گنجور

 
شاهدی
شاهدی » دیوان فارسی » غزلیات »

شمارهٔ ۴۳

دل بی غم تو چرا نشیند

جز دل غم تو کجا نشیند

گردی که ز نعل مرکبت خاست

در دیده چو توتیا نشیند

از بهر غبار خاک کویت

دل بر گذری هوا نشیند

سروم چو کنار آب جو دید

بر گوشه چشم ما نشیند

چون درد تو شد دوای دلها

بی درد دلم کجا نشیند

بالای تو چون بلای جان است

بنشین که دمی بلا نشیند

چو سرو تو شاهدی نداری

با عشق بگو ز پا نشیند