در این بخش برخی اشعار منتسب به حافظ که در تصحیح قزوینی/غنی نیامده‌اند گردآوری شده‌اند.

شماره ۱: ما برفتیم تو دانی و دل غمخور ما - بخت بد تا به کجا می برد آبشخور ما *(منتسب به چند نفر)

شماره ۲: صبح دولت می‌دمد کو جام همچون آفتاب - فرصتی زین به کجا باشد بده جام شراب

شماره ۳: اگر به لطف بخوانی مزید الطاف است - وگر به قهر برانی درون ما صاف است

شماره ۴: غمش تا در دلم مأوا گرفته است - سرم چون زلف او سودا گرفته است

شماره ۵: هوس باد بهارم به سوی صحرا برد - باد بوی تو بیاورد و قرار از ما برد

شماره ۶: صراحی دگر بارم از دست برد - به من باز بنمود می دستبرد

شماره ۷: من و صلاح و سلامت کس این گمان نبرد - که کس به رند خرابات ظن آن نبرد

شماره ۸: کارم ز دور چرخ به سامان نمی‌رسد - خون شد دلم ز درد به درمان نمی‌رسد

شماره ۹: در هر هوا که جز برق اندر طلب نباشد - گر خرمنی بسوزد چندان عجب نباشد

شماره ۱۰: صورت خوبت نگارا خوش به آیین بسته‌اند - گوییا نقش لبت از جان شیرین بسته‌اند

شماره ۱۱: مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید - که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید

شماره ۱۲: دلا چندم بریزی خون ز دیده شرم دار آخر - تو نیز ای دیده خوابی کن مراد دل بر آر آخر

شماره ۱۳: صبا به مقدم گل راح روح بخشد باز - کجاست بلبل خوشگوی گو برآر آواز

شماره ۱۴: جانا تو را که گفت که احوال ما مپرس - بیگانه گرد و قصه هیچ آشنا مپرس

شماره ۱۵: به جد و جهد چو کاری نمی‌رود از پیش - به کردگار رها کرده به مصالح خویش

شماره ۱۶: رهروان را عشق بس باشد دلیل - آب چشم اندر رهش کردم سبیل

شماره ۱۷: روز عید است و من امروز در آن تدبیرم - که دهم حاصل سی‌روزه و ساغر گیرم *(منتسب به چند نفر)

شماره ۱۸: ای در چمن خوبی رویت چو گل خودرو - چین شکن زلفت چون نافه چین خوش بو

شماره ۱۹: ای از فروغ رویت روشن چراغ دیده - خوش‌تر ز چشم مستت چشم جهان ندیده

شماره ۲۰: من دوش پنهان می‌شدم تا قصر جانان سنگنک - نرمک نهادم پای را رفتم به ایوان سنگنک

شماره ۲۱: مطرب خوش‌نوا بگو تازه به تازه نو به نو - باده دلگشا بجو تازه به تازه نو به نو

شماره ۲۲: گر زلف پریشانت در دست صبا افتد - هر جا که دلی باشد در دام بلا افتد

شماره ۲۳: ببین هلال محرم بخواه ساغر راح - که ماه امن و امان است و سال صلح و صلاح

شماره ۲۴ - ساقی‌نامه ۹: من ار زآن که گردم به مستی هلاک - به آیین مستان بریدم به خاک

شماره ۲۵: ای ز شرم عارضت گل کرده خوی - بر عرق پیش عقیقت جام می

شماره ۲۶: به فر دولت گیتی فروز شاه شجاع - که با کسم نبود بهر مال و جاه نزاع

شماره ۲۷: نور خدا نمایدت آینه مجردی - از در ما در آ اگر طالب عشق سرمدی

شماره ۲۸: دریغا خلعت حسن جوانی - گرش بودی طراز جاودانی

شماره ۲۹: بلبل اندر ناله و گل خنده خوش می‌زند - چون نسوزد دل که دلبر در وی آتش می‌زند

شماره ۳۰: برو ای زاهد و دعوت مکنم سوی بهشت - که خدا در ازل از اهل بهشتم بسرشت

شماره ۳۱: می‌زنم هر نفس از دست فراقت فریاد - آه اگر ناله زارم نرساند به تو باد *(منتسب به چند نفر)

شماره ۳۲: عشقت نه سرسری‌ست که از دل به در شود - مهرت نه عارضی‌ست که جای دگر شود *(منتسب به چند نفر)

شماره ۳۳: ساقیا ساغر شراب بیار - یک دو جام شراب ناب بیار *(منتسب به چند نفر)

شماره ۳۴: مباد کس چو من خسته مبتلای فراق - که عمر من همه بگذشت در بلای فراق *(منتسب به چند نفر)

شماره ۳۵: پدید آمد رسوم بی وفایی - نماند از کس نشان آشنایی

شماره ۳۶: بیار باده و بازم رهان ز مخموری - که هم به باده توان کرد دفع رنجوری

شماره ۳۷: ای باد نسیم یار داری - زآن نفحه مشکبار داری

شماره ۳۸: برو زاهد به امیدی که داری - که دارم همچو تو امیدواری

شماره ۳۹: جای حضور و گلشن امن است این سرای - زین در به شادمانی و عیش و طرب در آی

شماره ۴۰: شب از مطرب که دل خوش باد وی را - شنیدم ناله جانسوز نى را

شماره ۴۱: لطف باشد گر نپوشى از گداها روت را - تا به کام دل ببیند دیده ما روت را *(منتسب به چند نفر)

شماره ۴۲: تا جمالت عاشقان را زد به وصل خود صلا - جان و دل افتاده‌ اندر زلف و خالت در بلا

شماره ۴۳: خوشتر از کوی خرابات نباشد جایی - که به پیرانه سرم دست دهد ماوایی

شماره ۴۴: چون در جهان خوبی امروز کامکاری - شاید که عاشقان را کامی ز لب بر آری

شماره ۴۵: ساقی اگرت هوای ما هی - جز باده مباد نزد ما هی

شماره ۴۶: برو ای طبیبم از سر که خبر ز سر ندارم - به خدا رها کنم جان که ز جان خبر ندارم

شماره ۴۷: دلبر و جانان من برد دل و جان من - برد دل و جان من دلبر و جانان من *(منتسب به چند نفر)

شماره ۴۸: عید است و موسم گل ساقی بیار باده - هنگام گل که دیده بی می قدح نهاده

شماره ۴۹ - رباعی: روزی که فلک از تو بریده‌ست مرا - کس با لب پر خنده ندیده‌ست مرا

شماره ۵۰: اکنون که ز گل باز چمن شد چو بهشتی - ساقی می گلرنگ طلب بر لب کشتی

شماره ۵۱ - رباعی: زآن باده دیرینه دهقان پرورد - در ده که تراز عمر نو خواهم کرد

شماره ۵۲ - رباعی: شب رفت به پایان و حکایت باقیست - شکر تو نگفتیم و شکایت باقیست

شماره ۵۳ - رباعی: یا کار به کام دل مجروح شود - یا ملک دلم بی ملک روح شود

شماره ۵۴ - رباعی: راه طلب تو خار غم‌ها دارد - کو راهروى که این قدم‌ها دارد

شماره ۵۵: گفتم که خطا کردی و تدبیر نه این بود - گفتا چه توان کرد که تقدیر چنین بود *(منتسب به چند نفر)

شماره ۵۶: آفتاب از روی او شد در حجاب - سایه را باشد حجاب از آفتاب

شماره ۵۷: مدتی شد کآتش سودای تو در جان ماست - زآن تمنایی که دایم در دل ویران ماست

شماره ۵۸: آن کیست تا به حضرت سلطان ادا کند - کز جور چرخ گشت شتر گربه‌ها پدید

شماره ۵۹: دل مبند ای مرد بخرد بر سخای عمر و زید - کس نمی داند که کارش از کجا خواهد گشاد

شماره ۶۰: تنم ز رنج فراوان همی نیاساید - دلم از انده بی حد همی بفرساید

شماره ۶۱: صباح جمعه بد و سادس ربیع نخست - که از دلم رخ آن ماهروی شد زائل

شماره ۶۲: درین وادی به بانگ سیل بشنو - که صدمن خون مظلومان به یک جو

شماره ۶۳: دل شوق لبت مدام دارد - یا رب ز لبت چه کام دارد

شماره ۶۴: ز دل بر آمدم و کار بر نمی‌آید - ز خود برون شدم یار در نمی‌آید

شماره ۶۵: سر سودای تو اندر سر ما می‌گردد - تو ببین در سر شوریده چها می‌گردد

شماره ۶۶: ساقی اندر قدحم باز می گلگون کرد - در می کهنه دیرینهء ما افیون کرد

شماره ۶۷: من خرابم زغم یار خراباتی خویش - می زند غمزه او ناوک غم بر دل ریش

شماره ۶۸: نیست کس را ز کمند سر زلف تو خلاص - میکشی عاشق مسکین و نترسی ز قصاص

شماره ۶۹: حسن و جمال تو جهان جمله گرفت طول و عرض - شمس و فلک خجل شده از رخ خوب ماه ارض

شماره ۷۰: گرد عذار یار من تا بنوشت گرد خط - ماه ز حسن روی او راست فتاد در غلط

شماره ۷۱: ز چشم بد رخ خوب تو را خدا حافظ - که کرد جمله نکویی به جای ما حافظ

شماره ۷۲: ای برده دلم را تو بدین شکل و شمایل - پروای کست نیست جهانی به تو مایل

شماره ۷۳: الم یأن للحباب أن یترحموا - و للناقضین العهد أن یتندموا

شماره ۷۴: خیر مقدم مرحبا ای طایر میمون قدم - تا چه داری مژده اقبال آن صاحب کرم

شماره ۷۵: نصیب من چو خرابات کرده است اله - در این میانه بگو زاهدا مرا چه گناه‌

شماره ۷۶: هر که آمد در جهان پر ز شور - عاقبت رفتن می باید به گور

شماره ۷۷: در این وادی به بانگ سیل بشنو - که صد من خون مظلومان به یک جو

شماره ۷۸: ای داده بیاد دوستداری - این بود وفا و عهد و یاری

شماره ۷۹: فساد چرخ نبینیم و نشنویم همی - که چشمها همه کور است و گوشها همه کر

شماره ۸۰: ز خواب مستی دوشین چو دیده بگشودم - سفیده‌دم که شدم محرم سرای سرور

شماره ۸۱: حسن این نظم از بیان مستغنی است‌ - بر فروغ خور کسی جوید دلیل

شماره ۸۲: کل قند شعر من ز بنفشه شکر رباست - زان غیرت طبرزد و کعب‌الغزال شد

شماره ۸۳: شاها مبشری ز بهشتم رسیده است - رضوان سریر و حوروش و سلسبیل موی

شماره ۸۴: دل منه ای جان من بر خواجه و شاه و وزیر - کس نمی‌داند که کارش از کجا خواهد گشاد

شماره ۸۵: بگذشتن فرصت ای برادر - در گرم‌روی چو میغ باشد

شماره ۸۶: هنگام بهار است گل لاله و نسرین - از خاک در آیند و تو در خاک چرایی

شماره ۸۷: ای دل مجوی منصب دنیا که هیچ نیست - نقصان بود ز عزل کمالت نه از عمل

شماره ۸۸: از بد دهر اگر همی رنجی - رنجش از روزگار سهل بود

شماره ۸۹: حکیم فکر من از عقل کرد دوش سؤال - که ای یگانه الطاف خالق رحمان

شماره ۹۰: به روز کاف و الف از جمادی الاولی - به سال ذال و دگر نون و حا علی‌الاطلاق

شماره ۹۱ - رباعی: با دوست نشین و باده و جام طلب - نوش از لب آن سرو گل‌اندام طلب

شماره ۹۲ - رباعی: در خوبی و دلبری بت من طاق است - بیچاره دلم به وصل او مشتاق است

شماره ۹۳ - رباعی: نوباوه گلبن جوانی عشق است - سرمایه عمر جاودانی عشق است

شماره ۹۴ - رباعی: نه جان تو با سر الهی پرداخت - نه در طلب لایتناهی پرداخت

شماره ۹۵ - رباعی: نام بت من که مه ز رویش خجل است - ده حرف ز نظم حافظ مرتحل است

شماره ۹۶ - رباعی: بردار دل از مادر دهر ای فرزند - با نصف اخیر شوهرش در پیوند

شماره ۹۷ - رباعی: تا حکم قضای آسمانی باشد - کار تو همیشه کامرانی باشد

شماره ۹۸: باز آی که جانم به جمالت نگران است - باز آی که دل در غم هجرت به فغان است

شماره ۹۹ - رباعی: با مردم نیک بد نمی‌باید بود - در سایه دیو و دد نمی‌باید بود

شماره ۱۰۰ - رباعی: شیرین‌دهنان عهد به پایان نبرند - صاحب‌نظران ز عاشقی جان نبرند

شماره ۱۰۱ - رباعی: یاران چو به هم دست در آغوش کنید - این گردش چرخ را فراموش کنید

شماره ۱۰۲ - رباعی: عشق آتش غم در دل ویرانه نهاد - زنجیر بلا بر من دیوانه نهاد

شماره ۱۰۳ - رباعی: ای هر نفسی نهاده بر کف ساغر - عیبی نبود ز دوستان یاد آور

شماره ۱۰۴ - رباعی: بنگر به چمن جمال فرخنده گل - گه گریه ابر بین و گه خنده گل

شماره ۱۰۵ - رباعی: هرگز نکنم سوز تو ای شمع چگل - پیدا من اگر چه هست کار مشکل

شماره ۱۰۶ - رباعی: جانا چو شبی با تو به روز آوردم - گر بی تو دمی برآورم نامردم

شماره ۱۰۷ - رباعی: من ترک تو ای نگار آسان ندهم - تا پیش زمرد خطت جان ندهم

شماره ۱۰۸ - رباعی: آن به که بجام باده دل شاد کنیم - وز نآمده و گذشته کم یاد کنیم

شماره ۱۰۹ - رباعی: ای آن که نهند مهر و ماه از تمکین - بر خاک جناب تو شب و روز جبین

شماره ۱۱۰ - رباعی: گر مست نیی مست نمایی می‌کن - دیوانه نیی کاله ربایی می‌کن

شماره ۱۱۱ - رباعی: ای رای تو صحرای امل پیمودن - تا چند بر آفتاب گل اندودن

شماره ۱۱۲ - رباعی: حافظ ورق سخن‌گذاری طی کن - وین خامه تزویر و ریا را پی کن

شماره ۱۱۳ - رباعی: آنم که پدید گشتم از قدرت تو - پرورده شدم به ناز در نعمت تو

شماره ۱۱۴ - رباعی: تا کی بود این جور و جفا کردن تو - بیهوده دل خلایق آزردن تو

شماره ۱۱۵ - رباعی: گل را دیدم نشسته بر تخت شهی - گفتا بشنو راستی از مرد رهی

شماره ۱۱۶ - رباعی: گل گفت اگر دستگهی داشتمی - بگریختمی اگر رهی داشتمی

شماره ۱۱۷ - رباعی: کم گوی به جز مصلحت خویش مگوی - چیزی که نپرسند تو خود پیش مگوی

شماره ۱۱۸ - در اصل از آن عبدالمجید تبریزی شاعر پیشکسوت حافظ: اگر ز کوی تو بویی به من رساند باد - به مژده جان و جهان را به باد خواهم داد *(منتسب به چند نفر)