حرف آخر قافیه

شماره ۱ - ایضا در مرثیه: دو بیننده نخل کثیرالثمر - که بودند در آن به نشو و نما

شماره ۲: حریف غالب اولاد ساقی کوثر - که بود شیوه او قسمت شراب سخا

شماره ۳ - وله ایضا: سلطان محمد آن شمع کز پرتو وجودش - گردیده بود گردون محفل فروز دنیا

شماره ۴ - وله ایضا: بر همچو زنی لب لعاب افشان را - در حالت اعراض و خوشی احسان را

شماره ۵: سگ علی ولی حیرتی که همچو نصیر - نبود در دل او جز محبت مولا

شماره ۶ - در مدح شاه طهماسب: دولت چو سر به ذروه فتح و ظفر کشید - وز رخ گشود شاهدا من و امان نقاب

شماره ۷: سید عالی نسب قاضی عمادالدین که شد - صد خلل در کار شرع از فوت آن عالی‌جناب

شماره ۸ - وله در رثاء: زین زمان خلاصه ذریت نبی - مهر سپهر مرتبه ماه فلک جناب

شماره ۹ - وله ایضا: مردم چشم جهان بین پدر - آن که نادیده جهان رفت به خواب

شماره ۱۰ - ایضا ماده تاریخ: گل گلشن لطف عبدالغنی - که بادش بهشت معلی نصیب

شماره ۱۱ - در ماده تاریخ فوت فرماید: میر ملک رتبه که ممتاز بود - هم به صفات از همه کس هم به ذات

شماره ۱۲: اشعث طماع عهد خود جمال قصه خوان - آن که چون او طامعی در بحر و بر صورت نبست

شماره ۱۳ - وله ایضا: خورشید آسمان وزارت که روی ملک - آئینه‌وش ز صیقل عدلش منور است

شماره ۱۴ - قطعه: تا رخش طبعم از پی معنی تکاور است - میدان نورد مدحت مقصود قشر است

شماره ۱۵ - قطعه: ای فلک آستان که خاک درت - تارک آرای خلق ایام است

شماره ۱۶ - مرثیه: بدر فلک شرف خلیفه - چون زایر تربت حسین است

شماره ۱۷ - وله ایضا: ای فلک حشمت که در دکان نظم محتشم - به ز مدح مشتری گیر تو یک پرگاله نیست

شماره ۱۸: میرزا جانی به یک آن سرو سرا بستان لطف - از جهان چون خیمه زد بر طرف انهار بهشت

شماره ۱۹: زبدة الاخوان فصیح خوش کلام - صاحب نظم و مقالات فصیح

شماره ۲۰ - وله فی مرثیه: گلبرگ نو دمیده محمد تقی که بود - پاکیزه طینت و ملکی خوی و پاکزاد

شماره ۲۱ - وله ایضا: ایا ملاذ سلاطین که کردگار تو را - زیاده از همه اسباب شوکت و شان داد

شماره ۲۲ - وله ایضا: خان حاتم دل جم جاه که جبار جلیل - هرچه از بدو ازل داد باو نیکو داد

شماره ۲۳: حافظ بی‌چاره در راه اجل - سر به امر خالق اکبر نهاد

شماره ۲۴ - وله ایضا: زیب اتراک جهان فخر هنرمندان عصر - آن که چرخ بی‌هنر با بخت او پرخاش کرد

شماره ۲۵ - وله ایضا: ای عطا پیشه که دریای سخا و کرمت - در تلاطم همه گوهر به کنار اندازد

شماره ۲۶: فوت امیر چندان آمد گران بر ایام - کز بار آن مصیبت پشت فلک دو تا شد

شماره ۲۷ - وله ایضا در فوت منصوری شاعر: ناگاه سمند جان بهر سفر عقبی - منصوری شاعر تاخت و ز دهر مسافر شد

شماره ۲۸ - در مدح سلطان مرادخان گوید: حبذا مرز و بوم دارالمرز - که به خلد از شرف مقابل شد

شماره ۲۹ - ایضا در مرثیه: مه اوج سیادت میر جعفر - ز علم جعفری چون کامجو شد

شماره ۳۰ - در تقاضای صله فرماید: ای به ذات کریم بی‌همتا - وی به طبع سلیم بی‌مانند

شماره ۳۱ - وله ایضا: سپهر حوصله آن ابر دست دریا دل - که جیب و دامن پر زر به سایل افشاند

شماره ۳۲ - وله ایضا: ای کریمی که ز لطفت همه ذرات جهان - جرعهای کرم از جام عطا نوشیدند

شماره ۳۳ - وله ایضا: مسافران سبک سیر عالم ملکوت - که چون متاع سخن ز آسمان فرود آرند

شماره ۳۴ - وله ایضا: خان جم جاه پادشاه منش - ملک کامکار ملک وجود

شماره ۳۵ - وله ایضا در رثاء: میر حیدر گوهر درج ورع - کز عدم نامد نظیرش در وجود

شماره ۳۶ - وله ایضا: ای جوان بخت مدبر که در اصلاح امور - خرد پیر ز تدبیر تو شرمنده شود

شماره ۳۷ - قطعه: هرکه از بهر خواجگان زمان - گفت مدحی بهر چه خواست رسید

شماره ۳۸ - در مرثیه فرماید: آه کامسال اندرین بستان سرای - دهر هر گل را که بهتر دید چید

شماره ۳۹ - قطعه: خلوت افروز گوشه وحدت - علم افراز عالم توحید

شماره ۴۰ - وله ایضا: محتشم تا کی کشم از ناسزاگویان عذاب - آخر از بی‌طاقتی تیغ جزا خواهم کشید

شماره ۴۱ - وله ایضا: ابوالفتح بیک آن گرامی جوان - که رخت بقا سوی عقبی کشید

شماره ۴۲ - وله ایضا: هر هنر من که زانگیز طبع - در نظر عقل شود جلوه‌گر

شماره ۴۳ - در مدح میر محمد مؤمن فرماید: گوشوار گوش دوران درةالتاج جهان - قرةالاعیان محمدمؤمن آن عالی گوهر

شماره ۴۴ - وله ایضا: ای چراغ منتظر سوزان که می‌باید مرا - بهر برخورداری از هر وعده‌ات عمری دگر

شماره ۴۵ - وله در رثاء: میر عالی رتبه آن مهر سپهر عز و جان - در دری قیمت آن دریا دل والاگهر

شماره ۴۶ - وله ایضا در رثاء: چون خواجه امیر آن مه خورشید نظیر - در میغ فنا کرد نهان روی منبر

شماره ۴۷ - وله ایضا: دلا دقیقه شناسی و نکته‌پردازی - ز من مخواه و مجو از درخت خشک ثمر

شماره ۴۸ - وله ایضا: محیط دولت اقبال خواجه میر حسن - که بود تاجر فرزانه‌ای چو او نادر

شماره ۴۹ - در شکایت فرماید: خسروا شاها جوان دل شهریارا سرورا - ای جهان را عهد نو هنگامه‌ات خرم بهار

شماره ۵۰ - وله ایضا: ز ارباب دنیا که دارد جهان - به ذات جهاندارشان افتخار

شماره ۵۱ - در مدح میرامین‌الدین محمد گوید: آن سپهر ایوانکه از بخت بلند - داردش کیوان به صد اخلاص پاس

شماره ۵۲: عشقی آن نخل خرد پرور بستان سخن - که به سیل اجل از دهر برآمد بی‌خش

شماره ۵۳ - قطعه: ای مالک ملک سپه مملکت مدار - در ملک خویش آتش آزار را بکش

شماره ۵۴ - وله ایضا: ای شهسوار عرصه همت که می‌کشند - در راه جود غاشیه‌ات حاتمان به دوش

شماره ۵۵ - وله ایضا: ای تو را قدر و جلال از چرخ ذی قدرت زیاد - وی تو را جود و نوال از بجر گوهرپاش بیش

شماره ۵۶ - در مرثیه میرزا غیاث‌الدین: قیمتی گوهر بساط وجود - در یک دانه جلیل صدف

شماره ۵۷: نمودیم این دو در وقف از ره صدق - برین مسجد که نورش رفته تا سقف

شماره ۵۸ - در مدح امین‌الدین فرماید: شهسواری که عرصه گردون - بست حکمش به حلقه فتراک

شماره ۵۹ - وله ایضا: افتخار اهل دولت خواجه احمد آن که بود - نشه اقبالش از فیض ازل در آب و گل

شماره ۶۰ - وله ایضا: دلا بنگر این بی‌محابا فلک را - که شد تا چه غایت به بیداد مایل

شماره ۶۱: ملا ابوالحسن که در محیط وجود او - زین خاکدان رساند به افلاک موج فضل

شماره ۶۲ - ایضا در مرثیه: قاضی آن عالم اسرار قدر - که خرد خواندیش استاد عقول

شماره ۶۳ - ماده تاریخ: می‌شد چو رضیع رازق پاک جلیل - ملک و فلک و ملک به دارا تحویل

شماره ۶۴ - در رثاء: دلا چو ابر بهاری به نوحه و زاری - به بار اشگ جگر گون ز دیده پرنم

شماره ۶۵ - در مرثیه یکی از اکابر فرماید: پادشه ملک صباحت که بود - هم به صفا پادشه وهم به نام

شماره ۶۶ - وله ایضا: بر روی فرش اغبری مستدیر سقف - در زیر چرخ چنبری لاجورد فام

شماره ۶۷ - وله ایضا: گلبن گلزار سیادت که بود - زبده سادات ذوی الاحترام

شماره ۶۸ - وله ایضا: فارس میدان معنی حامدی بی‌نظیر - آن که بود از بدو فطرت از سخندانان تمام

شماره ۶۹ - قطعه: سرو را از نوید خلعت خاص - بس که امیدوار گردیدم

شماره ۷۰ - قطعه: وقت آن شد که به شمشیر زبان - جدل آغازم و کارت سازم

شماره ۷۱: شخصی که به ریشیش چو نظر می‌دوزم - صد فصل ز ریشخند می‌آموزم

شماره ۷۲ - در مرثیه گوید: باز طوفان اجل نابود ساخت - گوهری از قلزم ز خار علم

شماره ۷۳ - در تقاضا گوید: صبا به خدمت خدام خواجگی برسان - نیاز من که به جان و دلش هوا خواهم

شماره ۷۴ - وله ایضا: صاحبا من که بهر پیشکشت - از سخن صد خزانه می‌خواهم

شماره ۷۵ - وله ایضا: سرا سروران جد اعلای تو - محمد رسول امین کریم

شماره ۷۶ - وله ایضا: اگر خرمنی را تبه کرد برقی - که دودش گذر کرد از چرخ گردان

شماره ۷۷ - وله ایضا: چو خواجه میر حسن آن جهان عز و وقار - ازین جهان به جهان دگر گرفت وطن

شماره ۷۸ - رباعیات: ازین شش رباعی که کلکم نگاشت - برای جلوس خدیو جهان

شماره ۷۹ - قطعه: تبارک‌الله ازین حوض خانه دلکش - که در شک جوی جنانست و آبروی جهان

شماره ۸۰ - در مرثیه شاه زاده سلطان حسین: ناگه از طبعم مشام دل شنید - بوی طوفان خیزی کون و مکان

شماره ۸۱ - مرثیه در شهادت میر معصوم گوید رحمه‌الله: امیر اعدل اعظم پناه ملک و ملل - ملاذ اهل جهان کارساز اهل زمان

شماره ۸۲ - در ماده تاریخ گوید: دل‌افروز شمع شبستان انس - چراغ بدر ز بده دودمان

شماره ۸۳ - ایضا در مرثیه گوید: دوش تا صبح از صوامع قدس - می‌شنیدم خروش ماتمیان

شماره ۸۴ - وله ایضا: ای همایون فارس میدان دولت کاورند - کهکشان بهر ستوران تو کاه از کهکشان

شماره ۸۵ - وله ایضا: آن خداوند محتشم چاکر - که فزونست حشمتش ز جهان

شماره ۸۶ - وله ایضا: در بارگه امام شافع - فرزند رسول و نور یزدان

شماره ۸۷ - وله ایضا: یارب امشب از علامتها چه می‌بیند به خواب - آن که فردا خواهمش کردن علامت در جهان

شماره ۸۸ - وله ایضا: ایا ستوده وزیری که دور گردون را - قضا سپرده به دست تصرف تو عنان

شماره ۸۹: نخل باغ دل امیر گل‌رخ نسرین عذار - کز خط او داشت خجلت سنبل اندر بوستان

شماره ۹۰ - ایضا در مرثیه گوید: گل حدیقه دل خواجگی که بود قدش - نهال تازه رس بی مثال گلشن جان

شماره ۹۱ - قطعه: ذوق مشکل که گذارد دو نفس زنده مرا - گر شود یک نفس آن گوهر نایاب ز من

شماره ۹۲ - وله ایضا: ای شهریار ذیشان کز غایت بزرگی - شان تو بی‌نیاز است از مدح خوانی من

شماره ۹۳ - در مرثیه فرماید: باز فلک سلسله‌ای زد به هم - کز اثرش گشت جهانی حزین

شماره ۹۴ - در تاریخ پدر خود گوید: والدمن خواجه میراحمد که بود از اعتقاد - رشته مهر امیرالمؤمنین حبل‌المتقین

شماره ۹۵ - وله ایضا: زین زمانه شیخ جمال آن که کس ندید - در دهر یک معرف شیرین ادا چو او

شماره ۹۶: حافظ آن خود رو درخت باغ نظم - زد به تیغ کین عدویی بیخ او

شماره ۹۷ - در شکایت فرماید: ای بر سبیل حاجت صد محتشم گدایت - وی درکمال حشمت ارباب حاجت از تو

شماره ۹۸ - وله ایضا: ای بخت می‌رساند از اشفاق بی‌قیاس - ادبار با هزار تواضع سلام تو

شماره ۹۹ - قطعه: بهر جمعی عیب جویان بستم این احرام دوش - کز تعصب چست بر بندم میان خود به هجو

شماره ۱۰۰ - مرثیه: خورشید اوج حسن محمد امین که بود - روشن ز رویش آینه آفتاب و مه

شماره ۱۰۱: بر سر تربتی رسیدم دوش - خرم و غم زدا و محنت کاه

شماره ۱۰۲ - قطعه: ای مهین آصفی که عالم را - آستان تو ملجاء است و پناه

شماره ۱۰۳: همان اوج دولت شاه یحیی - که پروازش گذشت از ذروه ماه

شماره ۱۰۴ - وله ایضا: ای دل انصاف ده که چون نبود - دور از جور خویش شرمنده

شماره ۱۰۵ - وله ایضا: ای جوان بخت سرافراز که بر خاک درت - خسرو تخت فلک سوده جبین صد باره

شماره ۱۰۶: زهی بر حشمت گردون اساست - ز حیرت دیده افلاک خیره

شماره ۱۰۷ - وله ایضا: ای جهان را از تو در گوش امید - استمالت‌های عام شامله

شماره ۱۰۸ - وله ایضا: زین الانام خواجه قلیخان که جد او - بد شیخ بابویه سلام الوری علیه

شماره ۱۰۹ - وله ایضا: شکر کز فیض کرد بار دگر - جنبشی بحر لطف ربانی

شماره ۱۱۰ - قطعه: ای شمع سرکشان که به سر پنجه جفا - سر رشته وفای مرا تاب داده‌ای

شماره ۱۱۱ - وله ایضا: صاحب از راه خداوند زمین و آب کن - ای خداوندی ملاذی اعتضادی صاحبی

شماره ۱۱۲ - وله ایضا: ای نمایان سهیل اوج وجود - کافتاب سپهر ایجادی

شماره ۱۱۳ - وله ایضا: آن شه حسن کز غلامی اوست - بندگی را شرف بر آزادی

شماره ۱۱۴ - در عزل گوید: سرور عادیان سر غولان - آن که نبود به هیاتش دگری

شماره ۱۱۵: شاعر خیره در اقلیم سخن می‌باشد - جان ستاننده ز اعدانه به تلخی به خموشی

شماره ۱۱۶ - در ماده تاریخ گوید: شیخ حیدر کز کمال اعتقاد - دست بیعت داد با آل علی

شماره ۱۱۷ - در مرثیه یکی از خواتین فرماید: همای آشیان سلطنت شهزاده سلطانم - مه خورشید پرتو مه چه رایات سلطانی

شماره ۱۱۸ - وله ایضا: هر نفس می‌کرد چون از تاب مرگ - رشته عمر عزیزی کو تهی

شماره ۱۱۹ - ماده تاریخ فوت: از باغ جلال ملت آن تازه نهال - کافاق آراست

شماره ۱۲۰ - وله ایضا: ای بلند اختر سپهر وجود - وی گران گوهر خزانه جود