حرف آخر قافیه

قطعه شماره ۱: خداوندا از افراط شراب شرب دوشینه - دمادم می‌رسد جانم به لب چون ساغر صهبا

قطعه شماره ۲: خواجه از فرط بزرگی همچو *** شد که دماغ - لاجرم بهر بزرگان *** نجنباند ز جا

قطعه شماره ۳: ای سکندر دولتی کاوصاف لطفت دم به دم - می‌گشاید از زبان، صد چشمه حیوان مرا

قطعه شماره ۴: یک حدیثم یادگارست از پدر - کای پسر چون حاجتی افتد تو را

قطعه شماره ۵: دوش چون در تتق غیب بخوابانیدم - این دو هندوی جهاندیده نورانی را

قطعه شماره ۶: خداوندا چنین شهری که از آب و هوا خاکش - زد آتش در درون صد بار آب زندگانی را

قطعه شماره ۷: هوس مملکت چرا نبود - بعد ازین هر گدا و تونی را

قطعه شماره ۸: بر آستان رفیع خدایگان جهان - سپهر کوه و قار آفتاب ابر عطا

قطعه شماره ۹: آصف ثانی رشیدالحق والدین آنکه هست - آسمان عکسی ز روی عالم آرای شما

قطعه شماره ۱۰: به سال هفتصد و هفتاد و پنج گشت خراب - به آب شهر معظم که خاک بر سر آب

قطعه شماره ۱۱: شنودم که می‌گفت بشوده به شیخ - که احوال حاجی است در اضطراب

قطعه شماره ۱۲: جهان جود و مروت سپهر فضل و کرم - که خاک پای تو را چاکرست آب حیات

قطعه شماره ۱۳: ای خداوندی که پر شد گنبد فیروزه رنگ - گوش تا گوش از صدای کوس فتح و نصرتت

قطعه شماره ۱۴: ای عذار تو از آفتاب تا بی یافت - گمان مبر که عذارت در آفتاب بسوخت

قطعه شماره ۱۵: چشم و چراغ شرع که ذات منورت - از پای تا به سر همه عین سعادت است

قطعه شماره ۱۶: ای سرفراز شهی کز بن دندان چو خلال - به غلامی درت قیصر و خاقان بر خاست

قطعه شماره ۱۷: به نسب نیست نسبت مردم - هر کسی را به نفس خود شرف است

قطعه شماره ۱۸: تاج بخش خسروان شاهی کز آب تیغ او - جویبار مملکت پیوسته سبز و خرم است

قطعه شماره ۱۹: شهی که شنقر عنقا شکار او را ماه - کلاه گوشه خورشید زنگ زرین است

قطعه شماره ۲۰: زهی آصف کز صفاتی کز کفایت - تو را ملک سلیمان در نگین است

قطعه شماره ۲۱: الا ای آفتاب مشرق فضل - که تاب مهرت اندر جان ماه است

قطعه شماره ۲۲: ای جهانگیری که وقت رفتن و باز آمدن - موکب نصرت عنایت در عنان پیوسته است

قطعه شماره ۲۳: تا مادر زمانه بتایید نه پدر - آیین وضع و حمل ولادت نهاده است

قطعه شماره ۲۴: پادشاها ز عمر خویش مرا - بی حضور شما چه فایده است

قطعه شماره ۲۵: دادند اشتری دو سه نواب شه مرا - شادان شدم از آنکه مرا چارپا بسی است

قطعه شماره ۲۶: می که نفع است درو در خوردست - گرچه بیش از همه بدنام و دنی است

قطعه شماره ۲۷: دیدن خواجگان بلایی بود - بنده عمری ازین بلا می‌جست

قطعه شماره ۲۸: دیدمش دوش رخ تراشیده - گفتم ای جان و دل که روی تو خست

قطعه شماره ۲۹: شاها یقین که مدح و ثنای تو برترست - زانها که در سواد دل و دفتر آمده است

قطعه شماره ۳۰: چون به قشلاق قرا باغ آمدیم - گفتم از افلاس وا خواهیم رست

قطعه شماره ۳۱: پادشاها خواست کردن جانم استقبال تو - لیکن از بیماری جان بود پایم سخت سست

قطعه شماره ۳۲: بلقیس ثانی ای که صد پایه رای تو - بالای دست را بعه آسمان نشست

قطعه شماره ۳۳: صاحب قران دور فلک خواجه تاج الدین - ای خواجه‌ای که دین و سعادت قرین توست

قطعه شماره ۳۴: ایا سحاب نوالی که ابر دریا دل - به های های ز دست تو بارها بگریست

قطعه شماره ۳۵: پادشاها مهد عالی می‌رود سوی شکار - لیکن اسباب شدن ما را مهیا هیچ نیست

قطعه شماره ۳۶: ای جهانبشخ جوانبختی که اهل فضا را - جز جنابت در جهان امروز استظهار نیست

قطعه شماره ۳۷: وزیرا جهان قحبه بی وفاست - تو را زین چنین قحبه‌ای ننگ نیست

قطعه شماره ۳۸: خواجه از قول باز می‌گردد - خواجه را شرط و قول و پیمان نیست

قطعه شماره ۳۹: ز پیری جهان دیده کردم سوالی - که بهر معیشت ز مال بضاعت

قطعه شماره ۴۰: مشیر ملک و صلاح زمانه عزالدین - که هر چه هست به جز خدمت تو نیست صلاح

قطعه شماره ۴۱: صدر عالی، کمال دولت و دین - ای به تو کشور کرم، آباد

قطعه شماره ۴۲: پادشاها صبوح دولت تو - متصل با صباح محشر باد

قطعه شماره ۴۳: ای خیام دولتت برکنده دور آسمان - چون خیامت بارگاه آسمان برکنده باد

قطعه شماره ۴۴: کنار حرص الا پر کجا توانی کرد - تو از طمع که سه حرف میان تهی افتاد

قطعه شماره ۴۵: ای وجودت سبب راحت و آسایش خلق - به وجودت ابدا زحمت و رنجی مرساد

قطعه شماره ۴۶: ای یاد حضرتت چو قدح مایه نشاط - طبع جهان به خرمی دولت تو شاد

قطعه شماره ۴۷: خدایگان وزیران ملک آصف عهد - زهی نهاده نهاد تو عدل را بنیاد

قطعه شماره ۴۸: شها قمری طوق‌دار تو آمد - که تا آستان بوسد و باز گردد

قطعه شماره ۴۹: ایا شاهی که بر الواح گردون - فلک نقش ثنایت می‌نگارد

قطعه شماره ۵۰: دیدی که محمد مظفر - در کسوت فاقه چون به سر برد

قطعه شماره ۵۱: سپهر فضل و هنر شمس دین که شمس و قمر - جز از غبار درت توتیا نخواهد کرد

قطعه شماره ۵۲: ای شهنشاهی که این چرخ مقوس روز رزم - طایران فتح را از پر تیرت بال کرد

قطعه شماره ۵۳: هدهد نامه رسان تاج کرامت بر سر - نامه‌ای دوش به سلمان ز سلیمان آورد

قطعه شماره ۵۴: میر مسعود پیر گشت و هنوز - همچو اطفال کعب می‌بازد

قطعه شماره ۵۵: ایا کریم نهادی که پیش نعمت تو - همه خزائن کان خاک خان نمی‌ارزد

قطعه شماره ۵۶: همنشین بدان مباش که نیک - از بدان جز بدی نیاموزد

قطعه شماره ۵۷: من که باشم که شوی رنجه به پرسیدن من - این چنین لطف و کرم هم ز شما برخیزد

قطعه شماره ۵۸: ای صاحبی که صاحب دیوان چرخ را - در مجلس تو منصب بالا نمی‌رسد

قطعه شماره ۵۹: فراز تخت معانی چو کوس فضل زنم - سبق ز جمله اقران خود مرا باشد

قطعه شماره ۶۰: ای امیری که شهسوار فلک - با تو پیوسته هم عنان باشد

قطعه شماره ۶۱: شاها مرا به اسبی موعود کرده بودی - در قول پادشاهان قیلی مگر نباشد

قطعه شماره ۶۲: کریما گوش کن گفتار نغزم - که چون من نغز گفتاری نباشد

قطعه شماره ۶۳: سحاب بهر یمین پادشاه روی زمین - به رقعه‌ای که ز خطش زلال جان بچکد

قطعه شماره ۶۴: ای شهنشاهی جوانبختی که در معراج جاه - شهسوار همتت تا قرب اوادنی براند

قطعه شماره ۶۵: گر چو گل خواهی که باشی سرخ روی - از زرت دامن فرو باید فشاند

قطعه شماره ۶۶: ایا ستاره سپاهی که آب شمشیرت - غبار فتنه و ظلم از هوای ملک بنشاند

قطعه شماره ۶۷: گرچه از اندیشه این واقعه - خلق را دردل به غیر از غم نماند

قطعه شماره ۶۸: ستاره کوکبه شاها که بنده از دل و جان - همه دعای تو گوید همه ثنای تو خواند

قطعه شماره ۶۹: پادشاها بندگان درگه احسان تو - هر یک از هر جنس چندین چارپا بسته‌اند

قطعه شماره ۷۰: نوکران میر حاج اختچی - زین و پالان را به تنگ آورده‌اند

قطعه شماره ۷۱: عقل را گفتم که عمری پیش ازین چوپانیان - گردن از گردون گردان از چه می‌افراشتند

قطعه شماره ۷۲: خسروا این امیر کرمان چند - کفن خود چو کرم پیله تند

قطعه شماره ۷۳: صد را نوکرانت ز برو زیر شدند - وز پهلوی اقبال تو ادبیر شدند

قطعه شماره ۷۴: یا رب این قوم چه دم سرد و چه افسرده - که به دم سردی و افسردگی از دی بترند

قطعه شماره ۷۵: خسروا نایبان استیفا - کار بر من دراز می‌گیرند

قطعه شماره ۷۶: آنانکه مقربان شاهند - وینان که ملازمان میرند

قطعه شماره ۷۷: ای خداوندی که پیش طبع فیاضت سحاب - بی‌حیا شخصی بود گر دعوی رادی کند

قطعه شماره ۷۸: خسروا یاد می‌کنم هر دم - به سر تخت خسروی سوگند

قطعه شماره ۷۹: ای مرغ جان طلب کن ازین آتشین قفس - راه برون شدن که تو را هم قفس نماند

قطعه شماره ۸۰: شاها وزرایی که امینان امیرند - بی وجه مرا در پی خود چند دوانند

قطعه شماره ۸۱: دین پناها کی روا باشد که خلق از مستزاد - ملک و اسباب و زن و فرزند را مرهون کنند

قطعه شماره ۸۲: ای خسروی که دست و دل کامگار تو - کار جهان به تیغ جهانگیر می‌کنند

قطعه شماره ۸۳: اول آن است که چون نیت عزلت دارد - بنده زین دایره جمع جدا خواهد بود

قطعه شماره ۸۴: نفس من اگر چه جانبخش است - جگرم غرق خون چو مشک بود

قطعه شماره ۸۵: هلال غره دولت وجیه دولت و دین - که با ضمیر تو خورشید راضیا نبود

قطعه شماره ۸۶: خدایگانا چو شد اشارتت که رهی - به ملک فارس به تحصیل وجه زر برود

قطعه شماره ۸۷: چون سر چاه بلا باز شود بر یعقوب - حال پیراهن یوسف همه پوشیده شود

قطعه شماره ۸۸: دیگر از خرج پرو دخل کمش چندی قرض - هست و فرض است که قرض غرما باز دهد

قطعه شماره ۸۹: ای جوانبختی که در ایام عدلت باد صبح - دختران غنچه را تعلیم مستوری دهد

قطعه شماره ۹۰: ای وزیری که فلک حلقه به گوش در توست - خود فلک را چه دری بهتر ازین می‌باید

قطعه شماره ۹۱: ایا شهی که غبار سپاه منصورت - عذار فتح به خط معنبر آراید

قطعه شماره ۹۲: ای وزیری که دلت همت اگر در بندد - گره عقد ز ابروی فلک بگشاید

قطعه شماره ۹۳: دیگر آن است که محبوب جهان سقری شاه - آمد از بندگی شاه که می‌فرماید

قطعه شماره ۹۴: شبی زبان فصاحت ز منهیان خرد - سوال کرد غرض آنکه مدتی است مدید

قطعه شماره ۹۵: ایا سحاب نوالی که از صریر قلم - به گوش صامعه جز مدحت شما نرسید

قطعه شماره ۹۶: شها که بود که از فیض بخشش تو بدو - گهر به رطل نیامد درم به من نرسید

قطعه شماره ۹۷: ایا شمع جمع و چراغ ملوک - چو پروانه تا چند تابم دهید

قطعه شماره ۹۸: پادشاها عالم از انصاف تو معمور شد - همچنین معموره‌اش را تا ابد معمور دار

قطعه شماره ۹۹: کدام پیک مبارک قدم دعای مرا - برد به حضرت خورشید آسمان مقدار

قطعه شماره ۱۰۰: طریق نیست سفارش به آسمان کردن - که سایه بر سر سکان ربع مسکون دار

قطعه شماره ۱۰۱: شتر وابچه دیار عرب - کرد قیتولهای مردم پر

قطعه شماره ۱۰۲: خسرو اخاک درگه تو مرا - از غبار ذر ور نیکوتر

قطعه شماره ۱۰۳: اگر هزار گنه بنده‌ای کند نبود - چنان بزرگ که اندک جریمه سرور

قطعه شماره ۱۰۴: پریر روز به حمام در فقیری را - به فحش و زجر فرو شست خواجه مغرور

قطعه شماره ۱۰۵: آنکه از کبر، یک وجب می‌دید - از سر خویش تا به افسر هور

قطعه شماره ۱۰۶: ای شهنشاهی که از بهر صلاح مملکت - آهنیت خود تاج سر شد و مرکب سریر

قطعه شماره ۱۰۷: کرا مجال بود کز زبان همچومنی - حکایتی برساند به بارگاه وزیر

قطعه شماره ۱۰۸: عاشثی شمعا از آن رو چون منت - چهره‌ای زردست و چشم اشک پاش

قطعه شماره ۱۰۹: خورده بودم غصه بسیار و طبعم بسته بود - داد حبی مسلهم فرزند مردود حبش

قطعه شماره ۱۱۰: از آبله جرب تن من - شاخی است که غنچه گشت بارش

قطعه شماره ۱۱۱: گر سر ترک کلاه فقر داری ای فقیر - چار ترکت باید اول تا رود کارت ز پیش

قطعه شماره ۱۱۲: قوی و بزرگ و سرافراز و سرخ رو ناگه - به آرزوی تو برخاستم ز مسکن خویش

قطعه شماره ۱۱۳: ای جهانبخشی که روز و شب چو نور آفتاب - فیض احسان تو فایض بر سماوات است و ارض

قطعه شماره ۱۱۴: ای وزیری که ملک جاه تو راست - از سماوات و ارض افزون عرض

قطعه شماره ۱۱۵: ماه گردون سلطنت ناگاه - شد نهان در حجاب میغ دریغ

قطعه شماره ۱۱۶: دارای شرق و غرب که جود و وقار تو - دریا و کوه را همگی برد آب و سنگ

قطعه شماره ۱۱۷: دوش با من خرد از روی نصیحت می‌گفت - کای گرفته ز جهان طبع لطیف تو ملال

قطعه شماره ۱۱۸: پناه زمره اسلام تاج دولت و دین - زهی خرد ز وجود تو کسب کرده کمال

قطعه شماره ۱۱۹: اکمل دولت و دین ای شرف منصب تو - در کمال شرف و قدر ازان سوی کمال

قطعه شماره ۱۲۰: وجیه دین محمد امیر اسماعیل - که رزق خلق خدا را کف تو گشت کفیل

قطعه شماره ۱۲۱: نظام واسطه عقد گوهر آدم - که سلک ملک ز رایش گرفته است نظام

قطعه شماره ۱۲۲: صاحب عادل کمال الدین حسن - ای تو را مه چاکر و کیوان غلام

قطعه شماره ۱۲۳: خدایگانا از حد گذشت و بی مر شد - حدیث فاقه داعی و عرض قصه وام

قطعه شماره ۱۲۴: شاها از میان جان و دل بیگاه و گاه - من دعایت با دعای قدسیان پیوسته‌ام

قطعه شماره ۱۲۵: صاحب قران مملکت ای آصفی که هست - صدر تو قبله عرب و کعبه عجم

قطعه شماره ۱۲۶: ای خداوندی که هر روز از درت - مژده فتحی دگر می‌آیدم

قطعه شماره ۱۲۷: ای کریمی که چون نسیم سحر - باغ خلق تو را هوا دارم

قطعه شماره ۱۲۸: ای خداوندی که از دریای خاطر دم به دم - در ثنایت عقدهای در مکنون آورم

قطعه شماره ۱۲۹: گر خسیسی زیر بالا کرد و بالایت نشست - منع نتوان کرد سلمان نیست اینجا جای خشم

قطعه شماره ۱۳۰: آصف کفایتا لطف و رافتت - با آنکه طبع بنده لطیف است چون کنم

قطعه شماره ۱۳۱: خسرو شمس و غرب شمس الدین - بر همه سروران تویی مخدوم

قطعه شماره ۱۳۲: ای صاحبی که از شرف مدح ذات تو - هر دم چو آفتاب ز موج سماروم

قطعه شماره ۱۳۳: ای وزیری که از خدا همه وقت - روی بخت تو تازه می‌خواهم

قطعه شماره ۱۳۴: خسرو یم یمین امیر علی - صورت رحمت علی علیم

قطعه شماره ۱۳۵: زاهد بگ آفتاب سلاطین شرق و غرب - دارای تاج بخش و خدیو جهان ستان

قطعه شماره ۱۳۶: مردم چشم وزارت، مرکز دور وجود - زبده ارکان و انجم حاصل کون و مکان

قطعه شماره ۱۳۷: پادشاها هر چه گوید پادشه باشد صواب - همگان را آن سخن مبذول باید داشتن

قطعه شماره ۱۳۸: شاعری سحر آفرینم، ساحری معجز نما - خازن گنج ممالک، مالک ملک سخن

قطعه شماره ۱۳۹: ای ز حیای گوهر پاک تو - غرق عرق زاده بحر عدن

قطعه شماره ۱۴۰: ز هجرت نبوی رفته هفصد و چل و چار - در آخر رجب افتاد اتفاق حسن

قطعه شماره ۱۴۱: جهان مجد و معالی رشید دولت و دین - زهی به جاه و جمال تو چشم جان روشن

قطعه شماره ۱۴۲: میر سید می‌شناسی بنده را - تا نجویی زینهار آزار من

قطعه شماره ۱۴۳: حبذا صدر صفحه‌ای که به است - به همه بابی از بهشت برین

قطعه شماره ۱۴۴: صورت لطف الهی شرف ملت و دین - معدن خلق حسن مظهر حق شاه حسین

قطعه شماره ۱۴۵: هر چه تا غایت به نام او مقرر بوده است - همچنان باشدبه نام او مقرر همچنین

قطعه شماره ۱۴۶: چشم من جای تو بود ای نور چشم - رفتی و ماند از تو خالی جای تو

قطعه شماره ۱۴۷: صاحب سلطان نشان دستور اعظم شمس الدین - ای جلال رفعتت را اوج گردون پایگاه

قطعه شماره ۱۴۸: همی خرید خر و گاو و گوسفند و گله - زمان وقف جمال عرب همه ساله

قطعه شماره ۱۴۹: موجب جمعیت نجوم به عقرب - کرد از گردون سوال شاه زمانه

قطعه شماره ۱۵۰: ای تاج سر همه افاضل - ای لطف تو روح را سکینه

قطعه شماره ۱۵۱: بر بتان، حسن و جوانی مفروش - ای جوان گرچه به غایت خوبی

قطعه شماره ۱۵۲: محیط کوه و قار آفتاب ابر عطا - که آسمان بزرگی و اختر دادی

قطعه شماره ۱۵۳: در ره بغداد کز هر جانبی - ناله افتاده باری آمدی

قطعه شماره ۱۵۴: ای وزیری که گر ز کلک تو ابر - داشتی مایه در چکانیدی

قطعه شماره ۱۵۵: ایا دریای جود و کان همت - که گردون مروت را مداری

قطعه شماره ۱۵۶: ز دور دایره این محیط پرگاری - نصیب من همه سرگشتگی است پنداری

قطعه شماره ۱۵۷: ایا کار و بار اعتباری نداری - بر شاه دلشاد کاری نداری

قطعه شماره ۱۵۸: به حق المعرفت هر کس چه داند کازر و نی را - منش دانم بد اندیشی است بد نفسی بد آموزی

قطعه شماره ۱۵۹: چو بر طلول دیار حبیب بگذشتم - که کرده بود خرابش جهان ز بی باکی

قطعه شماره ۱۶۰: هر که خواهد که بود پیش سلاطین بر پای - همچو شمعش نگریزد ز ثبات قدمی

قطعه شماره ۱۶۱: مرحبا ای آصف جم قدر کیوان رفعتم - کز سم اسب به مژگان گرد ره بزدودمی

قطعه شماره ۱۶۲: سپهرا من از شادیت غارغم - مرا چون توانی که غمگین کنی

قطعه شماره ۱۶۳: جهنمی زنک زن ....... - مشابه است به بی دولتی و بی دینی