حرف آخر قافیه

شماره ۱: آنی تو که نیست در دعای تو ریا

شماره ۲: گر دل نشود ز درد جانکاه جدا

شماره ۳: یا رب که فسانه مختصر کن ما را

شماره ۴: خواهی که کنی قبله سر کویت را

شماره ۵: افسرده مکن چو تیره‌روزان خود را

شماره ۶: بیهوده مشو برق گیاه فقرا

شماره ۷: گر یافته‌ای حقیقت عالم را

شماره ۸: چون منصب عاشقی فلک داد مرا

شماره ۹: از بی‌هنری‌ست اینقدر داد مرا

شماره ۱۰: گردون که به دیده خار افکند مرا

شماره ۱۱: آن گل که ز نکهتش بشد هوش مرا

شماره ۱۲: طبعی که بود حریص مر عصیان را

شماره ۱۳: هرچند خرد جلوه دهد سامان را

شماره ۱۴: عالم که اله آفریده‌ست آن را

شماره ۱۵: از بدنامی چه باک بدنامان را؟

شماره ۱۶: باید به مدارا طلبید آن مه را

شماره ۱۷: کی قدر شود بلند هر کوته را؟

شماره ۱۸: با فقر چه قدر، دنیی و عقبی را؟

شماره ۱۹: بردیم به چرخ آه شررناکی را

شماره ۲۰: بگذار چو آه، آسمان‌پویی را

شماره ۲۱: در حضرت دوست انس جان را چه بقا

شماره ۲۲: هرگز نکشد مد طمع، خامه ما

شماره ۲۳: عاقل ز سراب، در گمان دریا

شماره ۲۴: عالم که به جاهلش سوال است و جواب

شماره ۲۵: زین گونه که رشک داردم در تب و تاب

شماره ۲۶: بی پیر، مرید کی شود مست و خراب؟

شماره ۲۷: عاشق باشد ز شور خود مست و خراب

شماره ۲۸: چندین به خرابی فلک چیست شتاب؟

شماره ۲۹: گیرم که ز اصل خود کند فرع، حجاب

شماره ۳۰: واعظ که خبر ندارد از جان خراب

شماره ۳۱: آن را که بزرگ است خرد در همه باب

شماره ۳۲: قدرت نشود بلند از علم کتاب

شماره ۳۳: تا کرد قضا بنای این دیر خراب

شماره ۳۴: ای تشنه فیض تو چه دریا چه سراب

شماره ۳۵: در فقر، ریاضت است باب از همه باب

شماره ۳۶: از مرحله کذب گذشتم به شتاب

شماره ۳۷: آمد ز ازل گوهر معنی کمیاب

شماره ۳۸: ای صبح ز فیض نفست عرش جناب

شماره ۳۹: چون ساخته شد کار جهان را اسباب

شماره ۴۰: وقت است اگر عنان سپاری به شتاب

شماره ۴۱: بر روی محیط است کف پای حباب

شماره ۴۲: اشک آمده مصدر اثر در همه باب

شماره ۴۳: هرکس که کند از تو تمنای گلاب

شماره ۴۴: دود دلم آسمان‌گدازست امشب

شماره ۴۵: مطلب چو بزرگ شد، به بازی مطلب

شماره ۴۶: آن کز هنرش بلند گردد درجات

شماره ۴۷: آن را که قبول، دور اندازد رخت

شماره ۴۸: هرچند هنر به کس نخواهد پرداخت

شماره ۴۹: جان از تو دمی برد دمی دیگر باخت

شماره ۵۰: ناچار به هجر یار می‌باید ساخت

شماره ۵۱: آمد گل و برگ باغ می‌باید ساخت

شماره ۵۲: فریاد از آن که عز و ذل را نشناخت

شماره ۵۳: جان نیست که در آتش جانانه نسوخت

شماره ۵۴: روزی که وداع آتش هجران انگیخت

شماره ۵۵: برگ از طوبی به کوشش باد نریخت

شماره ۵۶: ای محو مجاز، دیده بی‌بصرت

شماره ۵۷: ای گل، که چنین کرد ز خود بی خبرت؟

شماره ۵۸: بی محنت شب‌گیر و غم ایوارت

شماره ۵۹: ای دوست که از تو باصفا شد صورت

شماره ۶۰: ای عشق، اجل چیست بر شمشیرت؟

شماره ۶۱: یک قوم، امیدوار از روز نخست

شماره ۶۲: مجنون تو رسوای جهان دگرست

شماره ۶۳: دارد ز فریب، چرخ بازیچه‌پرست

شماره ۶۴: دانم ندهد به گفتگو وصلش دست

شماره ۶۵: خاموشی اهل حال از کردارست

شماره ۶۶: ای آن که ز هر تعلفت انکارست

شماره ۶۷: آن را که ز عالم به تجرد کارست

شماره ۶۸: هرچند کمال آدمی بسیارست

شماره ۶۹: طبع شررانگیز به شر مجبورست

شماره ۷۰: آن کز ازلش به زهد و تقوی کارست

شماره ۷۱: هرچند که نفس درخور شمشیرست

شماره ۷۲: ایام ز آرزو اگر دست تو بست

شماره ۷۳: هرچند کمر به جستجو باید بست

شماره ۷۴: از باغ تو اند گر سمن، ور بیدست

شماره ۷۵: شیدایی عشق در جهان بسیارست

شماره ۷۶: ای مرکز فیض ازل از روز نخست

شماره ۷۷: از درد نیافت ضعف بر چشمم دست

شماره ۷۸: این پرده به روی دیده‌ام درد نبست

شماره ۷۹: آن را که سری به عشق عالم‌سوزست

شماره ۸۰: ای آن که ز پندار دلت بیزارست

شماره ۸۱: بر من ز تمنای دل کام‌پرست

شماره ۸۲: ...........

شماره ۸۳: قدسی همه کارت اثر نفس و هواست

شماره ۸۴: آیند اگر به مصلحت با هم راست

شماره ۸۵: جان زنده بود به عشق و عشق تو به جاست

شماره ۸۶: از نادانی، کس نفتد در کم و کاست

شماره ۸۷: رخسار تو هر کجاست، صبح طرب است

شماره ۸۸: نیشی که خورد بر دل مجروح کجاست

شماره ۸۹: مردم ز فراق منزل یار کجاست

شماره ۹۰: آن دلبر ناپدید خودکام کجاست

شماره ۹۱: ای صبح امید، آفتاب تو کجاست

شماره ۹۲: ای گلشن سودا، گل داغ تو کجاست

شماره ۹۳: دنیا افزون بود و گر کم، هیچ است

شماره ۹۴: جز ذکر خدا هر آنچه گویی هیچ است

شماره ۹۵: محرومی‌ام از صحبت احباب بس است

شماره ۹۶: گر عشق مرا شود خریدار بس است

شماره ۹۷: قدسی غم عشق، هم‌نشین تو بس است

شماره ۹۸: نوروز رسید و باده ناب خوش است

شماره ۹۹: چون شمع به سوختن کنی خوی، خوش است

شماره ۱۰۰: آن را که به مقصود رهی در پیش است

شماره ۱۰۱: از مهر تو، مه ذره صفت رقاص است

شماره ۱۰۲: ای تازه جوان، کمان تندت به کف است

شماره ۱۰۳: نی بی دم نایی از نوا بی‌برگ است

شماره ۱۰۴: هرچند که مرد را ز خواهش ننگ است

شماره ۱۰۵: بدکار ز بیگانه و محرم خجل است

شماره ۱۰۶: از مهر چه دم زنم، تو را معلوم است

شماره ۱۰۷: تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است

شماره ۱۰۸: جایی که ز بالقوه نیکان سخن است

شماره ۱۰۹: در کشور هفت عضو دل سلطان است

شماره ۱۱۰: جان در تن مرد، حجت یزدان است

شماره ۱۱۱: پرهیز ز درد، کار بی‌دردان است

شماره ۱۱۲: هرجا که جمال یار پرتوفکن است

شماره ۱۱۳: تا شاهد عشق تو در آغوش من است

شماره ۱۱۴: زاهد گوید که زهد و طامات به است

شماره ۱۱۵: از هر دو جهان مرا وصال تو به است

شماره ۱۱۶: یاد تو مقیم دل آگاه به است

شماره ۱۱۷: جز درد، دلم هیچ نیندوخته است

شماره ۱۱۸: از روز ازل غنی غنا خواسته است

شماره ۱۱۹: با مهر تو هر جان به تنی آینه است

شماره ۱۲۰: از بوی حسد هرکه دماغش فردست

شماره ۱۲۱: درد از طفلی لازمه هر فردست

شماره ۱۲۲: چشمم به سرشک لاله‌گون خرسندست

شماره ۱۲۳: چون لاله به دشت گرچه دل خرسندست

شماره ۱۲۴: امید به عقل، چون ثمر از بیدست

شماره ۱۲۵: با آن که چو مهر، یار تنها گذرست

شماره ۱۲۶: از گریه و درد دیده را کی خطرست؟

شماره ۱۲۷: ای آن که به وحدت خردت راهبرست

شماره ۱۲۸: هرچند دلت مومن و نفست گبرست

شماره ۱۲۹: پیش از خبر آیی نفسی، خوب‌ترست

شماره ۱۳۰: هرچند که عصیان تو عالم‌گیرست

شماره ۱۳۱: دل خود به هوای دوست در پروازست

شماره ۱۳۲: تا مهر تو در سینه صد چاک نشست

شماره ۱۳۳: ای مهر، چو صبح، خانه زاد نفست

شماره ۱۳۴: پروردن عشق با خرد هر دو نکوست

شماره ۱۳۵: عالم همه پرتوی بود از رخ دوست

شماره ۱۳۶: زاهد گوید کلامم از دفتر توست

شماره ۱۳۷: ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست

شماره ۱۳۸: مغزم ختن از نسیم پیراهن توست

شماره ۱۳۹: وسعت‌گه دهر تنگ از تنگی توست

شماره ۱۴۰: خورشید به تابش ضیایی گروست

شماره ۱۴۱: زان روز که زاهد به ریا پی برده‌ست

شماره ۱۴۲: عمری‌ست که یار درد من افزوده‌ست

شماره ۱۴۳: قومی که شناسند تعلق با کیست

شماره ۱۴۴: بر غفلت خویش بایدت زار گریست

شماره ۱۴۵: بهتر ز نبی ز سر حق آگه کیست

شماره ۱۴۶: با آن که ز بیداد تو بایست گریست

شماره ۱۴۷: نشنیده خرد که عشق را کالا چیست

شماره ۱۴۸: کس را چه خبر که عالم بالا چیست

شماره ۱۴۹: در سینه دلت کام چه می‌داند چیست

شماره ۱۵۰: ویرانه شدی، گمان آبادی چیست

شماره ۱۵۱: ای مست و خراب، لاف مخموری چیست

شماره ۱۵۲: آن کز قلمش نقش بت چین اثری‌ست

شماره ۱۵۳: قدسی ز جهان مرا کناری کافی‌ست

شماره ۱۵۴: گر عقل رمید، عشق دلبر باقی‌ست

شماره ۱۵۵: در دیده عارفان گل و بید یکی‌ست

شماره ۱۵۶: در پیش تو دیوانه و فرزانه یکی‌ست

شماره ۱۵۷: آن گل که وفای بلبلانش حالی‌ست

شماره ۱۵۸: در ساغر من می طلبی را جا نیست

شماره ۱۵۹: در عشق مگو که همنفس پیدا نیست

شماره ۱۶۰: با هر نفسی، فیض دم یاران نیست

شماره ۱۶۱: با آن که سبک‌تری ز تو در دین نیست

شماره ۱۶۲: در خلوت عرفات تو کس را ره نیست

شماره ۱۶۳: چون قافله از وادی مجنون بگذشت

شماره ۱۶۴: دانی که چرا قضا چو نقش تو نگاشت

شماره ۱۶۵: گر نخل نشانده‌ای ثمر خواهی داشت

شماره ۱۶۶: تا بود هوس، به دل قرارم نگذاشت

شماره ۱۶۷: شب بی تو مرا به ناله و سوز گذشت

شماره ۱۶۸: بس مرد که از تندی خود رسوا گشت

شماره ۱۶۹: نتوان گهر راز به هر مثقب سفت

شماره ۱۷۰: روزی صوفی در تصوف می‌سفت

شماره ۱۷۱: تا کی گویی فلانی این گوهر سفت

شماره ۱۷۲: آنم که به من هیچ‌کس الفت نگرفت

شماره ۱۷۳: هر دل که ازو عشق شماری نگرفت

شماره ۱۷۴: جز عشق تو غم از دل غمناک نرفت

شماره ۱۷۵: تا هست سخن، سخن‌سرا خواهد گفت

شماره ۱۷۶: ای کرده هوای معصیت پامالت

شماره ۱۷۷: قدسی خوش باد و خوش‌تر از خوش حالت

شماره ۱۷۸: هرچند به ملک تن بود صاحب تاج

شماره ۱۷۹: دانی ز چه بی‌حجاب می‌خندد صبح

شماره ۱۸۰: خون شد جگر امشبم ز نادیدن صبح

شماره ۱۸۱: ننمود ز جیب آسمان، سینه صبح

شماره ۱۸۲: کرد آن که کشید طرح دنیای فراخ

شماره ۱۸۳: گفتی که به جز حیله نباشد فن چرخ

شماره ۱۸۴: بگزیده و نگزیده درین باغ مراد

شماره ۱۸۵: تا کار دلت به خواهش نفس افتاد

شماره ۱۸۶: تا شاهد حسن تو ز رخ پرده گشاد

شماره ۱۸۷: کشمیر که با بهشت هم‌چشم افتاد

شماره ۱۸۸: تا علم بود، پیشه کس جهل مباد

شماره ۱۸۹: شاه آلو را به نیک و بد نتوان داد

شماره ۱۹۰: از باده عشق، هرکه بیهوش افتد

شماره ۱۹۱: گر کار به رندان قدح‌نوش افتد

شماره ۱۹۲: آن را که دلش به شادی از راه افتد

شماره ۱۹۳: گه کار به عشق دلبرت می‌افتد

شماره ۱۹۴: وصل چو تویی در آرزو کی گنجد؟

شماره ۱۹۵: زراق کجا گرد حقیقت گردد؟

شماره ۱۹۶: هر کام که در جهان میسر گردد

شماره ۱۹۷: مگذار گره به کار ما برگردد

شماره ۱۹۸: بی ظرف مباد گرد ساغر گردد

شماره ۱۹۹: هجر تو برآورد ز امیدم گرد

شماره ۲۰۰: در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد

شماره ۲۰۱: گردون خود را گرچه سخی پندارد

شماره ۲۰۲: آن کس که وطن به چرخ اعلا دارد

شماره ۲۰۳: آن را که فلک به دوستی بردارد

شماره ۲۰۴: گر باد صبا پای ز جا بردارد

شماره ۲۰۵: مه ساغر بی‌شراب بر کف دارد

شماره ۲۰۶: زین دجله که طوفان به سر پل دارد

شماره ۲۰۷: بر فر هما، لبم تبسم دارد

شماره ۲۰۸: دامان مرا اشک، پر انجم دارد

شماره ۲۰۹: چون آب روان نیارمیدن دارد

شماره ۲۱۰: هر گوشه، خرابات تو مستی دارد

شماره ۲۱۱: در زشت و نکو، زمانه دستی دارد

شماره ۲۱۲: با جوهر ذات، هرکه یاری دارد

شماره ۲۱۳: گشت چمن از گل، که فراغی دارد

شماره ۲۱۴: عاقل به درش ز دل سراغی دارد

شماره ۲۱۵: هر ذره به مهرت دل گرمی دارد

شماره ۲۱۶: کو عشق که عجب خودپرستی ببرد؟

شماره ۲۱۷: قدسی که غم عشق تو بنیادش برد

شماره ۲۱۸: هر چیز که از کون و مکان می‌گذرد

شماره ۲۱۹: بد کرد زبانم و بد بی حد کرد

شماره ۲۲۰: جز شرع رسول هرکه راهی سر کرد

شماره ۲۲۱: گر از دل تو غمی تراوش می‌کرد

شماره ۲۲۲: غم‌دیده، فریب سور عالم نخورد

شماره ۲۲۳: هر صبح، فلک کم هر اختر گیرد

شماره ۲۲۴: هرکس که پی بخت سیاهش گیرد

شماره ۲۲۵: چون طبع خرد غباری از من گیرد

شماره ۲۲۶: جز مسکن خویش هر که جایی گیرد

شماره ۲۲۷: هرکس دل خود وقف محبت سازد

شماره ۲۲۸: دل پیش ز دردم از قرار اندازد

شماره ۲۲۹: چرخ آب همیشه زیر کاه اندازد

شماره ۲۳۰: گلگشت چمن با فقرا کی سازد؟

شماره ۲۳۱: گردون که بد و نیک رقم می‌سازد

شماره ۲۳۲: تنها نه دلم به دیده تر نازد

شماره ۲۳۳: ای غم، رگ ما نیشتری می‌ارزد

شماره ۲۳۴: در هر کاری مشقتی بوده و مزد

شماره ۲۳۵: دایم ز دلم نوای ماتم خیزد

شماره ۲۳۶: افتاده عشق، کی ز جا برخیزد

شماره ۲۳۷: از سینه مرا نفس دژم می‌خیزد

شماره ۲۳۸: واعظ، نفست ز می خمار انگیزد

شماره ۲۳۹: کو عشق که اهل درد را بشناسد؟

شماره ۲۴۰: کو مرد که هم نبرد را بشناسد؟

شماره ۲۴۱: مستغرق حال، قال را نشناسد

شماره ۲۴۲: ای عشق، ترا کس به نشان نشناسد

شماره ۲۴۳: کی دهر حقیقت گل و خس پرسد

شماره ۲۴۴: روزی که حق از چون و چرا می‌پرسد

شماره ۲۴۵: هر ذات مگو به ذات جاوید رسد

شماره ۲۴۶: خواری، شرف مردم دانا باشد

شماره ۲۴۷: خورشید همین نه ذره پرور باشد

شماره ۲۴۸: درویشی جو، گر همه یک دم باشد

شماره ۲۴۹: گر زان که همای عشق صیدم باشد

شماره ۲۵۰: نازک‌خاطر، کم آرزو می‌باشد

شماره ۲۵۱: اسباب تعلق همه عارت بخشد

شماره ۲۵۲: آخر همه ناوک هدف خواهد شد

شماره ۲۵۳: این نفس که فقر کاش پاکش بکشد

شماره ۲۵۴: گویند که دستش ز حنا گلگون شد

شماره ۲۵۵: با آن که ز تو کار به دلخواه نشد

شماره ۲۵۶: آن را که به حق چراغ افروخته شد

شماره ۲۵۷: رسوا شدم ای ناله، حجاب تو چه شد

شماره ۲۵۸: ای شعله شوق اضطراب تو چه شد

شماره ۲۵۹: قدسی دل طاقت‌آفرین تو چه شد؟

شماره ۲۶۰: قدسی چو قرائتش تمنا می‌شد

شماره ۲۶۱: هر شاعر اگر شاعر یکتا می‌شد

شماره ۲۶۲: آسوده ز صید عام کی خواهی شد

شماره ۲۶۳: دل را ز هوس، محض کدورت مپسند

شماره ۲۶۴: کی چرخ فروغ اختر خود داند؟

شماره ۲۶۵: دل گر لمعات اختر خود داند

شماره ۲۶۶: از اهل ستم چه در جهان می‌ماند؟

شماره ۲۶۷: روزی که به ترکیب تو پرداخته‌اند

شماره ۲۶۸: تا گرد رمد به دیده‌ام بیخته‌اند

شماره ۲۶۹: قومی که به محض نام انسان شده‌اند

شماره ۲۷۰: قدسی شب وصل، دل در امید ببند

شماره ۲۷۱: بر سینه خود به عاریت نیش مبند

شماره ۲۷۲: بی‌دردی و بی‌غمی به هم پیوستند

شماره ۲۷۳: چون برق مباش دشمن کشتی چند

شماره ۲۷۴: دنیا چه بود، هیچ و در او پوچی چند

شماره ۲۷۵: عریان ز لباس معرفت عوری چند

شماره ۲۷۶: آنها که دم از گلشن اسرار زدند

شماره ۲۷۷: راحت‌طلبان ذوق فروکش دارند

شماره ۲۷۸: جمعیت دهر، جور کیشان دارند

شماره ۲۷۹: آن قوم که دین عشق‌کیشان دارند

شماره ۲۸۰: جمعیت سیم و زر لئیمان دارند

شماره ۲۸۱: رو، یک جهتان به هر طرف نگذارند

شماره ۲۸۲: فردا که حساب خیر و شر می‌گیرند

شماره ۲۸۳: اول به ره عشق خموشت سازند

شماره ۲۸۴: مردان همه برگ ترک عالم سازند

شماره ۲۸۵: می، خامان را زود ره هوش زند

شماره ۲۸۶: حاسد نمکم بر جگر ریش زند

شماره ۲۸۷: گویند انسان علم ز هم اندوزند

شماره ۲۸۸: نزدیکان را گر چو چراغ افروزند

شماره ۲۸۹: آن قوم که دل‌بسته صورت باشند

شماره ۲۹۰: این خلق مجازی نه ز اهل هوشند

شماره ۲۹۱: آن کس که به ذکر محضت ارشاد کند

شماره ۲۹۲: آن را که خدا به بندگی یاد کند

شماره ۲۹۳: گاهم به وصال، دل ز غم فرد کند

شماره ۲۹۴: هرکس که سخن ز قدر و مقدار کند

شماره ۲۹۵: پیوسته فلک تهیه نیش کند

شماره ۲۹۶: آن قوم که بر خوان سخاوت نمکند

شماره ۲۹۷: با نام هنر به دهر، کس سر نکند

شماره ۲۹۸: جاهل را چرخ، بخت روشن نکند

شماره ۲۹۹: از عشق دلی که دیده دوزد چه کند

شماره ۳۰۰: تن داده دلم به بینوایی، چه کند

شماره ۳۰۱: هر لحظه دو چشمم آرزوی تو کنند

شماره ۳۰۲: آن قوم که با عشق نه از یک جایند

شماره ۳۰۳: ای آن که کنی سعی در اثبات وجود

شماره ۳۰۴: در معرفت آن که عشق بر عقل افزود

شماره ۳۰۵: گر معرفت الله نباشد مقصود

شماره ۳۰۶: کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود

شماره ۳۰۷: خواهم عدمی که پیش از این داشت وجود

شماره ۳۰۸: آن را که دل از دو کون آزاد بود

شماره ۳۰۹: فرزانه به قید شهر و کو بند بود

شماره ۳۱۰: از نور رخت، سها چو خورشید بود

شماره ۳۱۱: دل را به دعای تو صد امید بود

شماره ۳۱۲: در عشق، کسی که نو گرفتار بود

شماره ۳۱۳: عاشق که مدام محو دلدار بود

شماره ۳۱۴: تا مهر توام به سینه مستور بود

شماره ۳۱۵: از سر خدا، نبی سرافراز بود

شماره ۳۱۶: از اهل کمال خامشی نغز بود

شماره ۳۱۷: هرچیز که آن وسیله کام بود

شماره ۳۱۸: شب از تو جدا، کار دلم شیون بود

شماره ۳۱۹: مردم که ز مردمی نشانش نبود

شماره ۳۲۰: آن کز طرف خدا موفق نبود

شماره ۳۲۱: ای بوده در آنچه بوده و هست و بود

شماره ۳۲۲: وردم همه وقت، ماجرای تو بود

شماره ۳۲۳: آن کش نظر بلند و برجسته بود

شماره ۳۲۴: در هند که موی سر پسندیده بود

شماره ۳۲۵: درویش، غنی‌ست گرچه بی‌توشه بود

شماره ۳۲۶: گر بی تو مرا راه به جایی می‌بود

شماره ۳۲۷: صاحب‌نظری کز پی دیدار رود

شماره ۳۲۸: از گفته عقل، شورش من نرود

شماره ۳۲۹: خونم ز ره نظر به در چون نرود؟

شماره ۳۳۰: عاشق ز درت به هر هوایی نرود

شماره ۳۳۱: شوریده عشق اگر غم‌آلود شود

شماره ۳۳۲: عزمت چه شود به سعی اگر یار شود

شماره ۳۳۳: از هوش رود چو با تو دل یار شود

شماره ۳۳۴: از حرف هوس، صدق سخن، لاف شود

شماره ۳۳۵: گیرم فلکت قرین آمال شود

شماره ۳۳۶: گر سخت چو سنگ و نرم چون موم شود

شماره ۳۳۷: هر فرد، به علم، فرد اکبر نشود

شماره ۳۳۸: بی یاری اکسیر، مست زر نشود

شماره ۳۳۹: پاکیزه‌سرشت عاجز غم نشود

شماره ۳۴۰: دنیا مطلوب طالب دین نشود

شماره ۳۴۱: خواهی که دلت ز دوست آگاه شود

شماره ۳۴۲: زان پیش که دفتر بقا شسته شود

شماره ۳۴۳: خود نامه مژده گر گشایی چه شود؟

شماره ۳۴۴: تا در کف توست دل کی آزاده شود؟

شماره ۳۴۵: زاهد به بهشت عدن، جا می‌خواهد

شماره ۳۴۶: آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد

شماره ۳۴۷: عاقل ز جهان فتنه‌آمیز جهد

شماره ۳۴۸: ای آن که هوس طبع تو را سود دهد

شماره ۳۴۹: آن قوم که می‌زنند حرف از تجرید

شماره ۳۵۰: نابینا را عشق کند صاحب دید

شماره ۳۵۱: چرخم چو ز کشمیر به لاهور کشید

شماره ۳۵۲: در راه طلب، فتادگی می‌باید

شماره ۳۵۳: عاقل ز سر کوی تو رسوا آید

شماره ۳۵۴: هر لحظه مرا قید دگر می‌باید

شماره ۳۵۵: چون مهر، کمال برشدن می‌باید

شماره ۳۵۶: یار تو غم اندوخته‌ای می‌باید

شماره ۳۵۷: در معرکه مردی که ازو کار آید

شماره ۳۵۸: هرچند تو را عذاب می‌افزاید

شماره ۳۵۹: زان ره که نسیمش به مه و سال آید

شماره ۳۶۰: کی عشق برون از دل پر خون آید؟

شماره ۳۶۱: امروز بتم طرز دگر می‌آید

شماره ۳۶۲: روزی که به صد شبم سحر می‌آید

شماره ۳۶۳: آن مرغ نه بهر دانه‌ام می‌آید

شماره ۳۶۴: ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید

شماره ۳۶۵: این عمر که از لطف خداداد رسید

شماره ۳۶۶: نتوان به خدا به زعم ادراک رسید

شماره ۳۶۷: از وصل تو ام به دل سروشی نرسید

شماره ۳۶۸: بی رنج خمار، کس به جامی نرسید

شماره ۳۶۹: بی رنج سفر، کس به مقامی نرسید

شماره ۳۷۰: پیوسته درین دایره پهناور

شماره ۳۷۱: آن را که بود درخور افسر چو گهر

شماره ۳۷۲: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر

شماره ۳۷۳: در کوی مجاز هرکه شد راهسپر

شماره ۳۷۴: از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر

شماره ۳۷۵: از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر؟

شماره ۳۷۶: ای از تو نظر یافته ارباب نظر

شماره ۳۷۷: چون رفت ازین گنبد فیروزه حصار

شماره ۳۷۸: انسان که طفیل او فلک راست مدار

شماره ۳۷۹: زردست اگرچه چهره عاشق زار

شماره ۳۸۰: در گلشن دهر تا خزان است و بهار

شماره ۳۸۱: تا دیده سرشک لاله‌گون آرد بار

شماره ۳۸۲: از اصل، ز فرع، فکر دوری‌ست فرار

شماره ۳۸۳: گر خانه چشم من بود تیره و تار

شماره ۳۸۴: از درد نکرد دیده‌ام ضعف اظهار

شماره ۳۸۵: چشم ترم از گریه ندارد آزار

شماره ۳۸۶: قدسی ز بتان حسرت دیدار مدار

شماره ۳۸۷: از رنگ نفس، هوس شود رنگین‌تر

شماره ۳۸۸: در پرده ز محتسب شراب اولی‌تر

شماره ۳۸۹: ای دوست چنین ز دوست‌داران مگذر

شماره ۳۹۰: عمر اندک پایی و کار بسیار به سر

شماره ۳۹۱: پیوسته روم راه چو پرگار به سر

شماره ۳۹۲: از دولت وصل کس مبادا مهجور

شماره ۳۹۳: بیچاره خرد به سعی باشد مجبور

شماره ۳۹۴: از بس که بود چشم خزف بر گوهر

شماره ۳۹۵: آنم که برون جهد ز کانم گوهر

شماره ۳۹۶: آمیخته‌ام به خلق، چون شهد به شیر

شماره ۳۹۷: سیری نپذیرد از هوس نفس دلیر

شماره ۳۹۸: گوشی طلب از خدای خود پند پذیر

شماره ۳۹۹: در گوشه مسکنت من زار حقیر

شماره ۴۰۰: ای محض شکم آمده چون چرخ اثیر

شماره ۴۰۱: ای فیض تو همچو صبحدم عالمگیر

شماره ۴۰۲: قدسی همه جا چو نیست سودا درگیر

شماره ۴۰۳: بر من چو در وصل تو کردند فراز

شماره ۴۰۴: بر قرص جو خودم بود دست دراز

شماره ۴۰۵: عشق است که چرخ را برآمد به فراز

شماره ۴۰۶: نتوان ز قضا گریختن با تک و تاز

شماره ۴۰۷: خوش نیست زبان رمز را قصه دراز

شماره ۴۰۸: موجود بود گرچه سراپا عاجز

شماره ۴۰۹: آن برد گرو که رفت ازین دار به عجز

شماره ۴۱۰: قدسی، منم و دلی چو آتش همه سوز

شماره ۴۱۱: قدسی ز تو در قید حجاب است هنوز

شماره ۴۱۲: قدسی به دلت هوای کام است هنوز

شماره ۴۱۳: بینم رخ غم، نقاب نگشاده هنوز

شماره ۴۱۴: شب‌های دراز رفت و خوابی نه هنوز

شماره ۴۱۵: ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس

شماره ۴۱۶: ای خواهش عشقت آرزوی همه کس

شماره ۴۱۷: پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس

شماره ۴۱۸: از همسفران عشق، چون اهل هوس

شماره ۴۱۹: از فیض دم شماست پیش همه کس

شماره ۴۲۰: کو عقل که نفس را کند منع هوس

شماره ۴۲۱: از یک جنسند گرچه نیک و بد ناس

شماره ۴۲۲: احوال زمانه از ستم‌کیشان پرس

شماره ۴۲۳: با عقل به اندازه روی مایل باش

شماره ۴۲۴: بی لخت جگر چو لاله در راغ مباش

شماره ۴۲۵: آن غنچه که کار با صبا افتادش

شماره ۴۲۶: هرکس که به گلشن وجود آرندش

شماره ۴۲۷: دل عقده چرخ تا گشود، افکندش

شماره ۴۲۸: آن کس که به معصیت فرو رفته سرش

شماره ۴۲۹: گردون که ندانی سبب خیر و شرش

شماره ۴۳۰: این یا رب گرمی که تو داری پاسش

شماره ۴۳۱: این خانه که سقف باشد از افلاکش

شماره ۴۳۲: خورشید که از پی بروند افلاکش

شماره ۴۳۳: در سینه تنگ من وطن ساخت غمش

شماره ۴۳۴: آن را که بود رگی ز غیرت به تنش

شماره ۴۳۵: ای فیض ازل با نفست دوشادوش

شماره ۴۳۶: دارد به من اتحاد، یار از من بیش

شماره ۴۳۷: با آن که زدی بر جگرم صد جا نیش

شماره ۴۳۸: صبحم، نیم از شکفته طبعی درویش

شماره ۴۳۹: از فیض جنون، عقل برد کار ز پیش

شماره ۴۴۰: گردون که ز هم نمی‌فتد اجزایش

شماره ۴۴۱: عشق ارچه بود ز بود، نابودش بیش

شماره ۴۴۲: هست از بن هر موی، مرا بر تن خویش

شماره ۴۴۳: دارم به دو دست خویش دایم تن خویش

شماره ۴۴۴: خون شد دلم از شنیدن نام وداع

شماره ۴۴۵: پیدا بود از اشک فروهشته شمع

شماره ۴۴۶: بی گریه، بود دیده چو بی باده ایاغ

شماره ۴۴۷: زنهار دم سرد مده سر به چراغ

شماره ۴۴۸: از ماه، چه نور چشم داری در میغ؟

شماره ۴۴۹: ای عمر گرامی به ریا کرده تلف

شماره ۴۵۰: ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف

شماره ۴۵۱: خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک

شماره ۴۵۲: بس تجربه کردیم درین عالم خاک

شماره ۴۵۳: آن را که رسد کدورتی از افلاک

شماره ۴۵۴: تا این کهن آسیا نکرده‌ست درنگ

شماره ۴۵۵: آید دل صاف‌طینتان زود به چنگ

شماره ۴۵۶: بی روی تو زد غبار در چشمم چنگ

شماره ۴۵۷: زد قافله‌سالار، پی کوچ، دهل

شماره ۴۵۸: چنندان که زند طعنه طعنش بر دل

شماره ۴۵۹: هنگامه اهل وجد می‌باید و حال

شماره ۴۶۰: از گل نگرفته‌ام سراغ از ته دل

شماره ۴۶۱: پرهیز کن از راهنمایان فضول

شماره ۴۶۲: آن کس که کند معرفت حق تحصیل

شماره ۴۶۳: از بس که فسرد از نفس سرد، تنم

شماره ۴۶۴: از مهره گردون نکشید آن که ستم

شماره ۴۶۵: هر کثرت و وحدت که دهد دست به هم

شماره ۴۶۶: فارغ شده‌ام ز ننگ و آسوده ز نام

شماره ۴۶۷: مگذار کمیت فهم را سست لجام

شماره ۴۶۸: از مژده خویش پیشتر نه دو سه گام

شماره ۴۶۹: از گریه نکرد ضعف در دیده مقام

شماره ۴۷۰: چندی ز خرد، پختگی اندوخته‌ام

شماره ۴۷۱: هر دم نتوان کرد به جامی مستم

شماره ۴۷۲: چون صید اگر به دام صیاد افتم

شماره ۴۷۳: زان روز که از مادر گیتی زادم

شماره ۴۷۴: آن شوخ که دل به جلوه او دادم

شماره ۴۷۵: هر سو که مهیای سفر می‌گردم

شماره ۴۷۶: یک چند به فسق و معصیت یار شدم

شماره ۴۷۷: در عشق، به جز زیان ندارد سودم

شماره ۴۷۸: نی شکر ز جان، نه شکوه از تن دارم

شماره ۴۷۹: با عشق، ز دل نهفته رازی دارم

شماره ۴۸۰: از مرغ چمن، به گل سزاوارترم

شماره ۴۸۱: با آن که گذشت در نقاب از نظرم

شماره ۴۸۲: در وصل تو دیده بر زمین می‌دوزم

شماره ۴۸۳: از خاک درت گر چو صبا برخیزم

شماره ۴۸۴: شب‌ها که ز هجر، آب گردد نفسم

شماره ۴۸۵: گردون زند از کین تو هر صبحی دم

شماره ۴۸۶: در عشق به آن بهانه جو نزدیکم

شماره ۴۸۷: چون آینه، گر به ساده‌لوحی مثلم

شماره ۴۸۸: خود کرد به لطف اگرچه اول رامم

شماره ۴۸۹: هرچند نواسنج قدیم چمنم

شماره ۴۹۰: گفتی که لب آلوده به می چند کنم

شماره ۴۹۱: از خوف، گهی خاطر خود ریش کنم

شماره ۴۹۲: از حق، طلب دل حق‌اندیش کنم

شماره ۴۹۳: خواهم ز گذشته‌ها روایت نکنم

شماره ۴۹۴: قدسی هوس کام‌پرستی نکنم

شماره ۴۹۵: هر روز، سرشک چشم طوفان‌زایم

شماره ۴۹۶: قدسی من و بخت اگرچه توام بودیم

شماره ۴۹۷: دل پیش تو ای دلبر کاشی داریم

شماره ۴۹۸: تا یار شدی به رغم من با دشمن

شماره ۴۹۹: الفاظ لباس است و معانی چو بدن

شماره ۵۰۰: تا راز دلت ز دل نیاید به زبان

شماره ۵۰۱: در باب وجودت ای خداوند جهان

شماره ۵۰۲: تا هست به جا دایره کون و مکان

شماره ۵۰۳: بی راهبری که سوزدش بهر تو جان

شماره ۵۰۴: هرچند که رحمت است کار رحمان

شماره ۵۰۵: جایی که بود پای محبت به میان

شماره ۵۰۶: بی‌واسطه در مجلس ابنای زمان

شماره ۵۰۷: زنهار مرو به گله خاموشان

شماره ۵۰۸: شاهنشهی است خدمت درویشان

شماره ۵۰۹: عقل آمد و دل در اضطراب است همان

شماره ۵۱۰: ای باخبر از حقیقت کون و مکان

شماره ۵۱۱: آن صفحه که بایدش سراپا شستن

شماره ۵۱۲: تا کی دنبال نفس سرکش رفتن

شماره ۵۱۳: ای نفس، بس است این همه عصیان‌کردن

شماره ۵۱۴: تا کی سخن معرفت انشا کردن؟

شماره ۵۱۵: آزرده چو خاطرت ز با ما بودن

شماره ۵۱۶: در عشق تو دل به شرم خواهد بودن

شماره ۵۱۷: از نامه رسی پیش، چه خواهد بودن

شماره ۵۱۸: دلگیر مشو ز شهر یا ده بودن

شماره ۵۱۹: چون غنچه خراب گردم از خندیدن

شماره ۵۲۰: از کس نبود کدورتم در باطن

شماره ۵۲۱: ای نفس، به بندگی سری پیدا کن

شماره ۵۲۲: از عشق حقیقی، اثری پیدا کن

شماره ۵۲۳: چون باد بگرد و گلشنی پیدا کن

شماره ۵۲۴: از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن

شماره ۵۲۵: شد شهره شهر باده‌پیمایی من

شماره ۵۲۶: گر عارض دلبرم بود گندم‌گون

شماره ۵۲۷: از دل نرود آه غم‌آلود برون

شماره ۵۲۸: هرچند جهد برق حوادث ز کمین

شماره ۵۲۹: باشد ز تو دوست‌تر به تو چرخ برین

شماره ۵۳۰: زلفی شده قید من، نه زنجیرست این

شماره ۵۳۱: هر فعل که از تو در شمارست، ببین

شماره ۵۳۲: عمری ز پی دوست نمودم تک و دو

شماره ۵۳۳: اوراد من است داستان غم تو

شماره ۵۳۴: زاهد، تا چند زرق و خودکامی تو؟

شماره ۵۳۵: در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو

شماره ۵۳۶: گر دلشده‌ای، جان غم‌اندوزت کو؟

شماره ۵۳۷: در بزم جهان، شمع شب‌افروزی کو؟

شماره ۵۳۸: ای عمر به رفتن چه شتاب است بگو

شماره ۵۳۹: ای بی‌جگر، آواز کمانم مشنو

شماره ۵۴۰: بر ماه کنم گر ز سر شوق، نگاه

شماره ۵۴۱: قدسی تا کی آه کشم از دل، آه

شماره ۵۴۲: بی‌برگان را به صد هنر، بی زر و جاه

شماره ۵۴۳: مشتاق جمال را چه بیگاه و چه گاه

شماره ۵۴۴: کرد از ره راست چون رسولت آگاه

شماره ۵۴۵: جز گفت و شنود زینت هوش مخواه

شماره ۵۴۶: در دهر ز هر انجمنی خلوت به

شماره ۵۴۷: دل از سر کوی یار برخاسته به

شماره ۵۴۸: هر ذره غمت ز عالمی شادی به

شماره ۵۴۹: با مردم روزگار، کم‌جوشی به

شماره ۵۵۰: آن کز پی عارفان دین برگشته

شماره ۵۵۱: چون مهرش اگر بود سپر در پنجه

شماره ۵۵۲: آوازه من به هند و روم افتاده

شماره ۵۵۳: بر روی تو چرخ دست رد ننهاده

شماره ۵۵۴: حیرت، تپش از جام خرابم برده

شماره ۵۵۵: هستی چمن جان و چمن در پرده

شماره ۵۵۶: عشقت که به شعله راه پروانه زده

شماره ۵۵۷: عشقت ره دیوانه و فرزانه زده

شماره ۵۵۸: کی دل شود از هوای خود شرمنده

شماره ۵۵۹: فریاد ز دست صبر نافرموده

شماره ۵۶۰: ای همچو خرد در همه فن سنجیده

شماره ۵۶۱: در غربتم استخوان چو نی نالیده

شماره ۵۶۲: در عشق، چه دل‌هاست کباب از شعله

شماره ۵۶۳: هرگز نشدم جرعه‌کش از جام گله

شماره ۵۶۴: از خلق جهان، چه نیک و بد، یک قلمه

شماره ۵۶۵: ای ذکر تو مقصود ز گفتار همه

شماره ۵۶۶: شادم به دل خراب در ویرانه

شماره ۵۶۷: دیوانه رهد ز رنج در ویرانه

شماره ۵۶۸: از گردش و سیر فلک حادثه‌زای

شماره ۵۶۹: ای تازه نهال سایه‌پرور بازآی

شماره ۵۷۰: ای مرکز نه سپهر اعظم بازآی

شماره ۵۷۱: همت طلبی، به تربت مجنون آی

شماره ۵۷۲: ای جان و جهان، جهان و جان همه‌ای

شماره ۵۷۳: ای عشق، حیات جاودان همه‌ای

شماره ۵۷۴: ای دوست چرا در دل دیوانه نه ای

شماره ۵۷۵: عشق آن تو شد، تواش کجا می‌طلبی

شماره ۵۷۶: هرگز نشدم کام‌ور از مطلوبی

شماره ۵۷۷: ای آن که کمر به جستن حق بستی

شماره ۵۷۸: بگذار حدیث جزو و کل در مستی

شماره ۵۷۹: ای عشق جدا ز وصل یارم کشتی

شماره ۵۸۰: رنجورم و خسته‌دل، طبیبان مددی!

شماره ۵۸۱: از دوری خود، بی پر و بالم کردی

شماره ۵۸۲: خشنود به مژده وصالم کردی

شماره ۵۸۳: ناصح به نصیحت چه پی ما گردی؟

شماره ۵۸۴: خواهی که معزز و مکرم گردی

شماره ۵۸۵: بد نیز مباش اگر نه خود به گردی

شماره ۵۸۶: چون باصره در عشق مجازی ماندی

شماره ۵۸۷: گر زان که خرد بیخودی افزا بودی

شماره ۵۸۸: گر دونان را دست عطا می‌بودی

شماره ۵۸۹: ای دل، ستم و جفای مردم دیدی؟

شماره ۵۹۰: با آن که خبر ز حال زارم داری

شماره ۵۹۱: ای غم نتوان گرفت هر دم یاری

شماره ۵۹۲: گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری

شماره ۵۹۳: از عالم اگر عمل نیاید باری

شماره ۵۹۴: از عشق بگو مقاله‌ای گر داری

شماره ۵۹۵: در دست، ز صلح کل پشیزی داری

شماره ۵۹۶: ای عشق، چه بر سرم ز افسون آری

شماره ۵۹۷: این ره که تو سر کرده‌ای از مغروری

شماره ۵۹۸: پر پیش فتاده‌ای، قفایی نخوری

شماره ۵۹۹: خواهم که به دل، چو عشق، مسکن گیری

شماره ۶۰۰: هرچند نباشد خبرت از رازی

شماره ۶۰۱: ای عشق، تو ما را به جهان می‌ارزی

شماره ۶۰۲: شمعی تو، ولی ز انجمن پرهیزی

شماره ۶۰۳: تجرید گزین تا به نوایی برسی

شماره ۶۰۴: بر آسایش، مدار ننهاد کسی

شماره ۶۰۵: خرسند بود چند به نام از تو کسی

شماره ۶۰۶: نی عزت و اعتبار ماند به کسی

شماره ۶۰۷: در وحدت ذات، گفته گوهرپاشی

شماره ۶۰۸: گر از یاری، مدام از خود باشی

شماره ۶۰۹: ای جان چه شود که مونس تن باشی

شماره ۶۱۰: در پرده به هر دل آشنا می‌باشی

شماره ۶۱۱: بی شعله، چو باده خود به خود می‌جوشی

شماره ۶۱۲: یابی چو ز اهل فضل، شخصی عاصی

شماره ۶۱۳: محروم ز وصل یار بودن تا کی

شماره ۶۱۴: در ملک وجود، خوار بودن تا کی؟

شماره ۶۱۵: روزن متعددست و مهتاب یکی

شماره ۶۱۶: از مردم حال، اهل حال است یکی

شماره ۶۱۷: بی‌فیضان را چه باک از بی‌برگی؟

شماره ۶۱۸: عاشق نشود هلاک از بی‌برگی

شماره ۶۱۹: گر بتوانی، به نفس خود کن جدلی

شماره ۶۲۰: آن رند که در مثل ندارد بدلی

شماره ۶۲۱: از عشق که نیست در جهانش بدلی

شماره ۶۲۲: آن کز ازلش آمده فطرت عالی

شماره ۶۲۳: بی فیض ازل رتبه نگردد عالی

شماره ۶۲۴: بی ساغر عیش، مردم از بی‌حالی

شماره ۶۲۵: آنها که خرید عشقشان از خامی

شماره ۶۲۶: زین هستی موهوم، جدا باش دمی

شماره ۶۲۷: سوز جگرم نمی‌برد درمانی

شماره ۶۲۸: حیرت‌زده را چه غم ز سرگردانی

شماره ۶۲۹: در شعر شوی گر انوری را ثانی

شماره ۶۳۰: خوش در پی عقل و هوش افراختنی

شماره ۶۳۱: رمزی‌ست حدیث عشق، دریافتنی

شماره ۶۳۲: شد نغمه، وبال از فغانم بر نی

شماره ۶۳۳: در بام شریعتی، دگر پر نزنی

شماره ۶۳۴: ای دل، می تجرید تمنا نکنی

شماره ۶۳۵: با فقر و فنا، چون فقرا سر چه کنی؟

شماره ۶۳۶: ای پنجه‌قوی شکار لاغر چه کنی

شماره ۶۳۷: تقریر ز حالی که نداری چه کنی

شماره ۶۳۸: هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی

شماره ۶۳۹: هر نقش که بر سپهر اعلا بینی

شماره ۶۴۰: زنهار به فکر خواهش از جا نروی

شماره ۶۴۱: گاهی نخود سبزی هر دیگ شوی

شماره ۶۴۲: گر سوخته آتش بی دود شوی

شماره ۶۴۳: تا کی مشغول عالم خاک شوی

شماره ۶۴۴: گیرم ز مقربان درگاه شوی

شماره ۶۴۵: با حرص و هوا، کی بود روزبهی؟

شماره ۶۴۶: هرچند که دارد آسمان مهر و مهی

شماره ۶۴۷: از کس نبود هراس در تنهایی

شماره ۶۴۸: ای قد تو سرو چمن دلجویی

شماره ۶۴۹: با رستم گرد اگر هماورد تویی

شماره ۶۵۰: در خانقه کون و مکان پیر تویی

شماره ۶۵۱: ای پیرو کاملان عرفان که تویی