حرف آخر قافیه

غزل آغازین - شماره ۱: شد خاک راه این سر سودا نوشت ما

شماره ۲: ز روی لطف بکن بوسه‌ای حوالۀ ما

شماره ۳: پر کن بدور لعل نگارم پیاله را

شماره ۴: اگر نه زلف تو میبرد در پناه مرا

شماره ۵: جز ناله نیست مونس جان دل ربوده را

شماره ۶: به عاشقان خود بنما جمال عالم آرا را

شماره ۷: لعل لب تو شفاست ما را

شماره ۸: کردی ز غم آباد چو کاشانۀ ما را

شماره ۹: باز نما به مطربان نغمۀ جان گداز را

شماره ۱۰: هر لحظه سیل دیده به خون می‌کشد مرا

شماره ۱۱: کجا شد هودج لیلی که مجنون است از او دل‌ها

شماره ۱۲: ای خاک درت سجده‌گه جمله جبین‌ها

شماره ۱۳: ای طاق دو ابروی تو محراب جبین‌ها

شماره ۱۴: مده هر دم سر آن زلف را تاب

شماره ۱۵: خطت را بدایت به غایت خوش است

شماره ۱۶: مرا دلیست که در وی بجز محبت نیست

شماره ۱۷: وصف کمال حسن تو ورد دوام ماست

شماره ۱۸: عشقت چو به قصد عقل و جان رفت

شماره ۱۹: کدام سینه که مجروح و دل فگار تو نیست

شماره ۲۰: خوشا دلی که به مهر وی و نشانه اوست

شماره ۲۱: چو عقد سنبل تو عقده بر جبین انداخت

شماره ۲۲: کسی که عشق تو ورزید با فراغ نرفت

شماره ۲۳: بسم نبود که زلفت بقصد دین برخاست

شماره ۲۴: قدم به پرسش من رنجه کن به رسم عیادت

شماره ۲۵: با لعل جان فزای تو آب زلال چیست

شماره ۲۶: قدت سرو گفتیم و رویی نداشت

شماره ۲۷: امروز ز نو دلبر ما خوی دگر داشت

شماره ۲۸: دلم را جز غمت سودی نماندست

شماره ۲۹: دل بسی گردید چون زلف تو دلداری نیافت

شماره ۳۰: تا به تیغ ستم اندر دل من چاک انداخت

شماره ۳۱: از عنبرت غبار چو بر یاسمین نشست

شماره ۳۲: چو بر دل لشکر دل از کمین ریخت

شماره ۳۳: دلبرا در کشتن ما خود بگویی سود چیست

شماره ۳۴: خوش بود که تیرش به دل ما گذری داشت

شماره ۳۵: هر سر که بوی سنبل تو در دماغ داشت

شماره ۳۶: آنکو دل خود به خار ننهاد

شماره ۳۷: جان ز تن رفت و دل اندر عقد گیسویت بماند

شماره ۳۸: زلف و رخ تو چون شب مهتاب نماید

شماره ۳۹: خوب رویان چو صید عام کنند

شماره ۴۰: دانی که جان به فکر لبت در چه حال بود

شماره ۴۱: از کمان خانه چو خوبان سحری بگشایند

شماره ۴۲: ز زلف تو جان چون شود فارغ آیند

شماره ۴۳: دل بی غم تو چرا نشیند

شماره ۴۴: دیده از دیدن تو بس نکند

شماره ۴۵: با آنکه درین سینه ز زخم تو بسی بود

شماره ۴۶: چو جان خیال لبش در درون بگرداند

شماره ۴۷: هر لحظه بر دلم ز تو گر صد بلا رسد

شماره ۴۸: هرچه آن سرو ناز می‌گوید

شماره ۴۹: تیرت ار پیکان خونین از جگر بیرون برد

شماره ۵۰: مژه‌اش صف زد و با خنجر و بس تیز آمد

شماره ۵۱: جز تحفه جان عاشق درویش ندارد

شماره ۵۲: در مجالس گر سخن زان لعل میگون می‌رود

شماره ۵۳: تا دل نظری به حال خود کرد

شماره ۵۴: بهر خدنگ کز آن یار برگزیده رسد

شماره ۵۵: چو دلبران به دل ما سه چیز می‌جویند

شماره ۵۶: چون دلبران ز زلف سیه تاب می‌دهند

شماره ۵۷: رخش آتشم در درون می‌برد

شماره ۵۸: یک ذره بدان دهن که گوید

شماره ۵۹: کاری ندارم در جهان جز گریه در کردار خود

شماره ۶۰: دلم پیکان او را در جگر دید

شماره ۶۱: ترسم آن سرور خوبان ستمش یاد آید

شماره ۶۲: عمر بگذشت بدو سال اگر باز آید

شماره ۶۳: بر گلت از عرق گلاب افتاد

شماره ۶۴: ز بهر تیر تو میل (میلم) بهر مغاک برد

شماره ۶۵: با سلسلۀ زلفی دل میل بسی دارد

شماره ۶۶: با آنکه دل به درد تو بس دردمند بود

شماره ۶۷: بجز کوی تو دل منزل نگیرد

شماره ۶۸: یار بر من دود دل‌ها می‌کشد

شماره ۶۹: درد تو جان من به جز این تن نمی‌کشد

شماره ۷۰: امشب دلم به فکر دهان تو تنگ بود

شماره ۷۱: هزار شکر که جنت دوام خواهد بود

شماره ۷۲: ترک من دیگر به غوغا می‌رود

شماره ۷۳: دل دید قدت ز قامت افتاد

شماره ۷۴: گرچه دل ز آتش هجران تو داغی دارد

شماره ۷۵: مرا گر در نظر گلزار باشد

شماره ۷۶: زلف مشکین را چو خوبان بر رخ زیبا نهند

شماره ۷۷: میکشد روی دلم هر دم به مهروی دگر

شماره ۷۸: دل را چو نیست جز غم تو همدمی دگر

شماره ۷۹: جانا ز دل خدنگ جفا را تو باز دار

شماره ۸۰: لعلت از کوثر به معنی پاک تر

شماره ۸۱: تا خیال قامتت بگذاشت ما را در ضمیر

شماره ۸۲ - در حاشیه این غزل این دو بیت را که از مولانا دانسته، آورده است: هر که را سینه پر صفا نبود - خرقه پوشیدنش روا نبود، هر که در خرقه ناتمام بود - خرقه بر قد او حرام بود: مرا درد تو در جان حزین بس

شماره ۸۳: ای دل ز خودی خود جدا باش

شماره ۸۴: بنما طلعت موجه خویش

شماره ۸۵: خواهم امروز عتابی بکنم با دل خویش

شماره ۸۶: مرغ دل راست عزم مسکن خویش

شماره ۸۷: مرا خوش است به درد خود و جراحت خویش

شماره ۸۸: با نی شکر بگو که ننازد به قند خویش

شماره ۸۹: به فکر سر دهانت چو غنچه‌ام دل تنگ

شماره ۹۰: دل ز کار و بار عالم سر به سر برکنده‌ام

شماره ۹۱: بی تو به گلشنم نکشد دل به باغ هم

شماره ۹۲: بی گل روی تو نبود میل سوی گلشنم

شماره ۹۳: خونم از مستی طریق عقل را گم می‌کنم

شماره ۹۴: بر خاک رهت ما سر تسلیم نهادیم

شماره ۹۵: چو روز فرقت آن مه وداع دل کردم

شماره ۹۶: آن جان من و روان مردم

شماره ۹۷: چو چشم تو من فتنه جویی ندارم

شماره ۹۸: چون در صفت آن لب شکر شکن آیم

شماره ۹۹: از آن ساعت که روی آن بت پیمان شکن دیدم

شماره ۱۰۰: چرا ز درد غم یار خود بغم باشیم

شماره ۱۰۱: خواهم که با تو قصه خود در میان نهم

شماره ۱۰۲: به عشق آن میان شد مدتی با من سمر بندم

شماره ۱۰۳: مرا گر هجر دل بر آتش است و دیده دریا هم

شماره ۱۰۴: تا دل به قید زلف دل‌آرام بسته‌ایم

شماره ۱۰۵: به پیش عارض او عرض آفتاب مکن

شماره ۱۰۶: گویا بگذشتی ز چمن با رخ گلگون

شماره ۱۰۷: آمد نگار بر در دل دیده باز کن

شماره ۱۰۸: ما را درون پرآتش و غافل نگار از آن

شماره ۱۰۹: عمر در صبر شد و وعدۀ دیدار همان

شماره ۱۱۰: ای جان فدای جمله به شمشیر جنگ تو

شماره ۱۱۱: تا کی کنیم آتش دل را نهان از او

شماره ۱۱۲: دل و جگر به غم تو کباب شد هر دو

شماره ۱۱۳: جانا به لطف خویش به ما یک سخن بگو

شماره ۱۱۴: خوشا شب تا سحر با او نشسته

شماره ۱۱۵: ماییم ز عشق مست رفته

شماره ۱۱۶: اگر از دهان تو زد لاف پسته

شماره ۱۱۷: ای نسیم از دوست اعلامی بده

شماره ۱۱۸: خطت طعنه بر مشک و عنبرزده

شماره ۱۱۹: تا مردمک دیده من حسن تو دیده

شماره ۱۲۰: بگو به یار که کاشانه که می‌پرسی

شماره ۱۲۱: دو زلف سرکش دلبند داری

شماره ۱۲۲: دلا گر عشق مهروئی نداری