حرف آخر قافیه

شمارهٔ ۱: بر رخ چه درگشاید، بیگانهٔ وفا را - چشمی که می نبیند دیدار آشنا را؟

شمارهٔ ۲: آوارهٔ عالم، نگهی، ساخته ما را - آن گوشه نشین، دربه در انداخته ما را

شمارهٔ ۳: دل نازک، پر از خون است و رسوا می کند ما را - غلط در بزم او ساقی، به مینا می کند ما را

شمارهٔ ۴: سرشک لاله گون، رشک گلستان می کند ما را - بهار خار مژگان، گل به دامان می کند ما را

شمارهٔ ۵: چو شیشه بود تمنا تن کبود، مرا - فلک به سنگ جفای تو آزمود، مرا

شمارهٔ ۶: سمند جلوه او، کرده تا غبار مرا - چو گردباد، بلند است از مزار مرا

شمارهٔ ۷: رفت آنکه دل به محنت، آسوده بود ما را - چشم از فسانه غم، شب می غنود ما را

شمارهٔ ۸: تب و تاب دوزخ از دل نبرد بهشت ما را - شده همچو شمع داغت، خط سرنوشت ما را

شمارهٔ ۹: دادی به باد، طره عنبر سرشت را - کردی کساد، نکهت باغ بهشت را

شمارهٔ ۱۰: چنان افشاند چشمم، بی‌تو، اشک بی‌محابا را - که ابر امشب، غلط هردم به دریا می‌کند ما را

شمارهٔ ۱۱: فکند از نظرش، چشم کینه خواه مرا - به نیمه راه، نگهداشت، آن نگاه مرا

شمارهٔ ۱۲: شرار آتش دل، شبنم است باغ مرا - نفس چو گرم کشم، تر کند دماغ مرا

شمارهٔ ۱۳: می لعلی ز ساغر می کشم، تبخاله لب را - لب مخمور من نوشید این جام لبالب را

شمارهٔ ۱۴: نمی داند دل آگاه، در دنیا فراغت را - به خاطر ریشهٔ غفلت، رگ خواب است راحت را

شمارهٔ ۱۵: سلطان همّتم، ز جهان شسته دست را - چون سیل، پشت پا زده ام خاک پست را

شمارهٔ ۱۶: باغ و بهار سازد، جیب و کنار خود را - هرکس گذاشت چون من، با دیده کار خود را

شمارهٔ ۱۷: خوش آنکه غازه گر آیم رخ فرنگ تو را - زخون دیده فروزم، چراغ رنگ تو را

شمارهٔ ۱۸: نبرده لذت دیدار دلگشای تو را - غلط به آینه، هر کس کند صفای تو را

شمارهٔ ۱۹: گران‌جان می‌کند، تعظیم بی‌جا اهل دنیا را - نگین از بهر نام خشک، خالی می‌کند جا را

شمارهٔ ۲۰: یاسمین بنده شود چاک گریبان تو را - برگ گل جزیه دهد، شقّهٔ دامان تو را

شمارهٔ ۲۱: به داغ عشق پروردم، بهار خاطر خود را - که برگ عیش دانم، خارخار خاطر خود را

شمارهٔ ۲۲: تا در سخن درآرم، شیرین زبان خود را - بندم به ناله چون نی، هر دم میان خود را

شمارهٔ ۲۳: نبخشیدی به مگن یکبار، جام باده خود را - نمی گیری سردستی چرا، افتادهٔ خود را

شمارهٔ ۲۴: بهار خط، گل و می شد، نگاه فتنه مستش را - سیه مستی دوبالا گشت، چشم می‌ْپرستش را

شمارهٔ ۲۵: هجوم گریهٔ تلخ و خروش ناله های من - شکر خواب بهاران شد، غزال شیر مستش را

شمارهٔ ۲۶: کدامین دیده سازد سرمه، گرد جلوه گاهش را؟ - که چشم انتظار از نقش پا بیش است راهش را

شمارهٔ ۲۷: ادا سازد به خاموشی، لب او گفتگویش را - نیارد درگریبان غنچه پنهان کرد بوبش را

شمارهٔ ۲۸: ای از تو، پریشان نظری آینه ها را - از عکس تو در شیشه پری، آینه ها را

شمارهٔ ۲۹: دعوی‌ست با شعر ترم، آن دشمن ادراک را - سگ می‌خورد دایم نجس، آن آب‌های پاک را

شمارهٔ ۳۰: قامت شده‌ست خم، من دیرینه سال را - باید به روی تیغ تو دید، این هلال را

شمارهٔ ۳۱: گشتم اسیر، جلوهٔ آن خوش خرام را - دارم به رقص، از تپش خویش، دام را

شمارهٔ ۳۲: به پیری عشق سازد شوخ‌تر طبع جوانم را - که آتش می کند پرزورتر، پشت کمانم را

شمارهٔ ۳۳: علاج عقدهٔ دلتنگی، آسان است عاشق را - گشادکار، در چاک گریبان است عاشق را

شمارهٔ ۳۴: از آن روزی که گم کردم، سراغ آرمیدن را - نشان جاده دانم، موج دریای تپیدن را

شمارهٔ ۳۵: کنم رنگین تر از دامان گلچین، چشم خونین را - که در آغوش مژگان بینم، آن دست نگارین را

شمارهٔ ۳۶: خدا درمانده نگذارد به عالم، بی نصیبان را - عصای کورفهمان می کند، چوب ادیبان را

شمارهٔ ۳۷: به شهد لفظ و معنی، رهنما گشتیم دوران را - برای شکّر خود، پرورش کردیم موران را

شمارهٔ ۳۸: دل بر سر تیر است، گشاییم کمین را - از خامه طرازیم، صنم خانهء چین را

شمارهٔ ۳۹: حریف نقش کج گر نیستی این بدقماران را - به تنهایی سرآور، سیر دور روزگاران را

شمارهٔ ۴۰: خدایا الفتی ده، با دل آزرده، لالان را - مکن سوهان روحم، صحبت صاحب کمالان را

شمارهٔ ۴۱: عتاب تلخ او شیرین کن جانهاست، مستان را - نهان در پستهٔ او شکرستانهاست مستان را

شمارهٔ ۴۲: آمال کوته است ز دنیا بریده را - کی می رسد کفد، غزال رمیده را؟

شمارهٔ ۴۳: رنگین بود سخن، دل در خون تپیده را - کردم روانه نامه رنگ پریده را

شمارهٔ ۴۴: مردان کنند خوش، غم و هجر همیشه را - آب بقاست آتش تب، شیر بیشه را

شمارهٔ ۴۵: جام عتاب داده ای، غمزه کینه خواه را - زهر به کاسه کردهای، چاشنی نگاه را

شمارهٔ ۴۶: اگر بینم شبی در خواب، روز خردسالی را - به عمری، می کنم تعبیر این خواب خیالی را

شمارهٔ ۴۷: به پیری می کشیم آسوده، بار زندگانی را - که صرف آن جوان کردیم، ایام جوانی را

شمارهٔ ۴۸: حق تعلیم دارم، خوش قدانِ بوستانی را - که سرو از مصرع من یاد می گیرد، روانی را

شمارهٔ ۴۹: نباشد ناقه ای جز شوق، مجنون الهی را - به دریا می رساند جذبه ی سیلاب، ماهی را

شمارهٔ ۵۰: بلای جان، زبان تلخ باشد، اهل دعوی را - به کشتن می دهد زهری که در کام است افعی را

شمارهٔ ۵۱: خوش آن ساعت که، بر بالین خرامی، خاکساری را - به باد دامنی، از خاک برداری غباری را

شمارهٔ ۵۲: ز دورم دید، اجازت داد عزم جان فشانی را - نگاهش زود می فهمد، زبان بی زبانی را

شمارهٔ ۵۳: نبود آرامشی، شیب و شباب زندگانی را - تپیدنهای دل موجی ست، آب زندگانی را

شمارهٔ ۵۴: از سر من چرا کشد، سرو قد تو پای را - خاک ره تو کرده ام، فرق سپهرسای را

شمارهٔ ۵۵: ز دوری خاطرم تنگ است و نتوانم رسید آنجا - گشاد دل در آن ابروست، قفل اینجا، کلید آنجا

شمارهٔ ۵۶: غم دل از می و مطرب مرا فزود اینجا - ترانه را چه اثر؟ باده را چه سود اینجا؟

شمارهٔ ۵۷: سخنور چون شدی، خاموش بنشین چون نگین اینجا - گل شهرت بود، چون حرف باشد دلنشین اینجا

شمارهٔ ۵۸: ترانه کرد صریر نیم، دراز اینجا - که دیگری نشود داستان طراز اینجا

شمارهٔ ۵۹: نخواهد برد جان از رشک ما خصم عنود ما - سواد کلک ما مشک است، بر زخم حسود ما

شمارهٔ ۶۰: هرزه دراست در رهش، سینه چاک چاک ما - گوشزد اثر نشد، نالهٔ دردناک ما

شمارهٔ ۶۱: که خواهد کرد یاد از خستگان بی نوا آنجا؟ - شکایت نیست اینجا محرم ومهر و وفا آنجا

شمارهٔ ۶۲: از عکس رخش باده فروش است دل ما - آیینهٔ آن رهزن هوش است دل ما

شمارهٔ ۶۳: با اشک روان، قطره زنان است دل ما - ازکهنه سواران جهان است دل ما

شمارهٔ ۶۴: ندید از گرد راهش، دیده هرگز سرمه واری را - ازین ره، کار دشوار است، چشم انتظاری را

شمارهٔ ۶۵: به جان بستیم پیمان محبّت، عشوه سازی را - روان عاقبت محمود ما، دارد ایازی را

شمارهٔ ۶۶: خاک آسوده، چو سیماب شد ازگریهٔ ما - آستین، حلقهٔ گرداب شد از گریهٔ ما

شمارهٔ ۶۷: مپرس از شورش صحرای دل دیوانهٔ ما را - نمک سایی بود در دیده کار، افسانهٔ ما را

شمارهٔ ۶۸: به ما مگذار ساقی، تقوی دیرینهٔ ما را - به آتش شست و شو کن خرقهٔ پشمینه ما را

شمارهٔ ۶۹: چراغ کلبهٔ درویش، نور ماه می باشد - به جام باده روشن کن شب آدینهٔ ما را

شمارهٔ ۷۰: غم عشقت خلاص ازرنج دنیا می کند ما را - مذاق تلخ، تلخی ها گوارا می کند ما را

شمارهٔ ۷۱: جدایی نیست از لیلی، دل دیوانهٔ ما را - بود با کعبه ربطی در میان بتخانه ما را

شمارهٔ ۷۲: هم آغوش است، سیل خانه زادی منزل ما را - رگ ابر است مژگان، دیده دریا دل ما را

شمارهٔ ۷۳: تیغ نگه افتاده گران قاتل ما را - یارای تپیدن نبود، بسمل ما را

شمارهٔ ۷۴: این است که دل برده و خون کرده بسی را - بسم الله اگر تاب نفس هست کسی را

شمارهٔ ۷۵: کاش بیرون فتد از سینه دل زار مرا - کشت نالیدن این مرغ گرفتار مرا

شمارهٔ ۷۶: ای که در کشتن عشاق درنگ است تو را - نیم بسمل شده مگذار که ننگ است تو را

شمارهٔ ۷۷: افروخت بخت تیره، ز اشک مدام ما - چون داغ لاله، بی شفقی نیست شام ما

شمارهٔ ۷۸: بهار آمد که می در جام میخوران شود پیدا - مرا از سینه، داغ لاله رخساران شود پیدا

شمارهٔ ۷۹: به بازاری که دلق میگساران می شود پیدا - بهای خرقه پرهیزگاران می شود پیدا

شمارهٔ ۸۰: داغ است و سینه در عشق، صبح و ستاره ما - خورشید سر برآورد، از جیب پارهٔ ما

شمارهٔ ۸۱: گذرد گرم ز دل، آه سحرگاهی ما - باربر جاده نگردد، قدم راهی ما

شمارهٔ ۸۲: به این شوخی اگر ریزد، سخن مستانه زان لب‌ها - فرو ریزد، شکست توبه، از آغوش مشرب‌ها

شمارهٔ ۸۳: زهی ز خط تو خرّم، بهار مشرب‌ها - حلال بر همه‌کس خون توبه، زان لب‌ها

شمارهٔ ۸۴: ای از تو داغ بر جگر لاله زارها - سرگشته در هوای تو، بوی بهارها

شمارهٔ ۸۵: این است، سرود من و بلبل به چمن‌ها - فریاد ز بی‌مهری این عهدشکن‌ها

شمارهٔ ۸۶: ای امّت نگاه تو، جادو خیال‌ها - صحرانورد گردش چشمت، غزال‌ها

شمارهٔ ۸۷: آشفته چو من نبود، سنبل به گلستان‌ها - شوریده سرم دارند، این طرّه پریشان‌ها

شمارهٔ ۸۸: چو تر هرگز نگردید، از می وصل تو دامان‌ها - ز مخموری بود خمیازه‌ای، چاک گریبان‌ها

شمارهٔ ۸۹: چه شد مهر جهان‌آرای من، آن گرم‌جوشی‌ها - خوشا عهدی که با ما داشتی، پیمانه‌نوشی‌ها

شمارهٔ ۹۰: نباشد دل چرا از لطف یار، امّیدوار امشب؟ - به راهش قاصدی دارم، چو چشم انتظار امشب

شمارهٔ ۹۱: شد قسمت خال تو،که مشک ختن ماست - بوسیدن آن لب، که زیاد از دهن ماست

شمارهٔ ۹۲: شراب تشنه بسی موج زد، ایاغ کجاست؟ - کباب سوختگی بوی زد، دماغ کجاست؟

شمارهٔ ۹۳: فصل بهار عشق و تماشای اشک ماست - چشم سفید ما، کف دریای اشک ماست

شمارهٔ ۹۴: دعوی گر جاهل، به بغل دشمن خود داشت - افعی به گریبان، ز رگ گردن خود داشت

شمارهٔ ۹۵: روزی که غمزه اش به من خسته جنگ داشت - هر جای دل که دست نهادم، خدنگ داشت

شمارهٔ ۹۶: با چشم سیر، نعمت دنیا چه حاجت است؟ - تا آبرو به جاست، به دریا چه حاجت است؟

شمارهٔ ۹۷: مستی چشم یار، ز پیمانه خود است - خواب بهار، پردهٔ افسانهٔ خود است

شمارهٔ ۹۸: خار رهت، به روضهٔ رضوان برابر است - خاک درت، به چشمه ی حیوان برابر است

شمارهٔ ۹۹: تا بود داغها، دل آزرده حال داشت - این مرغ پرشکسته، چمن زیر بال داشت

شمارهٔ ۱۰۰: کاو کاو مژه ی من به جگر خون نگذاشت - سینه ام داغ برای دل مجنون نگذاشت

شمارهٔ ۱۰۱: تاراج صبر، دور نگاهش رواج داشت - وبرانه های دل، چقدرها خراج داشت

شمارهٔ ۱۰۲: دامن فشاند و شمع مزارم به باد داشت - گویا همان شکایت عاشق به یاد داشت

شمارهٔ ۱۰۳: در پرده دل، جلوه گری بار دگر داشت - پیمانه چشمم، می دیدار دگر داشت

شمارهٔ ۱۰۴: بیگانگی، به مشرب ما آشناتر است - خالی ز خلق، مجلس ما دلگشاتر است

شمارهٔ ۱۰۵: غافل که سینه، آتش آهن گداز داشت - خون شد دلی که آن همه پیکان ناز داشت

شمارهٔ ۱۰۶: آن روز، شب تیرهٔ ما هم سحری داشت - کز صبح بناگوش تو چشمم خبری داشت

شمارهٔ ۱۰۷: ایّام غمم، مرا بهار است - مژگان رگ ابر آبدار است

شمارهٔ ۱۰۸: به گلشنی که رخش، گوشهٔ نقاب شکست - به جای عارض گل، رنگ آفتاب شکست

شمارهٔ ۱۰۹: نشئهٔ فیض، در آب و گِل درویشان است - جام جم، کاسه گدای دل درویشان است

شمارهٔ ۱۱۰: همدم سنجیده گفتاران، لب پیمانه است - آشنا رویی که دیدم، معنی بیگانه است

شمارهٔ ۱۱۱: هر سو که بود میل تو، جای تو همان است - هر چیز هوای تو، خدای تو همان است

شمارهٔ ۱۱۲: دیوانه، عاقلانه به هامون گریخته ست - یعنی ز بیم خلق، به گردون گریخته ست

شمارهٔ ۱۱۳: بر لبم حرف دهان تنگ یار افتاده است - بخیهٔ راز نهان، بر روی کار افتاده است

شمارهٔ ۱۱۴: روشن از حیرت دل شد که دلارایی هست - در بر این آینه را، آینه سیمایی هست

شمارهٔ ۱۱۵: بال و پر گر به اسیری نبود پروا نیست - گوشهٔ خاطر ما، هیچ کم از صحرا نیست

شمارهٔ ۱۱۶: طوفان فتنه است و کسی دستگیر نیست - ساقی بیار کشتی می را، گزیر نیست

شمارهٔ ۱۱۷: چون شمع، بی سبب نفسم جانگداز نیست - داغم که حسن لاله رخان، دلنواز نیست

شمارهٔ ۱۱۸: زاهد خمیده است چو چنگ و ملول نیست - یک تار موی بر تن او بی اصول نیست

شمارهٔ ۱۱۹: مستمع گر نکند فهم، غم اینم نیست - سیر چشم سخنم، رغبت تحسینم نیست

شمارهٔ ۱۲۰: مدتی شد که در این بزم سخن سازی نیست - گوش چندان که دهم، زمزمه پردازی نیست

شمارهٔ ۱۲۱: پی برده هر که، وادیِ دل جلوه گاه کیست - داند که چاک سینهٔ ما شاهراه کیست

شمارهٔ ۱۲۲: نتوانست به موی کمر یار آویخت - ورنه پرگالهٔ دل، بر مژه بسیار آویخت

شمارهٔ ۱۲۳: بی باده سیه مست، شب از یاسمن کیست؟ - فیض سحر از سینهٔ گل پیرهن کیست؟

شمارهٔ ۱۲۴: این داغ دلفروز ندانم چراغ کیست؟ - وین چشم غوطه ور شده در خون، ایاغ کیست؟

شمارهٔ ۱۲۵: دو نان، به دل زنند سنان از زبان بحث - زه کرده اند از رگ گردن کمان بحث

شمارهٔ ۱۲۶: دل از یادش، در آغوش من شیدا نمی‌گنجد - ز بس بالیده است این قطره، در دریا نمی‌گنجد

شمارهٔ ۱۲۷: ز بی برگی، ره الفت دلم بر دوستان بندد - چمن پیرا، ره گلزار را فصل خزان بندد

شمارهٔ ۱۲۸: کجا دلبستگی عاشق به حسن بی وفا دارد؟ - که مانند گل رعنا، خزانی در قفا دارد

شمارهٔ ۱۲۹: عشق در سینهٔ من، لاله‌ستان‌ها دارد - دل خون گشته ز داغ تو نشان‌ها دارد

شمارهٔ ۱۳۰: سامان پریشان دلی اندوخته دارم - زان طرّه که بر دوش و بر انداخته دارد

شمارهٔ ۱۳۱: آتشکده ای در جگر سوخته دارم - زان حسن گلوسوز، که بی ساخته دارد

شمارهٔ ۱۳۲: ز بی‌مهریّ او، داغم چراغ مرده‌ای دارد - گل حسرت‌کشی، نه خورده‌ای، نه برده‌ای دارد

شمارهٔ ۱۳۳: شوریده سرم، طرهٔ پیچان تو دارد - آشفته دلم، زلف پریشان تو دارد

شمارهٔ ۱۳۴: شکرخند دلم خواهش ز لعل میْ‌کشی دارد - خمار من تمنای شراب لب چشی دارد

شمارهٔ ۱۳۵: گزند کوکب از کژدم فزون جان را زیان دارد - خدا از چشم این شب‌زنده‌داران در امان دارد

شمارهٔ ۱۳۶: دگر خونابه دل، دیده را آلودنی دارد - می پرزور، اشک لاله گون پیمودنی دارد

شمارهٔ ۱۳۷: تپش سینهٔ ما، بانگ درایی دارد - جادهٔ نالهٔ ما راه به جایی دارد

شمارهٔ ۱۳۸: عمر گذران، فکر مه و سال ندارد - چشم نگران، سیل به دنبال ندارد

شمارهٔ ۱۳۹: با داغ محبت، دل دیوانه نسازد - دریاکش مخمور به پیمانه نسازد

شمارهٔ ۱۴۰: شراب خون من، آن مست را مخمور می‌سازد - کباب من لب شیرین او را شور می‌سازد

شمارهٔ ۱۴۱: مریض زهد را آن روی آتشناک می‌سازد - که آتش خار را، از هستی خود پاک می‌سازد

شمارهٔ ۱۴۲: ز افسانه کی به شب، مژهٔ ما به هم رسد؟ - از حرف و صوت، کی لب دریا به هم رسد؟

شمارهٔ ۱۴۳: هرکس که نظر باز به آن زلف دوتا شد - درحلقهٔ زنجیر نظر بند بلا شد

شمارهٔ ۱۴۴: سخن چون می‌سرایم، کلک شکربار می‌سوزد - گلوی این نی، از شیرینی گفتار می‌سوزد

شمارهٔ ۱۴۵: رنگت به خون لاله، قدح در خمار زد - بوی تو، راه قافله نوبهار زد

شمارهٔ ۱۴۶: شراب لعلی آن نوش لب، به ما چه رسد؟ - ز آب خضر، به ما خون گرفته ها چه رسد؟

شمارهٔ ۱۴۷: بلاکش عاشقی کو با غم جانانه می‌سازد - ز جان سختی، دم شمشیر را، دندانه می‌سازد

شمارهٔ ۱۴۸: نقاب آنجا که از رخسارهٔ جانانه برخیزد - برهمن از سر بت، گبر زآتشخانه برخیزد

شمارهٔ ۱۴۹: قاصد سخنی از لب یارم نرسانید - ته جرعه شرابی، به خمارم نرسانید

شمارهٔ ۱۵۰: آن قدر کرد تپیدن که به آرام رساند - فیض پرواز همین بود که تا دام رساند

شمارهٔ ۱۵۱: آتشی گرمتر از آتش محرومی نیست - نخل حسرت، چقدر آرزوی خام کشید

شمارهٔ ۱۵۲: به دنیا قدر ارباب مذلت بیش می‌باشد - کف سائل ز اعضای دگر، در پیش می‌باشد

شمارهٔ ۱۵۳: در طمع، کام دل بی بصران می باشد - دیدهٔ کور، به دست دگران می باشد

شمارهٔ ۱۵۴: تذرو دل، اسیر سرو آزاد تو می باشد - بلای جان، قیامت جلوه شمشاد تو می باشد

شمارهٔ ۱۵۵: خون من تیغ تو آندم که به خاک افشاند - رشحه ای کاش بر آن دامن پاک افشاند

شمارهٔ ۱۵۶: چرا با سردی دی بلبلان را کینه می باشد؟ - هوا گرم است ما را، تا نفس در سینه می باشد

شمارهٔ ۱۵۷: دلم در زلف او، از سینه نالان بیشتر باشد - غم دیوانه، در شهر از بیابان بیشتر باشد

شمارهٔ ۱۵۸: نقش مراد دنیا، نقش بر آب باشد - روی زمین سراسر، دشت سراب باشد

شمارهٔ ۱۵۹: سخنم چو هست، در دل نمک سراب باشد - چو رسد به یاد لعلش، به لبم شراب باشد

شمارهٔ ۱۶۰: پریشان سنبلش، دیباچهٔ احوال من باشد - شب هجران او، چون سایه در دنبال من باشد

شمارهٔ ۱۶۱: خیالت مونس جان اسیران در بدن باشد - به غربت، آشنا هر کس که یابد، در وطن باشد

شمارهٔ ۱۶۲: با دل غم آن رشک پری، ساخته باشد - با غنچه، نسیم سحری ساخته باشد

شمارهٔ ۱۶۳: خوشا چشمی که محو لذّت نظّاره‌ای باشد - ز مژگان، شبنم‌افشانِ گل‌رخساره‌ای باشد

شمارهٔ ۱۶۴: ز غیرت، آب گوهر نخل عزّت را به جو باشد - لب اظهار مطلب، آبشار آبرو باشد

شمارهٔ ۱۶۵: آب دیده ام خونین، آهم آتشین باشد - عاشقم به کام دل، عاشق این چنین باشد

شمارهٔ ۱۶۶: لب گویای من چون شمع، مقراض سخن‌ها شد - زبان روشنم، افسانه‌ساز انجمن‌ها شد

شمارهٔ ۱۶۷: به رنگین جلوه ای در خون کشیدی، گوشه گیران را - ز شادی بخیه های خرقه ها چاک کفن ها شد

شمارهٔ ۱۶۸: نخل مرا شکوفهٔ صبح امید شد - تا چشم انتظار به راهش سپید شد

شمارهٔ ۱۶۹: ساقی مباد عیدی ما کوتهی شود - پیمانهٔ هلال پر از می، تهی شود

شمارهٔ ۱۷۰: پایان ناز او چو به بیگانگی کشید - کار دل شکسته به دیوانگی کشید

شمارهٔ ۱۷۱: کی نشئهٔ صهبا، دل غمناک گشاید؟ - می چون نتواند گره تاک گشاید

شمارهٔ ۱۷۲: آزاده، از حیات خود آزار می‌کشد - باری‌ست این، که دوش سبکبار می‌کشد

شمارهٔ ۱۷۳: جز آتش بهار هوا را که بشکند؟ - جز می، طلسم توبهٔ ما را کِه بشکند؟

شمارهٔ ۱۷۴: آن کیست تا ز کار کسی عقده واکند؟ - تقدیر نی به ناخن مشکل گشا کند

شمارهٔ ۱۷۵: چهره نما که در چمن، شور هزار گل کند - طرّه گشا که در خزان، بوی بهار گل کند

شمارهٔ ۱۷۶: اگر یادم، چمن پرورد آغوشش نخواهد شد - سخن های من، از خاطر فراموشش نخواهد شد

شمارهٔ ۱۷۷: به دنیا سر فرو ناوردنم بالین راحت شد - نظر پوشیدن از وضع جهان، خواب فراغت شد

شمارهٔ ۱۷۸: نگاه خشم، چشم شوخ او را زیب دیگر شد - رگ تلخی درین بادام، شیرین تر ز شکّر شد

شمارهٔ ۱۷۹: تا زلف تو بر دوش و برم سایه فکن شد - هر چاک دلم، جادهٔ صحرای ختن شد

شمارهٔ ۱۸۰: همّت آن است که در پیش کرم، دون نشود - کف من از گهر آبله ممنون نشود

شمارهٔ ۱۸۱: تقلید من فزونی یاران نمی شود - هرگز غبار، ابر بهاران نمی شود

شمارهٔ ۱۸۲: مباد، نفس ز قید خرد گشاده شود - بلاست چون سگ درّنده، بی قلاده شود

شمارهٔ ۱۸۳: هما که بال و پر خویش سایبان تو دارد - اگر غلط نکنم پاس استخوان تو دارد

شمارهٔ ۱۸۴: کی ترک مکر و حیله به احباب می کند؟ - در شیر صبح، چرخ دنی، آب می کند

شمارهٔ ۱۸۵: آن مشکبو غزال ز چشمم گذار کرد - چشم مرا چو نافهٔ مشک تتار کرد

شمارهٔ ۱۸۶: صحرانورد وحشتم، آن خط و خال کرد - داغ مرا سیاهی چشم غزال کرد

شمارهٔ ۱۸۷: این عشق تازه دیده به اشکم دچار کرد - خار خزان رسیدهٔ مژگان، بهار کرد

شمارهٔ ۱۸۸: پریشانی ز احسان، بحر بی پایان نمی بیند - زیانی مایه دار همّت، از نقصان نمی بیند

شمارهٔ ۱۸۹: کسی درد سخن، تا دل نگردد خون چه می داند؟ - رموز معنی از من پرس افلاطون چه می داند؟

شمارهٔ ۱۹۰: چون نقش آن خط و خال، لوح خیال گیرد - از دفتر دل ما، اقبال، فال گیرد

شمارهٔ ۱۹۱: دل از وحشت سرای عالم غدّار می گیرد - که مست آسوده حال و محسب هشیار می ‎گیرد

شمارهٔ ۱۹۲: از روی لاله رنگ تو خون جوش می زند - بوی تو راه قافلهٔ هوش می زند

شمارهٔ ۱۹۳: این باخته نقشان که درین خانهٔ تنگند - چون مهره شطرنج به همسایه، به جنگند

شمارهٔ ۱۹۴: یکایک از نظرم نور پیکران رفتند - ستاره های شب افروزم از میان رفتند

شمارهٔ ۱۹۵: گر چه در بزم جهان، گردن میناست بلند - یک سر و گردن از او نشئه صهباست بلند

شمارهٔ ۱۹۶: شور مستی از دل دیوانهٔ ما شد بلند - بانگ نوشانوش از میخانه ما شد بلند

شمارهٔ ۱۹۷: تا حرفی از آن لعل می آلود برآمد - لخت دلم، از دیده نمک سود برآمد

شمارهٔ ۱۹۸: از نالهٔ من خامه خوش آهنگ برآمد - وز نام بلندم، سخن از ننگ برآمد

شمارهٔ ۱۹۹: سختی به ضعیفان جهان بی سبب آید - من بد کنم و زخم ندامت به لب آید

شمارهٔ ۲۰۰: صفای عارضش، رنگ از رخ مهتاب بزداید - خیال خط او، از چشم مخمل خواب بزداید

شمارهٔ ۲۰۱: مکن کاری که حرفی از زبان من برون آید - شراری از لب آتش فشان من برون آید

شمارهٔ ۲۰۲: به دل گفتم که خواهد غمزهٔ نامهربان آمد - چو رفت این بر زبانم، تیر ناگه بر نشان آمد

شمارهٔ ۲۰۳: ز هر چاکی که دارد سینه من، بوی خون آید - که یک بو از هزاران رخنهء مِجمر برون آید

شمارهٔ ۲۰۴: گیاه خرّمی از تربت پاکم نمی روید - گلی بی داغ دل، چون لاله از خاکم نمی روید

شمارهٔ ۲۰۵: درنگ ازکاروان ما سبکباران نمی آید - قرار منزل از سیلاب رفتاران نمی آید

شمارهٔ ۲۰۶: مداوای جنون از دیده بی‌خواب می‌آید - کز او دایم به گوش من، صدای آب می‌آید

شمارهٔ ۲۰۷: وجود کاملان بر ناقصان دشوار می‌آید - اگر روح اللّه است او نیز، بر خر بار می‌آید

شمارهٔ ۲۰۸: ز معراج خریّت، خواجه سنگین بار می‌آید - به تمکین تمام، این خرس از کهسار می‌آید

شمارهٔ ۲۰۹: ز هجران کار دلتنگی به سامان دیر می آید - که دست ناتوانم، تا گریبان دیر می آید

شمارهٔ ۲۱۰: در آن محفل که شمع من، تجلی‌ساز می‌آید - اگر طور است، چون پروانه در پرواز می‌آید

شمارهٔ ۲۱۱: با سفلگان شراکت روزی، زیان بود - سگ دشمن گدایی یک پاره نان بود

شمارهٔ ۲۱۲: دمهای زنده را، از اجل کی زیان بود؟ - گیرم چو خود کناره، سخن در میان بود

شمارهٔ ۲۱۳: امشب که از نظر مه من درگذاره بود - از داغ پیکرم، فلک پر ستاره بود

شمارهٔ ۲۱۴: مرنج از طعنهٔ خصم و مکن عرض کمال خود - که خود عیب و هنر، بهتر کند اظهار حال خود

شمارهٔ ۲۱۵: در بهاری که مرا بال و پرافشانی بود - بی تو گل در نظرم، لالهٔ پیکانی بود

شمارهٔ ۲۱۶: خجل چون بید مجنون گشتم از نشو و نمای خود - ز قدّ پرشکن گردیده ام زنجیر پای خود

شمارهٔ ۲۱۷: تشنه کامان حسد خون مرا نوشیدند - کهنه شد، بس که هنرهای مرا پوشیدند

شمارهٔ ۲۱۸: گهر چون سفته گردد، همچو اشک از دیده ها افتد - شود هر کس درین بازار بینا، از بها افتد

شمارهٔ ۲۱۹: شود چون جوهر آیینه پیدا، تار می‌افتد - نگردد روشناس آن کس که جوهردار می‌افتد

شمارهٔ ۲۲۰: عزلت طلب از پایهٔ اقبال نیفتد - تنها رو این مرحله، دنبال نیفتد

شمارهٔ ۲۲۱: ز شیرین‌کاری من، بیستون آباد می‌گردد - قلم در پنجهٔ من تیشه فرهاد می‌گردد

شمارهٔ ۲۲۲: نمی دانم چه سودا در سر مخمور می گردد - که داغم از نگاه تنگ چشمان شور می گردد

شمارهٔ ۲۲۳: دل از قفس سینه، دم سرد برآورد - شور از همه مرغان چمن گرد، برآورد

شمارهٔ ۲۲۴: زلف سیهش، آتش بیداد برآورد - دود از شکن طرّهٔ شمشاد برآورد

شمارهٔ ۲۲۵: ترسم که بر لبی، سخن آن میان رود - مضمون بسته ایست، چرا رایگان رود؟

شمارهٔ ۲۲۶: دلم، شب بر خس و خاشاک کویش تا سحر غلتد - چو آن شبنم که درگلزار، برگلهای تر غلتد

شمارهٔ ۲۲۷: تن سختی کشم چون در خروش آید، روان رقصد - دل شوریده ز آواز شکست استخوان رقصد

شمارهٔ ۲۲۸: ساغر ای عشق به اندازهٔ مخمور بیار - خون به جوش آمده ما را، می منصور بیار

شمارهٔ ۲۲۹: تیغ ستمت از می پرزور گران تر - از نشئهٔ خون شد، سر منصور گران تر

شمارهٔ ۲۳۰: سیمین عذار اوست، ز خط خوش عیارتر - آیینه در نقاط بود بی غبارتر؟!

شمارهٔ ۲۳۱: چمن، به سایه نشینان خرمی بگذار - بیا به تربت ما، خاک بی غمی بگذار

شمارهٔ ۲۳۲: کنون ز تربتم ای شوخ، سرگران مگذر - به شمع کشتهٔ خود آستین فشان مگذر

شمارهٔ ۲۳۳: می آید از کوی مغان طرز طربناکش نگر - صبح قیامت می دمد، پیراهن چاکش نگر

شمارهٔ ۲۳۴: با آنکه نیست از تو بتی دلنوازتر - از روز حشر، شد شب هجرم درازتر

شمارهٔ ۲۳۵: گرفتار تو را در دور خط، شد کام جان خوشتر - اسیران را قفس در شب بود از آشیان خوشتر

شمارهٔ ۲۳۶: ای زلف، پریشان شدگانیم، خبر گیر - ای چاک گریبان، شب ما را به سحر گیر

شمارهٔ ۲۳۷: ز خط شده ست عذارش بنفشه زار امروز - کرشمهٔ عجبی می کند بهار امروز

شمارهٔ ۲۳۸: یک ره درآ به دیده و مستی بهانه ساز - وین اشک لاله رنگ، شراب شبانه ساز

شمارهٔ ۲۳۹: دل طلب کرد، از آن غمزه، عتابی که مپرس - به اشارت نگهش داد جوابی که مپرس

شمارهٔ ۲۴۰: خون گر نخورد زان لب میگون، چه کند کس؟ - مژگان تر و لب تشنه و دل خون، چه کند کس؟

شمارهٔ ۲۴۱: بسته پای چو من بی پر و بالی که مپرس - زیر لب دارم ازین عقده، سؤالی که مپرس

شمارهٔ ۲۴۲: از چرخ تنک حوصله، پروا چه کند کس؟ - با دشمن نامرد، مدارا چه کند کس؟

شمارهٔ ۲۴۳: غنچه دیدی و دل تنگ ندیدی، افسوس - روی گل دیدی و نیرنگ ندیدی، افسوس

شمارهٔ ۲۴۴: نمی کشد، دل ما را به دام و دانهٔ خویش - رهین منّتم، از زشتی زمانه خویش

شمارهٔ ۲۴۵: نمی بینم به مسجد رونق، از دلمرده اصحابش - همان به، شیشهٔ می را کنم قندیل محرابش

شمارهٔ ۲۴۶: برده شوریدگیم از خود و صهبا در پیش - طرفه سیلی ست به دنباله و دریا در پیش

شمارهٔ ۲۴۷: لقمه ای را ممسک از آزادگان دارد دریغ - از هما، این سگ ز خسّت، استخوان دارد دریغ

شمارهٔ ۲۴۸: سرفرازی طلب از همّت مردانهٔ عشق - داغ خورشید بود بر سر دیوانهٔ عشق

شمارهٔ ۲۴۹: ای آنکه زدی بر قدح، امروز مرا سنگ - فرداست درین راه، کند پای تو را لنگ

شمارهٔ ۲۵۰: فرش داغ، ار نشود بستر بیماری دل - سنگ فرسوده شود زیر گرانباری دل

شمارهٔ ۲۵۱: در بتکده نامحرم و در کعبه غریبم - آیا که حوالت به کجا کرده نصیبم؟

شمارهٔ ۲۵۲: به عشق روی تو، چون لاله داغ می طلبم - گدای کوی مغانم، ایاغ می طلبم

شمارهٔ ۲۵۳: ز پی بیگانه خویی را، به امّید وفا افتم - به دام صد بلا از یک نگاه آشنا افتم

شمارهٔ ۲۵۴: در کشور ایجاد، ندانم چه گلستم - دانم که صنمگاه بتان چگلستم

شمارهٔ ۲۵۵: من نازک دل از زخم زبان بسیار می رنجم - ز خنجر بیشتر، از حرف پهلودار می رنجم

شمارهٔ ۲۵۶: غبار گشتم و سرگشته وار می گردم - هنوز گرد سر انتظار می گردم

شمارهٔ ۲۵۷: به راه آن وفا دشمن، سر و جان شاد می دادم - دل نامهربانش را، مروت یاد می دادم

شمارهٔ ۲۵۸: نشود گشاده چون نی، گرهی ز کار دردم - چه گلی شکفته گردد به هوای آه سردم؟

شمارهٔ ۲۵۹: حاصلی که خرمن شد ، نذر خوشه چین دارم - برق اگر سری نکشد، آه آتشین دارم

شمارهٔ ۲۶۰: صبوحی می کند تکلیف، کز می کام بردارم - چو گردون سبحه را از کف گذارم، جام بردارم

شمارهٔ ۲۶۱: شمع سان، دیده پرآتش مژه پرنم دارم - داغها بر جگر، از الفت مرهم دارم

شمارهٔ ۲۶۲: خموشم چون قلم امّا، نوا در آستین دارم - نی شیون طرازم، ناله ها در آستین دارم

شمارهٔ ۲۶۳: زد نقش سخن سکهٔ جاوید به نامم - از صفحهٔ دلها نشود محو، کلامم

شمارهٔ ۲۶۴: قناعت چون گهر، با ساغر و مینای خودکردم - چو چشم خوش نگاهان، مستی از صهبای خود کردم

شمارهٔ ۲۶۵: دمد از چاکهای سینه شیون، تا نفس دارم - که چون دل، بلبل شوریده حالی در قفس دارم

شمارهٔ ۲۶۶: نه یاد مصر و نه پروای کاروان دارم - عبیر پیرهن، آن خاک آستان دارم

شمارهٔ ۲۶۷: ز شمع خامه، هر جا در میان افسانه اندازم - شرر در دامن بال و پر پروانه اندازم

شمارهٔ ۲۶۸: جز وصل علاج دل بیچاره ندارم - امّا چه کنم؟ طاقت نظّاره ندارم

شمارهٔ ۲۶۹: به هرگلشن که شور از شیون مستانه اندازم - لباس غنچه را، چاک از دل دیوانه اندازم

شمارهٔ ۲۷۰: از دل، به فرات مژه راهی ست چه سازم؟ - بخت سیهم، ابر سیاهی ست چه سازم؟

شمارهٔ ۲۷۱: به صد شوریدگی، از بزم آن بی باک برخیزم - نشینم غنچه و چون گل، گریبان چاک برخیزم

شمارهٔ ۲۷۲: زبان و سود، شد در عشق بی پروا فراموشم - خیال آخرت، گردید چون دنیا فراموشم

شمارهٔ ۲۷۳: از ضعف مشکل آید، چون می برد ز خویشم - بالین خواب سازد، از مخمل فرنگم

شمارهٔ ۲۷۴: ز ابر دیده در هر گل، زمین کشته ای دارم - به کف تسبیح و با زنّار ترسا رشته ای دارم

شمارهٔ ۲۷۵: با ماست، لطف چشم تغافل پناه،کم - حسرت پر و امید فراوان، نگاه کم

شمارهٔ ۲۷۶: شکایت نیست، مطلب ناله آهنگ است می نالم - ز دل تنگی نمی نالم، دلم تنگ است می نالم

شمارهٔ ۲۷۷: بیهوده نگشتم به سراپای دو عالم - منظور تو بودی ز تماشای دو عالم

شمارهٔ ۲۷۸: ز رنگش، اشک گلگون بادهٔ نابی ست در چشمم - نگاه از یاد آن لب، عالم آبی ست در چشمم

شمارهٔ ۲۷۹: دل و جان نژند را مانم - خاطر مستمند را مانم

شمارهٔ ۲۸۰: نکرد عشق تو، مطلب روای خویشتنم - ستاره‌سوختهٔ داغ‌های خویشتنم

شمارهٔ ۲۸۱: خزان چه می برد از نوبهار رنگینم؟ - گل همیشه بهار است، داغ دیرینم

شمارهٔ ۲۸۲: آسان به جلوه های تو، از جا نمی روم - برپاست محشر و به تماشا نمی روم

شمارهٔ ۲۸۳: چو سایه در قدم سرو خوش خرام توام - ز خویش و از همه آزاده ام، غلام توام

شمارهٔ ۲۸۴: سیاهی را، به اشک از دیدهٔ خود کام می شوبم - رخش را کعبه دانم، جامهٔ احرام می شویم

شمارهٔ ۲۸۵: رنگین شد از رخت، چو رگ گل، نظاره ام - بوی تو می دمد، ز دل پاره پاره ام

شمارهٔ ۲۸۶: ز دل برخاست شوری، دیدهٔ داغ درون روشن - گرفتم جای مجنون، چشم صحرای جنون روشن

شمارهٔ ۲۸۷: زانوی بی کسی هاست، بالین خستهٔ من - شد مومیایی دل، رنگ شکستهٔ من

شمارهٔ ۲۸۸: نماید بی سبب حاصل، مسبب مدعای من - چو موج آید به ساحل، کشتی بی ناخدای من

شمارهٔ ۲۸۹: نهانی کرده ای یغما، دل من - کجا بردی؟ چه کردی با دل من؟

شمارهٔ ۲۹۰: باده بیار و هوش را، از سر ما روانه کن - زاهد خرقه پوش را، مست می مغانه کن

شمارهٔ ۲۹۱: لخت دل با سینه از اشک مدام آمد برون - این کباب آخر ز آتشخانه، خام آمد برون

شمارهٔ ۲۹۲: صید از حرم کشد، خم جعد بلند تو - فریاد از تطاول مشکین کمند تو

شمارهٔ ۲۹۳: ز تکبیر فنا، حاضر نشد وقت نماز تو - به شور حشر، میدان می دهد خواب دراز تو

شمارهٔ ۲۹۴: دارم دلی دو نیم، ز تیغ زبان تو - زخمم، نمک چش لب شکرفشان تو

شمارهٔ ۲۹۵: صفای وقت، ز دل های بی غبار بجو - طراوت از نفس پاک نوبهار بجو

شمارهٔ ۲۹۶: عریان ز صافی طینتی، از پردهٔ نیرنگ شو - چون آب در باغ جهان، با خار وگل همرنگ شو

شمارهٔ ۲۹۷: ای تهیدست، به امّید و امل غره مشو - مزرعی را که نکشتی، نتوان کرد درو

شمارهٔ ۲۹۸: به دنبال خرام آن پری رو - رمیدن می رود از یاد آهو

شمارهٔ ۲۹۹: افسرده ایم، جام می خوشگوار کو؟ - تنها نشسته ایم به گلشن، هزار کو؟

شمارهٔ ۳۰۰: سوخته جان دلم یکی، سنبل مشک فام، دو - سختی کار عشق بین، صید یکی و دام دو

شمارهٔ ۳۰۱: خوش آنکه پیماید قدح، چشم جفا پیمان تو - از خویش بستاند مرا، گیرایی مژگان تو

شمارهٔ ۳۰۲: به عاشقی، شده ام شهرهٔ جهان از تو - ز سادگی، غم دل می کنم نهان از تو

شمارهٔ ۳۰۳: چون لب نایی و نی، پرده سرایان من و تو - سر افسانه گشاییم، به دستان من و تو

شمارهٔ ۳۰۴: طرف نقاب اگر کشی، از رخ نازنین فرو - دل ز تپیدن آورد، خانهٔ عقل و دین فرو

شمارهٔ ۳۰۵: مستی فزوده است تو را، در بر آینه - عکس لبت شراب بود، ساغر آینه

شمارهٔ ۳۰۶: دل از وفا به خاطر جانان گران شده - سود محبت است که ما را زیان شده

شمارهٔ ۳۰۷: ای خدا، یار مرا میل خریدارش ده - ور بگیرد کم ما، عاشق بسیارش ده

شمارهٔ ۳۰۸: ای دل به زیر خاک تپیدن چه فایده؟ - بعد از هلاک، سینه دریدن چه فایده؟

شمارهٔ ۳۰۹: دردت به دوای دل بی تاب رسیده - از غیب، رسولیست، به اصحاب رسیده

شمارهٔ ۳۱۰: تا شانه خشک دستم، بی زلف یار مانده - کارم زدست رفته ، دستم ز کار مانده

شمارهٔ ۳۱۱: مکن ای بلبل آزرده دل، از خار گله - گله از هر چه نمایی، بود از یار گله

شمارهٔ ۳۱۲: صبح است و عزم کوی خرابات کرده‌ای - ای پیر خانقاه، کرامات کرده‌ای

شمارهٔ ۳۱۳: به خاموشی سپندم گفت، در بزم پریزادی - نرنجانی اگر در دل، گره داریم فریادی

شمارهٔ ۳۱۴: به بالینم نشستی، قد به ناز افراشتی رفتی - نهال حسرتی، در سینهء من کاشتی رفتی

شمارهٔ ۳۱۵: من بلبلم و گلبن من یار منستی - آن طرف بناگوش، سمن زار منستی

شمارهٔ ۳۱۶: سخنها از وفا می گفتی و جور و جفا کردی - به ما دیدی چه ها می گفتی و آخر چه ها کردی؟

شمارهٔ ۳۱۷: غم دل با تو زان گویم،که دانم شاد می گردی - چو گنج از خاطر ویران من، آباد می گردی

شمارهٔ ۳۱۸: دلم را، کرده یک پیمانه خون، لعل می آلودی - به جان دارم ز شکر خنده ای، داغ نمک سودی

شمارهٔ ۳۱۹: گذشت آن دور کز ساغر، کند یاری مرا یاری - به اشک لاله گون زین پس، نمایم چهره گلناری

شمارهٔ ۳۲۰: شد صید دلم بستهٔ فتراک سواری - شیرین دهنی، لب شکری، بوسه شکاری

شمارهٔ ۳۲۱: مطرب سرود شوق به مستان چه می بری؟ - شوریده ایم، نام بیابان چه می بری؟

شمارهٔ ۳۲۲: خزان رنگ زردم را، میِ نابی نشد روزی - کسی را همچو من، گلگشت مهتابی نشد روزی

شمارهٔ ۳۲۳: خوش آن ساعت که از فیض سحر شاداب برخیزی - ز خواب صبح، چون خورشید عالمتاب برخیزی

شمارهٔ ۳۲۴: ای خطِّ لب یار، نمایان شده باشی - خضر رَهِ سرچشمه ی حیوان شده باشی

شمارهٔ ۳۲۵: ز مستی، خون دل را، باده می انگاشتم روزی - خروش سینه را، افسانه می پنداشتم روزی

شمارهٔ ۳۲۶: نوای پرده سوزم، از کجا پیدا کند گوشی؟ - زبان فهمی نمی یابم، که از دل وا کند گوشی

شمارهٔ ۳۲۷: ببین که هست لبم، بلبل بهار خطی - کشیده دیدهٔ من، سرمه از غبار خطی

شمارهٔ ۳۲۸: سحاب خشک، دیگر از کجا پیدا کند اشکی؟ - مگر اشک ترم در دامن دریا کند اشکی

شمارهٔ ۳۲۹: نشد از گریهٔ مستانه ساقی، دل کنم خالی - من دریاکش، این پیمانه را مشکل کنم خالی

شمارهٔ ۳۳۰: دارم گل زخمی به جگر تازه و تر، های - ای دل، بزن از سینه صفیری به اثر، های

شمارهٔ ۳۳۱: ای که بر دیدهٔ اغیار خرامی داری - یک ره، از ناز نگفتی که غلامی داری

شمارهٔ ۳۳۲: ای برق حسن، شعله به باغ که می زنی؟ - دامن دگر به آتش داغِ که می زنی؟

شمارهٔ ۳۳۳: گره، ز ابروی مسکین نواز وا نکنی - که چشم آینه را کاسه ی گدا نکنی

شمارهٔ ۳۳۴: بی‌داغ عشق، بر در دل‌ها چه می‌روی؟ - اهل نظر نیی، به تماشا چه می‌روی؟

شمارهٔ ۳۳۵: ناصح، سخن چه بیهُده از پند می کنی؟ - تعذیب گوش ها، به زبان چند می کنی؟

شمارهٔ ۳۳۶: ای دل، ترحمی به گناهی نمی کنی - افتادهٔ توایم و نگاهی نمی کنی

شمارهٔ ۳۳۷: می رود صید دلم، سخت کمانی در پی - نیم جانی به لب و آفت جانی در پی

شمارهٔ ۳۳۸: بستم چو دل به مهر تو، نامهربان شدی - سرگرم جام لطف شدم، سرگران شدی

شمارهٔ ۳۳۹: تا کی از عشوه، فریب دل ناکام دهی - جان ستانی گرو بوسه و دشنام دهی

شمارهٔ ۳۴۰: نی می دهد از اصل مقامات صدایی - پیچیده ز کلکم به سماوات صدایی

شمارهٔ ۳۴۱: بنواخت نی را، لبهای نایی - ما بی نواییم، آه از جدایی

شمارهٔ ۳۴۲: شکیبایی بود کار دلم، با گرمی خویی - نمی گردد کباب من، ز پهلویی به پهلویی

شمارهٔ ۳۴۳: ای ناله، چند در غم دل دردسر دهی؟ - مغز مرا، به بوی کباب جگر دهی؟

شمارهٔ ۳۴۴: تلاش فکر ما را از سخن لافان چه می خواهی؟ - قماش پرنیان، از بوریابافان چه می خواهی؟

شمارهٔ ۳۴۵: نماند از گرد غم، در سینه ام جای شکیبایی - بغل پر کرده ام از سنگ مینای شکیبایی

شمارهٔ ۳۴۶: اگر نه در جهان سرچشمه ی حیوان بود معنی - چرا در ظلمت آباد رقم، پنهان بود معنی؟