|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
پیشخان کاربر
|
|
اشعار و ابیات نشانشدهٔ کاربر
|
|
اعلانهای کاربر
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شمارهگذاری خطوط
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به بیان این نکته میپردازد که برتری و فضل انسانها بر یکدیگر تنها به دادن و گرفتن وابسته است. وقتی که کسی چیزی را میدهد و دیگری آن را میگیرد، در واقع این تبادل باعث میشود که برتری معنایی نداشته باشد. در نهایت، وقتی طمع و انتظار از بین برود، حتی کسانی که فکر میکنند از دیگران برترند، درمییابند که خود را کمتر از دیگران نمیدانند.
هوش مصنوعی: توانایی تو در کمک به دیگران بیشتر از این نیست که تو چیزی به او میدهی و او از آن بهرهمند میشود.
هوش مصنوعی: اگر تو به مقام و فضیلت میرسی و کسی آن را از تو نمیگیرد، پس چه تفاوتی میان تو و او وجود دارد؟
هوش مصنوعی: زمانی که امید و انتظار به پایان رسید، همسر خواجه به خود میبالد و تصور میکند که او نیز در مقام و ارزش هیچ کم از خواجه ندارد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
همه موبدان را ز لشکر بخواند
به خوبی چه مایه سخنها براند
به حی بنی شیبه در کس نماند
که او نامهٔ عشق گلشه نخواند
هرآنکس که پیرامنش بُد براند
خود و دایه جادو و شاه ماند
سر و پایش لرزنده چون بید ماند
ز دیده بسی خون دل برفشاند
تکاور بدان خانه ریگ راند
خدای جهان را به یاری بخواند
معرفی ترانههایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.