حرف آخر قافیه

شماره ۱: گلرنگ شد در و دشت، از اشکباری ما

شماره ۲: دوش یارم زد چو بر زلف پریشان شانه را

شماره ۳: بی‌سر و پایی اگر در چشم خوار آید ترا

شماره ۴: ای که پرسی تا به کی دربند دربندیم ما

شماره ۵: گر که تأمین شود از دست غم آزادی ما

شماره ۶: در سیاست آنکه شاگرد است طفل مکتبی را

شماره ۷: ز بس ای دیده سر کردی شب غم اشکباری را

شماره ۸: به هنگام سیه‌روزی علم کن قد مردی را

شماره ۹: می‌دهد نیکو نشان کاخی مکان فتنه را

شماره ۱۰: باز گویم این سخن را گرچه گفتم بارها

شماره ۱۱: سرپرست ما که می‌نوشد سبک رطل گران را

شماره ۱۲: غارت غارتگران شد مال بیت المال ما

شماره ۱۳: زد فصل گل چو خیمه به هامون جنون ما

شماره ۱۴: با دل آغشته در خون گرچه خاموشیم ما

شماره ۱۵: شبیه ماه مکن طفل خردسال مرا

شماره ۱۶: همین بس است ز آزادگی نشانه ما

شماره ۱۷: از بس که غم به سینه من بسته راه را

شماره ۱۸: تا دیده دلم عارض آن رشک پری را

شماره ۱۹: با بتی تا بطی از باده ناب است مرا

شماره ۲۰: سخت با دل، دل سخت تو به جنگ است اینجا

شماره ۲۱: زاهدا چند کنی منع قدح نوشی را

شماره ۲۲: با آنکه کسی نیست به وارستگی ما

شماره ۲۳: باور نکنی گر غم دل گفتن ما را

شماره ۲۴: شرط خوبی نیست تنها جان من گفتار خوب

شماره ۲۵: نای آزادی کند چون نی نوای انقلاب

شماره ۲۶: با فکر تو موافق ناموس انقلاب

شماره ۲۷: چون شرط وفا هیچ به جز ترک جفا نیست

شماره ۲۸: در کف مردانگی شمشیر می‌باید گرفت

شماره ۲۹: زندگانی گر مرا عمری هراسان کرد و رفت

شماره ۳۰: از قناعت خواجه گردون مرا تا بنده است

شماره ۳۱: در چمن تا قد سرو تو برافراخته است

شماره ۳۲: آن طایری که در قفس تنگ خانه داشت

شماره ۳۳: هرگز دلم برای کم و بیش غم نداشت

شماره ۳۴: جان من تنها نه خوبان را صباحت لازم است

شماره ۳۵: دل زارم که عمرش جز دمی نیست

شماره ۳۶: هر لحظه مزن در، که در این خانه کسی نیست

شماره ۳۷: در شرع ما که قاعده اختصاص نیست

شماره ۳۸: این نیست عرق کز رخ آن ماه جبین ریخت

شماره ۳۹: این دل ویران ز بیداد غمت آباد نیست

شماره ۴۰: جهان نمای درستی، دل شکسته ماست

شماره ۴۱: کیست در شهر که از دست غمت داد نداشت

شماره ۴۲: عشقبازی را چه خوش فرهاد مسکین کرد و رفت

شماره ۴۳ - درباره انتخابات مجلس: بی‌زر و زور کجا زاری ما را ثمر است

شماره ۴۴: در غمت کاری که آه آتشینم کرده است

شماره ۴۵: راستی کج کلها عهد تو سخت آمد سست

شماره ۴۶ - در زندان قصر: سوگواران را مجال بازدید و دید نیست

شماره ۴۷: ما را ز انقلاب سر انتخاب نیست

شماره ۴۸: شب غم روز من و ماه محن سال منست

شماره ۴۹: گرچه مجنونم و صحرای جنون جای من است

شماره ۵۰: غم نیست که با اهل جفا مهر و وفا داشت

شماره ۵۱: هیچ چیزی نیست کاندر قبضه اشراف نیست

شماره ۵۲: روزگاریست که در دشت جنون خانه ماست

شماره ۵۳: مرگ هم در شب هجران به من ارزانی نیست

شماره ۵۴: قمری چو من مدیح تو سرو چمن نگفت

شماره ۵۵: آن پابرهنه را که به دل حرص و آز نیست

شماره ۵۶: از ره داد ز بیدادگران باید کشت

شماره ۵۷: از دست تو کس همچو من بی‌سروپا نیست

شماره ۵۸: کینه دشمن مرا گفتی چرا در سینه نیست؟

شماره ۵۹: روزگاریست که در دشت جنون خانه ماست

شماره ۶۰: آنکه آتش برفروزد آه دل افروز ماست

شماره ۶۱: دوش از مهر به من آن مه محبوب گذشت

شماره ۶۲: پیش عاقل بی‌تخصص گر عمل معقول نیست

شماره ۶۳: غیر خون آبروی توده زحمتکش نیست

شماره ۶۴: زندگانی گر مرا عمری هراسان کرد و رفت

شماره ۶۵: چمن از لاله چو بنهاد به سر افسر سرخ

شماره ۶۶ - در انتقاد از دولت وثوق‌الدوله: آن دست دوستی که در اول نگار داد

شماره ۶۷: این ستمکاران که می‌خواهند سلطانی کنند

شماره ۶۸ - در زندان قصر (گویا این غزل موجب قتل فرخی گردیده): باید این دور اگر عالی و گردون باشد

شماره ۶۹: ای دوده طهمورث، دل یکدله باید کرد

شماره ۷۰ - در زندان قصر: به زندان قفس مرغ دلم چون شاد می‌گردد

شماره ۷۱: «خیزید ز بیدادگران داد بگیرید

شماره ۷۲: ز انقلابی سخت جاری سیل خون باید نمود

شماره ۷۳: نارفیقان چون به یکرنگان دو رنگی می‌کنند

شماره ۷۴: آنکه اندر دوستی ما را در اول یار بود

شماره ۷۵: دل در کف بیداد تو جز داد ندارد

شماره ۷۶: جز شور و شر از چشم سیاه تو نریزد

شماره ۷۷: با تو در پرده دلم راز و نیازی دارد

شماره ۷۸: با ادب در پیش قانون هرکه زانو می‌زند

شماره ۷۹: در کهن ایران ویران انقلابی تازه باید

شماره ۸۰: پیش خود تا فکر نفع بینهایت می‌کند

شماره ۸۱: اگر مرد خردمندی تو را فرزانگی باید

شماره ۸۲: ابر چشم از سوز دل تا گریه را سر می‌کند

شماره ۸۳: کام دلم ز وصل تو حاصل نمی‌شود

شماره ۸۴: این غرقه به خاک و خون دلی بود

شماره ۸۵: چون ز شهر آن شاهد شیرین‌شمایل می‌رود

شماره ۸۶: خرم آن روزی که ما را جای در میخانه بود

شماره ۸۷: سراپا کاخ این زورآوران گر زیوری دارد

شماره ۸۸: بهار آمد و در جام باده باید کرد

شماره ۸۹: شد بهار و مرغ دل افغان چه بلبل می‌کند

شماره ۹۰: کاخ جور تو گر از سیم بنایی دارد

شماره ۹۱: نازم آن سرو خرامان را که از بس ناز دارد

شماره ۹۲: دلم امروز چون قمری سر نالیدنی دارد

شماره ۹۳: چون سبو در پای خم هر کس چو من سر سوده بود

شماره ۹۴: هر آنکه سخت به من لاف آشنایی زد

شماره ۹۵: گر یوسف من جلوه چنین خوب نماید

شماره ۹۶: دل مایه ناکامی است از دیده برون باید

شماره ۹۷: پاسبان خفته این دار گر بیدار بود

شماره ۹۸ - اولین کابینه سردار سپه: آنان که بی‌مطالعه تقدیر می‌کنند

شماره ۹۹: بهر آزادی هر آن کس استقامت می‌کند

شماره ۱۰۰ - اشاره به نبش قبر کلنل پسیان: با من ای دوست ترا گر سر پرخاش نبود

شماره ۱۰۱: گر پریشان خم گیسوی تو از شانه نبود

شماره ۱۰۲: چنان کز تاب آتش آب از گرمابه می‌ریزد

شماره ۱۰۳: آن دسته که سرگشته سودای جنونند

شماره ۱۰۴: باز دلبر به دلم عزم شبیخون دارد

شماره ۱۰۵: می‌پرستانی که از دور فلک آزرده‌اند

شماره ۱۰۶: هر شرارت در جهان فرزند آدم می‌کند

شماره ۱۰۷: عمری‌ست کز جگر، مژه خوناب می‌خورد

شماره ۱۰۸: آنچه را با کارگر سرمایه‌داری می‌کند

شماره ۱۰۹: گر از دو روز عمر مرا یک نفس بماند

شماره ۱۱۰: توده را با جنگ صنفی آشنا باید نمود

شماره ۱۱۱: آنکه از آرا خریدن مسند عالی بگیرد

شماره ۱۱۲: باز طوفان بلا لجه خون می‌خواهد

شماره ۱۱۳: رسم و ره آزادی یا پیشه نباید کرد

شماره ۱۱۴: گر بدین سان آتش کین شعله‌ور خواهی نمود

شماره ۱۱۵: آن غنچه که نشکفت ز حسرت دل ما بود

شماره ۱۱۶: هر جا سخن از جلوه آن ماه پری بود

شماره ۱۱۷: یک دم دل ما از غم، آسوده نخواهد شد

شماره ۱۱۸: کانون حقیقت دهن بسته ما بود

شماره ۱۱۹: دی تا دل شب آن بت طناز کجا بود؟

شماره ۱۲۰: چو مهربان مه من جلوه بی‌نقاب کند

شماره ۱۲۱: دلت به حال دل ما چرا نمی‌سوزد

شماره ۱۲۲: طوطی که چو من شهره به شیرین‌سخنی بود

شماره ۱۲۳: سر و کار من اگر با تو دل‌آزار نبود

شماره ۱۲۴: آن پری چو از، بهر دلبری، زلف عنبرین، شانه می‌کند

شماره ۱۲۵: هر کس که به دل مهر تو مه‌پاره ندارد

شماره ۱۲۶: در جهان کهنه از نو شور و شر باید نمود

شماره ۱۲۷: حلقه زلفی که غیر تاب ندارد

شماره ۱۲۸: شب که دل با روزگار تار خود در جنگ بود

شماره ۱۲۹: آنان که از فراعنه توصیف می‌کنند

شماره ۱۳۰: شوریده دل به سینه به عنوان کارگر

شماره ۱۳۱: فدای سوز دل مطربی که گفت بساز

شماره ۱۳۲: یارب ز چیست بر سر فقر و غنا هنوز

شماره ۱۳۳ - درباره کمک به قحطی‌زدگان روسیه بعد از انقلاب: نمود همچو ابوالهول رو به ملت روس

شماره ۱۳۴: تا حیات من به دست نان دهقان است و بس

شماره ۱۳۵: گر در طلب اهل دلی همدم ما باش

شماره ۱۳۶: در چمن ای دل چو من غیر از گل یک‌رو مباش

شماره ۱۳۷: ای دل اندر عاشقی با طالع مسعود باش

شماره ۱۳۸: بس تنگ شد از سختی جان حوصله دل

شماره ۱۳۹: ما خیل تهی‌دست جگرگوشه بختیم

شماره ۱۴۰: شب چو در بستم و مست از می نابش کردم

شماره ۱۴۱: گرچه ما از دستبرد دشمنان افتاده‌ایم

شماره ۱۴۲: با دشمن اگر میل تو پنداشته بودیم

شماره ۱۴۳: گرچه دل سوخته و عاشق و جان‌باخته‌ایم

شماره ۱۴۴: تا که در ساغر شراب صاف بی‌غش کرده‌ایم

شماره ۱۴۵: چون باد تا در آن خم گیسو درآمدیم

شماره ۱۴۶: غم چو زور آور با شادی قدح نوشی کنم

شماره ۱۴۷: تا در اقلیم قناعت خودنمایی کرده‌ایم

شماره ۱۴۸: گر ز روی معدلت آغشته در خون می‌شویم

شماره ۱۴۹: هر چند که با فکر جوانیم که بودیم

شماره ۱۵۰: زان طره به پای دل، تا سلسله‌ها دارم

شماره ۱۵۱: خوش آنکه در طریق عدالت قدم زنیم

شماره ۱۵۲: گذشتم از سرافرازی، سر افتادگی دارم

شماره ۱۵۳: به کوی ناامیدی شمع‌آسا محفلی دارم

شماره ۱۵۴: یاد باد آن شب که جا بر خاک کویی داشتیم

شماره ۱۵۵: گر برخی جانان من دلداده نبودم

شماره ۱۵۶: موبه‌مو شرح غمت روزی که با دل گفته‌ایم

شماره ۱۵۷: روزگاری شد که سر تا پا دلی غمناک دارم

شماره ۱۵۸: ز بس از روزگار بخت و سخت و سست دلتنگم

شماره ۱۵۹: بحسرتی که چرا جای در قفس دارم

شماره ۱۶۰: دیدی آخر به سر زلف تو پابست شدم

شماره ۱۶۱: در میکده گر رند قدح نوش نبودیم

شماره ۱۶۲: دیشب از غم تا سحرگه آه سردی داشتم

شماره ۱۶۳ - تحت نظر بودن پس از مراجعت از اروپا: فصل گل چو غنچه، لب را از غم زمانه بستم

شماره ۱۶۴ - در زندان قصر: ترسم ای مرگ نیایی تو و من پیر شوم

شماره ۱۶۵: از پی دیوانگی تا آستین بالا زدیم

شماره ۱۶۶: ز خودآرایی تن جامه جان چاک می‌خواهم

شماره ۱۶۷: ما مست و خراب از می صهبای الستیم

شماره ۱۶۸: ما خیل گدایان که زر و سیم نداریم

شماره ۱۶۹: سر خط عاشقی را روز الست دادم

شماره ۱۷۰: به باد روی گلی در چمن چو ناله کنم

شماره ۱۷۱: بس به نام عمر مرگ هولناکی دیده‌ام

شماره ۱۷۲: بسته زنجیر بودن هست کار شیر و من

شماره ۱۷۳: گر خدا خواهد بجوشد بحر بی‌پایان خون

شماره ۱۷۴: از جور چرخ کج‌روش، وز دست بخت واژگون

شماره ۱۷۵: تا چند هوسرانی، دندان هوس بشکن

شماره ۱۷۶: ای توده دست قدرت از آستین برون کن

شماره ۱۷۷: تا در خم آن گیسو چین و شکن افتاده

شماره ۱۷۸: خوبرویان که جگر گوشه نازند همه

شماره ۱۷۹: زین قیامی که تو با آن قد و قامت کردی

شماره ۱۸۰ - در زندان قصر: ریز بر خاک فنا ای خضر آب زندگی

شماره ۱۸۱: آن زمان که بنهادم سر به پای آزادی

شماره ۱۸۲: دست اجنبی افراشت، تا لوای ناامنی

شماره ۱۸۳: به جز این مرا نماند، پس مرگ سرگذشتی

شماره ۱۸۴: بی‌پرده برآمد مهر زین پرده مینایی

شماره ۱۸۵: نیمه شب زلف را در سایه مه تاب دادی

شماره ۱۸۶: آن زلف مشکبو را، تا زیب دوش کردی

شماره ۱۸۷: زال گردون را نباشد گر سر رویین‌تنی

شماره ۱۸۸: قسم به عزت و قدر و مقام آزادی

شماره ۱۸۹: دل ز غم یک پرده خون شد پرده‌پوشی تا به کی؟