حرف آخر قافیه

شماره ۱ - در هجو ادیب صابر بن اسمعیل ترمذی: آن مخنث ادیبک صابر - هجو کردست بی سبب ما را

شماره ۲ - در حق رئیس الدین: ای جهان کرم رئیس الدین - ای جهان در طلب رضای ترا

شماره ۳ - در مدح امیر داد مرضی: ای مرتضی نیابت سلطان شرق را - منسوخ کرده صدق تو آیات زرق را

شماره ۴ - در مرثیۀ نصرة الدین اتسز: ز مرگ شاهزاده نصرة الدین - نه دل را ماند قوت ، نه زبان را

شماره ۵ - در مرثیۀ جمال الدین یوسف: از وفات جمال الدین یوسف - مندرس شد رسوم فضل و ادب

شماره ۶ - در حق شمس الدین وزیر: ای شمی دین جمال تو اصل سعادتست - درگاه فرخ تو سپهر سیادتست

شماره ۷ - نیز در حق شمس الدین وزیر: ای شمس دین ، امیر تویی بر مراد دل - و آنکس که دشمن تو ، اسیر حوادثست

شماره ۸ - در حق تاج الدیز وزیر: تاج دولت ، تویی که بر سر چرخ - خاک پای شریف تو تاجست

شماره ۹ - در مدح امام حمیدالدین ابوبکر بن عمر محمودی: حمیدالدین ، در انواع محامد - که از مادر نظیر تو نزادست

شماره ۱۰ - در حق ملک نیمروز: نه من از آسمان گردنده - خدمت تو بجان طلب کردست ؟

شماره ۱۱ - در حق اتسز خوارزمشاه: تویی ، شاها ، که از مهر و زکینت - ولی را عید و دشمن را وعیدست

شماره ۱۲ - در عشق گوید: آه ! از عشق بی کران ، کین عشق - همه رنج دلست و دردسرست

شماره ۱۳ - دربارۀ ادیب صابربن اسمعیل ترمذی: صابر، ای چون صبر ذات تو گزیده نزد عقل - تا نپنداری که در هجرت دل من صابرست

شماره ۱۴ - ترجمه از شعر تازی: هست ابوبکر پخته در دانش - لیک در عهد و در وفا خامست

شماره ۱۵ - قطعۀ مصنوع: بعلم نظیرش نیابی بهمت - بگیتی مثالش نیابی بحکمت

شماره ۱۶ - در حق شمس الدین محمد وزیر: تاج اسلام شمس الدین ، گشتست - خاک صدر تو آسمان را تاج

شماره ۱۷ - در حق شمس الدین ابو الفتح: شمس دین ، صورت ، بو الفتح - ای در فضل بر دلت مفتوح

شماره ۱۸ - دربارۀ ملک اتسز: شاها ، خدایگانا ، آنی که لحظه ای - از بیم خنجر تو نیارد غنود چرخ

شماره ۱۹ - در حق مجد الدین صاحب وزیر: صاحب ، ای فاضلی ، که از دانش - بنده تست صاحب عباد

شماره ۲۰ - مقطع: آوخ ! آوخ ! وای وای و درد درد! - دل ز درد آزاد داری روی زرد

شماره ۲۱ - خطاب بپادشاه: خسروا ، چرخ با عنایت تو - دل اهل هنر نیازارد

شماره ۲۲ - در حق جمال الدین وزیر: ای فخر جهان ، جمال دولت - آفاق بتو جمال دارد

شماره ۲۳ - در مدح احمد بن سعد: مایه حمد و سعد ، احمد سعد - که همه سوی محمدت یازد

شماره ۲۴ - در حق صابر بن اسمعیل ترمذی: پیش انواع فضلت ، ای صابر - کثرت اختران قلیل آمد

شماره ۲۵ - در حق ملک اتسز: شها ، دست رادت بکردار نیک - ز آفاق بیخ بدیها بکند

شماره ۲۶ - نیز در حق ملک اتسز: شها ، دست و تیغت در ایوان و میدان - یکی زر فشاند، یکی سرفشاند

شماره ۲۷ - در حق حمیدالدین: با جمال تو ، ای حمیدالدین - رونق ماه و آفتاب نماند

شماره ۲۸ - در مرثیۀ رافع بن علاء: از مرگ رافع بن علا، آن جهان جود - از رفعت و علا بجهان در اثر نماند

شماره ۲۹ - در حق شهاب الدین: جز بنان تو، ای شهاب الدین - مشکلات علوم حل نکند

شماره ۳۰ - در مطایبه: روسبی خواهران زنی چندند - که خری را بیک نواله کنند

شماره ۳۱ - در حق حاسدان خویش: مرا نقصی نیابد، گر سفیهان - بنقض من فراوان ژاژ خایند

شماره ۳۲ - در حق کمال الدین: کمال دین رسول، ای مخالفان ترا - بدست قهر چنان گوشمال داده چو عود

شماره ۳۳ - در حق شمس الدین: آمدم سوی سرای شمس دین - بازگشتم چون جمال او نبود

شماره ۳۴ - در حق ادیب صابر بن اسماعیل ترمذی: ملک شاعران بنظم و بنثر - خادم صدر خود ، مرا بستود

شماره ۳۵ - در معارف: نکند با عدو مدارا سود - از بر قرب دور باید بود

شماره ۳۶ - در مرثیۀ فخرالدین: گزین فخر دین ، آن شجاعی، که چرخ - مرو را بمردی قرینه ندید

شماره ۳۷ - در جواب ادیب صابر بن اسمعیل ترمذی: جواب کریم جمال خراسان - رسید و بدان انس جان می فزاید

شماره ۳۸ - در حق ادیب صابر بن اسمعیل ترمذی: طبعت ، ای صابران اسمعیل - هست دریا ، که درهمی زاید

شماره ۳۹ - نیز در حق ادیب صابر بن اسمعیل ترمذی: علمت ، ای صابر بن اسمعیل - روی عالم همی بیاراید

شماره ۴۰ - در حق حمید الدین: مجلس سامی حمید الدین - که همه جز بمهر نگراید

شماره ۴۱ - لغز در نام قطب: مهی ، کندر سمرقند از لب او - نبات مصر را جان می فزاید

شماره ۴۲ - در شکایت از دوری: خدایگانا ، رنج فراق مجلس تو - دراز گشت ، مرین را نهایتی باید

شماره ۴۳ - در مطایبه: هرگز آن راحتم نخواهد شد - کان نگار از خمار مینالید

شماره ۴۴ - خطاب بملک اتسز: دانی ، شها ، که دور فلک در هزار سال - چون من یگانه ای ننماید بصد هنر

شماره ۴۵ - در صنعت مقلوب: راز تو با خدای سخت نکوست - زین قبل هست کار خصم تو زار

شماره ۴۶ - در حق نجم الدین: سوار فضلی ای نجم دین و می سازد - زمانه ساعد جاه ترا ز فخر سوار

شماره ۴۷ - در حق ضیاء الدین عراق وزیر: ایا خوب سیرت وزیری ، که ملک - ندیدست ماننده تو وزیر

شماره ۴۸ - در مدیحه گوید: چاکران تو گه رزم چو خیاطانند - گرچه خیاط نیند ، ای ملک کشور گیر

شماره ۴۹ - در حق مؤتمن الدین امین الملک: ای فخر عصر، مؤتمن دین ، امین ملک - در دل ترا ز آتش انده مباد سوز

شماره ۵۰ - در مدح عمر بن عبدالعزیز: دو عمر آورد پیدا روزگار - هر دو را نام پدر عبدالعزیز

شماره ۵۱ - در حق شمس الدین: بزرگوار جهان ، شمس دین ، بزرگ کریم - تویی ، که هست به تو بیضه هدی محروس

شماره ۵۲ - در حق امیر زنگی حبش: صفدری ، که از هنر اوست معالی دلخوش - دولت افگنده بدرگاه رفیعت مفرش

شماره ۵۳ - در حق شمس الدین: گزیده شمس دین ای از نهیبت - شده حال بداندیشان مشوش

شماره ۵۴ - در معارف: از خدمت مخلوق باز کش - ای نفس عنا کش ، عنان خویش

شماره ۵۵ - در حق شمس الدین: شمس دین ، کدخدای خاص ملک - ای درت کعبه عوام و خواص

شماره ۵۶ - نیز در حق شمس الدین: شمس الدین ای ز فیض مکرمتت - شده اطراف دشت همچو ریاض

شماره ۵۷ - هم در حق شمس الدین: ایا ثنای تو بر جمله خلایق فرض - کم از بزرگی تو آسمان به طول و به عرض

شماره ۵۸ - نبز در حق شمس الدین: ای شمس دین ، نظام معالی ، جمال ملک - ای زیر پای قدر تو گردون شده بساط

شماره ۵۹ - هم در حق شمس الدین: اجل شمس دین ، ای بچشم عنایت - شده حال آزادگان را ملاحظ

شماره ۶۰ - هم در حق مجدالدین نجیب الملک یوسف: دیار بلخ چون مصرست خرم - بمجدالدین نجیب الملک یوسف

شماره ۶۱ - د رحق شمس الدین: ای شمس دین و دولت ، ای صدر شرق و غرب - ای از همه خصال بدی گوهر تو پاک

شماره ۶۲ - نیز در حق شمس الدین: ای صدر شرق و غرب خداوند شمس دین - خصم ترا مباد ز انده فراغ دل

شماره ۶۳ - در حق جمال الدین: جمال دین پیمبر ، تو آن سر افرازی - که نیست بمعالی و مکرمات عدیل

شماره ۶۴ - در حق اتسز: خدایگانا ، سی سال شد که من بنده - غلام صدر توام ، مادح جناب توام

شماره ۶۵ - خطاب بشاه: ندارم جامه ای ، ای شاه عالم - که با او نزد هر مردم نشینم

شماره ۶۶ - در خواستن شراب: ای ز نور شراب خانه تو - روی آفاق همچو دست کلیم

شماره ۶۷ - در مدیحه: ما بندگان ، اگر چه جداییم از درت - پیوسته در دعای و ثنای تو مانده ایم

شماره ۶۸ - د رحق فخرالدین: فخر دین ، اعتقاد من دانی - که همیشه هوای تو جویم

شماره ۶۹ - در حکمت: اگر آید ز دوستی گنهی - بگناهی نباید آزردن

شماره ۷۰ - در حق شهاب الدین صابر بن اسمعیل ترمذی: شهاب الدین، سپهر فضل ، صابر - فضایل هست ذاتت را بفرمان

شماره ۷۱ - در حق شمس الدین: شمس دین ، ای ترا بهر نفسی - در جان کهن سعادت نو

شماره ۷۲ - در مدح تاج الدوله: ای گشته کار خلق مفوض برای تو - اقبال آفریده شده از برای تو

شماره ۷۳ - در حق صابر بن اسمعیل ترمذی: ای صابر ، ای سپهر سخن ، ای جهان فضل - ای کعبه افاضل ایام کوی تو

شماره ۷۴ - در تهنیت وزارت: صدرا ، وزارت از تو جمالی گرفت نو - دیوان بمنصب تو جلالی گرفت نو

شماره ۷۵ - در شکر گزاری از پادشاه: احوال بنده باز نظامی گرفت نو - اسباب عیش بنده قوامی گرفت نو

شماره ۷۶ - در وصف قصر خوارزمشاه اتسز: زهی ! قصر خوارزمشاهی ، که دولت - ندارد مگر سوی او رخ نهاده

شماره ۷۷ - در مرثیۀ رافع بن علاء: ای رافع علا ، ز وفات توام غمیست - کان غم نگشت خواهد هرگز گذارده

شماره ۷۸ - د رحق شمس الدین: شمس دین ، ای خدمت درگاه تو - بر همه آزادگان فرخ شده

شماره ۷۹ - در مدیحه: ای همه عاقلان بطوع و بطبع - سوی خاک در تو پوینده

شماره ۸۰ - در حق ملک اتسز: ای شاه ، بی سفینه جود تو مانده ام - از چشم و دل در آتش و توفان صاعقه

شماره ۸۱ - در مدح پادشاه: خدایگانا ، آنی که دشمنان ترا - دریده نیزه و تیر تو سینه و حدقه

شماره ۸۲ - در حق جمال الدوله حری: جمال دولت حری ، بافضل - شد اندر خاتم حری نگینه

شماره ۸۳ - در حق فخر الدین: اجل فخر دین ، ای کریم جهان - ترا داد یزدان همه جاه هستی

شماره ۸۴ - در حق جمال الدین: ای یگانه جمال دولت و دین - دلم از هجر خویش خستستی

شماره ۸۵ - در صنعت مقطع: از دل راد او رود رادی - زان دل راد دارم آزادی

شماره ۸۶ - در حق حمید الدین: در هنر ، ای حمید دین رسول - همچو صدر نژاد عبادی

شماره ۸۷ - در شکایت: ز آن روز که گفتی : پس ازین جور کنم کم - بسیار بیفزودی و کم هیچ نکردی

شماره ۸۸ - در مدیحه: من نگویم: به ابر مانندی - که نکو ناید از خردمندی

شماره ۸۹ - در حق امیر مسعود: ای گرانمایه تربت میمون - ای مکان امیر مسعودی

شماره ۹۰ - در حق فرید الدین: بر بدایع نظم تو ای فریدالدین - طویله‌های گهر را نماند مقداری

شماره ۹۱ - نیز در معارف: خرد نزدیک دولت رفت و گفتا - که : می خواهم که با من یار باشی

شماره ۹۲ - نیز در مدح معارف: نگردد رزق خلق افزون بطاعت - و نه نقصان پذیرد از معاصی

شماره ۹۳ - در مرثیۀ نصرة الدین: قطب دین ، گر برفت نصرة دین - شد بشمشیر ملک را قاضی

شماره ۹۴ - در ترجمه از شعر تازی: چون ز شعبان گذشت بیست ، مباش - بشب و روز بی شراب دمی

شماره ۹۵ - نیز در ترجمۀ شعر تازی: من همان گویم کان لاشه خرک - گفت و می کند بسختی جانی

شماره ۹۶ - در حق مجدالدین: اجل مجد دین ، در بلا و عنا - ز ناله چو نالم ، ز مویه چو موی

شماره ۹۷ - در حق تاج الدین: تاج دین ، در بسیط عالم نیست - بی ثنای تو هیچ دانایی

شماره ۹۸ - در حق ملک اتسز: سرای ترا ، شهریارا ، ز نزهت - بهر گوشه صد بوستانست گویی