حرف آخر قافیه

شماره ۱: اتی امرالله ای ساقی بیار آن راحت دل‌ها

شماره ۲: از رخ فکند شاهد واحد نقاب را

شماره ۳: ای که بس بی خبری عالم انسانی را

شماره ۴: شنیده ایم که خون کرده ای هدر مارا

شماره ۵: خواهی ار روشن کنی ای ماه سیما جمع را

شماره ۶: تا به کی گرم کنی رخش قضا جولان را

شماره ۷: در عدم آئینه بودم روی یار خویش را

شماره ۸: سیمرغ بهر دانه ای کی صید گردد خام را

شماره ۹: برناقه بند محمل ای ساربان خدا را

شماره ۱۰: کم شانه می زن ای صنم آن طره پرتاب را

شماره ۱۱: صبح عطسه زد یار با وفا

شماره ۱۲: ساقی رسان بر ابروی مردان سلام ما

شماره ۱۳: خورشید نور باده و ماه است جام ما

شماره ۱۴: اگر ای حریف جوئی به صفای دل خدا را

شماره ۱۵: تا پریشان به رخ آن زلف سمن ساست ترا

شماره ۱۶: چون مدعی از سر ننهی این من و ما را

شماره ۱۷: تا به کی خورد بباید غم دانائی را

شماره ۱۸: جشن ملی است که آرد فرح و شادی را

شماره ۱۹: در آن مجلس که حرمت نیست می را

شماره ۲۰: الایا ایها الساقی دع الدنیا و ما فیها

شماره ۲۱: به حقارت منگر مدعیا ایران را

شماره ۲۲: سپیده دم بدم کشد اساس اعتبار شب

شماره ۲۳: نظر از روت کی بردارم امشب

شماره ۲۴: بود تا صبح مهمان یارم امشب

شماره ۲۵: برفت آن مه بی مهر از کنار امشب

شماره ۲۶: پرد در عرش مرغ جانم امشب

شماره ۲۷: ای ز سر تا به قدم ناز و عطیب

شماره ۲۸: طالع به صبحدم شود ار با تو آفتاب

شماره ۲۹: ز چشم ساقی و تاب شراب و بانگ رباب

شماره ۳۰: ای فلک ببال امروز وی زمین بناز امشب

شماره ۳۱: ای خلق همه خلق ز اخلاق تو تذهیب

شماره ۳۲: ای امم را سر بسر مالک رقاب

شماره ۳۳: ناصح چو گذشت از سرم آب

شماره ۳۴: دهر است پر از فتنه و شهر است پرآشوب

شماره ۳۵: در کاسه دو چشم بود خون دل شراب

شماره ۳۶: ببین که عشق تو افروخت آتش اندر آب

شماره ۳۷: صبح شد ساقیان مست و خراب

شماره ۳۸: عطسه مشکبار زد صبح جهان چو رفت شب

شماره ۳۹: بر در میکده درویش بنه پای طلب

شماره ۴۰: زد صبح صادق سر از غیائب

شماره ۴۱: عصر شیخوخیت افضل باشد از عهد شباب

شماره ۴۲: روی و موی تو ای تو رب و رب

شماره ۴۳: بسته زلف چو زنجیر تو بس شیر نر است

شماره ۴۴: ز روی تا مه من زلف پر زتاب گرفت

شماره ۴۵: نزد ما خوبترین هدیه به عالم ادب است

شماره ۴۶: آنجا که هست بود تو باد بهار چیست

شماره ۴۷: این جهان جای آرمیدن نیست

شماره ۴۸: مرا که دل حرم خاص جاودانه تست

شماره ۴۹: گر جهان دشمن جانند مرا جانان دوست

شماره ۵۰: دوش در بر داشتم خورشید ماه آمد گذشت

شماره ۵۱: هر که زد بر آب و آتش حرق و غرقش باک نیست

شماره ۵۲: قبله عالم و آدم همه جا کوی من است

شماره ۵۳: هر آنکه واقف دم نیست بی شک آدم نیست

شماره ۵۴: در ارض و سما غیر تو شمس و قمری نیست

شماره ۵۵: معدوم گشت انصاف منسوخ شد مروت

شماره ۵۶: روشنیم سر تا پا گر زمانه تاریک است

شماره ۵۷: هر که حق گفت چو منصور نصیبش داراست

شماره ۵۸: پادشاهان را خبر از عالم درویش نیست

شماره ۵۹: هر که آمد گل ز باغ زندگانی چید و رفت

شماره ۶۰: عاشق جانانه از جان بگذرد

شماره ۶۱: صبح مؤذن چو کرد وصف تو بر بام داد

شماره ۶۲: چند بباید زدن از داد داد

شماره ۶۳: دادن جان گرچه بر ابناء عالم شاق بود

شماره ۶۴: تا نسیم صبح بر جهان وزید

شماره ۶۵: صبحدم مغ بچه گان صف در میخانه زدند

شماره ۶۶: ماه من گر طرف کاکل بشکند

شماره ۶۷: چشم تو آهوی ختن پرورد

شماره ۶۸: پیش بینان همه گفتند کسی می آید

شماره ۶۹: یار آنقدر به حسن بنازید و ناز کرد

شماره ۷۰: خورشید اگر زانکه به سیمای تو ماند

شماره ۷۱: نمی‌دانم چرا ساقی به کف ساغر نمی‌گیرد

شماره ۷۲: معاشران به خدائیتی ثواب کنید

شماره ۷۳: ای رخت آئینه مظاهر معبود

شماره ۷۴: در لباس کثرت آن سر تا قدم وحدت درآمد

شماره ۷۵: جم باز نظر به جام دارد

شماره ۷۶: دلم چو صعوه به زلف تو آشیان دارد

شماره ۷۷: هر آنکه جامه جان در محبتی بدرید

شماره ۷۸: تا دست من ای دوست به دامان تو شد بند

شماره ۷۹: ماه در ابر بماند چو رخت جلوه نماید

شماره ۸۰: آمد به فرخندگی روز نجات ابد

شماره ۸۱: گر رعیت را به ظاهر لطف شه می‌پرورد

شماره ۸۲: آنکه در نثر به دعوی ید بیضا می‌کرد

شماره ۸۳: هست مرد را ترک می بعید

شماره ۸۴: مه من تنگتر از پسته خندان دهان دارد

شماره ۸۵: همچنان تیر که ناگه ز کمان می‌گذرد

شماره ۸۶: آنکه غایب ز نظر بود عیان می‌گذرد

شماره ۸۷: بر سر خاکم اگر یار گذاری بکند

شماره ۸۸: پرده وهم برانداز بتا تات ببینند

شماره ۸۹: سرای میکده را گو همیشه باز کنید

شماره ۹۰: گرچه بر پیر و جوان دادن جان شاق آمد

شماره ۹۱: خون من گر خورد آن نوش دهن نوشش باد

شماره ۹۲: دوستان از راستی کم فکر تل و ول کنید

شماره ۹۳: چه باشد تن گر او را جان نباشد

شماره ۹۴: تا ماه مرا بررخ زلف سیه افشان شد

شماره ۹۵: ای آستانت خلد مخلد

شماره ۹۶: در حق تو کس را سر انکار نباشد

شماره ۹۷: اسیر سنبل زلف تو گلعذارانند

شماره ۹۸: جور اغیار و غم فرقت یار آخر شد

شماره ۹۹: دل آئینه روی خدا شد چه بجا شد

شماره ۱۰۰: جهان جای آرام و راحت ندارد

شماره ۱۰۱: مئی که باده وصل تو در دماغ کند

شماره ۱۰۲: مرا قلم سخن از غیب و علم غیب کند

شماره ۱۰۳: خود را ز قید هستی آزاد کرد باید

شماره ۱۰۴: ای آیت مهر وی معنی داد

شماره ۱۰۵: دو روز مطرب و ساقی گر اتفاق کنند

شماره ۱۰۶: اوست مولی که ز قید غمت آزاد کند

شماره ۱۰۷: آمد آن کس که جهان را همه ارشاد کند

شماره ۱۰۸: عقل کل تا به قدم از من و از ما دم زد

شماره ۱۰۹: هیچ ملکی به شرف کشور ایران نشود

شماره ۱۱۰: در بند توام ای بت تجریش به دربند

شماره ۱۱۱: شاهدان کار تموچین کرده‌اند

شماره ۱۱۲: زلف را خوبان پر از چین کرده اند

شماره ۱۱۳: حسن تو را آفتاب و ماه ندارد

شماره ۱۱۴: عمر عزم بی‌وفایی می‌کند

شماره ۱۱۵: شد صبح وصل روشن یا ایها المدثر

شماره ۱۱۶: به می کشان صبحدم داد صلا پیر دیر

شماره ۱۱۷: روز جشن جم و هان نوبت جامست امروز

شماره ۱۱۸: دلدار دوست ترک سفر کرد ساز باز

شماره ۱۱۹: ای لعل تو شیرین و بیان تو شکرریز

شماره ۱۲۰: مطبوع اگر که مال بود جان اگر عزیز

شماره ۱۲۱: مستانه بسر میکده را در زده ای باز

شماره ۱۲۲: ساقی شب زنده دار وقت صبوح است خیز

شماره ۱۲۳: ناز تو کشیم ای ز سر تا قدمی ناز

شماره ۱۲۴: چهره بر افروخت دلارام باز

شماره ۱۲۵: اگرچه رشته مشروطه را سری است دراز

شماره ۱۲۶: تو هر چه ناز کنی ما اگر کنیم نیاز

شماره ۱۲۷: قبله آزادگان ابروی جانان است و بس

شماره ۱۲۸: مسلم است مرا فقر و نعمت افلاس

شماره ۱۲۹: ما را نبود شکوه ز آلمان گله از روس

شماره ۱۳۰: امشب بخواب ناز مگر رفته این خروس

شماره ۱۳۱: در دو عالم جلوه گر نور رخ یاراست و بس

شماره ۱۳۲: پیر مغان بر در میخانه دوش

شماره ۱۳۳: اگر خونم خورد جانان نخواهم کرد من ترکش

شماره ۱۳۴: رسم ایران است یا اهل فرنگ

شماره ۱۳۵: خورشید معرفت زد سر بر ز مشرق دل

شماره ۱۳۶: ما خرابات نشینان همه همرنگ همیم

شماره ۱۳۷: زاغ و لاغ شب در سفیده دم

شماره ۱۳۸: تیر ملامتت به بین بسکه نشسته بر دلم

شماره ۱۳۹: ای سرو جهان بازآ به چمن

شماره ۱۴۰: نسیم صبح توئی جبرئیل نام از من

شماره ۱۴۱: یکه تازا خنگ عزم امروز در میدان فکن

شماره ۱۴۲: نسیم صبح به عالم زمن سلام رسان

شماره ۱۴۳: شد فصل دی و صفای بستان

شماره ۱۴۴: ای مست عالم سوز من شد مستی از چشمت عیان

شماره ۱۴۵: ای تذرو خوش خرام ای طوطی شکرشکن

شماره ۱۴۶: خیزید شمع وحدت روشن کنید روشن

شماره ۱۴۷: جام جهان بین جم به طالع میمون

شماره ۱۴۸: ای قبله مه رویان برقع به عذار افکن

شماره ۱۴۹: پیش قدت ای بت شیرین بیان

شماره ۱۵۰: از پرتو عکس رخت افتاده بر طرف چمن

شماره ۱۵۱: سنجند اگر قدرت حسنت به ترازو