ای داده بیاد دوستداری

این بود وفا و عهد و یاری

آخر دل ریش دردمندم

تا چند بدست غم سپاری

از زلف تو حاصلی ندیدم

جز شیفتگی و بیقراری

ای جان عزیز بر ضعیفان

تا چند کنی جفا و خواری

هر چند که سوختی به جور

کردم من خسته سازگاری

گفتم مگر از سر ترحم

دست از ستم و جفا بداری

چون نیست امید آنکه روزی

بر عاشق خسته رحم آری

در سختی عشق گر بمیرم

من دل ز غم تو برنگیرم

بی شک دل ماه خور بگیرد

گر سوی فلک رسد نفیرم

پیوسته کمان ابروانش

از غمزه همی زند به تیرم

نتوان بقلم نوشت شوقش

گر پیر فلک شود دبیرم

پیر غم عشقم ار چه طفلم

طفل غم عشقم ار چه پیرم

دارم سر انکه همچو سعدی

بنشینم و صبر پیش گیرم

چون کرد زمانه ی ستمگار

دور از تو به بند غم اسیرم

ای راحت جان بیقرارم

امید دل امید دارم

شادم بغمت که در همه

سوز غم توست سازگارم

تا رفته ی از کنارم ایدوست

یکباره ز خویش بر کنارم

در آرزوی وصال حالی

عمری بفراق میگذارم

تا مرگ نگیردم گریبان

من دست زدامنت ندارم

چون هیچ نشد بسعی

کام خسته ی فگارم

ای زخم غم تو مرهم دل

عشق تو انیس و محرم دل

زلف تو کمند گردن جان

لعل تو نگین خاتم دل

ابروی تو بود شحنه ی جان

چون چشم تو گشت حاکم دل

او در دل ما و ما در آتش

ما را غم اوست نی غم دل

نزدیک شد آنکه من بدوری

گیرم سر خویش یا کم دل

حافظ چو شود اگر بیابی

نوری ز حضور عالم دل

چون ملک وصال او نگردد

آسان آسان مسلم دل