گزین فخر دین ، آن شجاعی، که چرخ

مرو را بمردی قرینه ندید

بجام رضا همچو مردان مرد

شراب قضا بستد و در کشید

ز دار فنا شد بدار بقا

در آن خطه جای اقامت گزید

مپنداردا، هیچ کوته نظر

که آن شخص در زیر خاک آرمید

بلی ، از جهان فرومایه رفت

و لیکن بفردوس اعلی رسید

بپر سعادت چو روح الامین

بدین سقف زنگارگون بر پرید

چو از عیب هاجان او پاک باد

برون رفت ازین خاکدان پلید