل جهان یافت اشتهار انگشت

قلم عصای کلیم ار بود سزد که مرا

درین سخن ید بیضاست ای نگار انگشت

قلم چو وصف تو تحریر کرد گوهر زاد

مرا چگونه نباشد گهرنگار انگشت

ز بهر آنکه کنم خاک پای تو بر سر

دلم بدست طلب داد بی شمار انگشت

یکان یکان همه چون خاتم اند گوهردار

که کرد در قدمت با گهر نثار انگشت

گرش بدست قبول آب تربیت دادی

چو شاخ برگ برآرد بهر بهار انگشت

اگر تو فهم کنی مر ترا اشارت کرد

بدست رمز ازین بحر و کان یسار انگشت (؟)

که بهر دفع غم این شعر را بخوان یعنی

چو غصه رد کنی از دل بکار دار انگشت

بدولت تو بیاراست سیف فرغانی

بسان خاتم ازین در شاهوار انگشت