حرف آخر قافیه

شماره ۱: مزن شانه به زلف پرشکن را - مپوش از سنبل تر یاسمن را

شماره ۲: عجب دارم از آن زلف چلیپا - که دارد صد هزاران دل در آن جا

شماره ۳: بهار آمد گلستان شد مطرا - شدند از نوعنا دل مست و شیدا

شماره ۴: بتا آهسته تر بردار پا را - از این دام بلا بردار ما را

شماره ۵: اگر خواهی بسوزانی جهان را - رخی بنما بیفشان گیسوان را

شماره ۶: به رخ جا داده ای زلف سیه را - به کام عقرب افکندی تو مه را

شماره ۷: مرا خلد برین دی بودیم جا - کنونم دوزخ است امروز ماوا

شماره ۸: به دست آن بت طاووس زیبا - میان عاشقان شد فتنه برپا

شماره ۹: به زیر پرده آن روی دل آرا - بود چون شمع در فانوس پیدا

شماره ۱۰: بگو آن قاصد نیکو لقا را - ببر بر دوستان پیغام ما را

شماره ۱۱: خوش آن ملک و خوش آن دلبر خوش آن جا - خوش آن جایی که دلبر کرده ماوا

شماره ۱۲: سوار خنگ خوش رفتارم امشب - روانه جانب دلدارم امشب

شماره ۱۳: دلم در نزد جانانست امشب - چو مرغ نیم بریانست امشب

شماره ۱۴: نسیم روح پرور دارد امشب - شمیم زلف دلبر دارد امشب

شماره ۱۵: سحرگه زورق سیمین مهتاب - چو در دریای اخضر گشت غرقاب

شماره ۱۶: بگو با دلبر ترسایی امشب - چه می شد گر که بی ترس آیی امشب

شماره ۱۷: صنم تا کی دل ما را کنی آب - دل نازک ندارد این قدر تاب

شماره ۱۸: خروس عرش بی غوغاست امشب - طلوع صبح ناپیداست امشب

شماره ۱۹: تو که ای دل مکان در کوی یار است - تو که روز و شبان آنجا قرار است

شماره ۲۰: نگارا شربت از لبهات بفرست - گلاب از گوشه چشمات بفرست

شماره ۲۱: سر زلف تو جانا لام و میم است - چو بسم الله الرحمن الرحیم است

شماره ۲۲: مرا این زندگی از بوی یار است - وگرنه جان بدین پیکر چه کار است؟

شماره ۲۳: بتا بر طرف معجر کن نقابت - مهل بی پرده مانند آفتابت

شماره ۲۴: اسیرم کرده چشم مستت ای دوست - قتیلم کرده تیر شستت ای دوست

شماره ۲۵: رخ تو کعبه و محراب ابروت - صفا و مروه این چشمان جادوت

شماره ۲۶: دل من همچو رستم در عتابست - چو توران ملک سلم از او خرابست

شماره ۲۷: گهی دل مسکنش در کنج لبهات - گهی در حلقه زلف چلیپات

شماره ۲۸: اگر دانی که فردا محشری نیست - سئوال و پرسش و پیغمبری نیست

شماره ۲۹: رخ تو آتش و زلف تو دود است - مرا زین سردمهریها چه سود است؟

شماره ۳۰: اگر از رخ براندازی نقابت - کنند مردم خیال آفتابت

شماره ۳۱: کنم مدح خم ابروت یا روت - نهم نام لبت یاقوت یا قوت

شماره ۳۲: رخت تا در نظر می آرم ای دوست - خودم را زنده می پندارم ای دوست

شماره ۳۳: هر آن کس عاشق است از دور پیداست - لبش خشک و دو چشمش مست و شیداست

شماره ۳۴: دلا امشب نه وقت قال و قیل است - نه هنگام حکایات طویل است

شماره ۳۵: خداوندا جوانیم بسر رفت - درخت شادکامی بی ثمر رفت

شماره ۳۶: جهان رفت و جوانی و چمن رفت - گل نسرین و سرو و یاسمن رفت

شماره ۳۷: سر و زلف سیاهت شام یلداست - طلوع صبح در جیب تو پیداست

شماره ۳۸: نه پر دارم که پروازم به کویت - نه پا دارم گذار آرم به سویت

شماره ۳۹: به دارالملک تن دل پادشاهست - جوارح در اطاعت چون سپاهست

شماره ۴۰: هنوزم بوی زلفش در مشام است - هنوزم ذوق لبهایش به کام است

شماره ۴۱: برفت آن یار و از ما مهر برداشت - خیالش هم مرا آسوده نگذاشت

شماره ۴۲: دل آگه چه محتاج برید است - چه حاجتمند پیغام و نوید است؟

شماره ۴۳: مرا در پیش راهی پر زبیم است - از این ره در دلم خوفی عظیم است

شماره ۴۴: نه از دل می رود بیرون خیالت - نه از یادم رود یک دم وصالت

شماره ۴۵: گرت با ما نگارا میل سوداست - منم بایع مبیعت این دل ماست

شماره ۴۶: به رویش زلف اندر پیچ و تابست - همان این اضطراب از التهابست

شماره ۴۷: دلم از دست خوبان چاک چاکست - تنم از هجرشان اندوهناکست

شماره ۴۸: ز من ببرید جانان باز پیوست - شکست عهد کن آیین نو بست

شماره ۴۹: نه هر بالانشینی ماهتابست - نه هر سنگ و گلی در خوشابست

شماره ۵۰: نه چشم است آن که چشمانش ندیده ست - نه گوش است آن که صوتش ناشنیده ست

شماره ۵۱: ز هم بگسسته ای بند نقابت - که بنمایی به مردم آفتابت

شماره ۵۲: سرم پر شور شیدای تو کافیست - دلم داغ تمنای تو کافیست

شماره ۵۳: سخن آهسته تر گو دلبر این جاست - بت حوراوش مه پیکر این جاست

شماره ۵۴: بهشت است این زمین یا کوی یار است - که خاکش نافه مشک تتار است

شماره ۵۵: نه قامت، تازه سرو جویبار است - نه نرگس، چشم آهوی تتار است

شماره ۵۶: اگر از روی تو مهجورم ای دوست - ز درد دوریت رنجورم ای دوست

شماره ۵۷: تو خوبی او ز خوبی بی نیاز است - تو سروی آن پری رخ سرو ناز است

شماره ۵۸: تو که هیچت ز حال ما خبر نیست - خبر زین کام خشک و چشم تر نیست

شماره ۵۹: مرا یاران وصیت این چنین است - که در هر جا که آن جانان مکین است

شماره ۶۰: به لب خال سیاهت جایگاهست - شب من بدتر از خال سیاهست

شماره ۶۱: دگر از نو نوای نی بلند است - مگر چون من زهجران گله مند است

شماره ۶۲: برو قاصد که در رفتن ثوابست - به تعجیلی برو حالم خرابست

شماره ۶۳: دلم را تیر مژگانت شکار است - نه مجبوریست دل خود خواستار است

شماره ۶۴: نه هر سرچشمه ای آب زلالست - نه هر لاله رخی صاحب کمالست

شماره ۶۵: بتا از کجرویهایت شکایت - ولی با کس نگویم این حکایت

شماره ۶۶: مبر نام جدایی ترسم ای دوست - که همچون مار بیرون آیم از پوست

شماره ۶۷: خبر از دل ندارم نیست یا هست - برید از ما و با دلدار پیوست

شماره ۶۸: به چشمان تو دل دادم امانت - لب و دندان تو کرده خیانت

شماره ۶۹: شب ابر است و دنیا تیره تار است - خیالم پاسبان کوی یار است

شماره ۷۰: خدنگ مه جبینان دلنشین است - جفای نازنینان نازنین است

شماره ۷۱: چرا خواهی که من آیم به غربت - چرا باید کشم این رنج و محنت

شماره ۷۲: به تیرم زد کمان افکند در پشت - که یعنی من ندانم کی تو را کشت

شماره ۷۳: انیس من به جز آه سحر نیست - غذای من به جز خون جگر نیست

شماره ۷۴: بیا جانا که دنیا را وفا نیست - جوی راحت در این محنت سرانیست

شماره ۷۵: دلا دیدی که دلبر عهد بشکست - زما ببرید و با اغیار پیوست؟

شماره ۷۶: به گلشن تا ز گل نام و نشانست - حدیث بلبل و گل در میانست

شماره ۷۷: بتا عشقت به جانم آتش افروخت - که تا صبح قیامت بایدم سوخت

شماره ۷۸: ندانم چون کنم دل بی قرار است - به چشمم روز روشن شام تاراست

شماره ۷۹: رخ تو دلبرا مانند ماهست - رخ من از غمت چون برگ کاهست

شماره ۸۰: ندارم راحتی جز زجر و زحمت - به جز خواری و دشواری و محنت

شماره ۸۱: اگر دوران دهد بر بادم ای دوست - وگر هجران کند بنیادم ای دوست

شماره ۸۲: عرق بر چهره ات گل یا گلابست - و یا پروین به روی ماهتابست؟

شماره ۸۳: اگر در عهد، ابروت منکر ماست - ولی تصدیق تو چشمان شهلاست

شماره ۸۴: نه هر ویروانه دل ماوای عشقست - نه هر سینه که بینی جای عشقست

شماره ۸۵: به قربان خم زلف سیاهت - فدای عارض مانند ماهت

شماره ۸۶: به گل سنبل فروهشته که گیسوست - کشیده تیغ چشمانش که ابروست

شماره ۸۷: چه مقصود است از این جانا بگو راست - گهی کج می نهی زلفت گهی راست

شماره ۸۸: در این عالم غمم از حد فزونست - دلم از بهر خوبان غرق خونست

شماره ۸۹: من از چشم تو می ترسم که مست است - که هم مست است و هم خنجر به دست است

شماره ۹۰: دلم در گوشه چشمش مکین است - نشسته تا ابد منزل گزین است

شماره ۹۱: بتا مثل تو اندر شهر چین نیست - خطا گفتند لیکن این چنین نیست

شماره ۹۲: به دوشش گیسوان خوش دلپسند است - که این مخصوص آن قد بلند است

شماره ۹۳: نه هر رخشنده کوکب آفتابست - نه هر پیغمبری صاحب کتابست

شماره ۹۴: نه هر آهوی دشت آهوی چین است - نه هر گاوی که بینی عنبرین است

شماره ۹۵: بت زورق نشینم در امان باد - خدایش از بلایا حرز جان باد

شماره ۹۶: بت نامهربان دیدی چها کرد - وفا کردیم و او با ما جفا کرد؟

شماره ۹۷: سحر شبنم چو بر گیسویش افتاد - به عالم شورشی از بویش افتاد

شماره ۹۸: بشارت باد ای دل دلبر آمد - به پیشت آن بت مه پیکر آمد

شماره ۹۹: نه قاصد نه پیام دلبر آمد - نه شام غم نه عمر من سر آمد

شماره ۱۰۰: زمن گشتی جدا ای سرو آزاد - نبودم یک زمانی بی تو دلشاد

شماره ۱۰۱: بیا تا برگ گل نارفته بر باد - گلی چینیم و بنشینیم دلشاد

شماره ۱۰۲: مرا تا دل به تن تسلیم کردند - همی مهر بتان تعلیم کردند

شماره ۱۰۳: بتی کز ناز پا بر دل گذارد - ستم باشد که پا بر گل گذارد

شماره ۱۰۴: به جز من هر که با دلبر نشیند - الهی بر دلش خنجر نشیند

شماره ۱۰۵: اگر صد تیر ناز از دلبر آید - مکن باور که آه از دل بر آید

شماره ۱۰۶: جوانی هست چون گنجی خدا‌داد - خوشا آن کس که این گنجش خدا داد

شماره ۱۰۷: کسی که‌آگه ز حال ما نباشد - گرم شنعت کند بی‌جا نباشد

شماره ۱۰۸: خیالت گر نبودی دل چه می‌کرد - وگر شوقت نبد حاصل چه می‌کرد؟

شماره ۱۰۹: سحر چون زهره از مشرق برآمد - نگارم همچو مه از در درآمد

شماره ۱۱۰: سحر‌گاهان به گلشن انجمن بود - گل نسرین و سرو و یاسمن بود

شماره ۱۱۱: حصار دوست گر ز آهن بر آرند - به دورش خندقی از اخگر آرند

شماره ۱۱۲: بتم سرپنجه با لوح و قلم زد - زمین و آسمان از نو به هم زد

شماره ۱۱۳: بهار آمد زمین فیروزه گون شد - به عزم سیر دلدارم برون شد

شماره ۱۱۴: ره عشقست باید ز آن حذر کرد - به اول گام باید ترک سر کرد

شماره ۱۱۵: به دل گفتم مکن این قدر فریاد - که اندر خرمن صبر آتش افتاد

شماره ۱۱۶: دگر شب شد که تا جانم بسوزد - گریبان تا به دامانم بسوزد

شماره ۱۱۷: دگر شب شد که دل بی تاب گردد - دو چشمم نا امید از خواب گردد

شماره ۱۱۸: دل من حالت پروانه دارد - ز آتش سوختن پروا ندارد

شماره ۱۱۹: نخستین بار باید ترک جان کرد - سپس آهنگ روی گلرخان کرد

شماره ۱۲۰: که بر نخل امید من تبر زد؟ - که بر مبنای اقبالم حجر زد؟

شماره ۱۲۱: مه ده چار پیشت مضمحل شد - سهیل از گوشه چشمت خجل شد

شماره ۱۲۲: سحرگاهان که شبنم بر گل افتد - زتو شور و فغان در بلبل افتد

شماره ۱۲۳: بهار آمد زمردسان زمین شد - در و دشت و چمن صحرای چین شد

شماره ۱۲۴: شما که ساکنان کوی یارید - چرا این نعمت آسان می شمارید؟

شماره ۱۲۵: بتا زلف تو سر از سر کشان برد - به میدان گوی حسن از مهوشان برد

شماره ۱۲۶: خبر داری به من هجران چها کرد - دلم را ریش و جانم مبتلا کرد؟

شماره ۱۲۷: دو زلف یار عنبر می تراود - جبینش نور اظهر می تراود

شماره ۱۲۸: نه یادم می کنی نه می روی یاد - به خیری باد یادت ای پریزاد

شماره ۱۲۹: دو چشمت چون به چشمانم نگه کرد - لب لعل و رخت روزم سیه کرد

شماره ۱۳۰: سحر، دل ناله های زار می کرد - چنان که دیده را خونبار می کرد

شماره ۱۳۱: دلم از فرقت روی تو خون شد - سرشکم چون رخ تو لاله گون شد

شماره ۱۳۲: شب هجران مرا جان بر لب آورد - فلک از گردش افتد کاین شب آورد

شماره ۱۳۳: جوانی گر به نرخ جان فروشند - بده جان و بخر کارزان فروشند

شماره ۱۳۴: خروس عرش دیشب التجا کرد - برای عاشق مسکین دعا کرد

شماره ۱۳۵: بلند بالا، بلند قد و لبت قند - بهای بوسه ای برگو به من چند

شماره ۱۳۶: جوانی کاشکی بیع و شرا بود - که تا این جا شیرینش بها بود

شماره ۱۳۷: خداوندا دلم از دین بری شد - اسیر دام زلف آن پری شد

شماره ۱۳۸: مسلسل زلف عنبر بار دارد - مکحل نرگس خمار دارد

شماره ۱۳۹: دلم تاراج روی گلرخان شد - به میدان بتان چوگان زنان شد

شماره ۱۴۰: بهشت از روی تو بهتر نباشد - ز حوران حسن تو کمتر نباشد

شماره ۱۴۱: مرا هم ساق و هم زانو کند درد - کمر با ساعد و بازو کند درد

شماره ۱۴۲: صنم عشق تو همچون نار نمرود - مرا در منجنیق عشق فرسود

شماره ۱۴۳: بگو تا دلبر حورم بیاید - سفید و نازک و بورم بیاید

شماره ۱۴۴: سهیل اندر یمن بلغار سوزد - دل عاشق ز هجر یار سوزد

شماره ۱۴۵: به صعوه منصب بلبل ندادند - به نیلوفر شمیم گل ندادند

شماره ۱۴۶: نه هر دل عشق جانان قابل افتد - نه این قرعه به نام هر دل افتد

شماره ۱۴۷: وفا دخلی به محبوبی ندارد - جفاهم بیش از این خویی ندارد

شماره ۱۴۸: اگر آهی کشم افلاک سوزد - در و دشت و بیابان پاک سوزد

شماره ۱۴۹: بتا ختم رسل پیغمبری شد - به من روشن صفات دلبری شد

شماره ۱۵۰: دلم را جز تو کس دلبر نباشد - به جز شور توام در سر نباشد

شماره ۱۵۱: صبا دوشم ز جانان این خبر داد - که هی هی نخل امیدت ثمر داد

شماره ۱۵۲: رفیق ! از وصل جانانم مده یاد - میاور همچو نی بازم به فریاد

شماره ۱۵۳: سحر شد ناله بلبل نیامد - فغان از عندلیب و گل نیامد

شماره ۱۵۴: سحر سنبل دمید و لاله سر زد - که نرگس خیمه بر کوه و کمر زد

شماره ۱۵۵: عسل از معدن زنبور خیزد - کلام الله ز کوه طور خیزد

شماره ۱۵۶: پری رویان سلام از من رسانید - که ای سیمین تنان تا می توانید

شماره ۱۵۷: سحر دل خود به خود فریاد می کرد - از این فریاد خاطر شاد می کرد

شماره ۱۵۸: سحر دل ناله های زار می کرد - چنان که دیده را خونبار می کرد

شماره ۱۵۹: فلک! از جور تو دل پر زخون بود - غم و اندوه من از حد فزون بود

شماره ۱۶۰: دل من همچو هدهد در سبا شد - خیالم چون سلیمان در قفا شد

شماره ۱۶۱: سر و زلف تو آشوب جهان شد - اسیر زلف تو پیر و جوان شد

شماره ۱۶۲: مرا ز آنروز قصه مشکل افتاد - که کار من رجوعش با دل افتاد

شماره ۱۶۳: سهی سرو این قد و بالا ندارد - گل احمر چنین سیما ندارد

شماره ۱۶۴: شب آمد تا شب وصل آردم یاد - دهد خاک وجودم جمله بر باد

شماره ۱۶۵: دلا گر زار گریم بر تو شاید - که هر جا تیری آید بر تو آید

شماره ۱۶۶: مرا شب سیل آه از دل بر آید - که یادم از دو زلف دلبر آید

شماره ۱۶۷: ز آب و آتش و از خاک و از باد - خدا رخسار خوبان را صفا داد

شماره ۱۶۸: بتا بیهوده منما گریه بسیار - بمیرم تا نبینم گریه ات یار

شماره ۱۶۹: خروس از هرزه خوانی دست بردار! - که گردد نازنین از خواب بیدار

شماره ۱۷۰: شدم پیر و ندیدم روی دلدار - جوانی رفت، گل شد در نظر خار

شماره ۱۷۱: مسلسل حلقه حلقه زلف دلدار - به هر تاری دلی گشته گرفتار

شماره ۱۷۲: به هنگام وداع آن لاله رخسار - ز نرگس ریخت بر گل ژاله بسیار

شماره ۱۷۳: به قصد کشتن این بی دل زار - کنی گیسو گهی عقرب گهی مار

شماره ۱۷۴: خداوندا تو قهاری و جبار - تو ستاری و صباری و غفار

شماره ۱۷۵: دو گیسویت فتاده چون سیه مار - اشاره می کنی هر دم به دلدار

شماره ۱۷۶: نیامد دلبر و من مردم آخر - ز هجر یار جان بسپردم آخر

شماره ۱۷۷: سحرگه خوش بود رفتن سوی یار - نهانی از رقیبان و ز اغیار

شماره ۱۷۸: کمند زلف گرد چهره یار - تو گویی خفته بر گنجی سیه مار

شماره ۱۷۹: اگر آهی کشم از فرقت یار - بسوزد ملک هند و اهل تاتار

شماره ۱۸۰: تو پنداری که تا گشتی ز من دور - ندارم در نظر چشم تو منظور

شماره ۱۸۱: مریضی کز جدایی گشته بیمار - علاجش چیست؟ عناب لب یار

شماره ۱۸۲: مهی از قبله آمد در شب تار - شفق روشن شده از حسن دلدار

شماره ۱۸۳: بتا اخگر به تابستان میاور - تو جام می بر مستان میاور

شماره ۱۸۴: مرا شب تا سحر این چشم خونبار - نمی خسبد ز هجران رخ یار

شماره ۱۸۵: خوشا برنایی و نیسان و آزار - که بد با گلعذارانم سر و کار

شماره ۱۸۶: سفر بر من دگر سخت است و دشوار - که می بایست کردن پشت از یار

شماره ۱۸۷: سحرگه ز آرزوی شوق دیدار - کشاندم خویش بر بالین دلدار

شماره ۱۸۸: سحرگه بی خبر ای کاش دلبر - ز در چون ماه خاور می زدی سر

شماره ۱۸۹: اگر دورم من از تو ای پریزاد - فراموشم مکن زنهار زنهار

شماره ۱۹۰: به زیر زلف مشکین عارض یار - نمایان چون قمر اندر شب تار

شماره ۱۹۱: سحر در خواب دیدم با دل زار - که سر بنهاده ام در دامن یار

شماره ۱۹۲: دلا از بی وفایان دست بردار - برو با نیک خویان کن سر و کار

شماره ۱۹۳: عجب دارم ز سرو قامت یار - که مشک و لعل و گوهر آورد بار

شماره ۱۹۴: گذشت ایام گل ای بلبل زار - بکن چون من ز هجران ناله بسیار

شماره ۱۹۵: سحرگه چون ز مشرق ماه خاور - برون آید جهان گردد منور

شماره ۱۹۶: گهی که یادم آمد صحبت یار - لب و دندان و زلف و چشم و رخسار

شماره ۱۹۷: شدم پیر و ندیدم روی دلدار - به پیری پا نهادم سوی گلزار

شماره ۱۹۸: به زیر پیرهن پستان دلبر - نمایان چون گهر در حقه زر

شماره ۱۹۹: اگر صد پاره ام سازی به خنجر - نمی گردم من از دلبر مکدر

شماره ۲۰۰: سحر پرسیدم از گیسوی دلبر - که تو خوشبوتری یا مشک عنبر؟

شماره ۲۰۱: نه از مژگان سیاهی خورده ای تیر - نه از ابروی یاری زخم شمشیر

شماره ۲۰۲: گرفتم آن که اقبالم شود یار - شود این بخت من از خواب بیدار

شماره ۲۰۳: خدایم گر کند فردای محشر - مخیر از بهشت و وصل دلبر

شماره ۲۰۴: ز تاثیر هوا خوی بر رخ یار - شده جاری چو در فردوس انهار

شماره ۲۰۵: فراق روی تو ای لاله رخسار - برد گاهی به چینم گه به فرخار

شماره ۲۰۶: سحرگاهان ز غم با باد شبگیر - کنم یعقوب سان این قصه تقریر

شماره ۲۰۷: لبت کوثر، قدت طوبی، رخت حور - به غیر از تو بهشتم نیست منظور

شماره ۲۰۸: دو گیسوی تو جانا لیله القدر - بیاض گردن تو مطلع الفجر

شماره ۲۰۹: گهی که یادم آمد صحبت یار - لب و دندان و چشم و زلف و رخسار

شماره ۲۱۰: به گردن هشته ای زلف چو زنجیر - گنه من دارم این گردن چه تقصیر

شماره ۲۱۱: بت نامهربان، یار ستمگر - جفا جو، سنگدل، بیرحم، کافر!

شماره ۲۱۲: مسلسل حلقه حلقه روی دلبر - دو گیسویش فتاده همچو عنبر

شماره ۲۱۳: به دل گفتم مرو در کوی دلبر - ره خود گیر از این سودا تو بگذر

شماره ۲۱۴: قدت طوبا، لبت کوثر، رخت حور - از این حسن خدایی چشم بد دور

شماره ۲۱۵: معنبر گیسوی مشکین دلبر - سحرگاهان ز شبنم چون شود تر

شماره ۲۱۶: اگر خواهی جهان سازی مسخر - بده جنبش ز گیسو چار لشکر

شماره ۲۱۷: سحر چون ماه سر بر زد زخاور - دریغا یار هم سر می زد از در

شماره ۲۱۸: زحسن رویت ای نادیده مهجور - شدم پیر و حزین و زار و رنجور

شماره ۲۱۹: دو نرگس مست و بی باک و ستمگر - ز هندو جمع کرده چار لشکر

شماره ۲۲۰: شب دیجور و من مهجور وره دور - رقیبان در کمین و یار مستور

شماره ۲۲۱: به هر جا بگذرد آن ماه رخسار - گریزد دین ز در ایمان ز دیوار

شماره ۲۲۲: من از عهد جوانی تا شدم پیر - نکردم در وفای دوست تقصیر

شماره ۲۲۳: دل من در خم زلفت گره گیر - چنان شیری که افتاده به زنجیر

شماره ۲۲۴: دل و شوق و خیال و میل هر چار - کشانندم همی تا منزل یار

شماره ۲۲۵: عجب دارم از این ابریشمین تار - که نازرده چرا پستان دلدار

شماره ۲۲۶: غم دنیا خورم یا حسرت یار - و یا گریه کنم من با دل زار

شماره ۲۲۷: تو را دل می دمد کاین سنبل تر - معذب داریش دایم در آذر

شماره ۲۲۸: که والشمس الضحی روی تو ای یار - شب دیجور گیسوی تو ای یار

شماره ۲۲۹: نگفتم جا مده بر چهره عنبر - سپاه زنگ بر ماچین میاور؟

شماره ۲۳۰: شب ابر است و باران گهر بار - سگان خاموش و در خوابند اغیار

شماره ۲۳۱: معاذالله دهم زآن زلف، یک تار - به ملک تبت و ماچین و تاتار

شماره ۲۳۲: خودم این جا دلم در پیش دلبر - خدایا این سفر کی می رود سر

شماره ۲۳۳: سحرگه از نوای مرغ گلزار - سرم پرشور گشت و دیده بیدار

شماره ۲۳۴: مکش سرمه به چشم ناز پرور - مکن روز مرا از شب سیه تر

شماره ۲۳۵: بتا! بیژن صفت در چه گرفتار - منیژه وار اگر هستی وفادار

شماره ۲۳۶: دلم در حلقه زلفش گره گیر - چو دزدان گرفتار به زنجیر

شماره ۲۳۷: دو زلفانت فتاده چون سر مار - نمایان می کنی هر دم به دلدار

شماره ۲۳۸: ذلیل و خوار و زارم کردی آخر - پریشان روزگارم کردی آخر

شماره ۲۳۹: بدی زلف سیاهت لیله القدر - شب وصلت زالف شهر بهتر

شماره ۲۴۰: منه بر رخ دو گیسوی معنبر - مسوزان اندر آتش سنبل تر

شماره ۲۴۱: شود فردا که منشیان تقدیر - نویسند جرم عصیانم به قطمیر

شماره ۲۴۲: صنم صورت منور کردی امروز - جوانان جمله کافر کردی امروز

شماره ۲۴۳: جهان را عنبر افشان کرده ای باز - مگر کاکل پریشان کرده ای باز؟

شماره ۲۴۴: به ایما گفت چشمش با من این راز - که هستم در نهانی با تو دمساز

شماره ۲۴۵: به گردن هشته این زلف دلاویز - که یعنی از کمند من بپرهیز

شماره ۲۴۶: دخیلا شانه بر زلفت میاویز - مزن بر سنبل تر دشنه تیز

شماره ۲۴۷: به تیر ناوک مژگان دل دوز - هدف گشته دل صد پاره امروز

شماره ۲۴۸: پی تعظیم قدر دلبر امروز - زخاور خور فرود آرد سر امروز

شماره ۲۴۹: نگفتم دل از آن گیسو بپرهیز؟ - تو زخم آلوده با غیری میامیز

شماره ۲۵۰: دلا دلدارت آمد با خبر باش - زتشویش جدایی بر حذر باش

شماره ۲۵۱: گهی در خواب بینم قد و بالاش - گهی یاد آورم زلف چلیپاش

شماره ۲۵۲: سحر از شوق جانان مست و مدهوش - رسانیدم همی دستم به گیسوش

شماره ۲۵۳: سحر! امشب دمی بر جای خود باش - که من ترسانم از تو همچو خفاش

شماره ۲۵۴: دلا خون شو مکن افشای رازش - بکش گر کوه باشد بار نازش

شماره ۲۵۵: مسلسل حلقه حلقه زلف خوشبوش - کمند آسا فکنده بر سر دوش

شماره ۲۵۶: فغان از امشب و یاد از شب دوش - که با دلبر ببودم دوش بر دوش

شماره ۲۵۷: شب عید است و هر کس با عزیزش - کند بازی به زلف مشک بیزش

شماره ۲۵۸: شدم غافل اسیر چشم مستش - به نادانی بدادم دل به دستش

شماره ۲۵۹: نه از دل می رود بیرون خیالش - نه از یادم رود یک دم وصالش

شماره ۲۶۰: در آمد یار از رخ نور ساطع - منور کرده آفاق از لوامع

شماره ۲۶۱: زهجرت سینه و دامن کنم چاک - روان سازم سرشک از دیده بر خاک

شماره ۲۶۲: زره پوشیده ای با من کنی جنگ - کنی پهنای گیتی را به من تنگ

شماره ۲۶۳: زاسب افتادم و شد کار مشکل - سراپا معجری شد در مقابل

شماره ۲۶۴: تو که ملای قرآن خوانی ای دل - تو که درد دلم می دانی ای دل!

شماره ۲۶۵: مرا تن زورق است و ناخدا دل - در این زورق بود فرمانروا دل

شماره ۲۶۶: زما آن چشم و ابرو می برد دل - لب و دندان و گیسو می برد دل

شماره ۲۶۷: خوشا روزی که گل بودی و بلبل - تو گفتی صبر کن کردم تحمل

شماره ۲۶۸: غراب عشق اندر بندر دل - علم زد بهر فتح کشور دل

شماره ۲۶۹: سحرها در چمن با خواهش گل - نوازد ارغنون در سینه بلبل

شماره ۲۷۰: عبث دادم به یار بی وفا دل - به دست خود فکندم در بلا دل

شماره ۲۷۱: قدت گل، قامتت گل، کفش پا گل - سخن گل، معرفت گل، مدعا گل

شماره ۲۷۲: اگر کاغذ نباشد پرده دل - قلم هم گر نباشد چوب فلفل

شماره ۲۷۳: به جز فکر وصال دلبر ای دل! - مده راه خیال دیگر ای دل!

شماره ۲۷۴: سحر با باغبانی گفت بلبل - که گر مردم تو باری بی تامل

شماره ۲۷۵: بت گلروی سنبل موی خوشگل - بیا بنشین زمانی در مقابل

شماره ۲۷۶: همه مه صورتان در برج محمل - بت من کرده جا در محمل دل

شماره ۲۷۷: بلا شد حسن مه رویان خوشگل - نه از من بود تقصیری نه از دل

شماره ۲۷۸: مرا جان بر لب آمد از غم دل - نشینم تا به کی در ماتم دل؟

شماره ۲۷۹: بنال ای بلبل شوریده احوال - بیا یا من بنالم یا تو می نال

شماره ۲۸۰: قمر طلعت پری پیکر نگارم - شکر لب، سرو قد، سیمین عذارم

شماره ۲۸۱: پس از قرنی به ارمن شد گذارم - پریشان کرد شیرین روزگارم

شماره ۲۸۲: سحرگه برگ گل تر شد ز شبنم - نسیم! آهسته بگشا زلف از هم

شماره ۲۸۳: سراغ جان جانان از که پرسم - نشان ماه کنعان از که پرسم؟

شماره ۲۸۴: پری پیکر بت عیسا پرستم - به یک نظاره دل بردی ز دستم

شماره ۲۸۵: ندانم از چه رو آشفته حالم - چه کردم کز من آزرده ست یارم؟

شماره ۲۸۶: دگر شب شد که مشتاق حضورم - کنم یاد از رفیق گشته دورم

شماره ۲۸۷: در این دنیا بسی اندوهناکم - که از مردن نباشد هیچ باکم

شماره ۲۸۸: بهشتی ای صنم دادی نشانم - پس آنگه دوزخی کردی مکانم

شماره ۲۸۹: نه افلاطون کند فکری به حالم - نه جالینوس داند من چه حالم

شماره ۲۹۰: جوانی! رفتی و نایی به سویم - نمی دانم کجایت باز جویم

شماره ۲۹۱: سه مه پیکر برون آمد به یک دم - سه حوراوش همه پشت سر هم

شماره ۲۹۲: بت لیلی و شم خورشید عالم - مه برج حیا بانوی اعظم!

شماره ۲۹۳: به شب نالم شب شبگیر نالم - گهی از بخت بی تدبیر نالم

شماره ۲۹۴: چو آید فکر یار اندر ضمیرم - بسوزد خرمن ماه از نفیرم

شماره ۲۹۵: به راه دوست دست از جان کشیدم - به همراهت به غربتها دویدم

شماره ۲۹۶: بتا از دوریت حالی ندارم - زعین و شین و قافت بی قرارم

شماره ۲۹۷: خداوندا تو کردی لامکانم - تو دادی راه غربت را نشانم

شماره ۲۹۸: مسلمانان گرفتار دلستم - ضعیف المال و بیمار دلستم

شماره ۲۹۹: خداوندا که در نزع روانم - مگردان لال از ذکرت زبانم

شماره ۳۰۰: مگر یار آمده بر پشت بامم - که بوی جنت آید بر مشامم؟

شماره ۳۰۱: فراق لاله رویان ساخت کارم - ربود از کف عنان اختیارم

شماره ۳۰۲: چرا از دلبر حورا سرشتم - چو آدم دور از باغ بهشتم؟

شماره ۳۰۳: ندانم خواب یا بیدار بودم - ز شوقش مست یا هشیار بودم

شماره ۳۰۴: نشد ز آمد شد نظاره مفهوم - به لب دندان بود یا در منظوم

شماره ۳۰۵: فغان کز کوی جانان دور ماندم - ز فیض صحبتش مهجور ماندم

شماره ۳۰۶: ندانم در چه حالم در کجایم - کجایم می کشاند ناخدایم

شماره ۳۰۷: بتا کی دست در پستانت آرم - فرا کی میوه در بستانت آرم

شماره ۳۰۸: اگر جانان به هنگام تکلم - دهد بیجاده را اذن تبسم

شماره ۳۰۹: گهی که سرنهادم تا بخوابم - هماندم دلبرم آمد به یادم

شماره ۳۱۰: نه من امروز پابند تو هستم - که من پا بست پیمان الستم

شماره ۳۱۱: به هنگام تبسم های جانان - شکر ریزد ز مروارید و مرجان

شماره ۳۱۲: رخ و زلف و لب و دندان جانان - گل است و سنبل است و لعل و مرجان

شماره ۳۱۳: اگر هنگام مردن دلبر من - نهد از مهر بر زانو سر من

شماره ۳۱۴: خم ابروست یا شمشیر بهمن - مژه یا نیزه یا تیر تهمتن

شماره ۳۱۵: ز گشت و پیچ این شلوار رنگین - خرامان رفتن و آن وضع سنگین

شماره ۳۱۶: خوش از جور و جفای مه جبینان - خوش از زجر و عتاب نازنینان

شماره ۳۱۷: از این ره می روی رویت به من کن - جوانی کشته ای فکر کفن کن

شماره ۳۱۸: لا نتوان به زلفش آرمیدن - از این زنجیر بهتر پا کشیدن

شماره ۳۱۹: خیالت آورد بر من شبیخون - شبیخون خوان احسانت شبیخون

شماره ۳۲۰: دلم از هجر تو شد دجله خون - بشد آن دجله هم از دیده بیرون

شماره ۳۲۱: سر راهم دو تا شد وای بر من - رفیق از من جدا شد وای بر من

شماره ۳۲۲: شده خاموش شمع محفل من - دریغا زحمت بی حاصل من

شماره ۳۲۳: اجل دانی کی آیی بر سر من؟ - ستانی جان محنت پرور من؟

شماره ۳۲۴: خیال کشتن من داشت جانان - کدامین سنگدل کردش پشیمان؟

شماره ۳۲۵: مرو ای جان شیرین از بر من - توقف کن که آید دلبر من

شماره ۳۲۶: لبت شکر شکن مژگان صف اشکن - فتاده گیسوانت تا به دامن

شماره ۳۲۷: مکحل چشم مست کافرش بین - دو مژگان تیر و ابرو خنجرش بین

شماره ۳۲۸: بلندی سیر عالم می کنم من - به جای عیش ماتم می کنم من

شماره ۳۲۹: سحر از بس که نالیدم ز هجران - بر احوالم ترحم کرد جانان

شماره ۳۳۰: نه هر چشمی ز جسمی می برد جان - نه هر زلفی دلی سازد پریشان

شماره ۳۳۱: مرا یک دل بود مطلب هزاران - دریغا بود عمرم روزگاران

شماره ۳۳۲: به سیر باغ رفتم باختم من - نظر بر نو گلی انداختم من

شماره ۳۳۳: تو بر من بگذری چون برق رخشان - منت چون رعد اندر پی خروشان

شماره ۳۳۴: پس از ببریدن و پیوند جانان - مرا خوش آمده از دادن جان

شماره ۳۳۵: مه بالا نشین پایین نظر کن - به مسکینان کلامی مختصر کن

شماره ۳۳۶: دلم ایکاش بیرون می شد از تن - دریغا دست بر می داشت از من

شماره ۳۳۷: مکش شانه به این زلفان پرچین - مران افواج هندو را به ماچین

شماره ۳۳۸: دگر طعن رقیب و جور دشمن - نباشد باعث رسوایی من

شماره ۳۳۹: جفا از تو بتا! خون خوردن از من - ز تو جور و تحمل کردن از من

شماره ۳۴۰: به گردن زلف یا زنجیرش است این - مژه یا زهر داده تیرش است این؟

شماره ۳۴۱: رخ و زلف و لب و دندان جانان - گلست و سنبلست و در مرجان

شماره ۳۴۲: بیا جانا دمی ترک جفا کن - دل خون گشته ما را دوا کن

شماره ۳۴۳: سحر دلبر چو آمد بر سر من - خدا داند چه آمد بر سر من

شماره ۳۴۴: پس از مرگم بگو با گلعذاران - به خاکم بگذرند چون سوگواران

شماره ۳۴۵: که گفته چشم شهلا سرمه سا کن؟ - که گفته زیب رخ زلف دو تا کن؟

شماره ۳۴۶: مده یادم ز روز وصل جانان - مده بر یاد آدم باغ رضوان

شماره ۳۴۷: بهای این لب و دندان جانان - دهم ملک یمن، شهر بدخشان

شماره ۳۴۸: شدم رسوای عالم بهر جانان - ندیدم من زوصلش غیر هجران

شماره ۳۴۹: به دل تخم تمنا کاشتم من - از این حاصل امیدی داشتم من

شماره ۳۵۰: دلا دیدی جدایی زیستی تو - نه فولاد و نه سنگی چیستی تو؟

شماره ۳۵۱: مسلسل زلف عنبرسا مکن تو - مکحل نرگس شهلا مکن تو

شماره ۳۵۲: دل از من چشم شهلا دلبر از تو - لب خشکیده از من کوثر از تو

شماره ۳۵۳: نگفتم جا مده بر چهره گیسو - مسوزان اندر آتش بچه هندو؟

شماره ۳۵۴: دلا تا چند در آزارام از تو - گهی نالان گهی بیمارم از تو

شماره ۳۵۵: دو گیسو را به دوش انداختی تو - زملک دل دو لشکر ساختی تو

شماره ۳۵۶: نسیم! امشب عجب دفع غمی تو - یقین دارم نه از این عالمی تو

شماره ۳۵۷: خوش الحان مرغکی وقت سحرگاه - مرا بیدار کرد از صوت دلخواه

شماره ۳۵۸: به زیر زلف برق گوشواره - زده بر خرمن عمرم شراره

شماره ۳۵۹: دلم از بس که دنبال تو گشته - دل خون گشته پامال تو گشته

شماره ۳۶۰: به مژگان خاک روبم زین گذرگاه - که شاید بگذرد دلبر از این راه

شماره ۳۶۱: مرو دنبال آهوی رمیده - مرو دنبال کبک دام دیده

شماره ۳۶۲: بر ابر ماه تابانم نشسته - بت غارتگر جانم نشسته

شماره ۳۶۳: به هر محفل که آن دلبر نشسته - تو گویی حور با زیور نشسته

شماره ۳۶۴: بتا عشقت مرا واله نموده - دلم را داغ چون لاله نموده

شماره ۳۶۵: مکحل چشم شورانگیز کرده - چو شیرین عشوه با پرویز کرده

شماره ۳۶۶: که گفتت زلف بر رخ جابه جا نه - به طرف یاسمن مشک ختا نه؟

شماره ۳۶۷: کسی که آن پری رخسار دیده - بر احوال دل من وا رسیده

شماره ۳۶۸: به عارض طره سنبل فکنده - زسنبل سایه ای بر گل فکنده

شماره ۳۶۹: غمت در دل چنان ماوا گرفته - که دل ز آن جا ره صحرا گرفته

شماره ۳۷۰: به زلفت مرغ دل ماوا گرفته - ز عشقت در جهان غوغا گرفته

شماره ۳۷۱: سر و روی تو تا غبغب رسیده - در اول روز و آخر شب رسیده

شماره ۳۷۲: غم و غصه تن و جانم گرفته - فراق یار دامانم گرفته

شماره ۳۷۳: پری رویان به ما کردند نظاره - یکی چون ماه و باقی چون ستاره

شماره ۳۷۴: نسیم! آهسته آهسته سحرگاه - روان شو سوی یار از راه و بیراه

شماره ۳۷۵: نمی بینم ز مردم آشنایی - نمی آید ز کس بوی وفایی

شماره ۳۷۶: بتا در گوش، گوش آویز داری - لب می گون شکر ریز داری

شماره ۳۷۷: ندانم ای غزالم از چه دشتی؟ - در ایام جوانی خوش گذشتی

شماره ۳۷۸: به قامت مظهر سرو رسایی - به طلعت دلفریب و جانفزایی

شماره ۳۷۹: خروس امشب بداده هرزه خوانی - مگر وقت سحر امشب ندانی؟

شماره ۳۸۰: تو آتش رخ دلم پروانه کردی - زخون ناحقم پروا نکردی

شماره ۳۸۱: بیا جانا که مردم از جدایی - ز حد بگذشت ظلم و بی وفایی

شماره ۳۸۲: خداوندا گل ناز آفریدی - تو کبک و بلبل و باز آفریدی

شماره ۳۸۳: صباحی دلبر گیسو بلندی - به زیر لب به من زد نیمه خندی

شماره ۳۸۴: چه بد کردم که مهر از من بریدی - نمی دانم بدی از من چه دیدی؟

شماره ۳۸۵: در اول مستم از پیمانه کردی - چو مرغم آشنا با دانه کردی

شماره ۳۸۶: به بالا بنگری مهتاب بینی - گل خوشبو کنار آب بینی

شماره ۳۸۷: صنم سرخیل ترسازادگانی - مهی اما نه اندر آسمانی

شماره ۳۸۸: نسیم! عنبر شمیمی از کجایی؟ - که آمد از تو بوی آشنایی

شماره ۳۸۹: به گیتی هر چه کردم جستجویی - به گلزارش ندیدم رنگ و بویی

شماره ۳۹۰: اگر ماهی به زیر ابر تا کی؟ - مسلمانی به دین گبر تا کی؟

شماره ۳۹۱: خدایا زلف و گردن آفریدی - یقین بهر دل من آفریدی

شماره ۳۹۲: دو چشمان تو دارد میل یاری - ولی ز ابروت می ترسم به زاری

شماره ۳۹۳: نه از من سر بزد دلبر خطایی - نه از تو بود جانا بی وفایی

شماره ۳۹۴: بیا کز حد گذشت ایام دوری - کنم تا کی زمهجوری صبوری

شماره ۳۹۵: ز پیشم رفتی ای عهد جوانی - مرا شد تیره بی تو زندگانی

شماره ۳۹۶: خداوندا تو رحمان و رحیمی - به اسرار و ضمیر من علیمی

شماره ۳۹۷: ذلیل و زار و بیمارم نمودی - به پیش دشمنان خوارم نمودی

شماره ۳۹۸: سیه زلفان به رخ ماوا نمودی - تو زاغی چون به جنت جانمودی؟

شماره ۳۹۹: بتا! گر زنده بودی فتنه بودی - وگر جان داشتی دل می ربودی

شماره ۴۰۰: به دل بردن تو جانا! خوش دلیری - که دایم با کمان و تیغ و تیری

شماره ۴۰۱: دو چشمان گفت ابرو فتنه جویی - همیشه کج نشین راز گویی

شماره ۴۰۲: پس از مرگم نخواهم های هایی - نه فریاد و نه افغان و نوایی

شماره ۴۰۳: بیا تا گویمت شرح جدایی - حدیث صبر و سوز و بی نوایی

شماره ۴۰۴: مرا جان بر لب آمد از جدایی - به سوی من نمی آیی، کجایی؟

شماره ۴۰۵: دلا! امشب نه بر جای خودستی - کجا رفتی، بگو با کی نشستی؟

شماره ۴۰۶: ز دستم رفتی ای حور بهشتی - مرا در دوزخ هجران، بهشتی

شماره ۴۰۷: الا ای آسمان از من چه دیدی؟ - که از کین یار من از من بریدی؟

شماره ۴۰۸: چنان زارم که از فرط نزاری - نه از من ناله می آید نه زاری

شماره ۴۰۹: شب مهتاب و حوت و برج ماهی - جوانی و بت مژگان سیاهی

شماره ۴۱۰: خداوندا تو یاری کن تو یاری - که از من بر نیاید هیچ کاری

شماره ۴۱۱: ندانم آفتابی یا که ماهی - من این معنی نمی دانم کماهی

شماره ۴۱۲: نکردم در وفاداری قصوری - نه در صبر و شکیبایی فتوری

شماره ۴۱۳: نه خسرو خواهم و نه خسروانی - نه شیرین خواهم و حسن جوانی

شماره ۴۱۴: پس از پیری و ضعف و ناتوانی - دریغا، باز می آمد جوانی

شماره ۴۱۵: به ظاهر گر زچشمانم جدایی - بباطن همنشین جان مایی