حرف آخر قافیه

شماره ۱: ای ازلی ذات از عیوب مبرا

شماره ۲: ز ممکنات توان دید طلعت او را

شماره ۳: چه مایه میدهد اردی‌بهشت بستان را

شماره ۴: زین سرونشان یافتم آن سرونشان را

شماره ۵: زاهدا کمتر نصیحت کن من دیوانه را

شماره ۶: چو من آراستم ز آیینه دل جلوه‌گاهش را

شماره ۷: هر گه بیفشانی به رخ زلف سیاه خویش را

شماره ۸: ناصح از بیماری عشق از چه بیم آری مرا

شماره ۹: از آن ندیده کسی آفتاب روی تو را

شماره ۱۰: به چنگ آرم شبی گر طره جانانه خود را

شماره ۱۱: شبی فرهاد اگر بیند به خواب آن لعل نوشین را

شماره ۱۲: تا بود زلف تو اسباب پریشانی ما

شماره ۱۳: جانا ز که آموختی این عشوه گری را

شماره ۱۴: در روی این زمین که تویی صد هزارها

شماره ۱۵: شد به زلف یار هر که مبتلا

شماره ۱۶: گر نبینم روزی آن مهر جهان افروز را

شماره ۱۷: موشکافی به جهان گرچه بود پیشه ما

شماره ۱۸: جانا ز روی خویش بر افکن نقاب را

شماره ۱۹: عشق تو با خاک ره ساخته یکسان مرا

شماره ۲۰: شکرلله که شده جای تو اندر دل ما

شماره ۲۱: اگر به جرم محبت کنند پوست مرا

شماره ۲۲: ویرانه آن گنج نهان است دل ما

شماره ۲۳: داده ام جا به سر هوای تو را

شماره ۲۴: چند به چهره افکنی زلف سیاه خویش را

شماره ۲۵: خدای ساخته گنجینه گهر ما را

شماره ۲۶: در روزگار چون گذرد روزگار ما

شماره ۲۷: جز می کشیدن حاصلی کو گردش ایام را

شماره ۲۸: من از دل رخ نتابم زانکه یارم رخ نمود اینجا

شماره ۲۹: گردون همیشه پست کند ارجمند را

شماره ۳۰: چو در کویت وطن دارم نجویم باغ رضوان را

شماره ۳۱: بگشود تا به خنده لب نوشخند را

شماره ۳۲: مکن باور به یک منوال دور زندگانی را

شماره ۳۳: دور کن یکدم ز خود جهل هوی اندیش را

شماره ۳۴: فرقی نمانده در عمل خوب و زشت ما

شماره ۳۵: رفت اختیار ما به نگاهی ز دست ما

شماره ۳۶: پایه آمال محکم در جهان کردن چرا

شماره ۳۷: اگر مشاهده خواهی جمال یزدان را

شماره ۳۸: ای قوی پنجه که بازوی تواناست ترا

شماره ۳۹: ای نام عاشق‌سوز تو ورد زبان‌ها

شماره ۴۰: ای بی نیاز ذات تو از هر نیاز ما

شماره ۴۱: گر از حبیب طلب میکنی سوای حبیب

شماره ۴۲: ساقیا بی تکلف آر شراب

شماره ۴۳: بیا ساقی از یکدو جام شراب

شماره ۴۴: بتی کو عزم دوری داشت با من با منست امشب

شماره ۴۵: دل بدست آر دلا کعبه مقصود دل است

شماره ۴۶: آنکه مانند تواش یار دل آزاری هست

شماره ۴۷: جمله خوبی های عالم در محبت مضمر است

شماره ۴۸: ای بشر چیست بغیر از تو که ان آن تو نیست

شماره ۴۹: ای ناله برمیا که تو را دادخواه نیست

شماره ۵۰: زنده نبود آنکه او را معرفت در کار نیست

شماره ۵۱: گرچه در پیش نظر قطره قرین بایم نیست

شماره ۵۲: آدمی را ز شرف تاج کرامت بسر است

شماره ۵۳: کی توان گفتن که او با ما سر و کاری نداشت

شماره ۵۴: بغیر عشق توام ای صنم گناهی نیست

شماره ۵۵: نقش خار و گل بجز از خامه تقدیر نیست

شماره ۵۶: آنچه میدانیش دنیا خورد و خوابی بیش نیست

شماره ۵۷: جز مقام نیستی چون مأمنی در کار نیست

شماره ۵۸: تا قبله من ابروی آن لعبت ترساست

شماره ۵۹: شرح حال من و زلف تو که در گلشن گفت

شماره ۶۰: جانا نظیر روی تو ماه منیر نیست

شماره ۶۱: نتوان به مثل گفتن خورشید درخشانت

شماره ۶۲: غیر از تو میان تو و او فاصله ای نیست

شماره ۶۳: در جهان امری که بیرونست از تقدیر چیست

شماره ۶۴: ز بسکه دیر شد ای دوست انتهای فراقت

شماره ۶۵: هر که داند نقطه خال ترا تفسیر چیست

شماره ۶۶: نه خط بروی تو کین میر کشور زنگ است

شماره ۶۷: غم چندی بدل زار بغم مدغم ماست

شماره ۶۸: خوش میگذرد آنکه مرا روح و روانست

شماره ۶۹: گفتم کمند عشق تو در گردن منست

شماره ۷۰: هی زلف و خال جلوه دهی این بهانه چیست

شماره ۷۱: اکنون که بهار آمد و ایام بکام است

شماره ۷۲: تا شدم از گردش چشم تو مست

شماره ۷۳: ای به فدای تو من و هر چه هست

شماره ۷۴: چون خصر ره بچشمه حیوانم آرزوست

شماره ۷۵: دلبرانرا همه سخت است دل و پیمان سست

شماره ۷۶: لب تو ریخت چنان آبروی آب حیات

شماره ۷۷: بگو بدشمن خفاش خوی مکر اندیش

شماره ۷۸: ای قوی پنجه که بازوی تواناست ترا

شماره ۷۹: ای نام عاشق‌سوز تو ورد زبان‌ها

شماره ۸۰: ای بی نیاز ذات تو از هر نیاز ما

شماره ۸۱: گر از حبیب طلب میکنی سوای حبیب

شماره ۸۲: ساقیا بی تکلف آر شراب

شماره ۸۳: بیا ساقی از یکدو جام شراب

شماره ۸۴: بتی کو عزم دوری داشت با من با منست امشب

شماره ۸۵: دل بدست آر دلا کعبه مقصود دل است

شماره ۸۶: آنکه مانند تواش یار دل آزاری هست

شماره ۸۷: جمله خوبی های عالم در محبت مضمر است

شماره ۸۸: ای بشر چیست بغیر از تو که ان آن تو نیست

شماره ۸۹: ای ناله برمیا که تو را دادخواه نیست

شماره ۹۰: زنده نبود آنکه او را معرفت در کار نیست

شماره ۹۱: گرچه در پیش نظر قطره قرین بایم نیست

شماره ۹۲: آدمی را ز شرف تاج کرامت بسر است

شماره ۹۳: کی توان گفتن که او با ما سر و کاری نداشت

شماره ۹۴: بغیر عشق توام ای صنم گناهی نیست

شماره ۹۵: نقش خار و گل بجز از خامه تقدیر نیست

شماره ۹۶: آنچه میدانیش دنیا خورد و خوابی بیش نیست

شماره ۹۷: جز مقام نیستی چون مأمنی در کار نیست

شماره ۹۸: تا قبله من ابروی آن لعبت ترساست

شماره ۹۹: شرح حال من و زلف تو که در گلشن گفت

شماره ۱۰۰: جانا نظیر روی تو ماه منیر نیست

شماره ۱۰۱: نتوان به مثل گفتن خورشید درخشانت

شماره ۱۰۲: غیر از تو میان تو و او فاصله ای نیست

شماره ۱۰۳: در جهان امری که بیرونست از تقدیر چیست

شماره ۱۰۴: ز بسکه دیر شد ای دوست انتهای فراقت

شماره ۱۰۵: خواهم ای شوخ ببوسم همه اعضایت

شماره ۱۰۶: هر که داند نقطه خال ترا تفسیر چیست

شماره ۱۰۷: نه خط بروی تو کمین میر کشور زنگ است

شماره ۱۰۸: غم چندی بدل زار بغم مدغم ماست

شماره ۱۰۹: خوش میگذرد آنکه مرا روح روانست

شماره ۱۱۰: گفتم کمند عشق تو در گردن منست

شماره ۱۱۱: هی زلف و خال جلوه دهی این بهانه چیست

شماره ۱۱۲: اکنون که بهار آمد و ایام به کام است

شماره ۱۱۳: تا شدم از گردش چشم تو مست

شماره ۱۱۴: ای به فدای تو من و هر چه هست

شماره ۱۱۵: چون خصر ره بچشمه حیوانم آرزوست

شماره ۱۱۶: دلبرا نرا همه سخت است دل و پیمان سست

شماره ۱۱۷: لب تو ریخت چنان آبروی آب حیات

شماره ۱۱۸: روزگاریست که چون حلقه مقیمم بدرت

شماره ۱۱۹: تا تار طره توام ای جان بچنگ نیست

شماره ۱۲۰: با آنکه دل معاینه ناظر بروی تست

شماره ۱۲۱: ما را بجز از روی تو منظور نظر نیست

شماره ۱۲۲: شیرم ولی اسیر به دام غزال دوست

شماره ۱۲۳: ایخوش آنعارف سالک که ز راه آگاهست

شماره ۱۲۴: قضا چو جاری و ساری بنا رضا و رضاست

شماره ۱۲۵: هر آنچه فتنه در این عالم و هر آنچه بلاست

شماره ۱۲۶: دور هجران را مگر اتمام نیست

شماره ۱۲۷: از غم زلفت ندانم دوش بر من چون گذشت

شماره ۱۲۸: خدای آنچه بزلف نگار چین انداخت

شماره ۱۲۹: دل مرا ز کمندت سر رهائی نیست

شماره ۱۳۰: گفتن یک یاعلی به صدق و ارادت

شماره ۱۳۱: هر که بدید از تو این فراخته قامت

شماره ۱۳۲: ببزم قرب چو دیدم میانه من و دوست

شماره ۱۳۳: هر گوشه فتنه ایست ز چشمان مست تست

شماره ۱۳۴: دلبرم شانه بگیسوی شبه گون زده است

شماره ۱۳۵: تنها براه دوست نباید ز جان گذشت

شماره ۱۳۶: بیا ای عید مشتاقان که از هجر دو ابرویت

شماره ۱۳۷: دیگرم پروای خویش اندیشه بیگانه نیست

شماره ۱۳۸: مدام غیر غمم کس انیس و همدم نیست

شماره ۱۳۹: جز معرفت از بهر بشر خاصیتی نیست

شماره ۱۴۰: حجه قائم که جبریل‌امین دربان اوست

شماره ۱۴۱: دانم که ره کعبه و بتخانه کدامست

شماره ۱۴۲: ای جسم تو بگرفته ز جان باج لطافت

شماره ۱۴۳: با ما مگو که دیر کجا و حرم کجاست

شماره ۱۴۴: از حرم بگذر که اینجا خرگه آن شاه نیست

شماره ۱۴۵: آنکه بهر جا عیان طلعت نیکوی اوست

شماره ۱۴۶: جستم سراغ دل ز صبا زان خبر نداشت

شماره ۱۴۷: تنها ستمت بهر من ای ماه جبین است

شماره ۱۴۸: دل ز راه دیده از نور جمالش روشن است

شماره ۱۴۹: آنکس آگه ز پریشانی احوال من است

شماره ۱۵۰: نی همین از خود براه یار میباید گذشت

شماره ۱۵۱: من و خاک سر آنکوی که دلدار آنجاست

شماره ۱۵۲: خرم کسی که کام ز بخت جوان گرفت

شماره ۱۵۳: من آنچه هست بعشق تو داده‌ام از دست

شماره ۱۵۴: کارت ای یار بمن غیر ستمکاری نیست

شماره ۱۵۵: بطرف باغ هر آن سرو کز زمین برخاست

شماره ۱۵۶: دلم ز دست تو خون گشت و حجت هم این است

شماره ۱۵۷: تا نگوئی بجهان دوست مرا بسیار است

شماره ۱۵۸: ایهاالناس این جهان را نیم جو مقدار نیست

شماره ۱۵۹: اگر که خانه خمار دایمم وطن است

شماره ۱۶۰: تشبیه جمال تو به خورشید روا نیست

شماره ۱۶۱: دل مسوزان که ز هر دل بخدا راهی هست

شماره ۱۶۲: بگو به آنکه موفق بحسن تدبیر است

شماره ۱۶۳: ای آنکه با وجود تو دیگر وجود نیست

شماره ۱۶۴: زمین گوئی به پیش پای عشق است

شماره ۱۶۵: شاداب باغ دهر به آب محبت است

شماره ۱۶۶: علی است بهر بجا بودن جهان باعث

شماره ۱۶۷: ای حسن تو بگرفته ز خوبان جهان باج

شماره ۱۶۸: ببزم دل چو برافروختم ز عشق سراج

شماره ۱۶۹: با بت ساده نشستن که ثواتبست و مباح

شماره ۱۷۰: تعالی الله از این بالا وزین رخ

شماره ۱۷۱: منت دلم ز حلقه موی تو میکشد

شماره ۱۷۲: صبحدم باد صبا مشک فشان می‌آید

شماره ۱۷۳: گر از دل نیمه شب آهی برآید

شماره ۱۷۴: در دور ما چه جور بشر با بشر نکرد

شماره ۱۷۵: جدا از طره اش حال دلم دانی چسان باشد

شماره ۱۷۶: مگذار اینکه راز دلت بر زبان رسد

شماره ۱۷۷: رندان عمل برای رضای خدا کنند

شماره ۱۷۸: قلم شرافت اگر دارد از رقم دارد

شماره ۱۷۹: قربان آن زمان که زمان و مکان نبود

شماره ۱۸۰: ناله من نی عجب گر جا به دل‌ها می‌کند

شماره ۱۸۱: غیر آن سر که سری با کف پایی دارد

شماره ۱۸۲: زان پیشتر که خاک وجودت سبو کنند

شماره ۱۸۳: جهانیان دگر از جنک احتراز کنید

شماره ۱۸۴: نالیدن مهجوران سوز دگری دارد

شماره ۱۸۵: به تغافل همه روزان و شبان می‌گذرد

شماره ۱۸۶: دلدار ما به درد دل ما نمی رسد

شماره ۱۸۷: آن که از دوست بجز دوست تقاضا دارد

شماره ۱۸۸: هزار بار به خون جگر طهارت کرد

شماره ۱۸۹: هر چند دانمت مهر ای نازنین نباشد

شماره ۱۹۰: بر دل چو یاد لعل لب یار بگذرد

شماره ۱۹۱: خواجه را گوی که از زیر زمین یاد کند

شماره ۱۹۲: راستی مردم از آندم که بصلب پدرند

شماره ۱۹۳: کسیکه بهر خدا ترک خودستائی کرد

شماره ۱۹۴: یاد دو طره ات بدلم چون درون شود

شماره ۱۹۵: مست ساقی ز سر آب عنب می‌گذرد

شماره ۱۹۶: شده گم دلم که از هجر چو لاله داغ دارد

شماره ۱۹۷: همره قافلهی روبرهی باید کرد

شماره ۱۹۸: نه تنها خجلت از روی تو ماه آسمان دارد

شماره ۱۹۹: مردم چشم تو نازیم که در پرده درند

شماره ۲۰۰: هر که را بوئی از آن طره پرچین‌ آمد

شماره ۲۰۱: شوخی به همه خلخ و فرخار نباشد

شماره ۲۰۲: کس نیست تا نشان بمن از آن دهان دهد

شماره ۲۰۳: آینه چون جلوه گاه روی جانان می‌شود

شماره ۲۰۴: ز جان خویش اگر عاشقان نظر گیرند

شماره ۲۰۵: هر آنکو سر بخاک درگه پیر مغان دارد

شماره ۲۰۶: چون بت من شانه بر زلف چلیپائی کشد

شماره ۲۰۷: هر که با او آشنا شد خود ز خود بیگانه کرد

شماره ۲۰۸: دل سجده جز بر آن خم ابرو نمیکند

شماره ۲۰۹: زلف از شانه بروی چو قمر میریزد

شماره ۲۱۰: فلک خم گشت کز خود طرح چوگان تو اندازد

شماره ۲۱۱: هر کس نه بعشق از سر اخلاص قدم زد

شماره ۲۱۲: مدد ز چشم پر آبم سحاب می‌خواهد

شماره ۲۱۳: سر عشقت بدل خسته نهان خواهم کرد

شماره ۲۱۴: در ملک وجود آنچه که از خاک برآید

شماره ۲۱۵: سهی قد تو به سرو کنار جو ماند

شماره ۲۱۶: چون بدل ناوک آن شوخ پری زاد‌ آمد

شماره ۲۱۷: عاقبت دلا دیدی کار یار و من چون شد

شماره ۲۱۸: ایدل این شوخ پریوش که چنین میگذرد

شماره ۲۱۹: تا لبم بوسه چند از تو دلارام نگیرد

شماره ۲۲۰: برافکن پرده تا خورشید تابان از سما افتد

شماره ۲۲۱: هر زمان زلف چو زنجیر توام یاد آید

شماره ۲۲۲: ما را به یمن عشق روا از توکام شد

شماره ۲۲۳: یار بی پرده عبث پرده ز عارض نگشاید

شماره ۲۲۴: اگر از عشق به طور دلت اشراق آید

شماره ۲۲۵: دانی که دل بدلبر جانی چسان رسید

شماره ۲۲۶: چندانکه سیل دیده من بیشتر شود

شماره ۲۲۷: نه هر که تاخت بمیدان دلاوری داند

شماره ۲۲۸: ساقی چه باده بود که بر من حواله کرد

شماره ۲۲۹: می بنوش اکنون که چون هنگام محشر میشود

شماره ۲۳۰: ترکان چشم او پی خونریزی منند

شماره ۲۳۱: دل آنچه داشت در بر دلبر نیاز کرد

شماره ۲۳۲: هر دل به ‌امیدی پی دلدار برآمد

شماره ۲۳۳: دلم نظر سوی آن زلف پرشکن دارد

شماره ۲۳۴: بخدا رسد هر آن دل که پی هوا نباشد

شماره ۲۳۵: نگارا جانم از هجر تو نالان تا بکی باشد

شماره ۲۳۶: بکوی میکده بس بیهشان مدهوشند

شماره ۲۳۷: بر آستانه میخانه خاکسارانند

شماره ۲۳۸: تیر رستم چو خدنک مژه ات تیز نبود

شماره ۲۳۹: بنده پادشهی باش که درویش بود

شماره ۲۴۰: همه صحبت ز فراق وز وصالش دارند

شماره ۲۴۱: خدا را جمع نتوان با هوا کرد

شماره ۲۴۲: بعد مرگ ار بسرم آن بت طناز آید

شماره ۲۴۳: بحشر عفو اله ار پناه خواهد بود

شماره ۲۴۴: جهان که هر دی و هر نوبهار گرید و خندد

شماره ۲۴۵: دلم به طره پرچین یار افتد و خیزد

شماره ۲۴۶: آنکه از دوری او دیده ما دریا بود

شماره ۲۴۷: غم عشقت نه همین قصد دل و جانم کرد

شماره ۲۴۸: دل ز قید غمت ای دوست رها نتوان کرد

شماره ۲۴۹: شهان که مالک اورنگ و صاحب تاجند

شماره ۲۵۰: ندهی کام مرا از لب خندان تا چند

شماره ۲۵۱: هر صاحب نامی دمی آرام ندارد

شماره ۲۵۲: دل نیست هر آندل که دلارام ندارد

شماره ۲۵۳: ساقی از رطل گران دوش سبکبارم کرد

شماره ۲۵۴: کس از آن زلف و از آن خال نیارد دم زد

شماره ۲۵۵: اهل دل بر در دل حلقه چو رندانه زدند

شماره ۲۵۶: دیدی چگونه عزم سفر آن نگار کرد

شماره ۲۵۷: شاه اورنگ نشین فکر جهانی دارد

شماره ۲۵۸: گر نه برقع بر رخ آن مه جبین افتاده بود

شماره ۲۵۹: زان فرقه بپرهیز که پرهیز ندارند

شماره ۲۶۰: مرا که جرم ز اندازه بیشتر باشد

شماره ۲۶۱: هر چه از اصلش جدا گردید باز آنجا رود

شماره ۲۶۲: بزلفش در کشاکش با صبا و شانه خواهم شد

شماره ۲۶۳: یاران ره عشق منزل ندارد

شماره ۲۶۴: مراست نام علی بهر جسم و جان تعویذ

شماره ۲۶۵: هر چه خواهم سخن از زلف تو سازم تحریر

شماره ۲۶۶: دوشین بگوش دلم‌ آمد ز مرغ سحر

شماره ۲۶۷: روزی ار غم برود نیست مرا یار دگر

شماره ۲۶۸: پیر گشتیم و دل از عشق جوانست هنوز

شماره ۲۶۹: رهد ز زلف تو دل در بر من آید باز

شماره ۲۷۰: یار عاشق‌کش ما دوش به صد عشوه و ناز

شماره ۲۷۱: دل برگرفته ایم از این خلق بوالهوس

شماره ۲۷۲: قبله ی عشاق طاق ابروی یار است و بس

شماره ۲۷۳: خبر عشق ز هر دل بهوا بسته مپرس

شماره ۲۷۴: از آب دیده تا ندهی شستشوی خویش

شماره ۲۷۵: من و ترا بسخن کرده او بهانه خویش

شماره ۲۷۶: چو غنچه خون دلت گر غذاست خندان باش

شماره ۲۷۷: دلم بیمار و یاد چشم بیماری پرستارش

شماره ۲۷۸: آنکه گشتیم و نجستیم در اطراف جهانش

شماره ۲۷۹: کسی که سرمه نکرد از غبار رهگذرش

شماره ۲۸۰: در گردنش آویخته گیسوی بلندش

شماره ۲۸۱: در خمر طره طرار کمند اندازش

شماره ۲۸۲: سلطان نفس خود شو و مالک رقاب باش

شماره ۲۸۳: گر کنم از برگ گل اندیشه پیراهنش

شماره ۲۸۴: دوستان با که دهم شرح پریشانی خویش

شماره ۲۸۵: برفت عمر و نگشتم ز هجر یار خلاص

شماره ۲۸۶: ز پرده گر کنی ایماه وش عیان عارض

شماره ۲۸۷: بی دوست دست می‌ندهد بهر ما نشاط

شماره ۲۸۸: شکر می‌ریزد از دیوان حافظ

شماره ۲۸۹: ای بنده رخسار تو خورشید مشعشع

شماره ۲۹۰: صد شکر فارغم ز تماشای باغ و راغ

شماره ۲۹۱: عمریست تا به تیر غمت گشته‌ام هدف

شماره ۲۹۲: ای دیده و دل هر دو بدار تو شایق

شماره ۲۹۳: هست این کون و مکان گوی خم چوگان عشق

شماره ۲۹۴: بفشان شکری از لعل لب ای کان نمک

شماره ۲۹۵: از آنکه گنج غمت جا گرفت در دل خاک

شماره ۲۹۶: گم گردد آسمان و زمین در فضای دل

شماره ۲۹۷: ای سر زلفت هزار سلسله عاقل

شماره ۲۹۸: نه ملک دان سبب افتخار خویش و نه مال

شماره ۲۹۹: بتی نهفته بخلوت سرای جان دارم

شماره ۳۰۰: دانی چرا در سیر خود بر خویش میلرزد قلم

شماره ۳۰۱: ما می‌کشان چو باده گلنار می‌زنیم

شماره ۳۰۲: من آن نیم که ز سوی تو رو بگردانم

شماره ۳۰۳: گر من از طعن رقیبان تو اندیشه کنم

شماره ۳۰۴: به تو حیران شدن از چشم تر‌ آموخته‌ام

شماره ۳۰۵: یار نگذارد اگر لعل شکر خایش ببوسم

شماره ۳۰۶: سر و جان داده گدای در میخانه شدیم

شماره ۳۰۷: چون روز ازل رخت به میخانه کشیدیم

شماره ۳۰۸: جز رخ دلستان نمی بینم

شماره ۳۰۹: دربند زلف یار چو شد مبتلا دلم

شماره ۳۱۰: به هر چه می‌نگرم حسن یار می‌بینم

شماره ۳۱۱: همیشه موی تو در پیچ و تاب می‌بینم

شماره ۳۱۲: تا دل به مهر آن بت عیار بسته‌ام

شماره ۳۱۳: ای قبله جان ما چو بکوی تو رسیدیم

شماره ۳۱۴: چون یاد از آن زلف سیه و آنخط زنگاری کنم

شماره ۳۱۵: بنشین ببرم جانا تا از سر جان خیزم

شماره ۳۱۶: چرا همیشه نه پیچان چو تار موی تو باشم

شماره ۳۱۷: تا نظر بر آن رخ چون آفتاب افکنده ایم

شماره ۳۱۸: ای رخت باغ بهشت و لب لعلت تسنیم

شماره ۳۱۹: چگونه سر ز در پیر فقر بردارم

شماره ۳۲۰: عمریست که در هجران میسوزم و میسازم

شماره ۳۲۱: بخون خویش نویسم بروی لوح مزارم

شماره ۳۲۲: کی زبام تو من سوخته جان بر خیزم

شماره ۳۲۳: سخن از زلف تو گویند دل و شانه به هم

شماره ۳۲۴: اگر جدا کنی از تیغ بند از بندم

شماره ۳۲۵: نه نظر بقد سرو و نه بروی ماه دارم

شماره ۳۲۶: گر من از هر دو جهان دست بیکبار کشم

شماره ۳۲۷: تا بدام تو من ای جان جهان افتادم

شماره ۳۲۸: خالت همه دم دانه و زلفت همه دم دام

شماره ۳۲۹: ببوسه لب ساقی بس آرزو دارم

شماره ۳۳۰: عشق یارب چه قماریست که نشناخته‌ایم

شماره ۳۳۱: چنان به عشق تو وارسته‌ام ز ننگ و ز نام

شماره ۳۳۲: من نخواهم به کسی زهد و ریا بفروشم

شماره ۳۳۳: از غم خال لب تو گوشه نشینم

شماره ۳۳۴: شبی که زلف تو ای نازنین فتاد بدستم

شماره ۳۳۵: ما کار به تسبیح و به زنار نداریم

شماره ۳۳۶: ای عجب ما خسته جان از فرقت جانانه‌ایم

شماره ۳۳۷: دل کشد گه بحرم گاه سوی دیر مغانم

شماره ۳۳۸: بیاور باده ساقی تا دمی حالت بگردانم

شماره ۳۳۹: چون گل روی ترا در خور دیدار شدیم

شماره ۳۴۰: داده‌ام جان رو نما تا روی جانان دیده‌ام

شماره ۳۴۱: دهنش هیچ و از آن بوسه تمنا دارم

شماره ۳۴۲: کرده عشق تو چنان بیخبر و بی خویشم

شماره ۳۴۳: بس بدل هست خیال رخ نیکوی توام

شماره ۳۴۴: ساقی آن می‌بقدح کن که چو ما نوش کنیم

شماره ۳۴۵: مرغ قدسم من که در دام بلا افتاده‌ام

شماره ۳۴۶: افسوس که از حالت خود بیخبرانیم

شماره ۳۴۷: خبرت هست که بی لعل تو ما خونجگریم

شماره ۳۴۸: خوانند گرچه خلق جهان اصفهانیم

شماره ۳۴۹: دوش بهر گریه در هجرت مجالی داشتم

شماره ۳۵۰: مرغ سحر همانا زین ناله برکشیدن

شماره ۳۵۱: خوش بود دیده ز جان بستن و جانان دیدن

شماره ۳۵۲: گریم بکار دل من و دل هم بکار من

شماره ۳۵۳: ای زال جهان تا کی جان کندن و نوازدن

شماره ۳۵۴: دری به از در یکتای با صفای سخن

شماره ۳۵۵: یوسف رخی به چاه ذقن بسته راه من

شماره ۳۵۶: به ماه عارض خود زلف را حجاب مکن

شماره ۳۵۷: هرکس ندیده غارت و یغمای ترکمن

شماره ۳۵۸: حدیث یار چه حاصل ز غیر بشنیدن

شماره ۳۵۹: دارم بتی به غیر در مهر باز کن

شماره ۳۶۰: نگذاشت غم تنگ دهانت اثر از من

شماره ۳۶۱: از غبار خودنمائیها عمل را پاک کن

شماره ۳۶۲: آن سان سخن بگوی که بتوان نگاشتن

شماره ۳۶۳: خبرم نیست ز سر تا شده سودائی تو

شماره ۳۶۴: سواد موی تو اندر بیاض روی نکو

شماره ۳۶۵: ای دل من مبتلا در خم گیسوی تو

شماره ۳۶۶: طعنه بر ما مزن ای شیخ و به خود غره مشو

شماره ۳۶۷: ای کحل چشم اهل نظر خاک پای تو

شماره ۳۶۸: بیچارهی که نیست بجز حق پناه او

شماره ۳۶۹: آنکس که داده نسبت روی ترا بماه

شماره ۳۷۰: عشقت سپرد از دل دیوانه بدیوانه

شماره ۳۷۱: زان سفله وجودی که شریر است عدم به

شماره ۳۷۲: ما را چو از عدم بوجود اوفتاد راه

شماره ۳۷۳: ای در گرانمایه وای یار یگانه

شماره ۳۷۴: ای یار بکس وفا نکرده

شماره ۳۷۵: ای دلارام که اندر دل ما‌ آمده‌ای

شماره ۳۷۶: ای مقیم دل که‌ام شب شمع این کاشانه‌ای

شماره ۳۷۷: دی گفت زاهد از دو جهان چون گذشته‌ای

شماره ۳۷۸: چیست دنیا در ره سیل فنا ویرانه‌ای

شماره ۳۷۹: ساقی از آن دو جرعه که در جام کرده‌ای

شماره ۳۸۰: ستم ار بناتوانان ز ستمگری رسانی

شماره ۳۸۱: صاحب علم و عمل را رتبه والاستی

شماره ۳۸۲: زالعلم حجاب الاکبر‌ام د عقل سودائی

شماره ۳۸۳: ما بجز عشق ندیدیم صلاح دیگری

شماره ۳۸۴: بگرفته خواب چشمم غم چشم نیم خوابی

شماره ۳۸۵: غیر خونابه چه خوردی ز می انگوری

شماره ۳۸۶: بیک خرام دل از من تو دلربا بردی

شماره ۳۸۷: جان بتنگ آمدم از غصه بی همنفسی

شماره ۳۸۸: خواهی ارجا به لب آب روان بگزینی

شماره ۳۸۹: بخیال ماه رویت بودم ز ضعف حالی

شماره ۳۹۰: ای مه ز مهر اگر نظری سوی ما کنی

شماره ۳۹۱: تا کی ز حرص سیم مس رخ طلا کنی

شماره ۳۹۲: ای می‌فروش گر نظری سوی ما کنی

شماره ۳۹۳: الا که از می‌نخوت مدام بیخود و مستی

شماره ۳۹۴: تا کی دلا خموشی یکدم برآر زاری

شماره ۳۹۵: تا نگردی با خلایق یار بی عز و وقاری

شماره ۳۹۶: نیست بازار جهانرا به از این سودایی

شماره ۳۹۷: گشتیم پی یار نکو هر سر کوئی

شماره ۳۹۸: ایکه نام آن صنم را در بر من میبری

شماره ۳۹۹: دنیا زکف گذار چو دعوی دین کنی

شماره ۴۰۰: ای برادر چند دل آلوده دنیا کنی

شماره ۴۰۱: چو کسی بعذرخواهی نرود ز بی گناهی

شماره ۴۰۲: چشم مستت همه مردم کشد از بی‌باکی

شماره ۴۰۳: چشم تو می‌نماید چون آهوی تتاری

شماره ۴۰۴: داد از دست تو کاینسان دلربائی میکنی

شماره ۴۰۵: نتوان گفت رخت را قمر آری آری

شماره ۴۰۶: گر نوازی ز کرم یا که کشی یا که به بندی

شماره ۴۰۷: تا زده‌ام خویش به دیوانگی

شماره ۴۰۸: گر نه ای دل پای بند طره طرار یاری

شماره ۴۰۹: هر گه بخاطرم تو پریوش گذر کنی

شماره ۴۱۰: روی تو هست موسی و چشم تو سامری

شماره ۴۱۱: به بندگان نکنی لطف چون تو از یاری

شماره ۴۱۲: برو بجو ز عمل مونسی و داد رسی

شماره ۴۱۳: گفت دانا پدری با پسر از آگاهی

شماره ۴۱۴: تو مرغ گلشن قدسی نه در خور قفسی

شماره ۴۱۵: قاصد کویش دلا تا ناله شبگیر کردی

شماره ۴۱۶: دمی که پرده ز رخسار خود براندازی

شماره ۴۱۷: چوبدید خویشتن را همه حسن و دلربائی

شماره ۴۱۸: چه غم که رفت ز من در ره تو جان و تنی

شماره ۴۱۹: تا در ره مقصود به تشویش نیفتی

شماره ۴۲۰: منه به زمره انعام نام انسانی

شماره ۴۲۱: غنچه را نیست جز این علت خونین جگری

شماره ۴۲۲: چه باک خار وجودم شد ار فنای گلی

شماره ۴۲۳: اگر که لقمه ربایی ز خوان خاموشی