حرف آخر قافیه

شماره ۱: بر رخ چه درگشاید بیگانه وفا را - چشمی که می نبیند دیدار آشنا را

شماره ۲: آواره عالم نگهی ساخته ما را - آن گوشه نشین دربه در انداخته ما را

شماره ۳: دل نازک پر از خون است و رسوا می کند ما را - غلط در بزم او ساقی به مینا می کند ما را

شماره ۴: سرشک لاله‌گون رشک گلستان می‌کند ما را - بهار خار مژگان گل به دامان می‌کند ما را

شماره ۵: چو شیشه بود تمنا تن کبود مرا - فلک به سنگ جفای تو آزمود مرا

شماره ۶: سمند جلوه او کرده تا غبار مرا - چو گردباد بلند است از مزار مرا

شماره ۷: رفت آنکه دل به محنت آسوده بود ما را - چشم از فسانه غم شب می غنود ما را

شماره ۸: تب و تاب دوزخ از دل نبرد بهشت ما را - شده همچو شمع داغت خط سرنوشت ما را

شماره ۹: دادی به باد طره عنبر سرشت را - کردی کساد نکهت باغ بهشت را

شماره ۱۰: چنان افشاند چشمم بی‌تو اشک بی‌محابا را - که ابر امشب غلط هردم به دریا می‌کند ما را

شماره ۱۱: فکند از نظرش چشم کینه خواه مرا - به نیمه راه نگهداشت آن نگاه مرا

شماره ۱۲: شرار آتش دل شبنم است باغ مرا - نفس چو گرم کشم تر کند دماغ مرا

شماره ۱۳: می لعلی ز ساغر می کشم تبخاله لب را - لب مخمور من نوشید این جام لبالب را

شماره ۱۴: نمی داند دل آگاه در دنیا فراغت را - به خاطر ریشه غفلت رگ خواب است راحت را

شماره ۱۵: سلطان همتم ز جهان شسته دست را - چون سیل پشت پا زده ام خاک پست را

شماره ۱۶: باغ و بهار سازد جیب و کنار خود را - هرکس گذاشت چون من با دیده کار خود را

شماره ۱۷: خوش آنکه غازه گر آیم رخ فرنگ تو را - زخون دیده فروزم چراغ رنگ تو را

شماره ۱۸: نبرده لذت دیدار دلگشای تو را - غلط به آینه هر کس کند صفای تو را

شماره ۱۹: گران‌جان می‌کند تعظیم بی‌جا اهل دنیا را - نگین از بهر نام خشک خالی می‌کند جا را

شماره ۲۰: یاسمین بنده شود چاک گریبان تو را - برگ گل جزیه دهد شقه دامان تو را

شماره ۲۱: به داغ عشق پروردم بهار خاطر خود را - که برگ عیش دانم خارخار خاطر خود را

شماره ۲۲: تا در سخن درآرم شیرین زبان خود را - بندم به ناله چون نی هر دم میان خود را

شماره ۲۳: نبخشیدی به مگن یکبار جام باده خود را - نمی گیری سردستی چرا افتاده خود را

شماره ۲۴: بهار خط گل و می شد نگاه فتنه مستش را - سیه مستی دوبالا گشت چشم می‌پرستش را

شماره ۲۵: هجوم گریه تلخ و خروش ناله های من - شکر خواب بهاران شد غزال شیر مستش را

شماره ۲۶: کدامین دیده سازد سرمه گرد جلوه گاهش را - که چشم انتظار از نقش پا بیش است راهش را

شماره ۲۷: ادا سازد به خاموشی لب او گفتگویش را - نیارد در گریبان غنچه پنهان کرد بویش را

شماره ۲۸: ای از تو پریشان نظری آینه ها را - از عکس تو در شیشه پری آینه ها را

شماره ۲۹: دعوی‌ست با شعر ترم آن دشمن ادراک را - سگ می‌خورد دایم نجس آن آب‌های پاک را

شماره ۳۰: قامت شده‌ست خم من دیرینه سال را - باید به روی تیغ تو دید این هلال را

شماره ۳۱: گشتم اسیر جلوه آن خوش خرام را - دارم به رقص از تپش خویش دام را

شماره ۳۲: به پیری عشق سازد شوخ‌تر طبع جوانم را - که آتش می کند پرزورتر پشت کمانم را

شماره ۳۳: علاج عقده دلتنگی آسان است عاشق را - گشادکار در چاک گریبان است عاشق را

شماره ۳۴: از آن روزی که گم کردم سراغ آرمیدن را - نشان جاده دانم موج دریای تپیدن را

شماره ۳۵: کنم رنگین تر از دامان گلچین چشم خونین را - که در آغوش مژگان بینم آن دست نگارین را

شماره ۳۶: خدا درمانده نگذارد به عالم بی نصیبان را - عصای کورفهمان می کند چوب ادیبان را

شماره ۳۷: به شهد لفظ و معنی رهنما گشتیم دوران را - برای شکر خود پرورش کردیم موران را

شماره ۳۸: دل بر سر تیر است گشاییم کمین را - از خامه طرازیم صنم خانهء چین را

شماره ۳۹: حریف نقش کج گر نیستی این بدقماران را - به تنهایی سرآور سیر دور روزگاران را

شماره ۴۰: خدایا الفتی ده با دل آزرده لالان را - مکن سوهان روحم صحبت صاحب کمالان را

شماره ۴۱: عتاب تلخ او شیرین کن جانهاست مستان را - نهان در پسته او شکرستانهاست مستان را

شماره ۴۲: آمال کوته است ز دنیا بریده را - کی می رسد کفد غزال رمیده را

شماره ۴۳: رنگین بود سخن دل در خون تپیده را - کردم روانه نامه رنگ پریده را

شماره ۴۴: مردان کنند خوش غم و هجر همیشه را - آب بقاست آتش تب شیر بیشه را

شماره ۴۵: جام عتاب داده ای غمزه کینه خواه را - زهر به کاسه کردهای چاشنی نگاه را

شماره ۴۶: اگر بینم شبی در خواب روز خردسالی را - به عمری می کنم تعبیر این خواب خیالی را

شماره ۴۷: به پیری می کشیم آسوده بار زندگانی را - که صرف آن جوان کردیم ایام جوانی را

شماره ۴۸: حق تعلیم دارم خوش قدان بوستانی را - که سرو از مصرع من یاد می گیرد روانی را

شماره ۴۹: نباشد ناقه ای جز شوق مجنون الهی را - به دریا می رساند جذبه ی سیلاب ماهی را

شماره ۵۰: بلای جان زبان تلخ باشد اهل دعوی را - به کشتن می دهد زهری که در کام است افعی را

شماره ۵۱: خوش آن ساعت که بر بالین خرامی خاکساری را - به باد دامنی از خاک برداری غباری را

شماره ۵۲: ز دورم دید اجازت داد عزم جان فشانی را - نگاهش زود می فهمد زبان بی زبانی را

شماره ۵۳: نبود آرامشی شیب و شباب زندگانی را - تپیدنهای دل موجی ست آب زندگانی را

شماره ۵۴: از سر من چرا کشد سرو قد تو پای را - خاک ره تو کرده ام فرق سپهرسای را

شماره ۵۵: ز دوری خاطرم تنگ است و نتوانم رسید آنجا - گشاد دل در آن ابروست قفل اینجا کلید آنجا

شماره ۵۶: غم دل از می و مطرب مرا فزود اینجا - ترانه را چه اثر باده را چه سود اینجا

شماره ۵۷: سخنور چون شدی خاموش بنشین چون نگین اینجا - گل شهرت بود چون حرف باشد دلنشین اینجا

شماره ۵۸: ترانه کرد صریر نیم دراز اینجا - که دیگری نشود داستان طراز اینجا

شماره ۵۹: نخواهد برد جان از رشک ما خصم عنود ما - سواد کلک ما مشک است بر زخم حسود ما

شماره ۶۰: هرزه دراست در رهش سینه چاک چاک ما - گوشزد اثر نشد ناله دردناک ما

شماره ۶۱: که خواهد کرد یاد از خستگان بی نوا آنجا - شکایت نیست اینجا محرم ومهر و وفا آنجا

شماره ۶۲: از عکس رخش باده فروش است دل ما - آیینه آن رهزن هوش است دل ما

شماره ۶۳: با اشک روان قطره زنان است دل ما - ازکهنه سواران جهان است دل ما

شماره ۶۴: ندید از گرد راهش دیده هرگز سرمه واری را - ازین ره کار دشوار است چشم انتظاری را

شماره ۶۵: به جان بستیم پیمان محبت عشوه سازی را - روان عاقبت محمود ما دارد ایازی را

شماره ۶۶: خاک آسوده چو سیماب شد ازگریه ما - آستین حلقه گرداب شد از گریه ما

شماره ۶۷: مپرس از شورش صحرای دل دیوانه ما را - نمک سایی بود در دیده کار افسانه ما را

شماره ۶۸: به ما مگذار ساقی تقوی دیرینه ما را - به آتش شست و شو کن خرقه پشمینه ما را

شماره ۶۹: چراغ کلبه درویش نور ماه می باشد - به جام باده روشن کن شب آدینه ما را

شماره ۷۰: غم عشقت خلاص ازرنج دنیا می کند ما را - مذاق تلخ تلخی ها گوارا می کند ما را

شماره ۷۱: جدایی نیست از لیلی دل دیوانه ما را - بود با کعبه ربطی در میان بتخانه ما را

شماره ۷۲: هم آغوش است سیل خانه زادی منزل ما را - رگ ابر است مژگان دیده دریا دل ما را

شماره ۷۳: تیغ نگه افتاده گران قاتل ما را - یارای تپیدن نبود بسمل ما را

شماره ۷۴: این است که دل برده و خون کرده بسی را - بسم الله اگر تاب نفس هست کسی را

شماره ۷۵: کاش بیرون فتد از سینه دل زار مرا - کشت نالیدن این مرغ گرفتار مرا

شماره ۷۶: ای که در کشتن عشاق درنگ است تو را - نیم بسمل شده مگذار که ننگ است تو را

شماره ۷۷: افروخت بخت تیره ز اشک مدام ما - چون داغ لاله بی شفقی نیست شام ما

شماره ۷۸: بهار آمد که می در جام میخوران شود پیدا - مرا از سینه داغ لاله رخساران شود پیدا

شماره ۷۹: به بازاری که دلق میگساران می شود پیدا - بهای خرقه پرهیزگاران می شود پیدا

شماره ۸۰: داغ است و سینه در عشق صبح و ستاره ما - خورشید سر برآورد از جیب پاره ما

شماره ۸۱: گذرد گرم ز دل آه سحرگاهی ما - باربر جاده نگردد قدم راهی ما

شماره ۸۲: به این شوخی اگر ریزد سخن مستانه زان لب‌ها - فرو ریزد شکست توبه از آغوش مشرب‌ها

شماره ۸۳: زهی ز خط تو خرم بهار مشرب‌ها - حلال بر همه‌کس خون توبه زان لب‌ها

شماره ۸۴: ای از تو داغ بر جگر لاله زارها - سرگشته در هوای تو بوی بهارها

شماره ۸۵: این است سرود من و بلبل به چمن‌ها - فریاد ز بی‌مهری این عهدشکن‌ها

شماره ۸۶: ای امت نگاه تو جادو خیال‌ها - صحرانورد گردش چشمت غزال‌ها

شماره ۸۷: آشفته چو من نبود سنبل به گلستان‌ها - شوریده سرم دارند این طره پریشان‌ها

شماره ۸۸: چو تر هرگز نگردید از می وصل تو دامان‌ها - ز مخموری بود خمیازه‌ای چاک گریبان‌ها

شماره ۸۹: چه شد مهر جهان‌آرای من آن گرم‌جوشی‌ها - خوشا عهدی که با ما داشتی پیمانه‌نوشی‌ها

شماره ۹۰: نباشد دل چرا از لطف یار امیدوار امشب - به راهش قاصدی دارم چو چشم انتظار امشب

شماره ۹۱: شد قسمت خال توکه مشک ختن ماست - بوسیدن آن لب که زیاد از دهن ماست

شماره ۹۲: شراب تشنه بسی موج زد ایاغ کجاست - کباب سوختگی بوی زد دماغ کجاست

شماره ۹۳: فصل بهار عشق و تماشای اشک ماست - چشم سفید ما کف دریای اشک ماست

شماره ۹۴: دعوی گر جاهل به بغل دشمن خود داشت - افعی به گریبان ز رگ گردن خود داشت

شماره ۹۵: روزی که غمزه اش به من خسته جنگ داشت - هر جای دل که دست نهادم خدنگ داشت

شماره ۹۶: با چشم سیر نعمت دنیا چه حاجت است - تا آبرو به جاست به دریا چه حاجت است

شماره ۹۷: مستی چشم یار ز پیمانه خود است - خواب بهار پرده افسانه خود است

شماره ۹۸: خار رهت به روضه رضوان برابر است - خاک درت به چشمه ی حیوان برابر است

شماره ۹۹: تا بود داغها دل آزرده حال داشت - این مرغ پرشکسته چمن زیر بال داشت

شماره ۱۰۰: کاو کاو مژه ی من به جگر خون نگذاشت - سینه ام داغ برای دل مجنون نگذاشت

شماره ۱۰۱: تاراج صبر دور نگاهش رواج داشت - وبرانه های دل چقدرها خراج داشت

شماره ۱۰۲: دامن فشاند و شمع مزارم به باد داشت - گویا همان شکایت عاشق به یاد داشت

شماره ۱۰۳: در پرده دل جلوه گری بار دگر داشت - پیمانه چشمم می دیدار دگر داشت

شماره ۱۰۴: بیگانگی به مشرب ما آشناتر است - خالی ز خلق مجلس ما دلگشاتر است

شماره ۱۰۵: غافل که سینه آتش آهن گداز داشت - خون شد دلی که آن همه پیکان ناز داشت

شماره ۱۰۶: آن روز شب تیره ما هم سحری داشت - کز صبح بناگوش تو چشمم خبری داشت

شماره ۱۰۷: ایام غمم مرا بهار است - مژگان رگ ابر آبدار است

شماره ۱۰۸: به گلشنی که رخش گوشه نقاب شکست - به جای عارض گل رنگ آفتاب شکست

شماره ۱۰۹: نشئه فیض در آب و گل درویشان است - جام جم کاسه گدای دل درویشان است

شماره ۱۱۰: همدم سنجیده گفتاران لب پیمانه است - آشنا رویی که دیدم معنی بیگانه است

شماره ۱۱۱: هر سو که بود میل تو جای تو همان است - هر چیز هوای تو خدای تو همان است

شماره ۱۱۲: دیوانه عاقلانه به هامون گریخته ست - یعنی ز بیم خلق به گردون گریخته ست

شماره ۱۱۳: بر لبم حرف دهان تنگ یار افتاده است - بخیه راز نهان بر روی کار افتاده است

شماره ۱۱۴: روشن از حیرت دل شد که دلارایی هست - در بر این آینه را آینه سیمایی هست

شماره ۱۱۵: بال و پر گر به اسیری نبود پروا نیست - گوشه خاطر ما هیچ کم از صحرا نیست

شماره ۱۱۶: طوفان فتنه است و کسی دستگیر نیست - ساقی بیار کشتی می را گزیر نیست

شماره ۱۱۷: چون شمع بی سبب نفسم جانگداز نیست - داغم که حسن لاله رخان دلنواز نیست

شماره ۱۱۸: زاهد خمیده است چو چنگ و ملول نیست - یک تار موی بر تن او بی اصول نیست

شماره ۱۱۹: مستمع گر نکند فهم غم اینم نیست - سیر چشم سخنم رغبت تحسینم نیست

شماره ۱۲۰: مدتی شد که در این بزم سخن سازی نیست - گوش چندان که دهم زمزمه پردازی نیست

شماره ۱۲۱: پی برده هر که وادی دل جلوه گاه کیست - داند که چاک سینه ما شاهراه کیست

شماره ۱۲۲: نتوانست به موی کمر یار آویخت - ورنه پرگاله دل بر مژه بسیار آویخت

شماره ۱۲۳: بی باده سیه مست شب از یاسمن کیست - فیض سحر از سینه گل پیرهن کیست

شماره ۱۲۴: این داغ دلفروز ندانم چراغ کیست - وین چشم غوطه ور شده در خون ایاغ کیست

شماره ۱۲۵: دو نان به دل زنند سنان از زبان بحث - زه کرده اند از رگ گردن کمان بحث

شماره ۱۲۶: دل از یادش در آغوش من شیدا نمی‌گنجد - ز بس بالیده است این قطره در دریا نمی‌گنجد

شماره ۱۲۷: ز بی برگی ره الفت دلم بر دوستان بندد - چمن پیرا ره گلزار را فصل خزان بندد

شماره ۱۲۸: کجا دلبستگی عاشق به حسن بی وفا دارد - که مانند گل رعنا خزانی در قفا دارد

شماره ۱۲۹: عشق در سینه من لاله‌ستان‌ها دارد - دل خون گشته ز داغ تو نشان‌ها دارد

شماره ۱۳۰: سامان پریشان دلی اندوخته دارم - زان طره که بر دوش و بر انداخته دارد

شماره ۱۳۱: آتشکده ای در جگر سوخته دارم - زان حسن گلوسوز که بی ساخته دارد

شماره ۱۳۲: ز بی‌مهری او داغم چراغ مرده‌ای دارد - گل حسرت‌کشی نه خورده‌ای نه برده‌ای دارد

شماره ۱۳۳: شوریده سرم طره پیچان تو دارد - آشفته دلم زلف پریشان تو دارد

شماره ۱۳۴: شکرخند دلم خواهش ز لعل می‌کشی دارد - خمار من تمنای شراب لب چشی دارد

شماره ۱۳۵: گزند کوکب از کژدم فزون جان را زیان دارد - خدا از چشم این شب‌زنده‌داران در امان دارد

شماره ۱۳۶: دگر خونابه دل دیده را آلودنی دارد - می پرزور اشک لاله گون پیمودنی دارد

شماره ۱۳۷: تپش سینه ما بانگ درایی دارد - جاده ناله ما راه به جایی دارد

شماره ۱۳۸: عمر گذران فکر مه و سال ندارد - چشم نگران سیل به دنبال ندارد

شماره ۱۳۹: با داغ محبت دل دیوانه نسازد - دریاکش مخمور به پیمانه نسازد

شماره ۱۴۰: شراب خون من آن مست را مخمور می‌سازد - کباب من لب شیرین او را شور می‌سازد

شماره ۱۴۱: مریض زهد را آن روی آتشناک می‌سازد - که آتش خار را از هستی خود پاک می‌سازد

شماره ۱۴۲: ز افسانه کی به شب مژه ما به هم رسد - از حرف و صوت کی لب دریا به هم رسد

شماره ۱۴۳: هرکس که نظر باز به آن زلف دوتا شد - درحلقه زنجیر نظر بند بلا شد

شماره ۱۴۴: سخن چون می‌سرایم کلک شکربار می‌سوزد - گلوی این نی از شیرینی گفتار می‌سوزد

شماره ۱۴۵: رنگت به خون لاله قدح در خمار زد - بوی تو راه قافله نوبهار زد

شماره ۱۴۶: شراب لعلی آن نوش لب به ما چه رسد - ز آب خضر به ما خون گرفته ها چه رسد

شماره ۱۴۷: بلاکش عاشقی کو با غم جانانه می‌سازد - ز جان سختی دم شمشیر را دندانه می‌سازد

شماره ۱۴۸: نقاب آنجا که از رخساره جانانه برخیزد - برهمن از سر بت گبر زآتشخانه برخیزد

شماره ۱۴۹: قاصد سخنی از لب یارم نرسانید - ته جرعه شرابی به خمارم نرسانید

شماره ۱۵۰: آن قدر کرد تپیدن که به آرام رساند - فیض پرواز همین بود که تا دام رساند

شماره ۱۵۱: آتشی گرمتر از آتش محرومی نیست - نخل حسرت چقدر آرزوی خام کشید

شماره ۱۵۲: به دنیا قدر ارباب مذلت بیش می‌باشد - کف سائل ز اعضای دگر در پیش می‌باشد

شماره ۱۵۳: در طمع کام دل بی بصران می باشد - دیده کور به دست دگران می باشد

شماره ۱۵۴: تذرو دل اسیر سرو آزاد تو می باشد - بلای جان قیامت جلوه شمشاد تو می باشد

شماره ۱۵۵: خون من تیغ تو آندم که به خاک افشاند - رشحه ای کاش بر آن دامن پاک افشاند

شماره ۱۵۶: چرا با سردی دی بلبلان را کینه می باشد - هوا گرم است ما را تا نفس در سینه می باشد

شماره ۱۵۷: دلم در زلف او از سینه نالان بیشتر باشد - غم دیوانه در شهر از بیابان بیشتر باشد

شماره ۱۵۸: نقش مراد دنیا نقش بر آب باشد - روی زمین سراسر دشت سراب باشد

شماره ۱۵۹: سخنم چو هست در دل نمک سراب باشد - چو رسد به یاد لعلش به لبم شراب باشد

شماره ۱۶۰: پریشان سنبلش دیباچه احوال من باشد - شب هجران او چون سایه در دنبال من باشد

شماره ۱۶۱: خیالت مونس جان اسیران در بدن باشد - به غربت آشنا هر کس که یابد در وطن باشد

شماره ۱۶۲: با دل غم آن رشک پری ساخته باشد - با غنچه نسیم سحری ساخته باشد

شماره ۱۶۳: خوشا چشمی که محو لذت نظاره‌ای باشد - ز مژگان شبنم‌افشان گل‌رخساره‌ای باشد

شماره ۱۶۴: ز غیرت آب گوهر نخل عزت را به جو باشد - لب اظهار مطلب آبشار آبرو باشد

شماره ۱۶۵: آب دیده ام خونین آهم آتشین باشد - عاشقم به کام دل عاشق این چنین باشد

شماره ۱۶۶: لب گویای من چون شمع مقراض سخن‌ها شد - زبان روشنم افسانه‌ساز انجمن‌ها شد

شماره ۱۶۷: به رنگین جلوه ای در خون کشیدی گوشه گیران را - ز شادی بخیه های خرقه ها چاک کفن ها شد

شماره ۱۶۸: نخل مرا شکوفه صبح امید شد - تا چشم انتظار به راهش سپید شد

شماره ۱۶۹: ساقی مباد عیدی ما کوتهی شود - پیمانه هلال پر از می تهی شود

شماره ۱۷۰: پایان ناز او چو به بیگانگی کشید - کار دل شکسته به دیوانگی کشید

شماره ۱۷۱: کی نشئه صهبا دل غمناک گشاید - می چون نتواند گره تاک گشاید

شماره ۱۷۲: آزاده از حیات خود آزار می‌کشد - باری‌ست این که دوش سبکبار می‌کشد

شماره ۱۷۳: جز آتش بهار هوا را که بشکند - جز می طلسم توبه ما را که بشکند

شماره ۱۷۴: آن کیست تا ز کار کسی عقده واکند - تقدیر نی به ناخن مشکل گشا کند

شماره ۱۷۵: چهره نما که در چمن شور هزار گل کند - طره گشا که در خزان بوی بهار گل کند

شماره ۱۷۶: سپند آتش خویشم کسی دوا چه کند - به بی قراری من صبر بی نوا چه کند

شماره ۱۷۷: اگر یادم چمن پرورد آغوشش نخواهد شد - سخن های من از خاطر فراموشش نخواهد شد

شماره ۱۷۸: به دنیا سر فرو ناوردنم بالین راحت شد - نظر پوشیدن از وضع جهان خواب فراغت شد

شماره ۱۷۹: نگاه خشم چشم شوخ او را زیب دیگر شد - رگ تلخی درین بادام شیرین تر ز شکر شد

شماره ۱۸۰: تا زلف تو بر دوش و برم سایه فکن شد - هر چاک دلم جاده صحرای ختن شد

شماره ۱۸۱: همت آن است که در پیش کرم دون نشود - کف من از گهر آبله ممنون نشود

شماره ۱۸۲: تقلید من فزونی یاران نمی شود - هرگز غبار ابر بهاران نمی شود

شماره ۱۸۳: مباد نفس ز قید خرد گشاده شود - بلاست چون سگ درنده بی قلاده شود

شماره ۱۸۴: هما که بال و پر خویش سایبان تو دارد - اگر غلط نکنم پاس استخوان تو دارد

شماره ۱۸۵: کی ترک مکر و حیله به احباب می کند - در شیر صبح چرخ دنی آب می کند

شماره ۱۸۶: آن مشکبو غزال ز چشمم گذار کرد - چشم مرا چو نافه مشک تتار کرد

شماره ۱۸۷: صحرانورد وحشتم آن خط و خال کرد - داغ مرا سیاهی چشم غزال کرد

شماره ۱۸۸: این عشق تازه دیده به اشکم دچار کرد - خار خزان رسیده مژگان بهار کرد

شماره ۱۸۹: پریشانی ز احسان بحر بی پایان نمی بیند - زیانی مایه دار همت از نقصان نمی بیند

شماره ۱۹۰: کسی درد سخن تا دل نگردد خون چه می داند - رموز معنی از من پرس افلاطون چه می داند

شماره ۱۹۱: چون نقش آن خط و خال لوح خیال گیرد - از دفتر دل ما اقبال فال گیرد

شماره ۱۹۲: دل از وحشت سرای عالم غدار می گیرد - که مست آسوده حال و محسب هشیار می ‎گیرد

شماره ۱۹۳: از روی لاله رنگ تو خون جوش می زند - بوی تو راه قافله هوش می زند

شماره ۱۹۴: این باخته نقشان که درین خانه تنگند - چون مهره شطرنج به همسایه به جنگند

شماره ۱۹۵: یکایک از نظرم نور پیکران رفتند - ستاره های شب افروزم از میان رفتند

شماره ۱۹۶: گرچه در بزم جهان گردن میناست بلند - یک سر و گردن از او نشئه صهباست بلند

شماره ۱۹۷: شور مستی از دل دیوانه ما شد بلند - بانگ نوشانوش از میخانه ما شد بلند

شماره ۱۹۸: تا حرفی از آن لعل می آلود برآمد - لخت دلم از دیده نمک سود برآمد

شماره ۱۹۹: از ناله من خامه خوش آهنگ برآمد - وز نام بلندم سخن از ننگ برآمد

شماره ۲۰۰: سختی به ضعیفان جهان بی سبب آید - من بد کنم و زخم ندامت به لب آید

شماره ۲۰۱: صفای عارضش رنگ از رخ مهتاب بزداید - خیال خط او از چشم مخمل خواب بزداید

شماره ۲۰۲: مکن کاری که حرفی از زبان من برون آید - شراری از لب آتش فشان من برون آید

شماره ۲۰۳: به دل گفتم که خواهد غمزه نامهربان آمد - چو رفت این بر زبانم تیر ناگه بر نشان آمد

شماره ۲۰۴: ز هر چاکی که دارد سینه من بوی خون آید - که یک بو از هزاران رخنهء مجمر برون آید

شماره ۲۰۵: گیاه خرمی از تربت پاکم نمی روید - گلی بی داغ دل چون لاله از خاکم نمی روید

شماره ۲۰۶: درنگ ازکاروان ما سبکباران نمی آید - قرار منزل از سیلاب رفتاران نمی آید

شماره ۲۰۷: مداوای جنون از دیده بی‌خواب می‌آید - کز او دایم به گوش من صدای آب می‌آید

شماره ۲۰۸: وجود کاملان بر ناقصان دشوار می‌آید - اگر روح الله است او نیز بر خر بار می‌آید

شماره ۲۰۹: ز معراج خریت خواجه سنگین بار می‌آید - به تمکین تمام این خرس از کهسار می‌آید

شماره ۲۱۰: ز هجران کار دلتنگی به سامان دیر می آید - که دست ناتوانم تا گریبان دیر می آید

شماره ۲۱۱: در آن محفل که شمع من تجلی‌ساز می‌آید - اگر طور است چون پروانه در پرواز می‌آید

شماره ۲۱۲: با سفلگان شراکت روزی زیان بود - سگ دشمن گدایی یک پاره نان بود

شماره ۲۱۳: دمهای زنده را از اجل کی زیان بود - گیرم چو خود کناره سخن در میان بود

شماره ۲۱۴: امشب که از نظر مه من درگذاره بود - از داغ پیکرم فلک پر ستاره بود

شماره ۲۱۵: مرنج از طعنه خصم و مکن عرض کمال خود - که خود عیب و هنر بهتر کند اظهار حال خود

شماره ۲۱۶: در بهاری که مرا بال و پرافشانی بود - بی تو گل در نظرم لاله پیکانی بود

شماره ۲۱۷: خجل چون بید مجنون گشتم از نشو و نمای خود - ز قد پرشکن گردیده ام زنجیر پای خود

شماره ۲۱۸: تشنه کامان حسد خون مرا نوشیدند - کهنه شد بس که هنرهای مرا پوشیدند

شماره ۲۱۹: گهر چون سفته گردد همچو اشک از دیده ها افتد - شود هر کس درین بازار بینا از بها افتد

شماره ۲۲۰: شود چون جوهر آیینه پیدا تار می‌افتد - نگردد روشناس آن کس که جوهردار می‌افتد

شماره ۲۲۱: عزلت طلب از پایه اقبال نیفتد - تنها رو این مرحله دنبال نیفتد

شماره ۲۲۲: ز شیرین‌کاری من بیستون آباد می‌گردد - قلم در پنجه من تیشه فرهاد می‌گردد

شماره ۲۲۳: نمی دانم چه سودا در سر مخمور می گردد - که داغم از نگاه تنگ چشمان شور می گردد

شماره ۲۲۴: دل از قفس سینه دم سرد برآورد - شور از همه مرغان چمن گرد برآورد

شماره ۲۲۵: زلف سیهش آتش بیداد برآورد - دود از شکن طره شمشاد برآورد

شماره ۲۲۶: ترسم که بر لبی سخن آن میان رود - مضمون بسته ایست چرا رایگان رود

شماره ۲۲۷: دلم شب بر خس و خاشاک کویش تا سحر غلتد - چو آن شبنم که درگلزار برگلهای تر غلتد

شماره ۲۲۸: تن سختی کشم چون در خروش آید روان رقصد - دل شوریده ز آواز شکست استخوان رقصد

شماره ۲۲۹: ساغر ای عشق به اندازه مخمور بیار - خون به جوش آمده ما را می منصور بیار

شماره ۲۳۰: تیغ ستمت از می پرزور گران تر - از نشئه خون شد سر منصور گران تر

شماره ۲۳۱: سیمین عذار اوست ز خط خوش عیارتر - آیینه در نقاط بود بی غبارتر

شماره ۲۳۲: چمن به سایه نشینان خرمی بگذار - بیا به تربت ما خاک بی غمی بگذار

شماره ۲۳۳: کنون ز تربتم ای شوخ سرگران مگذر - به شمع کشته خود آستین فشان مگذر

شماره ۲۳۴: می آید از کوی مغان طرز طربناکش نگر - صبح قیامت می دمد پیراهن چاکش نگر

شماره ۲۳۵: با آنکه نیست از تو بتی دلنوازتر - از روز حشر شد شب هجرم درازتر

شماره ۲۳۶: گرفتار تو را در دور خط شد کام جان خوشتر - اسیران را قفس در شب بود از آشیان خوشتر

شماره ۲۳۷: ای زلف پریشان شدگانیم خبر گیر - ای چاک گریبان شب ما را به سحر گیر

شماره ۲۳۸: ز خط شده ست عذارش بنفشه زار امروز - کرشمه عجبی می کند بهار امروز

شماره ۲۳۹: یک ره درآ به دیده و مستی بهانه ساز - وین اشک لاله رنگ شراب شبانه ساز

شماره ۲۴۰: دل طلب کرد از آن غمزه عتابی که مپرس - به اشارت نگهش داد جوابی که مپرس

شماره ۲۴۱: خون گر نخورد زان لب میگون چه کند کس - مژگان تر و لب تشنه و دل خون چه کند کس

شماره ۲۴۲: بسته پای چو من بی پر و بالی که مپرس - زیر لب دارم ازین عقده سوالی که مپرس

شماره ۲۴۳: از چرخ تنک حوصله پروا چه کند کس - با دشمن نامرد مدارا چه کند کس

شماره ۲۴۴: غنچه دیدی و دل تنگ ندیدی افسوس - روی گل دیدی و نیرنگ ندیدی افسوس

شماره ۲۴۵: نمی کشد دل ما را به دام و دانه خویش - رهین منتم از زشتی زمانه خویش

شماره ۲۴۶: نمی بینم به مسجد رونق از دلمرده اصحابش - همان به شیشه می را کنم قندیل محرابش

شماره ۲۴۷: برده شوریدگیم از خود و صهبا در پیش - طرفه سیلی ست به دنباله و دریا در پیش

شماره ۲۴۸: لقمه ای را ممسک از آزادگان دارد دریغ - از هما این سگ ز خست استخوان دارد دریغ

شماره ۲۴۹: سرفرازی طلب از همت مردانه عشق - داغ خورشید بود بر سر دیوانه عشق

شماره ۲۵۰: ای آنکه زدی بر قدح امروز مرا سنگ - فرداست درین راه کند پای تو را لنگ

شماره ۲۵۱: فرش داغ ار نشود بستر بیماری دل - سنگ فرسوده شود زیر گرانباری دل

شماره ۲۵۲: در بتکده نامحرم و در کعبه غریبم - آیا که حوالت به کجا کرده نصیبم

شماره ۲۵۳: به عشق روی تو چون لاله داغ می طلبم - گدای کوی مغانم ایاغ می طلبم

شماره ۲۵۴: ز پی بیگانه خویی را به امید وفا افتم - به دام صد بلا از یک نگاه آشنا افتم

شماره ۲۵۵: در کشور ایجاد ندانم چه گلستم - دانم که صنمگاه بتان چگلستم

شماره ۲۵۶: من نازک دل از زخم زبان بسیار می رنجم - ز خنجر بیشتر از حرف پهلودار می رنجم

شماره ۲۵۷: غبار گشتم و سرگشته وار می گردم - هنوز گرد سر انتظار می گردم

شماره ۲۵۸: به راه آن وفا دشمن سر و جان شاد می دادم - دل نامهربانش را مروت یاد می دادم

شماره ۲۵۹: نشود گشاده چون نی گرهی ز کار دردم - چه گلی شکفته گردد به هوای آه سردم

شماره ۲۶۰: حاصلی که خرمن شد نذر خوشه چین دارم - برق اگر سری نکشد آه آتشین دارم

شماره ۲۶۱: صبوحی می کند تکلیف کز می کام بردارم - چو گردون سبحه را از کف گذارم جام بردارم

شماره ۲۶۲: شمع سان دیده پرآتش مژه پرنم دارم - داغها بر جگر از الفت مرهم دارم

شماره ۲۶۳: خموشم چون قلم اما نوا در آستین دارم - نی شیون طرازم ناله ها در آستین دارم

شماره ۲۶۴: زد نقش سخن سکه جاوید به نامم - از صفحه دلها نشود محو کلامم

شماره ۲۶۵: قناعت چون گهر با ساغر و مینای خودکردم - چو چشم خوش نگاهان مستی از صهبای خود کردم

شماره ۲۶۶: دمد از چاکهای سینه شیون تا نفس دارم - که چون دل بلبل شوریده حالی در قفس دارم

شماره ۲۶۷: نه یاد مصر و نه پروای کاروان دارم - عبیر پیرهن آن خاک آستان دارم

شماره ۲۶۸: ز شمع خامه هر جا در میان افسانه اندازم - شرر در دامن بال و پر پروانه اندازم

شماره ۲۶۹: جز وصل علاج دل بیچاره ندارم - اما چه کنم طاقت نظاره ندارم

شماره ۲۷۰: به هرگلشن که شور از شیون مستانه اندازم - لباس غنچه را چاک از دل دیوانه اندازم

شماره ۲۷۱: از دل به فرات مژه راهی ست چه سازم - بخت سیهم ابر سیاهی ست چه سازم

شماره ۲۷۲: به صد شوریدگی از بزم آن بی باک برخیزم - نشینم غنچه و چون گل گریبان چاک برخیزم

شماره ۲۷۳: زبان و سود شد در عشق بی پروا فراموشم - خیال آخرت گردید چون دنیا فراموشم

شماره ۲۷۴: از ضعف مشکل آید چون می برد ز خویشم - بالین خواب سازد از مخمل فرنگم

شماره ۲۷۵: ز ابر دیده در هر گل زمین کشته ای دارم - به کف تسبیح و با زنار ترسا رشته ای دارم

شماره ۲۷۶: با ماست لطف چشم تغافل پناهکم - حسرت پر و امید فراوان نگاه کم

شماره ۲۷۷: شکایت نیست مطلب ناله آهنگ است می نالم - ز دل تنگی نمی نالم دلم تنگ است می نالم

شماره ۲۷۸: بیهوده نگشتم به سراپای دو عالم - منظور تو بودی ز تماشای دو عالم

شماره ۲۷۹: ز رنگش اشک گلگون باده نابی ست در چشمم - نگاه از یاد آن لب عالم آبی ست در چشمم

شماره ۲۸۰: دل و جان نژند را مانم - خاطر مستمند را مانم

شماره ۲۸۱: نکرد عشق تو مطلب روای خویشتنم - ستاره‌سوخته داغ‌های خویشتنم

شماره ۲۸۲: خزان چه می برد از نوبهار رنگینم - گل همیشه بهار است داغ دیرینم

شماره ۲۸۳: آسان به جلوه های تو از جا نمی روم - برپاست محشر و به تماشا نمی روم

شماره ۲۸۴: چو سایه در قدم سرو خوش خرام توام - ز خویش و از همه آزاده ام غلام توام

شماره ۲۸۵: سیاهی را به اشک از دیده خود کام می شوبم - رخش را کعبه دانم جامه احرام می شویم

شماره ۲۸۶: رنگین شد از رخت چو رگ گل نظاره ام - بوی تو می دمد ز دل پاره پاره ام

شماره ۲۸۷: ز دل برخاست شوری دیده داغ درون روشن - گرفتم جای مجنون چشم صحرای جنون روشن

شماره ۲۸۸: زانوی بی کسی هاست بالین خسته من - شد مومیایی دل رنگ شکسته من

شماره ۲۸۹: نماید بی سبب حاصل مسبب مدعای من - چو موج آید به ساحل کشتی بی ناخدای من

شماره ۲۹۰: نهانی کرده ای یغما دل من - کجا بردی چه کردی با دل من

شماره ۲۹۱: باده بیار و هوش را از سر ما روانه کن - زاهد خرقه پوش را مست می مغانه کن

شماره ۲۹۲: لخت دل با سینه از اشک مدام آمد برون - این کباب آخر ز آتشخانه خام آمد برون

شماره ۲۹۳: صید از حرم کشد خم جعد بلند تو - فریاد از تطاول مشکین کمند تو

شماره ۲۹۴: ز تکبیر فنا حاضر نشد وقت نماز تو - به شور حشر میدان می دهد خواب دراز تو

شماره ۲۹۵: دارم دلی دو نیم ز تیغ زبان تو - زخمم نمک چش لب شکرفشان تو

شماره ۲۹۶: صفای وقت ز دل های بی غبار بجو - طراوت از نفس پاک نوبهار بجو

شماره ۲۹۷: عریان ز صافی طینتی از پرده نیرنگ شو - چون آب در باغ جهان با خار وگل همرنگ شو

شماره ۲۹۸: ای تهیدست به امید و امل غره مشو - مزرعی را که نکشتی نتوان کرد درو

شماره ۲۹۹: به دنبال خرام آن پری رو - رمیدن می رود از یاد آهو

شماره ۳۰۰: افسرده ایم جام می خوشگوار کو - تنها نشسته ایم به گلشن هزار کو

شماره ۳۰۱: سوخته جان دلم یکی سنبل مشک فام دو - سختی کار عشق بین صید یکی و دام دو

شماره ۳۰۲: خوش آنکه پیماید قدح چشم جفا پیمان تو - از خویش بستاند مرا گیرایی مژگان تو

شماره ۳۰۳: به عاشقی شده ام شهره جهان از تو - ز سادگی غم دل می کنم نهان از تو

شماره ۳۰۴: چون لب نایی و نی پرده سرایان من و تو - سر افسانه گشاییم به دستان من و تو

شماره ۳۰۵: طرف نقاب اگر کشی از رخ نازنین فرو - دل ز تپیدن آورد خانه عقل و دین فرو

شماره ۳۰۶: مستی فزوده است تو را در بر آینه - عکس لبت شراب بود ساغر آینه

شماره ۳۰۷: دل از وفا به خاطر جانان گران شده - سود محبت است که ما را زیان شده

شماره ۳۰۸: ای خدا یار مرا میل خریدارش ده - ور بگیرد کم ما عاشق بسیارش ده

شماره ۳۰۹: ای دل به زیر خاک تپیدن چه فایده - بعد از هلاک سینه دریدن چه فایده

شماره ۳۱۰: دردت به دوای دل بی تاب رسیده - از غیب رسولیست به اصحاب رسیده

شماره ۳۱۱: تا شانه خشک دستم بی زلف یار مانده - کارم زدست رفته دستم ز کار مانده

شماره ۳۱۲: مکن ای بلبل آزرده دل از خار گله - گله از هر چه نمایی بود از یار گله

شماره ۳۱۳: صبح است و عزم کوی خرابات کرده‌ای - ای پیر خانقاه کرامات کرده‌ای

شماره ۳۱۴: به خاموشی سپندم گفت در بزم پریزادی - نرنجانی اگر در دل گره داریم فریادی

شماره ۳۱۵: به بالینم نشستی قد به ناز افراشتی رفتی - نهال حسرتی در سینهء من کاشتی رفتی

شماره ۳۱۶: من بلبلم و گلبن من یار منستی - آن طرف بناگوش سمن زار منستی

شماره ۳۱۷: سخنها از وفا می گفتی و جور و جفا کردی - به ما دیدی چه ها می گفتی و آخر چه ها کردی

شماره ۳۱۸: غم دل با تو زان گویمکه دانم شاد می گردی - چو گنج از خاطر ویران من آباد می گردی

شماره ۳۱۹: دلم را کرده یک پیمانه خون لعل می آلودی - به جان دارم ز شکر خنده ای داغ نمک سودی

شماره ۳۲۰: گذشت آن دور کز ساغر کند یاری مرا یاری - به اشک لاله گون زین پس نمایم چهره گلناری

شماره ۳۲۱: شد صید دلم بسته فتراک سواری - شیرین دهنی لب شکری بوسه شکاری

شماره ۳۲۲: مطرب سرود شوق به مستان چه می بری - شوریده ایم نام بیابان چه می بری

شماره ۳۲۳: خزان رنگ زردم را می نابی نشد روزی - کسی را همچو من گلگشت مهتابی نشد روزی

شماره ۳۲۴: خوش آن ساعت که از فیض سحر شاداب برخیزی - ز خواب صبح چون خورشید عالمتاب برخیزی

شماره ۳۲۵: ای خط لب یار نمایان شده باشی - خضر ره سرچشمه ی حیوان شده باشی

شماره ۳۲۶: ز مستی خون دل را باده می انگاشتم روزی - خروش سینه را افسانه می پنداشتم روزی

شماره ۳۲۷: نوای پرده سوزم از کجا پیدا کند گوشی - زبان فهمی نمی یابم که از دل وا کند گوشی

شماره ۳۲۸: ببین که هست لبم بلبل بهار خطی - کشیده دیده من سرمه از غبار خطی

شماره ۳۲۹: سحاب خشک دیگر از کجا پیدا کند اشکی - مگر اشک ترم در دامن دریا کند اشکی

شماره ۳۳۰: نشد از گریه مستانه ساقی دل کنم خالی - من دریاکش این پیمانه را مشکل کنم خالی

شماره ۳۳۱: دارم گل زخمی به جگر تازه و تر های - ای دل بزن از سینه صفیری به اثر های

شماره ۳۳۲: ای که بر دیده اغیار خرامی داری - یک ره از ناز نگفتی که غلامی داری

شماره ۳۳۳: ای برق حسن شعله به باغ که می زنی - دامن دگر به آتش داغ که می زنی

شماره ۳۳۴: گره ز ابروی مسکین نواز وا نکنی - که چشم آینه را کاسه ی گدا نکنی

شماره ۳۳۵: بی‌داغ عشق بر در دل‌ها چه می‌روی - اهل نظر نیی به تماشا چه می‌روی

شماره ۳۳۶: ناصح سخن چه بیهده از پند می کنی - تعذیب گوش ها به زبان چند می کنی

شماره ۳۳۷: ای دل ترحمی به گناهی نمی کنی - افتاده توایم و نگاهی نمی کنی

شماره ۳۳۸: می رود صید دلم سخت کمانی در پی - نیم جانی به لب و آفت جانی در پی

شماره ۳۳۹: بستم چو دل به مهر تو نامهربان شدی - سرگرم جام لطف شدم سرگران شدی

شماره ۳۴۰: تا کی از عشوه فریب دل ناکام دهی - جان ستانی گرو بوسه و دشنام دهی

شماره ۳۴۱: نی می دهد از اصل مقامات صدایی - پیچیده ز کلکم به سماوات صدایی

شماره ۳۴۲: بنواخت نی را لبهای نایی - ما بی نواییم آه از جدایی

شماره ۳۴۳: شکیبایی بود کار دلم با گرمی خویی - نمی گردد کباب من ز پهلویی به پهلویی

شماره ۳۴۴: ای ناله چند در غم دل دردسر دهی - مغز مرا به بوی کباب جگر دهی

شماره ۳۴۵: تلاش فکر ما را از سخن لافان چه می خواهی - قماش پرنیان از بوریابافان چه می خواهی

شماره ۳۴۶: نماند از گرد غم در سینه ام جای شکیبایی - بغل پر کرده ام از سنگ مینای شکیبایی

شماره ۳۴۷: اگر نه در جهان سرچشمه ی حیوان بود معنی - چرا در ظلمت آباد رقم پنهان بود معنی