حرف آخر قافیه

شماره ۱: کاشکی از همدمی روزی خبر بودی مرا - تا فلک با آن جلالت پی سپر بودی مرا

شماره ۲: آنها که بوده اند ز دل دوستدار ما - در نیک و بد موافق و انده گسار ما

شماره ۳: اگر شکایت گویم ز چرخ نیست صواب - و گر عتاب کنم با فلک چه سود عتاب؟

شماره ۴: با شبروان شدم به در یار نیم شب - جستم بسوی حضرت او بار نیم شب

شماره ۵: عهدیست تا نصیبه ما از جهان غم است - حال دل از فلک چو فلک نیک بر هم است

شماره ۶: گرچه ز اندوه جهان بر دل ما صد گره است - چاره عیش بسازیم که هم عیش به است

شماره ۷: جهان و کار جهان سر بسر همه بادست - خنک کسی که ز بند زمانه آزادست

شماره ۸: فلک باز از نهان خارم نهادست - که پیری پای بر کارم نهادست

شماره ۹: کار عالم سست بنیاد آمدست - آسمان را پیشه بیداد آمدست

شماره ۱۰: فلک را عهد بس نااستوار است - همه کار جهان ناپایدارست

شماره ۱۱: هنگام آنکه صبح صف آسمان شکست - اول نفس که زد دم شب در دهان شکست

شماره ۱۲: در گلشن ایام نسیمی ز وفا نیست - در دیده افلاک نشانی ز حیا نیست

شماره ۱۳: مرا زین بیش در عالم غمی نیست - که در شادی و در غم همدمی نیست

شماره ۱۴: هیچ کس را از زمانه حاصلی در دست نیست - هیچ کس را در جهان آسایشی پیوست نیست

شماره ۱۵: کار عالم نیک دیدم هیچ بر بنیاد نیست - بر دل خاصان ز عالم جز غم و بیداد نیست

شماره ۱۶: یک ذره مهر در ایام مانده نیست - یک قطره آب در رخ اجرام مانده نیست

شماره ۱۷: از عشوه روزگار فریاد - کو خود ز وفا نمی کند یاد

شماره ۱۸: هیچ کس را رنج خاطر در جهان حاصل مباد - وز فراق دوستان کار کسی مشکل مباد

شماره ۱۹: کس را فلک ز دست حوادث امان نداد - عنقاست داد او که ازو کس نشان نداد

شماره ۲۰: هر کو ز نژاد آدم افتاد - شادی به نصیب او کم افتاد

شماره ۲۱: جهان فتح من آخر به نوبهار رسد - نهال عیش من آخر به برگ و بار رسد

شماره ۲۲: مدت انده ما زود به سر خواهد شد - وز دل ما غم و اندیشه بدر خواهد شد

شماره ۲۳: ای دریغا کان همه شایسته یاران رفته اند - وان ستوده دوستان و دوستداران رفته اند

شماره ۲۴: آن عزیزانی که با ما جام و ساغر داشتند - مهر ما از یکدلی با جان برابر داشتند

شماره ۲۵: آنچه موی از جور با ما می کند - راست خواهی سخت رسوا می کند

شماره ۲۶: هر دوست که اختیار ما بود - واندر بد و نیک یار ما بود

شماره ۲۷: شکست دور سپهرم به پایمال زحیر - بریخت خون جوانیم غبن عالم پیر

شماره ۲۸: نیک رنجورم ز رنج آتش فشان فراق - سخت خاطر خسته ام از دست دستان فراق

شماره ۲۹: نیست روزی که نیستم دلتنگ - از چه از آسمان آینه رنگ؟

شماره ۳۰: در دستبرد نظم، ز دوران گزینه ام - گردون به صد قران ننماید قرینه ام

شماره ۳۱: هیچ وفایی ز روزگار ندیدم - هیچ میی خالی از خمار ندیدم

شماره ۳۲: مرا با آنکه با اقبال و با دولت سری دارم - ز عالم نگذرد روزی که از عالم نیازارم

شماره ۳۳: گفتم که به زیرکی تمامم - شاید که خرد بود غلامم

شماره ۳۴: منم آن کس که شادی را سر و کاری نمی‌بینم - به عالم خوشدلی را روز بازاری نمی‌بینم

شماره ۳۵: ما را که سر آمد جهانیم - وز دولت و ملک داستانیم

شماره ۳۶: خرمی رو در کشیدست از جهان - وز میان برداشت انصاف آسمان

شماره ۳۷: گلی کو کزان رنج خاری نیابی؟ - میی کو کزان می خماری نیابی؟

شماره ۳۸: گر به عالم درد فرقت را همی درمان بدی - آنچه دشوارست بر ما از فراق آسان بدی

شماره ۳۹: حاصل روزگار می بینی - غم بی غمگسار می بینی

شماره ۴۰: چه وقت موی سیپدست روز برنایی - چه روز زحمت پیری است وقت زیبایی