حرف آخر قافیه

شماره ۱: گفتم مستی گفت که آری بخدا

شماره ۲: آن موی میان که می نماید رو را

شماره ۳: چون دلبر ما دل بر بود از برما

شماره ۴: تا چند ز پیش خویش رانی ما را

شماره ۵: می رفت و گرفته کار سروش بالا

شماره ۶: ای لفظ ترا لؤلؤی لالالالا

شماره ۷: ای ریخته قند مصری از شکر لب

شماره ۸: گر پخته ئی ای خواجه می خام طلب

شماره ۹: امشب که حریفان همه مستند و خراب

شماره ۱۰: ای قصر مودت بوجود تو خراب

شماره ۱۱: ای از می لعلت شده جان مست و خراب

شماره ۱۲: ای تیره ز زلف سیهت دیده ی شب

شماره ۱۳: ای گوی دلم در خم چوگان طرب

شماره ۱۴: آن سرو سهی چون قدح می بگرفت

شماره ۱۵: هر چند فلک ز رتبتت برتر نیست

شماره ۱۶: ای آنکه ترا جود و مکارم کارست

شماره ۱۷: زلف تو که هم حلقه و هم حلقه رباست

شماره ۱۸: ای خط تو دیباچه ی قانون نجات

شماره ۱۹: ترکی که ختائی نسب ورومی روست

شماره ۲۰: زلف سیهت که اژدهائی سیهست

شماره ۲۱: آن فتنه که لطف و دلبری مایه ی اوست

شماره ۲۲: با پسته ی شیرین تو شکر هیچست

شماره ۲۳: کارم ز بزرگان عراق ار بنواست

شماره ۲۴: دل در پی آن یار پسندیده برفت

شماره ۲۵: آن سرو حسینی که ز اصفاهان خاست

شماره ۲۶: آن سنگدل سیمبر آیا ز کجاست

شماره ۲۷: فهرست صحیفه ی معانی دل ماست

شماره ۲۸: چون روی تو خور بعالم افروزی نیست

شماره ۲۹: دل جز دهن تو کام جان هیچ نداشت

شماره ۳۰: ای سرمه چشم اختران خاک درت

شماره ۳۱: گفتم سخنت گفت مگو کم یادست

شماره ۳۲: با پسته ی تنگ تو شکر بر هیچست

شماره ۳۳: با تشنه سخن زاب روان باید گفت

شماره ۳۴: هر چند که شد چو باغ رضوان درودشت

شماره ۳۵: ای خواجه ترا بنظم اگر دسترسست

شماره ۳۶: ای اطلس چرخ پیش بالای تو پست

شماره ۳۷: بی روی تو دل ز مهر و ماهم بگرفت

شماره ۳۸: ای آنکه عقاب چرخ پیشت مگسست

شماره ۳۹: از رخ چو بتم زلف معنبر برداشت

شماره ۴۰: کی چون خط سبزت شب تاری بودست

شماره ۴۱: آنکو بشکر خنده ی شیرین قندست

شماره ۴۲: آنکو ز عقیقش آب شکر رفتست

شماره ۴۳: ای قبه ی عرش گوشه ی ایوانت

شماره ۴۴: در کوی تو هر شبم هیاهوی دلست

شماره ۴۵: آن پنبه که دست از وهمی باید شست

شماره ۴۶: هرگز بمراد من شبی روز نگشت

شماره ۴۷: دوش آن پسر کوفه گر چون برخاست

شماره ۴۸: بر طرف چمن گلی چو رویت نشکفت

شماره ۴۹: بر دل فلکم ز مهر نیرنگ ز دست

شماره ۵۰: طوطی خط تو تنگ شکر بگرفت

شماره ۵۱: دل بلبل وباغ عارضت گلزارست

شماره ۵۲: رخشنده رخ تو آفتابی دگرست

شماره ۵۳: ماهی که رخش فتنه ی دور قمرست

شماره ۵۴: آن یار که سیمین بر و نسرین بدنست

شماره ۵۵: آن حور پرچهره که ماواش دلست

شماره ۵۶: در زلف تو هر چند شکست افتادست

شماره ۵۷: تا قدم از ابروش چو ماه دو شبه ست

شماره ۵۸: با دل گفتم چو چشمم از خون دریاست

شماره ۵۹: باز آی که موسم جوانی بگذشت

شماره ۶۰: چون چنگ سر زلف توام در چنگست

شماره ۶۱: ای آنک دلم در غم عشقت خونست

شماره ۶۲: دردم چو بجان رسید درمان بفرست

شماره ۶۳: شاهی که نداد بنده را داد برفت

شماره ۶۴: آن ترک پریچهره که قصد جان داشت

شماره ۶۵: ای آنک دلم در غم عشقت یکتاست

شماره ۶۶: یاری که دلم ز غم بفرسود برفت

شماره ۶۷: ای آنک قدت براستی عین بلاست

شماره ۶۸: دل در طلب محرم و محرم همه اوست

شماره ۶۹: با لعل لب تو آب حیوان آبیست

شماره ۷۰: ای داده خواقین سپهری باجت

شماره ۷۱: با هستی تو انسی و جانی همه نیست

شماره ۷۲: شاه فلکت مشتری بازارست

شماره ۷۳: گر زانک ترا بکام دل دسترسست

شماره ۷۴: بر چرخ چرا تکیه کنی کان دارست

شماره ۷۵: دریاب که بی‌توام دل از غم بگرفت

شماره ۷۶: هنگام صبوح خوش بود عاشق و مست

شماره ۷۷: جانم که دل از ملک درونش بگرفت

شماره ۷۸: چپ راست که هم حلقه و هم حلقه رباست

شماره ۷۹: گر اهل دلی ای دل دیوانه مست

شماره ۸۰: از ناله ی من پشت فلک خم بگرفت

شماره ۸۱: ای آنک برت ملک سلیمان با دست

شماره ۸۲: اقبال تو تیغی که بدست آوردست

شماره ۸۳: در هر چه نه زان تست نتوان پیوست

شماره ۸۴: هستی بهمین نقش هیولانی نیست

شماره ۸۵: اشکم که چو لعل آبدار افتادست

شماره ۸۶: ای کار دلم رفته ز زلف تو ز دست

شماره ۸۷: ای شهره شهر باده باروت خوشست

شماره ۸۸: تا چرخ مرا بدین دیار افکندست

شماره ۸۹: امشب که وصال آن مه سیمبرست

شماره ۹۰: آن فتنه ی نوخاسته دیگر ز چه خاست

شماره ۹۱: دود دل ما باد نباید پنداشت

شماره ۹۲: بستان ز شکوفه حله پوش آمده است

شماره ۹۳: شخصم ز میان یار نایاب ترست

شماره ۹۴: آن فتنه کن شمع جمع ما بود برفت

شماره ۹۵: آن سرو سخنگو که مه هر جائیست

شماره ۹۶: دارم چو میان او بدن یعنی هیچ

شماره ۹۷: اجوف تن ناقصم خیالیست صحیح

شماره ۹۸: رخسار تو در پرده عیان بتوان دید

شماره ۹۹: گردون گرهی ز طاق ایوان تو باد

شماره ۱۰۰: سلطان فلک بنده ی دربان تو باد

شماره ۱۰۱: با قدر تو چرخ را زمین ساخته اند

شماره ۱۰۲: مرغان سپهری که درین نه قفسند

شماره ۱۰۳: کس پیش تو نام سخن آسان نبرد

شماره ۱۰۴: احمد که بشعر امتحانم فرمود

شماره ۱۰۵: گفتم که چه ریزدت زلب گفت که قند

شماره ۱۰۶: بازار روان از بدنت می کشند

شماره ۱۰۷: آن جام که جرعه ئیش جانی ارزد

شماره ۱۰۸: این صدر نشینان که در این اطرافند

شماره ۱۰۹: دل جای در آن طره پرخم خواهد

شماره ۱۱۰: ماهی که بسالی نکند از ما یاد

شماره ۱۱۱: دل فتنه ی آن چشم خوش جادو شد

شماره ۱۱۲: از کار دل ارچه بوی خون می آید

شماره ۱۱۳: چشمم چو نظر بر رخ یار اندازد

شماره ۱۱۴: دیشب بت من چو ترکتازی می کرد

شماره ۱۱۵: مستان صبوحی چو سحر برخیزند

شماره ۱۱۶: گر مهر رخت خیمه بر افلاک زند

شماره ۱۱۷: زان آب کزو آتش عشرت خیزد

شماره ۱۱۸: ای شمع اگر زانک بسوزی شاید

شماره ۱۱۹: جان با لب دوست عشقبازی می کرد

شماره ۱۲۰: دردا که شراب وصل ناخورده بماند

شماره ۱۲۱: چشم تو دلم را بفغان می آرد

شماره ۱۲۲: از مشک سیه چو سایه برخور فکند

شماره ۱۲۳: آنکو رخش از خلد برین بابی بود

شماره ۱۲۴: باد سحری که بوستان آراید

شماره ۱۲۵: چون خامه حدیثت بزبان می آرد

شماره ۱۲۶: قومی که نیند آگه از ایجاد وجود

شماره ۱۲۷: ای همنفسان اگر مرا غمخوارید

شماره ۱۲۸: ای نکهت خلد پیش انفاس تو باد

شماره ۱۲۹: امشب که ز چرخ بوی خون می آید

شماره ۱۳۰: شد کشته کسی که در جهان سرور بود

شماره ۱۳۱: شب نیست که آهم بفلک برنرود

شماره ۱۳۲: سروی که بنفشه بر سمن فرساید

شماره ۱۳۳: هر دم که مرا از طلعتت یاد آید

شماره ۱۳۴: تا هجر تو با منش وصالی باشد

شماره ۱۳۵: دی زلف ترا باد سحر می جنباند

شماره ۱۳۶: یارم چو مقیم دل پر خون آید

شماره ۱۳۷: امروز که سبزه گرد باغت بدمید

شماره ۱۳۸: یا رب که میانت بکناری مرساد

شماره ۱۳۹: آن سرو خرامان که چنان می آید

شماره ۱۴۰: آن جان عزیز بین که چون خوارم کرد

شماره ۱۴۱: با طره بگو تا دل ما باز آرد

شماره ۱۴۲: هر صبح که دم ز ملکت خاور زد

شماره ۱۴۳: آنها که سر از چرخ برافروخته اند

شماره ۱۴۴: مه نعل سمند باد جولان تو باد

شماره ۱۴۵: یا رب که ببالاش بلائی مرساد

شماره ۱۴۶: ای اشک جواب دل تو چون خواهی داد

شماره ۱۴۷: آن روی که رشک ماه تابان آمد

شماره ۱۴۸: مستی که نه هستیم زیان می دارد

شماره ۱۴۹: هر دم که ز آب چشم ما آرد یاد

شماره ۱۵۰: با لعل تو آب آب حیوان ریزد

شماره ۱۵۱: دل را خبری ز عالم جان دادند

شماره ۱۵۲: گفتی که کسی که فتنه می انگیزد

شماره ۱۵۳: دل در سرت ای نگار سیمین تن شد

شماره ۱۵۴: ماهی که دلم بزلف مشک افشان برد

شماره ۱۵۵: چون چشم خوش تو ترکتازی می کرد

شماره ۱۵۶: این همنفسان که اندرین انجمنند

شماره ۱۵۷: آنزلف مسلسل که چنان می پیچد

شماره ۱۵۸: دل فتنه ی آن سرو خرامان تو شد

شماره ۱۵۹: گر پیرهن کشیده ات می باید

شماره ۱۶۰: گیسوی کژت گوی بچوگان ببرد

شماره ۱۶۱: شاهی کنم ار بنده خویشم داند

شماره ۱۶۲: بذلی نه که در خانه بماند دیار

شماره ۱۶۳: آن لعبت زرین کمر سیمین بر

شماره ۱۶۴: سودای توام محرم راز اولیتر

شماره ۱۶۵: ای فتنه ی چشم پر خمارت عبهر

شماره ۱۶۶: آن شاه که شهر علم را آمد در

شماره ۱۶۷: می گفت دهل دوش بهنگام سحر

شماره ۱۶۸: ای لفظ تو چون دیده من گوهربار

شماره ۱۶۹: زلف بت من گفت که در دور قمر

شماره ۱۷۰: عیسی نفسا ز خسته دم باز مگیر

شماره ۱۷۱: ساقی ببر این جامه و آن جام بیار

شماره ۱۷۲: خر را بفروش و کره ئی رنگین خر

شماره ۱۷۳: چون بی می پخته خام می‌باشد کار

شماره ۱۷۴: گفتم مگذر گفت ز پیشم بگذر

شماره ۱۷۵: گفتم چو شوم تیغ ترا گفت سپر

شماره ۱۷۶: گفتم که برویت چه کنم گفت نظر

شماره ۱۷۷: گفتم روزم گفت بدین روز مناز

شماره ۱۷۸: ای از لب شیرین تو شوریده شکر

شماره ۱۷۹: ایدل خبر گنج ز ویرانه بپرس

شماره ۱۸۰: سوز جگر شمع ز پروانه بپرس

شماره ۱۸۱: ای از کف درپاش تو دریا در جوش

شماره ۱۸۲: آوازه در افکنده سپهر سرکش

شماره ۱۸۳: بی عشق چه ریحان بر عاقل چه حشیش

شماره ۱۸۴: ای لعبت گلرخ می گلرنگ بکش

شماره ۱۸۵: خر کره ماده را بآخور درکش

شماره ۱۸۶: پایم که ز آزار نبودی اثرش

شماره ۱۸۷: ای هندوی تیغت بجهانگیری فاش

شماره ۱۸۸: فریاد ز چشم یار و جادو گریش

شماره ۱۸۹: ای کل معانی تو از حسن بدیع

شماره ۱۹۰: ای ذات شریفت گهر درج شرف

شماره ۱۹۱: ای تیغ تو بگرفت جهان الا زنگ

شماره ۱۹۲: آن فتنه که در سیم نهان دارد سنگ

شماره ۱۹۳: ای ذات تو گلدسته بستان جلال

شماره ۱۹۴: ای صیقلی آینه ی روشن دل

شماره ۱۹۵: دلدار مرا بدلبری نیست عدیل

شماره ۱۹۶: نادیده تمام روی آن ماه چگل

شماره ۱۹۷: کاوس سرادق جلالست جمال

شماره ۱۹۸: بر گلشن روی عالم افروز تو خال

شماره ۱۹۹: ای شعر تو سرمایه ی دیوان کمال

شماره ۲۰۰: ای کلک تو تیز کرده بازار جلال

شماره ۲۰۱: خون شد جگرم ز دل که خون باد این دل

شماره ۲۰۲: ای صیت تو آب برده از باد شمال

شماره ۲۰۳: چون شمع بجز سوز جگر نپسندم

شماره ۲۰۴: تا کی دل شوریده مشوش داریم

شماره ۲۰۵: ای بس که ز دیده خون دل می بارم

شماره ۲۰۶: چون جان و دل از برای دلبر دارم

شماره ۲۰۷: آن سر که ز بهر تیغ تیز تو نهم

شماره ۲۰۸: ساقی بده آن باده که ما مستانیم

شماره ۲۰۹: هر نکته ی چون آب که می راند چشم

شماره ۲۱۰: من ملک جهانرا بسخن می گیرم

شماره ۲۱۱: من حلقه بگوش حلقه ی گوش توام

شماره ۲۱۲: ای از دو جهان وصل تو مقصود دلم

شماره ۲۱۳: ای لفظ تو آب برده از در یتیم

شماره ۲۱۴: هر لحظه که یاد آن جفا کیش کنم

شماره ۲۱۵: چون نامه دلی پر از شکایت دارم

شماره ۲۱۶: یک چند مقیم کنج میخانه شدیم

شماره ۲۱۷: ای سرو قد لاله رخ عبهر چشم

شماره ۲۱۸: چون کله نشین عالم راز آیم

شماره ۲۱۹: ساقی بده آن باده که خون شد جگرم

شماره ۲۲۰: من دل بوفای دلستانی بدهم

شماره ۲۲۱: در بتکده چون قابل ایمان گشتیم

شماره ۲۲۲: دلبر برخ دلکش و چشم نائم

شماره ۲۲۳: وقتست که خیمه سوی گلزار زنیم

شماره ۲۲۴: بر روی تو هر دم نگران می گردم

شماره ۲۲۵: در راه مراغه با گروهی مردم

شماره ۲۲۶: خفاش نیم کز آفتاب اندیشم

شماره ۲۲۷: گفتم که دمم چند دهی گفت چه دم

شماره ۲۲۸: گفتم که دمم چند دهی گفت چه دم

شماره ۲۲۹: ای دانه ی خال سیهت دام دلم

شماره ۲۳۰: ای پایه ی قدر تو زادراک برون

شماره ۲۳۱: آنکس زختاست اصل و ابر و از چین

شماره ۲۳۲: ای دل چه روی در طلب دلخواهان

شماره ۲۳۳: گفتم چه خورم در طلبت گفت که خون

شماره ۲۳۴: گفتم بچه مانده مژه ات گفت سنان

شماره ۲۳۵: گفتم که چه خواهی که دهم گفتا جان

شماره ۲۳۶: در باغ چو زد هزار دستان دستان

شماره ۲۳۷: ای ماه رخت فزوده مهر دل من

شماره ۲۳۸: هر لحظه کمان ابروان زه می کن

شماره ۲۳۹: ای شکل و شمائلت چو شعرم موزون

شماره ۲۴۰: ای بلبل خوش نغمه ی بستان سخن

شماره ۲۴۱: هر لحظه شکن بر شکن مو مفکن

شماره ۲۴۲: آن سرو سهی چو خیمه می زد بیرون

شماره ۲۴۳: ای دل چو بنامه می دهی شرح جنون

شماره ۲۴۴: ای شعر خوشت نتیجه ی جان سخن

شماره ۲۴۵: گفتند که در کوی خرابات مرو

شماره ۲۴۶: ای رافع نه منظره ی شش در تو

شماره ۲۴۷: ای خاتم ملکت بقا را جم تو

شماره ۲۴۸: بر بود دلم یک نظر از منظر او

شماره ۲۴۹: ای کام دل از جنت اعلی همه تو

شماره ۲۵۰: پیری دیدیم جمله ی وردش یا هو

شماره ۲۵۱: ای بسته دم عیسی مریم دم تو

شماره ۲۵۲: تو کعبه قدسی و روان زمزم تو

شماره ۲۵۳: نارست جهان بگرد پیراهن او

شماره ۲۵۴: ای طوطی روح را غذا شکر تو

شماره ۲۵۵: چون لعبت باغ پرده بگشود از رو

شماره ۲۵۶: گر باز نبینیم رخ چون خور او

شماره ۲۵۷: رفتم بعراق بر در جانانه

شماره ۲۵۸: ای لفظ ترا لؤلؤ لالا بنده

شماره ۲۵۹: گنجست غم عشقش و دل دیوانه

شماره ۲۶۰: گفتم که چو رویت چه بود گفت که ماه

شماره ۲۶۱: گفتم چه زنم در غم تو گفت که آه

شماره ۲۶۲: ای برده ضمیرت از مه و مهر فره

شماره ۲۶۳: آنکو ز بنفشه بر گل افکنده زره

شماره ۲۶۴: ماهی که ببرد از مه و خورشید فره

شماره ۲۶۵: بیمار غم تو گر نگردد به به

شماره ۲۶۶: تا غالیه بر برگ سمن بیخته ئی

شماره ۲۶۷: گر صد رهم از خویش جدا داشته ئی

شماره ۲۶۸: در میکده گرنه پای بند میمی

شماره ۲۶۹: گفتم جانم گفت ز جان سیر برای

شماره ۲۷۰: در ساغر زر لعل بدخشان داری

شماره ۲۷۱: گفتم چشمت گفت مکن بی بصری

شماره ۲۷۲: گفتم قمرت گفت بچشمش گردی

شماره ۲۷۳: گفتم جانم گفت بمیر ار مردی

شماره ۲۷۴: گر با تو فلک دم زند از سرداری

شماره ۲۷۵: گفتم چه کند دفع غمم گفت که می

شماره ۲۷۶: ای آنکه برخ آتش و گیسو عودی

شماره ۲۷۷: ای دل تو مرا درین عذاب افکندی

شماره ۲۷۸: آن لحظه که سر مست من بی سر و پای

شماره ۲۷۹: ای شمع اگر سر نفرازی چه کنی

شماره ۲۸۰: گر طره ی مشکبار بر رو فکنی

شماره ۲۸۱: بودی که کسی از تو نشانم دادی

شماره ۲۸۲: روح ملکی ساجد و مسجود توئی

شماره ۲۸۳: ای آنک تو مانی و نمانی بکسی

شماره ۲۸۴: ای پیکرم از مهر مهی ماه نوی

شماره ۲۸۵: بی یار هزار باغ و گلشن بجوی

شماره ۲۸۶: دی صبحدم آن غیرت سرو چمنی

شماره ۲۸۷: می آیم و در بروی من می بندی

شماره ۲۸۸: شرطست دلا کز سر جان برخیزی

شماره ۲۸۹: ای دیده زانوار تو موسی قبسی

شماره ۲۹۰: ای خواجه که سرمایه دین ودادی

شماره ۲۹۱: ای پیک مبارک ز کجا می آئی

شماره ۲۹۲: ای بنده ی درگاه تو هر آزادی

شماره ۲۹۳: تا چند ز مهر مه آن غالیه موی

شماره ۲۹۴: رفت آنک بباغ و راغ کردیمی جای

شماره ۲۹۵: هر چند که در ملک فصاحت میری

شماره ۲۹۶: هر چند که ما را فلک بی سر و پای

شماره ۲۹۷: در حال من از نگاه ازین به نکنی

شماره ۲۹۸: ای غره بفضل و خالی از دانائی

شماره ۲۹۹: ای حلقه که هم پای سر اندازانی

شماره ۳۰۰: ای مشک تتار از سر زلفت تاری

شماره ۳۰۱: ای کرده خور از خجلت رخسار تو خوی

شماره ۳۰۲: آن موی میان که تا میان دارد موی

شماره ۳۰۳: در خانه دلم تنگ شد از تنهائی

شماره ۳۰۴: وقتی گرت افتد اتفاق سفری

شماره ۳۰۵: ای شب مگر آن زلف سمن فرسائی

شماره ۳۰۶: آن لعبت نی زن من اگر با ویمی

شماره ۳۰۷: تا چند چو خور بر سر عالم لرزی

شماره ۳۰۸: دیشب صنمی سرو قد شیرازی