تن داده دلم به بینوایی، چه کند
تدبیر به تقدیر خدایی چه کند
سیلی‌خور صد دردم و رخ زرد همان
با رنگ شکسته، مومیایی چه کند
|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات |
|
|
راهنمای نوار ابزار |
|
|
پیشخان کاربر |
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر |
|
|
اعلان‌های کاربر |
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه) |
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور |
|
|
لغزش به پایین صفحه |
|
|
لغزش به بالای صفحه |
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط |
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور |
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
نشان کردن شعر جاری |
|
|
ویرایش شعر جاری |
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری |
|
|
شعر یا بخش قبلی |
|
|
شعر یا بخش بعدی |
تن داده دلم به بینوایی، چه کند
تدبیر به تقدیر خدایی چه کند
سیلی‌خور صد دردم و رخ زرد همان
با رنگ شکسته، مومیایی چه کند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این ابیات بیانگر احساس ناچاری و تسلیم دل شاعر به وضعیت بد و بینوایی است. او به این اندیشیده که تدبیر و برنامه‌ریزی انسانی در برابر تقدیر خداوند هیچ کاری نمی‌تواند بکند. شاعر از دردهای متعدد و رنج‌های خود سخن می‌گوید و می‌پرسد با وجود این سختی‌ها و تغییرات، چه بر سر ظاهری که در اثر رنج‌ها و مشکلات دچار تغییر و زوال شده، خواهد آمد.
هوش مصنوعی: دل من به فقر و ناتوانی تن داده است، در این شرایط چه تلاشی از تدبیر می‌تواند بر تقدیر خداوند اثر بگذارد؟
هوش مصنوعی: من از دردهای زیاد و مشکلات فراوان به طرز تلخی رنج می‌برم، اما با وجود این حال و روز، نمی‌توانم تغییر زیادی در ظاهر و احساساتم ایجاد کنم. زندگی‌ام به گونه‌ای است که انگار در حال پوسیدن و از دست دادن انرژی هستم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.