صاحبا صدرا! به ذات آنکه کلک قدرتش
سنبله گردون و راه کهکشان داند نگاشت
گه به داس ماه نو بدرود خوید سنبله
گه به راه کهکشان در دانه انجم بکاشت
کاشتر و اسب من از دیروز باز از کاه و جو
جز که راه کهکشان و سنبله گردون نداشت
گر تو از کهدان جمشیدی فرستی اندکی
آن بود سهل و شود مر هر دو را ترتیب چاشت
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و قدرت خداوند اشاره دارد که در خلقت و نظم کیهان نقش دارد. شاعر از نشانه‌های آسمانی مانند سنبله (مظهر باروری) و کهکشان صحبت می‌کند و به حرکت‌ها و تغییرات آنها اشاره می‌کند. او همچنین به موضوع نیکویی و نظم زندگی در مقایسه با جهان بالاتر می‌پردازد. در نهایت، شاعر از یک دیدگاه فلسفی به سرنوشت و سرشت انسان و ارتباط آن با کیهان می‌نگرد و خواستار درک بهتر این هماهنگی می‌شود.
هوش مصنوعی: دوست عزیز! به آن خالقی که قدرتش می‌تواند گردونه آسمان و مسیر کهکشان را بنویسد، توجه کن.
هوش مصنوعی: گاهی گندم‌زارها با داس در ماه نو برداشت می‌شوند و گاهی نیز در مسیر کهکشان، دانه‌های ستاره‌ها کاشته می‌شوند.
هوش مصنوعی: کاشی و اسب من از دیروز هیچ کلیدی جز ستاره‌ها و دانه‌های فارغ از زمین نداشتند.
هوش مصنوعی: اگر تو از نژاد جمشید به زودی به دنیا بیایی، این کار آسانی خواهد بود و هر دو را در زمان ناهار به صورت منظم و مرتبی می‌توان انجام داد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
دلبر سرکافروشم لطف بی اندازه داشت
خانه من آمد امشب ترشرویی را گذاشت
خواجه‌بوالقاسم به کار روس و ایران دست داشت
در منظم کردن ایران بسی همت گماشت
در فن انشا ز نو تخمی به باغ فضل کاشت
شعر را نیکو سرود و نامه را نیکو نگاشت
در امور ملک رایات اولی‌الامری فراشت
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.