حرف آخر قافیه

شماره ۱: جمال طبلکی! سگ بهتر از توست - که نشناسد کسی زرق و فنت را

شماره ۲: شاها جمال طبلکی این زن وفاست کو - نحس زحل دهد به وجود اورمزد را

شماره ۳: زهی باد بر تو و عکس حلمت - گران سایه کرده سپهر سبک را

شماره ۴: دعاگوی دیرینه مداح مجرم - که حقهاست در حضرت شاه او را

شماره ۵: صدر عالی اوحدالدین دام انعامه که هست - چاکر خاک جنابش چشمه آب حیات

شماره ۶: ای فرشته صفتی کز سر تعظیم و جلال - زیر ران شدست ابلق شام و سحرت

شماره ۷: بزرگ جهان خواجه شاه قدر - که بر عالم مکرمت پادشاست

شماره ۸: به خدایی که بر میان قلم - از برای سخن کمر بسته است

شماره ۹: به خدایی که او به قدرت خویش - بی ستون آسمان برآورده است

شماره ۱۰: نیکویی کن شها که در عالم - نام شاهان به نیکویی سمر است

شماره ۱۱: زهی شکسته رواق سپهر نیلی را - صدای صیت بلندت که در جهان عام است

شماره ۱۲: سپهر قدرا در قبضه کفایت تست - نظام هر چه برون از سراچه قدم است

شماره ۱۳: ای آنکه لطیفه های طبعت - اجرا ده صد هزار جان است

شماره ۱۴: صدرا! بدان خدای که مرغ ثناش را - در کام سالکان طریقت نشیمن است

شماره ۱۵: شاها بدان خدای که در دست قدرتش - هفت آسمان چو مهره به دست مشعبدست

شماره ۱۶: خسروا! یک روزه عزم خدمتت - از بهشت جاودانی خوشترست

شماره ۱۷: کرم پناه جهان عز دین تویی که ز تو - بها و عزت دین هر زمان برافزونست

شماره ۱۸: شاها بدان خدای که آثار صنع او - جان بخشی و خرد دهی و بنده پروریست

شماره ۱۹: مرا دوای دل خسته ساخت خواجه رفیع - به گوهری شبه صورت که کم ز لؤلؤ نیست

شماره ۲۰: شاها تویی آنکه از بزرگی - بر سقف سپهرت آستانه‌ست

شماره ۲۱: به خدایی که کلک قدرت او - حلقه ماه و آفتاب نگاشت

شماره ۲۲: صاحبا صدرا! به ذات آنکه کلک قدرتش - سنبله گردون و راه کهکشان داند نگاشت

شماره ۲۳: به خدایی که نفس ناطقه را - با تن تیره آشنایی داد

شماره ۲۴: ز گردون آرمیده چون بود خلق؟ - که ایزد خود در او آرام ننهاد

شماره ۲۵: زهی ملک بخشی که از روی قدرت - سهپر از حوادث امانت فرستد

شماره ۲۶: ای صدر شاه رتبت قطب فلک جلالت - کایام تحفه تو فتح و ظفر فرستد

شماره ۲۷: مرا ز غیبت خاقانی و خریش چه باک؟ - چون او به نزد دل من کم از جوی سنجد

شماره ۲۸: هوا ز انسان خنک شد کز جنان حورا همی گوید - خنک آنکو درین سرما مقام اندر سقر دارد

شماره ۲۹: ز روح القدس دوش کردم سؤالی - که از مکرمت چیست کاو حد ندارد؟

شماره ۳۰: نه میر و شه بود هر کو کله دارد قبا بندد - که میر و شه کسی باشد که عالم را نگهدارد

شماره ۳۱: به خدایی که ید قدرت او - گردش چرخ را به فرمان کرد

شماره ۳۲: از بستر غم که جای بدخواه تو باد - برخیز سبک ورنه جهان برخیزد

شماره ۳۳: به خدایی که در ستایش عقل - نتوانند و گر بسی گویند

شماره ۳۴: تو آفتاب و سحابی شها به چشم کرم - درین نهال نگر پیش از آنکه خشک شود

شماره ۳۵: به خدایی که روی گردون را - به کواکب همی بیاراید

شماره ۳۶: اوحد دین چون ز حادثات زمانه - کار وزارت به مرگ خویش تبه کرد

شماره ۳۷: دریا دلا! کسی که گهر چین لفظ تست - در جزع دیده صورت لؤلؤ نیاورد

شماره ۳۸: عیسی وقت ما رئیس الدین - مایه مرکز هنر باشد

شماره ۳۹: به جان آفرینی که ابر بهاری - به تسبیح و تهلیل او می خروشد

شماره ۴۰: ای یازده امهات و نه آب - نازاده خلف تر از تو فرزند

شماره ۴۱: به خدایی که قدرت او را - ماه را عاجز محاق کند

شماره ۴۲: هر که بر مردمان ستم نکند - کس برو نیز لاجرم نکند

شماره ۴۳: گفت آن کس که در جهان او را - بجز از زحمت جهان ننهند

شماره ۴۴: چه فتوی کند خواجه خواجه زاده - که جود طبیعی بدو می پناهد

شماره ۴۵: ای جهان کرم سلام علیک - کز سلامت سلامت افزاید

شماره ۴۶: خداوندم ظهیرالدین ادام الله ایامه - که در فضل و هنر جز صدر سلطان را نمی شاید

شماره ۴۷: شمس یکدست که از دست من و زخم بدم - هر شبی تا به سحر روی به خون می‌شوید

شماره ۴۸: اکنون که روزگار به انصاف می نهد - در دست تو زمانی جهانی به اختیار

شماره ۴۹: از بلندی نه بر او راه دعای مستجاب - وز حضیضی نه در او راه قضای کردگار

شماره ۵۰: چو گیتی بگسترد فرض جلالت - تو اندر جهان فرش نیکی بگستر

شماره ۵۱: به فر دولت تو صد هزار کس هستند - رسیده این به مراد و نشسته آن به سرور

شماره ۵۲: حکیما درین سبزه گاه ستوران - چو گل نوبت عمر یک روزه بهتر

شماره ۵۳: صفاهان خرم و خوش می نماید - بسان پر شهرآرای طاووس

شماره ۵۴: کرم پناها! گشتم اسیر آرزویی - خلاص من همه بر جود بی کرانه نویس

شماره ۵۵: قسم به واهب عقلی که پیش علم قدیم - یکی است چشمه خورشید و سایه عنقاش

شماره ۵۶: حبر جهان فرید دبیر آنکه در جهان - ملک جهان به تیغ زبان شد مسلمش

شماره ۵۷: مرا دل نه و دردهای دلی - که عاجز شدستم ز درمان خویش

شماره ۵۸: زهی سپهر جنابی که عکس خاطر تو - به دست فکر کند عقده ذنب لاحل

شماره ۵۹: به جان آفرینی که نزد جلالش - ثناهای بی حد و احصا فرستم

شماره ۶۰: غم آباد ایام را آزمودم - به از کنج محنت سرایی ندیدم

شماره ۶۱: گل باغ فضلم زلال میم ده - گر امید داری که بشکفته باشم

شماره ۶۲: هر آن عمری که آن از کام دل بر گوشه ای افتد - ز من پرسی من این را از حساب عمر نشمارم

شماره ۶۳: خسروا! بر بساط خدمت تست - قدم طبع آسمان سایم

شماره ۶۴: به خدایی که در موجودات - جز به امرش نمی شود منظوم

شماره ۶۵: دین پناها! دم جانبخش ترا - نفس روح امین می گویم

شماره ۶۶: صاحبا! داننده اسرار می داند که من - جز به مدحت ده زبان چون غنچه سوسن نیم

شماره ۶۷: سعد دین اسعد آن یگانه دهر - زو دو من باده خواستیم سه تن

شماره ۶۸: جنت دنیاست عرض این همایون بارگاه - راحت جاوید را در ساحت او خانمان

شماره ۶۹: این قوم نگر که باز هستند - در ملک قوام بی قوامان

شماره ۷۰: ای خواجه تویی معامل من - برخیز ز خواب و چشم وا کن

شماره ۷۱: ای صدر بکن هر چه توانی ز تغافل - تا روز خود از وعده تو می شمرم من

شماره ۷۲: خدایگانا! معلوم رای روشن تست - خلوص بندگی و شرط نیک خواهی من

شماره ۷۳: ای کلک تو بر عروس کاغذ - صد عقد ز مشگ ناب بسته

شماره ۷۴: شاها! تویی آنکه از دل تست - آوازه ماه و خور شکسته

شماره ۷۵: پذرفته ای گلاب دعاگوی خویش را - ای از تو جود، کام دل خویش یافته

شماره ۷۶: ای رای رفعیت آسمان را - پیموده و در میان گرفته

شماره ۷۷: ای سرافراز مهتری که به دهر - کس ندیدست چون تو آزاده

شماره ۷۸: خرد را دوش گفتم کز که نازند؟ - طبایع هر چهار و چرخ هر نه

شماره ۷۹: عیسی نفسا! تویی که هر دم - لطف و کرم از نوم فرستی

شماره ۸۰: زهی ملک بخشی که خصمت ندارد - بجز تیره روزی و جز تنگ عمری

شماره ۸۱: خداوند من صارم الدین که طبعت - نشد قابل هیچ زرق و فسوسی

شماره ۸۲: یاد بادا از آنکه وجه معاش - ز تو صاحب نصاب خواستمی

شماره ۸۳: به خدا گر خدا روا دارد - که تو یک پشه را برنجانی

شماره ۸۴: بلند بختا با بختیان همت تو - گرفت بخت سخن تازگی و برنایی

شماره ۸۵: خداوندا ترا گفتم که این شش طاق پیروزه - که خوانندش سپهر نیلی و گردون مینایی

شماره ۸۶: جان بر تو پاشم از دل چون دلستان مایی - دل با تو بازم ای جان کارام جان مایی

شماره ۸۷: شمس یک‌دست که از دست من و بیم هجا - هر شبی تا به سحر روی به خون می‌شویی

شماره ۸۸: جانا همه آیت نکویی - در شأن تو آمده ست گویی