|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس تنهایی و ناامیدی شاعر است. او اشاره می‌کند که نه افلاطون و نه جالینوس، که هر کدام فلاسفه و دانشمندان بزرگی بودند، نمی‌توانند به درد و رنج او پی ببرند. او به این نتیجه می‌رسد که هیچ درمانی برای دردش وجود ندارد و به جای آن از مطرب می‌خواهد که ساز بزند تا بتواند او را از احساساتش رها کند و ناله کند.
هوش مصنوعی: نه افلاطون به وضع من فکر می‌کند و نه جالینوس می‌داند من چه احساسی دارم.
هوش مصنوعی: درد من درمان ندارد، بنابراین بیا و ساز بزن تا من بتوانم ناله کنم و احساساتم را بیان کنم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
همی گویم چو از عشقش بنالم
مبادا حال او هرگز چو حالم
پذیرفتند چندان ملک و مالم
که باور کردنش آمد محالم
بزن گفتا که شو جفت حلالم
که مُردم، زنده گردان از وصالم
بزن پایی بر این پابند عالم
که تا دست از تبرک بر تو مالم
همین است اندرین گفتار حالم
که خلق از من خوش و من در وبالم
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.