حرف آخر قافیه

شماره ۱ - تقاضای کاه: که خواستم از تو زابلهی من - گفتی که رهیم نیست اینجا

شماره ۲ - آفتاب راد نیست: من عجب دارم همی از شاعران - تا چرا گویند راد است آفتاب

شماره ۳ - لغز شمشیر: چیست آن آتش با گونه آب - سربسر پر در و لولوی خوشاب

شماره ۴ - شکایت از دوری: هست سوگندم بنام آنکه هست - پیش علمش ذره همچون آفتاب

شماره ۵ - کمال الدین محمود: دوستی دی سخنی خوش میگفت - دوستی کو بسخن استادست

شماره ۶ - نکوهش فرستنده شراب بد: ای کریمی که دام منت را - کرم و بخشش تو دانه ماست

شماره ۷ - اشتیاق بلقای دوست: بخدای قدیم و قادر و حی - که جز او حی جاودانی نیست

شماره ۸ - نیز هم: بخدائی که هر که بنده اوست - در دو عالم حقیقت آزادست

شماره ۹ - مدحت بی‌نعمت: از من اکنون هرکسی را آرزوی مدحتست - رایگان بی‌آنکه بر من هیچ کس را نعمتیست

شماره ۱۰ - ذم عجب و کبر: با چنین کوتهی و مختصری - از تو این کبر و عجب بوالعجبیست

شماره ۱۱ - تواضع: بر چو من بنده گر قیامی کرد - آنکه مطلق جهان مستوفاست

شماره ۱۲ - تکذیب حاسدان: بخدائی که رازهای ضمیر - پیش علمش برهنه و فاشست

شماره ۱۳ - شوق حضور: بخدائی که علم واسع او - پاک از هر چه شبهتی و شکیست

شماره ۱۴ - شکایت از حرمان: ایا صدری که خورشید فلک را - به پیش رای تو بر خاک خدست

شماره ۱۵ - شکوه از درد چشم: ای بلبلی که وقت ترنم ز نغمه ات - سطح محیط گنبد پیروزه پرصداست

شماره ۱۶ - تقاضای رسم: ای کریمی که در جهان کرم - کس چو تو صدر بنده پرور نیست

شماره ۱۷ - تقاضا: خداوندا کمینه چاکر تو - کت اندر بندگی یکروی و یکتاست

شماره ۱۸ - تقاضا: ای کریمی که در جهان کرم - بخشش بی ریات عادت و خوست

شماره ۱۹ - هنر و حرمان: هر که را از هنر نصیبی هست - دان که بر قدر آنش حرمانیست

شماره ۲۰ - فرق میان دشمن و دوست: ای صدر دوست پرور دشمن نواز راد - لفظی شنو که ان همه مغزست و پوست نیست

شماره ۲۱ - وجود حاضر و غایب: بدان خدای که ذات مقدس او را - حدوث و کثرت و امثال این معایب نیست

شماره ۲۲ - پیام بیار: سلام من برسان ای نسیم باد صبا - بدان دیار که آنجا مقام یار منست

شماره ۲۳ - خوش بودن با ناخوشی: بخدائی که قدرتش بر صنع - هیچ محتاج آب و آتش نیست

شماره ۲۴ - قناعت: تا حصه قناعت گشتست ملک من - وا رسته ام زعشوه دو نان پیچ پیچ

شماره ۲۵ - مرد از عقل محترم است: ای کریمی که پشت چرخ فلک - پیش تو سال و مه بخم باشد

شماره ۲۶ - پیری: وقت است دلا اگر بترسی - گر آدمی از عدم بترسد

شماره ۲۷ - موی سپید: موی سپید چیست ندانی زبان مرگ - زیرا که هر که دید ز خود ناامید شد

شماره ۲۸ - خرابی بن و خلل سقف: هر که را شد فراخ سفره زیر - دانکه بر چشم او پدید آید

شماره ۲۹ - پوزش و سپاس: دوش عقلم که نیست گفت ای آن - کت خرد عمر بی وفا گوید

شماره ۳۰ - شیشه آب: قدری می صاف کهنی خواسته بودم - زانکسکه اگر راست بگویم نه کسی بود

شماره ۳۱ - قاروره بیمار: پاره‌می بخواستم ز نجیب - زان می ناب کز زبیب برند

شماره ۳۲ - آب بجای می: ای بزرگی که پایه قدرت - اولش غایت کمال بود

شماره ۳۳ - اشتیاق: بخدائی که چنبر گردون - حلقه میم ملک او آمد

شماره ۳۴ - ذم زاد بوم: چند گوئی مرا که مذمومست - هر که او ذم زاد بوم کند

شماره ۳۵ - طالع: نه بکوشش درست روزی خلق - یا بجد و بجهد دادستند

شماره ۳۶ - تکیه بدنیا: کسی کودل درین محنت سرابست - تو چونان دان که او رائی ندارد

شماره ۳۷ - آدمی و دنیا: آدمی زینجا نخواهد برد هیچ - گر سکندر گردد و قارون شود

شماره ۳۸ - تهنیت عید: ای لقای تو عید اهل کرم - عید اضحی ترا همایون باد

شماره ۳۹ - زاده سپاهان: ای که همای کرم طبع تو - عالم در سایه پر پرورد

شماره ۴۰ - جواب مجدالدین همگر: یک قطعه سوی بنده فرستاد مجددین - کان را بصد قصیده نشاید جواب کرد

شماره ۴۱ - سپاس: ای بزرگی که ز شیرین سخنت - عقل از جام نکت می نوشید

شماره ۴۲ - عذر تقصیر خدمت: ای کریمی که همای نظرت - بر ولی تو همایون آمد

شماره ۴۳ - این قطعه از دیگری است در مدح جمال الدین: شعر مخدوم من جمال الدین - که چو گل بردم سحر گه بود

شماره ۴۴ - جواب مجیر بیلقانی: هجو میگوئی ای مجیرک هان - تا ترا زین هجا بجان چه رسد

شماره ۴۵ - آری شود ولیک بخون جگر شود: ایخسروی که هر که کند بندگی تو - هم تاج بخش گردد و هم تاجور شود

شماره ۴۶ - غم خان و مان: تا کی غم خان و مان و فرزند - چند انده نان و جامه تا چند

شماره ۴۷ - خوان از خون: خوان میفکند کنون مسلمانان - آن خواجه که سگ بر او شرف آرد

شماره ۴۸ - کیفر مجیرالدین بیلقانی در هجای اصفهان: زاول که نفس ناطقه را از شعاع عقل - ایزد به لطف خویش و به رحمت بیافرید

شماره ۴۹ - صائم الدهر: صائم الدهر اسبکی دارم - که بده روز روزه نگشاید

شماره ۵۰ - خطاب بصدرالدین: ایا صدری که چرخ پیر چون تو - جوانی در همه معنی نیارد

شماره ۵۱ - مولانا ترازوست: مرا گویند مولانا ترازویی‌ست کز عدلش - نه میل این یکی دارد نه قصد آن دگر دارد

شماره ۵۲ - ترهات: دوستی در سمر کتابی داشت - پیش من صفحه ازان میخواند

شماره ۵۳ - عشوه و تمویه: از منت شرم نیامد که پس از چندین مدح - وعده های تو همه عشوه و تمویه بود

شماره ۵۴ - فضل خواجه: ترا فضل بر دیگری بیش ازین نیست - که تو میدهی چیز و او می ستاند

شماره ۵۵ - عاقل: چرا باید که عاقل بهر روزی - بر هر ناسزا پرواز گیرد

شماره ۵۶ - خامه و خط: ای ز خورشید رای روشن تو - جوهر عقل کرده استمداد

شماره ۵۷ - خدمت رکن الدین: بخاک پای رکن الدین اگر چه - مرا پیوسته او بی برگ دارد

شماره ۵۸ - قسم بمعبود: بمعبود بیچون که چون گفت کن - ز کتم عدم جان زمین بوس کرد

شماره ۵۹ - تشریف: نشوم من ز تو خرسند بتحسینی و بس - که گر احسنت نگوئی تو چو تو صد گویند

شماره ۶۰ - برد نشابوری: بیکی برد اشارت کردم - سوی آنکس که چنونبود راد

شماره ۶۱ - جبه و دستار: جبه و دستار افزونی که من در خدمتت - بارها بفروختم این بار می‌باید خرید

شماره ۶۲ - اسراف مکن: اسراف مکن ببذل مالت - کز سیم و زرت نمیگزیرد

شماره ۶۳ - ذکر خیر بعد از مرگ: تا زنده ایم بر من و تو گفتگو کنند - از بعد ما حدیث من و تو نکو کنند

شماره ۶۴ - مجدالدین: خداوندا تو آنشخصیکه چشم چرخ فیروزه - نبیند در هزاران دور اگر چون تو بشر جوید

شماره ۶۵ - دوری: بدانخدای که بی گرد موکب امرش - غبار صبح برین سبز طاق ننشیند

شماره ۶۶ - وظیفه: شاعری را اگر دهی دشنام - بر تو آنرا وظیفه پندارد

شماره ۶۷ - شیخ ابوعامر: خسروا زاصطبل تو کو معمور باد - وارث اعمار اسبان شیخ ابوعامر رسید

شماره ۶۸ - دروغ: الله الله مگرد گرد دروغ - ورچه در گردن تو یوغ بود

شماره ۶۹ - صبر: دوستی گفت صبر کن زیراک - صبر کار تو خوب زود کند

شماره ۷۰ - اسبک: دعاگو اسکبی دارد که هر روز - ز عشق کاه تا شب میخروشد

شماره ۷۱ - شوق: بخدائی که رخت عزت او - در سرای کهن نمی گنجد

شماره ۷۲ - مقتدایان شهر: خواجگان را نگر برای خدا - کاندر این شهر مقتدایانند

شماره ۷۳ - سهل ممتنع: برای دست تو رای کرم چو سهل آمد - چرا ببخت من این سهل ممتنع گردد

شماره ۷۴ - باد صبا: دم عیسی است مگر باد صبا - که دل مرده بدو زنده شود

شماره ۷۵ - شمسه نرگس: ای ملک به‌دیدار تو چون باغ به‌گل شاد - عالم به‌وجود تو چو روح از جسد آباد

شماره ۷۶ - خدایگان شریعت: خدایگان شریعت علاء دین رسول - رسول عزم تو از باد تیز تر گذرد

شماره ۷۷ - ذم زاد بوم: چند گوئی مرا که مذمومست - هر که او ذم زاد بوم کند

شماره ۷۸ - مغز معنی: چون ز مدح تو بر اندیشیدم - مغزی از پوست ببیرون آمد

شماره ۷۹ - انقلاب اصفهان: دیدی تو اصفهانرا آنشهر خلد پیکر - آن سدره مقدس آن عدن روح پرور

شماره ۸۰ - خوان خواجه: خواهی که نزد خواجه قبولی بود ترا - منشین بخوان او برو از نان او مخور

شماره ۸۱ - نان تهی و نام نکو: گفتم بجوانی که بعالم در - من مرد ندیدستم از و بهتر

شماره ۸۲ - پاس راز: بخدائی که علم واسع او - از سرایر جدا نشد هرگز

شماره ۸۳ - شهر پر آشوب: این چه شهریست سراسر آشوب - وین چه قومند سراسر تلبیس

شماره ۸۴ - مجیرالدین بیلقانی در مدح جمال الدین گفته: قسم بواهب عقلی که پیش رای قدیم - یکیست چشمه خورشید و سایه عنقاش

شماره ۸۵: ای آفتاب برج سیادت روا مدار - گر بر مثال جاه تو انجم شود نقط

شماره ۸۶ - بحث علمی: اختلاف اهل علم از روی دانش رحمتست - زان که کفر از حجت ایشان شدست اندر گریغ

شماره ۸۷ - شهر اصفهان: نیست شهری چو شهر اصفاهان - بحقیقت ز شهرهای عراق

شماره ۸۸ - شهر گنجه: چو شهر گنجه اندر کل آفاق - ندیدستم حقیقت در جهان خاک

شماره ۸۹ - بنده نوازی: حقتعالی اندرین دنیای دون - بندگان نیک را بنواخت نیک

شماره ۹۰ - مرگ: آه ازین دور چرخ و گوش افلاک - آه ازین اختران کجرو نا پاک

شماره ۹۱ - راست گوئی: مرد باید که راستگو باشد - ور ببارد بلا بر او چوتگرگ

شماره ۹۲ - غفلت: چند گویی که عیش نیست به کام - چند گویی که کار نیست به برگ

شماره ۹۳ - فتلق سعددین: آفتاب مطلع اقبال قتلق سعد دین - ای بنور رای روشن کرده اسرار ازل

شماره ۹۴ - تقاضای کاه: ای کریمی که هست گاه کرم - دل و دست تو کان و دریابم

شماره ۹۵ - دوری از خدمت: بخدائی که فیض رحمت او - کرد از بند حرص آزادم

شماره ۹۶ - انتظار: دخل عمرم خرج شد در انتظار - گرچه من بر صبر کردن قادرم

شماره ۹۷ - قهرمان شریعت: بخدای ار چهار بالش شرع - حاکمی چون تو دیده در عالم

شماره ۹۸ - عدل: خسروا عدل کن همیشه ازانک - خوب نبود ز شهر یاران ظلم

شماره ۹۹ - بزرگی در اصل: هر که در اصلش بزرگی بوده است - آن ازو هرگز نگردد هیچ کم

شماره ۱۰۰ - دو خواجه تاش: من بنده و اسب هر دو امروز - بر درگه تو دو خواجه تاشیم

شماره ۱۰۱ - یخ بندی طبع: مرا ایزد تعالی خاطری داد - که دایم با فلک بودی عتابم

شماره ۱۰۲ - خواجه غافل: خواجه را دیدی تو تا بنشست بر دیوان ملک - خود خبر داری که من از غصه‌اش چو نمی‌زیم؟

شماره ۱۰۳ - سوزیان: خشمت آمد که من ترا گفتم - که ترا عاشقم خطا گفتم

شماره ۱۰۴ - دوری: بخدائی که عقل کلی را - بر درش سر بر آستان دیدم

شماره ۱۰۵ - خلعت خاص: ای بزرگی که دست نعمت تو - هست بر نام نیک سر پوشم

شماره ۱۰۶ - نان به زر: گفتم چو بسته‌ام کمر بندگی تو - بهر میان خویش ز جوزا کمر خرم

شماره ۱۰۷ - یکباره بکش: نه ترا رای که در من نگری - نه مرا زهره که در تو نگرم

شماره ۱۰۸ - در بسته: گفتند دی مرا که بر خواجه میروی - گفتم چو راه یابم آنجا بسر روم

شماره ۱۰۹ - ترک هجا: اگر من فی المثل در هجو کوشم - بنزد عقل کی معذور باشم

شماره ۱۱۰ - نفاق و بخل: نفاق و بخل در اهل سپاهان - چنان چون تشنگی در ریگ دیدم

شماره ۱۱۱ - پیری: در آینه تا نگاه کردم - یک موی سفید خویش دیدم

شماره ۱۱۲ - مردم سپاهان در زمان پیش: سگ به از مردم سپاهانست - بوفاق و وفا و پویه و دم

شماره ۱۱۳ - حرمت پدر و مادر: بشنو از من نصیحتی که ترا - کار هر دو جهان شود بنظام

شماره ۱۱۴ - دل برده: بر نرگس تو رفتم بهزار لابه گفتم - دل برده بازپس ده که دل دگر ندارم

شماره ۱۱۵ - قطعه: خداوندا بدین حالت من از شکر و ثنا گفتن - نپردازم همی حقا که چیزی دیگر اندیشم

شماره ۱۱۶ - روزگار کرم: گذشت نوبت احسان و روزگار کرم - چه وقت می بکند باز روز کار کرم

شماره ۱۱۷ - عقل بیدار: بخدائی که مهر معرفتش - کرد توفیق عقل بیدارم

شماره ۱۱۸ - قسم: بخدائی که بر خداوندان - فرض کردست بندگی کردن

شماره ۱۱۹ - پادشاه شریعت: آیا پادشاه شریعت که هست - ز اوصاف تو قاصر افکار من

شماره ۱۲۰ - مشورت: یک نصیحت بشنو از من کاندران نبود غرض - چون کنی رای مهمی تجربت از پیش کن

شماره ۱۲۱ - تعزل: ای حسن بسته برقمرت رنگ ارغوان - وایزد نهاده برشکرت شکل ناردان

شماره ۱۲۲ - شکر تشریف: دوستی دی بر من آمده بود - دوستی بس ظریف و بس موزون

شماره ۱۲۳ - پوستین: پوستینی بخواستیم از تو - تا زمستان بسر بریم در آن

شماره ۱۲۴ - کام دل: چند گوئی که روز برنائی - دستی آخر بکام دل برزن

شماره ۱۲۵ - تحفه: ای شده فر شکوه مسندت - هم جمال ملت و هم زین آن

شماره ۱۲۶ - آل پیغمبر: کاشکی برخاستستی روز حشر - جمع گشتی باز این اجزای من

شماره ۱۲۷ - خواهش کارد: یک کارد بخواستم ز تو روزی - گفتی بدهم تو آن بمن وا کن

شماره ۱۲۸ - خاطر وقاد: خاطری دارم چنان وقاد وتیز و تند رو - کز ضمیر غیب اگر خواهی ترا بدهد نشان

شماره ۱۲۹ - غله: ای آنکه بنزد عقل فاضلتر - از آب حیات خاک پای تو

شماره ۱۳۰ - رسم: خواجه محترم ربیب الدین - بامن آن بر و آن لطایف کو

شماره ۱۳۱ - دعا و ثنا: ای بر میان چرخ کمر از وفای تو - وی بر زبان خلق دعا و ثنای تو

شماره ۱۳۲ - هجو گفتن: مراخود نیست عادت هجو گفتن - که کردستم طمع زین قوم کوتاه

شماره ۱۳۳ - شیشه می: برف آمد و راه ما ببستست - بی می سردست تا بخانه

شماره ۱۳۴ - فراق: عالم الاسرار آگاهست آن کز قدرتش - در بهاران تازه دارد روی هر پژمرده

شماره ۱۳۵ - موی سپید: هر چه موی سپید بینی تو - دست در دامن بهانه زنی

شماره ۱۳۶ - هجای روا: اگر در شعر من زین پس یکی بیت هجا گفتم - مرا معذور باید داشت چون آن بیت میخوانی

شماره ۱۳۷ - مدیح: اگر مدیحت گویم نیابم از تو عطا - وگر نگویمت از من همی بیازاری

شماره ۱۳۸ - شادی و غم: هر شادی و غم که هست اندر دهر - بر زهره و بر زحل همی بندی

شماره ۱۳۹ - مزبله دیو: تا کی ایدل تو درین مزبله دیو زحرص - خویشتن را زره عقل و خرد گم بینی

شماره ۱۴۰ - کبر و غرور: آن شنیدستی که نمرود از مقام افتخار - می بسودی بر سر گردون کلاه سروری

شماره ۱۴۱ - دوری: بخدائی که پس از طاعت او - نیست چون خدمت تو بندگیی

شماره ۱۴۲ - پایداری: خداوندا چنین گفتست حاسد - که می‌باشد مرا جای دگر رای

شماره ۱۴۳ - نام نکو: اندر این عهد که قحط کرمست - بنه از نام نکو انباری

شماره ۱۴۴ - سوم چه فرمائی: بزرگوارا در انتظار بخشش تو - نمانده است مرا طاقت شکیبائی

شماره ۱۴۵ - نکبت جهان: اگر شلواربند مادر تو - چو بند سفره تو بسته بودی،

شماره ۱۴۶ - وفا: چیست از نیکوئی که نیست ترا - ای دریغا گرت وفا بودی

شماره ۱۴۷ - ابر کمانگیر: زهی ابری که شرق و غرب عالم - ز راه دیده در لولو گرفتی

شماره ۱۴۸ - بیچاره آدمی: دی هر که دید سلطنت و کار و بار تو - گفت از تعجب اینت ستمگاره آدمی

شماره ۱۴۹ - مرگ و سوگ: از مرگ تو نشست بهر گوشه ماتمی - وزسوگ تو بخاست زهر کلبه شیونی

شماره ۱۵۰ - در جواب رشیدالدین وطواط: خدایگان افاضل رشید دولت و دین - جهان سروری و عالم هنرمندی

شماره ۱۵۱ - یک دل – بادودل: دو یار اربیک جای میداشتی - که یکدم یکی را بنگذاشتی

شماره ۱۵۲ - دل گشا: دل گشائی چو قبا درپوشی - جان ببندی چو دهن بگشائی