حرف آخر قافیه

شماره ۱: ایخواجه که فهم نکته سنج است ترا

شماره ۲: از کسب کمال اگر ملال است ترا

شماره ۳: ای همچو گهر در صدف سینه ما

شماره ۴: یارب سگ کوی مقبلی ساز مرا

شماره ۵: یارب نظر لطف بسویم بگشا

شماره ۶: گر درد دل از غم حبیب است مرا

شماره ۷: گر نیست کلید بخت در پنجه ما

شماره ۸: زان روز که آب و گل سرشتند مرا

شماره ۹: تا زلف تو کرد در غم آغشته مرا

شماره ۱۰: تا بلبل خویش یار گفتست مرا

شماره ۱۱: تا چشم بود به جام جمشید ترا

شماره ۱۲: ای کرده چو ذره حسرت اندوز مرا

شماره ۱۳: ای گل که غم تو خار ره گشت مرا

شماره ۱۴: ایمرغ چمن که کار عشقست ترا

شماره ۱۵: شیرین دهنا، شکر لبا، تازه خطا،

شماره ۱۶: ای رفته و در دام بلا هشته مرا

شماره ۱۷: ساقی دل من سوی تواش راه کجا؟

شماره ۱۸: ای تنگ شکر، دهن بگفتن بگشا

شماره ۱۹: عذرا بجفا اگر کشد وامق را

شماره ۲۰: هرچند ز غصه دل فکار است مرا

شماره ۲۱: گر باده کشی مپوش و مستی بنما

شماره ۲۲: چون نافه از آن سرم فرو رفته بجیب

شماره ۲۳: گر سوخته نیستی در درد مکوب

شماره ۲۴: ما بنده پیریم سرا پا همه عیب

شماره ۲۵: مانیم چو غنچه سر فرو برده به جیب

شماره ۲۶: ما مست ره و هوای دل طبع فریب

شماره ۲۷: خوشباش که بر دوزخیان روز حساب

شماره ۲۸: اهلی تو مراد از لب دلبر مطلب

شماره ۲۹: خورشید سپهر بی زوالی عشق است

شماره ۳۰: صد خانه ز خوناب دلم ویران است

شماره ۳۱: آنکس که بخوبان لب خندان دادست

شماره ۳۲: آبی زدم مسیح یارت شده است

شماره ۳۳: هر دل که اسیر محنت اوست خوشست

شماره ۳۴: هر کس که ملامتی سرانجام وی است

شماره ۳۵: آنکس که خطا از کلک گهر بار نوشت

شماره ۳۶: از گلشن عیش جام مقصود که جست؟

شماره ۳۷: از جان منت فراغ اگر ایساقیست

شماره ۳۸: یاری که بصورت و بسیرت ملکیست

شماره ۳۹: دل مست بتان ز صورت چون مه اوست

شماره ۴۰: صیاد وشی که دام دل مجلس اوست

شماره ۴۱: ساقی بحیات خضر کس رهبر نیست

شماره ۴۲: ای مه که رخت آینه هر نظریست

شماره ۴۳: تا نرگس مست یار در قهر منست

شماره ۴۴: ما را سوی معشوق اگر میل و هواست

شماره ۴۵: گر در چمن از تو گفتگو خواهد رفت

شماره ۴۶: گر رند خراباتی و گر خلوتی است

شماره ۴۷: هر چند که فتنه در جهان عشق انداخت

شماره ۴۸: با روی تو کآب زندگی از صافیست

شماره ۴۹: شیرین دهنی چون قندو لعلی چو نبات

شماره ۵۰: ای خفته بخواب غفلت اندر ظلمات

شماره ۵۱: اهلی شب عشق آن دل افروز گذشت

شماره ۵۲: این حسرت و غم که با من درویش است

شماره ۵۳: باز آتش من بلند آوازه شدست

شماره ۵۴: مجنون که ز بیم طعنه از خلق جداست

شماره ۵۵: آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست

شماره ۵۶: در مستی اگر کسی نکویا نه نکوست

شماره ۵۷: واقف ز شب سیاه این سوخته کیست

شماره ۵۸: اهلی همه عمر بت پرست ار چه بزیست

شماره ۵۹: گیرم که مرا هر سر مو یک قلم است

شماره ۶۰: یاد تو حریف من دیوانه بس است

شماره ۶۱: من پیرم اگر کشته شوم از ستمت

شماره ۶۲: در ملک جهان حیات جاوید یکیست

شماره ۶۳: عمریست که میرود دل اندر ره دوست

شماره ۶۴: بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست

شماره ۶۵: ای برهمن آن عارض چون لاله پرست

شماره ۶۶: می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت

شماره ۶۷: سامان دل از بی سر و سامانی ماست

شماره ۶۸: در نزد حکیم مس هم از جنس طلاست

شماره ۶۹: در دیده عقل عاشقی سوختن است

شماره ۷۰: عشق آب حیات و خضر فرح فالست

شماره ۷۱: هر چند که صیت شعرم « ظ » آفاق شنفقت

شماره ۷۲: عشق است که آرزوی جان همه اوست

شماره ۷۳: آن شاهد بین که نغزی عجبست

شماره ۷۴: پروانه صفت سوز دلم پنهان است

شماره ۷۵: سبز شکرین که نیشکر بنده اوست

شماره ۷۶: ای گل که رخ ترا صفایی عجبست

شماره ۷۷: ای غایت هر هنر که در آدم هست

شماره ۷۸: آن غمزده ام که زهر غم نوش منست

شماره ۷۹: ای آنکه در تو قبله اهل وفاست

شماره ۸۰: عمرست شبی که با حریف طربیست

شماره ۸۱: در وادی عشق کز صفت بیرونست

شماره ۸۲: گردون طبق از بلندی همت بست

شماره ۸۳: آنکس که ز حسن او جلوه گرست

شماره ۸۴: آن بت که خراب او سامریست

شماره ۸۵: آنی که دم مسیح یارت شده است

شماره ۸۶: بیمارم و هر کس که ببالین منست

شماره ۸۷: خورشید مرا بنیکبختان نگه است

شماره ۸۸: ای سرو که هرگز نبود درد و غمت

شماره ۸۹: بد مهری چرخ بی وفا معلومست

شماره ۹۰: گر روی بخاک مالیم عین وفاست

شماره ۹۱: ساقی که طبیب درد مشتاقی ماست

شماره ۹۲: ناید نفسم از دل غمساز درست

شماره ۹۳: دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است

شماره ۹۴: اهلی هنر و معرفت آموختنی است

شماره ۹۵: هر سوخته پخته کی بود در ره دوست

شماره ۹۶: در مذهب عشق مست و مستوره یکیست

شماره ۹۷: جان یک نفس است و عمر مرغ قفس است

شماره ۹۸: در آینه خاطرت از هر که شکی است

شماره ۹۹: زاهد، برخ آن مه چونگاه افکندت

شماره ۱۰۰: بهتر ز کمال عشق جانپرور چیست

شماره ۱۰۱: اهلی که هزار بلبل از وی خجل است

شماره ۱۰۲: عاشق که غمی در دل آگاه ویست

شماره ۱۰۳: جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست

شماره ۱۰۴: عالم که چو چشم باز کردی هیچست

شماره ۱۰۵: شهدی همه نیش است و در او نوش کم است

شماره ۱۰۶: این عالم بی وفا ندانیم که چیست

شماره ۱۰۷: امروز که دوران فلکت با تو نکوست

شماره ۱۰۸: تا کی زغمت دو دیده تر خواهد گشت

شماره ۱۰۹: ای میوه سر درختی باغ بهشت

شماره ۱۱۰: هر چند که عاشقی دل افکارتر است

شماره ۱۱۱: عمرم که بگفتگو درین خانه گذشت

شماره ۱۱۲: زینگونه که عمر من درویش گذشت

شماره ۱۱۳: در مذهب عاشقان که رمزی دگرست

شماره ۱۱۴: باز آ که نماند بی توام تاب حیات

شماره ۱۱۵: ما صاف دلیم و کار دشمن دغلیست

شماره ۱۱۶: یارب تو شکسته مرا ساز درست

شماره ۱۱۷: از جام کرم قسمت هر کس دوریست

شماره ۱۱۸: مجنون چه اگر تشنه بحسن لیلی است

شماره ۱۱۹: گر آدم و گر فرشته گر دیو و پری است

شماره ۱۲۰: عارف بجز از عارف آگاه کجاست

شماره ۱۲۱: جان دو جهان ز شخص من در سخنست

شماره ۱۲۲: یک گربه ده و بصد « همی » منصرف است

شماره ۱۲۳: پامال شود بفتنه هر مال که هست

شماره ۱۲۴: کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت

شماره ۱۲۵: مقصود خدا ز خلق اسرار دل است

شماره ۱۲۶: بی صبر نصیب کس در این مایده نیست

شماره ۱۲۷: در غیبت بیگنه یکی پرده در است

شماره ۱۲۸: بخشش نبود جز صفت حضرت دوست

شماره ۱۲۹: آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست

شماره ۱۳۰: آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت

شماره ۱۳۱: ممسک بجهان به بیش و کم محرومست

شماره ۱۳۲: با خلق اگر غرض نباشد سخنت

شماره ۱۳۳: آنرا که هنر نباشد و پایه بخت

شماره ۱۳۴: ای دانش خود گشته هنر در نظرت

شماره ۱۳۵: در باغ می از نیک و بد مردم مست

شماره ۱۳۶: غیر از ره عیش گرچه دلخواهی نیست

شماره ۱۳۷: ای خفته که راه بیخودی پیشه تست

شماره ۱۳۸: هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست

شماره ۱۳۹: شهوت ضررش مگو که حالی پیداست

شماره ۱۴۰: وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست

شماره ۱۴۱: آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت

شماره ۱۴۲: با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات

شماره ۱۴۳: ای مست فرح که ساغرت هست بدست

شماره ۱۴۴: برخاست میان بسته دلم چابک و چست

شماره ۱۴۵: چو پیر شدی لذت دوران هیچست

شماره ۱۴۶: خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست

شماره ۱۴۷: من گنجم اگر خرابیم آیین است

شماره ۱۴۸: ای با تو عدم وجود هر چیز که هست

شماره ۱۴۹: آسوده در لطف حق از هر سوریست

شماره ۱۵۰: خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست

شماره ۱۵۱: احمد سبب وجود آدم شده است

شماره ۱۵۲: تخمیر نبوت و ولایت ازلی است

شماره ۱۵۳: مفتاح در گنج جهان نادعلی است

شماره ۱۵۴: کس سر خدا بی نبی الله نیافت

شماره ۱۵۵: آن بنده حق لطف ازل شامل اوست

شماره ۱۵۶: خوش وقت شهیدی که بخون خفت و برفت

شماره ۱۵۷: از آل علی هر چه ترا دل باشد

شماره ۱۵۸: « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی است

شماره ۱۵۹: صید حرم دل همگی نور و صفاست

شماره ۱۶۰: هر چند که کار شیخ بر نیکو عملیست

شماره ۱۶۱: اهلی اگرت آرزوی آب بقاست

شماره ۱۶۲: اهلی که نظر یافته از آل عباست

شماره ۱۶۳: هر جا که مزار و مرقد آل عباست

شماره ۱۶۴: خواهی بگذری چابک و چست

شماره ۱۶۵: ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست

شماره ۱۶۶: آدم که جبلی از قضا زلت اوست

شماره ۱۶۷: هر سجده که میکنی پی خدمت دوست

شماره ۱۶۸: شیریست درنده نفس سرکش که تراست

شماره ۱۶۹: ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست

شماره ۱۷۰: ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت

شماره ۱۷۱: آن چار کتاب حق که آمد ز نخست

شماره ۱۷۲: بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت

شماره ۱۷۳: آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است

شماره ۱۷۴: ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت

شماره ۱۷۵: جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت

شماره ۱۷۶: کج دست که در مال کسانش نظر است

شماره ۱۷۷: فرزند که بی حیا و شرم و ادب است

شماره ۱۷۸: برخیز که بخت در سبب ساختن است

شماره ۱۷۹: دردی کش عشق جمله صافی بین است

شماره ۱۸۰: اکنون که بهار عمر در نشو و نماست

شماره ۱۸۱: پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت

شماره ۱۸۲: شیر از که از آب و هوا خلدوش است

شماره ۱۸۳: گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست

شماره ۱۸۴: خنجر بکف تو کز صفا رم زده است

شماره ۱۸۵: جز هجر نصیب عاشق بیدل چیست

شماره ۱۸۶: گردر تر و خشک دهر گشتی همه هیچ

شماره ۱۸۷: عیش و طرب جهان فانی همه هیچ

شماره ۱۸۸: مست می وصل او اگر شیر بود

شماره ۱۸۹: منعم همه مال و کسب زر میداند

شماره ۱۹۰: زاهد زورع بر سر هر شی نرسد

شماره ۱۹۱: هر چند که نیشکر دلاویز بود

شماره ۱۹۲: از کوشش من بمن نوایی نرسد

شماره ۱۹۳: هرگز فلکم باده رخشان ندهد

شماره ۱۹۴: عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا »

شماره ۱۹۵: تا کی رطب لبت باغیار رسد

شماره ۱۹۶: زاهد که اساس دین برونق طلبد

شماره ۱۹۷: گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد

شماره ۱۹۸: کی ره سوی عشق عقل آگاه برد

شماره ۱۹۹: آسیب نهان به خرمن ما نرسد

شماره ۲۰۰: عاشق ز غم تو کی دهان باز کند

شماره ۲۰۱: گر یار نه آنچنان نماید که بود

شماره ۲۰۲: هر چند لب تو شربت نوش بود

شماره ۲۰۳: هر چند که صبح عیش ما کم بدمد

شماره ۲۰۴: رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد

شماره ۲۰۵: با همچو منی که همسخن خواهد بود

شماره ۲۰۶: ای کز گل روی تو رخم زرد بود

شماره ۲۰۷: چون یار برون از دل پر خون نشود

شماره ۲۰۸: برخیز که وصل ساقی از کف برود

شماره ۲۰۹: اهلی که ز سودای بتان سود ندید

شماره ۲۱۰: عاشق نه که از می دل راحت دارد

شماره ۲۱۱: ای آمده از عدم سوی ملک وجود

شماره ۲۱۲: تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید

شماره ۲۱۳: رسوایی ما ز تنگدستی خیزد

شماره ۲۱۴: دردی که دوای او قضا را نرسد

شماره ۲۱۵: خوشباش که غم کلید شادی باشد

شماره ۲۱۶: صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود

شماره ۲۱۷: گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود

شماره ۲۱۸: شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد

شماره ۲۱۹: زان گرد گنه بذیل عشاق رسد

شماره ۲۲۰: بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد

شماره ۲۲۱: گر عشق بنای جان ز بنیاد برد

شماره ۲۲۲: خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد

شماره ۲۲۳: تا خنده زنان لبت به بستان آمد

شماره ۲۲۴: تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد

شماره ۲۲۵: هر کس که به دقن بدندان نگزید

شماره ۲۲۶: ایساقی جان که جای فدای تو بود

شماره ۲۲۷: گر دل ز غبار غم درون پاک کند

شماره ۲۲۸: در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد

شماره ۲۲۹: می خور که حیات جاودانت بدهند

شماره ۲۳۰: چشم بد کس بچشم مستت نرسد

شماره ۲۳۱: گر حسن چون حسن شیرین ننمود

شماره ۲۳۲: زان چشم سیه که دل سیه میگردد

شماره ۲۳۳: تا دست بود در وفا خواهم زد

شماره ۲۳۴: هر چند دلم بوصل فایز نشود

شماره ۲۳۵: هر چند دلم زعشق آزار کشید

شماره ۲۳۶: طالب که دلش در پی مطلوب بود

شماره ۲۳۷: گاهیم بعشق و مستی آموخته اند

شماره ۲۳۸: در آتش پدر نگاه لیلی چون کرد

شماره ۲۳۹: تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد

شماره ۲۴۰: تا چند چنین عهد شکن خواهی بود

شماره ۲۴۱: خاک قدم تو نافه چین ارزد

شماره ۲۴۲: آمد غم دل که آب آدم ببرد

شماره ۲۴۳: آنشمع دمی ز چشم روشن نرود

شماره ۲۴۴: آنی که حسد مه از صفای تو برد

شماره ۲۴۵: گر سینه ما چاک ز نظاره بود

شماره ۲۴۶: مشتاق تو فردوس برین را چکند

شماره ۲۴۷: می خور که فلک نقد بقا میدزدد

شماره ۲۴۸: هر که سگ تست بر دری ننشیند

شماره ۲۴۹: ما را شب هجر او آید چه شود؟

شماره ۲۵۰: در هجر تو خلق از سر و سامان شده اند

شماره ۲۵۱: از دل چو دمی غم تو بیرون نرود

شماره ۲۵۲: آنرا که مراد از در امید دهند

شماره ۲۵۳: طاوس اگر بجلوه پر باز کند

شماره ۲۵۴: آن شمع دمی ز چشم روشن نرود

شماره ۲۵۵: هر دل که درو مهر کسی ریش کند

شماره ۲۵۶: تا دل غم جان داشت بدلبر نرسید

شماره ۲۵۷: در هودج عشق عقل واپس نرسد

شماره ۲۵۸: گاهم ره بتخانه نکو می‌آید

شماره ۲۵۹: دل کز تو پریچهره مشوش باشد

شماره ۲۶۰: کس نیست که کشته ایماه نشد

شماره ۲۶۱: دل آینه دار ترک و تاجیک بود

شماره ۲۶۲: اهلی که ره علم و هنر میسپرد

شماره ۲۶۳: هر کو غم آنسرو سرافراز خرید

شماره ۲۶۴: گر کشته شویم بر تو باری نرسد

شماره ۲۶۵: هرگاه که شمع قامتم میسوزد

شماره ۲۶۶: هرگز دلم از عشق پشیمان نشود

شماره ۲۶۷: بر چرخ نه هر ستاره یی زهره بود

شماره ۲۶۸: عیش و طرب از مایه هستی خیزد

شماره ۲۶۹: ایسرو سهی هر که هوای تو کند

شماره ۲۷۰: در بحر غم تو عالمی جان دادند

شماره ۲۷۱: ای جان جهان تن تو را درد مباد

شماره ۲۷۲: عشقت که زغم رشته جانم گسلد

شماره ۲۷۳: آن تنگ دهن که غنچه حیرانش شد

شماره ۲۷۴: جان بهر غمست و بیغم امکان نبود

شماره ۲۷۵: آنسرو قدان که گلرخ و ماه وشند

شماره ۲۷۶: در عشق اساس چاره کردن نبود

شماره ۲۷۷: یارب دل کس جز از تو خرم نشود

شماره ۲۷۸: از هر چه در این دایره موجود بود

شماره ۲۷۹: آن جو که بریده گشت از چشمه خود

شماره ۲۸۰: با آنکه زبان کلید هر کار بود

شماره ۲۸۱: طایر صفتان بخلق زوری نگنند

شماره ۲۸۲: اهلی بسخن کشت تو خرمن نشود

شماره ۲۸۳: روز غم اگر بکوتهی میگردد

شماره ۲۸۴: خر نیست کسی که از جهان ناز خرد

شماره ۲۸۵: اکسیر نظر ورای تعلیم بود

شماره ۲۸۶: آسوده بود هر که کم آزار بود

شماره ۲۸۷: با خلق خدا نمیتوان غوغا کرد

شماره ۲۸۸: آنان که اساس کار بر خلق نهند

شماره ۲۸۹: هر سخت سخن که تلخگویی دارد

شماره ۲۹۰: هر ذره که صبر یار خود خواهد کرد

شماره ۲۹۱: مستی که ندامت از شرابش باشد

شماره ۲۹۲: تا ظلمت محنت بنهایت نرسد

شماره ۲۹۳: هر صحبت مستیی خماری دارد

شماره ۲۹۴: آنان که بخلق از ره معنی نگرند

شماره ۲۹۵: عاقل ز حسود خود حذر خواهد کرد

شماره ۲۹۶: این مدعیان کی بشکایت ارزند

شماره ۲۹۷: خاکی که چو گرد گرد درها گردد

شماره ۲۹۸: نو کیسه که همچو غنچه زرناک شود

شماره ۲۹۹: گر پیش سخی شب زر گردون باشد

شماره ۳۰۰: درویش سخی را همه کس یار بود

شماره ۳۰۱: آن خواجه گرش گاه بخرمن نقتد

شماره ۳۰۲: از بخل درین سرا کسی میر نشد

شماره ۳۰۳: تعظیم خسان به جا و مسکن باشد

شماره ۳۰۴: سهل است که مرد گوشه یی بگزیند

شماره ۳۰۵: هر بیخردی که نخوتش کار بود

شماره ۳۰۶: آدم ز ادب فرشته اطوار بود

شماره ۳۰۷: آنانکه به بند زینت و زیب تنند

شماره ۳۰۸: مردم همه جوهری و صاحب نظرند

شماره ۳۰۹: می را که خمار در کمین است چه سود

شماره ۳۱۰: گر عمر بکار می کنی حیف بود

شماره ۳۱۱: می باده‌فروش داد و زر می‌طلبد

شماره ۳۱۲: ای پیر شکسته توبه سست نهاد

شماره ۳۱۳: گر رخش هوای دل اسیرت نبود

شماره ۳۱۴: در روی جوانان نظری می‌باید

شماره ۳۱۵: شهوت نهلی که چون شرابت ببرد

شماره ۳۱۶: کس در پی آزار دل افکار مباد

شماره ۳۱۷: آدم که بعشق محرم یار بود

شماره ۳۱۸: عاشق که همیشه وصل یارش باشد

شماره ۳۱۹: خوش گفت پدر مرا کسی مرد بود

شماره ۳۲۰: آنانکه بخوبی زنان مینازند

شماره ۳۲۱: دست تو بشاهدان عالم نرسد

شماره ۳۲۲: آدم که نتش سرای ویران باشد

شماره ۳۲۳: دردا که رسید پیری و داد نوید

شماره ۳۲۴: این غره عمر عاقبت سلخ شود

شماره ۳۲۵: آن خواجه که خانه را بکهگل اندود

شماره ۳۲۶: هر چند که خصم کینه ور میباشد

شماره ۳۲۷: گردون که همیشه خاطر آزار بود

شماره ۳۲۸: گلزار جهان که غیر خارش نبود

شماره ۳۲۹: پیری که ز خستگی تنش تاب خورد

شماره ۳۳۰: گردون تن ما چه خانه جان میکرد

شماره ۳۳۱: هر چیز که نوبهار و نوبر باشد

شماره ۳۳۲: بیگانه وشی که دیر دیرش بینند

شماره ۳۳۳: تا کار بخلقت نفتد یار تو اند

شماره ۳۳۴: فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود

شماره ۳۳۵: نقش سخنم بنقش نقاش بود

شماره ۳۳۶: من نقد درستم نه مس روی اندود

شماره ۳۳۷: تا رهزن خواب در سرایت نبرد

شماره ۳۳۸: عمر تو اگر بخواب غفلت گذرد

شماره ۳۳۹: هر چیز که در علم تو معلوم بود

شماره ۳۴۰: پروانه تر از شمع روشن طلبد

شماره ۳۴۱: مست تو کسی بود که چون آه کند

شماره ۳۴۲: هر چیز که در جهان نمودی دارد

شماره ۳۴۳: در راه حق انبیا چو انجم گشتند

شماره ۳۴۴: از بس که دلم پیام او می‌شنود

شماره ۳۴۵: از آل علی هر چه ترا دل باشد

شماره ۳۴۶: بر مهر علی خوش نفسان میجوشند

شماره ۳۴۷: ما را ز حسین تشنه چون یاد

شماره ۳۴۸: با علم خدا عین یقین میباید

شماره ۳۴۹: هر چند به حکمت شده یی فرد و وحید

شماره ۳۵۰: گر خرقه عارفان بصد چاک بود

شماره ۳۵۱: هر جانوری که در جهان باشد و بود

شماره ۳۵۲: گر مال خدا دهی تباهی ببرد

شماره ۳۵۳: افراط طعام هر که غمناک کند

شماره ۳۵۴: صایم بود آنکه خاطری شاد کند

شماره ۳۵۵: حج یافت کس کزو کس آزار ندید

شماره ۳۵۶: زنهار مگو فرشته امکان نبود

شماره ۳۵۷: انوار فرشته از فلک میتابد

شماره ۳۵۸: گر تن ز فروغ روح وامانده شود

شماره ۳۵۹: گر کوزه تن سفال در یوزه شود

شماره ۳۶۰: آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند

شماره ۳۶۱: بیگانه وشی با من دیوانه چه سود

شماره ۳۶۲: مرد آن نبود که چشمش آلوده بود

شماره ۳۶۳: تا پیر و معلم از تو خرم نشود

شماره ۳۶۴: در راه طلب کسی بجایی برسد

شماره ۳۶۵: بر علم و هنر گرچه کسش دق نرسد

شماره ۳۶۶: آنرا که خیال دلفروزی باشد

شماره ۳۶۷: با صاحب حسن دیده حس باشد

شماره ۳۶۸: از مستی شد ملک نگون خواهد بود

شماره ۳۶۹: سلطان که خراج بر رعیت فکند

شماره ۳۷۰: باید دل شه بعفو خواهان باشد

شماره ۳۷۱: بی تجربه به هر کی با یکی یار شود

شماره ۳۷۲: جز سرو قدان که مردم از ناز کشند

شماره ۳۷۳: از بنده هنر ارادت شاه بود

شماره ۳۷۴: ظالم بقیامت اعتقادش نبود

شماره ۳۷۵: گویم سخنی اگر ترا هوش بود

شماره ۳۷۶: زن را که بجام عیش دستی باشد

شماره ۳۷۷: فرخنده سعادتی که معبود دهد

شماره ۳۷۸: فرزند تو بهتر آنکه خود رو نبود

شماره ۳۷۹: پرسید کسی که آخر آیا چه شود

شماره ۳۸۰: شیخ است بر آن که کار خود نیک کند

شماره ۳۸۱: شیراز که کس درو هنر نپذیرد

شماره ۳۸۲: شیراز که گل درو بصد لون بود

شماره ۳۸۳: هر کس که بوقت عقد زن نار خرید

شماره ۳۸۴: مرغی که ز بند غم گشادش باشد

شماره ۳۸۵: هر چند که دل بوصل دادیم نشد

شماره ۳۸۶: هر کس که نه سر بپای دلدار نهد

شماره ۳۸۷: ای تازه جوان بیا و پیری بنگر

شماره ۳۸۸: آورد پری از گل من باد خبر

شماره ۳۸۹: ایخواجه ز کف رسوم حکمت مگذار

شماره ۳۹۰: آمد سحری بخوابم آنشاخ شکر

شماره ۳۹۱: آنمه بجفا ز ما برید آخر کار

شماره ۳۹۲: رویت چمن است صد گل آورده ببار

شماره ۳۹۳: گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر

شماره ۳۹۴: آنگل که غمش ز پادشاهی خوشتر

شماره ۳۹۵: یارب تو ز چشم غیر مستورم دار

شماره ۳۹۶: یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر

شماره ۳۹۷: یارب تو مراد من غمناک بر آر

شماره ۳۹۸: گر راز دلت نگفته باشد بهتر

شماره ۳۹۹: زنهار بغیبت از کسی نام مبر

شماره ۴۰۰: هر چند که تنگدستی ای شاخ بهار

شماره ۴۰۱: ای قطره آب از منی و ما بگذر

شماره ۴۰۲: ای مست حق از می مجازی بگذر

شماره ۴۰۳: هرچند بدلخواه رود ظاهر عمر

شماره ۴۰۴: مشنو که چو من عمر تباهیست دگر

شماره ۴۰۵: گه بر در کعبه ایم گه بر در دیر

شماره ۴۰۶: آنرا که اجل شکست پیمانه عمر

شماره ۴۰۷: زانگونه شوی زنده بتقدیر دگر

شماره ۴۰۸: از پرسش دوستان قدم باز مگیر

شماره ۴۰۹: آنکس که بخدمت تو تن کرد اسیر

شماره ۴۱۰: ای نخل جوان درین چمن با گل و خار

شماره ۴۱۱: حکمت ز ره دلیل و برهان آموز

شماره ۴۱۲: در ملک جهان چه دیدی از عمر دراز

شماره ۴۱۳: در مهر علی کوش و در ایمان آویز

شماره ۴۱۴: آدم بطهارت و تمیز است عزیز

شماره ۴۱۵: عیدست بیا دل اسیری بنواز

شماره ۴۱۶: ساقی قدحی که شد در گلشن باز

شماره ۴۱۷: جان رفت و سر پریدنم نیست هنوز

شماره ۴۱۸: با فتنه عشق خوبرویان مستیز

شماره ۴۱۹: بگذر ز هوای شهوت و رغبت نفس

شماره ۴۲۰: من سوزنم و تو در مثل مغناطیس

شماره ۴۲۱: چو باده خوری مزن به بیهوده نفس

شماره ۴۲۲: ای مست وصال یار از اغیار بترس

شماره ۴۲۳: گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس

شماره ۴۲۴: بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس

شماره ۴۲۵: یارب خجلم چنان ز آلایش خویش

شماره ۴۲۶: خاموش نشین و فتنه انگیز مباش

شماره ۴۲۷: شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش

شماره ۴۲۸: دل همچو چراغ روغن از خون بودش

شماره ۴۲۹: دوش از غم عمر رفته در منزل خویش

شماره ۴۳۰: کسری که فلک بمعدلت پروردش

شماره ۴۳۱: با خلق کرم کن و بآزار مکوش

شماره ۴۳۲: فرزند نکو بر آر ای صاحب هش

شماره ۴۳۳: آن قد چو سرو بین و روی چو مهش

شماره ۴۳۴: عقل است کسی که شه برد فرمانش

شماره ۴۳۵: گرخانه سیه زعشق او شد مخروش

شماره ۴۳۶: تا کی نگرم بدیده روشن خویش

شماره ۴۳۷: گر دوست نصیب ما نکردست فراغ

شماره ۴۳۸: ایمه که ندارم از تو پروای چراغ

شماره ۴۳۹: پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف

شماره ۴۴۰: دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف

شماره ۴۴۱: برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف

شماره ۴۴۲: گر بگسلی از لذت تن همچو ملک

شماره ۴۴۳: آدم به کریوه ایست در راه فلک

شماره ۴۴۴: اهلی که مرید تو بود پیر فلک

شماره ۴۴۵: فرزند بخوی و بوی خودساز بزرگ

شماره ۴۴۶: در طور فنا چو موسی از خود بگسل

شماره ۴۴۷: شهوت چه حرام و چه حلال است و بال

شماره ۴۴۸: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل

شماره ۴۴۹: زاد همه راه برگ و سازست ایدل

شماره ۴۵۰: فرزند تو شاخیست تر از اول حال

شماره ۴۵۱: ساقی من مست کی شوم همدم عقل

شماره ۴۵۲: ایسرو سهی درآ در آغوش چو گل

شماره ۴۵۳: اهلی در نظم و گوهر طبع فضول

شماره ۴۵۴: اهلی ز جهانیان چو مجنون بگسل

شماره ۴۵۵: ایمه که رخت گرفته صد خرده بگل

شماره ۴۵۶: من خود نرسم بوصل آنطرفه غزال

شماره ۴۵۷: یا رب گنه آلوده ز دنیا مبرم

شماره ۴۵۸: یا رب مهل اندر گنه اندوختنم

شماره ۴۵۹: یا رب من اگر گناه بیحد کردم

شماره ۴۶۰: ما گنج غمیم و غم ز حق خواسته ایم

شماره ۴۶۱: گر در همه آفاق بگردی چو نسیم

شماره ۴۶۲: صاحب هنری را که بود طبع سلیم

شماره ۴۶۳: ما با می و مستی سر تقوی داریم

شماره ۴۶۴: تا کی ز خمار می سرافکنده شویم

شماره ۴۶۵: تا چند بعالم مکرر نگریم

شماره ۴۶۶: از بسکه زناکسان پریشان شده ام

شماره ۴۶۷: گه در طلب عیش و سروری بودیم

شماره ۴۶۸: از شصت گذشت عمر و رهبر نشدیم

شماره ۴۶۹: چل سال بوادی طلب افتادم

شماره ۴۷۰: ایشاه شهید بیتو ما چون باشیم

شماره ۴۷۱: ساقی بخرابات اگر گام نهم

شماره ۴۷۲: هر چند مجرد از خلایق شده ایم

شماره ۴۷۳: فریاد که مردم و نگویی چه کسم

شماره ۴۷۴: مشنو که کس از جهان رسیدست بکام

شماره ۴۷۵: تا کی غمت ایشوخ سمتکار خوریم

شماره ۴۷۶: من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم

شماره ۴۷۷: ایسرو روان که خوشتری از جانم

شماره ۴۷۸: ای یوسف جان که من خریدار توام

شماره ۴۷۹: ساقی بنشین که با تو دمساز شویم

شماره ۴۸۰: دستم نرسد بوصل آنمه چکنم؟

شماره ۴۸۱: دل سوخت ز عشق و دیده شد گریان هم

شماره ۴۸۲: عمریست که من کشته دیدار توام

شماره ۴۸۳: گر از دهنت روایتی میگویم

شماره ۴۸۴: ای راحت جان که مست دیدار توام

شماره ۴۸۵: مستم من و ناصبور و ناپروا هم

شماره ۴۸۶: هرگز بغم جهان فرسوده نیم

شماره ۴۸۷: بیروی تو چند جان بحسرت بدهم

شماره ۴۸۸: گه صف گلی بصد زبان میگویم

شماره ۴۸۹: در بند کسی فتاده از سادگیم

شماره ۴۹۰: ای تازه جوان کز تو دل افروخته ام

شماره ۴۹۱: ما با رخ یار آینه جم چکنیم

شماره ۴۹۲: ما ز هر غم عشق تو چون قند خوریم

شماره ۴۹۳: من سوخته دل ز آتش تقدیرم

شماره ۴۹۴: با درد خوش دلم چه درمان دارم؟

شماره ۴۹۵: تا سر بودم سر جوانان دارم

شماره ۴۹۶: ای کز ستم تو راحتی می یابم

شماره ۴۹۷: آنشوخ که من شاه بتانش گویم

شماره ۴۹۸: خورشید رخا ز مهر خود داد دهم

شماره ۴۹۹: گر من صفت سینه مجروح کنم

شماره ۵۰۰: ای گل گله تو پیش هر کس چکنم

شماره ۵۰۱: من غیر تو ای مایه راحت چکنم

شماره ۵۰۲: گاهی ز در کعب صفا میجستیم

شماره ۵۰۳: از عشق هوای نیکنامی داریم

شماره ۵۰۴: عمریست که بهر کام دارم ناکام

شماره ۵۰۵: گر سر ننهم بجور دشمن چکنم؟

شماره ۵۰۶: آب و گل ما که دشمانند بهم

شماره ۵۰۷: در عشق تو دور از دل خرم ماییم

شماره ۵۰۸: دل کو که حدیث دیگران گوش کنم

شماره ۵۰۹: از نرگس مخمور تو من مست دلم

شماره ۵۱۰: جان در غم او نماند و دلشاد شدم

شماره ۵۱۱: از رشته فقر خرقه ای بافته ایم

شماره ۵۱۲: عمری همه صحبت که و مه دیدم

شماره ۵۱۳: یارب که مرا کار بسامان گردان

شماره ۵۱۴: در خانه تن مشو دلا خانه نشین

شماره ۵۱۵: هرچند بود کلید هر کار زبان

شماره ۵۱۶: یک لحظه فراغ خاطر گوشه نشین

شماره ۵۱۷: درویش توان بکهنه رختی بودن

شماره ۵۱۸: زنهار که بد گفتن کس ورد مکن

شماره ۵۱۹: پیش از تو شه زمانه بودند کسان

شماره ۵۲۰: خوش نیست بهار گلشن دهر از آن

شماره ۵۲۱: هر چند که پی برم بر اسرار نهان

شماره ۵۲۲: اهلی ز توفیق بد تبرا میکن

شماره ۵۲۳: معراج رسول و قاب قوسین ببین

شماره ۵۲۴: جز در ره علم دین دل آسوده مکن

شماره ۵۲۵: گرد ترک کرم کند تو تر کیش ببین

شماره ۵۲۶: بی وجه مبخش و بی سبب نیز مزن

شماره ۵۲۷: با حق پدی نا حق در جنگ مزن

شماره ۵۲۸: خوش وقت بهار و بانگ مرغان حزین

شماره ۵۲۹: ما گریه کنان بر سر خاک پدران

شماره ۵۳۰: قرآن که درو گنج الهیست درون

شماره ۵۳۱: از پند رفیق مهربان عار مکن

شماره ۵۳۲: یا رب بکرم درد مرا درمان کن

شماره ۵۳۳: چو گریه خون گشاد خواهم دادن

شماره ۵۳۴: ایسرو قد لاله رخ غنچه دهن

شماره ۵۳۵: از بهر سری ذلیل نتوان بودن

شماره ۵۳۶: هر چند ز جور بخت نامقبل من

شماره ۵۳۷: دل را بغم زمانه آلوده مکن

شماره ۵۳۸: برخیز و مکن تکیه به عمر گذران

شماره ۵۳۹: هرگز نکنی میل من ایعهد شکن

شماره ۵۴۰: عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان

شماره ۵۴۱: یارب دل من ز سینه ریشان گردان

شماره ۵۴۲: اهلی بگسل ز صحبت هیچکسان

شماره ۵۴۳: اهلی که بود خاک ره درد کشان

شماره ۵۴۴: ساقی قدحی ببخش و بیداد مکن

شماره ۵۴۵: هرگز نشود حسن چنین خوار که من

شماره ۵۴۶: تا حال من حزین چه خواهد بودن

شماره ۵۴۷: ساقی، چو چراغ سحرم زار و زر بون

شماره ۵۴۸: ای یوسف جان درون پیراهن تو

شماره ۵۴۹: باد است سخن ز مدح پر باد مشو

شماره ۵۵۰: بسرشت بچل صباح ایزد گل تو

شماره ۵۵۱: گر سفله غنی شود چه جود آید ازو

شماره ۵۵۲: هرکس که هوای نفس شد پیشه او

شماره ۵۵۳: زن دوست نداری که بود دشمن تو

شماره ۵۵۴: چون سبزه نخست بود همسایه سرو

شماره ۵۵۵: با اینهمه بی نیازی و حشمت تو

شماره ۵۵۶: گفتی غرضت ز بندگی چیست بگو

شماره ۵۵۷: ای برقع ماه زلف همچون شب تو

شماره ۵۵۸: ما را همه دم هوای یاریست ز نو

شماره ۵۵۹: اهلی چو سگ تو شد مشو غافل ازو

شماره ۵۶۰: آن دل که نگشته ام دمی خرم ازو

شماره ۵۶۱: یارب تو خداوندی و ما بنده همه

شماره ۵۶۲: دشمن چو توانا شود و خونخواره

شماره ۵۶۳: درمعرکه بگریز ز پیکان همه

شماره ۵۶۴: آدم که خداش سرفرازی داده

شماره ۵۶۵: عالم شب و روزیست درین حادثه گاه

شماره ۵۶۶: ما میوه این چمن چشیدیم همه

شماره ۵۶۷: آن گل که بود رخش گلستان همه

شماره ۵۶۸: در عشق زبونی از زبردستی به

شماره ۵۶۹: ایچشمه آفتاب با روی چو ماه

شماره ۵۷۰: عشق تو بلای عقل و دین است همه

شماره ۵۷۱: یا رب بکرم نگاهدارنده تویی

شماره ۵۷۲: ای محرم راز دل چه بیگانه وشی

شماره ۵۷۳: ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی

شماره ۵۷۴: اهلی ز جهان چو قسمت خویش خوری

شماره ۵۷۵: اهلی بسخن کجا رسیدی باری

شماره ۵۷۶: گر از همه کس بلطف و احسان گذری

شماره ۵۷۷: ایخواجه ز بخل اگر تو ایمان بدهی

شماره ۵۷۸: با هر که دمی نشست و برخاست کنی

شماره ۵۷۹: گرد در پی قول و فعل سنجیده شوی

شماره ۵۸۰: ایخاک چرا چو آتش از جا شده‌ای

شماره ۵۸۱: از عامه مشو ملول اگر با درکی

شماره ۵۸۲: رحمان طلبی ز اهل عرفان گردی

شماره ۵۸۳: خضر ره ماست عقل در راهبری

شماره ۵۸۴: هر چند حریف شاهد نغز شوی

شماره ۵۸۵: هر سبزه گل که بر دمد ز آب و گلی

شماره ۵۸۶: من گرچه نمیزنم دم از دانایی

شماره ۵۸۷: اهلی تو گهی قبول جانان گردی

شماره ۵۸۸: یارب خجلم بغایت از روی نبی

شماره ۵۸۹: شرع از پی آن بود که غوغا نکنی

شماره ۵۹۰: ایخواجه که از خلق بمال افزونی

شماره ۵۹۱: گر حج نکنی کجا بجایی برسی

شماره ۵۹۲: ایخواجه که در حقیقت حق کوشی

شماره ۵۹۳: هر گاه که در معنی قرآن برسی

شماره ۵۹۴: گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی

شماره ۵۹۵: هر چند که جز بلطف باری نخوری

شماره ۵۹۶: بی تربیت حکیم چیزی نشوی

شماره ۵۹۷: گر در نظر خجسته فالی برسی

شماره ۵۹۸: آن به که بکس مزاح بازی نکنی

شماره ۵۹۹: خوش زی بکسان که بینی از دهر خوشی

شماره ۶۰۰: از مهر بتان اگر چه فرسوده شوی

شماره ۶۰۱: در خانه اگر نکو سرشتی داری

شماره ۶۰۲: گر بخت مدد کند که بویی ببری

شماره ۶۰۳: ای آنکه چو نخل تازه آراسته‌ای

شماره ۶۰۴: ای گوهر دل که گنج شاهی داری

شماره ۶۰۵: یارب بکام دولت خویش رسی

شماره ۶۰۶: پروانه‌صفت اهلی اگر سوخته‌ای

شماره ۶۰۷: گر بر عدم و وجود عالم نفسی

شماره ۶۰۸: آن گل که بنازکی ندارد بدلی

شماره ۶۰۹: خوش آنکه گشاد چشم و دل سوی کسی

شماره ۶۱۰: عاشق شوی آنزمان که تن خاک کنی

شماره ۶۱۱: ساقی تو مگر چشم کرم باز کنی

شماره ۶۱۲: گر طالب فیض آب انگور شوی

شماره ۶۱۳: اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی

شماره ۶۱۴: گر خاک رهش بدیده ام گل کردی

شماره ۶۱۵: جان در غم یوسف چو زلیخا نکنی

شماره ۶۱۶: آراسته آمد و چه آراستنی

شماره ۶۱۷: از عشق اگر جگر کبابی باشی

شماره ۶۱۸: ای باد بیک سخن دلم خوش کردی

شماره ۶۱۹: آنی که بحسن از مه و خورشید بهی

شماره ۶۲۰: ای کز مه خود چو سایه بی نور تری

شماره ۶۲۱: ساقی نظری به بینوایی باری

شماره ۶۲۲: گر وعده همیدهی و جان میسوزی

شماره ۶۲۳: گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی

شماره ۶۲۴: گر زلف چو شست او قضا بگشادی

شماره ۶۲۵: اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی

شماره ۶۲۶: می نوش نه آنچنان که از دست شوی

شماره ۶۲۷: در راه سخن جز به ادب راه مپوی

شماره ۶۲۸: گر با همه کس راست روی پیشه کنی

شماره ۶۲۹: گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری

شماره ۶۳۰: با یوسف خویش گرگ در پوست تویی

شماره ۶۳۱: آنگل که بود به حسن شمع چگلی

شماره ۶۳۲: خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای