|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به بیان احساس شاعر دربارهٔ خلقت انسان و نقش عشق در زندگی می‌پردازد. شاعر از روزی که او را از آب و گل ساخته‌اند یاد می‌کند و اشاره دارد که در دلش عشق و محبت را کاشته‌اند. او همچنین از سردرگمی‌اش در برابر مسائل زندگی و وضعیت خود به عنوان انسان سخن می‌گوید، به گونه‌ای که خورشید و چرخش‌های زندگی او را تحت تأثیر قرار داده‌اند و او را به حال خود رها کرده‌اند. در کل، شعر به جستجوی معنای وجود و عشق می‌پردازد.
هوش مصنوعی: از روزی که مرا با آب و گل آفریدند، در دل من همه جوانه‌های عشق را کاشتند.
هوش مصنوعی: درباره‌ی حالتی صحبت می‌کند که در آن، از مهمانی و شلوغی روزگار، فردی گیج و سردرگم شده است و در این میان، خورشید و زندگی او را به حال خود رها کرده‌اند. به نوعی احساس تنهایی و احساس کم‌توجهی به خود را منتقل می‌کند، جایی که به نظر می‌رسد همه چیز در اطراف او در حال گذر است و او تنهاست.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
ره نیست بدان دانه کِشتند مرا
وز قصّهٔ آن خط که نوشتند مرا
گر میبندانم آنکه درمان من است
دانم که ز درد او سرشتند مرا
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.