حرف آخر قافیه

رباعی شماره ۱: چون یاد کنم طبع طربناک ترا

رباعی شماره ۲: گر آدمیی دور شو از دمدمه‌ها

رباعی شماره ۳: هستیم به امید تو چون دوش امشب

رباعی شماره ۴: ای میل دل من به جهان سوی لبت

رباعی شماره ۵: شمع از سر خود گذشت و آزاد بسوخت

رباعی شماره ۶: گر راست روی محرم جان سازندت

رباعی شماره ۷: در کارگه غیب چو نقاش نخست

رباعی شماره ۸: این فرع که دیدی همه از اصلی خاست

رباعی شماره ۹: دلدار مرا در غم و اندوه بکاست

رباعی شماره ۱۰: قدش به درخت سرو می‌ماند راست

رباعی شماره ۱۱: با روی تو آفتاب صافی تیره است

رباعی شماره ۱۲: جانا، تو به حسن اگر نلافی پیداست

رباعی شماره ۱۳: کی دست رسد بدان بلندی که تراست؟

رباعی شماره ۱۴: جانا، سر زلف تو پراگنده چراست؟

رباعی شماره ۱۵: یارب، تو بدین قوت سهلی که مراست

رباعی شماره ۱۶: ای دوست، کنون که بوی گل حامی ماست

رباعی شماره ۱۷: خال تو به هر حال پسندیده ماست

رباعی شماره ۱۸: از لعل تو کام دل و جان نتوان خواست

رباعی شماره ۱۹: در سینه ز دست دل جگر تابیهاست

رباعی شماره ۲۰: غافل مشو، ای دل، که نیازم با تست

رباعی شماره ۲۱: خالی که به شیوه پای بست لب تست

رباعی شماره ۲۲: اوحد، دیدی که هرچه دیدی هیچست؟

رباعی شماره ۲۳: آتش تپش از جان به تابم بردست

رباعی شماره ۲۴: ای بوده مرا ز جسم و جان هیچ به دست

رباعی شماره ۲۵: زلفت، که چو حلقه کمند افتادست

رباعی شماره ۲۶: حسنی که تو، ای نگار، داری بردست

رباعی شماره ۲۷: ابر آن نکند که این جلب زن کردست

رباعی شماره ۲۸: شاهی ز غلام خویش یاد آوردست

رباعی شماره ۲۹: کس لاف غم تو، ای پریوش، نزدست

رباعی شماره ۳۰: رنگی ز رخ چو لاله زارم بفرست

رباعی شماره ۳۱: زلف تو، اگر فزود، اگر کاست خوشست

رباعی شماره ۳۲: بر سبزه نشست می‌پرستان چه خوشست!

رباعی شماره ۳۳: ما را تو چنین ز دل بر آری نیکست

رباعی شماره ۳۴: بر گوشه چشم تو، که شوخ و شنگست

رباعی شماره ۳۵: دل بنده بوی عنبر آمیز گلست

رباعی شماره ۳۶: رویت، که به خوبی گل خندان منست

رباعی شماره ۳۷: جانا، دلم از فراق رویت خونست

رباعی شماره ۳۸: زلفت چو شب و چهره چو روزی نیکوست

رباعی شماره ۳۹: مقصود ز هر حدیث و هر زمزمه اوست

رباعی شماره ۴۰: ای آنکه ترا قوت هر بیشی هست

رباعی شماره ۴۱: با ما دمش ار به مهر یکتاست بهست

رباعی شماره ۴۲: دلدار چو در سینه دل نرم نداشت

رباعی شماره ۴۳: ای طلعت نور گسترت به در بهشت

رباعی شماره ۴۴: باد سحری چو غنچه را لب بشکافت

رباعی شماره ۴۵: دل در غم او بکاست، می‌باید گفت

رباعی شماره ۴۶: با یار ز نیک و بد نمی‌باید گفت

رباعی شماره ۴۷: شد درد بر پای فلک فرسایت

رباعی شماره ۴۸: ای پیش تو ماه تا به ماهی همه هیچ

رباعی شماره ۴۹: بنمود بمن یار میان، یعنی هیچ

رباعی شماره ۵۰: دل بنده بند سنبل پست تو باد!

رباعی شماره ۵۱: صد را، رخت از هیچ الم زرد مباد!

رباعی شماره ۵۲: شمع از دل سوزنده خبر خواهد داد

رباعی شماره ۵۳: گل را، که صبا، مرغ‌صفت بال گشاد

رباعی شماره ۵۴: خورشید که خاک ازو چو زر می‌گردد

رباعی شماره ۵۵: بر نطع تو اسب شیرکاری گردد

رباعی شماره ۵۶: شطرنج تو ما را به شط رنج سپرد

رباعی شماره ۵۷: هر کس که ز کبر و عجب باری دارد

رباعی شماره ۵۸: دستارچه حسنی و جمالی دارد

رباعی شماره ۵۹: آن مه، که ز شعر زلف ذیلی دارد

رباعی شماره ۶۰: ای ماه، غمت جامه دل در خون برد

رباعی شماره ۶۱: گل گفت: مهل، که باد بویم ببرد

رباعی شماره ۶۲: گل شرم چمن به هیچ رویی نبرد

رباعی شماره ۶۳: ما پرتو جوهر روانیم و خرد

رباعی شماره ۶۴: خالت که به شیوه کار ده گیسو کرد

رباعی شماره ۶۵: زلف تو، که صد سینه ز دل خالی کرد

رباعی شماره ۶۶: در باغ شدی، سرو سر افشانی کرد

رباعی شماره ۶۷: بر ما ستم او چه گذرها که نکرد؟

رباعی شماره ۶۸: خالی که رخ تو آشکارش پرورد

رباعی شماره ۶۹: گل بار دگر لاف صفا خواهد زد

رباعی شماره ۷۰: خال زنخت تیر گناه اندازد

رباعی شماره ۷۱: کی ماه به حسن چون تو والا باشد؟

رباعی شماره ۷۲: مشنو تو که: گل بی‌سر خاری باشد

رباعی شماره ۷۳: تا کی دلم از تو در بلایی باشد؟

رباعی شماره ۷۴: زلف تو ز بالای تو مهجور نشد

رباعی شماره ۷۵: لب نیست که از مراغه پر خنده نشد

رباعی شماره ۷۶: صافی چو ترا دید روان می‌نالد

رباعی شماره ۷۷: لعلت که پر از گوهر ناسفت آمد

رباعی شماره ۷۸: از نوش جهان نصیب من نیش آمد

رباعی شماره ۷۹: مه روی ترا ز مهر، مه میداند

رباعی شماره ۸۰: صدرا، دل دشمن تو در درد بماند

رباعی شماره ۸۱: دلها همه از شرح جمالت مستند

رباعی شماره ۸۲: اقبال تمام پاک دینان دارند

رباعی شماره ۸۳: از مشک سیه سه خال کت بر سمنند

رباعی شماره ۸۴: گندم گونی که همچو کاهم بربود

رباعی شماره ۸۵: یارب! نه دلم بسته غمهای تو بود؟

رباعی شماره ۸۶: هر چیز که در دو کون جز روی تو بود

رباعی شماره ۸۷: گل کاب صفا بر رخ مهوش زده بود

رباعی شماره ۸۸: شد در پی اوباش چو ننگیش نبود

رباعی شماره ۸۹: افسوس! که در عمر درازیم نبود

رباعی شماره ۹۰: از دست تو راضیم به آزردن خود

رباعی شماره ۹۱: آن خود که بود که در تو واله نشود؟

رباعی شماره ۹۲: جان از سر زلف دلپذیریت نرهد

رباعی شماره ۹۳: چون خیل غم تو در دل ریش آید

رباعی شماره ۹۴: دستارچه را دست تو در می‌باید

رباعی شماره ۹۵: زر در قدمت ریزم و حیفم ناید

رباعی شماره ۹۶: یارب، جبروت پادشاهیت که دید؟

رباعی شماره ۹۷: یاران، خرد خوار و خجل نیست پدید

رباعی شماره ۹۸: ای ماه، ز پیوستن من عار مدار

رباعی شماره ۹۹: دشمن گرو وصل ز من برد آخر

رباعی شماره ۱۰۰: ماهی، که بسوخت زهره چنگش بر سر

رباعی شماره ۱۰۱: دست به نگار تو مرا کشت دگر

رباعی شماره ۱۰۲: آن زلف چو نافه تتاری بنگر

رباعی شماره ۱۰۳: ای کرده مهندسانت از ساز سپهر

رباعی شماره ۱۰۴: چون دوستی روی تو ورزم به نیاز

رباعی شماره ۱۰۵: کردند دگر نگاربندان از ناز

رباعی شماره ۱۰۶: گر جور کنی نیاورم دل ز تو باز

رباعی شماره ۱۰۷: بس شب که به روز بردم، ای شمع طراز

رباعی شماره ۱۰۸: رفتم بر آن شمع چگل مست امروز

رباعی شماره ۱۰۹: ای داده به بازی دل من، جان را نیز

رباعی شماره ۱۱۰: در عالم کج نهاد پر پیچ و خمش

رباعی شماره ۱۱۱: زلفی، که به ناز و درد سر داشته‌ایش

رباعی شماره ۱۱۲: تن خاک تو گشت، رحمتی بر خواریش

رباعی شماره ۱۱۳: چشم ار چه به خون شد ز غم هجر تو غرق

رباعی شماره ۱۱۴: خالی داری بر لب چون قند، از مشک

رباعی شماره ۱۱۵: اطراف چمن ز مشک بوییست به برگ

رباعی شماره ۱۱۶: ای بدر فلک گرفته از رای تو رنگ

رباعی شماره ۱۱۷: کرد از دل صافی برت این آب درنگ

رباعی شماره ۱۱۸: من خاک درم، تو آفتابی، ای دل

رباعی شماره ۱۱۹: دیگر ز شراب شوق مستی، ای دل

رباعی شماره ۱۲۰: کم کن ز غمش فغان و مستی، ای دل

رباعی شماره ۱۲۱: ای کرده به خون دشمنان خارا لعل

رباعی شماره ۱۲۲: ای ذکر تو بر زبان ساهی مشکل

رباعی شماره ۱۲۳: امروز که گشت باغ رنگین از گل

رباعی شماره ۱۲۴: ای چشم تو کرده بر دلم مدغم غم

رباعی شماره ۱۲۵: بر گل چو نسیم سحری سود قدم

رباعی شماره ۱۲۶: از ژاله چو لاله راست لؤلؤ در کام

رباعی شماره ۱۲۷: نی بی‌تو مرا قرار باشد یک دم

رباعی شماره ۱۲۸: روزی شکن از زلف چو دالت ببرم

رباعی شماره ۱۲۹: دی باد صبا ز خاک بر داشت سرم

رباعی شماره ۱۳۰: گفتا که: به شیوه آبرویت ریزم

رباعی شماره ۱۳۱: خواهم که لب باده پرستت بوسم

رباعی شماره ۱۳۲: گفتم که: مکش مرا به غم، گفت: به چشم

رباعی شماره ۱۳۳: هر شب ز غمت به خون بگرید چشمم

رباعی شماره ۱۳۴: هر لحظه به آیین وفا رای کنم

رباعی شماره ۱۳۵: پیمانه بده، که مرد پیمانه منم

رباعی شماره ۱۳۶: تا کی ستم سپهر جافی بینم؟

رباعی شماره ۱۳۷: تا کی ز میان؟ کناره سویی گیریم

رباعی شماره ۱۳۸: ما پرتو عکس نور مشکات توییم

رباعی شماره ۱۳۹: روی تو ز حسن لاف‌ها زد به جهان

رباعی شماره ۱۴۰: ای قاعده تو مشک در مو بستن

رباعی شماره ۱۴۱: پیش تو نشست و خاست نتوان کردن

رباعی شماره ۱۴۲: ای روی تو انگشت نمایی از حسن

رباعی شماره ۱۴۳: ساقی، بده آن باده، زبانم بشکن

رباعی شماره ۱۴۴: نی از تو گذر به هیچ حالی ممکن

رباعی شماره ۱۴۵: هر دم لحد تنگ بگرید بر من

رباعی شماره ۱۴۶: ای مهر تو از جهان پذیرفته من

رباعی شماره ۱۴۷: روی من و خاک سر کویت پس ازین

رباعی شماره ۱۴۸: ای شیخ، گران جان چو تنندی منشین

رباعی شماره ۱۴۹: ای خرمن ماه خوشه‌چین رخ تو

رباعی شماره ۱۵۰: دل کیست؟ که او طلب کند یاری تو

رباعی شماره ۱۵۱: ما را به سرای وصل خویش آری تو

رباعی شماره ۱۵۲: ای گشته تن من چو خیالی بی‌تو

رباعی شماره ۱۵۳: یک روز دیار یار بگذارم و رو

رباعی شماره ۱۵۴: خالی،که لبت همی بباراید ازو

رباعی شماره ۱۵۵: گفتم: دلت ار با من شیداست بگو

رباعی شماره ۱۵۶: در زیر دو ابروی کژت پیوسته

رباعی شماره ۱۵۷: ای راه خلل ز چار قسمت بسته

رباعی شماره ۱۵۸: ای تن، دل خود به روی چون ماهش ده

رباعی شماره ۱۵۹: ای چرخ ز مهر زیر میغت برده

رباعی شماره ۱۶۰: ای خط تو گرد لاله وشم آورده

رباعی شماره ۱۶۱: دایم ز قدت گلها راست همه

رباعی شماره ۱۶۲: یک شهر بجست و جوی آن دوست همه

رباعی شماره ۱۶۳: چون دوست نماند دل و جانیم همه

رباعی شماره ۱۶۴: ای لاف زنان را همه بویی ز تو نه

رباعی شماره ۱۶۵: آب ار چه به هر گوشه کند جنبش و رای

رباعی شماره ۱۶۶: بر برگ گل آن سه خال کانداخته‌ای

رباعی شماره ۱۶۷: آن درد، که با پای تو کرد آن چستی

رباعی شماره ۱۶۸: در عشق تو از سر بنهادم هستی

رباعی شماره ۱۶۹: تا با خودی، ای خواجه، خدا چون گردی؟

رباعی شماره ۱۷۰: اقبال سعادت به ازینت بودی

رباعی شماره ۱۷۱: یارا، گر از آن شربت شافی داری

رباعی شماره ۱۷۲: آن زلف،که دارد از تو برخورداری

رباعی شماره ۱۷۳: گه وسمه بر ابروی سیاه اندازی

رباعی شماره ۱۷۴: ترسم رسد از من به تو آهی روزی

رباعی شماره ۱۷۵: تا کی به غم، ای دل، خوی حسرت ریزی؟

رباعی شماره ۱۷۶: ای خاک تو آب سبزه زار صافی

رباعی شماره ۱۷۷: بد خلق مباش، کز خوش و امانی

رباعی شماره ۱۷۸: تا چند گریزم و به نازم خوانی؟

رباعی شماره ۱۷۹: صد سال سر خویشتن ار حلق کنی

رباعی شماره ۱۸۰: گر مرد رهی، تو چند بیراه روی؟

رباعی شماره ۱۸۱: روزی به سرای وصل راهم ندهی

رباعی شماره ۱۸۲: در صورت آدم ار فرشتست تویی

رباعی شماره ۱۸۳: دم با تو زنم، که یار دیرینه تویی

رباعی شماره ۱۸۴: گفتم که: لبت، گفت: شکر می‌گویی