حرف آخر قافیه

غزل شماره ۱: ثنا و حمد بی‌پایان خدا را

غزل شماره ۲: ما قلم در سر کشیدیم اختیار خویش را

غزل شماره ۳: ای که انکار کنی عالم درویشان را

غزل شماره ۴: غافلند از زندگی مستان خواب

غزل شماره ۵: دریغ صحبت دیرین و حق دید و شناخت

غزل شماره ۶: ای یار ناگزیر که دل در هوای توست

غزل شماره ۷: مقصود عاشقان دو عالم لقای توست

غزل شماره ۸: درد عشق از تندرستی خوشتر است

غزل شماره ۹: منزل عشق از جهانی دیگر است

غزل شماره ۱۰: فلک با بخت من دائم به کین است

غزل شماره ۱۱: آن را که جای نیست همه شهر جای اوست

غزل شماره ۱۲: آن به که چون منی نرسد در وصال دوست

غزل شماره ۱۳: به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست

غزل شماره ۱۴: از جان برون نیامده جانانت آرزوست

غزل شماره ۱۵: هر که هر بامداد پیش کسیست

غزل شماره ۱۶: خوشتر از دوران عشق ایام نیست

غزل شماره ۱۷: چون عیش گدایان به جهان سلطنتی نیست

غزل شماره ۱۸: تن آدمی شریف است به جان آدمیت

غزل شماره ۱۹: صبحدمی که برکنم، دیده به روشناییت

غزل شماره ۲۰: دنیی آن قدر ندارد که بر او رشک برند

غزل شماره ۲۱: نادر از عالم توحید کسی برخیزد

غزل شماره ۲۲: ذوق شراب انست، وقتی اگر بباشد

غزل شماره ۲۳: نه هر چه جانورند آدمیتی دارند

غزل شماره ۲۴: بیفکن خیمه تا محمل برانند

غزل شماره ۲۵: اگر خدای نباشد ز بنده‌ای خشنود

غزل شماره ۲۶: شرف نفس به جود است و کرامت به سجود

غزل شماره ۲۷: بسیار سالها به سر خاک ما رود

غزل شماره ۲۸: وقت آن است که ضعف آید و نیرو برود

غزل شماره ۲۹: روی در مسجد و دل ساکن خمار چه سود؟ *(منتسب به چند نفر)

غزل شماره ۳۰: هر کسی در حرم عشق تو محرم نشود

غزل شماره ۳۱: از صومعه رختم به خرابات برآرید

غزل شماره ۳۲: تا بدین غایت که رفت از من نیامد هیچ کار

غزل شماره ۳۳: ره به خرابات برد، عابد پرهیزگار

غزل شماره ۳۴: گناه کردن پنهان به از عبادت فاش

غزل شماره ۳۵: هر که با یار آشنا شد گو ز خود بیگانه باش

غزل شماره ۳۶: گر مرا دنیا نباشد خاکدانی گو مباش

غزل شماره ۳۷: صاحبا، عمر عزیز است غنیمت دانش

غزل شماره ۳۸: ای روبهک چرا ننشینی به جای خویش

غزل شماره ۳۹: برخیز تا تفرج بستان کنیم و باغ

غزل شماره ۴۰: عمرها در سینه پنهان داشتیم اسرار دل

غزل شماره ۴۱: دوش در صحرای خلوت گوی تنهایی زدم

غزل شماره ۴۲: بر سر آنم که پای صبر در دامن کشم

غزل شماره ۴۳: در میان صومعه سالوس پر دعوی منم

غزل شماره ۴۴: باد گلبوی سحر خوش می‌وزد خیز ای ندیم

غزل شماره ۴۵: ما امید از طاعت و چشم از ثواب افکنده‌ایم

غزل شماره ۴۶: ساقیا می ده که ما دردی کش میخانه‌ایم

غزل شماره ۴۷: خرما نتوان خوردن از این خار که کشتیم

غزل شماره ۴۸: خداوندی چنین بخشنده داریم

غزل شماره ۴۹: تو پس پرده و ما خون جگر می‌ریزیم

غزل شماره ۵۰: برخیز تا به عهد امانت وفا کنیم

غزل شماره ۵۱: برخیز تا طریق تکلف رها کنیم

غزل شماره ۵۲: خلاف راستی باشد خلاف رای درویشان

غزل شماره ۵۳: عشقبازی چیست سر در پای جانان باختن

غزل شماره ۵۴: ای به باد هوس در افتاده

غزل شماره ۵۵: شبی در خرقه رندآسا، گذر کردم به میخانه

غزل شماره ۵۶: ای صوفی سرگردان، در بند نکونامی

غزل شماره ۵۷: آستین بر روی و نقشی در میان افکنده‌ای

غزل شماره ۵۸: چو کسی در آمد از پای و تو دستگاه داری

غزل شماره ۵۹: یارب از ما چه فلاح آید اگر تو نپذیری

غزل شماره ۶۰: هر روز باد می‌برد از بوستان گلی

غزل شماره ۶۱: پاکیزه روی را که بود پاکدامنی

غزل شماره ۶۲: اگر لذت ترک لذت بدانی

غزل شماره ۶۳ - این غزل در تذکره مرآت الخیال امیر علیخان سودی به نام شیخ سعدی است: بربود دلم در چمنی سرو روانی *(منتسب به چند نفر)

غزل شماره ۶۴: یاری آن است که زهر از قبلش نوش کنی

غزل شماره ۶۵: مبارک ساعتی باشد که با منظور بنشینی